Temat: ROME - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Bliski Wschód na drodze do wojny. Polityczne i kulturowe uwarunkowania zmiany wektorów irańskiej polityki zagranicznej w latach 484-502
The Middle East on the road to war. Political and cultural determinants of changes in the vectors of Iranian foreign policy in the years 484-502
Autorzy:: Sińczak, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28407853.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:: Sasanidzi
Rzym
Iran Sasanidów
Heftalici
nomadzi
koczownicy
Azja Środkowa
the Sassanids
Rome
Sasanian Iran
Hephthalites
nomads
Central Asia
Opis:: Relacje między Cesarstwem Rzymskim a Iranem Sasanidów w V wieku były w dużej mierze wypadkową uregulowania spraw spornych i współpracy wobec zagrożenia, które wynikało z posunięć agresywnych społeczności nomadów. Wielki wpływ na politykę wewnętrzną, a później również zewnętrzną, Iranu Sasanidów mieli koczownicy z terenów Azji Środkowej, a szczególnie opisywani w niniejszym tekście Heftalici, których oddziaływanie na Sasanidów doprowadziło finalnie do przeorientowania się sasanidzkiej polityki zagranicznej na zachód, co zaowocowało wybuchem nowej wielkiej wojny na Bliskim Wschodzie.
Relations between the Roman Empire and Sasanian Iran in the 5th century were largely the result of settling disputes and cooperation in the face of the threat that resulted from the aggressive moves of the nomad community. A great influence on the internal policy, and later also external, of Sasanian Iran was exerted by nomads from Central Asia and especially the Hephthalites described in this text, whose influence on the Sassanids finally led to the reorientation of their foreign policy to the west, which resulted in the outbreak of a new great war in the Middle East.
Źródło:: Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2023, 30, 2; 5-17
1232-1575
Pojawia się w:: Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Feeding pigs in ancient Rome
Żywienie trzody chlewnej w starożytnym Rzymie
Autorzy:: Bartnik, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27282582.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: świnie
hodowla
żywenie
pastwiska
starożytność
Rzym
pigs
breeding
nutrition
pastures
ancient
Rome
Opis:: Świnie były popularnymi zwierzętami hodowlanymi w starożytnym Rzymie. Hodowano je w celu pozyskania mięsa, tłuszczu oraz jako zwierzęta ofiarne. Antyczni uważali, że świnie należą do stosunkowo niekłopotliwych w utrzymaniu zwierząt i dlatego zalecali trzymanie w gospodarstwie przynajmniej kilku sztuk. Dieta świń była zbliżona do sposobu odżywiania dzików. Rzymianie preferowali trzymanie świń w trybie pastwiskowym, jednak równocześnie podkreślali, że zwierzęta powinny mieć dostęp do mokradeł, pokarmu pochodzenia zwierzęcego oraz mocno zróżnicowanego pokarmu roślinnego. W pracach agronomów wymieniono liczne gatunki roślin, które powinny występować na obszarach przeznaczonych pod wypas świń. W okresie jesienno-zimowym dieta świń była uzupełniana poprzez skarmianie żołędzi, liści, plew itd. Odrębną dietę opartą m.in. na jęczmieniu czy prażonej pszenicy stosowano w przypadku macior i prosiąt. Działania hodowców miały na celu zwiększenie mleczności macior oraz zapewnienie lepszego rozwoju prosiąt. Sposób żywienia świń w starożytnym Rzymie wskazuje na dużą wiedzę ówczesnych hodowców. Preferowana dieta nie tylko zapewniała bogate w składniki odżywcze pożywienie, ale także pozwalała utrzymać zwierzęta w dobrej kondycji.
Pigs were popular farm animals in ancient Rome. They were bred to obtain meat, fat and as sacrificial animals. The ancients believed that pigs were relatively low maintenance and, therefore, recommended keeping at least a few on the farm. The diet of pigs was similar to wild boars’. The Romans preferred to put pigs to pasture, but at the same time, they emphasized that animals should have access to wetlands, food of animal origin and highly diverse plant food. The works of agronomists note numerous plant species that should be native to the regions intended for pig grazing. In the autumn-winter period, the diet of pigs was supplemented by feeding acorns, leaves, chaff, etc. A separate diet based on barley or roasted wheat was used in the case of sows and piglets. The activities of the breeders were aimed at increasing the milk production of sows and ensuring the healthy development of piglets. The way pigs were fed in ancient Rome indicates the considerable knowledge of the breeders of that time. The preferred diet not only provided nutrient-rich food, but it also helped to keep the animals in good shape.
Źródło:: Zeszyty Wiejskie; 2023, 29; 139-153
1506-6541
Pojawia się w:: Zeszyty Wiejskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Muzyczna wizja Wiecznego Miasta. Tryptyk rzymski Ottorina Respighiego
Musical Vision of the Eternal City. Roman Triptych by Ottorino Respighi
Autorzy:: Trzęsiok, Marcin
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/32084043.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Respighi
Rzym
muzyka
Rome
music
Opis:: Tryptyk rzymski Ottorina Respighiego (1879-1936) jest muzyczną wizją Wiecznego Miasta: każdy z wchodzących w jego skład poematów symfonicznych – Fontanny rzymskie (1916), Pinie rzymskie (1924) i Uroczystości rzymskie (1928) – zawiera cztery części-obrazy, sugestywnie opisane w komentarzu autorskim zamieszczonym w partyturze. Przedmiotem muzycznej medytacji są nie tylko zabytki i widoki Rzymu, ale także jego historia (w tym epizody starożytne i średniowieczne) oraz folklor miejski. Ta olśniewająca wizja muzyczna, cechująca się mistrzostwem instrumentacji, splata się z dylematami epoki Respighiego. Kompozytor ten należy to tzw. generazione d’ottanta, czyli formacji kompozytorów, którzy dążyli do odrodzenia włoskiej muzyki instrumentalnej, a tym samym przeciwstawiali się degeneracji, która ich zdaniem dotknęła muzykę europejską pod wpływem ekspresywnego subiektywizmu muzyki niemieckiej. Rola, jaką przypisywali Włochom, była w kilku aspektach zbieżna z ideami faszystowskimi. Ocena rzeczywistego zaangażowania ideowego Respighiego pozostaje jednak problemem otwartym – jego postawa estetyczna wykrystalizowała się przed rokiem 1922, a kompozytor nie zajmował stanowiska w kwestiach politycznych.
Roman Triptych by Ottorino Respighi (1879–1936) is a musical impression of the Eternal City: each of the tone poems – Fountains of Rome (1916), Pines of Rome (1924), and Roman Festivals (1928) – contains four part-images evocatively described in a literary commentary contained in the score. The object of musical meditation involves not solely the monuments and views of Rome, but also the town’s history (including episodes of antiquity and the Middle Ages) as well as urban folklore. This dazzling musical vision, characteristic for its masterly instrumentation, is entwined with dilemmas from the Respighi epoch. The composer belongs to the so-called generazione dell’ottanta, i.e. a formation of composers striving towards a renaissance of Italian instrumental music and hence opposing the degeneration which, in their opinion, affected European music under the impact of the expressive subjectivism of German compositions. Certain aspects of the role which they ascribed to Italy were concurrent with Fascist conceptions. An assessment of Respighi’s actual ideological involvement, however, remains an open question – his aesthetic attitude assumed shape prior to 1922 and the composer did not take a stand regarding political issues.
Źródło:: Konteksty. Polska Sztuka Ludowa; 2023, 342, 3; 35-39
1230-6142
2956-9214
Pojawia się w:: Konteksty. Polska Sztuka Ludowa
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Na tropach wilczyc(y). Lupa Romana zagubiona we współczesnym mieście albo o niejednoznaczności symboli
Tracing the female wolf(ves). Lupa romana lost in the modern city or remarks on the ambiguity of symbols
Autorzy:: Kluczek, Agata A.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28408185.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Rome
graffiti
she-wolf
lupa Romana
Capitoline she-wolf
Lupa Capitolina
Acca Larentis
Romulus and Remus
Rzym
Lupa romana
Wilczyca rzymska
Acca Larentia
Romulus i Remus
Opis:: W artykule, wychodząc od treści kilku graffiti umieszczonych w przestrzeni miejskiej współczesnego Rzymu, staram się pokazać ewentualną niejednoznaczność tych napisów. Dotyczą one wilczycy rzymskiej (lupa Romana), symbolu zrośniętego z Rzymem starożytnym. Analiza antycznych przekazów literackich dowodzi, że dla samych starożytnych lupa pozostawała figurą wieloznaczną.
The paper sets out from several pieces of graffiti found across the cityscape of present-day Rome to show the possible ambiguity of those inscriptions. Since they invoke the she-wolf, they may also draw attention to the Roman she-wolf (lupa Romana), a symbol intrinsic to ancient Rome. An analysis of antique literary accounts demonstrates that for the ancients themselves the lupa remained an unequivocal figure.
Źródło:: Studia Europaea Gnesnensia; 2023, 25; 9-28
2082-5951
Pojawia się w:: Studia Europaea Gnesnensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Recepcja Historii rzymskiej Kasjusza Diona w rozdziale Epitome Jana Ksyfilinosa poświęconym Pompejuszowi
Reception of Cassius Dio’s Roman History in Pompey’s Chapter of John Xiphilinos Epitome
Autorzy:: Biały, Kamil
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/33920692.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:: Dio
Xiphilinos
Epitome
Rome
Byzantium
Dion
Ksyfilinos
Rzym
Bizancjum
Opis:: Pomimo ogromnego znaczenia jako świadectwa niezachowanych partii Historii rzymskiej Kasjusza Diona, Epitome Ksyfi linosa to jedno z najmniej rozpoznanych źródeł bizantyńskich. Postrzegane było dotychczas jako wytwór nieoryginalny, którego autor był jedynie pasywnym i czasem niekompetentnym kopistą. Dla badaczy starożytnego Rzymu Ksyfi linos stanowił jedynie substytut Diona, a dla bizantynistów był autorem nieinteresującym. Analiza Epitome – na przykładzie jego pierwszego rozdziału poświęconego Pompejuszowi, zastosowanej w nim struktury narracyjnej i metod pracy Ksyfi linosa – pokazuje, że autor aktywnie kształtował swe dzieło, zgodnie z własnymi upodobaniami literackimi i z poszanowaniem konwencji funkcjonujących w XI-wiecznej historiografii bizantyńskiej. Epitome, dzieło o charakterze dydaktycznym, dedykowane cesarzowi Michałowi VII Doukasowi, było intelektualnym produktem epoki, w której antyczne korzenie Bizancjum zaczęły odgrywać coraz większą rolę w bieżącym dyskursie politycznym. Było też pierwszym dziełem historiografii bizantyńskiej, które tak wiele miejsca poświęciło historii Rzymu przed ustanowieniem cesarstwa.
Xiphilinos’ Epitome constitutes one of the most understudied Byzantine sources despite its great importance and role as a transmitter of the unpreserved parts of Cassius Dio’s Roman History. Until recently it was mainly perceived as an unoriginal product whose author was only a passive and often incompetent copyist. For scholars of Ancient Rome Epitome was seen only as a substitute for Dio, while Byzantinists deemed Xiphilinos as an uninteresting author. Analysis of Epitome’s first chapter devoted to Pompey shows that in fact, he was an author who actively shaped his work according to his own literary tastes and trends functioning in eleventh-century Byzantine historiography. Epitome, a didactic work dedicated to the emperor Michael VII Doukas, was an intellectual product of an era where the ancient roots of Byzantium started to play an increasingly important role in contemporary political discourse. It was also the first work of Byzantine historiography which devoted as much space to Roman history before the establishment of imperial monarchy.
Źródło:: Res Historica; 2023, 56; 45-87
2082-6060
Pojawia się w:: Res Historica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Roma, 10 dicembre 1696, un funerale absente corpore: l’apparato effimero allestito nella chiesa di San Stanislao dei Polacchi in memoria della morte di Jan III Sobieski
Rome, 10 December 1696, a symbolic funeral: decorations placed in the Polish church of St Stanislaus to commemorate the death of John III Sobieski
Autorzy:: Ceci, Francesca
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/33337235.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Church of St Stanislaus
Rome
King John III Sobieski
Sobieski medallion
Carlo Barberini
la chiesa di San Stanislao
Roma
Re Jan III Sobieski
“Medaglione Sobieski”
Opis:: The Church of St Stanislaus the Bishop and Martyr in Rome is the national church of Poland, where the funeral ceremonies of Polish rulers were celebrated. After the death of King John III Sobieski, ceremonial symbolic obsequies were held. Carlo Barberini, as cardinal protector of Poland, organized public and expensive ceremonies to properly honour the king’s death. The course of the funeral service and the funeral decoration are known in detail through three contemporary printed reports and an engraving describing every aspect of the ceremony and the decoration of the church in honour of the Polish king. The church was decorated with six painted medallions celebrating important events in the life of King John III Sobieski. The surviving four of the six medallions are now kept at the Galleria Nazionale di Arte Antica in the Palazzo Barberini in Rome. In 2018, researcher Giovan Battista Fidanza found documents in the Barberini family archives regarding the cost of the ceremony. According to sources, the artist who made the six funerary oval paintings was Giacomo Wernele, which indicates an Italianization of the name Philip Jakob Wörndle. Currently, the state of preservation of the oval funerary canvases is poor. It is imperative to preserve the paintings in order to save them from destruction and make them available for museum display.
San Stanislao dei Polacchi a Roma è la chiesa nazionale dove si svolgevano le commemorazioni funebri dei sovrani polacchi. Ciò avvenne anche per la morte del re Jan III Sobieski. Carlo Barberini, in qualità di cardinale protettore della Polonia, organizzò nella chiesa una imponente cerimonia per onorare adeguatamente la memoria del re. La funzione religiosa e il suo apparato decorativo sono noti in ogni dettaglio grazie a tre relazioni a stampa coeve e a un’incisione che ne descrivono ogni aspetto. La chiesa era anche ornata con sei medaglioni dipinti che esaltavano eventi importanti della vita del re. Incredibilmente, quattro dei sei medaglioni sono arrivati fino a noi. I “Medaglioni Sobieski” sono attualmente conservati nei depositi della Galleria Nazionale di Arte Antica di Palazzo Barberini a Roma. G.B. Fidanza (2018) ha trovato negli archivi della famiglia Barberini documenti relativi ai pagamenti effettuati per la cerimonia. In questi documenti, come artista dei sei tondi compare il nome “Giacomo Wernele”, italianizzazione del nome Philip Jakob Wörndle. Attualmente lo stato di conservazione delle tele è piuttosto scadente. Per evitare che vadano perdute per sempre, è necessario restaurarle con cura quanto prima e riportarle nelle loro cornici.
Źródło:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2023, 120; 111-136
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Rzymski antykrajobraz
Roman anti-landscape
Autorzy:: Salwa, Mateusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/32084145.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Rzym
krajobraz
antropologia
miasto
Rome
lanscape
anthropology
city
Opis:: Celem artykułu jest pokazanie, jak tradycyjne, estetyczne rozumienie krajobrazu skutkuje przeoczaniem krajobrazów uważanych za zdegradowane. Tego rodzaju spojrzenie zdaje się dominować we współczesnych wyobrażeniach o Włoszech, na skutek czego jawią się one jako Bel Paese, którego panoramę bywa zakłócana brzydkimi miejscami. Ich brzydota ma zaś wynikać m.in. z braku wrażliwości krajobrazowej mieszkańców. Tego rodzaju przeoczenie jest jednak aktem niesprawiedliwości. Osnową artykułu jest konfrontacja wizji Rzymu zaoferowanej przez Georga Simmla z obrazem Wiecznego Miasta pokazanym w filmie dokumentalnym Rzymska Aureola (2013). Jego reżyser ukazuje codzienne życie mieszkańców okolic rzymskiej obwodnicy, które łatwo opatrzyć mianem antykrajobrazu. Konfrontacja ta posłuży także pokazaniu na wybranych przykładach, jak zmieniło się rozumienie pojęcia krajobrazu we włoskiej literaturze przedmiotu 2. połowy XX wieku: krajobraz przestał być wyłącznie zjawiskiem estetycznym, nabierając wymiaru etycznego.
The intention of this article is to show how a traditional aesthetic comprehension of the landscape results in overlooking landscapes regarded as degraded. Such an approach appears to dominate contemporary perceptions of Italy, resulting in their depiction as Bel Paese, whose panorama is sometimes disturbed by ugly sites. In turn, unsightliness is regarded as the outcome of, i.a. a lack of sensitivity on the part of the inhabitants. Such an omission, however, is an act of injustice. The article‘s substance is a confrontation of a vision of Rome as seen by Georg Simmel and a depiction of the Eternal City in the documentary film Sacro GRA (2013); the director presents the daily life of the residents of the region of an extensive Roman urban highway, which can be easily described as anti-landscape. Such a confrontation also serves a depiction, based on selected examples, of the way in which the comprehension of the landscape in Italian literature from the second half of the twentieth century changed: by acquiring an ethical dimension the landscape ceased to be an exclusively aesthetic phenomenon.
Źródło:: Konteksty. Polska Sztuka Ludowa; 2023, 342, 3; 24-34
1230-6142
2956-9214
Pojawia się w:: Konteksty. Polska Sztuka Ludowa
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Starodruki jezuickie w zbiorach Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie
Jesuit old prints in the collection of the Hieronim Łopaciński Regional Public Library
Иезуитские старопечатные книги в фондах Люблинской воеводской публичной библиотеки им. Иеронима Лопацинского
Autorzy:: Ścibor, Edyta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27697365.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie
Tematy:: Towarzystwo Jezusowe
jezuici
starodruki
typografia
reforma katolicka
teologia
filozofia
matematyka
fizyka
historia
Jakub Wujek
Piotr Skarga
Paweł Giżycki
Józef Feliks Rogaliński
Maciej Kazimierz Sarbiewski
Athanasius Kircher
Roger Joseph Boscovich
Baltasar Gracián
Robert Bellarmine
Joseph de Gallifet
Denis Pétau
Lublin
Wilno
Lwów
Poznań
Sandomierz
Braniewo
Kalisz
Kolonia
Antwerpia
Augsburg
Rzym
Society of Jesus
Jesuits
old prints
typography
Catholic reform
theology
philosophy
mathematics
physics
history
Vilnius
Lviv
Cologne
Antwerp
Rome
Общество Иисуса
иезуиты
старопечатные книги
католическая реформа
теология
философия
математика
физика
история
Якуб Вуек
Петр Скарга
Павел Гижицкий
Юзеф Феликс Рогалинский
Мацей Казимеж Сарбьевский
Афанасий Кирхер
Руджер Иосип Бошкович
Бальтасар Грациан
Роберт Беллармин
Жозеф де Галлифе
Дени Петау
Люблин
Вильнюс
Львов
Познань
Сандомир
Бранево
Калиш
Кельн
Антверпен
Аугсбург
Рим
Opis:: Artykuł poświęcony jest starodrukom jezuickim przechowywanym w zbiorach specjalnych Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie. Ogólny przegląd starodruków obejmuje polonika (z lat 1573–1773) i druki obce (z lat 1574–1773) wytłoczone w typografiach europejskich i drukarniach jezuickich funkcjonujących na terytorium I Rzeczypospolitej. Wybrane przykłady jezuickiej produkcji wydawniczej rzucają światło na znamienny udział Towarzystwa Jezusowego w rozwoju cywilizacji zachodniej w epoce nowożytnej.
This article is devoted to Jesuit old prints stored in the special collection of the Hieronim Łopaciński Regional Public Library in Lublin. Old prints consist of Polish prints (from 1573–1773) and foreign prints (from 1574–1773) embossed in European letterpresses and Jesuit printing houses functioning on the territory of the First Polish Republic. The selected examples of Jesuit publishing production shed light on the notable contribution of the Society of Jesus to the development of Western civilisation in the modern era.
Статья посвящена иезуитским старопечатным книгам, хранящимся в фондах Люблинской воеводской публичной библиотеки им. Иеронима Лопацинского. В общий обзор старопечатных книг включены «полоники» (1573–1773 гг.) и зарубежные издания (1574–1773 гг.), оттиснутые в европейских типографиях, а также иезуитских типографиях, функционирующих на территории Речи Посполитой. Избранные примеры издательской продукции иезуитов проливают свет на то, какое значительное влияние Общество Иисуса имело на развитие западной цивилизации в Новое время.
Źródło:: Bibliotekarz Lubelski; 2023, 66; 7-24
0137-9895
Pojawia się w:: Bibliotekarz Lubelski
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Świętość i grzech w wybranych filmach Federico Felliniego
Holiness and Sin in Selected Films by Federico Fellini
Autorzy:: Ziółkowska-Kurczuk, Natasza
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/30147120.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Fellini
Rome
film
sin
holiness
Rzym
grzech
świętość
Opis:: Przedmiotem artykułu jest poszukiwanie wątków chrześcijańskich obecnych w nieoczywisty sposób w wybranych filmach Federico Felliniego. Analizowane filmy Noce Cabirii, Rzym i Słodkie życie łączy przestrzeń społeczna Rzymu, naznaczonego zarówno piętnem antycznej kultury, jak i Watykanu, jako siedziby państwa kościelnego. Filmy spaja też finałowe portretowe ujęcie bohaterek, mające charakter metajęzykowego osobistego gestu reżysera. Omawiane obrazy różnią się sposobem narracji i strukturą, ale wszystkie stawiają pytania o zasady moralne i podają w wątpliwość, a nawet kwestionują wartości religijne i kulturowe, poszukując głębszego sensu. Rzym jawi się jako współczesne miasto grzechu (biblijna Sodoma i Gomora), gdzie świętość i czystość coraz trudniej odnaleźć.
The subject of this article is the search for Christian themes presented in non-obvious ways in selected films of Federico Fellini. The analyzed films Nights of Cabiria, Rome and Sweet Life are united by the social space of Rome, marked by both the stigma of ancient culture and the Vatican, as the seat of the ecclesiastical state. The films are also tied together by the final portrait of the heroines, which has the character of a meta-linguistic personal gesture made by the director. The paintings differ in narrative style and structure, but all of them raise questions about moral principles and question or even challenge religious and cultural values in search of deeper meaning. Rome appears as a modern city of sin (the biblical Sodom and Gomorrah), where holiness and purity are increasingly difficult to find.
Źródło:: Roczniki Nauk Społecznych; 2023, 51, 4; 83-96
0137-4176
Pojawia się w:: Roczniki Nauk Społecznych
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Sykariusze. Przebieg zamachu starożytnych terrorystów ze współczesnej perspektywy analitycznej
The sicarii. The course of the attack of ancient terrorists from a contemporary analytical perspective
Autorzy:: Bobkier, Robert
Herman, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27322931.pdf
Data publikacji:: 2023-11-03
Wydawca:: Wyższa Szkoła Bezpieczeństwa Publicznego i Indywidualnego Apeiron w Krakowie
Tematy:: terroryzm
Flawiusz
sicarii
sykariusze
zamach
Izrael
Rzym
terrorism
Flavius Josephus
Sicarii
Zealots
assassination
Israel
Rome
Opis:: Współczesny terroryzm międzynarodowy nie różni się zasadniczo od aktów przemocy, mających miejsce już w starożytności. Przykładem stosowania terroryzmu politycznego byli sykariusze, sicarii, czyli żydowska sekta, szczególnie aktywna w Palestynie i w Egipcie w latach 66-73 n.e. Niemal wszystkie informacje na temat tego ugrupowania pochodzą od Józefa Flawiusza, rzymskiego historyka żydowskiego pochodzenia. Sam termin sicarii ma łacińską etymologię i w łacińskim języku prawnym pojawił się w 81 r. p.n.e. wraz z ustawą "Lex Cornelia de sicariis et veneficis". Była to jedna z pierwszych regulacji prawnych w zakresie przestępczości zorganizowanej. Sykariusze walczyli na terenie swojego kraju z zamiarem jego wyzwolenia spod panowania obcego mocarstwa, Rzymu. Autorzy, korzystając z dostępnego materiału źródłowego, dokonali analizy typowego zamachu, dokonanego przez sicarii i skonfrontowali go z osiągnięciami współczesnej kryminalistyki oraz z doświadczeniem w zakresie działań służb specjalnych. Pozwoliło to na ustalenie warunków, które musiały być spełnione, by taki zamach mógł być efektywnie przeprowadzony. Zastosowania terroryzmu dla celów walki politycznej przez sykariuszy.
The authors claim that contemporary international terrorism differs a little from the acts of violence that took place in ancient history. Such an example of the use of political terrorism was Sicarii, a Jewish sect operating in Palestine and Egypt in the years 66-73 CE. Almost all information about this group comes from Flavius Josephus, a Roman historian of Jewish origin. The term sicarii itself has a Latin etymology and means murderers or assassins. It appeared in legal Latin in 81 BCE together with the Act Lex Cornelia de sicariis et veneficis, which was one of the first legal regulations in the field of serious organized crime. The Sicarii, however, fought in their own country with the intention of liberating it from the rule of a foreign power, Rome. Using the available source materials, the authors analyzed a typical attack made by Sicarii and confronted it with the achievements of modern forensics and experience in the field of secret services. This made it possible to establish the conditions that had to be met for such an attack. To take place to effectively use terrorism for political struggle by the Sicarii.
Źródło:: Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje; 2023, 43; 70-89
2299-4033
Pojawia się w:: Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Consequences of the Battle of Satala (298)
Autorzy:: MAKSYMIUK, Katarzyna
HOSSEIN TALAEE, Parviz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2142402.pdf
Data publikacji:: 2022-08-28
Wydawca:: Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach
Tematy:: Sasanians
Iran
Rome
Armenia
Wars
Satala
Narseh
Diocletian
Nisibis
Shapur II
Peace Treaty
Opis:: The priority for the Sasanid rulers was to eliminate from the throne of Armenia, the Parthian Arsacid dynasty, linked by blood ties to the formerly abolished Iranian ruling dynasty. In 298, the Battle of Satala took place in Armenia, in which the Roman army commanded by Caesar Galerius won a crushing victory over the Sassanian troops headed by King Narseh. The Romans captured huge amounts of booty and captured the Persian royal family. The campaign ended with a peace treaty very favourable to Rome, in which Narseh renounced Trans-Tigritania, pledged non-intervention in Armenia, and recognised the Roman protectorate in Iberia. The revision of the so-called Treaty of Nisibis was the foundation of the Persian-Roman wars in the 4th century carried out by Shapur II. In this study, it is aimed to give information about the effect of the Battle of Satala on the beginning of the Persian-Roman wars in the 4th century and its results.
Źródło:: Historia i Świat; 2022, 11; 145-154
2299-2464
Pojawia się w:: Historia i Świat
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Kawaler maltański Franciszek Wierusz-Kowalski herbu Wieruszowa (ok. 1675-1742) w służbie królewskiej rodziny Sobieskich
Franciszek Wierusz-Kowalski, Wieruszowa Coat of Arms, Knight of Malta (ca. 1675–1742), in the Service of the Royal Sobieski Family
Autorzy:: Kapuściński, Jacek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/31339105.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Borzykowa
Franciszek Wierusz-Kowalski
Jakub Sobieski
Jasna Góra
kawaler maltański
Malta
Maria Kazimiera Sobieska
Oława
Rzym
Wielgomłyny
zamek Bois nad Loarą
Knight of Malta
Rome
Château of Blois
Opis:: Artykuł przedstawia życie i działalność Franciszka Wierusza-Kowalskiego herbu Wieruszowa, żyjącego na przełomie XVII i XVIII w. i pochodzącego z powiatu radomszczańskiego w ziemi sieradzkiej. Całość opracowania otwiera wywód genealogiczny jego przodków, dzięki czemu można poznać bliżej przedstawicieli gałęzi rodowej Wieruszów-Kowalskich, mających liczne zasługi dla Kościoła i ojczyzny. Tradycje te niewątpliwie miały wpływ na postawę religijną i patriotyczną młodego szlachcica, który prawdopodobnie w wyniku koneksji rodzinnych wszedł w skład świty dworskiej królowej Marii Kazimiery Sobieskiej, stając się jej niezwykle zaufanym sługą. To z kolei sprawiło, że znalazł się w najbliższym otoczeniu jej syna Jakuba, pełniąc nawet obowiązki marszałka dworu. Bliskie relacje z Sobieskimi umożliwiły mu odbycie licznych podróży zagranicznych (Włochy, Francja, Bawaria) i nawiązanie stosunków z dworami władców wielu państw europejskich, w tym także samego papieża. Po wstąpieniu do Zakonu Maltańskiego prowadził szeroką działalność prokościelną na Malcie, Śląsku, we Włoszech i w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Szczególny wkład wniósł w rozwój klasztoru na Jasnej Górze, konwentu paulinów w Wielgomłynach i rodzimej parafii w Borzykowej.
The article presents the life and work of Franciszek Wierusz-Kowalski, Wieruszowa coat of arms, who lived in the 17th and 18th centuries and came from Radomsko County in Sieradz Land. The study begins with a genealogical account of his ancestors, thanks to which one learns more about the family branch of Wierusz-Kowalskis, who have done great service to the Church and the Country. This tradition no doubt had an influence on the religious and patriotic attitude of the young nobleman, who through family connections became a member of Maria Kazimiera Sobieska’s court and ultimately her most trusted servant. This earned him a place very close to her son Jakub, and he even assumed the position of Great Chamberlain. His close links to the Sobieskis enabled him to make numerous trips abroad (to Italy, France, Bavaria) and establish relations with the royal courts of many European countries, including the pope. After joining the Order of Malta, he was a very active supporter of the Church in Malta, Silesia, Italy, and the Polish-Lithuanian Commonwealth. The Jasna Góra Monastery benefited from his considerable contribution; he also supported the Pauline convent in Wielgomłyny and his home parish of Borzykowa.
Źródło:: Studia Polonijne; 2022, 43; 275-294
0137-5210
Pojawia się w:: Studia Polonijne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Posługa opiekuńcza duchaków i kapucynów w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku
Autorzy:: Surdacki, Marian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2158284.pdf
Data publikacji:: 2022-12-22
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Hospital of the Holy Spirit
Rome
the sick
canons
Capuchins
Reformanti
nursing
care
Szpital Świętego Ducha
Rzym
chorzy
kanonicy
kapucyni
reformaci
pielęgnacja
opieka
Opis:: W średniowieczu i w okresie potrydenckim szpitale jako instytucje pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha, ufundowanym w 1198 roku przez papieża Innocentego III. Życie religijne i duchowe jego pensjonariuszy było kształtowane przez rezydujących w nim stale kanoników regularnych Świętego Ducha, często wspomaganych przez kapłanów z innych zakonów. Szpital od początku swojego istnienia składał się z dwu instytucji – przytułku dla podrzutków i lecznicy, inaczej infirmerii. Niniejszy tekst koncentruje się na służbie oraz pracy opiekuńczej i pielęgnacyjnej wykonywanej na rzecz chorych zarówno przez miejscowych kanoników Świętego Ducha, jak i kapłanów oraz zakonników spoza szpitala, głównie kapucynów czy reformatów, których wynajmowano do pomocy świeckiemu personelowi w czasie zwielokrotnionego napływu chorych osób. Na przykład w 1759 roku do pomocy zaproszono 14 kapucynów, zaś w 1783 roku – 15. Dla rzymskiej infirmerii kanoników Świętego Ducha kapucyni stanowili swego rodzaju zaplecze, z którego zawsze można było w potrzebie korzystać, zarówno gdy chodzi o pomoc duszpasterską, jak i pielęgnacyjną. Za swoją posługę, w zależności od pełnionej funkcji i wykonywanych obowiązków, kapucyni otrzymywali odpowiednie wynagrodzenie. Kapucyni czy reformaci, gościnnie usługujący w infirmerii świętoduskiej, dobrze wypełniali powierzoną misję dobroczynną wobec chorych, natomiast niemal zupełnie od swojej pierwotnej reguły odeszli sami kanonicy regularni Świętego Ducha. W omawianym okresie praktycznie porzucili opiekuńcze obowiązki względem chorych, koncentrując się na pełnieniu funkcji administracyjnych. Już w XVII wieku ich praca charytatywna była zaniedbywana i budziła wiele zastrzeżeń, jeszcze gorzej było w następnym stuleciu, kiedy w dokumentach spotyka się jedynie wezwania do przestrzegania charyzmatu zakonnego z czasów średniowiecznej fundacji. Chorzy mogli wtedy liczyć już wyłącznie na personel świecki, wspomagany przez obcych zakonników. A przecież według założyciela zakonu Guidona z Montpellier, jak i papieża Innocenty III, który zatwierdził zakon, jego członkowie mieli przede wszystkim sprawować opiekę nad chorymi. Pierwszym i obowiązkowym etapem na drodze do życia zakonnego był nowicjat, polegający na rocznej posłudze chorym w szpitalu zakonnym. Zaniedbywanie, wręcz unikanie posługi chorym stawało się z czasem zjawiskiem permanentnym w postawie kanoników Świętego Ducha. Źródła z kolejnych lat potwierdzają, że bezpowrotnie odeszli oni od pierwotnej reguły i charyzmatu, spychając swoje powinności na zewnętrznych zakonników i służbę świecką. Opuściwszy sale szpitalne i chorych, duchacy koncentrowali swoje wysiłki na kumulowaniu beneficjów i utrzymywaniu najwyższych stanowisk administracyjnych w szpitalu. Nigdy już nie powrócili do pierwotnej reguły i czynnej pracy opiekuńczej z chorymi.
During the Middle Ages and the post-Tridentine period, hospitals as institutions under ecclesiastical administration were places where special care was taken for the religious life of their patients. Care was administered with equal concern for the physical cure of the sick as for the salvation of their souls. This was also the case at Rome’s Hospital of the Holy Spirit, founded in 1198 by Pope Innocent III. The religious and spiritual life of its patients was shaped by the permanently resident Canons Regular of the Holy Spirit, often assisted by priests from other orders. From its inception, the hospital consisted of two institutions – a shelter for foundlings and an infirmary. This text focuses on the service, care and nursing work performed on behalf of the sick by both local canons of the Holy Spirit and priests and monks from outside the hospital, mainly Capuchins or Reformanti, who were hired to assist the lay staff during the increased influx of the sick. For example, in 1759, 14 Capuchins were invited to help, with that number reaching 15 in 1783. For the Roman infirmary of the Canons of the Holy Spirit, the Capuchins were a sort of back-up that could always be used in times of need, both when it came to pastoral and nursing assistance. Depending on their function and duties, the Capuchins received appropriate remuneration for their service. While the Capuchins or Reformanti, serving as outsiders in the infirmary of the Holy Spirit, performed well in their entrusted mission of charity to the sick, the Canons Regular of the Holy Spirit themselves departed almost completely from their original rule. During the period in question, they practically abandoned their care responsibilities towards the sick, focusing instead on administrative functions. Their charitable work was neglected and raised many objections as early as in the 17th century, and it was even worse in the following one, as evidenced by the documents, which only mentions calls for observance of the monastic charism from the time of the medieval foundation. By then, the sick could only rely on lay staff, assisted by outsider monks, despite the fact, according to the order’s founder, Guidon de Montpellier, as well as Pope Innocent III, who approved the order, its members were primarily meant to care for the sick. The first and obligatory stage on the path to religious life was the novitiate, consisting of a year’s service to the sick in a religious hospital. Neglect, or even avoidance of service to the sick became a permanent phenomenon in the attitude of the Canons of the Holy Spirit over time. Sources from subsequent years confirm that they irrevocably departed from the original rule and charism, relegating their duties to external monks and lay servants. Having left the hospital halls and the sick, the clerics concentrated their efforts on accumulating profits and maintaining top administrative positions at the hospital. They never again returned to the original rule and active care service with the sick.
Źródło:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2022, 119; 417-436
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: „Hagiologiczny Kerygmat”. Teologiczna „lektura” bazyliki San Stefano Rotondo w Rzymie
„Hagiological Kerygma”. The theological „Reading” of Basilica San Stefano Rotondo in Rome
Autorzy:: Parzych-Blakiewicz, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2146998.pdf
Data publikacji:: 2021-12
Wydawca:: Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
Tematy:: święci
męczennicy
bazylika San Stefano Rotondo
Rzym
lektura hagiologiczna
saints
martyrs
Basilica of San Stefano Rotondo
Rome
hagiology
hagiological lecture
Opis:: Artykuł przedstawia teologiczną interpretację przestrzeni sakralnej bazyliki San Stefano Rotondo (św. Szczepana) w Rzymie. Jest wynikiem prac badawczych w obszarze dotyczącym świętych i świętości – czyli hagiologii. Celem podjętych badań jest określenie świątyni jako locus theologicus. Bazylika San Stefano jest rotundą. W środku znajduje się prezbiterium oświetlone naturalnym światłem. Wokół jest nawa z 34 freskami, które przedstawiają sceny męczeństwa świętych z pierwszych wieków chrześcijaństwa. Teologiczna interpretacja dotyczy całości wnętrza, obejmuje jego wyposażenie artystyczne i architekturę. Dokonana została ona w perspektywie nauczania papieskiego o świętości jako codziennym doświadczeniu bliskości Boga oraz z uwzględnieniem założeń hagiologii aspektowej. Doprowadziła do wniosków, które obejmują propozycję użycia nowego pojęcia – „hagiologiczny kerygmat” z przeznaczeniem do zastosowania go w dalszych badaniach hagiologicznych, ukierunkowanych na „teologię dla innowacyjności”.
The article presents the theological interpretation of the sacred space of San Stefano Rotondo in Rome. It is the result of research in the area of saints and holiness – that is, hagiology. The aim of the research undertaken is to define the temple as locus theologicus. San Stefan is a rotunda. In the middle there is a presbytery illuminated by natural light. Around it is a nave with 34 frescoes depicting scenes of the martyrdom of saints from the first centuries of Christianity. The theological interpretation concerns the whole interior, including its artistic furnishings and architecture. It was done in the perspective of papal teaching onholiness as a daily experience of closeness to God and taking into account the assumptions of aspectual hagiology. She has led to conclusions that include a proposal to use a new term– „hagiological kerygma” for use in further hagiological research aimed at „theology for innovation.”
Źródło:: Studia Elbląskie; 2021, 22; 347-364
1507-9058
Pojawia się w:: Studia Elbląskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Cinecittà w Rzymie - kompleks filmowy, muzealny i technologiczny
Autorzy:: Lisiecka-Muniak, Małgorzata Magdalena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1932563.pdf
Data publikacji:: 2021-03-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: Rzym
cinecittà
kino włoskie
studio filmowe
miasteczko filmowe
Rome
Cinecittà
Italian cinema
film studio
film town
Opis:: The article presents the history and current activities of Cinecittà in Rome, one of the most important film companies in the world, also known as „Hollywood on the Tiber”. The author draws attention to the fact that the research up to date has focused mainly on Italian cinema, while Cinecittà appears as a supplement to the critical analysis of that cinematography. Starting from the history of the production company, what dates back to 30’s of the XX century, the author shows how the Roman film town has changed over the years and what its legal situation is like. The next chapter describes the current activities of Cinecittà, where runs a professional film and television studio, which produces films, series, commercials, music videos, commercial events; a museum (Cinecittà si mostra) and an important and internatrional cultural institution (Istituto Luce) with educational and promotional range. The considerations are complemented with examples of films produced in the company. Summing up, the author suggests that Cinecittà deserves a separate and insightful elaboration, which does not still exist in Polish language.
Artykuł przedstawia historię i aktualną działalność Cinecittà w Rzymie, jednej z najważniejszych wytwórni filmowych na świecie, zwanej też „Hollywood nad Tybrem”. Autorka zwraca uwagę na fakt, iż dotychczasowe badania skupiają się głównie na kinie włoskim, natomiast Cinecittà pojawia się w nich jako uzupełnienie krytycznej analizy tej kinematografii. Wychodząc od historii powstania wytwórni, która sięga lat trzydziestych ubiegłego wieku, autorka pokazuje w jaki sposób rzymskie miasteczko filmowe zmieniało się na przestrzeni lat i jak wygląda jego sytuacja prawna obecnie. W kolejnym rozdziale opisana jest aktualna działalność Cinecittà, gdzie funkcjonuje profesjonalne studio filmowo-telewizyjne, w którym realizowane są filmy, seriale, reklamy, teledyski i wydarzenia komercyjne, a także muzeum (Cinecittà si mostra) oraz ważna na arenie międzynarodowej instytucja kulturalna (Istituto Luce) o profilu edukacyjnym i promocyjnym. Rozważania uzupełniane są o przykłady filmów wyprodukowanych w rzymskiej wytwórni. W podsumowaniu autorka sugeruje, iż Cinecittà zasługuje na osobne i wnikliwe opracowanie książkowe, którego na polskim gruncie dotychczas nie ma.
Źródło:: Kultura i Edukacja; 2021, 1(131); 109-121
1230-266X
Pojawia się w:: Kultura i Edukacja
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "ROME" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język