Restrictions on Human Rights and Freedoms During the Time of Epidemic in Poland

When in 2020 the World Health Organization announced a COVID-19 contagious disease pandemic, it was clear that governments must take actions to limit the consequences of pandemia. Poland was one of the first to introduce far-reaching measures, limiting freedom of movement and closing an increasing number of business and activities. The Polish Constitution contains potential extraordinary measures, including the provision for declaring a “state of natural disaster”, but the Polish government has refrained from enacting it. Instead, it is based on a “state of epidemic”, which is not provided for in the Constitution as the legal ground for limiting human rights. The purpose of this study is to answer the question whether human rights restrictions introduced during the epidemic have a sufficient legal basis from the point of view of the Polish Constitution and the resulting principles.

Kiedy w 2020 r. Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła pandemię COVID-19, stało się jasne, że władze państwa muszą podjąć działania w celu ograniczenia jej skutków. Polska była jednym z pierwszych, które wprowadziło daleko idące środki ograniczające swobodę przemieszczania się i ograniczające różnego rodzaju działalność w tym gospodarczą. Polska konstytucja zawiera regulację odnoszącą się do stanów nadzwyczajnych, w tym postanowienia dotyczące możliwości wprowadzenia stanu klęski żywiołowej. Polski rząd nie zdecydował się jednak na jego wprowadzenie. W zamian, opierając się na ustawie, wprowadził „stan epidemii”, który nie jest przewidziany w konstytucji jako podstawa prawna ograniczenia praw człowieka w tym szczególnym czasie. Autorka próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy ograniczenia praw człowieka wprowadzone w czasie epidemii mają wystarczającą podstawę prawną z punktu widzenia polskiej konstytucji i wynikających z niej zasad.