Temat: Dzieci - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Przegląd w pełni strukturalizowanych narzędzi do oceny zaburzeń psychicznych w populacji dzieci i młodzieży
A review of fully structured diagnostic tools for psychiatric disorders in children and adolescents
Autorzy:: Kowol-Trela, Katarzyna
Gorczyca, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/941334.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
kwestionariusz
młodzież
Opis:: Fully structured interviews allow diagnosis of the majority of psychiatric disorders found in the paediatric and adolescent population. Administration requires relatively short time, and the presence of a psychiatrist specialising in children and adolescents is not essential. Since the interviews can be conducted by specially trained interviewers, the tools are primarily utilized in studies involving large groups. Nonetheless, the use of structured interviews is now increasingly common also in clinical practice. This paper reviews the currently available fully structured diagnostic interviews designed for the evaluation of paediatric patients and adolescents that cover the majority of psychiatric disorders present in this age group. Three interviews, namely the Mini-International Neuropsychiatric Interview for Children and Adolescents (MINI-KID), the Diagnostic Interview Schedule for Children, and the Children’s Interview for Psychiatric Syndromes, have been discussed at length, including the range of psychiatric disorders covered by each format, age group, time required for administration and interviewer training, versions, and availability in various languages. This presentation is aimed at familiarising the reader with the available instruments, as at the moment only MINI-KID has a Polish version (Mały Międzynarodowy Kwestionariusz dla Dzieci i Młodzieży). The other two have not yet been translated or adapted to Polish conditions, so cannot be applied for either research or daily clinical practice in Poland.
W pełni strukturalizowane kwestionariusze pozwalają na badanie większości zaburzeń psychicznych występujących w populacji pacjentów małoletnich. Badanie jest możliwe do wykonania w stosunkowo krótkim czasie oraz nie wymaga obecności specjalisty w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży. Ze względu na możliwość przeprowadzania wywiadów przez odpowiednio przeszkolonych ankieterów narzędzia te stosuje się głównie w badaniach obejmujących duże grupy. Niemniej jednak wywiady strukturalizowane są także coraz częściej używane w praktyce klinicznej. Artykuł stanowi przegląd aktualnie dostępnych kwestionariuszy w pełni strukturalizowanych przeznaczonych do badania dzieci i młodzieży; uwzględniają one większość zaburzeń psychicznych występujących w tej grupie wiekowej. Przedstawiono trzy kwestionariusze: Mały Międzynarodowy Kwestionariusz Neuropsychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży, Diagnostic Interview Schedule for Children oraz Children’s Interview for Psychiatric Syndromes. Przegląd uwzględnia wykaz zaburzeń psychicznych wziętych pod uwagę w każdym kwestionariuszu, grupę wiekową, czas przeprowadzania badania i szkolenia ankieterów, pokrewne wersje kwestionariuszy i dostępność wersji językowych. Zestawienie kwestionariuszy ułatwia wstępne zapoznanie się z istniejącymi narzędziami. Do tej pory powstała polska wersja tylko jednego z nich – Małego Międzynarodowego Kwestionariusza dla Dzieci i Młodzieży. Pozostałych narzędzi nie przetłumaczono i nie przystosowano do warunków polskich, nie ma więc niestety możliwości ich użycia w codziennej praktyce naukowej i klinicznej w naszym kraju.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 2; 137-141
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Trudności diagnostyczne w rozpoznaniu pierwszego rzutu idiopatycznego zespołu nerczycowego u dzieci
Diagnostic challenges associated with the first episode of idiopathic nephrotic syndrome in children
Autorzy:: Kuźma-Mroczkowska, Elżbieta
Such-Gruchot, Agnieszka
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034453.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
obrzęki
zespół nerczycowy
Opis:: Aim: The study was aimed at assessing the difficulties in the diagnosis of the first episode of idiopathic nephrotic syndrome in children, based on the analysis of the initial presenting symptoms, laboratory findings and comorbidities, and evaluating the effect of the time to diagnosis on the course of the disease and its management. Material: The study included the clinical characteristics of 51 paediatric patients aged 4.89 ± 2.72 years. Factors such as the initial presenting symptoms/reason for performing urinalysis, time to diagnosis and presence of comorbid diseases were analysed. On hospital admission, clinical symptoms, laboratory findings and time to remission were assessed. Results: In 40 (78%) children urinalysis was prompted by the presence of oedema, in 11 (22%) by abdominal pain, recurring respiratory tract infections, or was performed as followup to infection. The time from onset of oedema to hospital admission was 1–60 days (median 5.5). Twenty-five children were admitted into hospital within 7 days from disease onset, 10 children – within 8–14 days, 5 children – after more than 14 days. Twelve patients had a recent history of allergy, 9 – frequent respiratory tract infections, 1 – urinary tract infections, and 2 had a family history of nephrotic syndrome. On hospital admission, 40 children presented with oedema (transudation of fluids in to body cavities was present in 27 patients), 25 – with infections (respiratory or gastrointestinal), 8 – with carious lesions, 3 – with insect stings. Laboratory testing showed nephrotic proteinuria – 303 ± 224 mg/kg/day, hypoalbuminemia – 2 ± 0.4 g/dL, mean total cholesterol level – 332.8 ± 104 mg/dL, triglycerides – 222.6 ± 95.3 mg/dL. Proteinuria resolved on average after 9 ± 5.75 days from treatment. A positive correlation has been demonstrated between the number of days that the symptoms persisted and total cholesterol level (r = 0.36, p = 0.012). Conclusions: In 37.5% of children, the diagnosis of idiopathic nephrotic syndrome is delayed, despite oedema. Seventy-one per cent of the children have been found to show signs of an acute or chronic inflammatory condition.
Cel pracy: Celem pracy była ocena trudności w rozpoznaniu pierwszego rzutu idiopatycznego zespołu nerczycowego, przeprowadzona na podstawie analizy początkowych objawów, wyników badań laboratoryjnych i towarzyszących schorzeń, oraz ocena wpływu czasu, jaki upłynął od wystąpienia objawów do ustalenia rozpoznania, na przebieg choroby i leczenie. Materiał: Uwzględniono dane 51 dzieci w wieku 4,89 ± 2,72 roku. U wszystkich analizowano początkowe objawy choroby/powód wykonania badania ogólnego moczu, czas od ich wystąpienia do ustalenia rozpoznania, choroby współistniejące. Przy przyjęciu do szpitala oceniano objawy kliniczne, wyniki badań laboratoryjnych oraz czas uzyskania remisji. Wyniki: U 40 (78%) dzieci badanie ogólne moczu wykonano z powodu obrzęków, u 11 (22%) – z powodu bólu brzucha, kontroli po infekcji lub częstych nawrotów infekcji dróg oddechowych. Czas od wystąpienia obrzęków do przyjęcia do szpitala wynosił 1–60 dni (mediana 5,5). W okresie ≤7 dni przyjęto 25 dzieci, 8–14 dni – 10 dzieci, >14 dni – 5 dzieci. W wywiadzie występowały: alergia – 12 dzieci, częste infekcje dróg oddechowych – 9, układu moczowego – 1, zespół nerczycowy w rodzinie – 2. Przy przyjęciu do szpitala u 40 dzieci stwierdzono obrzęki (u 27 – przesięki do jam ciała), u 25 – infekcje (dróg oddechowych, jelitowe), u 8 – próchnicę zębów, u 3 – ślady ukąszeń owadów. W badaniach laboratoryjnych: białkomocz nerczycowy – 303 ± 224 mg/kg/dobę, hipoalbuminemia – 2 ± 0,4 g/dl, średnie stężenie cholesterolu całkowitego – 332,8 ± 104 mg/dl, triglicerydów – 222,6 ± 95,3 mg/dl. Białkomocz ustąpił średnio po 9 ± 5,75 dnia od rozpoczęcia leczenia. Wykazano dodatnią korelację pomiędzy czasem trwania objawów a stężeniem cholesterolu całkowitego (r = 0,36, p = 0,012). Wnioski: U 37,5% dzieci rozpoznanie idiopatycznego zespołu nerczycowego zostaje ustalone z opóźnieniem, mimo występowania obrzęków. U 71% dzieci stwierdza się cechy ostrego lub przewlekłego stanu zapalnego.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 195-202
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Ocena surowiczego stężenia 25(OH)D u dzieci z nawracającymi infekcjami z regionu łódzkiego
Serum concentration of 25(OH)D in children with recurrent infections from Łódź Province
Autorzy:: Stępień, Ewelina
Jerzyńska, Joanna
Woicka-Kolejwa, Katarzyna
Stelmach, Iwona
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035525.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
nawracające infekcje
witamina D
Opis:: Vitamin D plays an important role in regulation of innate and acquired immunity. The aim of the study was to assess the serum concentration of a vitamin D metabolite – 25(OH)D – in children with recurrent respiratory tract infections. Two hundred and ninety-six children with recurrent infections, aged 1–18 years, who were hospitalised in the Department of Paediatrics and Allergy for an extended diagnosis of recurrent infections were recruited. The hepatic metabolite of vitamin D, namely 25(OH)D was determined in the analysed sera in different seasons of the year. Sixty-one per cent of the children had a low concentration of 25(OH)D. The vitamin D level was shown to be inversely correlated with the age of the patient; the younger the child, the higher the serum concentration of calcidiol. There was no correlation between the concentration of 25(OH)D and gender or season of the year in which the measurements were done. The results showed that vitamin D deficiency (serum concentration below 30 ng/mL) is common in children with recurrent respiratory tract infections from the region of Łódź.
Witamina D pełni bardzo ważną funkcję w procesach regulacji wrodzonej i nabytej odpowiedzi immunologicznej. Celem niniejszej pracy była ocena surowiczego stężenia metabolitu witaminy D – 25(OH)D – u dzieci z częstymi infekcjami dróg oddechowych. Badanie objęło 296 często chorujących dzieci w wieku od 1. do 18. roku życia, które były hospitalizowane na Oddziale Klinicznym Interny Dziecięcej i Alergologii w celu poszerzenia diagnostyki nawracających infekcji. W badanych surowicach oznaczano wątrobowy metabolit witaminy D – 25(OH)D – w różnych porach roku. U 61% dzieci stwierdzono niskie stężenie 25(OH)D. Wykazano odwrotną korelację stężenia oznaczanej witaminy D z wiekiem pacjenta: im młodsze dziecko, tym wyższe surowicze stężenie kalcydiolu. Nie stwierdzono zależności między stężeniem 25(OH)D a płcią i porą roku, w jakiej dokonywano oznaczeń. Uzyskane wyniki wskazują, że niedobór witaminy D (surowicze stężenie poniżej 30 ng/ml) jest częsty u dzieci z regionu łódzkiego z nawracającymi infekcjami układu oddechowego
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 183-188
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Blastocytoza u 5-letniego chłopca – opis przypadku
Blastocytosis infection in a 5-year-old boy – a case report
Autorzy:: Pawłowska, Joanna
Pawłowska-Iwanicka, Kamila
Stelmach, Iwona
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1030871.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: blastocytoza
dzieci
leczenie
objawy
Opis:: Blastocystis hominis is one of the most common parasites present in the human gastrointestinal tract. Transmission usually occurs via food and water contaminated with cystic forms or via the faecal-oral route. The prevalence of infection is approximately 30–50% in developing countries and about 1.5–10% in developed ones. Blastocystis hominis was long considered as a large intestine commensal due to asymptomatic infestation, possibly characterised by temporary or permanent gastrointestinal carrier state, in some cases. Currently, this protozoan is considered pathogenic as symptoms develop in the course of infestation, especially in infected immunocompromised individuals. The importance of Blastocystis hominis as a factor responsible for enteral and parenteral symptoms is underestimated in clinical practice, and the infestation with this parasite is underdiagnosed. We present a case of a 5-year-old boy infected with Blastocystis hominis, who developed gastrointestinal symptoms and urticaria.
Blastocystis hominis to jeden z najczęściej stwierdzanych pierwotniaków bytujących w przewodzie pokarmowym człowieka. Do zarażenia człowieka dochodzi najczęściej drogą fekalno-oralną lub pokarmową przez zanieczyszczony cystami pierwotniaka pokarm lub wodę. Częstość występowania Blastocystis hominis w krajach rozwijających się wynosi około 30–50%, zaś w krajach rozwiniętych – w granicach 1,5–10%. Przez długi okres Blastocystis hominis uznawany był za komensala jelita grubego, ponieważ w niektórych przypadkach inwazja może przebiegać asymptomatycznie, a cechować ją może przejściowe lub trwałe nosicielstwo w przewodzie pokarmowym. Obecnie jednak pierwotniak uznawany jest za gatunek pasożytniczy, gdyż objawy występują zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością, zarażonych tym patogenem. Znaczenie Blastocystis hominis jako czynnika odpowiedzialnego za objawy jelitowe i pozajelitowe jest niedoszacowane w praktyce klinicznej, a zarażenie tym pasożytem nie jest w pełni diagnozowane. W pracy przedstawiono przypadek 5-letniego chłopca, u którego zarażenie Blastocystis hominis wywołało objawy ze strony przewodu pokarmowego oraz pokrzywkę.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 324-326
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Nieprawidłowy rozwój psychomotoryczny dzieci. Część II: diagnostyka elektroencefalograficzna
Abnormal psychomotor development of children. Part II: Electroencephalography
Autorzy:: Kurowska, Klaudia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035535.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: diagnostyka
dzieci
elektroencefalografia
neurologia
Opis:: In paediatric neurology, various pathological conditions, including psychomotor retardation, are assessed in electroencephalography (EEG). This examination is inexpensive, non-invasive and can be repeated multiple times. Moreover, there are no significant contraindications to its performance. The examination consists in registration of brain bioelectrical function with electrodes placed on the surface of the patient’s head in accordance with the international 10–20 system created by Dr Herbert Jasper from the Montreal Neurological Institute. The electrodes are fixed to the patient’s head using conductive gel (applied in order to facilitate the transition of ionic current from the skin surface to the electrode), head band or a special rubber cap which additionally helps with proper location of the electrodes on the patient’s head. In the 10–20 system, even numbers in the electrode markings refer to the right hemisphere, while odd numbers refer to the left hemisphere. The cerebral function recorded during an EEG examination is a result of the motion of electrical loads present in neuronal membranes. The EEG signal recorded during the examination with the use of electrodes is transferred to an electroencephalograph (where it is enhanced) and then, in the digital form, to a computer. Several types of waves are distinguished in EEG: delta, theta, alpha, beta, gamma, mi and lambda. Children are characterised by the variability in the occurrence, range, shape and amplitude of brain waves. EEG involves the use of various activation methods, such as hyperventilation, photic stimulation and sleep deprivation. They are useful in making a proper diagnosis and can be factors that elicit abnormalities that could not be otherwise visualised. Psychomotor retardation is often strictly associated with structural and functional central nervous system abnormalities.
W neurologii dziecięcej do diagnostyki różnych stanów patologicznych, w tym także opóźnienia psychomotorycznego, wykorzystuje się badanie elektroencefalograficzne (EEG). Jest to badanie tanie, nieinwazyjne i może być wielokrotnie powtarzane. Nie ma też znaczących przeciwwskazań do jego wykonania. Polega na rejestracji czynności bioelektrycznej mózgu na powierzchni głowy pacjenta, na której rozmieszcza się elektrody według międzynarodowego układu elektrod 10–20, którego twórcą był dr Herbert Jasper z Instytutu Neurologicznego w Montrealu. Elektrody mocuje się do głowy pacjenta przy użyciu żelu przewodzącego (nakładanego w celu ułatwienia wędrówki prądu jonowego z powierzchni skóry do elektrody), taśmy lub specjalnego gumowego czepka, który jednocześnie umożliwia prawidłowe umieszczenie elektrod na głowie. Liczby parzyste w oznaczeniu elektrod według systemu 10–20 odnoszą się do prawej półkuli, a liczby nieparzyste – do lewej. Czynność mózgowia, która jest rejestrowana podczas zapisu EEG, wynika z ruchu ładunków elektrycznych znajdujących się w błonach neuronalnych. Uzyskany podczas badania EEG sygnał pochodzący z elektrod jest przesyłany do elektroencefalografu (gdzie zostaje wzmocniony), a następnie – w formie cyfrowej – do komputera. W badaniu EEG wyróżnia się kilka rodzajów fal – delta, theta, alfa, beta, gamma, mi oraz lambda. U dzieci zauważalna jest zmienność w występowaniu, zakresie, kształcie i amplitudzie fal mózgowych. W badaniu EEG stosuje się różne metody aktywacji zapisu: hiperwentylację, fotostymulację, a także deprywację snu – pomocne przy stawianiu właściwej diagnozy i mogące być czynnikami wyzwalającymi nieprawidłowości, które nie zostaną uwidocznione bez zastosowania wywołującej je metody aktywacyjnej zapisu. Opóźnienie psychomotoryczne często wiąże się ściśle z nieprawidłowościami w budowie oraz funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 151-156
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Czy słabo nasilone bóle brzucha mogą być jedynym objawem rozwijającej się choroby Leśniowskiego–Crohna? Opis przypadku
Can mild abdominal pain be the only sign of developing Crohn’s disease? A case report
Autorzy:: Sakson-Słomińska, Agnieszka
Wasielewska, Zuzanna
Szaflarska-Popławska, Anna
Krogulska, Aneta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033909.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: choroba Leśniowskiego–Crohna
diagnostyka
dzieci
objawy
Opis:: Crohn’s disease is a condition of multifactorial unclear aetiology and increasing incidence. It can involve any fragment of the gastrointestinal tract and considerably deteriorates quality of life. Typical symptoms include: abdominal pain, chronic diarrhoea with mucus and/or blood, palpable, frequently tender resistance in the abdominal cavity, weight loss, weakness, subfebrile/febrile temperature and perianal changes. Approximately 30% of children with this disease manifest symptoms that are not associated with the gastrointestinal tract, such as growth delay, joint pain, ocular changes and skin lesions. A diversified and sometimes atypical clinical course can pose a number of diagnostic difficulties, delay diagnosis and, consequently, increase the risk of complications, which is of particular significance in patients of developmental age. The aim of this paper is to present a patient who, during the diagnosis for Crohn’s disease, presented a disproportion between very few clinical symptoms and considerable severity of inflammatory changes on endoscopy. The shrewd attitude of the first contact physician enabled a rapid diagnosis and implementation of proper treatment.
Choroba Leśniowskiego–Crohna jest schorzeniem o nieznanej, wieloczynnikowej etiologii i narastającym trendzie występowania. Dotyczy dowolnego odcinka przewodu pokarmowego i powoduje znaczne obniżenie jakości życia. Do typowych objawów należą: bóle brzucha, przewlekła biegunka z domieszką śluzu i/lub krwi, badalny, często tkliwy opór w jamie brzusznej, utrata masy ciała, osłabienie, stany podgorączkowe/gorączka oraz zmiany okołoodbytnicze. Około 30% dzieci z rozpoznaną chorobą rozwija objawy spoza przewodu pokarmowego, do których zalicza się opóźnienie wzrastania, bóle stawów, zmiany w narządzie wzroku i zmiany skórne. Zróżnicowany i czasami nietypowy przebieg kliniczny może sprawiać wiele trudności diagnostycznych, opóźniać rozpoznanie i w konsekwencji zwiększać ryzyko wystąpienia powikłań, co ma szczególne znaczenie w populacji wieku rozwojowego. Celem pracy jest przedstawienie pacjentki, u której w momencie rozpoznania choroby Leśniowskiego–Crohna zwracała uwagę dysproporcja między skąpymi objawami klinicznymi a znacznym nasileniem zmian zapalnych w badaniu endoskopowym. Wnikliwe podejście lekarza pierwszego kontaktu umożliwiło szybkie ustalenie rozpoznania i wdrożenie odpowiedniego leczenia.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 4; 445-450
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Profilaktyka niedosłuchu u dzieci do 7. roku życia
Prevention of hearing loss in children up to 7 years of age
Autorzy:: Dominowska, Julia Krystyna
Cybulski, Mateusz
Krajewska-Kułak, Elżbieta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033924.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: audiologia
dzieci
niedosłuch
profilaktyka
zaburzenia słuchu
Opis:: Hearing impairment can be classified based on various criteria. Each of these criteria provides information on the cause as well as characterises the impairment in terms of parameters needed for prevention, diagnosis and further treatment. The main criteria for the classification of hearing disorders include aetiology, location, age of onset and the depth of hearing loss. Hearing impairment is currently a very important social problem and one of the most common developmental disorders. Hearing impairment often occurs at birth. Statistics show that 2–3 children per 1,000 births are affected by the disorder, therefore prevention is essential. It allows to prevent hearing loss, or at least reduce its impact on the further life of an individual. This paper describes the classification of hearing impairment in children. The aim was to present measures for the prevention of hearing defects in children up to seven years old. The used research method was a 1998–2014 literature review. Phase 1 prevention, which includes activities undertaken by expectant mothers, should be used to prevent the risk of hearing impairment in children in this age group. Phase 2 prevention (the Universal Neonatal Hearing Screening) is the most common and effective strategy. Phase 3 prevention in children with hearing impairment involves the use of a hearing aid or implant. Avoiding ear infections is a less invasive, although sometimes insufficient, method.
Niedosłuch można klasyfikować na podstawie różnych kryteriów. Każde z nich dostarcza informacji na temat pochodzenia niedosłuchu, jak również charakteryzuje go pod kątem cech istotnych dla profilaktyki, diagnostyki i leczenia. Głównymi kryteriami podziału są etiologia, lokalizacja, wiek wystąpienia i głębokość ubytku słuchu. Niedosłuch jest obecnie bardzo ważnym problemem społecznym i jednym z najczęstszych zaburzeń rozwojowych. Wada słuchu nierzadko występuje już w momencie narodzin. Statystyki pokazują, że 2–3 dzieci na 1000 rodzi się z tym zaburzeniem, dlatego tak istotna jest profilaktyka, która pozwala uniknąć niedosłuchu lub przynajmniej zniwelować jego oddziaływanie w dalszym życiu jednostki. W artykule opisano różne klasyfikacje niedosłuchu u dzieci. Celem pracy było zaprezentowanie działań zapobiegających wystąpieniu wad słuchu u dzieci do 7. roku życia, a metoda badawcza polegała na analizie piśmiennictwa z lat 1998–2014. Aby zminimalizować ryzyko niedosłuchu w omawianej grupie wiekowej, najlepiej zastosować profilaktykę I fazy, która obejmuje działania podejmowane przez przyszłe matki. Najbardziej rozpowszechniona i skuteczna jest profilaktyka II fazy (Program Powszechnych Przesiewowych Badań Słuchu u Noworodków). W ramach profilaktyki III fazy w przypadku niedosłuchu u dzieci możliwe są zaaparatowanie lub zaimplantowanie. Działaniem mniej inwazyjnym – jednak nie zawsze wystarczającym – jest unikanie infekcji ucha.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 4; 384-393
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Ropień płuca u immunokompetentnej 4-letniej dziewczynki – opis przypadku
Lung abscess in an immunocompetent 4-year-old girl – a case report
Autorzy:: Podlecka, Daniela
Jach, Beata
Podsiadłowicz-Borzęcka, Małgorzata
Stelmach, Iwona
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034590.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
pneumokoki
ropień płuc
zapalenie płuc
Opis:: Lung abscess is a rare diagnosis in the paediatric population. It most often arises as a complication of bacterial pneumonia; therefore, it is sometimes difficult to distinguish its symptoms from the symptoms of pneumonia. The abscess may be primary (it develops in immunocompetent children) or secondary (when there are favourable factors such as congenital malformations, immunological disorders, infections or neurological diseases). Treatment consists of initiating intravenous antibiotic therapy for 3–4 weeks and continuing it for 5–6 weeks orally to minimise the risk of complications. The purpose of this clinical case report was to draw the attention of general practitioners to the possible occurrence of lung abscess also in immunocompetent children. Attention was drawn to the severity of patient’s condition in the absence of auscultation symptoms. Physician’s experience has an impact on the sensitivity of the assessment of child’s clinical condition.
Ropień płuca jest rzadkim rozpoznaniem w populacji pediatrycznej. Najczęściej powstaje jako powikłanie bakteryjnego zapalenia płuc, więc czasem trudno odróżnić jego objawy od objawów zapalenia płuc. Ropień może być pierwotny (u dzieci immunokompetentnych) lub wtórny (kiedy istnieją czynniki sprzyjające, przykładowo wady wrodzone, zaburzenia immunologiczne, zakażenia albo choroby neurologiczne). Leczenie polega na rozpoczęciu szerokowidmowej antybiotykoterapii prowadzonej dożylnie przez 3–4 tygodnie i kontynuowaniu jej do 5–6 tygodni doustnie, by zminimalizować ryzyko wystąpienia powikłań. Celem niniejszego opisu przypadku jest zwrócenie uwagi lekarzy pierwszego kontaktu na możliwość wystąpienia ropnia płuc również u dzieci immunokompetentnych. W pracy podkreślono ciężki stan ogólny pacjenta przy nieobecności objawów osłuchowych. Na czułość oceny stanu klinicznego dziecka wpływa doświadczenie lekarza.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 567-571
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Niecharakterystyczne objawy neuroinfekcji po ugryzieniu przez kleszcza u 10-letniego chłopca – opis przypadku
Non-specific signs of neuroinfection after a tick bite in a 10-year-old boy – a case report
Autorzy:: Choroś, Daria
Blicharz, Leszek
Kuchar, Ernest
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034664.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: choroby odkleszczowe
choroby wektorowe
dzieci
neuroinfekcja
Opis:: Borrelia burgdorferi (the aetiological factor in Lyme disease) and the tick-borne encephalitis virus are two of the pathogens transmitted by ticks in Poland, which are an important cause of central nervous system infections. According to the data of the National Institute of Hygiene, a total of 13,866 cases of Lyme disease and 196 cases of tick-borne encephalitis were reported in 2014. The highest incidence of Lyme disease is observed in summer in the north-eastern part of the country. The disease may manifest with skin, motor, cardiovascular and neural symptoms. A history of exposure to ticks is important information for determining the aetiology of meningitis. An early diagnosis and effective treatment of neuroinfection reduces the risk of permanent complications. The presented case illustrates the need to include Lyme disease in the differential diagnosis of central nervous system infections.
Dwa spośród patogenów przenoszonych przez kleszcze na terenie Polski stanowią ważną przyczynę zakażeń ośrodkowego układu nerwowego: krętki Borrelia burgdorferi (czynnik etiologiczny boreliozy z Lyme) oraz wirus kleszczowego zapalenia mózgu. Zgodnie z danymi Państwowego Zakładu Higieny w roku 2014 odnotowano 13 866 przypadków boreliozy i 196 przypadków kleszczowego zapalenia mózgu. Największą zachorowalność na boreliozę obserwuje się latem w północno- -wschodniej części kraju. Choroba może manifestować się objawami ze strony skóry oraz układów ruchu, sercowo- -naczyniowego i nerwowego. Wywiad obciążony narażeniem na kleszcze jest ważną wskazówką pomocną przy ustalaniu etiologii zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Wczesne rozpoznanie oraz skuteczne leczenie neuroinfekcji zmniejsza ryzyko trwałych powikłań. Prezentowany przypadek ilustruje konieczność uwzględniania boreliozy z Lyme w diagnostyce różnicowej zakażeń ośrodkowego układu nerwowego.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 1; 121-125
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Czynniki ryzyka bruksizmu w czasie snu u dzieci – przegląd literatury
Sleep bruxism risk factors in children: a literature review
Autorzy:: Zieliński, Grzegorz
Byś, Aleksandra
Baszczowski, Michał
Ginszt, Michał
Suwała, Marta
Szkutnik, Jacek
Majcher, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035505.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: bruksizm
czynniki ryzyka
dzieci
przegląd literatury
Opis:: Introduction: Bruxism is defined as a repetitive jaw and muscle activity involving teeth clenching and/or grinding which may occur during everyday activities or during sleep. The aetiology of bruxism includes three groups of causes: psychosocial, personal and pathophysiological factors. Currently, there is no effective method of treatment to completely eliminate the problem of bruxism. Teeth protection and pain reduction methods are used. Bruxism-associated pain is found in approximately 47.6% of children aged 3–6 years. The aim of the present study was to establish sleep bruxism risk factors in children based on a literature review. Material and methods: The material for review included articles from the PubMed, ResearchGate and Google Scholar databases. In order to identify suitable publications the search was conducted using combinations of the following keywords: “bruxism,” “child,” “teeth grinding” (according to Medical Subject Headings, MeSH). This review includes 12 publication regarding sleep bruxism risk factors in children. Results: The association between bruxism and respiratory disorders and that between bruxism and sleep problems were described by three studies each. Stress as a predisposing factor was noted in four articles and parental divorce in two papers. Conclusions: 1) Respiratory disorders during sleep, sleep disorders and stressful situations, particularly parents’ divorce, contribute to sleep bruxism in children. 2) The impact of the remaining factors discussed in this paper on the development of sleep bruxism requires further research.
Wstęp: Bruksizm jest definiowany jako powtarzalna czynność szczękowo-mięśniowa, przejawiająca się zaciskaniem i/lub zgrzytaniem zębów, która może wystąpić podczas codziennych aktywności lub w czasie snu. W etiologii bruksizmu można wyodrębnić trzy grupy jego przyczyn: czynniki psychospołeczne, czynniki osobowe i czynniki patofizjologiczne. Obecnie brak jest skutecznej metody leczenia, która zupełnie eliminowałaby problem bruksizmu. Stosuje się metody chroniące zęby oraz zmniejszające dolegliwości bólowe występujące w przebiegu tego zaburzenia, które jest stwierdzane u około 47,6% dzieci w wieku 3–6 lat. Celem badań autorów niniejszej pracy było ustalenie na podstawie przeglądu literatury czynników ryzyka bruksizmu występującego w czasie snu u dzieci. Materiał i metody: Materiał do przeglądu stanowiły artykuły z baz PubMed, ResearchGate i Google Scholar. W celu identyfikacji odpowiednich publikacji wyszukiwanie zostało przeprowadzone przy użyciu kombinacji słów kluczy: bruxism, child, teeth grinding (według Medical Subject Headings, MeSH). W niniejszym przeglądzie uwzględniono 12 publikacji dotyczących czynników ryzyka bruksizmu w czasie snu u dzieci. Wyniki: Związek między występowaniem bruksizmu a trudnościami z oddychaniem w trakcie snu, jak również problemami ze snem opisały po trzy prace. Stres jako czynnik predysponujący został dostrzeżony w czterech artykułach, a rozwód rodziców dziecka – w kolejnych dwóch. Wnioski: 1) Zaburzenia oddychania w trakcie snu, zaburzenia snu oraz sytuacje stresowe, w szczególności rozwód rodziców, przyczyniają się do występowania bruksizmu sennego u dzieci. 2) Wpływ pozostałych czynników omawianych w niniejszej pracy na rozwój bruksizmu w czasie snu wymaga dalszych badań.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 17-21
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Wpływ usunięcia migdałków na moczenie nocne u chrapiących dzieci
The effects of adenotonsillotomy on nocturnal enuresis in snoring children
Autorzy:: Kostrzewa, Marta
Faltin, Kamil
Konopka, Wiesław
Andrzejewski, Jarosław
Stańczyk, Małgorzata
Tkaczyk, Marcin
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034544.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: adenotonsillotomia
chrapanie
dzieci
moczenie nocne
Opis:: Introduction: Nocturnal enuresis is a common problem in the paediatric population. A number of reports indicate that there is a relationship between sleep-disordered breathing in children with tonsillar hypertrophy and nocturnal enuresis. Restoration of nasopharyngeal patency may eliminate nocturnal enuresis. Aim: The aim of the study was to evaluate the incidence of nocturnal enuresis in children snoring due to nasopharyngeal lymphatic tissue hypertrophy as well as to assess the effects of restored upper respiratory patency by means of adenectomy and tonsillectomy on the resolution of nocturnal enuresis in children. Material and methods: The study included 50 children with sleep-disordered breathing qualified for adenectomy, tonsillotomy or adenotonsillotomy (median age 7 years). The control group consisted of 20 healthy children (median age 8 years). Children in the study group were assessed prior to surgical procedure as well as 3 and 6 months after surgery. The presence of sleep-disordered breathing and nocturnal enuresis was determined based on author’s questionnaire completed by parents. Results: The incidence of nocturnal enuresis in children with nasopharyngeal lymphatic tissue hypertrophy was 18% (M:F 17%:19%; p > 0.05). Nocturnal enuresis was still reported in 6% of children 3 months after tonsillotomy. The disorder resolved in all girls and 97% of boys 6 months after procedure. Conclusions: Sleep-disordered breathing in children with nasopharyngeal lymphatic tissue hypertrophy is associated with nocturnal enuresis. Restoration of nasopharyngeal patency in these patients eliminates nocturnal enuresis. Tonsillar hypertrophy causing obstructive breathing should be included in the differential diagnosis of nocturnal enuresis.
Wstęp: Moczenie nocne jest częstym problemem w populacji pediatrycznej. Liczne doniesienia wskazują na związek pomiędzy występowaniem zaburzeń oddychania podczas snu u dzieci z przerostem migdałków a obecnością moczenia nocnego. Zabieg przywrócenia drożności nosogardła może się wiązać z ustąpieniem moczenia nocnego. Cel badania: Cele niniejszej pracy obejmowały ocenę częstości występowania moczenia nocnego u dzieci chrapiących z powodu przerostu układu limfatycznego nosogardła oraz ocenę wpływu adenektomii i tonsillotomii przywracających drożność górnych dróg oddechowych na ustąpienie objawów moczenia nocnego u dzieci. Materiał i metody: Badaniem objęto 50 dzieci z zaburzeniami oddychania podczas snu, zakwalifikowanych do adenektomii, tonsillotomii lub adenotonsillotomii (mediana wieku 7 lat). Grupa kontrolna składała się z 20 zdrowych dzieci (mediana wieku 8 lat). Dzieci z grupy badanej były oceniane przed zabiegiem oraz 3 i 6 miesięcy po nim. Obecność zaburzeń oddychania podczas snu oraz moczenia nocnego ustalano na podstawie autorskiego kwestionariusza wypełnionego przez rodziców. Wyniki: Częstość występowania moczenia nocnego u dzieci z przerostem układu chłonnego nosogardła wynosiła 18% (M:F 17%:19%; p > 0,05). Po 3 miesiącach od zabiegu usunięcia migdałków 6% dzieci moczyło się nadal. Po 6 miesiącach od zabiegu moczenie nocne ustąpiło u wszystkich dziewczynek oraz u 97% chłopców. Wnioski: Zaburzenia oddychania podczas snu u dzieci z przerostem układu limfatycznego nosogardła wiążą się z występowaniem moczenia nocnego. Zabieg udrożnienia nosogardła u tych dzieci skutkuje ustąpieniem objawów moczenia nocnego. W różnicowaniu przyczyn moczenia nocnego u dzieci powinno się brać pod uwagę przerost migdałków powodujący utrudnienie oddychania.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 507-513
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Ból kręgosłupa u dzieci jako manifestacja nowotworu kości o lokalizacji okołokręgosłupowej
Back pain as a manifestation of paraspinal bone cancer in children
Autorzy:: Cienkusz, Magdalena
Drabko, Katarzyna
Nurzyńska-Flak, Joanna
Grześko, Katarzyna
Kowalczyk, Jerzy
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034956.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: ból kręgosłupa
dzieci
nowotwory kości
Opis:: Aim: The aim of the study was to retrospectively assess diagnostic difficulties in paraspinal bone cancers as noted in the authors’ centre in 2009–2016. Material and methods: The study was performed in a group of 7 patients aged 3.5–17 years with paraspinal tumours, which constitutes 16.6% (7/42) of all children with bone cancers treated in the authors’ centre. The analysis involved: reported symptoms, time from the onset of the first symptoms to the correct diagnosis, type and stage of cancer, and treatment outcomes. Results: The most common symptom was pain in the lumbosacral region. In all cases, the first symptoms were considered to be the consequences of musculoskeletal system dysfunction. They persisted for 12–28 weeks before cancer was diagnosed. In this period, none of the children had spine radiography or any other diagnostic tests performed. The final diagnosis was determined on the basis of a histopathological examination. The most common were malignant tumours with extensive neoplastic infiltration. Two patients underwent radical surgery, and the remaining children required additional intensive chemotherapy. Moreover, proton therapy was implemented in 1 case. One patient died due to tumour progression, a patient with chondroblastoma is still being treated, and the remaining patients are in remission, but, due to tumour location, the prognosis is uncertain. Conclusions: 1) Cancer must be considered in children with recurrent back pain. 2) Plain radiography should be the basic diagnostic test. 3) Persisting back pain with normal radiography is an indication for magnetic resonance imaging or computed tomography, or for extending the range of imaging. 4) Imaging should be performed prior to rehabilitation for back pain.
Cel pracy: Celem pracy była retrospektywna ocena trudności diagnostycznych w rozpoznaniu nowotworów kości zlokalizowanych okołokręgosłupowo, odnotowanych w ośrodku autorów w latach 2009–2016. Materiał i metody: Ocenie poddano 7 pacjentów w wieku 3,5–17 lat z guzem w okolicy okołokręgosłupowej, co stanowi 16,6% (7/42) dzieci z nowotworem kości leczonych w klinice autorów. Analizowano: zgłaszane dolegliwości, czas od wystąpienia pierwotnych symptomów do właściwego rozpoznania, rodzaj nowotworu, stopień zaawansowania oraz wyniki leczenia. Wyniki: W badanej grupie najczęstszym objawem był ból w okolicy krzyżowo-lędźwiowej. U wszystkich pacjentów pierwsze symptomy traktowano jako dolegliwości kręgosłupa wynikające z dysfunkcji układu ruchu. Utrzymywały się one przez 12–28 tygodni, zanim postawiono diagnozę choroby nowotworowej. W tym okresie u żadnego dziecka nie wykonano zdjęcia rentgenowskiego kręgosłupa ani innych badań diagnostycznych. Ostateczne rozpoznanie ustalono na podstawie badania histopatologicznego. W analizowanej grupie dominowały guzy złośliwe z rozległym naciekiem nowotworowym. W leczeniu w 2 przypadkach zastosowano radykalny zabieg operacyjny, pozostali pacjenci wymagali dodatkowo intensywnej chemioterapii, w 1 przypadku zastosowano ponadto protonoterapię. Z powodu progresji nowotworu 1 pacjent zmarł, w trakcie leczenia jest pacjentka z chondroblastoma, pozostali pacjenci pozostają w remisji, ale ze względu na lokalizację guzów ich rokowanie jest niepewne. Wnioski: 1) Przy powtarzających się dolegliwościach bólowych kręgosłupa u dziecka należy brać pod uwagę możliwość obecności choroby nowotworowej. 2) Podstawowym badaniem diagnostycznym powinno być przeglądowe zdjęcie rentgenowskie. 3) Przedłużający się ból kręgosłupa przy prawidłowym wyniku rentgenowskim jest wskazaniem do wykonania rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej, ewentualnie poszerzenia zakresu obrazowania. 4) Przed rozpoczęciem rehabilitacji z powodu bólu kręgosłupa u dziecka należy wykonać badanie obrazowe.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 1; 61-68
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Hipocytraturia – znaczenie w rozwoju kamicy układu moczowego
Hypocitraturia: its importance as a factor in the development of urolithiasis
Autorzy:: Skrzypczyk, Piotr
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035500.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: cytryniany
dzieci
hipocytraturia
kamica moczowa
Opis:: The citrate anion is an endogenous inhibitor of calcium deposits in the urinary tract. Moreover, by urine alkalisation, citrates enhance uric acid and cystine solubility. Hypocitraturia in adults is defined as excretion of citrates with urine below 320 mg/24 h. The most common definitions in children involve citrate excretion in 24 hour urine collection at a level <365 mg/1.73 m2/24 h in boys and <310 mg/1.73 m2/24 h in girls. Moreover, the urine citrate/creatinine ratio is also considered: for children aged 0–5 years <0.42 mg/mg and for children older than 5 years of age <0.25 mg/mg. Hypocitraturia is a common metabolic disturbance; such a diagnosis is made in approximately 20–60% of adults and 10–68% of children with urolithiasis. Various factors may affect citrate excretion with urine, the most significant of which is the pH value (of blood, urine or intracellular fluid). Most patients are diagnosed with so-called idiopathic hypocitraturia, although it also accompanies acidosis, including distal tubular acidosis, hypokalaemia, high-protein diet and treatment with certain medications (carbonic anhydrase inhibitors, angiotensin-converting enzyme inhibitors, thiazide diuretics). Patients with hypocitraturia should first and of foremost have dietary modifications introduced. This involves an increase in the dietary amount of fluids and citrus fruit as well as salt and protein restriction. Patients with recurring urolithiasis may also be recommended citrate products, the most common of which is potassium citrate. Citrus juices may be an alternative, but their effect is not as potent and unambiguous as in the case of commercially available citrate products.
Anion cytrynianowy to endogenny inhibitor powstawania złogów wapniowych w drogach moczowych. Ponadto przez alkalizację moczu cytryniany zwiększają rozpuszczalność kwasu moczowego i cystyny. Hipocytraturia definiowana jest u dorosłych jako wydalanie cytrynianów z moczem poniżej 320 mg/24 h. Najczęściej stosowane definicje hipocytraturii u dzieci to wydalanie cytrynianów w dobowej zbiórce moczu <365 mg/1,73 m2/24 h u chłopców i <310 mg/1,73 m2/24 h u dziewczynek; używa się też wskaźnika cytrynianowo-kreatyninowego z porcji moczu: dla dzieci w wieku 0–5 lat <0,42 mg/mg, a powyżej 5. roku życia: <0,25 mg/mg. Hipocytraturia to częsta nieprawidłowość metaboliczna – stwierdza się ją u około 20–60% dorosłych i 10–68% dzieci z kamicą. Na wydalanie cytrynianów z moczem wpływ ma wiele czynników, z których najważniejszym jest wartość pH (krwi, moczu oraz wewnątrzkomórkowe). Większość pacjentów ma tzw. idiopatyczną hipocytraturię, choć występuje ona także w stanach kwasicy, w tym kwasicy kanalikowej dystalnej, hipokaliemii, diecie bogatobiałkowej oraz przy stosowaniu niektórych leków (inhibitory anhydrazy węglanowej, inhibitory konwertazy angiotensyny, diuretyki tiazydowe). U pacjentów z hipocytraturią w pierwszej kolejności należy podjąć modyfikacje dietetyczne, polegające na zwiększeniu ilości przyjmowanych płynów i owoców cytrusowych oraz ograniczeniu spożycia soli i białka. U pacjentów z nawrotową kamicą zastosowanie znajdują preparaty cytrynianów, z których najczęściej stosuje się cytrynian potasu. Alternatywnie można stosować soki cytrusowe, jednak ich korzystne działanie nie jest tak silne i jednoznaczne jak w przypadku komercyjnie dostępnych preparatów cytrynianów.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 26-32
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Choroba kociego pazura u 8-letniego chłopca – opis przypadku
Cat scratch disease in a 8-year-old boy – a case report
Autorzy:: Pawłowska-Iwanicka, Kamila
Podsiadłowicz-Borzęcka, Małgorzata
Stelmach, Iwona
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033969.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: Bartonella henselae
choroba kociego pazura
dzieci
limfadenopatia
Opis:: Cat scratch disease is a rare infectious disease caused by the Gram-negative bacterium Bartonella henselae. Most often, it affects children and adolescents. Infection occurs primarily through bites or scratches by a cat, or less commonly a dog, rabbit or guinea pig. It is transmitted also by body lice and cat fleas. It most often occurs in the form of local lymphadenopathy, in individual cases there may be symptoms of generalised disease. The paper presents a case report of an early diagnosed and confirmed by serological tests cat scratch disease in an 8-year-old boy. The symptoms in the form of painful inguinal lymphadenopathy were observed 3 weeks after the boy sustained a cat scratch in the navel area. Except for a slightly accelerated erythrocyte sedimentation rate, the laboratory findings were normal. After 10-day hospitalisation, improvement of the patient’s overall condition and a significant reduction in lymph nodes size were achieved, and the pain was eliminated. Cat scratch disease is correctly diagnosed increasingly often, yet it still frequently poses a diagnostic problem.
Choroba kociego pazura jest rzadką chorobą zakaźną wywoływaną przez Gram-ujemną bakterię Bartonella henselae. Najczęściej dotyka dzieci i młodzież. Do zakażenia dochodzi głównie w wyniku pokąsania lub podrapania przez kota, rzadziej – przez psa, królika czy świnkę morską. Choroba przenoszona jest również przez wszy odzieżowe i pchły kocie. Najczęściej przebiega w postaci miejscowej limfadenopatii, w pojedynczych przypadkach mogą wystąpić objawy choroby uogólnionej. W pracy przedstawiono opis wcześnie zdiagnozowanej i potwierdzonej badaniami serologicznymi choroby kociego pazura u 8-letniego chłopca. Bolesne powiększenie węzłów chłonnych pachwinowych zaobserwowano po 3 tygodniach od zadrapania okolicy pępka przez kota. Wyniki badań laboratoryjnych, poza nieco przyspieszonym OB, były w normie. Po 10-dniowym leczeniu w oddziale uzyskano poprawę stanu ogólnego, znaczne zmniejszenie węzłów chłonnych i ustąpienie dolegliwości. Choroba kociego pazura jest coraz częściej rozpoznawana, ale nadal stanowi problem diagnostyczny
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 4; 451-454
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Stan uzębienia mieszanego u dzieci wczesnoszkolnych zgłaszających się do gabinetu stomatologicznego
The status of mixed dentition in early schoolchildren reporting to dental offices
Autorzy:: Fux-Zalewska, Kamila
Szalewski, Leszek
Pietryka-Michałowska, Elżbieta
Szymańska, Jolanta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034696.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: Polska
dzieci
uzębienie mieszane
zdrowie jamy ustnej
Opis:: Introduction: Negligence of the healthy behaviour associated with oral health, dental prevention and treatment in primary school children can be a source of serious health problems, both dental and systemic. Aim: The aim of this study was to evaluate the effects of selected demographic factors and reasons for visiting a dental office on the dental health of primary school children. Material and methods: The study included 210 patients aged 7–11 years, who in 2015 visited one of the dental offices in Lublin, where dental services are provided both under the contract with the National Health Fund or after payment. Dental condition was assessed by calculating dmf/DMF (decayed, missing, filled) index for deciduous/permanent teeth. Results: More than three-quarters of children (77.14%) visited a dentist for check-up, 20.0% – due to a toothache and 2.86% – due to the loss of filling. The average DMF number was 4.24 ± 3.47, and the average DMF index value was 1.74 ± 2.06. The highest intensity of caries in the primary teeth was found in children visiting the dentist due to toothache, lower – in those reporting for check-up visits and the lowest – due to the loss of filling. In the case of permanent dentition, the highest number of fillings was observed in children attending a check-up visit. Conclusions: High incidence of caries in primary school children confirms the insufficient health knowledge of parents/guardians on the oral health and insufficient dental prevention and treatment in both preschool and early-school children.
Wstęp: Zaniedbania w zachowaniach prozdrowotnych dotyczących jamy ustnej i w stomatologicznej opiece profilaktyczno- -leczniczej nad dziećmi w wieku wczesnoszkolnym mogą być źródłem poważnych problemów zdrowotnych, zarówno stomatologicznych, jak i ogólnoustrojowych. Cel badań: Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników demograficznych i przyczyn zgłoszenia się do lekarza dentysty na stan uzębienia dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Materiał i metody: Badaniem objęto 210 dzieci w wieku wczesnoszkolnym (7–11 lat), które zgłosiły się w ciągu całego roku 2015 do jednego z lubelskich gabinetów stomatologicznych, gdzie świadczenia stomatologiczne udzielane są zarówno w ramach kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia, jak i odpłatnie. Stan uzębienia oceniono, obliczając liczbę puw/PUW (próchnica, usunięte, wypełnione), odpowiednio dla uzębienia mlecznego i dla uzębienia stałego. Wyniki: Ponad ¾ dzieci (77,14%) zgłosiło się na wizytę kontrolną, 20,0% – z powodu bólu zęba, a 2,86% – ze względu na utratę wypełnienia. Średnia wartość liczby PUW wyniosła 4,24 ± 3,47, a średnia wartość PUW – 1,74 ± 2,06. Najwyższą intensywność próchnicy w zębach mlecznych stwierdzono u dzieci zgłaszających się z powodu bólu zęba, niższą – u zgłaszających się na wizyty kontrolne, najniższą – u zgłaszających się ze względu na utratę wypełnienia. W przypadku uzębienia stałego największą liczbę wypełnień mieli pacjenci zgłaszający się na wizytę kontrolną. Wnioski: Wysoka zachorowalność na chorobę próchnicową wśród dzieci wczesnoszkolnych potwierdza niedostateczną wiedzę prozdrowotną rodziców/opiekunów w zakresie zdrowia jamy ustnej oraz uchybienia w stomatologicznej opiece profilaktyczno-leczniczej nad małymi dziećmi i dziećmi w wieku przedszkolnym.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 3; 384-389
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 16.

Tytuł:: Problemy stomatologiczne u pacjentów z otyłością
Dental problems in obese patients
Autorzy:: Kubić-Filiks, Beata
Szymańska, Jolanta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034805.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dorośli
dzieci i młodzież
jama ustna
otyłość
Opis:: The partial aetiological overlap between overweight/obesity and oral diseases has aroused interest in the medical environment. Studies to investigate the causal relationship between these two diseases are underway. However, most of the available literature reports fail to confirm the direct positive correlation between obesity and dental caries. On the other hand, overweight and obesity are considered risk factors for periodontal diseases. The proinflammatory mediators secreted by adipocytes in obese individuals may impair immune functions, thereby modifying host responses to dental plaque antigens and contributing to blocked defence functions in periodontal diseases. Gingivitis observed in overweight and obese patients is a result of metabolic disorders, inflammatory factors and improper oral hygiene habits. The latter ones are associated with frequent consumption of sweetened, pulpy and highly processed food products and sweetened carbonated beverages, which is a risk factor for overweight, particularly in children and adolescents. Undoubtedly, overweight and obesity affect salivary secretion and properties, including changes in the microbiological composition of saliva. Obese patients are at increased risk of adverse affects of dental treatment, dental surgeries in particular. Overweight and obese individuals require permanent preventive and medical dental care addressing their periodontal preventive and therapeutic needs. Dentists should actively participate in the prevention of overweight and obesity, especially in children and adolescents, taking advantage of frequent contact with this group of patients. Obese individuals may participate in integrated therapeutic management by means of dental treatment limiting food intake.
Ze względu na fakt, że czynniki etiologiczne nadwagi/otyłości i chorób jamy ustnej częściowo są takie same, budzą zainteresowanie w środowisku medycznym. Prowadzone są badania związków przyczynowo-skutkowych pomiędzy tymi chorobami. Większość wyników badań dostępnych w piśmiennictwie dotyczącym zależności pomiędzy otyłością a próchnicą zębów nie potwierdza bezpośredniej dodatniej korelacji pomiędzy tymi schorzeniami. Natomiast nadwaga i otyłość są uznawane za czynniki rozwoju chorób przyzębia. Wydzielane przez komórki tłuszczowe mediatory prozapalne u osób otyłych mogą, poprzez zaburzanie funkcji układu immunologicznego, modyfikować odpowiedź gospodarza na antygeny płytki nazębnej i przyczyniać się do blokowania funkcji obronnych w chorobach przyzębia. Obserwowane u osób z nadwagą i otyłością zapalenie dziąseł to rezultat wpływu zaburzeń metabolicznych, czynników zapalnych i nieprawidłowych nawyków higienicznych dotyczących jamy ustnej. Te ostatnie są związane z częstym spożywaniem słodzonych, papkowatych i wysoko przetworzonych pokarmów oraz słodzonych napojów gazowanych, co stanowi czynnik warunkujący rozwój nadwagi, zwłaszcza u dzieci i młodzieży. Niewątpliwy jest wpływ nadwagi i otyłości na wydzielanie i właściwości śliny, włącznie ze zmianą jej składu mikrobiologicznego. Pacjenci z otyłością są bardziej narażeni na zdarzenia niepożądane podczas leczenia stomatologicznego, zwłaszcza z zakresu chirurgii stomatologicznej. Osoby z nadwagą i otyłością powinny pozostawać pod stałą stomatologiczną opieką profilaktyczno-leczniczą, w ramach której należy regularnie przeprowadzać periodontologiczne zabiegi profilaktyczno-lecznicze. Stomatolodzy powinni aktywnie uczestniczyć w profilaktyce nadwagi i otyłości, w szczególności u dzieci i młodzieży, wykorzystując częsty kontakt z tą grupą pacjentów. Otyłe osoby dorosłe mogą uczestniczyć w zintegrowanym postępowaniu leczniczym poprzez leczenie stomatologiczne ograniczające pobieranie pokarmów.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 4; 386-391
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 17.

Tytuł:: Współistnienie cukrzycy typu 1 z glomerulopatią submikroskopową u 9-letniej dziewczynki – opis przypadku
Coexistence of type 1 diabetes mellitus and minimal change disease in a 9-year-old girl. A case report
Autorzy:: Fornalczyk, Konstancja
Medyńska, Anna
Wikiera-Magott, Irena
Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna
Kik, Eugenia
Hałoń, Agnieszka
Zwolińska, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034996.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: cukrzyca typu 1
dzieci
glomerulopatia submikroskopowa
steroidoterapia
Opis:: Type 1 diabetes mellitus is the most common metabolic disease in childhood, which may, after years, lead to late vascular complications, including diabetic kidney disease. Microalbuminuria, which progresses to evident proteinuria, is the first sign of this disease. However, other causes, such as nondiabetic nephropathies, should be also included in the diagnosis in diabetic patients. This is particularly important in cases where disease duration by the time proteinuria develops is short, and a good control of glycemia is maintained. We present a case of a 9-year-old girl with type 1 diabetes mellitus who was diagnosed with increasing proteinuria and a developing nephrotic syndrome at 16 months after diabetes diagnosis. The histopathological picture of renal biopsy specimen corresponded to minimal change disease. Steroid therapy was initiated with simultaneous adjustment of insulin doses, which allowed for complete clinical and biochemical remission of nephropathy with maintained normal glycaemia. The girl is under the care of a diabetologist and a nephrologist. In conclusion, a coexisting nephropathy should be considered in the case of proteinuria in a child with diabetes mellitus.
Cukrzyca typu 1 jest najczęstszą chorobą metaboliczną u dzieci – po latach trwania może doprowadzić do późnych powikłań naczyniowych, w tym do cukrzycowej choroby nerek. Jej pierwszym sygnałem jest mikroalbuminuria, z czasem dochodzi do jawnego białkomoczu. W diagnostyce proteinurii u pacjentów z cukrzycą należy jednak uwzględniać również inne jej przyczyny, w tym nefropatie niecukrzycowe. Jest to szczególnie ważne w przypadkach, gdy czas trwania choroby do wystąpienia białkomoczu jest krótki, a glikemia dobrze kontrolowana. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 9-letniej dziewczynki z cukrzycą typu 1, u której w 16. miesiącu od rozpoznania stwierdzono narastający białkomocz i rozwój zespołu nerczycowego. Obraz histopatologiczny bioptatu nerkowego odpowiadał glomerulopatii submikroskopowej. Włączono steroidoterapię z równoczesnym skorygowaniem dawek insuliny, osiągając pełną remisję kliniczną i biochemiczną nefropatii przy prawidłowej glikemii. Dziewczynka pozostaje pod opieką diabetologa i nefrologa. Podsumowując, w przypadku wystąpienia białkomoczu u dziecka z cukrzycą należy wziąć pod uwagę współistnienie nefropatii.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 1; 102-106
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 18.

Tytuł:: Rzadkie postacie kamicy nerkowej
Rare forms of nephrolithiasis
Autorzy:: Skrzypczyk, Piotr
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035507.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
kamica lekowa
melamina
wrodzone wady metabolizmu
Opis:: Inborn errors of metabolism that may lead to calculus formation within the urinary tract include: adenine phosphoribosyltransferase deficiency, xanthine oxidase deficiency, orotic aciduria (acidosis) type I and alkaptonuria. All of them are autosomal recessive diseases. Adenine phosphoribosyltransferase deficiency and xanthine oxidase deficiency (congenital xanthinuria) are defects of purine metabolism, which lead to the formation of calculi composed of 2,8-dihydroxyadenine and xanthine. Xanthinuria is accompanied by hypouricaemia and hypouricosuria. Treatment involves a low-purine diet, abundant fluid administration and allopurinol (in adenine phosphoribosyltransferase deficiency) and alkalisation of urine (in xanthinuria). Orotic aciduria type I is a pyrimidine metabolism defect that manifests with failure to thrive, developmental delay, megaloblastic anaemia, immunodeficiency, skin appendage disorders and excessive excretion of orotic acid with urine. Nephrolithiasis is a rare manifestation of this disease. Treatment involves uridine and haematopoietic drugs. Alkaptonuria is a defect of tyrosine metabolism whereby homogentisate is deposited in tissues. It manifests with connective tissue pigmentation (ochronosis), osteoarthritis, calcifications in the coronary arteries, heart valve damage, pigmentation of the sclera and urolithiasis. Treatment involves nitisinone, vitamin C and dietary restriction of tyrosine and phenylalanine. Melamine urolithiasis is a consequence of crystallisation of melamine (cyanuramide), which was illegally added to infant formulas in China. Melamine stones were spontaneously evacuated from the urinary tract, but some patients developed irreversible renal changes. Moreover, certain drugs may also crystallise in the kidneys. These include aciclovir, indinavir, atanavir, sulphadiazine, triamterene, methotrexate, orlistat, ciprofloxacin and ceftriaxone. Prevention and treatment of this form of nephrolithiasis mostly consist in the administration of a large quantity of fluids.
Wrodzone wady metabolizmu, które mogą prowadzić do powstania złogów w drogach moczowych, to: niedobór fosforybozylotransferazy adeninowej, niedobór oksydazy ksantynowej, acyduria (kwasica) orotowa typu I oraz alkaptonuria. Wszystkie te choroby dziedziczą się w sposób autosomalny recesywny. Niedobór fosforybozylotransferazy adeninowej i niedobór oksydazy ksantynowej (wrodzona ksantynuria) to defekty metabolizmu puryn prowadzące do tworzenia złogów, zbudowanych odpowiednio z 2,8-dihydroksyadeniny i ksantyny. W ksantynurii stwierdza się hipourikemię i hipourikozurię. W leczeniu stosuje się dietę niskopurynową, obfitą podaż płynów oraz allopurinol (w niedoborze fosforybozylotransferazy adeninowej) i alkalizację moczu (w ksantynurii). Acyduria orotowa typu I to wada metabolizmu pirymidyn objawiająca się niedoborem wzrostu, opóźnieniem rozwoju, anemią megaloblastyczną, niedoborem odporności, zaburzeniami przydatków skóry oraz nadmiernym wydalaniem z moczem kwasu orotowego. Kamica moczowa jest rzadką manifestacją choroby. Leczenie polega na podawaniu urydyny oraz preparatów krwiotwórczych. Alkaptonuria jest defektem metabolizmu tyrozyny, w którym dochodzi do odkładania homogentyzynianu w tkankach. Objawami są pigmentacja tkanki łącznej (ochronoza), zwyrodnienie stawów, zwapnienia w tętnicach wieńcowych, uszkodzenie zastawek serca, przebarwienia w twardówce oraz kamica moczowa. W leczeniu stosuje się nityzynon, witaminę C oraz ograniczenie w diecie tyrozyny i fenyloalaniny. Kamica melaminowa to efekt krystalizacji w drogach moczowych melaminy (cyjanuramidu), dodawanej w przeszłości nielegalnie w Chinach do mieszanek mlekozastępczych. Kamienie melaminowe ulegały spontanicznej ewakuacji z dróg moczowych, ale u części chorych doszło do nieodwracalnych zmian w nerkach. W drogach moczowych mogą krystalizować także niektóre leki (acyklowir, indynawir i atanawir, sulfadiazyna, triamteren, metotreksat, orlistat, cyprofloksacyna i ceftriakson). Profilaktyka i leczenie tej postaci kamicy polega przede wszystkim na podaży dużej ilości płynów.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 38-41
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 19.

Tytuł:: Wybrane czynniki wpływające na masę kostną uczniów łódzkich szkół w wieku 7–10 lat z rozpoznaną otyłością
Selected factors affecting bone mass in students with diagnosed obesity, aged 7–10 years, from Łódź
Autorzy:: Łupińska, Anna
Chlebna-Sokół, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034582.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
gęstość mineralna kości
nadwaga
otyłość
Opis:: Introduction: Obesity may be a risk factor for mineralisation and bone structure disorders, contrary to a common belief in its protective effects on bone tissue. Aim: The aim of the study was to assess the relationship between selected risk factors and obesity indicators and bone mass in obese children. Material and methods: The study included 80 children aged between 7 and 10 years with excessive body weight (60 obese and 20 overweight); the reference group included 37 children with body weight appropriate for height. All patients underwent physical examination with anthropometric measurements. Parents were asked to complete a questionnaire. The average daily intake of selected nutrients was analysed using Dieta 2 software package. Densitometry (dual-energy X-ray absorptiometry, DXA) was performed in all children to evaluate bone mass. Results: Obese and overweight children had statistically significantly higher total body BMD and total body BMD Z-score compared to control group. Most DXA parameters (except from volumetric bone mineral density) were positively correlated with body weight, height and waist circumference. A significant positive correlation was found between physical activity and total body BMD. There was a negative correlation between the average daily intake of proteins, carbohydrates, magnesium and phosphorus in obese children and most DXA parameters (p < 0.05). Conclusions: Bone mass in obese children is positively affected by somatic features (body weight, height, waist circumference and body composition) and physical activity, and negatively affected by increased intake of proteins, carbohydrates, phosphorus and magnesium. The calculated volumetric mineral bone density may reflect the actual bone mineral density and prevent DXA overestimation in obese children.
Wstęp: Otyłość, wbrew powszechnej opinii o jej ochronnym działaniu na tkankę kostną, może stanowić czynnik ryzyka zaburzeń mineralizacji i struktury kości. Cel pracy: Celem pracy była ocena zależności między wybranymi czynnikami ryzyka i wskaźnikami otyłości a masą kostną dzieci otyłych. Materiał i metody: Badaniami objęto 80 dzieci w wieku 7–10 lat z nadmierną masą ciała (60 z otyłością, 20 z nadwagą); grupę porównawczą stanowiło 37 dzieci z masą ciała odpowiednią do wysokości. U wszystkich pacjentów przeprowadzono badanie lekarskie z pomiarami antropometrycznymi, rodzice badanych dzieci wypełniali kwestionariusz ankietowy. Średnie dobowe spożycie wybranych składników odżywczych analizowano, wykorzystując program komputerowy Dieta 2. U każdego dziecka oceniono masę kostną metodą densytometryczną (badanie densytometryczne metodą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania X – DXA). Wyniki: Dzieci z nadwagą i otyłością cechowały się istotnie statystycznie wyższymi wartościami BMD Total Body i BMD Total Body Z-score w odniesieniu do grupy porównawczej. Większość parametrów DXA (poza objętościową – wolumetryczną – gęstością mineralną kości) pozostawała w dodatniej korelacji z masą ciała, wysokością, obwodem talii. Zaobserwowano istotną dodatnią korelację między aktywnością fizyczną a BMD Total Body. Średnie dzienne spożycie białka, węglowodanów, magnezu i fosforu przez dzieci otyłe korelowało ujemnie (p < 0,05) z większością parametrów DXA. Wnioski: Na stan masy kostnej dzieci otyłych korzystny wpływ wywierają cechy somatyczne (masa ciała, wysokość, obwód talii i skład ciała) oraz aktywność fizyczna, natomiast nadmierne spożycie białka, węglowodanów, fosforu i magnezu oddziałuje na nią negatywnie. Wyliczona objętościowa (wolumetryczna) gęstość mineralna kości może odzwierciedlać rzeczywistą gęstość mineralną kości i zapobiegać przeszacowaniu wyniku pomiaru DXA u dzieci otyłych.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 514-526
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 20.

Tytuł:: Epidemiologia i rodzaje kamicy układu moczowego
Epidemiology and types of urolithiasis
Autorzy:: Szmigielska, Agnieszka
Skrzypczyk, Piotr
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035513.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
epidemiologia
hiperkalciuria
kamica układu moczowego
Opis:: Urolithiasis is a lifestyle disease. Sex, age, race, place of residence (geographical region), chronic diseases, lifestyle (including diet) and various genetic factors contribute to the risk of calculus formation within the urinary tract. The prevalence of urolithiasis in adults ranges from 1 to 20%, and children account for 2–10% of patients. The annual incidence of paediatric urolithiasis is estimated at several cases per 100,000 children worldwide; it is the reason for approximately 1 per 1,000 hospitalisations among paediatric patients. The prevalence of urolithiasis has been increasing in both adults and children. In young children, the disease is usually a result of a genetically determined metabolic defect (such as hypercalciuria, distal tubular acidosis, familial hypomagnesaemia with hypercalciuria and nephrocalcinosis, or Lesch–Nyhan syndrome). Another significant risk factor in children is a urinary tract defect with urinary retention. Urinary tract infections, in turn, may be either a cause or a complication of urolithiasis. In older children and adults, malnutrition, obesity and metabolic syndrome play a significant role. Other factors conductive to urolithiasis are: certain drugs, low level of physical activity, long immobilisation, low fluid intake, warm climate, inadequate diet and improper vitamin D3 supplementation. The disease recurs within 5 years in 50% of patients. Urolithiasis and its complications may lead to end-stage renal failure. The disease can be divided into different types based on the chemical composition of a calculus, aetiology of the disease and site of calculus formation (upper or lower urinary tract). The composition of calculi is quite often mixed, and they form due to various causes.
Kamica układu moczowego jest chorobą cywilizacyjną. Na ryzyko powstawania złogów w drogach moczowych mają wpływ: płeć, wiek, rasa, miejsce zamieszkania (region geograficzny), choroby przewlekłe, styl życia – w tym dieta – oraz liczne czynniki genetyczne. Częstość występowania kamicy u dorosłych waha się od 1 do 20%. Dzieci stanowią 2–10% wszystkich osób z kamicą układu moczowego. Zapadalność na tę chorobę wśród dzieci na świecie szacuje się na kilka przypadków na 100 000 dzieci na rok; odpowiada ona za około 1 na 1000 hospitalizacji pacjentów pediatrycznych. Zarówno u dorosłych, jak i u dzieci obserwuje się wzrastającą częstość kamicy układu moczowego. U małych dzieci jest ona najczęściej spowodowana genetycznie uwarunkowanymi defektami metabolicznymi (m.in. hiperkalciuria, kwasica kanalikowa dystalna, rodzinna hipomagnezemia z hiperkalciurią i nefrokalcynozą, zespół Lescha–Nyhana). Innym ważnym czynnikiem ryzyka powstawania złogów u dzieci są wady układu moczowego związane z zastojem moczu. Zakażenia układu moczowego mogą być przyczyną lub powikłaniem kamicy. U starszych dzieci i osób dorosłych istotną rolę odgrywają niedożywienie, otyłość i zespół metaboliczny. Do innych czynników ryzyka kamicy należą przyjmowanie niektórych leków, niska aktywność fizyczna, długotrwałe unieruchomienie, mała podaż płynów, ciepły klimat, nieprawidłowa dieta i niewłaściwa suplementacja witaminy D3. Do nawrotu choroby w ciągu 5 lat od jej rozpoznania dochodzi u 50% pacjentów. Kamica i jej powikłania mogą prowadzić do rozwoju schyłkowej niewydolności nerek. Kamicę moczową można podzielić na różne rodzaje ze względu na skład chemiczny złogu, etiologię oraz miejsce powstawania złogu (górne lub dolne drogi moczowe). Nierzadko złogi mają mieszany skład, a przyczyna ich powstawania jest uwarunkowana wieloma czynnikami.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 22-25
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 21.

Tytuł:: Torbiele nerek u dzieci – obserwacja jednego ośrodka
Renal cysts in children: a single centre study
Autorzy:: Medyńska, Anna
Fornalczyk, Konstancja
Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna
Wikiera-Magott, Irena
Kubicki, Dominik
Zwolińska, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035540.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
przewlekła choroba nerek
torbiele nerek
Opis:: Kidney cysts may be congenital (associated or not with genetic disorders) or rarely acquired. They may be an isolated abnormality or be part of an anomaly syndrome. The aim of the study was to analyse the history of patients with suspected/diagnosed cysts of the kidney(s) admitted to the authors’ department in 2015–2016. Material and methods: In this period 1,604 patients were hospitalised, including 49 children aged 1 month – 17 years with a suspected/diagnosed cyst of the kidney(s). There were 30 first-time admissions and the remaining cases were repeat admissions. Results: There were 14 infants (mean age of 4.2 months) among the children hospitalised for the first time. The final diagnoses in this group were as follows: autosomal recessive polycystic kidney disease in 3 children, autosomal dominant polycystic kidney disease in 1 child, right multicystic dysplastic kidney in 4 children, right multicystic dysplastic kidney combined with left ectopic kidney in 1 child, bilateral multicystic dysplastic kidney in 1 child, single renal cysts in 2 children and renal cystic hypodysplasia in 2 children. Among the remaining 16 children (mean age of 10.1 years) diagnosed for the first time due to arterial hypertension or abnormalities on abdominal ultrasound imaging, autosomal dominant polycystic kidney disease was found in 11 children, right multicystic dysplastic kidney in 4 children and left multicystic dysplastic kidney in 1 child. Among 19 patients hospitalised more than once (mean age of 9.5 years) autosomal dominant polycystic kidney disease was diagnosed in 4 children, autosomal recessive disease in 6 individuals, right multicystic dysplastic kidney in 4 children, left multicystic dysplastic kidney in 3 children and other forms of cystic kidney disease in 2 children. In 23 children (47%) various stages of chronic kidney disease were found and in 3 patients a renal transplant was performed. Conclusion: Renal cysts are not a common reason for hospitalisation at a pediatric nephrology centre (3.1% of patients); however, they do require diagnosis and monitoring of patients due to the risk of development of chronic kidney disease.
Torbiele w nerkach mogą mieć charakter wrodzony (związany bądź niezwiązany z zaburzeniami genetycznymi) lub nabyty (rzadki). Mogą być zaburzeniem izolowanym lub stanowić element zespołu anomalii. Celem pracy była analiza historii pacjentów z podejrzeniem/rozpoznaniem torbieli nerki/nerek, przyjętych do Kliniki autorów w latach 2015–2016. Materiał i metody: W tym okresie hospitalizowano 1604 pacjentów, wśród nich było 49 dzieci w wieku od 1 miesiąca do 17 lat z podejrzeniem/rozpoznaniem torbieli nerki/nerek. W 30 przypadkach były to przyjęcia pierwszorazowe, w pozostałych – kolejne. Wyniki: Wśród dzieci hospitalizowanych po raz pierwszy było 14 niemowląt (średnia wieku 4,2 miesiąca). Ostateczne rozpoznania w tej grupie były następujące: autosomalna recesywna wielotorbielowatość nerek – u 3 dzieci, autosomalna dominująca wielotorbielowatość nerek – u 1, dysplazja torbielowata nerki prawej – u 4, połączona z ektopią nerki lewej – u 1, obustronna dysplazja torbielowata – u 1, pojedyncze torbiele nerek – u 2, hipodysplazja nerek z torbielami – u 2. W grupie pozostałych 16 dzieci (średnia wieku 10,1 roku) diagnozowanych po raz pierwszy z powodu nadciśnienia tętniczego lub nieprawidłowości w badaniu ultrasonograficznym jamy brzusznej autosomalną dominującą wielotorbielowatość nerek stwierdzono u 11, dysplazję torbielowatą nerki prawej – u 4, lewej – u 1. Wśród 19 pacjentów hospitalizowanych po raz kolejny (średnia wieku 9,5 roku) autosomalną dominującą wielotorbielowatość nerek rozpoznano u 4, autosomalną recesywną – u 6, dysplazję torbielowatą nerki prawej – u 4, lewej – u 3, inne postaci torbielowatości – u 2. U 23 dzieci (47%) z całej grupy stwierdzono przewlekłą chorobę nerek w różnych stadiach, u 3 wykonano przeszczep nerki. Podsumowanie: Torbiele nerek nie stanowią częstej przyczyny hospitalizacji (3,1% pacjentów) dzieci w ośrodku nefrologicznym, ale wymagają diagnostyki i monitorowania chorych ze względu na ryzyko rozwoju przewlekłej choroby nerek.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 175-182
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 22.

Tytuł:: Zastosowanie aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży
The use of aripiprazole in the treatment of mental disorders in children and adolescents
Autorzy:: Cichoń, Lena
Gabryel, Bożena
Jelonek, Ireneusz
Krysta, Krzysztof
Janas-Kozik, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/951712.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: aripiprazol
atypowy neuroleptyk
dzieci
farmakokinetyka
farmakologia
Opis:: The article is about aripiprazole – an atypical antipsychotic that is registered in Poland for the treatment of schizophrenia in individuals aged ≥15 years, and moderate to severe manic episodes in the course of bipolar disorder type I in adolescents aged ≥13 years in the treatment lasting up to 12 weeks. The paper discusses the mechanism of action, pharmacokinetics, and safety of aripiprazole in the paediatric population. Aripiprazole acts as a partial agonist of the dopamine D2 receptor and the serotonin 5HT1A receptor. Aripiprazole pharmacokinetics in humans is linear and proportional to the dose range of 5–30 mg. In children and adolescents aged 10–17 years, the pharmacokinetic profile is comparable to that observed in adults, after the adjustment for body weight. The article also contains a review of research on the clinical efficacy of aripiprazole in the treatment of psychiatric disorders, such as: schizophrenia, bipolar disorder, hyperkinetic disorder, pervasive developmental disorders, tics and aggressive behaviours in children and adolescents. Aripiprazole evaluated in clinical trials among children and adolescents has shown a good safety and tolerability profile. The incidence and type of side effects of aripiprazole in the paediatric population are essentially similar to those observed in adults. However, by contrast with adults, adolescents treated with aripiprazole may more often develop such side effects as drowsiness, sedation, extrapyramidal symptoms, dry mouth, increased appetite, and orthostatic hypotension. Aripiprazole may play an important role in the treatment of psychiatric disorders in children and adolescents because of its favourable metabolic profile.
Artykuł dotyczy aripiprazolu – atypowego leku przeciwpsychotycznego, który w Polsce jest zarejestrowany w terapii schizofrenii u osób w wieku ≥15 lat oraz epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I u młodzieży w wieku ≥13 lat w leczeniu trwającym do 12 tygodni. Omówiono mechanizm działania, farmakokinetykę oraz bezpieczeństwo stosowania aripiprazolu w populacji dzieci i młodzieży. Aripiprazol działa jako częściowy agonista receptora dopaminowego D2 i serotoninowego 5HT1A. Farmakokinetyka aripiprazolu u ludzi jest liniowa i proporcjonalna do dawki w zakresie 5–30 mg. U dzieci i młodzieży w wieku 10–17 lat profil farmakokinetyczny leku jest porównywalny do obserwowanego u osób dorosłych, po korekcie różnic w masie ciała. Artykuł zawiera także przegląd badań dotyczących skuteczności klinicznej aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychiatrycznych, tj. schizofrenii, zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, zaburzeń hiperkinetycznych, całościowych zaburzeń rozwojowych, tików oraz zachowań agresywnych u dzieci i młodzieży. W próbach klinicznych populacji pediatrycznej lek wykazuje dobry profil bezpieczeństwa i tolerancji. Częstość występowania i rodzaj działań niepożądanych aripiprazolu wśród dzieci i młodzieży są zasadniczo podobne jak w przypadku osób dorosłych. Jednak u młodzieży leczonej aripiprazolem mogą częściej niż u dorosłych pojawiać się efekty uboczne, takie jak senność, sedacja, objawy pozapiramidowe, suchość w jamie ustnej, wzrost apetytu i niedociśnienie ortostatyczne. Wydaje się, że aripiprazol z powodu swojego korzystniejszego profilu metabolicznego może odgrywać istotną rolę wleczeniu zaburzeń psychiatrycznych u dzieci i młodzieży.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 4; 373-387
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 23.

Tytuł:: Radzenie sobie przez dzieci i młodzież z doświadczeniem choroby nowotworowej oraz skutkami jej leczenia
Coping with cancer and the effects of treatment in children and adolescents
Autorzy:: Stenka, Karolina Erwina
Izdebski, Paweł Kajetan
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/941616.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: adaptacja
dzieci
młodzież
nowotwór
radzenie sobie
Opis:: Introduction: Increasing attention has been recently awarded to the process of coping with cancer among children. Cancer is the second cause of deaths among children aged 1 to 19. Still, publications concerning this issue among teenagers and children in Poland are relatively scarce. However, the enormous difficulties that young patients are faced with have led to an increased interest in the mechanisms of coping with the disease. Material and method: This article is a review of the body of research concerned with coping with cancer. The literature reviewed was accessed through Medline and PsycARTICLES databases. Additionally, some available Polish sources were used. Discussion: Paediatric psycho-oncology has no effective methods of the assessment of coping, with the diversity of the applied research methods rendering the comparison of their results difficult. Additional problems result from the huge discrepancy in patients’ age presented in different studies. Children and teenagers usually show a good level of adaptation to the situation. As a result of developmental changes, the efficacy of coping methods improves. The application of active strategies is a prerequisite for good adaptation to illness. Conclusion: Children who deal with cancer show surprisingly good adaptation. Their situation considered, a worse level of adaptation, with a higher level of anxiety and depression were originally expected, yet the hypothesis has been proved to be false.
Wstęp: Badacze coraz częściej skupiają się na analizie procesu radzenia sobie z chorobą nowotworową u dzieci. Nowotwory złośliwe stanowią drugą przyczynę śmierci osób w wieku 1–19 lat. W Polsce publikacje dotyczące tej grupy wiekowej należą do rzadkości. Ogromne trudności, z jakimi muszą się zmagać młodzi pacjenci, powodują wzrost zainteresowania badaczy zagadnieniem radzenia sobie dzieci z chorobą. Materiał i metoda: Artykuł jest przeglądem badań nad radzeniem sobie z chorobą nowotworową. Literatura pochodzi z baz danych Medline oraz PsycARTICLES. Ponadto wykorzystano dostępne źródła polskie. Omówienie: W psychoonkologii dziecięcej można zauważyć brak skutecznych metod oceny procesu radzenia sobie z chorobą. Ze względu na stosowanie różnych metod badawczych trudniej jest porównywać wyniki. Dodatkowe problemy wynikają z dużych rozbieżności wiekowych wśród uczestników prezentowanych badań. Dzieci i młodzież zazwyczaj wykazują dobre przystosowanie do zaistniałej sytuacji. Na skutek zachodzących zmian rozwojowych zwiększa się efektywność wykorzystywanych metod radzenia sobie. Stosowanie strategii aktywnych warunkuje dobrą adaptację do choroby. Wnioski: Dzieci zmagające się z chorobą nowotworową konsekwentnie wykazują niezwykle dobre przystosowanie. Z uwagi na ich sytuację spodziewano się niższego poziomu adaptacji oraz wyższego poziomu niepokoju i depresji, jednak nie potwierdzono tych hipotez.
Źródło:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 4; 334-341
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 24.

Tytuł:: Techniki małoinwazyjne stosowane w leczeniu kamicy układu moczowego u dzieci
Minimally invasive techniques used for treatment of urolithiasis in children
Autorzy:: Samotyjek, Joanna
Jurkiewicz, Beata
Uliasz, Maria
Kwaśniewicz, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035495.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: ESWL
PCNL
RIRS
URSL
dzieci
kamica układu moczowego
Opis:: The paediatric population is a special group among patients with urolithiasis. Within the past 25 years, the prevalence of this disease in the paediatric population has increased from 6% to 10%. The causes of this higher prevalence are not entirely clear but may be associated with various factors, such as: inappropriate eating habits, inappropriate diet, particularly rich in salt and animal protein, insufficient fluid intake, obesity, hypertension, pollution, faster pace of living as well as uncontrolled intake of multivitamin preparations and dietary supplements. The mean age of a paediatric patient with urolithiasis is 7–8 years. The aim of this publication is to present minimally invasive techniques used for treatment of urolithiasis in the paediatric population. Due to a high risk of disease recurrence, the selection of a treatment method that enables removal of calculi in the least invasive and the most effective way is vital in this group of patients. The choice of management depends on various factors, such as: location, size and composition of calculi, patient’s age, anatomical conditions, the degree of urinary outflow obstruction and recurring urinary tract infections. Surgical methods of urolithiasis treatment are identical in adults and in children. Minimally invasive techniques include extracorporeal shock wave lithotripsy (ESWL), percutaneous nephrolithotomy (PCNL), ureterorenoscopic lithotripsy (URSL; ureterolithotripsy) and retrograde intrarenal surgery (RIRS). Owing to the technical advancement, minimally invasive techniques are effective in children and help evacuate calculi fully, even with a single procedure. It must be remembered, however, that they should be performed by experienced urologists in highly specialised and well-equipped centres.
Populacja pediatryczna stanowi szczególną grupę pacjentów z kamicą układu moczowego. W ciągu ostatnich 25 lat częstość występowania tej choroby w populacji pediatrycznej wzrosła z 6% do 10%. Przyczyny zwiększonej zachorowalności nie są do końca wyjaśnione, ale na wzrost częstości kamicy moczowej mogą mieć wpływ różne czynniki: nieprawidłowe nawyki żywieniowe, niewłaściwa dieta, zwłaszcza z dużą zawartością soli i pokarmów bogatych w białko zwierzęce, niedostateczna podaż płynów, otyłość, nadciśnienie tętnicze, zanieczyszczenie środowiska, przyspieszenie tempa życia, niekontrolowana podaż preparatów wielowitaminowych i suplementów. Przeciętny wiek pacjenta pediatrycznego z kamicą wynosi około 7–8 lat. Celem pracy jest przedstawienie technik małoinwazyjnych w leczeniu kamicy układu moczowego w populacji pediatrycznej. Ze względu na wysokie ryzyko nawrotu choroby w tej grupie zasadnicze znaczenie ma wybór takiej metody leczenia, która umożliwiłaby usunięcie złogów w sposób jak najmniej inwazyjny i jednocześnie skuteczny. Wybór odpowiedniego sposobu postępowania zależy od wielu czynników, takich jak: lokalizacja, wielkość i skład złogu, wiek pacjenta, warunki anatomiczne, stopień utrudnienia spływu moczu, nawracające zakażenia układu moczowego. Procedury chirurgicznego leczenia kamicy u dzieci są takie same jak u dorosłych. Wśród technik małoinwazyjnych należy wymienić litotrypsję pozaustrojową (extracorporeal shock wave lithotripsy, ESWL), nefrolitotrypsję przezskórną (percutaneous nephrolithotomy, PCNL), litotrypsję ureterorenoskopową (ureterolithotripsy, URSL) i wsteczną chirurgię śródnerkową (retrograde intrarenal surgery, RIRS). Metody małoinwazyjnego leczenia kamicy u dzieci dzięki zaawansowanemu rozwojowi techniki są efektywne i umożliwiają całkowitą ewakuację złogów już podczas pierwszej procedury. Należy jednak pamiętać, że powinny być wykonywane przez doświadczonych urologów, w wysokospecjalistycznych i dobrze wyposażonych ośrodkach.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 42-46
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 25.

Tytuł:: Torbiel enterogenna w zatoce Douglasa – opis przypadku
Enterogenous cyst in the Douglas’ pouch – a case report
Autorzy:: Morawiecka-Pietrzak, Małgorzata
Klimaszewska-Adamus, Karolina
Pukas-Bochenek, Anna
Fryś-Kubala, Magdalena
Ziora, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1035518.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
torbiel enterogenna
zatoka Douglasa
zdwojenie przewodu pokarmowego
Opis:: Enterogenous cysts are rare congenital lesions, diagnosed mainly prenatally and during infancy. These anomalies may occur anywhere along the gastrointestinal tract – from the mouth to the anus. They are difficult to diagnose because there are no characteristic symptoms. Coexistence of enterogenous cysts with other developmental defects is common. They are primarily diagnosed using ultrasound or magnetic resonance scans. Most cases of enterogenous cysts are treated surgically. We report the case of an enterogenous cyst in the Douglas’ pouch of a 3-month-old girl who was referred to the Department of Child Endocrinology with suspected ovarian cysts.
Torbiele enterogenne to rzadko występujące wrodzone zaburzenia rozwojowe, rozpoznawane głównie w okresie prenatalnym i niemowlęcym. Zmiany te mogą się wywodzić z każdej części przewodu pokarmowego – od jamy ustnej aż po odbyt. Ze względu na brak charakterystycznych objawów mogą stanowić duży problem diagnostyczny. Często obserwuje się współistnienie torbieli enterogennych z innymi wadami rozwojowymi. W diagnostyce wykorzystuje się głównie obrazowanie za pomocą ultrasonografii lub rezonansu magnetycznego. Postępowaniem z wyboru w większości przypadków zmian o charakterze torbieli enterogennych jest zabieg chirurgiczny. W pracy zaprezentowano przypadek 3-miesięcznej dziewczynki skierowanej na Oddział Endokrynologii Dzieci z podejrzeniem torbieli jajnika, u której rozpoznano torbiel enterogenną zlokalizowaną w zatoce Douglasa.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 231-236
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "Dzieci" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język