Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Akademia Francuska" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-13 z 13
    Tytuł:
    Bourdieu 1993 albo konsekracja uczonego studium przypadku
    Bourdieu 1993: A Case Study in Scientific Consecration
    Autorzy:
    Wacquant, Loïc
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/985745.pdf
    Data publikacji:
    2013-03-01
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    intellectual capital
    science
    politics
    French Academy
    history of sociology
    Pierre Bourdieu
    kapitał intelektualny
    nauka
    polityka
    Akademia Francuska
    historia socjologii
    Opis:
    Drawing on archival materials and personal testimonies, the author reconstructs the conditions under which Bourdieu came to receive the Gold Medal of the National Center for Scientific Research, France’s highest science prize, in 1993 as a signal case study of the existential predicament and institutional trappings of scholarly consecration. Bourdieu’s award speech and the ceremony at which he read it present a triple interest for the history and sociology of sociology. They illustrate how a shaping figure in the discipline personally experienced, reflexively viewed, and practically navigated the nexus of science, authority, and power. Theymark 1993 as a pivot-year in Bourdieu’s intellectual evolution, leading to a new agenda foregrounding the state as paramount symbolic power, the alchemy of group formation, and the unfinished promise of democratic politics; and they help explain why he venturedmore forthrightly into civic debate in the 1990s. Bourdieu’s ambivalent acceptance of the prize also illustrates his conception of the ‘Realpolitik of reason’ and put an emphatic end to the eclipse of Durkheim by restoring sociology to its rightful place at the scientific zenith in the country of its birth.
    Źródło:
    Kultura i Społeczeństwo; 2013, 57, 1; 13-27
    2300-195X
    Pojawia się w:
    Kultura i Społeczeństwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The argument from authority in the dynamics of the French classic-romantic quarrel (1821–1831)
    Argument z autorytetu w dynamice francuskiego sporu klasyków z romantykami (1821–1831)
    Autorzy:
    Sukiennicka, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1361376.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Pomorska w Słupsku
    Tematy:
    Charles Nodier
    Victor Hugo
    La Muse française
    Akademia Francuska
    romantyzm jako nowoczesny klasycyzm
    Key words
    Académie française
    Romanticism
    as classicism of modern times
    Opis:
    In the early 1820s, French classicists tried to discredit the Romantic aesthetics, considering it foreign and anti-national in character. They accused the Romantics of bad taste and lack of classical erudition, but the Romantics turned the accusation against the classicists. In fact, both sides of the ensuing quarrel employed the argument from classical authority. French Romantics appropriated the heritage of ancient and classical literature, relying on Virgil, Horace, Boileau and Corneille in order to legitimate their own aesthetics. This paper describes the rhetorical dynamics of the French classic-Romantic quarrel to demonstrate how the authors from La Muse française were aiming to replace their opponents as actual representatives of erudite and yet modern literature.
    Na początku drugiej dekady XIX wieku francuscy klasycy starali się zdyskredytować estetykę romantyzmu, piętnując ją w akademickich mowach jako obcą narodowym wzorcom literackim. Oskarżali oni romantyków o zły smak i brak erudycji, ale argument ten obrócił się przeciwko nim w trakcie sporu, który wywiązał się między reprezentantami dwóch estetyk. Romantycy równie zapalczywie jak klasycy posługiwali się argumentem z autorytetu autorów antycznych. Starali się oni przywłaszczyć sobie dziedzictwo Wergiliusza, Horacego, Boileau i Corneille’a, by ugruntować w ten sposób własną estetykę. Artykuł opisuje retoryczną dynamikę tego odcinka francuskiego sporu klasyków z romantykami i ukazuje, jak autorzy związani z pismem La Muse française usiłowali zająć miejsce klasyków w nowym panteonie pisarzy pełnych klasycznej erudycji, ale też będących wyrazicielami głosu nowej epoki.
    Źródło:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2020, 18; 41-52
    2083-4721
    Pojawia się w:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Evolution of a Concept from ‘Glaucoma’ to ‘Cataract’ at the French Royal Academy of Sciences (1705–1708)
    Od jaskry do zaćmy — ewolucja poglądów członków Francuskiej Królewskiej Akademii Nauk (1705–1708)
    Autorzy:
    HEITZ, ROBERT FERNAND
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/530410.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Historii Filozofii i Medycyny
    Tematy:
    history of ophthalmology
    cataract
    couching
    glaucoma
    French Royal Academy of Sciences
    Michel Brisseau
    Philippe de La Hire
    Gabriel-Philippe de La Hire
    Antoine Maître-Jan
    Jean Méry
    historia okulistyki
    zaćma
    zepchnięcie soczewki
    jaskra
    Francuska Królewska Akademia Nauk
    Opis:
    From 1705 to 1708 the French Royal Academy of Sciences studied the question of the origin of the blindness by a glaucomatous crystalline lens or by an opaque membrane. The analysis of the proceeding registers of the Academy permit to understand the evolution towards the revision of the century-olds concepts concerning the anatomical position and nature of cataract, the vocabulary and the concept of cataract surgery by couching.
    W latach 1705–1708 Francuska Królewska Akademia Nauk zajmowała się zagadnieniem pochodzenia utraty widzenia w przypadku jaskrowych zmian soczewki oraz obecności nieprzejrzystej błony. Analiza archiwów tej instytucji pozwala zrozumieć ewolucję poglądów na temat patogenezy zaćmy obejmującą położenie anatomiczne i naturę zaćmy, terminologię oraz zasady operacji zepchnięcia zaćmy do komory ciała szklistego.
    Źródło:
    Archiwum Historii i Filozofii Medycyny; 2013, 76/1; 9-16
    0860-1844
    Pojawia się w:
    Archiwum Historii i Filozofii Medycyny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Żuławski w Grand Guignolu
    Żuławski in Grand Guignol
    Autorzy:
    Stachówna, Grażyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342008.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Andrzej Żuławski
    kultura francuska
    Grand Guignol
    French culture
    Opis:
    W przekonaniu autorki Andrzej Żuławski jest jedynym polskim reżyserem, który w swej twórczości podlega daleko idącym wpływom kultury francuskiej. Urodził się w 1940 r., we Francji spędził lata dzieciństwa i wczesnej młodości (jego ojciec, Mirosław, był radcą kulturalnym w Ambasadzie RP /1945-1949/, potem pracował w Paryżu, reprezentując Polskę w UNESCO /1956-1965/), tam skończył liceum (1957), studia w IDHEC (1958-1959) i studiował filozofię na Sorbonie (1959-1960). Przesiąkał – zapewne zarówno świadomie, jak i nieświadomie – wpływami kultury i mentalności francuskiej. Istotnym tego dowodem jest szokująca (nie tylko w polskim odbiorze) poetyka jego filmów. Badacze poszukiwali jej korzeni w różnych źródła inspiracji. Zdaniem autorki można ich także upatrywać w Le Théâtre du Grand Guignol – paryskim teatrze o specyficznym stylu i repertuarze, który istniał w latach 1897-1963 i wywarł wielki wpływ na kulturę – popularną, ale nie tylko – brytyjską i amerykańską, w tym także na horror filmowy w różnych krajach. Jednak – co bardzo ciekawe kulturowo – w ogóle nie przejawił się w polskim teatrze i kinie. Stachówna próbuje udowodnić, że filmowy styl Andrzeja Żuławskiego może mieć także związek z poetyką widowisk w Grand Guignolu.
    According to the author Andrzej Żuławski is the only Polish director, who in his work is subject to far-reaching influence of the French culture. He was born in 1940, and spent his childhood and early youth in France (his father, Mirosław, was a cultural counselor at the Polish Embassy /1945-1949/, then he worked in Paris, representing Poland in the UNESCO /1956-1965/). This is where Andrzej finished lycee and studies at the IDHEC (1958-1959) and studied philosophy at the Sorbonne (1959-1960). He immersed himself both consciously and unconsciously in French culture and mentality. We find a proof of it in the shocking (not only in the Polish perception) poetics of his films. Researchers searched for its roots in various sources of inspirations. According to the author one may also find them in Le Theatre du Grand Guignol - a Parisian theatre with a specific style and repertoire that existed in the years 1897-1963 and had a great influence on the culture both popular and otherwise, in Britain and America, and on film horror in many countries. But - what is very interesting culturally - had no influence on Polish theatre or film. Stachówna tries to prove that Andrzej Żuławski’s film style can also be connected with the poetics of the shows at the Grand Guignol.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2016, 95; 19-26
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowa Fala po pół wieku
    The New Wave After Fifty Years
    Autorzy:
    Lubelski, Tadeusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28408602.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    francuska nowa fala
    Geoffrey Nowell-Smith
    Jean-Luc Godard
    French New Wave
    Opis:
    W piętnaście lat po napisaniu swojej monografii francuskiej Nowej Fali, autor – powracając do tego zjawiska – omawia najważniejsze spośród jego nowych opracowań, jakie powstały w międzyczasie na świecie, od angielskiej książki krytycznofilmowej Geoffreya Nowella-Smitha Making Waves (2008) po doktoraty i habilitacje napisane we Francji i w Niemczech. Efekt tego rekonansu badawczego zostaje przedstawiony w trzech  podrozdziałach zgodnych z ujęciami metodologicznymi poszczególnych opracowań: Nowa Fala jako prekursorka światowego przełomu; Nowa Fala jako reprezentacja francuskości; „Do utraty tchu” wobec epoki, płci kulturowej, przymusów pola, egzystencjalizmu.
    Fifteen years after writing the monograph on the French New Wave, the author returns to the phe- nomenon, and presents the most important up to date work on the topic published worldwide since then. He presents Geoffrey Nowell-Smith’s Making waves (2008), and PhD and habilitation theses writen in France and Germany. The result of this preliminary research is presented in three subsections: New Wave as a precursor of the global breakthrough; New Wave as a representation of Frenchness; “Breathless” in relation to the period, gender, compulsion fields and existentialism.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 85; 40-50
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Hitchcock w pułapce. Wczesna krytyka „Okna na podwórze” i figura artysty nowoczesnego
    Hitchcock Entrapped: Early Criticism of the “Rear Window” and the Figure of a Modern Artist
    Autorzy:
    Niemira, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342027.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alfred Hitchcock
    krytyka francuska
    François Truffaut
    André Bazin
    French criticisim
    Opis:
    Przedmiotem artykułu jest wczesna recepcja filmu Alfreda Hitchcocka Okno na podwórze (Rear Window, 1954) i jej związek z przemianą wizerunku reżysera dokonująca się w końcu lat 50. XX w. W tym czasie, najpierw w Europie, a później  także w USA,  Hitchcock coraz częściej był odbierany jako pełnoprawny artysta, a nie tylko „mistrz suspensu”. W pierwszej części artykułu został zrekonstruowany charakter promocji towarzyszącej wejściu Okna na podwórze do kin oraz reakcje amerykańskich krytyków. Odczytaniu filmu w kontekście kina rozrywkowego i filmu sensacyjnego została przeciwstawiona jego francuska recepcja. Przywołane zostały artykuły François Truffauta i André Bazina publikowane w miesięcznikach „Cahiers du cinéma” i „Arts”, które akcentują artystyczny i autotematyczny (a więc również modernistyczny) aspekt Okna na podwórze. W kolejnej części analizie został poddany sposób, w jaki Hitchcock i jego otoczenie zaczęło na początku lat 60. wykorzystywać francuską krytykę dla podniesienia pozycji reżysera w Ameryce. Problem przekształcania się wizerunku Hitchcocka z entertainera w artystę został zestawiony z przemianą, którą daje się prześledzić w jego późnych filmach, oraz z sytuacją  kina suspensu na początku lat 60.
    The subject of the article is the early reception of Alfred Hitchcock’s Rear Window (1954) and its relationship with the transformation of the image of the director at the end of the 1950s. At that time, first in Europe and later in the United States, Hitchcock was increasingly perceived as a fully-fledged artist, not just a “master of suspense”. In the first part of the article the character of the film promotion accompanying the premiere of the Rear Window is reconstructed as is the reaction of American film critics. The reading of the film in the context of cinema entertainment and thriller is contrasted with its French reception. The author cites articles by François Truffaut and Andre Bazin published in “Cahiers du cinéma” and “Arts”, which place an accent on the artistic, self-referential (and thus also modernist) aspect of the Rear Window. Next the author analyses how, in the early 1960s Hitchcock and the people around him used French criticism in order to raise the position of the director in America. The problem of transforming the image of Hitchcock-the-entertainer into Hitchcock-the-artist is contrasted with the transformation that takes place in his later films, and the situation of the suspense genre in the early 1960s.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2016, 93-94; 84-98
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niekończące się korytarze. Paradoksy architektury w filmie „Zeszłego roku w Marienbadzie” Alaina Resnais’go
    Endless Corridors. The Paradoxes of Architecture in „Last Year in Marienbad” by Alain Resnais
    Autorzy:
    Kwiatkowska, Paulina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341119.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alain Resnais
    kino francuskie
    francuska nowa fala
    architektura
    przestrzeń filmowa
    narracja filmowa
    labirynt
    French cinema
    French new wave
    architecture
    filmic space
    film narrative
    labyrinth
    Opis:
    Skomplikowane przestrzenie pałacowe i parkowe, w których toczy się akcja Zeszłego roku w Marienbadzie, pełnią funkcję – jak podkreślano w licznych analizach – znaczącego tła i finezyjnej scenografii, stają się istotnym tematem filmu, sugerują ważne interpretacje i decydują o nieoczywistej konstrukcji psychologicznej głównych bohaterów. Bardziej szczegółowa analiza filmu Alaina Resnais’go pozwala wskazać kluczowe paradoksy rządzące zarówno strukturami architektonicznymi, jak i narracyjnymi, a także ich wzajemnymi relacjami. Przestrzeń wykreowana w filmie jest jednocześnie ciągła i nieciągła, zamknięta i otwarta, skończona i nieskończona, dynamiczna i statyczna; jest też płaska, a zarazem silnie akcentuje iluzję głębi perspektywicznej. Paradoksy te są charakterystyczne również dla sztuki barokowej, a fakt, że film Resnais’go został nakręcony w takich właśnie  przestrzeniach, pozwala uznać go za wypowiedź teoretyczną, odnoszącą się także do relacji między kinem i architekturą. Zeszłego roku w Marienbadzie traktuje te sztuki nie jako przeciwstawne, ale jako komplementarne, mierzące się z podobnymi pragnieniami i ograniczeniami.
    As it has been underlined in numerous analyses, complex spaces of palaces and parks, which are the setting of Last Year in Marienbad, play the role of a significant background and sophisticated scenography; they become a vital theme of the film, suggest important interpretations and are decisive for the unobvious psychological makeup of the main characters. A more detailed analysis of Resnais’s film allows to indicate the key paradoxes governing both architectural and narrative structures, as well as their mutual interrelations. The space created in the film is at the same time continuous and interrupted, closed and open, finite and infinite, dynamic and static, flat and powerfully accentuating the illusion of perspective and depth. These paradoxes are also characteristic of Baroque art, and the fact that Resnais’s film was shot in such spaces allows to perceive it as a theoretical utterance, concerning also the relations between cinema and architecture. Last Year in Marienbad treats these two branches of art not so much as opposing, but rather complementary, facing similar desires and limitations.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 35-49
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polityka i dyscyplinowanie widowisk: Opera w rewolucyjnej Francji w latach 1789–1794
    Politics and the Disciplining of Spectacles: The Opera in Revolutionary France 1789–1794
    Autorzy:
    Mosakowski, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29432233.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    French Revolution
    Jacobin dictatorship
    French revolutionary theater and opera
    revolutionary censorship
    Étienne-Nicolas Méhul
    François-Joseph Gossec
    rewolucja francuska
    jakobińska dyktatura
    francuski rewolucyjny teatr i opera
    cenzura rewolucyjna
    Étienne Nicolas Méhul
    Opis:
    Artykuł dotyczy dyscyplinowania widowisk w rewolucyjnej Francji w latach 1789–1794. Przedstawiono w nim społeczno-polityczne konteksty dwóch aktów prawnych regulujących produkcję i wystawianie sztuk – względnie liberalnej ustawy Le Chapeliera z 13 stycznia 1791 oraz represyjnego Dekretu Konwentu Narodowego z 2 sierpnia 1793, który zmienił francuski teatr i operę w tubę propagandową jakobińskiego reżimu, narzucając twórcom ideologię i treści. Praktykę artystyczną tamtych lat zaprezentowano na przykładzie dwóch oper: Hadrian, cesarz Rzymu Étienne’a Nicolasa Méhula oraz Tryumf Republiki François-Josepha Gosseca. Pierwsze dzieło zawieszono w przeddzień premiery zaplanowanej na 13 marca 1792, ponieważ Komuna Paryża uznała je za jawnie monarchiczne i politycznie niepoprawne we Francji, w której chwiały się już podstawy burbońskiej monarchii, zaś skrajnie spolaryzowane nastroje społeczne zaczęły torować drogę ku republice. Drugie dzieło zostało skomponowane tuż po upadku monarchii i wystawione na początku 1793 roku. Tryumf Republiki wyznaczył nowe standardy estetyczne francuskiej republikańskiej i patriotycznej opery. Dzieło Gosseca jest ujęte w artykule jako przykład zasad nowej polityki kulturalnej jakobińskiej dyktatury, opartej na bezprecedensowych represjach i cenzurze.
    This article discusses the ways in which performances were disciplined in revolutionary France between 1789 and 1794. It presents the socio-political contexts of two legal acts regulating the production and staging of plays: the relatively liberal Le Chapelier Law of 13 January 1791 and the repressive Decree of the National Convention of 2 August 1793, which turned French theater and opera into a propaganda platform of the Jacobin regime, imposing ideology and topics on the artists. The artistic practice of the time is illustrated by two operas: Étienne Nicolas Méhul’s Hadrian, Emperor of Rome and François-Joseph Gossec’s The Triumph of the Republic. The former was suspended one day before the premiere, scheduled for 13 March 1792, as the Paris Commune deemed it overtly monarchical and politically incorrect in a France where the foundations of the Bourbon monarchy were already shaking, and the extremely polarised public sentiment was about to pave the way towards a republic. The latter was composed shortly after the fall of the monarchy and staged in early 1793. The Triumph of the Republic set new aesthetic standards for French republican and patriotic opera. Gossec’s work is discussed as an example of the principles of the new cultural politics of the Jacobin dictatorship, based on unprecedented repression and censorship.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 1; 161-179
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Ieden z najpyszniejszych widoków Warszawy”. O francuskich wzorcach arkad i kolumnady Pałacu Saskiego
    “One of the Most Delightful Sights in Warsaw”. On the French Models for the Arcades and Colonnade of the Saxon Palace
    Autorzy:
    Migasiewicz, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30145671.pdf
    Data publikacji:
    2024
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Warsaw
    Saxon Palace
    Wacław Ritschel
    Adam Idźkowski
    French architecture
    Jean Marot
    Marly
    Grand Trianon
    Jules-Hardouin-Mansart
    Ange-Jacques Gabriel
    Warszawa
    Pałac Saski
    architektura francuska
    Opis:
    Artykuł poświęcony jest genezie ogólnej koncepcji i szczegółowych rozwiązań zastosowanych w nowym Pałacu Saskim w Warszawie, wzniesionym w latach 1838–1842 według projektu Wacława Ritschla i Adama Idźkowskiego. Najbardziej charakterystyczną cechą budowli był podział na dwa korpusy połączone arkadami i kolumnadą umożliwiającymi komunikację między placem a ogrodem oraz między obiema częściami gmachu. W tekście wykazano, że rozwiązanie to jest kompilacją kilku (zwłaszcza dwóch) wzorów zaczerpniętych z architektury francuskiej XVII i XVIII w.
    The article is devoted to the origins of the general concept and detailed solutions applied in the new Saxon Palace in Warsaw, erected between 1838 and 1842 following the design by Wacław Ritschel and Adam Idźkowski. The most characteristic feature of the edifice was its division into two parts connected by arcades and a colonnade, which allowed communication between the square and the garden and between the two parts of the building. The text demonstrates that this solution is a compilation of several models drawn from 17th- and 18th-century French architecture, two of them in particular.
    Źródło:
    Biuletyn Historii Sztuki; 2024, 86, 1; 77-96
    0006-3967
    2719-4612
    Pojawia się w:
    Biuletyn Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Cadre de vie”. Jean-Luc Godard’s „Deux ou trois choses que je sais d’elle” (1967), French TV and Architectural Discourse
    „Cadre de vie”. Film „Dwie lub trzy rzeczy, które o niej wiem” (1967) Jean-Luca Godarda, francuska telewizja i dyskurs architektoniczny
    Autorzy:
    Maurer, Jacqueline
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341122.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Jean-Luc Godard
    kino francuskie
    osiedle mieszkaniowe
    architektura
    Cité des 4000 Sud
    ujęcie panoramiczne
    French cinema
    housing estate
    architecture
    panorama shot
    Opis:
    The article demonstrates how Jean-Luc Godard’s Deux ou trois choses que je sais d’elle (1967) contributed to the contemporary critical discourse on (social) housing estates (grands ensembles). With his work, the filmmaker aimed to show the grand ensemble, or ‘the big(ger) picture’ of what it meant to live in contemporary consumerist oriented France. The protagonist Juliette Johnson represents the French citizen and simultaneously the metaphor of the Paris Region that underwent a huge transformation. The main interest of the text lies in the use of the 360-degree pan shot and the notion of cadre (frame), as they connect film theory and the contemporary discourse about how the décor, i.e. the (built) environment, influences people’s cadre de vie (living conditions). A close reading of two film sequences and a historical contextualisation of architectural discourses and theories is completed by a comparison with documentary TV programmes. While they had fostered the critical discussion about housing estates already before, they used the panorama shot only after Deux ou trois choses…
    Autorka demonstruje, w jaki sposób reżyser wpisał się swą produkcją we współczesny dyskurs krytyczny na temat społecznego projektu wielkich zespołów mieszkaniowych (grands ensembles). Godard chciał pokazać ów wielki zespół, a zarazem wielki/większy obraz tego, jak wygląda życie we współczesnej, konsumpcyjnie nastawionej Francji. Główna bohaterka Juliette Johnson jest przykładem statystycznej francuskiej obywatelki, a jednocześnie metaforą paryskiej aglomeracji, która przeszła ogromną transformację. Autorka koncentruje swą uwagę na zastosowanym w filmie 360-stopniowym ujęciu panoramującym, a także odnosi się do pojęcia kadru (cadre), co w efekcie pozwala jej połączyć teorię filmu ze współczesnym dyskursem na temat tego, jak ukształtowanie miejskiej zabudowy (décor) wpływa na jakość i warunki życia (cadre de vie). Analiza dwóch sekwencji tego filmu oraz historyczna kontekstualizacja dyskursów architektonicznych i teorii została w artykule uzupełniona porównaniem z dokumentalnymi programami telewizyjnymi. To właśnie te audycje swego czasu podsyciły dyskusję na temat budownictwa komunalnego, ale ich twórcy zdjęcia panoramiczne zastosowali dopiero po premierze Dwóch lub trzech rzeczy…
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 68-85
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Filozofia nauk, czyli epistemologiczne pożytki z historii poznania naukowego
    Philosophy of Sciences, That Is, Epistemological Advantages of History of Scientific Cognition
    Autorzy:
    Bytniewski, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341712.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Filozofii i Socjologii PAN
    Tematy:
    anglosaska filozofia nauki
    francuska filozofia nauk
    historia nauk
    Bachelard
    Canguilhem
    Foucault
    racjonalność nauki
    nieciągłość epistemologiczna
    archeologia wiedzy
    the Anglo-Saxon philosophy of science
    French philosophy of science
    history of sciences
    rationality of science
    epistemological non-continuity
    archeology of knowledge
    Opis:
    Punktem wyjścia artykułu jest wskazanie zjawiska, które polega na samoizolacji intelektualnych kultur filozofii nauki, zamykających się w partykularnych tradycjach, koncentrujących się na z góry ograniczonych tematach, ignorujących osiągniecia innych kultur i środowisk badawczych. Faktu tego nie tłumaczą dostatecznie ani różnice językowe i odrębności kanałów komunikacyjnych, z jakich korzystają społeczności uczonych, ani partykularyzmy instytucjonalne. Artykuł przedstawia i konfrontuje ze sobą w synoptycznym układzie dwie tradycje: anglosaskiej filozofii nauki i francuskiej filozofii nauk. Podkreślam zwłaszcza dwie zasadnicze różnice między nimi. Pierwszą jest różnica między pluralistycznym i dyscyplinarnym rozumieniem nauki w filozofii nauk a monizmem filozofii nauki w traktowaniu takich zagadnień jak: racjonalność nauk(i), rola poszczególnych dyscyplin nauk w kształtowaniu filozoficznego modelu zmienności nauk(i), znaczenie historii nauk(i) dla rozstrzygnięć epistemologicznych, pojmowanie hierarchii wartość poznawczych, pojmowanie przedmiotu historii nauk(i). Drugą istotną różnicę wyznacza odmienność koncepcji relacji między filozofią a historią nauk(i) jakie zakładają filozofia nauki i filozofia nauk.
    The paper takes as the basis of the considerations the phenomenon of the selfisolation of intellectual cultures of philosophy of science; those cultures are closed in individual traditions, consider pre-restricted issues, ignore achievements of other cultures and research environments. This fact cannot be satisfactorily explained by linguistic differences and separate communicative channels used by social groups of scientists. The paper presents and confronts with each other, in a synoptic system, two traditions: Anglo-Saxon philosophy of science and French philosophy of sciences. Two essential differences between them are emphasized. The first one is the difference between the pluralistic and disciplinary grasps of science in philosophy of sciences and the monism of philosophy of science in treating such problems as rationality of science(s), roles of particular scientific fields in forming philosophical models of the science(s) change; the significance of history of science(s) for epistemological solutions, the grasp of the hierarchy of cognitive values, conceiving the object of history of science(s). The second difference lies in the distinctness of the relation between philosophy and history of science(s) assumed by philosophy of science and philosophy of sciences.
    Źródło:
    Filozofia i Nauka; 2014, 2; 113-134
    2300-4711
    2545-1936
    Pojawia się w:
    Filozofia i Nauka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-13 z 13

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies