Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Seul, Anastazja" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Wstęp
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626621.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2019, 14, 1; 7-9
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wizerunek Jezusa Chrystusa w odwołaniach Jana Pawła II do literatury polskiej
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626672.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Opis:
    Artykuł Anastazji Seul pt. Wizerunek Jezusa Chrystusa w odwołaniach Jana Pawła II do literatury polskiej dotyczy zagadnień chrystologicznych, które są obecne w literaturze polskiej cytowanej przez papieża. Autorka, dokonując analizy wypowiedzi papieża zwróciła uwagę na to, że cytowane przez niego utwory literackie zawierają aspekty teologiczne. Papież łączy w nich wymiar teoretyczny z praktycznym. Aspekt praktyczny widoczny jest wyraźnie w utworze Franciszka Karpińskiego (Pieśń na procesję Bożego Ciała) i w prozie Marii Winowskiej (Prawo do Miłosierdzia). Wymiar teoretyczny widoczny jest w wielu innych utworach, które mogą być przedmiotem analiz teologicznych – a zwłaszcza dogmatyki. Należy do nich wiersz Adama Mickiewicza Rozmowa wieczorna, który papież odnosi pośrednio do Trzech Osób Boskich. Odwołania Jana Pawła II do pieśń Franciszka Karpińskiego Bóg się rodzi oraz epigramatu Adama Mickiewicza Boże Narodzenie można interpretować w perspektywie inkarnacji; natomiast wiersz Norwida Moja piosnka II zawiera odwołania do chrystologii kultury. Zacytowany przez papieża fragmencie Quo vadis można odczytać w kontekście soteriologii. Autorka artykułu uzasadnia w ten sposób, że literatura piękna jest dla papieża – jak dla współczesnych teologów – tzw. „miejscem teologicznym” (locus theologicus), a więc źródłem, do którego się odwoływał, aby przedstawić prawdy wiary zawarte w Biblii i nauczaniu Kościoła.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2015, 10, 2
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jan Paweł II o twórczości Romana Brandstaettera – człowieka, którego ojczyzną była Biblia
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626915.pdf
    Data publikacji:
    2019-04-03
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Opis:
    The article John Paul II on Roman Brandstaetter, a man whose homeland was the Bible, portrays pope’s perception of Roman Brandstaetter who lived in Poznań. The author, analyzing commiseration sent by John Paul II to the bishop of Poznań, draws a conclusion that having a novelist who brings Bible closer to his readers was very crucial for pope. Especially that Brandstaetter in his works draws upon Bible both in matters and artistic forms. John Paul II appreciated his epic masterpieces as well as poems and translations of Old and New Testament. From the wording of the commiseration telegram one can derive a conclusion that literary works of Roman Brandstaetter hold great humanistic value as well as complies with rules of ancient elocution: docere, delectare, movere (teach and persuade: intellectually and emotionally). The writer through his works serves a human being by helping him or her discover universal truths that exists in the Bible.
    Artykuł pt. Jan Paweł II o twórczości Romana Brandstaettera – człowieka, którego ojczyzną była Biblia ukazuje, jak Papież postrzegał Romana Brandstaettera, twórcę z Poznania. Autorka poddaje analizie telegram kondolencyjny, który Jan Paweł II przysłał do biskupa poznańskiego. Wyciąga wniosek, że dla Biskupa Rzymu istotne było to, że twórca przybliżał czytelnikom Pismo Święte. Jego utwory nawiązywały do Biblii zarówno w formie artystycznej, jak i w tematyce. Jan Paweł II docenił dzieła epickie i lirykę, a także tłumaczenia Starego i Nowego Testamentu. Ze słów telegramu można wywnioskować, że literacka twórczość Romana Brandstaettera ma wielkie walory humanistyczne oraz spełnia zasady starożytnej retoryki: docere, delectare, movere. Autor swą twórczością służy człowiekowi, aby pomóc mu odkryć uniwersalne prawdy zapisane w Biblii.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2018, 13, 4; 99-111
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wizerunek Jezusa Chrystusa w odwołaniach Jana Pawła II do literatury polskiej
    The image of Jesus Christ in the references by John Paul II to Polish literature
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626843.pdf
    Data publikacji:
    2015-03-18
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Opis:
    The article by Anastazja Seul entitled ‘The image of Jesus Christ in the references by John Paul II to Polish literature’ (Wizerunek Jezusa Chrystusa w odwołaniach Jana Pawła II do literatury polskiej) concerns Christological issues that are present in Polish literature cited by the Pope. By examining the statements of the Pope, the author has drawn the attention to the fact that literary works quoted by him include theological aspects. John Paul II combines a practical dimension with a theoretical one. The practical aspect is clearly visible in the work by Franciszek Karpiński (‘Song for the Corpus Christi procession’ (Pieśń na procesję Bożego Ciała) and in the prose by Maria Winowska (‘Right to Mercy’ Prawo do Miłosierdzia) The theoretical dimension is visible in many other works which may be the subject of theological analyses - especially dogma. One of the works is the poem by Adam Mickiewicz entitled ‘Evening conversation’ (Rozmowa wieczorna) which the Pope refers indirectly to the three divine Persons. The references by John Paul II to the song by Franciszek Karpiński ‘God is Born’ (Bóg się rodzi) and to the epigram by Adam Mickiewicz ‘Christmas’ (Boże Narodzenie) can be interpreted in the view of incarnation, whereas the poem by Cyprian Norwid ‘My Song [II]’ (Moja piosnka II) contains the references to the Christology of culture. A fragment of ‘Quo Vadis’ quoted by the Pope can be read in the context of soteriology. In this way, the author of the article justifies that for the Pope fiction (belles-lettres) – as for contemporary theologians – is the so-called ‘theological place’ (locus theologicus). And therefore fiction is the source to which he referred to in order to present the truths of faith contained in the Bible and the teaching of the Church.
    Artykuł Anastazji Seul pt. Wizerunek Jezusa Chrystusa w odwołaniach Jana Pawła II do literatury polskiej dotyczy zagadnień chrystologicznych, które są obecne w literaturze polskiej cytowanej przez papieża. Autorka, dokonując analizy wypowiedzi papieża zwróciła uwagę na to, że cytowane przez niego utwory literackie zawierają aspekty teologiczne. Papież łączy w nich wymiar teoretyczny z praktycznym. Aspekt praktyczny widoczny jest wyraźnie w utworze Franciszka Karpińskiego (Pieśń na procesję Bożego Ciała) i w prozie Marii Winowskiej (Prawo do Miłosierdzia). Wymiar teoretyczny widoczny jest w wielu innych utworach, które mogą być przedmiotem analiz teologicznych – a zwłaszcza dogmatyki. Należy do nich wiersz Adama Mickiewicza Rozmowa wieczorna, który papież odnosi pośrednio do Trzech Osób Boskich. Odwołania Jana Pawła II do pieśń Franciszka Karpińskiego Bóg się rodzi oraz epigramatu Adama Mickiewicza Boże Narodzenie można interpretować w perspektywie inkarnacji; natomiast wiersz Norwida Moja piosnka II zawiera odwołania do chrystologii kultury. Zacytowany przez papieża fragmencie Quo vadis można odczytać w kontekście soteriologii. Autorka artykułu uzasadnia w ten sposób, że literatura piękna jest dla papieża – jak dla współczesnych teologów – tzw. „miejscem teologicznym” (locus theologicus), a więc źródłem, do którego się odwoływał, aby przedstawić prawdy wiary zawarte w Biblii i nauczaniu Kościoła.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2015, 10, 2; 31-53
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nawiązania do kolędy "Bóg się rodzi" podczas świątecznych spotkań Jana Pawła II z wiernymi
    References to Christmas carol ‘God is Born’ during the Christmas meetings of Pope John Paul II with the faithful’
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626884.pdf
    Data publikacji:
    2016-09-03
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Opis:
    Anastazja Seul in the article entitled ‘References to Christmas carol ‘God is Born’ during the Christmas meetings of Pope John Paul II with the faithful’ (Nawiązania do kolędy „Bóg się rodzi” podczas świątecznych spotkań Jana Pawła II w wiernymi) draws attention to the fact that this Christmas song of Franciszek Karpiński combines artistic values with a theological message. The author points to the origins of the carol and its connections with the Latin tradition. She develops the thought of Julian Krzyżanowski who pointed out the similarity between the song ‘God is Born’(Bóg się rodzi) and the anthem ‘Altitudo quid hic iaces’. Further part of the article shows the artistic values to which Pope John Paul II drew his attention while referring to the Polish carol. The author refers to the ancient and Christian tradition and she argues that the pope emphasized the connection of beauty with truth and goodnessMoreover, John Paul II often referred to the sacred values that are present in ‘the Song of the birth of the Lord’ (Pieśń o Narodzeniu Pańskim). He also described the words of the carol by a theological commentary. The pope most frequently alluded to the first and the last stanza of the carol. The first one is the richest in the artistic values and theological content whilst the last one activates patriotic contexts. Highly appreciating the beauty of poetic words and the importance of theological content, in this manner Pope John Paul II also points to the need of care for homeland.
    Anastazja Seul w artykule pt. Nawiązania do kolędy „Bóg się rodzi” podczas świątecznych spotkań Jana Pawła II w wiernymi zwraca uwagę na to, że bożonarodzeniowa pieśń Franciszka Karpińskiego łączy wartości artystyczne z przekazem teologicznym. Autorka wskazuje na genezę kolędy i jej związki z tradycją łacińską. Rozwija myśl Juliana Krzyżanowskiego, który wskazał na podobieństwo utworu z hymnem Altitudo quid hic iaces... Dalsza część artykułu ukazuje wartości artystyczne, na które zwracał uwagę Jan Paweł II, odnosząc się do polskiej kolędy. Autorka odwołuje się do tradycji antycznej i chrześcijańskiej oraz przekonuje, że papież podkreślał związek piękna z prawdą i dobrem. Jan Paweł II często także odnosił się do wartości sakralnych, które zapisane są w Pieśni o narodzeniu Pańskim. Również słowa kolędy opatrywał komentarzem teologicznym. Papież najczęściej nawiązywał do pierwszej i ostatniej zwrotki kolędy: pierwsza jest najbogatsza w wartości artystyczne oraz treści teologiczne; ostatnia zaś – uruchamia konteksty patriotyczne. W ten sposób Jan Paweł II wysoko ceniąc piękno słowa poetyckiego i znaczenie treści teologicznych, wskazuje też na potrzebę troski o ojczyznę.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2016, 11, 4; 66-87
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dialog Jana Pawła II z Biblią
    Dialogue of John Paul II with the Bible
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626557.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Tematy:
    Jan Paweł II jako twórca przemówień
    Biblia w przemówieniach Jana Pawła II
    John Paul II as orator
    the Bible in orations of John Paul II
    Opis:
    Z analizy wypowiedzi papieskich wygłoszonych w Polsce wynika, że Jan Paweł II w ten sposób dobierał środki retoryczne, by jego słowa nie tylko były nośnikiem sensu teologicznego, ale także budziły zachwyt, by poruszały ku dobru. Dialog papieża z Biblią uwidacznia się w literackiej formie artystycznego słowa. Mając na względzie wymienione we wprowadzeniu retoryczne tria officia decendi - cele mówienia, a więc i powinności, jakie stoją przed retorem, warto je wyodrębnić na podstawie analizowanego materiału. Jan Paweł II, realizując pierwszą z powinności mówcy docere, uczy szacunku dla Słowa Bożego. Stamtąd czerpie uzasadnienie dla teologicznych treści, które przybliża słuchaczom swych homilii i przemówień oraz późniejszym ich czytelnikom. Dialog papieża z Biblią jest dialogiem ucznia z Mistrzem: Słowo Boże to nauczyciel, który odsłania przed papieżem swe tajemnice, aby mógł dzielić się nimi z wszystkim ludźmi. Szukając odpowiedzi na pytanie „w jaki sposób papież odwołuje się do tekstów biblijnych, by zachwycić słuchaczy? (delactare). trzeba zwrócić uwagę na stronę stylistyczno-językową papieskich wypowiedzi, która jest przejawem dialogu papieża z Biblią. Mówca korzysta ze środków stylistycznych typowych dla języka biblijnego, a więc paralelizmów, kontrastów, powtórzeń, inkluzji, a także ze słownictwa zaczerpniętego ze Starego i Nowego Testamentu. Nawiązania te mają charakter parafraz, aluzji, krypto- cytatów i cytatów, które spełniają różnorodne funkcje: egzemplifikacyjną, ale- gacyjną, substytucyjną. Mówca stosuje również biblijną kompozycję zbliżoną do układu koncentrycznego znanego zwłaszcza z mów Jezusa zapisanych przez Jana ewangelistę. Mając na uwadze trzecią powinność retora, movere, można stwierdzić, że papież dba o to, aby przekazowi prawd teologicznych towarzyszyła troska o piękno słowa, zgodnie z przekonaniem, że Bóg jest źródłem i wzorem wszelkiego piękna, które nierozerwalnie łączy się z prawdą i w ten sposób prowadzi człowieka ku dobru: doczesnemu i wiecznemu. Papieski dialog z tekstem biblijnym dokonywał się więc zarówno poprzez nawiązania do treści zapisów kanonicznych, jak i poprzez wykorzystywanie środków stylistycznego wyrazu typowych dla nich.
    John Paul II during his pilgrimages to Poland referred to the Bible in all kinds of utterances: homilies, speeches, and prayer reflections. The Bible is treated by Christians as a source of theology - locus theologicus. Theologians find in it the source of inspirations for their reflections. John Paul II uses not only the content of the Bible but also its literary form. He often makes use of the biblical motives and refers to the biblical style by using parallelisms, contrasts, repetitions and set of symbols, metaphors and other stylistic means. The orator uses stylistic means that are characteristic for the Old and the New Testament and in this way realizes three aims of an antic rhetoric: docere, delec- tare, movere.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2012, 7, 2; 164-180
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Literatura piękna jako tworzywo homilii i przemówień Jana Pawła II wygłoszonych w Polsce w latach 1991–2002
    The beauty of literature a creative of the preaching of John Paul II given in Poland 1991-2002
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/627133.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Tematy:
    przemówienia Jana Pawła II
    odwołania do literatury polskiej w przemówieniach JP II
    the preaching of John Paul II
    the references to the Polish belles-lettres in preaching of JP II
    Opis:
    Papieskie spotkania z Polakami mieszkającymi w III Rzeczypospolitej miały nieco inny charakter niż te, które odbyły się w latach PRL-u. Podczas pierwszych trzech pielgrzymek (1979; 1983; 1987) papież miał na celu nie tylko umocnienie wiary Polaków, lecz także budzenie ducha narodu, wzmacnianie rodaków doświadczających trudu życia w systemie totalitarnym. Tym też zamiarom były też podporządkowane odwołania do literatury pięknej. Natomiast w wypowiedziach w okresie przekształceń ustrojowych, jakie nastąpiły po 1989 papież, większą uwagę przywiązywał do kształtowania moralnych i religijnych postaw rodaków. W przemówieniach i homiliach skierowanych do Polaków można dostrzec kilka kluczowych idei typowych dla papieskiego widzenia historii i narodu, które zostały zaczerpnięte od twórców okresu romantyzmu i Sienkiewicza: „historia ma jądro duchowe; degeneracja tradycyjnych cnót narodowych spowodowała polityczny upadek Polski; odbudowanie polskiej niepodległości domaga się odzyskania tych cnót jako fundamentu nowego państwa polskiego”. Z tego też względu Jan Paweł II ukazuje kwestie patriotyczne i narodowe również w kontekście moralnych zobowiązań, które wynikają z chrześcijańskiej koncepcji rzeczywistości. Nawiązania do dzieł literackich mają na celu wzmocnienie tego przesłania papieskiego zakorzenionego w Ewangelii. Są znakiem, iż spotkanie wiary i kultury przynosi obopólne korzyści, gdyż ma na uwadze dobro osoby ludzkiej – jej integralny rozwój. Rysem charakterystycznym dla papieskich odwołań do literatury jest również perspektywa personalistyczna, w myśl której „spełniając czyn, człowiek spełnia w nim siebie, staje się bowiem jako człowiek – jako osoba – dobrym lub złym” oraz człowiek wezwany jest do odpowiedzialności za swój czyn. Dzieło literackie może być także postrzegane jako czyn osoby, przez który autor kształtuje nie tylko siebie samego, lecz także współkształtuje postawy czytelnika. Może przyczyniać się albo do rozwoju albo do degradacji czytelników – zależnie od wartości, jakie przekazuje w swoim utworze. Mając to na uwadze, warto podkreślić, że Jana Paweł II przywoływał tylko te dzieła literackie, których aksjologiczne przesłanie współbrzmi z wartościami zakorzenionymi w polskiej kulturze do wieków. Warto zauważyć, że wśród 13 bezpośrednich odwołań do literatury pięknej, jakie pojawiły się wypowiedziach papieskich, najbardziej reprezentowana jest tradycja romantyczna, która podejmowała problematykę narodową: Cyprian Norwid – 5 utworów; Stanisław Wyspiański – 2 utwory; Wincenty Pol – sentencja zaczerpnięta z jego patriotycznego przemówienia wygłoszonego w Dolinie Kościeliskiej. Papież wydobywa tej tradycji problem moralnej odpowiedzialności za losy narodu i rozwój kultury łączy ją chrześcijańską koncepcją rzeczywistości. Podobnie też – w logice odpowiedzialności – papież odczytuje aktualność przesłania przywoływanego trzykrotnie Piotra Skargi. Także pojedyncze dzieła innych twórców pozwalają odczytać aksjologię jaka wyłania się z przywoływanej literatury. Można ująć ją w klasycznej triadzie: dobro, piękno, prawda, o czym wprost papież mówi w 1999 roku na Błoniach w Krakowie. Jan Paweł postrzega tę triadę w kontekście teologicznym, wskazując Polakom, iż każda z tych wartości ma swe odniesienie do Boga. Na aspekt teologiczny wskazują między innymi cztery utwory religijne przywoływane przez papieża, które mają swoje znaczące miejsce w polskiej kulturze: Bogurodzica i Żołtarz Dawidów należą do zabytków piśmiennictwa polskiego, a psalmy w tłumaczeniu Karpińskiego oraz jego pieśń Zróbcie Mu miejsce… śpiewane są do dziś. Wszystkie te utwory mają charakter meliczny, bezpośrednio związane są z kultem religijnym. Literackie odwołania podnoszą walory stylistyczne homilii, w dużym stopniu wzmacniają siłę perswazji, są nośnikiem wartości proponowanych przez Ojca Świętego na progu III Rzeczypospolitej. Można je także odczytać jako znak więzi Jana Pawła II z rodakami i wyraz odpowiedzialności Kościoła za kształt polskiej kultury. Wszystkie odwołania do literatury – zarówno te z pierwszych lat jak i te późniejsze – są również takim sposobem ekspresji, poprzez który Ojciec Święty wyraża swój szacunek dla literatury polskiej. Ojciec Święty, przypominając dzieła literackie i ich twórców, spełnił to zadanie, które sam polecił młodym Polakom, mówiąc, iż są powinni zatroszczyć się o to wspólne dziedzictwo ducha, które rozpoczęło się od Bogurodzicy: „pragnę dziś stanąć przed wami z tym dziedzictwem, jako wspólnym dobrem wszystkich Polaków a zarazem wybitną cząstką europejskiej i ogólnoludzkiej kultury. I proszę was: Pozostańcie wierni temu dziedzictwu! Uczyńcie je przedmiotem szlachetnej dumy! Przechowajcie to dziedzictwo! Pomnóżcie to dziedzictwo! Przekażcie je następnym pokoleniom!”
    Anastazja Seul’s article The beauty of literature a creative of the preaching of John Paul II given in Poland 1991-2002 presents the historico-literary approach to literature. Speaking to the polish people, the Pope presents 13 writing. Four of which have a strictly religious and musical character: Theotokos translation of the Psalms: Żołtarz Dawidów, Psalm 117 translated by Karpiński, the liturgical song: Give Him a place and Wincenty Pol’s patriotic sentence to God. Another sentence recalls the Pope’s literary work of a social and national character excluded the poem Promethidion , which concerns the understanding of art and culture. The final result of the beauty of literature is to shape the moral and religious attitudes of polish people and improving polish culture.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2011, 6; 346-364
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wspólnototwórczy wymiar kultury narodowej w wypowiedziach Jana Pawła II skierowanych do Polaków
    Community-creative dimension of national culture in the speches of John Paul II addressed to the Poles
    Autorzy:
    Seul, Anastazja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/627123.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Tematy:
    Community-creative dimension
    national culture
    the speches of John Paul II
    pilgrimages to Poland
    researchers
    other fields of Polish culture
    the analysis
    the delivered speeches
    constitutive element
    the primacy of the spiritual
    national identity
    the community of the nation
    Wspólnototwórczy wymiar
    kultura narodowa
    wypowiedzi Jana Pawła II
    spotkania
    środowiska nauki i kultury
    tożsamość narodu
    wspólnota osób
    analiza papieskich wypowiedzi
    związek między wiarą a kulturą
    myśl personalistyczna
    trzy podstawowe wartości
    wartości moralne
    Opis:
    Spotkania Jana Pawia II z przedstawicielami środowisk nauki i kultury świadczą o tym, jak bardzo wysoko ceni ich rolę w budowaniu tożsamości narodu rozumianego jako wspólnota osób. Ich zadaniem jest troska o właściwy rozwój nie tylko intelektualny, lecz także duchowy i moralny Polaków. Ich wysiłek powinien być ukierunkowany ku pełnemu przeżywaniu i doświadczania człowieczeństwa. Z analizy papieskich wypowiedzi wynika, że istnieje związek między wiarą a kulturą, między tym, co narodowe, i tym, co religijne, gdyż przez wieki wartości chrześcijańskie odnajdywały swoje odzwierciedlenie w dziejach polskiej myśli. Jan Paweł II wielokrotnie nawiązuje do myśli personalistycznej. Personaliści wyróżniają trzy wymiary kultury rozumianej jako działalność człowieka: poznawczy, praktyczny i twórczy. Odpowiada im zakorzeniona w tradycji europejskiej aksjologiczna triada: prawda, dobro i piękno. Zdaniem papieża życie duchowe koncentruje się wokół tych trzech podstawowych wartości. Jan Paweł II zachęca rodaków, aby dbali o rozwój nauki, szukali prawdy o swej historii, kulturze i narodowej tożsamości. Inspiruje słuchaczy, aby cenili sztukę, która otwiera na doświadczenie Boga i kierowali się takimi wartościami moralnymi, które mają na uwadze obiektywne dobro każdej osoby ludzkiej.
    During pilgrimages to Poland, sixteen times John Paul II met representatives of universities, researchers and representatives of other fields of Polish culture. From the analysis of the delivered speeches comes a conclusion that culture is a constitutive element of the community of the nation. The Pope emphasizes the primacy of the spiritual over the material culture and sees community of the nation as a communio personarum. He points out that culture allowed the Poles to preserve their national identity, when Poland was not on the map of Europe in the years of partition and occupation. John Paul II appreciates those culture- making factors that allow the Poles to experience a sense of national community. He draws attention to the knowledge of history, development of science and education, works of national art and religious and moral issues. He refers to the Latin culture, and thus confirms the association of Polish culture with the Western European tradition.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2013, 8, 1; 101-114
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies