Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "posthumanizm" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Ponowoczesność jako posthumanistyczna kondycja społeczno-kulturowa: perspektywa pedagogiczno-socjologiczna
    Postmodernity as a posthuman socio-cultural reality – a pedagogical- sociological perspective
    Autorzy:
    Lipowicz, Markus
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/544602.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
    Tematy:
    człowiek
    decentralizacja
    edukacja
    jednostka
    pedagogika
    ponowoczesność
    posthumanizm
    Opis:
    Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie ponowoczesności jako rzeczywistej kondycji społeczno-kulturowej. Z perspektywy pedagogicznej najbardziej podstawową cechą tej kondycji jest osłabienie idei człowieczeństwa, co sprawia, że adaptacyjno-emancypacyjny paradygmat edukacji utracił swoją dawną legitymizację antropologiczną. Z tego powodu podstawowe zasady uspołecznienia, wychowania i edukacji stały się w ponowoczesności „grą” znaków i sensów nastawionych na samorealizację i autokreację indywidualną. W konsekwencji uformowały się nowe sposoby pojmowania życia zarówno indywidualnego, jak i wspólnotowego. Te strukturalne zmiany stosunków społecznych będę w ostatniej części artykułu odnosił do pewnych wątków post- i transhumanizmu. Docelowo zechcę pokazać, iż ponowoczesność w pełni realizuje się w posthumanistycznej rekonfiguracji rzeczywistości społeczno-kulturowej, w której edukacja zmierza do pojednania ludzi z bytami nie-ludzkimi.
    Źródło:
    Przegląd Pedagogiczny; 2017, 2; 34-50
    1897-6557
    Pojawia się w:
    Przegląd Pedagogiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Posthumanizm: między ideologią a teorią społeczną. Próba wyjaśnienia kilku nieporozumień dotyczących koncepcji postczłowieka
    Posthumanism: Between Ideology and Social Theory. An Attempt to Straighten Out Some Misconceptions Concerning the Concept of the Posthuman
    Autorzy:
    Lipowicz, Markus
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2140187.pdf
    Data publikacji:
    2019-03-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej
    Tematy:
    posthumanizm
    transhumanizm
    humanizm nowożytny
    edukacja
    technologia
    edukacja filozoficzna
    posthumanism
    transhumanism
    modern humanism
    education
    technology
    philosophical education
    Opis:
    Artykuł stanowi odpowiedź na polemiczny tekst A. Rogalskiej-Marasińskiej pt. Człowiek – postczłowiek – transczłowiek: kto podejmie edukację na rzecz zrównoważonego rozwoju?. Postaram się wykazać, iż mimo pewnych odchyleń ideologicznych posthumanizm stanowi współcześnie jedyną alternatywę wobec transhumanizmu, który definiuję jako ideowego spadkobiercę nowożytnego humanizmu. Z tego powodu humanizm nie może stanowić zabezpieczenia przed transhumanistycznym ryzykiem egzystencjalnym. Będę argumentował, że to właśnie humanistyczny antropocentryzm stanowi nie tylko największe zagrożenie dla środowiska naturalnego w sensie ogólnym, ale także konkretnie dla samego gatunku ludzkiego, którego sprawczość może zgodnie z logiką (trans)humanistyczną zostać przejęta przez cyfrowe algorytmy. Z drugiej strony relacyjna antropologia posthumanizmu może przywrócić transcendentalny obraz człowieka i edukacji, które sprzeciwiają się (trans)humanistycznemu redukcjonizmowi. Na końcu poświęcę kilka uwag możliwości integracji posthumanizmu w system edukacyjny poprzez instytucjonalną reaktywację edukacji filozoficznej.
    The article is a reply to A. Rogalska-Marasińska’s polemical text entitled Human – Posthuman – Transhuman: Who Will Undertake the Education for Sustainable Development?. I will try to show that despite some ideological deviations posthumanism poses contemporarily the only alternative to transhumanism which I define as an ideational inheritor of modern humanism. Thus, humanism cannot secure us from the existential risks of transhumanism. I will argue that, first and foremost, it is humanistic anthropocentrism that poses not only the greatest danger for the natural environment in general, but specifically for the human species, whose agency can be, in accordance to the logics of (trans)humanism, taken over by digital algorithms. The relational anthropology of posthumanism, on the other hand, could reinstate the transcendental image of man and education, which resist the reductionist tendency of transhumanism. At the end I willdedicate a few comments to the possibilities of integrating posthumanism into the educational system through an institutional reactivation of philosophical education.
    Źródło:
    Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja; 2019, 22, 1(85); 154-173
    1505-8808
    2450-3428
    Pojawia się w:
    Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Posthumanizm jako podstawa edukacji dla zrównoważonego rozwoju? Możliwości i granice rewolucji edukacyjnej
    Posthumanism as a Base of Education for Sustainable Development? Possibilities and Limits of Educational Revolution
    Autorzy:
    Lipowicz, Markus
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2141574.pdf
    Data publikacji:
    2017-06-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej
    Tematy:
    rozwój zrównoważony
    edukacja
    środowisko naturalne
    posthumanizm
    postantropocentryzm
    transhumanizm
    education
    sustainable development
    natural environment
    posthumanism
    postanthropocentrism
    transhumanism
    Opis:
    W niniejszym artykule będę argumentował, iż ekologiczny program rozwoju zrównoważonego, promowany przez ONZ, wymaga rewizji dotychczasowych sposobów myślenia o edukacji. W tym celu zaprezentuję myśl posthumanistyczną jako istotną alternatywę wobec koncepcji i apeli o edukację humanistyczną, która dotychczas nie przyniosła pokładanych w niej nadziei. Kluczową przesłanką posthumanizmu jest promowany przez niego postantropocentryzm, który poszerza horyzonty świadomości i troski wobec bytów nie-ludzkich. Pod koniec artykułu postaram się także wskazać, iż największym oponentem tej myśli jest – paradoksalnie – najbardziej ekstremalny odłam posthumanizmu, czyli transhumanizm. Postaram się przekonać, iż zamiast rewidować humanistyczne fiksacje wokół efektywności i wydajności, transhumanizm wydaje się jedynie dążyć do potęgowania ludzkiej dominacji nad przyrodą, co w sposób fundamentalny kłóci się z kluczowymi ideami programu zrównoważonego rozwoju.
    In the present article I will argue that the program of sustainable development, as promoted by the United Nations, demands a revision of the foregoing patterns of educational reflection. For this purpose I will present the posthuman thought as an alternative to the conception and plea for humanistic education, which hitherto has failed to realize the invested hopes. The key premise of posthumanism is the promotion of postanthropocentrism, which extends the horizons of consciousness and concerns regarding non-human beings. Towards the end of the article I will try to indicate that the biggest opponent of this thought is – paradoxically – the most extreme fraction of posthumanism, which is transhumanism. I will argue that instead of revising the humanistic fixations on effectiveness and efficiency, transhumanism seems to head towards an increase of human domination over nature, which fundamentally contradicts the key ideas of the sustainability program.
    Źródło:
    Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja; 2017, 20, 2(78); 139-153
    1505-8808
    2450-3428
    Pojawia się w:
    Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Człowieczeństwo jako (nie)zbędna kategoria refleksji pedagogicznej? O ponowoczesnym kryzysie teorii wychowania w obliczu wyzwania trans- i posthumanizmu
    Humanity as an (in)dispensable category of pedagogical considerations? On postmodern crisis of the theory of education in the face of a challenge of trans- and posthumanism
    Autorzy:
    Lipowicz, Markus
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/428625.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie
    Tematy:
    pedagogika
    człowieczeństwo
    ideał wychowawczy
    ponowoczesność
    transhumanizm
    posthumanizm
    filozofia
    sofistyka
    pedagogy
    humanity
    educational ideal
    postmodernity
    transhumanism
    posthumanism
    philosophy
    sophistry
    Opis:
    W niniejszym artykule spróbuję przedstawić powód pojawienia się kryzysu teorii pedagogicznej w ponowoczesności oraz zaproponuję sposób jego przezwyciężenia. Będę argumentował, iż główny powód owego kryzysu ponowoczesnego wynika z jego kluczowej przesłanki, jaką jest „śmierć człowieka”. Zakwestionowanie człowieczeństwa jako uniwersalnie obowiązującej normy społecznej otworzyło przed praktyką wychowawczo-edukacyjną szerszy horyzont pluralizmu kulturowego. Jednocześnie pedagogika w ten właśnie sposób straciła swój najważniejszy punkt odniesienia, jakim jest ideał wychowawczy w postaci filozoficznie ugruntowanego obrazu człowieka. Ten kierunek rozwoju spowodował, że refleksja nad wychowaniem straciła współcześnie swoje filozoficzne korzenie na rzecz sofistycznie rozumianego konwencjonalizmu, co z kolei uniemożliwia powstanie ponowoczesnej teorii pedagogicznej. Możliwości przezwyciężenia tej trudnej sytuacji płyną z dwóch prądów filozoficzno-naukowych: transhumanizmu i krytycznego posthumanizmu. Będę argumentował, iż tylko ten drugi nurt może być traktowany jako obiecujący punkt widzenia, który mógłby ponownie połączyć myśl pedagogiczną z filozofią bez utraty uzyskanego w ponowoczesności pluralizmu kulturowego. To właśnie na gruncie posthumanizmu, jak będę chciał przekonać, pojawia się szansa stworzenia ponowoczesnej teorii wychowania.
    In the present article I will try to show the reasons for the emerging crisis of pedagogical theory in postmodernity and propose a way of overcoming it. I will argue that the main reason of this postmodern crisis results from its key premise, which is the “death of man”. Throwing into question humanity as a universally obligating social norm opened a brighter view of cultural pluralism for educational praxis. However, in this way pedagogy lost its most crucial reference point which is the educational ideal in the form of a philosophically grounded image of man. This development resulted in the loss of pedagogy’s philosophical roots in favor sophistically understood conventionalism, which in turn indispose the rise of a postmodern pedagogical theory. Possibilities of overcoming this complex situation come two current philosophical-scientifi c movements: transhumanism and critical posthumanism. I will argue that only the latter promises the reconnection of pedagogy with philosophy without forfeiting the cultural pluralism achieved in postmodernity. On the posthuman ground, as I will argue, we find a chance to finally develop a postmodern theory of pedagogy.
    Źródło:
    Studia z Teorii Wychowania; 2017, 2 (19); 35-57
    2083-0998
    2719-4078
    Pojawia się w:
    Studia z Teorii Wychowania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies