Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Partnership" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    THE ‘SOCIETAS LEONINA’ IN THE WORK OF COMMENTATORS
    Autorzy:
    Palmirski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/663811.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    prawo rzymskie
    Justynian
    szkoła glosatorów
    szkoła komentatorów (konsyliatorów)
    spółka
    lucrum
    damnum
    societas leonina.
    Roman law
    Justinian
    school of Glossators
    school of Commentators (Counsellors)
    partnership
    Opis:
    W prawie rzymskim societas był to kontrakt zawierany pomiędzy przynajmniej dwiema osobami w celu podziału osiąganych przez spółkę zysków i strat, które ona przynosiła. Podział ten następował w pierwszym rzędzie stosownie do postanowień umowy, przy czym zabroniona była spółka, w której jeden wspólnik ponosił tylko straty, nie otrzymując żadnych zysków. Tego typu spółka nazywana była lwią spółką (societas leonina). W niniejszym artykule podjęta została próba odpowiedzi na pytanie o wkład komentatorów w rozwój tej instytucji.
    In Roman law a societas was a contract concluded between two or more persons with the purpose of sharing profts and losses. In the first place they were divided according to the provisions of the agreement, but a partnership in which one of the partners was only liable for loss and excluded from sharing in the profit was prohibited. A partnership of this kind was called a societas leonina. This article attempts to answer the question whether the Commentators contributed to the development of this institution.
    Źródło:
    Zeszyty Prawnicze; 2018, 18, 4
    2353-8139
    Pojawia się w:
    Zeszyty Prawnicze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Societas leonina w poglądach francuskich przedstawicieli tak zwanej eleganckiej jurysprudencji
    Societas Leonina in the views of the French representatives of the so-called school of elegant jurisprudence
    Autorzy:
    Palmirski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/621793.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    prawo rzymskie, Justynian, francuska elegancka jurysprudencja, spółka, lucrum, damnum, societas leonina
    Roman law, Justinian, French school of elegant jurisprudence, partnership, lucrum, damnum, societas leonina
    Opis:
    For Roman law, the 16th and 17th centuries were a period of humanism. Lawyerswho were active at that time were referred to collectively as the so-called elegantjurisprudence.The overview of the opinions of French humanist lawyers on the issue of societasleonina put forward in this article indicates that in principle they assumed suchcontracts to be invalid, following the example of Justinian law and medieval glosses.However, their understanding of the term differed.Thus, Iacobus Cuiacius and Duarenus understood a leonine partnership to be one inwhich the profit earned was accrued entirely to one partner, while the other had tobear all the losses (Balduinus considered it even worse than leonine). Cuiacius wentfurther than that, deeming a partnership to be invalid if one of the partners partiallyparticipated in the losses while not receiving any profits. The first one to label sucha partnership as a societas leonina was Donellus.The situation would differ, if – according to the concluded contract – one of theparties were only entitled to a minuscule share of the profits, while participating inthe losses (societas nummo uno). According to Connanus, such contracts were valid,since a minimum contribution to a partnership should entitle one only to a minimumshare in the profit, while the person contributing a lion’s share as investment shouldalso correspondingly receive a lion’s share of the profits. The validity of such anagreement was questioned by Dionysius Gothofredus, who considered a partnershipto be a societas leonina not only where one of the partners bore only the losseswithout any share in the profits, but also where the contract stipulated that one ofthe partners only had a negligible share in the profits. Antoninus Faber proposed yetanother solution for cases where a societas nummo uno was concluded: accordingto him, the minimum ratio between the respective shares of the partners should bedetermined by a judge according to the principles of honest judgement. Alternatively– and this solution was considered an even more appropriate one by AntoninusFaber, the shareholder who incurs all or most of the losses should have at least onefourth of the profit.
    Dla prawa rzymskiego wiek XVI i XVII były okresem humanizmu. Prawnicy, któ-rzy ówcześnie działali i tworzyli, określani byli zbiorowo jako tzw. elegancka jurysprudencja.Przedstawiony w tym artykule przegląd opinii francuskich prawników humanistówna temat societas leonina wskazuje, że w zasadzie przyjęli oni takie umowy za nieważne, na wzór prawa Justyniana i średniowiecznych glos. Jednak ich rozumienietego terminu różniło się.Iacobus Cuiacius i Duarenus rozumieli, że udział w spółce lwiej to taki, w którymzysk zarobiony został w całości na jednego partnera, podczas gdy drugi musiał ponieść wszystkie straty (Balduinus uważał to za jeszcze gorsze niż leonina). Cuiaciusposzedł dalej, uznając partnerstwo w takiej spółce za nieważne, jeśli jeden ze wspólników częściowo uczestniczył w stratach, nie uzyskując żadnych zysków. Pierwszym,który oznaczył taki udział wspólników jako societas leonina, był Donellus.Sytuacja byłaby inna, gdyby – zgodnie z zawartą umową – jedna ze stron byłauprawniona jedynie do niewielkiej części zysków, uczestnicząc w stratach (societasnummo uno). Według Connanusa takie umowy były ważne, ponieważ minimalnywkład wspólnika powinien uprawniać tylko do minimalnego udziału w zysku, podczas gdy osoba wnosząca lwią część jako inwestycję powinna również otrzymać lwiączęść zysków. Ważność takiej umowy została zakwestionowana przez DionysiusaGothofredusa, który uznał udział wspólnika w societas leonina nie tylko tam, gdziejeden ze wspólników poniósł tylko straty bez udziału w zyskach, ale także w przypadku, gdy umowa przewidywała, że jeden ze wspólników miał jedynie znikomyudział w zyskach. Antoninus Faber zaproponował jeszcze jedno rozwiązanie dlaprzypadków, w których zawarto societas nummo uno. Według niego minimalny stosunek między odpowiednimi udziałami wspólników powinien być określony przezsędziego zgodnie z zasadami słuszności. Alternatywnie – i to rozwiązanie zostałouznane za jeszcze bardziej odpowiednie przez Antoninusa Fabera, udziałowiec, któ-ry ponosi wszystkie lub większość strat, powinien mieć co najmniej jedną czwartązysku.
    Źródło:
    Miscellanea Historico-Iuridica; 2018, 17, 2; 175-188
    1732-9132
    2719-9991
    Pojawia się w:
    Miscellanea Historico-Iuridica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    ‘SOCIETAS LEONINA’ W POGLĄDACH NIDERLANDZKIEJ I NIEMIECKIEJ JURYSPRUDENCJI OKRESU HUMANIZMU
    The ‘societas leonina’ in the Views of Dutch and German Jurisprudence in the Age of Humanism
    Autorzy:
    Palmirski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2096510.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    prawo rzymskie; Justynian, niderlandzka elegancka jurysprudencja; niemiecka elegancka jurysprudencja; spółka, societas leonina.
    Roman law; Justinian; the Dutch school of elegant jurisprudence; the German school of elegant jurisprudence; partnership; societas leonina.
    Opis:
    Wieki XVI oraz XVII to dla prawa rzymskiego okres humanizmu. Działający wówczas prawnicy określani byli mianem tak zwanej eleganckiej jurysprudencji. Przedstawicielami tego nurtu w Niderlandach byli: Vinnius (Arnold Vinnius), Hubertus Giphanius, Matthäus Wesenbeck (Wesenbecius), Johannes Voet, Ulrik (Ulricus) Huber oraz Gerard Noodt. Natomiast do grona niemieckich prawników-humanistów zaliczali się, między innymi, Johann Ortwin Westenberg, Oswald Hilliger oraz Georg Frantzke. W niniejszym artykule zostaną przedstawione ich wypowiedzi na temat societas leonina. Wynika z nich, że wzorem prawa rzymskiego przejęli oni nieważność tego typu umowy. Poza ogólnikowe stwierdzenie o nieważności spółki w przypadku opisanym w D.17,2,29,2 (jeden wspólnik otrzymuje cały zysk wypracowany przez spółkę, drugi partycypuje w całej stracie) nie wychodzą Ulrik Huber, Gerard Noodt oraz Johann Ortwin Westenberg. Podobnie Oswald Hilliger, który jednak na marginesie swoich rozważań przedstawia nowatorski pogląd Antonio Gomeza, zgodnie z którym nie cała umowa (lwiej) spółki miałaby być nieważna, lecz tylko porozumienie co do lwich udziałów. Natomiast dla Vinniusa, Giphaniusa, Wesenbecka oraz Voeta istota spółki zasadzająca się na równych udziałach (D.17,2,29 pr.) może w pewnym zakresie zostać zmieniona wolą stron. Z kolei dla Georga Frantzke w przypadku określanym jako societas leonina, zamiast kontraktu spółki, który nie może wówczas mieć miejsca (ze względu na wyłączenie jednego ze wspólników od udziału w zysku), dochodzi do darowizny, która nie rodzi żadnej skargi.
    The 16th and 17th centuries marked the age of humanism in Roman law. The lawyers of the age were referred as the School of elegant jurisprudence. In the Low Countries its chief representatives were Vinnius (Arnold Vinnius), Hubertus Giphanius, Matthäus Wesenbeck (Wesenbecius), Johannes Voet, Ulrik (Ulricus) Huber, and Gerard Noodt; and Johann Ortwin Westenberg, Oswald Hilliger, and Georg Frantzke in Germany. This article provides an overview of their statements on partnerships of the societas leonina type, showing that, just as in Roman law, they considered such contracts invalid. Ulrik Huber, Gerard Noodt, and Johann Ortwin Westenberg only made a general observation that partnerships like the one described in D. 17,2,29,2 were invalid. Oswald Hilliger held the same view, but he also referred to Antonio Gomez’s innovative remark that not the whole of such a partnership contract would be invalid, but only the lion’s share clause. For Vinnius, Giphanius, Wesenbeck, and Voet, on the other hand, the nature of a partnership based on equal shares (as in D. 17,2,29 pr.) could be changed to a certain extent on the mutual consent of the parties. Georg Frantzke held that a societas leonina was not a partnership at all, because one of the partners had no share in the profit; instead, it involved a donation, which did not give any grounds for a complaint.
    Źródło:
    Zeszyty Prawnicze; 2020, 20, 1; 85-101
    2353-8139
    Pojawia się w:
    Zeszyty Prawnicze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies