Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "leki przeciwpsychotyczne" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Zastosowanie tetrabenazyny w leczeniu późnych dyskinez polekowych – opis czterech przypadków
The use of tetrabenazine for the treatment of drug-induced tardive dyskinesia – report of four cases
Autorzy:
Szczepocka, Ewa
Magierski, Radosław
Sobów, Tomasz
Wysokiński, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030039.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
leki przeciwpsychotyczne
późne dyskinezy
tetrabenazyna
Opis:
Tardive dyskinesias are defined as a syndrome of involuntary, irregular, hyperkinetic movement disorders, including mixed movement disorders of the face and the mouth as well as choreoathetoid movements of the trunk and limbs. They are a serious and usually irreversible side effect of chronic neuroleptic treatment and affect approximately 15–20% of patients. Treatment attempts using amantadine, levetiracetam, piracetam, clonazepam, propranolol, vitamin  B6, vitamin  E, ondansetron, botulinum toxin and Ginkgo biloba were made. However, in many cases the treatment efficacy has not been confirmed in long-term studies in larger groups of patients. Tetrabenazine, registered in Poland for the treatment of hyperkinetic motor disorders in the Huntington’s disease, is one of the available therapeutic options. We present the course and the effects of tetrabenazine therapy in four patients with antipsychotic-induced tardive dyskinesias. Based on the experience gained during the research program using tetrabenazine, we believe that the use of this agent should be limited to patients in a stable mental condition, with no current symptoms of depression or active psychotic symptoms. In our opinion, suicidal tendencies or thoughts and a history of neuroleptic malignant syndrome are absolute contraindications. The off-label use of tetrabenazine requires a written informed consent of the patient and careful monitoring of their mental and neurological condition.
Późne dyskinezy definiowane są jako zespół mimowolnych, nieregularnych, hiperkinetycznych ruchów obejmujący mieszane zaburzenia ruchowe w obrębie twarzy i ust oraz ruchy choreoatetotyczne w obrębie tułowia i kończyn. Stanowią one poważny i zwykle nieodwracalny niepożądany efekt przewlekłego leczenia neuroleptykami, występujący u około 15–20% pacjentów. Podejmowano próby leczenia amantadyną, lewetiracetamem, piracetamem, klonazepamem, propranololem, witaminą B6, witaminą E, ondansetronem, toksyną botulinową oraz preparatami Ginkgo biloba, jednak skuteczność terapii w wielu przypadkach nie ma potwierdzenia w długoterminowych badaniach na liczniejszych grupach chorych. Jedną z dostępnych opcji terapeutycznych jest tetrabenazyna, zarejestrowana w Polsce w leczeniu hiperkinetycznych zaburzeń motorycznych w chorobie Huntingtona. W artykule przedstawiamy przebieg i efekty leczenia tetrabenazyną u czterech pacjentów z późnymi dyskinezami wywołanymi przez leki przeciwpsychotyczne. Na podstawie doświadczenia zdobytego w czasie prowadzenia programu badawczego z użyciem tetrabenazyny uważamy, że stosowanie tego leku należy ograniczyć do pacjentów będących w  stabilnym stanie psychicznym, bez objawów zespołu depresyjnego i  bez aktywnych objawów psychotycznych. Za bezwzględne przeciwwskazania uznajemy obecność wyraźnych skłonności, myśli i tendencji suicydalnych oraz obecność w wywiadzie złośliwego zespołu poneuroleptycznego. Podejmując decyzję o włączeniu tetrabenazyny, należy pamiętać o uzyskaniu zgody pacjenta na zastosowanie leku poza zarejestrowanymi wskazaniami, a także o wnikliwym monitorowaniu stanu psychicznego i neurologicznego.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2016, 16, 4; 194-200
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Psychoactive drugs during pregnancy and breast-feeding
Zażywanie środków psychotropowych w czasie ciąży i karmienie piersią
Autorzy:
Thiels, Cornelia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2139468.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
leki psychotropowe
ciąża
karmienie piersią
leki przeciwdepresyjne
stabilizatory nastroju
leki przeciwpsychotyczne
Opis:
Cel. Prezentacja zasad leczenia zaburzeń psychicznych u kobiet w okresie reprodukcyjnym. Metoda. Analiza prac przeglądowych i wyników prowadzonych badań Rezultaty. Sole litu, karbamazepina i kwas walproinowy nie powinny być stosowane w pierwszym trymestrze ciąży. Stosunkowo bezpieczne są w tym okresie trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Haloperidol również nie wywołuje uszkodzeń płodu. Redukcja dawki pod koniec ciąży pozwoli uniknąć objawów zatrucia i objawów odstawienia u noworodka. U zdrowych niemowląt korzyści związane z karmieniem piersią wydają się ważniejsze niż możliwe zagrożenie związane z działaniem trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, a także z działaniem soli litu. Niewiele wiadomo natomiast o skutkach działania znajdujących się w mleku matki takich środków jak inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, leki przeciwpsychotyczne czy karbamazepina. Wnioski. Wskazane jest stosowanie leków o udowodnionej skuteczności i znanych efektach ubocznych (a więc substancji dłużej znanych niż wprowadzonych ostatnio). Zalecana jest terapia jednym lekiem podawanym w najniższych efektywnych dawkach. Psychoterapia i elektrowstrząsy mogą być alternatywą dla leczenia farmakologicznego.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Psychologica; 2006, 10; 107-122
2353-4842
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Psychologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Porównanie wpływu działania leków przeciwpsychotycznych -1 generacji (haloperidolu) i II generacji (klozapiny, olanzapiny i risperidonu) - na peroksydację lipidów osocza in vitro
Comparison of influence of I and II generation antipsychotic drugs on peroxidation of serum lipids in vitro
Autorzy:
Dietrich-Muszalska, Anna
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945541.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
I generation antipsychotics
II generation antipsychotics
TBARS
leki przeciwpsychotyczne I generacji
leki przeciwpsychotyczne II generacji
lipid peroxidation
peroksydacja lipidów
schizofrenia
schizophrenia
Opis:
Schizophrenia is associated with disturbed pro- and antioxidative balance, resulting in worse treatment outcomes and development of various adverse effects. Several studies have documented an increase of lipid peroxidation in many different cells and body fluids in patients treated for schizophrenia. Lohr et al. stated that treatment with antipsychotics may be associated with increase of lipid peroxidation. To date, both in vitro and animal experimental studies, as well as clinical studies in humans, yielded contradictory results concerning the influence of antipsychotics on lipid peroxidation. In general opinion, II generation antipsychotics – SGAs do not exert an established effect on lipid peroxidation, in contrast to haloperidol, which is usually described as a drug with a definite prooxidation effect. The aim of this study was to determine the influence of SGAs czaon peroxidation of human serum lipids in vitro versus haloperidol induced lipid peroxidation under the same experimental conditions. Lipid peroxidation level was measured in serum obtained from healthy volunteers, by assessing the level of thiobarbituric acid-reactive substances (TBARS), according to the Rice-Evans method. Blood plasma was incubated for 24 hours with study drugs and without drugs (control group). The study revealed that SGAs do not induce any significant increase of TBARS as compared with control group, in contrast to haloperidol, which resulted in a significant increase of TBARS level (p<0.03). Clozapine, olanzapine and risperidone exert a significantly less pronounced effect on lipid peroxidation than haloperidol (p<0.05 for every comparator drug), not resulting in any significant prooxidative activity.
W schizofrenii występują zaburzenia równowagi pro- i antyoksydacyjnej, które mogą pogarszać wyniki leczenia oraz prowadzić do różnych objawów niepożądanych. W kilku badaniach udokumentowano wzrost pe-roksydacji lipidów występujący w różnych komórkach i płynach organizmu osób leczonych z powodu schizofrenii. Lohr i wsp. stwierdzili, że leczenie lekami przeciwpsychotycznymi (LPP) może być związane ze wzrostem peroksydacji lipidów. Dotychczas w badaniach eksperymentalnych na zwierzętach lub w układzie in vitro i w badaniach klinicznych uzyskiwano zróżnicowane wyniki działania LPP na peroksydację lipidów. Leki przeciwpsychotyczne II generacji (LPIIG) nie mają ustalonego wpływu działania na peroksydację lipidów, w przeciwieństwie do haloperidolu, który przeważnie jest opisywany jako lek wywierający działania pro-oksydacyjne. Celem badania było określenie działania LPIIG na peroksydację lipidów ludzkiego osocza, w warunkach in vitro, oraz porównanie tych wyników z wpływem na peroksydację lipidów wywieraną przez haloperidol w tych samych warunkach doświadczalnych. Poziom peroksydacji lipidów mierzono w osoczu zdrowych ochotników przy pomocy oznaczenia stężenia związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS), według metody opisanej przez Rice'a-Evansa i wsp. Osocze inkubowano 24 godziny z badanymi lekami i bez leku (próby kontrolne). Stwierdzono, że w odniesieniu do prób kontrolnych badane LPIIG nie powodują istotnego wzrostu stężenia TBARS w osoczu, w przeciwieństwie do haloperidolu, który wywołuje istotny wzrost stężenia TBARS (p=0,03). Klozapina, olanzapina i risperidon wywierają istotnie mniejszy wpływ na peroksydację lipidów niż haloperidol (odpowiednio dla każdego z porównywanych leków p<0,05), nie wywołując istotnego działania prooksydacyjnego.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 4; 210-218
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pozycja wybranych atypowych leków przeciwpsychotycznych w terapii choroby afektywnej dwubiegunowej – obecny stan wiedzy
The place of atypical antipsychotics in the therapy of bipolar disorder – the current state of knowledge
Autorzy:
Święcicki, Łukasz
Stefanowski, Bogdan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941249.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
amisulpryd
atypowe leki przeciwpsychotyczne
choroba afektywna dwubiegunowa
depresja
kwetiapina
olanzapina
Opis:
Wprowadzony ze względów czysto akademickich podział na leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne i normotymiczne jest mylący. W praktyce klinicznej z pewnością nie każdy rodzaj depresji należy leczyć lekami określanymi jako przeciwdepresyjne, a działanie leków przeciwpsychotycznych z pewnością nie ogranicza się do leczenia tzw. psychoz (rozumianych jako choroby psychiczne, którym towarzyszą objawy wytwórcze). Bardzo dobrym przykładem jest tutaj terapia choroby afektywnej dwubiegunowej. W chorobie afektywnej dwubiegunowej typu pierwszego często w ogóle odradza się stosowanie leków przeciwdepresyjnych (także w okresach depresji), z kolei w chorobie afektywnej dwubiegunowej typu drugiego przydatność leków przeciwdepresyjnych ocenia się najczęściej jako „ograniczoną”. Z jednej strony występuje tu ryzyko zmiany fazy depresyjnej na hipomaniakalną, z drugiej często spotkać się można z lekoopornością. W tej sytuacji warto zadać pytanie o pozycję atypowych leków przeciwpsychotycznych w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. W artykule przedstawiono aktualne wyniki badań dotyczących stosowania olanzapiny, kwetiapiny i amisulprydu w terapii depresji i manii w przebiegu tej choroby. Wspomniano również o roli leków z omawianej grupy w terapii zapobiegawczej (normotymicznej). Wyniki wielu poprawnych metodologicznie badań, przeprowadzonych z wykorzystaniem metody podwójnie ślepej próby oraz grupy kontrolnej placebo, wskazują na skuteczność olanzapiny w leczeniu zarówno depresji, jak i manii w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Można także wykorzystać olanzapinę, choć raczej w kuracjach skojarzonych, jako lek normotymiczny. Podstawowym problemem związanym ze stosowaniem tego leku jest częste występowanie zespołu metabolicznego. W przypadku kwetiapiny również istnieją dane dotyczące możliwości jej użycia w terapii depresji i manii. Autorzy badań nad kwetiapiną zwracają uwagę na to, że działanie zależy od dawki. W dawkach do 300 mg na dobę lek wykazuje głównie skuteczność przeciwdepresyjną. W leczeniu manii konieczne są dawki większe – zwykle powyżej 500 mg na dobę. Kluczowy problem związany z tym lekiem dotyczy występowania nadmiernej sedacji. W przypadku amisulprydu brakuje wystarczającej liczby badań, by stwierdzić przydatność leku w terapii choroby afektywnej dwubiegunowej. Bardzo interesujące są doniesienia kazuistyczne wskazujące na możliwość profilaktycznego działania amisulprydu u osób z istotnymi zaburzeniami metabolicznymi.
The purely academic division into antidepressants, antipsychotics and mood stabilisers is misleading. In clinical practice, certainly not all types of depression can be treated with antidepressants, while the activity of antipsychotics is not limited to the treatment of psychoses (understood as mental disorders with positive symptoms). The therapy of bipolar disorder is a very good example in this regard. Antidepressants are not recommended in bipolar I disorder (also in the periods of depression), while they are usually considered as “of limited use” in bipolar II disorder. Their use is associated with the risk of transition from depressive to hypomanic phase on one hand, and the risk of drug resistance, on the other. Therefore, a question should be asked about the place of atypical antipsychotics in the treatment of bipolar disorder. The  paper presents the current research findings on the use of olanzapine, quetiapine and amisulpride in the treatment of  depressive and manic episodes in bipolar disorder. The role of agents from the discussed class in preventative therapy (mood stabilising) is also mentioned. A number of methodologically adequate double blind and placebo-controlled trials have demonstrated the efficacy of olanzapine in the treatment of both depressive and manic episodes in bipolar disorder Olanzapine can be also used as a mood stabiliser, although usually in combination therapy. High risk of metabolic syndrome is the primary problem associated with this medication. Quetiapine may also be used in the treatment of depressive and manic episodes, as confirmed by the available data. The authors of studies on quetiapine point out that its effects are dosedependent. Doses of up to 300 mg per day show mainly antidepressant activity. Higher doses are needed in the treatment of manic episodes – usually above 500 mg per day. Excessive sedation is the major problem associated with this medication. In the case of amisulpride, studies determining the usefulness of this agent in the therapy of bipolar disorder are insufficient. Case reports indicating possible preventive effects of amisulpride in patients with significant metabolic disorders are very interesting.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 1; 47-55
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ kwercetyny na peroksydację lipidów indukowaną przez zyprazydon w ludzkim osoczu – badania in vitro
The effect of quercetine on lipid peroxidation induced by ziprasidone in human plasma – in vitro studies
Autorzy:
Kopka, Justyna
Dietrich-Muszalska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944219.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics
lipid peroxidation
quercetine
schizophrenia
zyprazydon
schizofrenia
kwercetyna
leki przeciwpsychotyczne
peroksydacja lipidów
Opis:
Some antipsychotics, including ziprasidone (ZIP), contribute to pro- and antioxidative imbalance in schizophrenic patients. Therefore, searching for effective antioxidative supplementation decreasing antipsychotics prooxidative effects has a high clinical importance. The aim of the study was to establish the effect of ZIP on human plasma – by determining the levels of thiobarbituric acid reactive substances (TBARS), in in vitro model. Material and methods: Blood samples were obtained from healthy male volunteers and placed in the ACD solution. The active substance, i.e. ZIP, was dissolved in 0.01% solution of dimethylsulfoxide to reach the final concentrations (40 ng/ml, 139 ng/ml) and incubated with plasma (for 1 and 24 hours at 37°C). Plasma was also incubated with quercetine (7.5 μg/ml, 15 μg/ml) and with quercetine and ZIP, in different combinations of tested concentrations. Control samples (without the drug) were performed for each experiment. TBARS concentrations were determined using Rice-Evans spectrophotometric method (modified by Wachowicz and Kustroń). Results: ZIP at the concentrations of 40 ng/ml and 139 ng/ml after 24 hours of incubation with plasma causes an increase in TBARS (p respectively <0.01 and <0.002). Quercetine (7.5 μg/ml, 15 μg/ml) incubated for 24 hours in plasma with ZIP decreases lipid peroxidation on average by 38% (for ZIP 40 ng/ml p respectively <0.0003 and <0.0001, for ZIP 139 ng/ml p respectively <0.002 and <0.004). Conclusions: Quercetine significantly decreases lipid peroxidation induced by ziprasidone.
Niektóre leki przeciwpsychotyczne, w tym zyprazydon (ZYP), przyczyniają się do zaburzeń równowagi proi antyoksydacyjnej u chorych na schizofrenię. Poszukiwanie skutecznej antyoksydacyjnej suplementacji zmniejszającej działanie prooksydacyjne leków przeciwpsychotycznych ma zatem duże znaczenie kliniczne. Celem badania było ustalenie wpływu ZYP na peroksydację lipidów ludzkiego osocza – przez oznaczenie stężenia związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS), w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od zdrowych ochotników płci męskiej – na roztwór ACD. Substancję aktywną, czyli ZYP, rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężeń końcowych (40 ng/ml, 139 ng/ml) i inkubowano z osoczem (1 i 24 godziny, 37°C). Osocze inkubowano również z kwercetyną (7,5 μg/ml, 15 μg/ml) oraz z kwercetyną i ZYP, w różnych kombinacjach badanych stężeń. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne (bez leku). Oznaczenia stężenia TBARS przeprowadzono metodą spektrofotometryczną Rice’a-Evansa (modyfikacja: Wachowicz i Kustroń). Wyniki: ZYP w stężeniach 40 ng/ml i 139 ng/ml po 24 godzinach inkubacji z osoczem powoduje wzrost stężenia TBARS (p odpowiednio <0,01 i <0,002). Kwercetyna (7,5 μg/ml, 15 μg/ml) inkubowana 24 godziny w osoczu wraz z ZYP zmniejsza peroksydację lipidów średnio o 38% (dla ZYP 40 ng/ml p odpowiednio <0,0003 i <0,0001, dla ZYP 139 ng/ml p odpowiednio <0,002 i <0,004). Wniosek: Kwercetyna istotnie obniża peroksydację lipidów wywoływaną przez zyprazydon.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 1; 10-19
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Potencjał hepatotoksyczny leków przeciwpsychotycznych: retrospektywna analiza 506 kuracji
Hepatotoxic potential of antipsychotic drugs: retrospective analysis of 506 treatment courses
Autorzy:
Pawełczyk, Tomasz
Królewska-Pakuła, Katarzyna
Kwiecińska, Ewa
Kłoszewska, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1061983.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
adverse effects
aminotransferases
antipsychotic drugs
bilirubin
hepatotoxicity
bilirubina
hepatotoksyczność
leki przeciwpsychotyczne
objawy niepożądane
aminotransferazy
Opis:
Aim of paper: Retrospective analysis of incidence of increased aminotransferase (AT) activity in patients treated with I and II generation antipsychotic drugs and of differences in AT activity in correlation with different drugs and different classes of drugs. Method: Retrospective analysis of AT activity assessed during administration of antipsychotic drugs to 506 patients treated at the Department of Psychiatry of the Elderly and Psychotic Disorders of the Medical University in £ódŸ in 2003. Data obtained were analysed using non-parametric tests. Results: Groups of patients treated with particular antipsychotic drugs (both in mono- and polytherapy) differed significantly as to the incidence of increased AT values (GOT>3x15 IU/L; GPT>3x17 IU/L). A higher level of significance was observed for GPT activity as compared with GOT. Groups of patients treated with I and II generation antipsychotic drugs did not differ as to mean values of AT activity while significant differences were observed between courses of particular drugs within a particular generation of antipsychotic medications. Drugs where mean activity of AT did not differ from that of the control group included: sulpiride, flupenthixol and zuclopenthixol for I generation antipsychotic drugs and risperidone and quetiapine for II generation drugs. Highest values of AT activity were noticed in patients using perazine, haloperidol, clozapine and olanzapine. Duration of hospital stay of patients who experienced an increase in AT activity was significantly longer and there was a significant positive correlation between AT activity and duration of hospital stay. Conclusion: An increased AT activity occurs frequently in the setting of antipsychotic treatment. Particular antipsychotic drugs possess a different hepatotoxic potential. Patients with a history of liver disease or at high risk of developing drug-related liver damage, should receive safer drugs, which include sulpiride, thioxanthenes, risperidone and quetiapine.
Cel: Ocena retrospektywna częstości występowania podwyższonych wartości aminotransferaz (AT) u pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi (LPP) I i II generacji oraz różnic w aktywności AT w przypadku kuracji odmiennymi lekami i kategoriami LPP. Metoda: Analizie poddano wyniki aktywności AT oznaczonych w trakcie 506 kuracji LPP pochodzące z retrospektywnie analizowanej kohorty pacjentów, którzy byli leczeni w Klinice Psychiatrii Wieku Podeszłego i Zaburzeń Psychotycznych UM w Łodzi w 2003 roku. Uzyskane dane analizowano z wykorzystaniem testów nieparametrycznych. Wyniki: Grupy leczone poszczególnymi LPP (stosowanymi w mono- i politerapii) różniły się istotnie pod względem częstości występowania podwyższonych wartości AT (AST>3x15 IU/l; ALT>3x17 IU/l). Wyższy poziom istotności obserwowano dla oznaczeń aktywności ALT w porównaniu z AST. Grupy leczone LPP I i II generacji nie różniły się średnimi aktywnościami AT, natomiast istotne różnice zaobserwowano pomiędzy kuracjami poszczególnymi lekami w obrębie I i II generacji LPP. Lekami, których średnie aktywności AT nie różniły się istotnie w porównaniu z grupą nieleczoną, były: sulpiryd, flupentyksol i zuklopentyksol dla LPP I generacji oraz risperidon i kwetiapina w kategorii LPP II generacji. Najwyższe wartości AT obserwowano w przypadku kuracji perazyną, haloperidolem, klozapiną i olanzapiną. Hospitalizacje pacjentów, u których doszło do wzrostu aktywności ALT, były istotnie dłuższe, a pomiędzy aktywnością AST a długością hospitalizacji obserwowano istotną korelację o dodatnim kierunku. Wnioski: Wzrost wartości AT jest częstym zjawiskiem w trakcie kuracji LPP. Poszczególne LPP mają różny potencjał hepatotoksyczności. U pacjentów obciążonych wywiadem lub wysokim ryzykiem polekowego uszkodzenia wątroby należy stosować leki bezpieczniejsze, do których można zaliczyć sulpiryd, tioksanteny, risperidon i kwetiapinę.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2005, 5, 4; 234-241
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ kwetiapiny na stężenie wolnych tioli i związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym w osoczu, in vitro
The effect of quetiapine on the in vitro serum concentration of free thiols and thiobarbituric acid-reacting substances
Autorzy:
Dietrich-Muszalska, Anna
Kopka, Justyna
Kropiwnicki, Paweł
Kontek, Bogdan
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942623.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics
lipid peroxidation
oxidative stress
quetiapine
thiols
kwetapina
leki przeciwpsychotyczne
peroksydacja lipidów
stres oksydacyjny
tiole
Opis:
Quetiapine, a second generation antipsychotic, has no significant effect on the occurrence of tardive dyskinesia or other motoric disorders whose aetiology may be related to a pro- and antioxidative imbalance. The mechanism of quetiapine effect on the oxidative stress biomarkers remains unknown. The aim of the study was to establishthe effect of quetiapine, administered in doses recommended in the treatment of acute phase of schizophrenia, on lipid peroxidation measured by levels of thiobarbituric acid reactive substances (TBARS) and on free thiols in human plasma in vitro. Material and methods: Blood samples were obtained from 10 healthy volunteers – males and females aged 24–26 (mean 25, SD = 0.6) and placed in the ACD solution. Quetiapine was dissolved in a 0.01% solution of dimethylsulfoxide to reach the final concentration of 400 ng/ml and incubated with plasma for 24 h at 37°C. For each experiment a control test (without drug) has been done. Thiol levels were evaluated by the Ellmann method and the TBARS concentrations by the spectrophotometric Rice-Evans method. For statistical analysis we used the t-test (Statistica 6.0, StatSoft, Inc.). Results: Quetiapine at 400 ng/ml shows antioxidative properties causing an increase of plasma free thiol level and decrease of plasma lipid peroxidation.
Kwetiapina, lek przeciwpsychotyczny drugiej generacji, nie wywiera istotnego wpływu na występowanie późnej dyskinezy oraz innych zaburzeń ruchowych (movement disorders), w których etiopatogenezę mogą być zaangażowane zaburzenia równowagi pro- i antyoksydacyjnej. Mechanizm działania kwetiapiny na biomarkery stresu oksydacyjnego, a tym samym na redoks, nie jest znany. Celem badania było ustalenie wpływu kwetiapiny, w dawkach rekomendowanych do leczenia ostrego epizodu schizofrenii, na peroksydację lipidów mierzoną za pomocą oznaczenia stężenia związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS) oraz na wolne tiole w ludzkim osoczu, w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od 10 zdrowych ochotników – kobiet i mężczyzn w wieku 24–26 lat (średnio 25 lat, SD = 0,6 roku) – na roztwór ACD. Substancję aktywną kwetiapiny rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężenia końcowego 400 ng/ml i inkubowano z osoczem przez 24 godziny w temperaturze 37°C. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne (bez leku). Oznaczenia poziomu wolnych tioli przeprowadzono metodą Ellmana, a stężenia TBARS – metodą spektrofotometryczną opisaną przez Rice’a-Evansa. Do analizy wyników zastosowano sparowany test t-Studenta (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Wyniki: Stwierdzono, że kwetiapina w stężeniu 400 ng/ml w porównaniu z próbami kontrolnymi powoduje istotny statystycznie spadek stężenia TBARS o 22% (p < 0,04) oraz wywiera istotny wpływ na wzrost stężenia wolnych tioli (p < 0,002). Wniosek: Kwetiapina w stężeniu 400 ng/ml wykazuje działanie antyoksydacyjne, powodując wzrost stężenia wolnych tioli w osoczu i zmniejszenie peroksydacji lipidów osocza.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2013, 13, 3; 145-153
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ stężeń terapeutycznych zyprazydonu na poziom wolnych tioli i związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym w osoczu – badania in vitro
The effects of therapeutic concentrations of ziprasidone on free thiols and thiobarbituric acid reactive substances levels in human plasma – in vitro studies
Autorzy:
Dietrich-Muszalska, Anna
Kopka, Justyna
Kontek, Bogdan
Kwiatkowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943163.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics
free thiols
lipid peroxidation
schizophrenia
ziprasidone
leki przeciwpsychotyczne
schizofrenia
wolne tiole
zyprazydon
perodyskacja tłuszczy
Opis:
The first and second generation antipsychotics may induce opposing effects on redox. Establishing the effects of antipsychotics on oxidative stress biomarkers is very important in clinical respect, because these drugs are used for the treatment of mental disorders in which oxidative stress occurs. Effects of ziprasidone on redox processes are not sufficiently known as yet. The study was aimed at establishing the effects of ziprasidone in doses recommended for mechatreatment of acute episode of schizophrenia on human plasma free thiols and thiobarbituric acid-reactive substances (TBARS) in in vitro model. Material and methods: Blood for the study was collected from 10 healthy male volunteers (aged 24-26 years) for ACD solution. Active substance of ziprasidone was dissolved in 0.01% dimethyl sulfoxide to the final concentrations (139 ng/ml and 250 ng/ml) and incubated with plasma for 24 hours at 37°C. Control samples were performed for each experiment (without the drug). The free thiols level was measured using the Ellman method, whereas the levels of thiobarbituric acid-reactive substances by spectrophotometric method (acc. to Rice-Evans, 1991). The results were analysed using the paired Student t-test (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Results: In relation to control samples, ziprasidone in concentrations 139 ng/ml and 250 ng/ml after 24 hours’ incubation with plasma caused a statistically insignificant increase in the free thiols level in plasma (p>0.05), whereas in concentration 250 ng/ml – an increase in TBARS concentration by 27.6% (p=3.9×10-4). Conclusions: Ziprasidone in concentrations corresponding to doses used for treatment of acute episode of schizophrenia does not induce any significant increase in the free thiols level in plasma, simultaneously significantly increasing plasma lipid peroxidation.
Leki przeciwpsychotyczne pierwszej i drugiej generacji mogą wywierać przeciwstawne działanie na procesy redoks: pro- lub antyoksydacyjne. Ustalenie wpływu leków przeciwpsychotycznych na biomarkery stresu oksydacyjnego ma duże znaczenie kliniczne, ponieważ leki te są stosowane w zaburzeniach psychicznych, w których występuje stres oksydacyjny. Działanie zyprazydonu na procesy redoks nie jest dostatecznie poznane. Celem badania było ustalenie wpływu zyprazydonu w dawkach rekomendowanych do leczenia ostrego epizodu schizofrenii na wolne tiole w ludzkim osoczu oraz na związki reagujące z kwasem tiobarbiturowym (TBARS) w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od 10 zdrowych ochotników płci męskiej (w wieku 24-26 lat) na roztwór ACD. Substancję aktywną zyprazydonu rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężeń końcowych (139 ng/ml i 250 ng/ml) i inkubowano z osoczem przez 24 godziny w temperaturze 37°C. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne (bez leku). Oznaczenia poziomu wolnych tioli przeprowadzono metodą Ellmana, a stężenia związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym – metodą spektrofotometryczną (wg Rice’a-Evansa, 1991). Do analizy wyników zastosowano sparowany test t-Studenta (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Wyniki: W odniesieniu do prób kontrolnych zyprazydon w stężeniu 139 ng/ml oraz 250 ng/ml po 24 godzinach inkubacji z osoczem spowodował nieistotny statystycznie wzrost poziomu wolnych tioli w osoczu (p>0,05) oraz w stężeniu 250 ng/ml wzrost stężenia TBARS o 27,6% (p=3,9×10-4). Wniosek: Zyprazydon w stężeniach odpowiadających dawkom rekomendowanym do leczenia ostrego epizodu schizofrenii nie powoduje istotnego wzrostu poziomu wolnych tioli w osoczu, jednocześnie istotnie zwiększając peroksydację lipidów osocza.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 4; 237-246
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena wpływu amisulprydu na grupy tiolowe osocza w modelu in vitro
The assessment of amisulpride effects in vitro on plasma thiol groups
Autorzy:
Dietrich-Muszalska, Anna
Kwiatkowska, Anna
Kopka, Justyna
Rywaniak, Joanna
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943166.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
amisulpride
antipsychotics
free thiols
lipid peroxidation
schizophrenia
amisulpryd
leki przeciwpsychotyczne
peroksydacja lipidów
schizofrenia
wolne tiole
Opis:
Clinical studies indicate that amisulpride – the second generation antipsychotic – does not cause any increase in plasma lipid peroxidation. We do not know in what way this medicinal drug affects the activity of the key enzymes of antioxidative protection and low-molecular antioxidants, including the plasma thiol groups. The study was aimed at establishing the effects of amisulpride, in doses recommended for treatment of acute episode of schizophrenia, on free thiols in human plasma under in vitro conditions and lipid peroxidation measured by the level of TBARS. Material and methods: Blood for the study was collected from 10 healthy male volunteers (aged 24-26 years) for ACD solution. Active substance of amisulpride was dissolved in 0.01% dimethyl sulfoxide to the final concentrations (278 ng/ml and 578 ng/ml) and incubated with plasma for 24 hours at 37°C. Control samples were performed for each experiment. The free thiols level was measured using the Ellman method, whereas the levels of thiobarbituricacid-reactive substances by spectrophotometric method (acc. to Rice-Evans, 1991). The results were analysed using the paired Student t-test (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Results: Amisulpride after 24 hours’ incubation with plasma, as compared to control samples (without drug), caused an increase in the level of free thiols in plasma – statistically significant for concentration 578 ng/ml (p<0.03). At this concentration after 24 hours’ incubation with plasma the drug caused also a significant decrease in lipid peroxidation (p<0.003). Conclusions: Amisulpride in concentration 578 ng/ml, corresponding to doses used for treatment of acute episode of schizophrenia, induces antioxidative effects, causing a significant decrease in plasma lipid peroxidation and increasing the concentration of free thiols in plasma.
W badaniach klinicznych wykazano, że amisulpryd – lek przeciwpsychotyczny drugiej generacji – nie powoduje wzrostu peroksydacji lipidów osocza. Nie wiadomo, w jaki sposób lek ten wpływa na aktywność kluczowych enzymów obrony antyoksydacyjnej oraz niskocząsteczkowe antyoksydanty, w tym grupy tiolowe osocza. Celem badania było ustalenie wpływu amisulprydu w dawkach rekomendowanych do leczenia ostrego epizodu schizofrenii na wolne tiole w ludzkim osoczu w modelu in vitro oraz peroksydację lipidów, mierzoną za pomocą oznaczenia stężenia TBARS. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od 10 zdrowych ochotników płci męskiej (w wieku 24-26 lat) na roztwór ACD. Substancję aktywną amisulprydu rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężeń końcowych (278 ng/ml i 578 ng/ml) i inkubowano z osoczem 24 godziny w temperaturze 37°C. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne. Oznaczenia poziomu wolnych tioli przeprowadzono metodą Ellmana, a stężenia związków reagujących z kwasem tiobariturowym – metodą spektrofotometryczną (Rice-Evans, 1991). Do analizy wyników zastosowano sparowany test t-Studenta (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Wyniki: Amisulpryd po 24-godzinnej inkubacji z osoczem w porównaniu z próbami kontrolnymi (bez leku) spowodował wzrost poziomu wolnych tioli w osoczu – istotny statystycznie dla stężenia 578 ng/ml (p<0,03). W stężeniu tym po 24-godzinnej inkubacji z osoczem lek spowodował również istotny spadek peroksydacji lipidów (p<0,003). Wnioski: Amisulpryd w stężeniu 578 ng/ml, odpowiadającym dawkom leku stosowanym w leczeniu ostrego epizodu schizofrenii, wywiera działania antyoksydacyjne, powodując istotny spadek peroksydacji lipidów osocza oraz zwiększając stężenie wolnych tioli w osoczu.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 4; 247-254
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ośrodkowe antycholinergiczne objawy niepożądane leków przeciwpsychotycznych
Central anticholinergic side effects of antipsychotic drugs
Autorzy:
Urban, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945549.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
acetylocholina
acetylocholine
aktywność antycholinergiczna
anticholinergic activity
antipsychotic drugs
fizostygmina
leki przeciwpsychotyczne
muscarinic receptors
physostigmine
receptory muskarynowe
Opis:
The introduction of antipsychotic drugs to psychiatric treatment is connected with significant progress in psychotic disorders therapy. Despite the effectiveness of this treatment, the drugs have numerous side effects. One of them is central anticholinergic syndrome: confusion, speaking disorders, consciousness disorders (usually delirium), agitation, and sometimes – central respiratory failure. These symptoms are caused by central muscarinic receptors blockade, especially M1 subtype. Frequently central anticholinergic symptoms are accompanied by peripheral symptoms. Central cholinergic blockade is mainly caused by certain typical neuroleptics e.g. thioridazine. Clozapine and olanzapine show the highest anticholinergic activity among atypical neuroleptics. Central anticholinergic syndrome treatment is usually symptomatic. Specific antidote – physostigmine is used exceptionally in case of severe consciousness disorders or respiratory failure. The use of this drug is limited due to its side effects, especially bradycardia. Anticholinergic features of these drugs develop more often in elderly. This group of patients also intake other types, nonpsychiatric drugs, which may cause central anticholinergic syndrome.
Wprowadzenie leków przeciwpsychotycznych do lecznictwa psychiatrycznego wiąże się ze znacznym postępem w terapii zaburzeń psychotycznych. Mimo niewątpliwej skuteczności terapeutycznej leki te wykazują wiele działań niepożądanych. Jednym z nich jest ośrodkowy zespół antycholinergiczny, objawiający się m.in. zaburzeniami orientacji, zaburzeniami mowy, zaburzeniami świadomości (zwykle majaczeniem), pobudzeniem, a czasem także ośrodkową niewydolnością oddechową. Objawy te spowodowane są blokadą ośrodkowych receptorów muskarynowych, przede wszystkim podtypu M1. Często do objawów ośrodkowych dołączają także te związane z obwodowym działaniem antycholinergicznym. Ośrodkowa blokada antycholinergiczna wiąże się przede wszystkim z terapią słabymi neuroleptykami klasycznymi, głównie tiorydazyną. Spośród leków przeciwpsychotycznych II generacji największą aktywność antycholinergiczną wykazują klozapina i olanzapina. Leczenie ośrodkowego zespołu antycholinergicznego jest w większości przypadków objawowe. Swoista odtrutka – fizostygmina – jest stosowana wyjątkowo w przypadku ciężkich zaburzeń świadomości i niewydolności oddechowej. Lek ten ma ograniczone zastosowanie z powodu swoich działań ubocznych, przede wszystkim zagrażającej życiu bradykardii. Właściwości antycholinergiczne leków przeciwpsychotycznych ujawniają się częściej u osób starszych. Ta grupa pacjentów zwykle zażywa także wiele innych, niepsychiatrycznych leków, które również działają antycholinergicznie. Z tego powodu należy, o ile to możliwe, unikać stosowania u starszych pacjentów leków przeciwpsychotycznych mogących wywołać ośrodkowy zespół antycholinergiczny.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 4; 233-237
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ leków przeciwpsychotycznych na powstawanie otyłości i zaburzeń metabolicznych u chorych na schizofrenię
Effect of antipsychotic drugs on weight gain and metabolic disorders in schizophrenic patients
Autorzy:
Kostulski, Adrian
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945606.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics
leki przeciwpsychotyczne
metabolic disorders
obesity
otyłość
przyrost masy ciała
schizofrenia
schizophrenia
weight gain
zaburzenia metaboliczne
Opis:
Many studies indicate that schizophrenic patients constitute a population encumbered with numerous somatic disorders and a higher mortality, as compared to the general population. We do not know yet, however, what role – in the occurrence of certain disorders (e.g. abdominal obesity, diabetes mellitus and its consequences, circulatory system diseases, metabolic syndrome) – is played by the pathological process itself, patients’ lifestyle, diet and habits, and what is the contribution of antipsychotics in form of typical neuroleptics and new antipsychotics. The results of the studies indicate that these drugs differently affect the weight gains, occurprorence of carbohydrate and lipid metabolism disorders or even metabolic syndrome by launching various biological mechanisms. The mechanisms of weight gain associated with antipsychotic treatment assume: increase of appetite, disorders in the basal metabolism, decrease in physical activity, changes in concentrations of neurotransmitters and neuropeptides. Furthermore, it was indicated that a weight loss prior to the treatment might also contribute to the occurrence of obesity. The share of individual factors and their combination may differ among patients. Accounting for differences between antipsychotics in view of their effects on the body weight of treated patients is partially connected with their different antihistaminic (through the impact on receptor H1) or cholinolytic effects, antagonistic effects on serotonin receptor 5HT2C and on concentrations of specific regulators of appetite (e.g. leptin, ghrelin, orexin) and also on the occurrence of disorders within the hypothalamus – pituitary gland – gonads axis or secretion of prolactin.
Z wielu badań wynika, że chorzy na schizofrenię stanowią populację obarczoną liczniejszymi zaburzeniami somatycznymi i wyższą śmiertelnością niż populacja ogólna. Ciągle nie wiadomo jednak, jaką rolę w powstaniu niektórych z tych zaburzeń (np. otyłości brzusznej, cukrzycy i jej konsekwencji, chorób układu krążenia, zespołu metabolicznego) odgrywają sam proces chorobowy, styl życia tych chorych, ich dieta, nawyki, a jakie znaczenie mają stosowane u nich leki przeciwpsychotyczne w postaci klasycznych neuroleptyków i leków przeciwpsychotycznych II generacji. Wyniki przeprowadzonych badań pokazują, że leki te wpływają w różny sposób na przyrosty masy ciała, wystąpienie zaburzeń gospodarki węglowodanowej oraz lipidowej czy nawet zespołu metabolicznego (poprzez uruchomienie rozmaitych mechanizmów biologicznych). W analizie mechanizmów przyrostu masy ciała związanych z leczeniem przeciwpsychotycznym zakłada się występowanie: wzrostu łaknienia, zaburzeń podstawowej przemiany materii, obniżenia aktywności fizycznej, zmian w zakresie stężeń neuroprzekaźników oraz neuropeptydów. Jednocześnie wykazano, że występujące u niektórych pacjentów obniżenie masy ciała w okresie przed włączeniem leczenia również może mieć wpływ na powstanie otyłości. Udział poszczególnych czynników lub ich kombinacji może być różny u poszczególnych pacjentów. Wyjaśnienie różnic pomiędzy lekami przeciwpsychotycznymi pod względem wpływu na przyrost masy ciała leczonych pacjentów wiąże się częściowo z różnym ich antyhistaminowym (poprzez wpływ na receptor H1) czy cholinolitycznym działaniem, antagonistycznym działaniem na receptor serotoninowy 5HT2C oraz na stężenia określonych regulatorów łaknienia (np. leptyny, greliny, oreksyny), a także na pojawienie się zaburzeń w zakresie osi podwzgórze – przysadka – gonady czy sekrecję prolaktyny.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2006, 6, 4; 158-173
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Clinical assessment of antipsychotic-induced extrapyramidal symptoms in nursing home residents with schizophrenia
Kliniczna ocena polekowych objawów pozapiramidowych u pensjonariuszy domów pomocy społecznej z rozpoznaniem psychoz schizofrenicznych
Autorzy:
Woźniak, Karol
Kłoszewska, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/940787.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics
extrapyramidal symptoms
leki przeciwpsychotyczne
nursing home residents
objawy pozapiramidowe
pensjonariusze domów pomocy społecznej
schizofrenia
schizophrenia
Opis:
This study assessed the incidence and potential risk factors for extrapyramidal symptoms in a population of nursing home residents with schizophrenia receiving antipsychotic medication. A study sample consisted of 261subjects, recruited in nursing homes in Poland. Extrapyramidal symptoms were evaluated using the Simpson–Angus Scale and each extrapyramidal symptoms domain was determined using the appropriate standard scale. The results of the study indicate that approximately 60–70% of patients did not develop extrapyramidal symptoms following prolonged antipsychotic treatment. The risk of extrapyramidal symptoms increased with age, dose of antipsychotic and the number of antipsychotic drugs used concomitantly, and decreased with the duration of the disease. There was no direct effect of gender or common substances of abuse, such as alcohol or nicotine, on the incidence of extrapyramidal symptoms. Among concomitant diseases, hypertension and epilepsy played the most significant role in modulating the incidence and severity of extrapyramidal adverse events. Patients with high blood pressure were less likely to develop extrapyramidal symptoms. Epilepsy significantly increased the risk of some extrapyramidal antipsychoticinduced motor symptoms, such as akathisia and dystonia. Combined treatment with antipsychotic and antidepressant drugs produced slightly higher risk of parkinsonian syndrome. In conclusion, our data indicate that an incidence, type and severity of drug-induced extrapyramidal adverse effects may strongly depend on individual patient characteristics, such as age, gender or comorbid medical conditions and medication, and thus these factors should be taken into account in the therapeutic process.
W prezentowanym badaniu oceniano czynniki ryzyka oraz częstość występowania objawów pozapiramidowych u pensjonariuszy domów pomocy społecznej z rozpoznaniem psychoz schizofrenicznych, leczonych długotrwale lekami przeciwpsychotycznymi. Badaną populację stanowiło 261 pacjentów domów pomocy społecznej regionu łódzkiego. Nasilenie objawów pozapiramidowych było oceniane za pomocą ogólnej skali Simpsona–Angusa, a poszczególne domeny objawów pozapiramidowych analizowano za pomocą odpowiednich standardowych skal. U większości badanych pacjentów (około 60–70%) nie stwierdzono objawów pozapiramidowych. Ryzyko wystąpienia objawów pozapiramidowych wzrastało wraz z wiekiem, dawką leku oraz liczbą leków przeciwpsychotycznych przyjmowanych jednocześnie, a zmniejszało się wraz z czasem trwania choroby. Częstość występowania objawów pozapiramidowych nie zależała natomiast od płci czy stosowania przez pacjentów popularnych używek, takich jak alkohol czy nikotyna. Wśród współistniejących chorób największy wpływ na wystąpienie i nasilenie objawów pozapiramidowych wykazywały nadciśnienie tętnicze oraz padaczka. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym byli w mniejszym stopniu narażeni na wystąpienie objawów pozapiramidowych, podczas gdy u chorych na padaczkę stwierdzono podwyższone ryzyko wystąpienia niektórych pozapiramidowych objawów ruchowych, takich jak akatyzja i dystonia. Łączne przyjmowanie leków przeciwpsychotycznych i przeciwdepresyjnych zwiększało ryzyko wystąpienia zespołu parkinsonowskiego. Otrzymane wyniki wskazują, że indywidualne cechy pacjenta, takie jak wiek, płeć, współistniejące schorzenia oraz przyjmowane leki, w znaczący sposób mogą wpływać na częstość występowania, rodzaj i nasilenie polekowych objawów pozapiramidowych, a zatem czynniki te powinny być brane pod uwagę w procesie terapeutycznym.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 1; 7-14
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ stężeń terapeutycznych amisulprydu i risperidonu na peroksydację lipidów ludzkiego osocza – badania in vitro
The effects of therapeutic concentrations of amisulpride and risperidone on human plasma lipid peroxidation – in vitro studies
Autorzy:
Dietrich-Muszalska, Anna
Kwiatkowska, Anna
Kopka, Justyna
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944732.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
amisulpryd
leki przeciwpsychotyczne
peroksydacja lipidów
risperidon
schizofrenia
stres oksydacyjny
amisulpride
antipsychotics
lipid peroxidation
oxidative stress
risperidone
schizophrenia
Opis:
Introduction: Antipsychotics may in different ways affect the oxidative stress measured by plasma lipid peroxidation. Probably some of them may intensify the oxidative balance disturbances occurring in schizophrenia. The effects of amisulpride and risperidone on redox processes are not known sufficiently yet. Aim of the study: Establishment of the effects of amisulpride and risperidone on human plasma lipid peroxidation measured by determination of the levelof thiobarbituric acid-reactive substances (TBARS), in vitro. Material and methods: Blood for the studies was collected from healthy volunteers (aged 24-26 years) for ACD solution. Active substances of the examined drugs were dissolved in 0.01% dimethylsulfoxide (DMSO) to the final concentrations (of amisulpride 578 ng/ml and risperidone 64 ng/ml) and incubated with plasma for 1 and 24 hours at 37ºC. For each experiment the control samples of plasma with DMSO (without the drug) were performed. The lipid peroxidation level was measured in plasma by determining the TBARS concentration, using the spectrophotometric method (acc. to Rice-Evans, 1991). The results were analysed using the following statistical methods: the paired Student t-test and ANOVA II variance analysis and NIR test (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Results: The ANOVA II variance analysis indicated significant differences in the effects of both drugs on TBARS level (F=4.26; df=2, p<0.05). With reference to control samples, amisulpride after 24 hours’ incubation with plasma caused a significant decrease in TBARS concentration (p<0.003), whereas risperidone – an increase in TBARS concentration by 14% (p>0.05). Conclusion: Amisulpride and risperidone in concentrations corresponding to doses recommended for treatment of acute episode of schizophrenia do not induce oxidative stress measured by lipid peroxidation. Unlike risperidone, amisulpride exhibits antioxidative effects.
Wprowadzenie: Leki przeciwpsychotyczne mogą wpływać w różny sposób na stres oksydacyjny, mierzony za pomocą peroksydacji lipidów osocza. Prawdopodobnie niektóre z nich mogą nasilać zaburzenia równowagi oksydacyjnej, występujące w schizofrenii. Działanie amisulprydu i risperidonu na procesy redoks nie jest dostatecznie poznane. Cel badania: Ustalenie wpływu amisulprydu i risperidonu na peroksydację lipidów ludzkiego osocza, mierzoną za pomocą oznaczenia stężenia związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS), w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od zdrowych ochotników (w wieku 24-26 lat) na roztwór ACD. Substancje aktywne badanych leków rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku (DMSO) do stężeń końcowych (amisulprydu 578 ng/ml i risperidonu 64 ng/ml) i inkubowano z osoczem 1 i 24 godziny w temperaturze 37ºC. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne osocza z DMSO (bez leku). Poziom peroksydacji lipidów mierzono w osoczu, oznaczając stężenie TBARS metodą spektrofotometryczną (wg Rice’a-Evansa, 1991). Do analizy wyników zastosowano metody statystyczne: sparowany test t-Studenta i analizę wariancji ANOVA II oraz test NIR (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Wyniki: Analiza wariancji ANOVA II wykazała istotne różnice we wpływie obu leków na stężenie TBARS (F=4,26; df=2; p<0,05). W odniesieniu do prób kontrolnych amisulpryd po 24 godzinach inkubacji z osoczem spowodował istotny spadek stężenia TBARS (p<0,003), natomiast risperidon – wzrost stężenia TBARS o 14% (p>0,05). Wniosek: Amisulpryd i risperidon w stężeniach odpowiadających dawkom rekomendowanym do leczenia ostrego epizodu schizofrenii nie powodują stresu oksydacyjnego mierzonego za pomocą peroksydacji lipidów. W przeciwieństwie do risperidonu amisulpryd wywiera działanie antyoksydacyjne.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 3; 145-153
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fakty i mity na temat stosowania leków przeciwpsychotycznych w terapii jadłowstrętu psychicznego
Facts and myths regarding treatment with antipsychotics in anorexia nervosa
Autorzy:
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943331.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
anorexia nervosa
antipsychotics
drug efficacy
pharmacotherapy
review of studies
farmakoterapia
jadłowstręt psychiczny
leki przeciwpsychotyczne
przegląd badań
skuteczność
Opis:
Recent reviews of research and meta-analyses indicate that there is no evidence of the efficacy of antipsychotics in treatment of anorexia nervosa. The authors of all available guidebooks and standards of treatment of anorexia nervosa warn against inclusion of psychotropic drugs when the BMI amounts to <15 or there are somatic complications of eating restrictions. Furthermore, emphasized is unnecessary risk of hasty decisions in the case of concomitant symptoms of other mental disorders, because they may subside with increased body mass or result from patients’ personality traits. Considered should always be the possible occurrence of adverse symptoms of applied pharmacotherapy, especially within the circulatory system and prolactin secretion disorders. The use of antipsychotics may be considered in special cases of patients resistant to treatment, with extremely persistent, at times absurd and uncorrectable convictions about one’s body size and shape, and eating habits. Yet it should be emphasized that too fast body mass gain which sometimes occurs after therapy with some of these medicinal drugs, may appear a disadvantageous factor enhancing the fear of the body mass change in patients who are not psychologically prepared for so fast changes and consequently cease the progress achieved due to psychological therapy. Changes in prolactin secretion, occurring due to the use of certain antipsychotics, may inhibit the return of correct levels of sex hormones in women, and menstruation, and increase osteoporosis which is almost always present in some of the chronically emaciated patients.
Z ostatnich przeglądów badań i metaanalizy wynika, że nie ma żadnych dowodów na skuteczność leków przeciwpsychotycznych w leczeniu jadłowstrętu psychicznego. Autorzy wszystkich dostępnych przewodników i standardów leczenia jadłowstrętu psychicznego przestrzegają przed włączaniem leków psychotropowych, gdy BMI wynosi <15 lub występują powikłania somatyczne restrykcji w zakresie odżywiania się. Podkreśla się również niepotrzebne ryzyko pochopnych decyzji w przypadku towarzyszących objawów innych zaburzeń psychicznych, gdyż mogą one ustąpić wraz ze wzrostem masy ciała lub wynikać z cech osobowościowych pacjentów. Należy zawsze brać pod uwagę możliwość wystąpienia objawów niepożądanych zastosowanej farmakoterapii, szczególnie z zakresu układu krążenia oraz zaburzeń wydzielania prolaktyny. Stosowanie leków przeciwpsychotycznych można rozważyć w szczególnych przypadkach pacjentów opornych na leczenie, z niezwykle trwałymi, czasem absurdalnymi, niepoddającymi się korekcie przekonaniami na temat rozmiarów i kształtów swojego ciała, sposobów odżywiania się. Należy jednak podkreślić, że zbyt szybki przyrost masy ciała, który zdarza się po terapii niektórymi z tych leków, może okazać się czynnikiem niekorzystnym, nasilającym lęk przed zmianą masy ciała u osób nieprzygotowanych psychologicznie na tak szybką przemianę i w konsekwencji zatrzymać postępy uzyskane dzięki terapii psychologicznej. Zmiany w zakresie wydzielania prolaktyny, występujące po niektórych lekach przeciwpsychotycznych, mogą utrudnić powrót prawidłowych poziomów hormonów płciowych u kobiet oraz miesiączkowania, nasilić osteoporozę, która niemal zawsze jest obecna u części długotrwale wyniszczonych pacjentek.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 3; 183-186
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Klozapina – jak zwiększyć bezpieczeństwo terapii? Problem zaparć
Autorzy:
Rychlewska-Kłaput, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2223254.pdf
Data publikacji:
2023-05-31
Wydawca:
Wydawnictwo Naukowe Medyk sp. z o.o.
Tematy:
klozapina
leki przeciwpsychotyczne
schizofrenia lekooporna
działania niepożądane
zaparcia
interakcje lekowe
clozapine
antipsychotics
treatment-resistant schizophrenia
side effects
constipation
drug interactions
Opis:
Klozapina, lek z wyboru w przypadku schizofrenii opornej na leczenie, ma wiele skutków ubocznych, które w pewnych przypadkach mogą być poważne, a nawet zagrażać życiu. Nadal zgłaszane są ciężkie następstwa zaparć, wtórne do zaburzeń motoryki przewodu pokarmowego wywołanych przez klozapinę (niedrożność jelit, niedokrwienie jelit, martwica przewodu pokarmowego, toksyczne rozdęcie okrężnicy i śmierć). Zmniejszona motoryka przewodu pokarmowego wywołana przez klozapinę jest znacznie częstsza niż dyskrazje krwi i ma wyższy wskaźnik śmiertelności. Artykuł ma na celu przedstawienie wskazówek, jak zapewnić bezpieczeństwo pacjentom podczas przyjmowania klozapiny; promuje wczesną identyfikację i leczenie zaparć wywołanych przez klozapinę. W pracy opublikowanej w 2017 r. przedstawiono wyniki analizy pharmacovigilance z Nowej Zelandii i Australii, z której wynika, że częstość przypadków poważnych powikłań gastrologicznych jest wyraźnie niedoszacowana i wynosi 37/10 000, a współczynnik śmiertelności jest wysoki, rzędu 20%. W ostatnim komunikacie bezpieczeństwa dotyczącym klozapiny Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) przedstawiła wyniki analizy raportów działań niepożądanych, wskazując na fakt, że klozapina może doprowadzić do fatalnych w skutkach zaparć, nawet w monoterapii. Inne leki przeciwpsychotyczne (np. olanzapina) również mogą być odpowiedzialne za taki efekt, ale tylko w połączeniu z innymi środkami o działaniu przeciwcholinergicznym.
Clozapine, a drug of choice for treatment-resistant schizophrenia, has many side effects, which can be serious or even life-threatening in some cases. Severe sequelae of constipation, secondary to clozapine-induced gastrointestinal hypomotility (ileus, intestinal obstruction, bowel ischemia, gastrointestinal necrosis, toxic megacolon, and death) continue to be reported. Clozapine-induced gastrointestinal hypomotility is significantly more common than blood dyscrasias and has a higher fatality rate. This article guides health care professionals to ensure patient safety when taking clozapine; promotes early identification and management of clozapine-induced constipation.
Źródło:
Lek w Polsce; 2023, 384, 5; 33-40
2353-8597
Pojawia się w:
Lek w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies