Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Broda, Z." wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Genetic diversity of Heterobasidion spp. in Scots pine, Norway spruce and European silver fir stands
Zróżnicowanie genetyczne grzybów rodzaju Heterobasidion w drzewostanach: sosnowym, świerkowym i jodłowym
Autorzy:
Lakomy, P.
Broda, Z.
Werner, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/66981.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Opis:
Investigations of genetic diversity of Heterobasidion spp. in Scots pine, norway spruce and european silver fir stands indicated that almost all of identified genets occurred in those stands were small occupied only a single stump. in some cases two, three or even four genets could effectively exist in an individual stump. genetic similarity of H. annosum s.s. genets varied from 0% to 62%, H. parviporum from 0% to 38% and H. abietinum from 0% to 55%. the oldest and biggest genet was found in laying fir log and overgrew the wood for at least 14 years. this genet belonged to H. abietinum. the size of genets was related to thinning operation, spore dispersal, age of stand or competition in wood colonization.
Badania nad zróżnicowaniem genetycznym gatunków rodzaju Heterobasidion w drzewostanach sosnowym, świerkowym i jodłowym wskazały, że niemalże wszystkie genotypy wystę-pujące w badanych drzewostanach były małe i zasiedlały co najwyżej jeden pniak. wkilku przypadkach stwierdzono występowanie dwóch, trzech, a nawet czterech genotypów w jednym pniaku. Podobieństwo genetyczne genotypów H. annosum s. s. wynosiło od 0% do 62%, H. parviporum od 0% do 38%, a H. abietinum od 0% do 55%. najstarszy i największy genotyp stwierdzono w leżącej kłodzie jodłowej, której drewno przerastał, przez co najmniej 14 lat. ten genotyp należał do H. abietinum. rozmiar genotypów był związany z intensywnością cięć pielęgnacyjnych w drzewostanach, rozprzestrzenianiem zarodników, wiekiem drzewostanów oraz konkurencją w zasiedlaniu drewna pomiędzy genotypami.
Źródło:
Acta Mycologica; 2007, 42, 2
0001-625X
2353-074X
Pojawia się w:
Acta Mycologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The genetic polymorphism between the wild species and cultivars of rye Secale cereale L.
Polimorfizm genetyczny dzikich gatunków i odmian uprawnych żyta Secale cereale L.
Autorzy:
Broda, Z.
Tomkowiak, A.
Mikolajczyk, S.
Weigt, D.
Gorski, F.
Kurasiak-Popowska, D.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27319.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Botaniczne
Opis:
The aim of this research was to analyze genetic polymorphism between nine wild species and three cultivars of rye (genus Secale L.). The genetic polymorphism was assessed by means of the RAPD method (random amplified polymorphic DNA). The coefficients of genetic similarity between the species were calculated on the basis of amplified products and they were presented in a dendrogram. The highest genetic similarity was found between the Secale cereale ‘Amilo’ and S. cereale ssp. ancestrale ecotype 30226 (70%), whereas the lowest genetic similarity was observed between S. sylvestre and S. cereale ssp. dighoricum (33%). The results indicate considerable usefulness of the wild species for crossbreeding with the cultivars of the genus Secale and as genetic resources for breeding programs.
Przedmiotem badań była analiza polimorfizmu genetycznego między dziewięcioma gatunkami dzikimi żyta i trzema odmianami uprawnymi żyta. Do oszacowania polimorfizmu genetycznego zastosowano metodę RAPD (random amplified polimorphic DNA). Na podstawie produktów amplifikacji obliczono współczynniki podobieństwa genetycznego pomiędzy badanymi obiektami i zilustrowano je za pomocą dendrogramu. Największe podobieństwo wykazano między odmianą uprawną ‘Amilo’ a podgatunkiem dzikim S. cereale ssp. ancestrale (70%). Najmniej podobnymi taksonami okazały się S. sylvestre i S. cereale ssp. dighoricum (33%). Otrzymane wyniki wskazują na dużą przydatność gatunków dzikich do krzyżowania z odmianami uprawnymi rodzaju Secale oraz na możliwość użycia tych taksonów jako materiałów wyjściowych do hodowli.
Źródło:
Acta Agrobotanica; 2016, 69, 3
0065-0951
2300-357X
Pojawia się w:
Acta Agrobotanica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies