Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "żywienie pozajelitowe" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Przydatność szpitalnego zespołu żywieniowego, jako wydzielonej komórki organizacyjnej, w rozpoznawaniu i leczeniu niedożywienia
The usefulness of a hospital nutrition support team, as a separate unit, in diagnosing and treating malnutrition
Autorzy:
Adamiec, Cezary
Nowak, Tomasz
Wołyńska-Szkudlarek, Agnieszka
Bobula, Mariusz
Lubas, Arkadiusz
Witek, Przemysław
Dyrla, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030875.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
niedożywienie
zespół żywieniowy
żywienie dojelitowe
żywienie pozajelitowe
Opis:
Introduction: Malnutrition is still a serious clinical problem, which has negative consequences. It not only prolongs hospitalisation, but also delays recovery. The diagnosis of malnutrition is as important as any other medical diagnosis. Aim of the study: To assess the usefulness of a hospital nutrition support team, as a separate unit, to diagnose and treat malnutrition. Material and methods: Data from 5 years were retrospectively collected. We analysed the number of patients each year and the number of days of artificial nutrition (enteral and parenteral) covered by the National Health Fund. During the first 2.5 years, the nutrition support team functioned as a part of surgical department, and for the next 2.5 years it was a separate unit. Results: The activity of the hospital nutrition support team, as a separate unit, has significantly increased the number of nutritional procedures, enteral in particular. In the first half of the year 2014, the number of parenteral nutrition days was 64, and the number of enteral nutrition days was 215. However, in the next 6 months, when the team functioned as a separate unit, the number of days was 185 and 1,511, respectively, despite a similar number of hospitalised patients. The activity of a separate nutrition support unit resulted in a significant, more than 7-fold increase in the number of days of the enteral nutrition (1,032 vs. 7,479; p < 0.001). The increase in the number of days of parenteral nutrition was also significant (999 vs. 1,412; p < 0.001). Conclusion: Establishing a hospital nutrition support team significantly increased the number of days of both enteral and parenteral nutrition in malnourished patients. The activity of the team is cost-effective and profitable for the hospital.
Wstęp: Niedożywienie jest nadal poważnym problemem, który pociąga za sobą negatywne konsekwencje. Z jednej strony przedłuża czas hospitalizacji, z drugiej powoduje opóźnienie powrotu chorego do zdrowia. Niedożywienie jest tak samo ważnym rozpoznaniem jak inne choroby. Cel: Ocena przydatności szpitalnego zespołu żywieniowego, jako wydzielonej komórki organizacyjnej, w rozpoznawaniu niedożywienia i prowadzeniu leczenia żywieniowego. Materiał i metody: Do analizy włączono dane dotyczące liczby pacjentów hospitalizowanych oraz rozliczonych dni żywienia pozajelitowego (ŻP) i dojelitowego (ŻDJ). Analizą objęto pięć lat, z których pierwsze dwa i pół roku obejmuje działalność zespołu żywieniowego w formie „czynnościowej”, a kolejne dwa i pół roku – działalność Szpitalnego Zespołu Żywieniowego jako wydzielonej komórki organizacyjnej. Wyniki: Działalność Szpitalnego Zespołu Żywieniowego, jako wydzielonej komórki organizacyjnej, spowodowała znamienne zwiększenie liczby procedur żywieniowych, zwłaszcza dojelitowych. W przełomowym roku 2014 w pierwszym półroczu liczba dni ŻP wynosiła 64, a ŻDJ była równa 215, podczas gdy w drugim półroczu (wydzielony Szpitalny Zespół Żywieniowy) liczba dni ŻP to 185, a ŻDJ – 1511, przy porównywalnej liczbie pacjentów hospitalizowanych. Aktywność Szpitalnego Zespołu Żywieniowego spowodowała łącznie ponad 7-krotne zwiększenie liczby dni ŻDJ (1032 vs 7479; p < 0,001). Wzrost liczby dni ŻP również był istotny (999 vs 1412; p < 0,001). Wnioski: Utworzenie Szpitalnego Zespołu Żywieniowego znacząco zwiększyło liczbę dni żywienia zarówno dojelitowego, jak i pozajelitowego u pacjentów niedożywionych. Ponadto jego działalność przynosi szpitalowi wymierną korzyść finansową.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 306-309
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wytyczne leczenia przetok przewodu pokarmowego. Stanowisko Grupy Ekspertów Towarzystwa Chirurgów Polskich
Autorzy:
Sobocki, Jacek
Jackowski, Marek
Dziki, Adam
Tarnowski, Wiesław
Banasiewicz, Tomasz
Kunecki, Marek
Słodkowski, Maciej
Stanisławski, Michał
Zaczek, Zuzanna
Richer, Piotr
Matyja, Andrzej
Frączek, Mariusz
Wallner, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391629.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
leczenie
przetoka przewodu pokarmowego
terapia podciśnieniowa
żywienie pozajelitowe
Opis:
Wstęp: Nieszczelność przewodu pokarmowego należy do najtrudniejszych problemów w chirurgii przewodu pokarmowego. Związana jest ona z: wysoką chorobowością i licznymi powikłaniami, dużym ryzykiem zgonu, przedłużoną hospitalizacją oraz zwielokrotnieniem kosztów leczenia. Cel: Zadaniem zespołu było opracowanie zaleceń dotyczących leczenia przetok przewodu pokarmowego zgodnie aktualną wiedzą medyczną w celu ograniczenia śmiertelności oraz chorobowości związanej z leczeniem. Materiały i metody: Opracowanie niniejszych zaleceń oparto na przeglądzie dostępnego piśmiennictwa z baz PubMed, Medline i Cochrane Library z okresu od 1.01.2010 do 31.12.2020, ze szczególnym uwzględnieniem przeglądów systematycznych oraz zaleceń klinicznych uznanych towarzystw naukowych. Zalecenia sformułowano w formie dyrektywnej i poddano je ocenie metodą Delphi. Wyniki i wnioski: Przedstawiono 9 zaleceń wraz z omówieniem oraz uwagami ekspertów. Leczenie powinno być prowadzone w oparciu o zespół wielodyscyplinarny (chirurg, anestezjolog, specjalista żywienia klinicznego/dietetyk, pielęgniarka, farmaceuta, endoskopista).
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 4; 57-69
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Podstawowe zasady żywienia pozajelitowego
Basic principles of parenteral nutrition
Autorzy:
Głażewski, Tomasz
Dyrla, Przemysław
Gil, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034674.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
metody żywienia
mieszanki żywieniowe
niedożywienie
żywienie pacjenta
żywienie pozajelitowe
Opis:
Parenteral nutrition provides all essential nutrients directly into the blood stream without involvement of the gastrointestinal tract if conventional oral or enteral nutrition is not possible. The awareness of how important it is to provide adequate nutrition to the ill has accompanied people for a long time, as evidenced by the first attempts to conduct nutrition by bypassing the gastrointestinal tract taken as early as in the seventeenth century. The contemporary methods of nutrition have been established in the twentieth century and are still being improved. Nutrition is carried out using specially prepared formulations containing all necessary nutrients in the most absorbable form. These mixes are adapted to individual requirements, resulting from the underlying disease. They are available in the form of ready-made preparations or separate bottles. A method of nutrition is selected on the basis of its expected duration. Disease states are associated with increased catabolism with greater demand for energy and nutrients. This often leads to the development or exacerbation of malnutrition which affects convalescence after surgery and the general condition of the patient as well as increases the risk of hospital complications. As any medical procedure, parenteral nutrition is associated with a risk of side effects. However, the principles of care of the injection site and preparation of appropriate mixes tailored to patient’s needs help minimise the risk of adverse reactions. It is necessary to detect malnutrition early, estimate risk, create nutrition plans and include nutrition to therapy, which will improve the condition of hospitalised patients, accelerate their recovery, shorten hospital stay and reduce treatment costs.
Żywienie pozajelitowe pozwala dostarczyć wszelkich niezbędnych składników odżywczych do krwiobiegu z pominięciem przewodu pokarmowego u pacjentów, u których niemożliwe jest stosowanie konwencjonalnego żywienia doustnego lub dojelitowego. Świadomość, jak istotnym problemem jest odpowiednie odżywianie chorego człowieka, towarzyszy ludziom od dawna. Świadczą o tym pierwsze próby prowadzenia odżywiania z pominięciem przewodu pokarmowego podejmowane już w XVII wieku. Zbliżone do obecnych, współczesne metody odżywiania opracowano w XX wieku i ciągle są doskonalone. Żywienie prowadzone jest przy pomocy specjalnie przygotowanych preparatów, w których znajdują się wszelkie niezbędne składniki odżywcze w najlepiej przyswajalnej formie. Mieszanki dostosowane są do indywidualnego zapotrzebowania pacjenta, wynikającego z choroby podstawowej. Występują w formie gotowych preparatów lub oddzielnych butelek. Metodę podawania żywienia dobiera się na podstawie przewidywanego czasu jego prowadzenia. Stany chorobowe wiążą się ze zwiększonym katabolizmem i jednocześnie większym zapotrzebowaniem na energię i składniki odżywcze. Często prowadzi to do rozwoju albo pogłębienia niedożywienia, co niekorzystnie wpływa na rekonwalescencję po zabiegach, ogólny stan chorego oraz zwiększa ryzyko powikłań szpitalnych. Jak każda procedura medyczna żywienie pozajelitowe wiąże się z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Przestrzeganie zasad pielęgnacji miejsca podania oraz przygotowywanie odpowiednich mieszanek, dopasowanych do  pacjenta, pozwala zminimalizować ryzyko niepożądanych działań. Konieczne jest wczesne rozpoznawanie niedożywienia, szacowanie ryzyka oraz tworzenie planów żywieniowych i włączenie żywienia do terapii. Pozwala to poprawić stan hospitalizowanych pacjentów, przyspiesza ich powrót do zdrowia, skraca czas pobytu w szpitalach oraz zmniejsza koszty leczenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 1; 29-39
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyniki zastosowania domowego żywienia pozajelitowego u pacjentów z ciężkimi postaciami chorób zapalnych jelit – alternatywa dla leczenia operacyjnego chorych wyniszczonych
Autorzy:
Turkot, Maryla
Sobocki, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393353.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
domowe żywienie pozajelitowe
choroby zapalne jelit
żywienie
Choroba Leśniewskiego-Crohna
wrzodziejące zapalenie jelita grubego
Opis:
Wstęp: Na całym świecie nieswoiste zapalenia jelit występują coraz częściej i u coraz młodszych osób, u części z tych pacjentów z uwagi na zaawansowanie choroby i wyniszczenie żywienie pozajelitowe jest alternatywą dla leczenia operacyjnego obarczonego na tym etapie dużym ryzykiem. Cel pracy: Celem pracy była ocena wyników zastosowania domowego żywienia pozajelitowego u pacjentów z ciężkimi postaciami chorób zapalnych jelit, u których leczenie operacyjne wiązało się z wysokim ryzykiem powikłań. Materiały i metody: Przeprowadzono retrospektywną ocenę 46 pacjentów, u których zdecydowano o wprowadzeniu domowego żywienia pozajelitowego zamiast kolejnego leczenia operacyjnego. Kryterium włączenia do badania, było leczenie za pomocą domowego żywienia pozajelitowego, oraz rozpoznanie choroby Leśniewskiego-Crohna, lub wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Wyniki: Średnia ilość powikłań wymagających hospitalizacji w trakcie obserwacji, przypadających na pacjenta wynosiła 1,76, wartość BMI wzrosła średnio o 4,3 [kg/m2]. Podczas leczenia żywieniowego odsetek osób u których uzyskano całkowite odstawienie leków przeciwzapalnych lub immunosupresyjnych wyniósł 17,4%. W całej badanej grupie średnio u co piątego chorego ostawiono minimum jeden lek immunosupresyjny. Średnio poziom albumin u pacjentów wzrósł o 2,4 g/l, poziom limfocytów spadł o 474 limfocytów/mm3, a poziom leukocytów u osób badanych wzrósł o 747,6/mm3. Samopoczucie w 87% badanych było określane jako dobre, oraz 7,4% chorych było w stanie podjąć pracę. Wnioski: Domowe żywienie pozajelitowe wpływa pozytywnie na stan ogólny pacjentów przed podniesienie wartości BMI, oraz poprawę wyników biochemicznych. Wyniki wskazują na potrzebę rozważenia tej metody jako alternatywy dla leczenia operacyjnego ciężkich postaci chorób zapalnych jelit z dużym ryzykiem operacyjnym, co mogłoby wpłynąć na zmniejszenie częstości występowania powikłań.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 5; 23-28
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Magnesium in patients operated due to colorectal or small intestine cancer and receiving Total Parenteral Nutrition (TPN) in postoperative period
Magnez u pacjentów operowanych z powodu nowotworu odbytu lub jelita cienkiego i otrzymujących Całkowite Żywienie Pozajelitowe (CŻP) w okresie pooperacyjnym
Autorzy:
Szpetnar, M.
Matras, P.
Boguszewska-Czubara, A.
Rudzki, S.
Pasternak, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/13685.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie / Polskie Towarzystwo Magnezologiczne im. Prof. Juliana Aleksandrowicza
Opis:
Magnesium is fundamental to the existence of life. The consequence of altered magnesium homeostasis may be magnesium deficiency. It is well known that magnesium plays a role in tumour biology such as carcinogenesis, angiogenesis and tumour progression. In the field of gastrointestinal cancer surgery of the clinical importance, magnesium has not been specifically studied. Therefore, the aim of our study was to evaluate changes of magnesium concentrations in patients operated due to a small intestine or colorectal cancer parenterally nurtured in comparison with a group of patients submitted to surgical interventions due to gastrointestinal cancer but receiving standard nutrition after the operation. The study group involved 78 patients operated on for gastrointestinal cancer, who were divided into 3 groups: C – patients operated due to different types of alimentary tract cancers who were provided with normal feeding after the operation, I – patients operated due to colorectal cancer who were given TPN after the operation, II – patients operated due to small intestine cancer who were given TPN after the operation. Three measurements were performed in control group (C): the 1st measurement – a day before operation, the 2nd measurement – on the third day after the operation and the 3rd measurement – on the fifth day after the operation. In the group of patients receiving TPN, three measurements were performed as well: the 1st measurement – a day before operation, the 2nd measurement – on the third day after applying TPN and the 3rd measurement – on the fifth day after applying TPN. Our studies revealed that application of TPN, containing magnesium, in patients operated both due to colorectal cancer and small intestine cancer prevented decrease in the blood serum concentration of that element below the reference norm, which occurred in patients receiving standard diet.
Magnez jest pierwiastkiem niezbędnym do życia. Konsekwencją zaburzeń homeostazy magnezu może być jego deficyt. Magnez odgrywa rolę w biologii nowotworów, tj. w karcinogenezie, angiogenezie lub rozwoju guza nowotworowego. Dotychczas nie ma szerokich badań dotyczących znaczenia magnezu w operacjach nowotworów przewodu pokarmowego. Dlatego celem badań było zbadanie zmian stężenia magnezu u pacjentów operowanych z powodu nowotworów odbytnicy lub jelita cienkiego i otrzymujących całkowite żywienie pozajelitowe w okresie pooperacyjnym, w porównaniu z grup¹ pacjentów poddanych interwencji chirurgicznej z powodu nowotworów przewodu pokarmowego, ale otrzymujących po operacji standardową dietę. Badaniem objęto 78 pacjentów operowanych z powodu nowotworów przewodu pokarmowego, których podzielono na 3 grupy: kontrolną (K) – pacjenci operowani z powodu różnych nowotworów przewodu pokarmowego, po operacji otrzymujący normalne żywienie, I – pacjenci operowani z powodu zaawansowanego nowotworu odbytnicy, po operacji otrzymujący CŻP, II – pacjenci operowani z powodu nowotworu jelita cienkiego, po operacji otrzymujący CŻP. W grupie K dokonywano trzech pomiarów w kolejnych okresach: 1. pomiar – doba przed operacją, 2. pomiar – trzecia doba po operacji, 3. pomiar – piąta doba po operacji. W grupach I, II – u pacjentów otrzymujących CŻP– dokonywano również trzech pomiarów: 1. pomiar – doba przed operacją, 2. pomiar – trzecia doba po zastosowaniu CŻP, 3. pomiar – piąta doba po zastosowaniu CŻP. W badaniach wykazano, że podawanie CŻP zawierającego magnez, zarówno chorym operowanym z powodu nowotworów odbytnicy, jak i nowotworów jelita cienkiego, zapobiega obniżeniu stężenia tego pierwiastka w osoczu krwi poniżej norm referencyjnych, tak jak to ma miejsce w przypadku pacjentów otrzymujących standardową dietę.
Źródło:
Journal of Elementology; 2011, 16, 1
1644-2296
Pojawia się w:
Journal of Elementology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies