Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "DE" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 622
Tytuł:
Uwagi o modalnościach de dicto i modalnościach de re
Some Remarks on the De Dicto and De Re Modalities
Autorzy:
Czernecka, Bożena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1918699.pdf
Data publikacji:
2020-11-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
The present paper deals with the philosophical issues born in relation with an analysis of the modal terms. It details the question of the nature of the de dicto modality and de re modality. The paper explains some misunderstandings around the distinction in question, presents an attempt at a translation of the de re modality into the de dicto modality, an attempt which some contemporary philosophers undertake, and critically evaluates this attempt. The paper presents also objections issued most often at the de re modality. Finally, we find here the direction of discussions on the character of modality carried out in classical philosophy of some sort in the point of distinguishing: de dicto − de re.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 1995, 43, 1; 53-69
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sobre la reescritura dramática en el Siglo de Oro: El caso de El bastardo de Castilla
On the Dramatic Rewriting in the Golden Age: The Case of El Bastardo de Castilla
Autorzy:
Lázaro Niso, Rebeca
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806679.pdf
Data publikacji:
2019-10-24
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
przepisywanie; El bastardo de Castilla; Cubillo de Aragón; El conde de Saldaña; Złoty Wiek; teatr
rewriting; El bastardo de Castilla; Cubillo de Aragón; El conde de Saldaña; Golden Age; theatre
Opis:
O zjawisku przepisywania literatury w Złotym Wieku: Przypadek El bastardo de Castilla W Złotym Wieku proces przekazywania literatury dostarcza wielu przykładów użycia przez pisarzy tematów, motywów lub argumentów, a także dosłownych tekstów zaczerpniętych od innych pisarzy. To zjawisko dramatycznego przepisywania zostało przedstawione w niniejszym artykule poprzez konkretny przypadek grenadyjskiego scenarzysty Álvaro Cubillo de Aragóna w dwu jego pracach, dla których wzorcami są dwie sztuki Lope de Vegi. Jedną z par stanowią El bastardo de Castilla i El conde de Saldaña, drugą zaś, odpowiednio, Las mocedades de Bernardo del Carpio i El casamiento en la muerte. Analiza kompozycji i technik pisania są wyraźnym przykładem nawyków kompozycyjnych Cubilla. Sobre la reescritura dramática en el Siglo de Oro: El caso de El bastardo de Castilla En el Siglo de Oro el proceso de transmisión de la literatura brinda innumerables ejemplos del aprovechamiento que los escritores hacían tanto de temas, motivos o argumentos como de textos literales tomados o entresacados de plumas ajenas o de su propia obra. Este fenómeno de la reescritura dramática se ejemplifica en este trabajo a través del caso concreto del ingenio granadino Álvaro Cubillo de Aragón mediante dos obras que toman como modelo dos de Lope de Vega. Se trata, por un lado, de El bastardo de Castilla y de El conde de Saldaña, y, por otro, de Las mocedades de Bernardo del Carpio y de El casamiento en la muerte, respectivamente. El análisis de su composición y sus técnicas de escritura son un ejemplo claro de los modos compositivos de Cubillo.
In the Golden Age the process of transmitting literature provides lots of examples of the use that writers made in subjects, motives or arguments as well as literal texts taken from other writers or their own work. This phenomenon of dramatic rewriting is exemplified in this paper through the concrete case of the grenadian playwriter Álvaro Cubillo de Aragón through two works that take as model two plays of Lope de Vega. One is, on the one hand, El bastardo de Castilla and El conde de Saldaña, and, on the other hand, Las mocedades de Bernardo del Carpio and El casamiento en la muerte, respectively. The analysis of its composition and its writing techniques are a clear example of Cubillo’s compositional habits.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 5; 59-73
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’image de la femme et de l’homme dans Les lettres de Mistriss Fanny Butlerd de Marie Jeanne de Mezières Riccoboni
Obraz kobiety i mężczyzny w Les lettres de Mistriss Fanny Butlerd Marie Jeanne de Mezières Riccoboni
Autorzy:
Michalak-Rajba, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954139.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Riccoboni
Butlerd
XVIII wiek
kobieta
mężczyzna
Eighteen Century
woman
man
Opis:
Wiek XVIII hołduje binarnemu obrazowi płci, w którym akcent zostaje położony na różnicach i opozycjach między kobietą i mężczyzną. Każdej płci przypisuje się zestaw cech – mężczyźnie dobrych i szlachetnych, takich jak prawość, inteligencja czy siła, kobiecie zaś, przez opozycję, negatywnych, jak słabość, niemoralność czy ograniczone możliwości intelektualne. Przyczyny tego stanu rzeczy przypisuje się uwarunkowaniom biologicznym lub społecznym, zawsze jednak stanowią one podstawę do wyjaśnienia i usankcjonowania dominacji mężczyzny. Badacze zajmujący się dziś Mme Riccoboni, osiemnastowieczną powieściopisarką francuską, zgodnie kwalifikują jej twórczość jako feministyczną. W swoich powieściach ukazuje ona obraz płci i relacji je łączących poprzez pryzmat swej ideologii. W jej pierwszej powieści, Lettres de mistriss Fanny Butlerd, obraz kobiety i mężczyzny, choć nadal pozostające w binarnej opozycji wobec siebie, są również przeciwieństwem tradycyjnej, funkcjonującej w społeczeństwie wizji kobiety i mężczyzny. Negatywne cechy, na których buduje się tradycyjny, pejoratywny obraz kobiety, znajdują w powieści swoje przeciwieństwo: staje się ona moralna, potencjalnie równie silna i inteligentna co mężczyzna, emocjonalność zaś, uznawana przez współczesnych Mme Riccoboni za wadę, jest jej największą zaletą. Tym samym dochodzi do idealizacji nowo utworzonego obrazu kobiety. Przez opozycje do niego tworzy się pejoratywny obraz mężczyzny, stanowiący również częściowe przeciwieństwo tradycyjnego pojmowania płci męskiej. Wśród cech przypisywanych płci męskiej autorka podkreśla niemoralność i nieczułość. W związku z nową optyką przedstawiania płci zmienia się również ocena stosunku dominacji, który je łączy, a którego niesprawiedliwość autorka podkreśla szczególnie mocno. Feminizm Mme Riccoboni nie zakłada, jak współczesna ideologia feministyczna, dostępu do ról męskich niezależnie od płci, a więc swoistej androgynizacji kobiety. Przeciwnie, przypisuje ona każdej płci określoną rolę w społeczeństwie, postuluje jednak nowy kontrakt moralny między kobietą a mężczyzną, regulujący od nowa ich stosunki.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 5; 25-48
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La dimension pédagogique de Paul et Virginie de Bernardin de Saint-Pierre
Wymiar pedagogiczny Pawła i Wirginii Bernardina de Saint-Pierre
Autorzy:
Matyaszewski, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954137.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Bernardin de Saint-Pierre
Oświecenie
edukacja
Enlightenment
education
Opis:
Celem studium jest próba odczytania Pawła i Wirginii, najsłynniejszego utworu Bernardina de Saint-Pierre, pod kątem zawartych w nim idei pedagogicznych, stanowiących o dydaktycznym przesłaniu owego dzieła. Wymiar pedagogiczny tej wydanej w 1788 r. powieści nie jest z pewnością dominujący i nie dziwi wcale fakt, że został on niejako przytłumiony przez cały szereg refleksji innej natury, jakie tekst ów wzbudza już od przeszło dwóch wieków. Przesłanie pedagogiczne Pawła i Wirginii jest jednak bezsporne i wszystko wskazuje na to, że pisarz wykorzystał formę powieści, by – zgodnie z własną intencją wyrażenia w niej „wielu cennych prawd” – zawrzeć w tekście również swoje spostrzeżenia na temat wychowania. Nie jest to z pewnością traktat pedagogiczny w stylu Emila Jana-Jakuba Rousseau, ale tekst zawiera tak wiele oryginalnych i konsekwentnych przemyśleń pedagogicznych, że można w nim dostrzec, zarówno poprzez jego formę jak i zwłaszcza poprzez sens zawartych w nim idei, echo russowskiej próby wyrażenia swojej opinii na temat edukacji w powieści Nowa Heloiza. Naturalny kontekst powieści Bernardina de Saint-Pierre, wyspa île de France, przybiera wymiar szkoły życia, w której dzieci rozwijają się zgodnie z filozoficznym przesłaniem całego tekstu, jakim jest harmonia naturalnego porządku świata. Przedstawiając konkretne zasady i prawdy, reguły i propozycje pedagogiczne, autor buduje w swej powieści prawdziwy system wychowawczy.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 5; 5-23
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
De Lokis de Mérimée
O Lokisie Mériméego
Autorzy:
Babińska, Teresa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1964654.pdf
Data publikacji:
1993
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Artykuł jest próbą przedstawienia elementów fantastycznych w Lokisie Prospera Mériméego, ostatniej noweli pisarza, który największą perfekcję osiągnął jako nowelista. Punktem wyjścia jest stwierdzenie T.Todorova, że to, co nadprzyrodzone, pochodzi od języka i jest zarazem jego rezultatem, jak i dowodem („Le surnaturel naît du langage, il en est à la fois la conséquence et la preuve”). Zarówno definicja „fantastyki” (le fantastique), jak i samo rozumienie discours fantastique przejęte zostały także od Todorova. Wzorowanie się na schemacie Todorova spowodowało podzielenie analizy na trzy części. Pierwszą z nich stanowi sposób wypowiadania się (énoncé), drugą jest problem narratora (énonciation), trzecia to kompozycja (composition) oraz związany z nią stosunek czytelnika do dzieła literackiego; czas czytania noweli (le temps de la lecture) i czas opowiadania (le temps du récit) powinny ściśle z sobą korelować. Zakończenie artykułu zwraca uwagę na styl P.Mériméego, na doskonałe stopniowanie opisywanych wydarzeń − prowadzące do przewidywanego końca − i na wszechobecną ironię pisarza, który daje do zrozumienia, że sam nie wierzy w to, co właśnie opowiedział.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1993, 41, 5; 93-100
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tertuliana De testimonio animae jako utwór swoiście publicystyczny
De testimonio animae de Tertullien, oeuvre spécifiquement journalistique
Autorzy:
Babiński, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1965592.pdf
Data publikacji:
1986
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Le présent article se propose de démontrer que De testimonio animae, malgré ses qualités philosophiques et anthropologiques qu'il comporte (l'intuition universelle de Dieu), reste avant tout un ouvrage "journalistique". Et ce, parce qu'il cherche − d'une manière manifestement tendancieuse et propagandiste − à atteindre les buts fixés par les intérêts fondamentaux du christianisme de l'époque, notamment à gagner le monde païen. Une telle interprétation de cet opuscule est suggérée par sa construction conforme à tous les principes de la rhétorique: à la convention du discours protréptique, par lequel s'exprime l'essentiel de l'appel à la conversion à la foi du Christ, se trouve subordonnée une partie plus longuement developpée de l'argumentation qui s'appuie sur le canevas du discours judiciaire, adressé formellement à l'anima métonymique. Comme la notion d'anima comprend en elle-même aussi bien l'homo paganus que l'homo christianus, les énoncés-preuves de l'anima pagana pris dans leur phraséologie de la langue païenne, tendancieusement choisis et expliqués, l'identifient avec l'anima christiana. La structure de l'ouvrage oriente en même temps la manière persuasive − propre à la rhétorique − et non pas logique de procéder à la démonstration, généralement réalisée par l'introduction des topiques conformes au contenu. Dans le genus quasi judiciale, l'apologiste se sert du topique de la désignation du terme, alors que dans le genus deliberativum il introduit le topique du mineur (particulier) et du majeur (général). Avec ce dernier, topique où le mineur veut dire anima et le majeur (étant en même temps la propositio generalis), deus-natura, il démontre rhétoriquement que le païen doit se convertir à la foi chrétienne et prouve du même coup que les persécutions des chrétiens n'étaient pas justifiées.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1986, 34, 3; 73-86
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le standard juridique de bon père de famille et la symétrie entre les expressions bon père de famille et bonne mère de famille en droit français
The bon père de famille Standard and the Symmetry of Expressions bon père de famille and bonne mère de famille in the French Law
Autorzy:
Gałuskina, Ksenia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807194.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
klauzula generalna; należyta staranność; francuska terminologia prawna; bon père de famille; bonne mère de famille
standards; reasonable person; French legal terminology; bon père de famille; bonne mère de famille
Opis:
Klauzula generalna bon père de famille oraz symetryczność wyrażeń bon père de famille i bonne mère de famille w prawie francuskim Celem niniejszego artykułu jest zbadanie relacji między wyrażeniami bon père de famille i bonne mère de famille. Wyrażenie bon père de famille odnosi się do klauzuli generalnej prawa francuskiego, odpowiadającej polskiemu pojęciu należytej staranności. Wyrażenie to w ostatnich latach zostało zastąpione przez terminy raisonnablement, raisonnable oraz personne raisonable. Artykuł omawia tło historyczne klauzuli bon père de famille w prawie francuskim oraz przedstawia analizę wystąpień wyrażeń bon père de famille i bonne mère de famille w korpusie tekstów z dziedziny prawa. Le standard juridique de bon père de famille et la symétrie entre les expressions bon père de famille et bonne mère de famille en droit français Le but du présent article est d’explorer la relation entre les expressions bon père de famille et bonne mère de famille. L’expression bon père de famille renvoie au standard juridique de la personne raisonnable, récemment remplacée par les termes raisonnablement, raisonnable et personne raisonnable. Cet article envisage le contexte historique du standard de bon père de famille en droit français et présente l’analyse des occurrences des expressions bon père de famille et bonne mère de famille dans le corpus des textes juridiques.
The aim of this paper is to explore the relationship between the expressions bon père de famille and bonne mère de famille. The expression bon père de famille refers to the reasonable person standard of the French law and has been recently replaced by the terms raisonnablement, raisonnable and personne raisonable. This paper discusses the historical background of the bon père de famille standard in the French law and presents the analysis of occurrences of both expressions in the corpus of legal texts.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 8; 75-86
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Langue et politique. Essai de relecture du Discours sur universalité de la langue française dAntoine de Rivarol
Język i polityka. Próba ponownego odczytania Discours sur universalité de la langue française Antoine’a de Rivarol
Autorzy:
Matyaszewski, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945117.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Twórczość Antoine'a de Rivarol (1753-1801), jednego z mniej znanych i opracowanych myślicieli francuskiego Oświecenia, dzieli się głównie na dwie dziedziny: językoznawstwo i politykę. Celem niniejszego opracowania jest wykazanie, iż oba te obszary badawcze przenikają się wzajemnie w myśli Rivarola, i to już w jego pierwszym dziele z 1784 roku: Discours sur l'universalité de la langue française. Chodzi o próbę ponownego odczytania tego utworu, który choć tradycyjnie utożsamiany z językoznawstwem, dość ciekawie łączy dziedzinę języka ze światem polityki. Analizując historię głównych języków Europy: niemieckiego, włoskiego, hiszpańskiego, angielskiego i francuskiego, Rivarol dostrzega i udowadnia współzależność między siłą polityczną danego państwa a rozwojem jego języka. Na ten samej zasadzie historia wewnętrznej i zewnętrznej słabości politycznej danego narodu staje się historią jego języka. Zrozumiałym staje się więc fakt, iż obrona tezy o uniwersalności języka francuskiego wiąże się nierozerwalnie w argumentacji autora z przekonaniem o wyjątkowej sile cywilizacyjnej i hegemonii politycznej Francji w oświeconej Europie. Innym przykładem korelacji języka i polityki jest obrona przez Rivarola racjonalistycznej koncepcji porządku naturalnego języka francuskiego i tradycjonalistycznej wizji porządku świata polityki. Pojęcia języka i polityki zbliżają się tu do siebie bardzo blisko, gdyż w obu przypadkach chodzi o ten sam porządek naturalny, którego prawa i wartości wydają się być niezmienne. Broniąc doktryny porządku naturalnego języka francuskiego, Rivarol dość zręcznie utożsamia ją z wyznawaną przez siebie konserwatywną teorią praw polityki. Widać to wyraźnie na przykładzie syntaktycznego porządku języka francuskiego, w którym podstawowa i współzależna triada: podmiot--orzeczenie-dopełnienie staje się niejako odbiciem tradycyjnego i hierarchicznego modelu monarchicznego: król-szlachta-lud. Odrzucenie przez późniejszą myśl kontrrewolucyjną sensualistycznej teorii Condillaca, w której idea porządku naturalnego języka francuskiego zastąpiona jest argumentem wrażenia i odczuwania, daje się więc zrozumieć w pełni w tekście Rivarola z 1784 roku. Stąd też autor nie tylko ciekawie połączył w swych rozważaniach dziedzinę polityki z językoznawstwem, ale wyprzedził też o kilka lat debaty nad językiem, które miały podzielić zwolenników i przeciwników Rewolucji francuskiej.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1997, 45, 5; 5-20
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Paradoks kata i żołnierza w Wieczorach petersburskich Josepha de Maistre
Le paradoxe du bourreau et du soldat dans les Soirées de Saint-Pétersbourg de Joseph de Maistre
Autorzy:
Matyaszewski, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945218.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Joseph de Maistre
religia
konserwatyzm
religion
conservatism
Opis:
Dans les Soirées de Saint-Pétersbourg, son texte de philosophie ésotérique le plus important, Joseph de Maistre remarque qu’il existe dans le monde deux métiers dont la fonction consiste à donner la mort aux proches, sans que pour autant cet acte puisse être qualifié de meurtre: le bourreau et le soldat. Leur fonction étant complètement légitime, officiellement reconnue par la loi humaine, de Maistre ne cesse pourtant de souligner le caractère monstrueux de ce dont ils sont chargés dans la société. Le bourreau apparaît comme un être insensible, dépourvu de toute émotion, tuant ses victimes de sang froid et sans scrupules. Quant au soldat, de Maistre souligne surtout la métamorphose que subit l’homme sur le champ de bataille, où il oublie son système de valeurs morales naturelles pour se transformer en un monstre cruel, capable de tuer ses proches qu’il ne connaît même pas, innocents dans leur majorité. Pour Joseph de Maistre, il est impossible d’expliquer humainement, à l’aide de la raison, le phénomène du bourreau et du soldat, c’est-à-‑dire de comprendre comment l’homme, un être compatissant et miséricordieux de par sa nature, se laisse emporter par les horreurs de l’exécution et de la guerre. Convaincu que ce phénomène échappe à toute spéculation purement humaine, Joseph de Maistre explique l’insaisissable par le recours aux plans secrets de la Providence. Les actes cruels du bourreau et du soldat s’inscrivent dans l’impénétrable économie divine. Tout d’abord, tous les deux exécutent le châtiment que Dieu inflige à l’humanité à cause de ses péchés perpétuels en vue de la punir pour ces prévarications constantes. De plus, leur mission a aussi un caractère profondément sacrificiel, le sang répandu par le bourreau et le soldat coulant en tant qu’offrande à la divinité pour lui demander son pardon et d’apaiser sa colère. L’immolation du sang ayant donc un sens essentiellement eschatologique, la mission du bourreau et du soldat s’avère salutaire pour toute l’humanité. Aussi bien l’offrande du sang des coupables à l’échafaud que le sacrifice de celui des innocents dans la guerre sont d’essence sotériologique, indispensables pour le salut de tous les êtres humains. Par là, la mission du bourreau et du soldat, malgré l’horreur évidente de leurs actes, exprime donc le sens des plans secrets de la divinité.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2008, 56, 5; 201-214
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od El Greca do Prechtla. Z ikonografii św. Jana Chrzciciela de la Concepción, Reformatora Trynitarzy
De el Greco a Prechtl. La Iconografia de san Juan Bautista de la Conceptión, Reformador de la Orden Trinitaria
Autorzy:
Witko, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954530.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
La iconografía de San Juan Bautista de la Concepción es poco diversificada, debido, ante todo, a que su proceso de beatificación progresaba muy lentamente. Tan sólo la proclamación del Reformador venerable servidor de Dios en el año 1760 constituyó una cesura y abrió posibilidades para la creación de muchas interesantes realizaciones artísticas. En la iconografía del Santo predominan las presentaciones en retratos basadas en una imagen que fue pintada aún durante la vida del Religioso y que, en corto tiempo, llegó a conservarse en una copia no muy exacta. Casi todas las imágenes de los siglos XVII y XVIII repetían facciones del retrato cordobés. Otras realizaciones artísticas con más frecuencia presentaban al Santo como místico rezando delante de un crucifijo, y a partir del año 1760 frecuentamente en el estado del vuelo extático con la cruz; otro tipo de presentaciones se basaba en su papel de fundador y lo mostraba con el libro y la pluma en la mano. Aparte de un ciclo de escenas de la vida del Santo no se han conservado otras realizaciones de este tipo. Vale la pena subrayar el hecho de que Juan Bautista de la Concepción el el único santo trinitario quien casi no aparece en la herencia artística de los trinitarios calzados. Los principales atributos del Santo son el crucifijo, el libro y los instrumentos de la penitencia. Aunque el número de ejemplares que no tienen nada que ver con el protótipo de Córdoba no es grande, sin embargo entre ellos, debido a la falta de restricciones de los esquemas iconográficos impuestos, aparecen unas realizaciones excelentes, pintadas por El Greco o Johann Prechtl.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2002, 50, 4 Special Issue; 127-155
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wobec „śmierci Boga”. Sytuacje młodopolskie
En présence de „la mort de Dieu”. Les propositions de la Jeune Pologne
Autorzy:
Gutowski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1963280.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
L'auteur analyse plusieurs formes de l'expérience de „la mort de Dieu”, profondement enracinée dans la conscience du XIX-e siècle (Jean Paul, Hegel, Heine, Nietzsche). Les écrivains polonais de la Jeune Pologne expliquaient parfois „la mort de Dieu” comme un élément évident de l'évolution de la culture (p. ex: T. Miciński La nuit du rabbin, B. Leśmian Bonhomme de neige). Ils percevaient plus souvent „la mort de Dieu” comme l'événement décisif augmentant le catastrophisme décadant (p. ex: J. Kasprowicz, T. Miciński, K. Przerwa--Tetmajer, A. Szandlerowski). L'expérience du désespoir et de la solitude était exprimée par de nombreuses images du vide, de la vacuite, du désert, des cimetières et les actions du „vide actif”. Les propositions de L. Staff (Adam) et de M. Komornicka (Seigneur expire) occupent une place particulière. Staff perçoit „la mort de Dieu” comme une condition de la naissance de l'Homme-Dieu. Dans le texte de Komornicka, Dieu est tué par le vide du monde qu'il a créé, ce qui annonce Son régénération et l'intensification de la vie.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1997, 45, 1; 151-164
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 622

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies