Podstawowe zasady żywienia pozajelitowego

Parenteral nutrition provides all essential nutrients directly into the blood stream without involvement of the gastrointestinal tract if conventional oral or enteral nutrition is not possible. The awareness of how important it is to provide adequate nutrition to the ill has accompanied people for a long time, as evidenced by the first attempts to conduct nutrition by bypassing the gastrointestinal tract taken as early as in the seventeenth century. The contemporary methods of nutrition have been established in the twentieth century and are still being improved. Nutrition is carried out using specially prepared formulations containing all necessary nutrients in the most absorbable form. These mixes are adapted to individual requirements, resulting from the underlying disease. They are available in the form of ready-made preparations or separate bottles. A method of nutrition is selected on the basis of its expected duration. Disease states are associated with increased catabolism with greater demand for energy and nutrients. This often leads to the development or exacerbation of malnutrition which affects convalescence after surgery and the general condition of the patient as well as increases the risk of hospital complications. As any medical procedure, parenteral nutrition is associated with a risk of side effects. However, the principles of care of the injection site and preparation of appropriate mixes tailored to patient’s needs help minimise the risk of adverse reactions. It is necessary to detect malnutrition early, estimate risk, create nutrition plans and include nutrition to therapy, which will improve the condition of hospitalised patients, accelerate their recovery, shorten hospital stay and reduce treatment costs.

Żywienie pozajelitowe pozwala dostarczyć wszelkich niezbędnych składników odżywczych do krwiobiegu z pominięciem przewodu pokarmowego u pacjentów, u których niemożliwe jest stosowanie konwencjonalnego żywienia doustnego lub dojelitowego. Świadomość, jak istotnym problemem jest odpowiednie odżywianie chorego człowieka, towarzyszy ludziom od dawna. Świadczą o tym pierwsze próby prowadzenia odżywiania z pominięciem przewodu pokarmowego podejmowane już w XVII wieku. Zbliżone do obecnych, współczesne metody odżywiania opracowano w XX wieku i ciągle są doskonalone. Żywienie prowadzone jest przy pomocy specjalnie przygotowanych preparatów, w których znajdują się wszelkie niezbędne składniki odżywcze w najlepiej przyswajalnej formie. Mieszanki dostosowane są do indywidualnego zapotrzebowania pacjenta, wynikającego z choroby podstawowej. Występują w formie gotowych preparatów lub oddzielnych butelek. Metodę podawania żywienia dobiera się na podstawie przewidywanego czasu jego prowadzenia. Stany chorobowe wiążą się ze zwiększonym katabolizmem i jednocześnie większym zapotrzebowaniem na energię i składniki odżywcze. Często prowadzi to do rozwoju albo pogłębienia niedożywienia, co niekorzystnie wpływa na rekonwalescencję po zabiegach, ogólny stan chorego oraz zwiększa ryzyko powikłań szpitalnych. Jak każda procedura medyczna żywienie pozajelitowe wiąże się z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Przestrzeganie zasad pielęgnacji miejsca podania oraz przygotowywanie odpowiednich mieszanek, dopasowanych do  pacjenta, pozwala zminimalizować ryzyko niepożądanych działań. Konieczne jest wczesne rozpoznawanie niedożywienia, szacowanie ryzyka oraz tworzenie planów żywieniowych i włączenie żywienia do terapii. Pozwala to poprawić stan hospitalizowanych pacjentów, przyspiesza ich powrót do zdrowia, skraca czas pobytu w szpitalach oraz zmniejsza koszty leczenia.