Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "extraordinary" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Skarga nadzwyczajna jako instrument kontroli zgodności prawomocnych orzeczeń z art. 2 Konstytucji
    Extraordinary Complaint as an Instrument for Controlling the Compliance of Final Judgments with Art. 2 of the Constitution of Poland
    Autorzy:
    Tarnacka, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2129848.pdf
    Data publikacji:
    2022-10-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    extraordinary control
    supreme court
    extraordinary complaint
    principle of a democratic state ruled by law
    kontrola nadzwyczajna
    sąd najwyższy
    skarga nadzwyczajna
    zasada demokratycznego państwa prawnego
    Opis:
    The Supreme Court is responsible for administering justice through extraordinary control of final court judgments in order to ensure their compliance with art. 2 of the Polish Constitution. In this paper, the research hypothesis is the significance of the functioning of an extraordinary complaint due to the principle of a democratic state ruled by law that it affirms. The research hypothesis was verified by the method of analyzing the functioning of an extraordinary complaint. Considerations on the basis of the judgment of the Supreme Court of May 8, 2019, file ref. no. I NSNc 2/19 allowed to confirm the hypothesis and to draw a conclusion that the protection afforded by the presented control measure is an important instrument for supporting effective administration of justice, and the presented task of the Supreme Court concerning the compliance of judgments with Art. 2 of the Constitution is an important and necessary competence.
    Do zadań Sądu Najwyższego należy sprawowanie wymiaru sprawiedliwości poprzez kontrolę nadzwyczajną prawomocnych orzeczeń sądowych w celu zapewnienia ich zgodności z art. 2 Konstytucji RP, gdzie unormowana została zasada demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. Zadaniem tego środka zaskarżenia jest korygowanie prawomocnych orzeczeń sądowych dotkniętych fundamentalnymi wadami prawnymi, które nie powinny zapaść w demokratycznym państwie prawnym. W niniejszej pracy za hipotezę badawczą przyjęto istotność funkcjonowania skargi nadzwyczajnej z uwagi na afirmowaną przezeń zasadę demokratycznego państwa prawnego. Weryfikacji hipotezy badawczej dokonano za pomocą metody polegającej na analizie funkcjonowania skargi nadzwyczajnej. Rozważania przeprowadzone na przykładzie wyroku Sądu Najwyższego z 8 maja 2019 r., sygn. akt I NSNc 2/19 pozwoliły na potwierdzenie hipotezy i wysnucie wniosku, że ochrona realizowana przez przedstawiony środek kontroli to znaczący instrument wspierania skutecznego wymiaru sprawiedliwości, a zadanie Sądu Najwyższego, jakim jest kontrola nadzwyczajna prawomocnych orzeczeń sądowych w celu zapewnienia ich zgodności z art. 2 Konstytucji RP to ważna i potrzebna kompetencja.
    Źródło:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2022, 5(69); 39-51
    2082-1212
    Pojawia się w:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Hierarchizacja praw i wolności jednostki w świetle konstytucyjnej regulacji stanu nadzwyczajnego
    Autorzy:
    Eckhardt, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/524187.pdf
    Data publikacji:
    2014-04-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    stan nadzwyczajny
    prawa i wolności człowieka konstytucja
    extraordinary measures
    human rights and freedoms constitution
    Opis:
    Analiza regulacji Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. prowadzi do wniosku, iż przepisy jej XI rozdziału przewidują hierarchizację praw i wolności jednostki na czas stanu nadzwyczajnego. Polski ustrojodowca zastosował, obce klauzulom derogacyjnym w dokumentach międzynarodowych, powiązanie typu stanu nadzwyczajnego z dopuszczalnością ograniczeń praw człowieka. W ten sposób ustalił hierarchię praw człowieka na czas stanu nadzwyczajnego w postaci trzech poziomów ochrony. Hierarchizacja praw i wolności jednostki w przepisach konstytucyjnych dotyczących stanu nadzwyczajnego ma nie tyle wyznaczać hierarchiczną nadrzędność jednych praw wobec innych, ile szczególny stopień ochrony niektórych z nich przed ingerencją państwa w czasie trwania stanu nadzwyczajnego.
    Analysis of the regulation of the Constitution of the Republic of Poland of April 2nd, 1997 leads to the conclusion that the provisions of its XIth chapter provide for a hierarchy of the rights and freedoms of a person during a period of introduction of the extraordinary measures. The Polish legislator linked the type of the applied extraordinary measure with the possibility of limitation of certain human rights – a solution not known in international documents. Hence, it established a hierarchy of the human rights during the period of introduction of the extraordinary measures with three levels of protection. The hierarchization of the rights and freedoms of a person in the constitutional provisions regarding the extraordinary measures is not crafted to determine the hierarchic supremacy of some rights above the others, but just a particular level of protection of some of them from the intervention of the state.
    Źródło:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2014, 2 (18); 87-100
    2082-1212
    Pojawia się w:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Relacja zasad ograniczania wolności i praw człowieka i obywatela w stanach nadzwyczajnych i w stanie normalnego funkcjonowania państwa
    Autorzy:
    Surówka, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/524903.pdf
    Data publikacji:
    2014-08-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    stany nadzwyczajne
    ograniczanie wolności i praw
    zasada proporcjonalności
    the extraordinary measures
    limitation of the freedoms and rights the rule of proportionality
    Opis:
    Zagadnienie dopuszczalności ograniczania wolności i praw człowieka i obywatela w stanach nadzwyczajnych rodzi wiele problemów. Są one konsekwencją nakładania się na siebie dwóch różnych regulacji dotyczących ograniczeń: ogólnej regulacji wynikającej z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz regulacji szczególnej zawartej w rozdziale XI Konstytucji dotyczącej wyłącznie stanów nadzwyczajnych. Odpowiedź na pytanie, kiedy i w jakich okolicznościach należy stosować regulacje szczególne dotyczące ograniczania wolności i praw w stanach nadzwyczajnych, a kiedy ogólne zasady wynikające z art. 31 ust. 3 Konstytucji, zależy od kilku kwestii. Po pierwsze, jest ona uzależniona od rodzaju wprowadzonego stanu nadzwyczajnego. Po drugie, zależy od rodzaju wolności czy prawa, które ma zostać ograniczone. Kolejnym problemem jest sposób interpretowania i stosowania poszczególnych przesłanek dotyczących ograniczeń. W tym zakresie dużą rolę odgrywa sposób interpretacji zasady proporcjonalności przyjęty przez Trybunał Konstytucyjny.
    The issue of permissibility of limitation of the freedoms and rights of persons and citizens in extraordinary measures causes a lot of problems. They are consequence the imposition two different regulations relative the limitations: the general regulation appearing from article 31 paragraph 3 Constitution and the special regulation including in the Chapter XI Constitution concerning exclusively the extraordinary measures. The answer for the question, when and in which circumstances it shall adapt the special rules concerning the limitation of the freedoms and rights in extraordinary measures and when the general regulations appears from article 31 paragraph 3 Constitution, depends on a few matters. Firstly, it depends on the type of introducing extraordinary measure.Secondly, it depends on the type of the freedom or right, which it have to be limited. The next problem, it is the method of interpretation and applying the rules concerning the limitations. In this area, the rule of proportionality in interpretation of the Constitutional Tribunal is of great importance.
    Źródło:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2014, 4 (20); 131-156
    2082-1212
    Pojawia się w:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Restrictions on Human Rights and Freedoms During the Time of Epidemic in Poland
    Ograniczenia praw i wolności człowieka w czasie stanu epidemii w Polsce
    Autorzy:
    Gajda, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1918797.pdf
    Data publikacji:
    2020-10-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    human rights
    epidemic
    restrictions
    extraordinary measures
    state of natural disaster
    proportionality
    COVID-19
    prawa człowieka
    epidemia
    ograniczenia
    stany nadzwyczajne
    stan
    klęski żywiołowej
    proporcjonalność
    Opis:
    When in 2020 the World Health Organization announced a COVID-19 contagious disease pandemic, it was clear that governments must take actions to limit the consequences of pandemia. Poland was one of the first to introduce far-reaching measures, limiting freedom of movement and closing an increasing number of business and activities. The Polish Constitution contains potential extraordinary measures, including the provision for declaring a “state of natural disaster”, but the Polish government has refrained from enacting it. Instead, it is based on a “state of epidemic”, which is not provided for in the Constitution as the legal ground for limiting human rights. The purpose of this study is to answer the question whether human rights restrictions introduced during the epidemic have a sufficient legal basis from the point of view of the Polish Constitution and the resulting principles.
    Kiedy w 2020 r. Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła pandemię COVID-19, stało się jasne, że władze państwa muszą podjąć działania w celu ograniczenia jej skutków. Polska była jednym z pierwszych, które wprowadziło daleko idące środki ograniczające swobodę przemieszczania się i ograniczające różnego rodzaju działalność w tym gospodarczą. Polska konstytucja zawiera regulację odnoszącą się do stanów nadzwyczajnych, w tym postanowienia dotyczące możliwości wprowadzenia stanu klęski żywiołowej. Polski rząd nie zdecydował się jednak na jego wprowadzenie. W zamian, opierając się na ustawie, wprowadził „stan epidemii”, który nie jest przewidziany w konstytucji jako podstawa prawna ograniczenia praw człowieka w tym szczególnym czasie. Autorka próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy ograniczenia praw człowieka wprowadzone w czasie epidemii mają wystarczającą podstawę prawną z punktu widzenia polskiej konstytucji i wynikających z niej zasad.
    Źródło:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2020, 5 (57); 17-27
    2082-1212
    Pojawia się w:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Limitation of Human and Civil Rights and Freedoms During the Pandemic in Poland
    Ograniczenie praw i wolności człowieka i obywatela w okresie pandemii w Polsce
    Autorzy:
    Urbaniak, Krzysztof
    Urbaniak, Monika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1928700.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    rights and freedoms
    human rights standards
    infectious diseases
    extraordinary measures
    pandemic
    COVID-19
    constitution
    prawa i wolności
    standardy praw człowieka
    choroby zakaźne
    stany
    nadzwyczajne
    pandemia
    konstytucja
    Opis:
    The fight against a pandemic, which is a form of natural disaster, is always connected with limiting constitutional freedoms and human and civil rights. Due to the emergence of the coronavirus epidemic in Poland, a number of legal regulations have been adopted to combat it. The adopted regulations are restrictive and significantly limit the exercise of constitutionally guaranteed freedoms and rights. This article analyzes the limitations of rights and freedoms introduced during the pandemic in Poland, and in particular the manner of their implementation, and assesses the process from the point of view of violating the basic standards of human rights protection. The results of the analysis lead to the conclusion that despite the substantive justification of many restrictions, the manner of their introduction violates the basic standards of human rights protection and raises fundamental doubts from the point of view of the compliance of the introduced solutions with the Constitution.
    Walka z pandemią, będącą formą katastrofy naturalnej, zawsze związana jest z ograniczaniem konstytucyjnych wolności i praw człowieka i obywatela. W związku z pojawieniem się epidemii koronawirusa w Polsce przyjęto szereg uregulowań prawnych w celu jej zwalczania. Przyjęte regulacje mają charakter restrykcyjny i znacznie ograniczają korzystanie z konstytucyjnie gwarantowanych wolności i praw. W niniejszym artykule poddano analizie ograniczenia praw i wolności wprowadzonych w czasie pandemii w Polsce, w szczególności zaś sposób ich wprowadzania oraz dokonano oceny procesu z punktu widzenia naruszenia podstawowych standardów ochrony praw człowieka. Wyniki analizy prowadzą do konkluzji, że pomimo merytorycznego uzasadnienia wielu ograniczeń, sposób ich wprowadzania narusza podstawowe standardy ochrony praw człowieka i budzi fundamentalne wątpliwości z punktu widzenia zgodności z Konstytucją wprowadzanych rozwiązań.
    Źródło:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2021, 6 (64); 329-340
    2082-1212
    Pojawia się w:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rzecznik Praw Obywatelskich a organy władzy sądowniczej
    The Ombudsman and the Organs of Judicial Power
    Autorzy:
    Zięba-Załucka, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1927205.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    Rzecznik Praw Obywatelskich
    organy ochrony prawnej
    Sąd Najwyższy
    Trybunał Konstytucyjny
    skarga nadzwyczajna
    skarga konstytucyjna
    sprzeciw.
    Ombudsman
    legal protection bodies
    Supreme Court
    Constitutional Court
    extraordinary complaint
    constitutional complaint
    objection
    Opis:
    Autorka pokazuje, iż w celu ochrony praw i wolności Rzecznik Praw Obywatelskich przy pomocy zróżnicowanych instrumentów i w zależności od stwierdzonych uchybień podejmuje działania z organami władzy sądowniczej, na które nałożone zostały obowiązki z zakresu ochrony praw człowieka i innych podmiotów. W artykule znajdziemy przegląd form relacji Rzecznika Praw Obywatelskich z Sądem Najwyższym, Naczelnym Sądem Administracyjnym, Trybunałem Konstytucyjnym czy sądami powszechnymi. Mają one za zadanie podnieść poziom przestrzegania praw człowieka i obywatela. W tym kontekście teza artykułu brzmi następująco: wobec wad strukturalnych, prawnych i organizacyjnych państwa Rzecznik zauważa, że pojawiają się nowe zagrożenia dla praw człowieka i obywatela, a wolności lub prawa im przyznane, odbierane są często niezgodnie ze standardami konstytucyjnymi zaś władza publiczna wykracza w sposób ekscesywny poza sferę przynależnych jej uprawnień. Zarzuty kierowane w skargach pod adresem organów władz publicznych, są często zweryfikowane przez Rzecznika w toku prowadzonych postępowań z jego udziałem. Rzecznik zachowuje dystans wobec tych organów, a to umożliwia mu oddziaływanie na te organy w zakresie ochrony praw człowieka, a przede wszystkim na podległe im jednostki.
    The author shows that, in order to protect rights and freedoms, the Ombudsman, with the help of various instruments and depending on the infringements found, undertakes actions with organs of the judiciary, on which obligations concerning the protection of human rights and other subjects have been imposed. This article reviews the forms of the Ombudsman’s relations with the Supreme Court, the Supreme Administrative Court, the Constitutional Tribunal, and common courts. Their aim is to raise the level of respect for human and civil rights. In this context the thesis of the article is as follows: in view of structural, legal and organisational defects of the state, the Ombudsman notes that new threats to human and civil rights appear, freedoms or rights granted to them are often taken away in a manner inconsistent with constitutional standards, and public authorities exceed the sphere of their powers in an excessive manner. Allegations made in complaints against public authorities are often verified by the Ombudsman in the course of inquiries with his participation. The Ombudsman keeps his distance from these bodies, which enables him to influence them in the field of human rights protection, and above all to influence the individuals subordinate to them.
    Źródło:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2021, 3 (61); 127-146
    2082-1212
    Pojawia się w:
    Przegląd Prawa Konstytucyjnego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Второй Всебелорусский конгресс (июнь 1944): забытая страница истории наших восточных соседей
    The Second All-Byelorussian Congress (June 1944): a forgotten page of our eastern neighbors’ history
    Autorzy:
    Червонная (Czerwonnaja), Светлана (Swietłana)
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2189177.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    rezultaty II wojny światowej
    ruchy narodowe ludów Związku Radzieckiego w nadzwyczajnych warunkach wojny i okupacji
    kontrasty interpretacji historiograficznej wydarzeń lat 40. XX wieku
    Results of the II World War
    national movements of the Soviet Union peoples in the war’s and occupation’s extraordinary circumstances
    historiography’s contrasts in the events’ interpretation of the 1940s years
    Opis:
    The second All-Belarusian Congress (after the First Congress in 1917, which laid the foundations of the Belarusian national statehood) was held in Minsk on June 27, 1944 on the eve of Soviet Army invasion in the capital of Belarus (‘liberation’ of Minsk from Nazi occupation). In Soviet historiography, this Congress was treated unambiguously negative as a criminal ‘gathering’ of Hitler’s henchmen. Official historiography of Soviet Belarus ignored this event. Several generations of citizens grew up in the post-war decades who had no idea about the Second Congress, its decisions and speeches that were voiced from the tribune. The task of overcoming this ignorance is still relevant which, of course, does not exclude the development of modern critical thinking about political and ideological positions of the national movement leaders of that dramatic era. This problem is connected with concurrent need to revise the view at the Second All-Belarusian Congress, which was dominant in science and political journalism of Eastern European countries, particularly in Polish historical literature – until 1989 in Polish emigre circles and in the last decades in Polen itself. Here this Congress was well know (down to the smallest detail in the memory of eyewitnesses of what happened in June 1944) and discussed openly. Irreconcilable contradictions between Poland and Belarus and anti-Polish sentiment of the Congress were often emphasized. Allegedly, Congrees participants were more concerned about the imaginary ‘Polish threat’ rather than salvation of their country from the Nazi and Soviet occupation in those tragic days (the last days of their stay in the native land). Based on the sources found in archives and examined by the author, primarily the full transcript of the Congress, we can imagine that the content and emotional speeches of Congress delegates (chairman Yauhim Kipel, head of the Belarusian Central Rada Radoslav Austroysky / Ostrovsky, Archbishop of Mogilev and Minsk – Filafey, General Constance Ezavitov, Master M. Shkelionk and culture referent – Nadzeiya Mizkevich) were aimed at protecting the Belarusian national statehood and culture against the threat of degeneration in the USSR. Great moral value in the perspective of revival of the Belarusian state and political activities in the strategy of the Belarusian emigration in the postwar world had Declaration ‘On breakup with the Bolshevik Moscow’ passed by the Congress. The myth engrafted by communist propaganda that the Second All-Belarusian Congress was initiated by the Nazi occupants of Belarus should be dispelled in today’s public consciousness. In fact, the leaders of the Belarusian national movement managed to convene Congress in spite of resistance, prohibitions and unwillingness of the occupation authorities (which is why it only became possible in the last days before the entrance of the Soviet Army in Minsk). Belarussians were the only peoples of the former Soviet Union (who found themselves ‘between a rock and a hard place’ of rivaling forces during the Second World War – Nazi Germany and the Kremlin), who managed to articulate their national objectives and claims primarily related to public integrity and independence of Belarus at the level of the national congress. The very date of the Second All-Belarusian Congress (June 27th) signifies an important additional perspective, which should be considered in the history of the peoples of Eastern Europe of 1944. It turns out that you can do a lot in the last minute. The trail of All-Belarusian Congress, conducted in emergency circumstances, should not be erased from the memory of the Belarusian people and the international community. Comparative analysis of the Congress delegates’ speeches and those of leaders of Belarusian Popular Front ‘Adrazhenne / Renaissance’ that were made in Minsk at the turn of 1980–1990s (for example, at a rally in memory of victims of Stalin’s repression in Minsk on November 1, 1987) shows that there is a political relay race passing from the First to the Second All-Belarusian Congress, to the Belarusian emigration of 1940–1950s (especially to international ‘Promethean League of Atlantic Charta’, speaking also on behalf of the Belarusian people), to democratic forces of the country, entered the historical arena in the era of perestroika.
    Drugi Wszechbiałoruski Kongres (podczas Pierwszego Kongresu z 1917 r. ustalono podstawy białoruskiego państwowości narodowej) odbył się w Mińsku 27 czerwca 1944 r., dosłownie w przeddzień inwazji Armii Radzieckiej na stolicę Białorusi (jej „wyzwolenia” spod okupacji niemiecko-faszystowskiej). Radziecka historiografia oceniała go jednoznacznie negatywnie jako przestępcze zbiegowisko hitlerowskich wspólników a oficjalna białoruska nauka historyczna ignorowała to wydarzenie. W ciągu powojennych dziesięcioleci narodziło się już kilka generacji obywateli tego kraju, którzy nigdy nie słyszeli o tym kongresie i o treści przyjętych przez niego uchwał, deklaracji i wygłoszonych z jego trybuny mów. Przezwyciężenie tej „niewiedzy” pozostaje do dziś aktualnym zadaniem, co – rzecz jasna – nie wyklucza wypracowania w naszych czasach krytycznego stosunku do politycznej i ideologicznej pozycji liderów narodowego ruchu tej dramatycznej epoki. Jest ono związane z koniecznością ponownego rozpatrzenia punktu widzenia na Drugi Wszechbiałoruski Kongres, który ustalił się w nauce i publicystyce Europy Wschodniej, w tym w polskiej literaturze historycznej – do 1989 r. przede wszystkim na uchodźstwie, w środowisku emigracji politycznej, natomiast w ostatnich dekadach w samej Polsce. Tutaj ten kongres był znany (nawet w drobnych szczegółach, które pozostały w pamięci świadków tego, co zdarzyło się w czerwcu 1944 r.), pisano o nim często, ale zazwyczaj akcentowano jedynie trudne do pogodzenia białorusko-polskie animozje, antypolskie nastroje delegatów kongresu, w tych tragicznych czasach (ostatnie dni ich obecności w ojczyźnie) rzekomo bardziej zaniepokojonych „polskim zagrożeniem” niż zainteresowanych uratowaniem ojczyzny przed nazistowską i bolszewicką okupacją. Na podstawie zbadanych przez autorkę źródeł archiwalnych, przede wszystkim autentycznego stenogramu posiedzeń kongresu, udowodniono, że treść i patos emocjonalny wystąpień delegatów (przewodniczącego Jauchima Kapela, prezydenta Białoruskiej Centralnej Rady Radosława Ostrowskiego, arcybiskupa mohylewskiego i mińskiego Fiłafeja, generała Konstancyja Jezawitowa, magistra M. Szkielonka, referentki do spraw kultury Nadziei Mickiewicz) wynikały z konieczności obrony białoruskiej narodowej państwowości i kultury przed zagrożeniem ich zniszczenia przez ZSRR. Wielkie znaczenie moralne – w perspektywie przyszłości, odrodzenia państwa białoruskiego i w strategii działalności politycznej białoruskiej emigracji w powojennym świecie – miała jednogłośnie uchwalona przez kongres deklaracja „O zerwaniu stosunków z bolszewicką Moskwą”. Współcześnie należy obalić stworzony przez komunistyczną propagandę mit, jakoby inicjatorami Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu byli nazistowscy okupanci Białorusi. W rzeczywistości liderzy białoruskiego ruchu narodowego zorganizowali ten kongres wbrew oporowi, zakazom i niechęci władz okupacyjnych (i właśnie dlatego udało się zwołać go dosłownie kilka dni przed wejściem Armii Radzieckiej do Mińska). Przy tym Białorusini są jedynym narodem dawnego ZSRR, które znalazł się „między młotem a kowadłem” rywalizujących ze sobą sił hitlerowskich Niemiec i Kremla, narodem, któremu udało się sformułować narodowe zadania i cele, przede wszystkim dotyczące państwowej integralności i niezależności Białorusi, na poziomie uchwał ogólnonarodowego zjazdu. Już sama data przeprowadzenia Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu wskazuje na ważny aspekt, w którym musimy rozpatrywać 1944 r. w historii narodów Europy Wschodniej: nawet w ostatniej chwili można zrobić bardzo dużo, a ślad Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu, który odbył się w nadzwyczajnych i dramatycznych okolicznościach, nie powinien być zatarty w pamięci narodu białoruskiego i świata. Analiza porównawcza wystąpień delegatów tego kongresu z mowami liderów Białoruskiego Frontu Ludowego „Адражэньне” („Odrodzenie”), wygłoszonymi w Mińsku pod koniec lat 80. (na przykład na wiecu poświęconym pamięci ofiar represji stalinowskich w Mińsku 1 listopada 1987 r.), wskazuje, że w wielu kwestiach można dostrzec sztafetę polityczną od Pierwszego do Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu oraz do białoruskiej emigracji lat 40. i 50. (przede wszystkim do Prometejskiej Ligi Karty Atlantyckiej, która działała również w imieniu narodu białoruskiego), a także do tych demokratycznych sił Białorusi, które pojawiły się w czasach „pierestrojki”.
    Źródło:
    Studia Orientalne; 2014, 2(6); 215-240
    2299-1999
    Pojawia się w:
    Studia Orientalne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies