De Lokis de Mérimée

Artykuł jest próbą przedstawienia elementów fantastycznych w Lokisie Prospera Mériméego, ostatniej noweli pisarza, który największą perfekcję osiągnął jako nowelista. Punktem wyjścia jest stwierdzenie T.Todorova, że to, co nadprzyrodzone, pochodzi od języka i jest zarazem jego rezultatem, jak i dowodem („Le surnaturel naît du langage, il en est à la fois la conséquence et la preuve”). Zarówno definicja „fantastyki” (le fantastique), jak i samo rozumienie discours fantastique przejęte zostały także od Todorova. Wzorowanie się na schemacie Todorova spowodowało podzielenie analizy na trzy części. Pierwszą z nich stanowi sposób wypowiadania się (énoncé), drugą jest problem narratora (énonciation), trzecia to kompozycja (composition) oraz związany z nią stosunek czytelnika do dzieła literackiego; czas czytania noweli (le temps de la lecture) i czas opowiadania (le temps du récit) powinny ściśle z sobą korelować. Zakończenie artykułu zwraca uwagę na styl P.Mériméego, na doskonałe stopniowanie opisywanych wydarzeń − prowadzące do przewidywanego końca − i na wszechobecną ironię pisarza, który daje do zrozumienia, że sam nie wierzy w to, co właśnie opowiedział.