Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "własne" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 16
Tytuł:
Własne doświadczenia w leczeniu guzów dużych gruczołów ślinowych
Autorzy:
Jałocha-Kaczka, Anna
Kolary-Siekierska, Katarzyna
Miłoński, Jarosław
Olszewski, Jurek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1397328.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
duże gruczoły ślinowe
guzy
Klinika
leczenie
własne doświadczenia
Opis:
Wstęp. Celem pracy jest przedstawienie Kliniki i własnych doświadczeń w leczeniu guzów dużych gruczołów ślinowych. Materiał i metodyka. W latach 2013–2019, przeprowadzono 95 operacji gruczołów ślinowych, w tym u 45 kobiet (47,36%), w wieku od 24 do 82 lat i u 50 mężczyzn (52,64%), w wieku od 29 do 86 lat. Diagnostyka dużych gruczołów ślinowych obejmowała: wywiad, badanie przedmiotowe otolaryngologiczne, badanie ultrasonograficzne (USG) oraz biopsję aspiracyjną cienkoigłową (BACC) (guza), badania laboratoryjne (morfologia, CRP) oraz badanie tomografii komputerowej z kontrastem (TK) lub rezonansu magnetycznego (MRI) w celu dokładnej oceny gruczołów ślinowych, umiejscowienia zmiany i węzłów chłonnych przed planowaną operacją. Wyniki badań. W analizowanym materiale chorzy z guzami dużych gruczołów ślinowych najczęściej operowani byli w wieku 61-70 lat (34,7%) oraz w wieku 51-60 lat (23,2%). Najwięcej guzów hospitalizowano w ostatnich 4 latach, tj. 2016-2019, co stanowiło 77,8% wszystkich operowanych pacjentów. Wśród operowanych zmian nowotwory łagodne i guzy występowały w 93,7%, z czego najczęściej w badaniu histopatologicznym stwierdzono guz Warthina w 50,5%, oraz gruczolaka wielopostaciowego w 26,3%). Pozostałe guzy i nowotwory łagodne stanowiły zaledwie 16,9% i zaobserwowano je w pojedynczych przypadkach, w tym: gruczolak kwasochłonny, torbiel limfocytowo-nabłonkową, gruczolak mioepitelialny, tłuszczakowłókniak, torbiel zastoinową, torbiel powietrzną, gruczolak kanalikowy, gruczolak podstawnokomórkowy, torbiel z cechami metaplazji płaskonabłonkowej, malformacja naczyniowa, Nowotwory złośliwe w śliniankach stwierdzono w 6,3%, w tym histopatologicznie rozpoznano następujące nowotwory złośliwe: rak gruczołowo-torbielowaty, rak śluzowo-naskórkowy, rak zrazikowo-komórkowy, rak nabłonkowo-mioepitelialny, rak przewodowy. Wnioski. Większość zoperowanych guzów w obrębie gruczołów ślinowych stanowiły nowotwory łagodne (93,7%), z czego histopatologicznie najczęściej były to: guz Warthina (50,5%) oraz gruczolak wielopostaciowy (26,3%), natomiast nowotwory złośliwe występowały w 6,3%. Guzy umiejscowione były głównie w śliniankach przyusznych, bo aż w 93,7%, z czego najczęściej lokalizacja dotyczyła płata powierzchownego w 56,8%. Najczęstszą techniką operacyjną stosowaną w Klinice była metoda zewnątrztorebkowego wyłuszczenia guza w 88,4%, rzadziej pozostałe metody.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2020, 74, 3; 17-22
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie chirurgiczne guzowatości nosa – doświadczenia własne
Autorzy:
Kamiński, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399779.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
guzowatość nosa
leczenie chirurgiczne
Opis:
Guzowatość nosa (rhinophyma) to końcowe stadium trądziku różowatego. Guzowaty przerost nosa zewnętrznego jest schorzeniem o przewlekłym przebiegu. Głównym problemem u chorych z objawami przerostu guzowatego nosa, oprócz zaburzeń czynnościowych, są kwestie dotyczące estetyki, związane z deformacją i zniekształceniem nosa. W związku z tym chorzy często przyjmują postawę izolacyjną, unikają kontaktów interpersonalnych i społecznych. Większość chorych z objawami rhinophyma nie jest świadoma możliwości terapeutycznych, które polegają na poprawie funkcji czynnościowych oraz estetyki twarzy. Metodą z wyboru w leczeniu guzowatości nosa jest leczenie chirurgiczne. Długotrwałe obserwacje pacjentów dowodzą, że leczenie konwencjonalne daje satysfakcjonujące wyniki kosmetyczne i czynnościowe.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2018, 7, 1; 42-44
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Własne doświadczenia w rozpoznawaniu uszkodzeń słuchu za pomocą audiometrii impedancyjnej
Autorzy:
Kowalska, Sylwia
Konopka, Wiesław
Słomińska, Renata
Olszewski, Jurek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1398773.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
diagnostyka
uszkodzenia słuchu
audiometria impedancyjna
Opis:
Introduction. The aim of this work was to assess the value of impedance audiometry in the differential diagnostics of hearing disorders, especially in patients suffering from tinnitus. Material and methods. The analysis dealt with results of the audiological tests in 198 patients (116 female and 82 male), hospitalised in 2007 due to their hearing deterioration, tinnitus or sudden deafness. The conducted audiological tests covered threshold and suprathreshold pure tone audiometry, speech audiometry, BERA and impedance audiometry. Results of the studies. Women (58.5%) and people over 50 years old (58.6%) constituted the majority of the patients. In 166 (83.8%) patients the conducted tests via impedance audiometry did not prove any deviations from the normal condition, the lesions referred to both ears in 32 (16.9%) patients and one ear in 17 (8.5%) patients. An incorrect tympanogram was found in 23 people, including type As in 11, type Ad in 2, type B in 4 and type C in 6 subjects. Low values of acoustic receptivity of the middle ear were noted in 20 ears, whereas high values in 11 ears. In 3 ears we found low values of the gradient (below 0.3), high values – in 11 ears. The middle ear pressure between –170 and –350 daPa was noticed in 20 ears, and positive values, above +50 daPa up to +75 daPa, in 3 ears. Disorders in the stapedial refl ex registration were observed in 38 (19.1%) patients. The assessment of the conducted subjective and objective audiological examinations allowed to recognise bilateral perceptive hearing injuries in 139 patients, including 49(25,9%) of cochlear origin with OWG, in further 70 patients the hearing loss referred to higher frequencies and was rather slight. Conclusions. The own experiences indicated that the impedance audiometry constitutes the integral part of contemporary audiological diagnostics and still remains an objective method facilitating quick, non-invasive evaluation of the functions of particular elements in the middle ear.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2008, 62, 6; 764-768
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego
Autorzy:
Wacławek, Magdalena
Pietkiewicz, Piotr
Niewiadomski, Piotr
Olszewski, Jurek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1397281.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
diagnostyka
leczenie
zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego
Opis:
Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2021, 75, 2; 21-27
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chirurgia robotowa (system da Vinci Xi) w nowotworach złośliwych głowy i szyi – doświadczenia własne
Autorzy:
Golusiński, Wojciech
Pieńkowski, Piotr
Majchrzak, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1397302.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
chirurgia robotowa
da Vinci
rak gardła środkowego
Opis:
Wprowadzenie: Chorzy przed 50. rokiem życia z rakiem gardła środkowego HPV dodatnim rokują znacznie lepiej w kontekście przeżycia niż chorzy HPV negatywni. Następstwa leczenia onkologicznego wpływają bezpośrednio na fizjologiczną funkcję narządów górnego odcinka drogi oddechowo-pokarmowej i jakość życia tych osób. Z tego powodu tak istotny jest wybór odpowiedniej terapii. Chirurgia minimalnie inwazyjna zapewnia radykalność leczenia onkologicznego z równoczesnym zachowaniem jakości życia. Główną metodą leczenia chirurgicznego jest dojście przezustne z wykorzystaniem: TLM, metod elektrochirurgicznych oraz TORS. Radiochemioterapia jako leczenie pierwotne w pierwszym i drugim stopniu zaawansowania klinicznego jest równie skuteczna. Jednakże późne powikłania w postaci zaburzeń połykania, oddychania, smaku i węchu powodują, że w ostatnich latach nastąpił zwrot w kierunku chirurgii minimalnie inwazyjnej, szczególnie przezustnej chirurgii robotowej, która od ponad 20 lat jest szeroko stosowana w chirurgii głowy i szyi w: Stanach Zjednoczonych Ameryki Pn., Azji i krajach Europy Zachodniej. Polska po wielu latach dołączyła do grona krajów, w których wykonuje się zabiegi w obrębie głowy i szyi przy użyciu chirurgii robotowej da Vinci. C el: Celem pracy jest przedstawienie doświadczeń własnych w pracy z TORS w Klinice Chirurgii Głowy, Szyi i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu oraz analiza najnowszych doniesień literaturowych dotyczących wykorzystania TORS w leczeniu raka płaskonabłonkowego części ustnej gardła.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2020, 74, 1; 1-5
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problem zgorzeli gazowej na ostrym dyżurze chirurgicznym – doświadczenia własne
Autorzy:
Zaręba, Konrad Piotr
Dawidziuk, Tomasz
Zińczuk, Justyna
Pryczynicz, Anna
Guzińska-Ustymowicz, Katarzyna
Kędra, Bogusław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392122.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Clostridium
skóra
terapia hiperbaryczna
zakażenie
zgorzel
Opis:
W niniejszej pracy autorzy przedstawiają problem postępowania ze zgorzelą gazową u chorych przyjmowanych na „ostrym dyżurze chirurgicznym”. Zgorzel gazowa wydaje się obecnie rzadkim problemem klinicznym, a co za tym idzie, postępowanie z chorym, u którego podejrzewa się zgorzel, może być dużym wyzwaniem diagnostyczno-terapeutycznym, zwłaszcza w ramach Szpitalnego Oddziału Ratunkowego czy Izby Przyjęć. Autorzy przedstawiają spostrzeżenia kliniczne dotyczące 8 przypadków chorych, którzy trafili do Kliniki w ramach „ostrego dyżuru chirurgicznego”. Wszyscy pacjenci byli leczeni operacyjnie, a następnie przekazani do leczenia hiperbarycznego w możliwie najkrótszym czasie. Poniższa praca przedstawia standardy postępowania z chorym ze zgorzelą gazową, które zostały wypracowane w Klinice w oparciu o doświadczenia własne.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 6; 1-5
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rekomendowane standardy wyposażenia ośrodka leczniczego w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej – doświadczenia własne
Autorzy:
Sztuczka, Ewa
Żukowska, Wioletta
Jackowski, Marek
Janik, Michał R
Paśnik, Krzysztof
Michalik, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392906.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Chirurgiczne leczenie otyłości
laparoskopia
rekomendacje
Opis:
Ze względu na masę ciała chorego, oraz niejednokrotnie ponadnormatywną posturę, w oddziale chirurgicznym uwzględnić należy wyposażenie w następujący sprzęt: 1. Odpowiednio wzmocnione łóżko szpitalne o szerokości do 120 cm i nośności co najmniej 250–300 kg. Łóżko bariatryczne powinno mieć możliwość podnoszenia leżanki do pozycji zagłówkowej, kucznej, pozycji Trendelenburga (do kąta +10˚) i anty-Trendelenburga (–10˚). W standardzie doposażyć je należy w poręcze i wysięgnik o wzmocnionej konstrukcji oraz solidne lejce ułatwiające wczesne, pooperacyjne uruchomienie pacjenta. 2. Wzmocniony materac (większy komfort zapewni materac próżniowy). 3. Odpowiednie siedzisko, krzesło, wózek inwalidzki, które umożliwią pacjentowi spędzanie czasu w korzystnej dla niego pozycji pionowej (poprawa czynności płuc i krążenia krwi). Siedzisko powinno oferować zadowalające obciążenie robocze do co najmniej 250–300 kg i odpowiednie wymiary siedzenia, które zapewnią wystarczającą przestrzeń dla bioder pacjenta i znajdującej się wokół nich tkanki tłuszczowej oraz uwzględnią kształt ciała chorego, rozkład jego masy (apple – shaped, pear - shaped). Doposażenie siedziska w kółka umożliwia bezpieczne przemieszczanie chorego w dowolne miejsce w szpitalu. 4. Stosowną do badania i leczenia leżankę bariatryczną, która sprosta wykonaniu codziennych czynności terapeutycznych i pielęgnacyjnych, np. zmianom opatrunków, przeprowadzeniu badania fizykalnego. Wskazana byłaby leżanka elektryczna, z regulacją wysokości i oparcia, oraz odpowiednim, bezpiecznym obciążeniem roboczym rzędu ok. 300 kg. 5. Dużych rozmiarów kabinę prysznicową, dostosowaną do potrzeb otyłych pacjentów. Dodatkowo należy wyposażyć ją w poręcze, uchwyty i mobilne krzesło toaletowe. 6. Solidny balkonik umożliwiający samodzielne poruszanie się, utrzymanie własnego ciężaru ciała zarówno w okresie przed-, jak i pooperacyjnym, ewentualnie profesjonalne nosidło do bezpiecznego przekładania pacjenta. 7. Wagę dostosowaną do pomiaru ciężaru ciała pacjentów bariatrycznych (możliwość dokonania pomiaru masy ciała do co najmniej 350 kg). 8. Stopnie (podesty), umożliwiające wejście i położenie pacjenta bariatrycznego, np. na leżance, kozetce opatrunkowej. 9. Specjalistyczne (duże) mankiety, które umożliwiają prawidłowy pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Masa ciała chorych kwalifikowanych do operacyjnego leczenia otyłości najczęściej przekracza 100 kg. Bez względu na rodzaj proponowanej procedury chirurgicznego leczenia otyłości, konieczne jest odpowiednie wyposażenie sali operacyjnej w sprzęt i aparaturę medyczną. 1. Automatyczny stół operacyjny, umożliwiający bezpieczne ułożenie pacjenta w pozycji anty-Trendelenburga. Zalecane obciążenie robocze stołu do 350 kg. Wyposażenie w akcesoria umożliwiające utrzymanie żądanej pozycji chorego, np. szerokie podpory pod kończyny górne i dolne, masywne pasy mocujące chorego do stołu i zapobiegające ześlizgiwaniu podczas operacji, ale nieupośledzające krążenia krwi w kończynach. Posiadanie stołu z wymiennym blatem pozwoli na rezygnację z konieczności zabezpieczenia odpowiedniego wózka transportowego ze śluzy do sali operacyjnej. 2. Materac próżniowy, który po wypompowaniu powietrza dopasowuje się do ciała chorego i pozwala na odpowiednie umocowanie pacjenta na stole operacyjnym. Dostępem z wyboru chirurgicznego leczenia otyłości jest dziś technika laparoskopowa. Konieczne jest zatem posiadanie: 1. Dobrej jakości toru wizyjnego z insuflatorem gazu, najlepiej w technologii HDTV prezentującej obraz w naturalnych barwach z dobrym kontrastem i ostrością. System powinien być wyposażony w możliwość rejestracji zapisu przebiegu operacji oraz w pompę ssąco-tłoczącą, niezbędną do ewakuacji nagromadzonych płynów ustrojowych oraz wypłukania pola operacyjnego [6]. 2. Koagulującego urządzenia dwubiegunowego lub noża harmonicznego (preparowanie tkanek techniką laparoskopową wymaga zastosowania zaawansowanych narzędzi służących do cięcia i koagulacji tkanek). Zaletą tego sprzętu jest możliwość zamykania naczyń o średnicy 5–7 mm, a w przypadku skalpela harmonicznego zapewnienie cięcia, preparowania oraz koagulacji tkanek przy zastosowaniu jednego narzędzia roboczego. Nowoczesne instrumentarium elektrochirurgiczne pozwala też zmniejszyć zużycie materiału szewnego (co minimalizuje ryzyko powikłań, zakażenia miejsca operowanego, ponieważ w organizmie pacjenta pozostaje mniej ciała obcego), znacząco skraca czas operacji i zmniejsza utratę krwi [7, 8, 9]. 3. Bazowego i specjalistycznego instrumentarium medycznego. Ilość narzędzi, ich rodzaj oraz rozmiar zależy od wykonywanej procedury bariatrycznej. 1. Trzonek i ostrze nr 11.
2. Strzykawka z 10 ml roztworu 0,9% NaCl.
3. Nożyczki do preparowania tkanek.
4. Nożyczki do szwów.
5. Dwa haki Langenbecka.
6. Końcówka ssąca z drenami.
7. Dren do insuflacji gazu.
8. Igła Veressa do wytworzenia odmy.
9. Dwa kleszczyki typu Pean.
10. Imadło.
11. Dwie pincety chirurgiczne.
12. Dwa opinaki typu Backhaus.
13. Dwa haczyki jednozębne do uchwycenia powięzi, ewentualnie dwa kleszczyki Kochera.
14. Materiał opatrunkowy: 15. Materiał szewny do zamknięcia otworów po trokarach: 16. Dren Redona nr 14 lub 16.
17. Worek do pasywnego drenażu Redona.
18. Antyadhezyjne opatrunki pooperacyjne. Zalecane instrumentarium bazowe przedstawiono na fotografii 1. 1. Trokar optyczny o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
2. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy 5 mm lub dwa trokary o średnicy
 10/12 mm z redukcją na 5mm i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub optyka skośna o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Monopolarna elektroda hakowa o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
10. Atraumatyczne kleszczyki typu Babcock o średnicy 5 mm
 lub 10 mm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica.
14. Klipsy naczyniowe.
15. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją,
 o średnicy12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka
16. Kilka (6–7) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywek (wybierając
 ładunek, należy kierować się wiedzą o grubości oraz
 biomechanice tkanki). 17. Stapler okrężny o średnicy 25 CDH i długiej rękojeści
 (ewentualnie w wyposażeniu dodatkowym kowadełko typu
 or-vill).
18. Filtr oddymiający pole operacyjne [10]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji Roux-en-Y Gastric Bypass techniką laparoskopową (LRYGB) przedstawiono na fotografii 2. 1. 5 ml błękitu metylenowego 1% do sprawdzenia szczelności
 zespolenia.
2. Strzykawkę10 ml.
3. Sondę żołądkową 34–36. 1. Trokar optyczny o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości15 cm.
2. Trokar o średnicy 5 mm lub 10/12 mm z redukcją na 5mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub skośna optyka o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony dysektor o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5mm i długości 40–44cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Rurka kalibracyjna z podziałką do 10 cm o średnicy 5mm
 i długości 40–44 cm.
10. Imadło.
11. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej
 energii bipolarnej o średnicy 5mm lub 10 mm i długości
 ramienia od 35cm.
12. Klipsownica.
13. Klipsy naczyniowe do uszczelnienie szwów staplerowych
 na żołądku.
14. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją
 średnicy 12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka.
15. Kilka (6–7 sztuk) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywki (wybierając ładunek,
 należy kierować się wiedzą o grubości oraz biomechanice
 tkanki).
16. Filtr do ewakuacji dymu z pola operacyjnego.
17. Endocatch / bag (do wyjęcia resekowanej części żołądka).
18. Rozwieracz trójramienny do bezpiecznego usunięcia worka
 z żołądkiem [11]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji resekcji rękawowej żołądka techniką laparoskopową (LSG) przedstawiono na fotografii 3. 1. sondę żołądkową 34–44 CDH.
2. 5 ml błękitu metylenowego 1%.
3. Strzykawkę 10 ml. 1. Trokar optyczny o średnicy10 mm.
2. Trokar o średnicy15 mm z redukcją na 5 mm.
3. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm.
4. Retraktor Goldfinger.
5. Opaska gastric band.
6. Wideokamera lub skośna optyka 30˚ ze światłowodem.
7. Retraktor do podtrzymania wątroby.
8. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
9. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
10. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny, lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej, o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica i klipsy naczyniowe.
14. Filtr do ewakuacji zadymienia w polu operacyjnym [12]. Wprawdzie odchodzi się obecnie od zakładania opasek bariatrycznych, niemniej jednak są jeszcze ośrodki w kraju, które decydują się na tę metodę operacyjną. null null null Częstość występowania otyłości oraz chorób jej towarzyszących gwałtownie wzrasta zarówno w kraju, jak i na świecie, osiągając skalę epidemii. Zgodnie z wynikami badań naukowych, zabiegi bariatryczne stanowią obecnie jedyną metodę leczenia otyłości olbrzymiej o udowodnionej skuteczności. Postęp wiedzy, który dokonał się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, pozwolił na zweryfikowanie wskazań do chirurgicznego leczenia otyłości [1]. Złotym standardem leczenia operacyjnego jest zastosowanie małoinwazyjnych technik laparoskopowych, które wiążą się ze zmniejszonym odsetkiem powikłań oraz niższą śmiertelnością okołozabiegową [2, 3]. Dostęp laparoskopowy zapewnia także mniejsze ryzyko kontaminacji ran operacyjnych, uzyskanie lepszych efektów kosmetycznych i szybszy powrót pacjenta do codziennych czynności życiowych i zawodowych. Zaleca się, aby zabiegi chirurgicznego leczenia otyłości wykonywano w ośrodkach z doświadczeniem w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej, posiadających wyszkoloną kadrę oraz niezbędny sprzęt [3]. Terapia i opieka pielęgnacyjna nad pacjentem oraz przygotowanie chorego do bariatrycznej procedury chirurgicznej wymaga odpowiedniego, i dodatkowego, wyposażenia oddziału oraz bloku operacyjnego w aparaturę medyczną, która dostosowana jest do chorych z otyłością olbrzymią [4]. Ośrodek taki powinien dysponować również możliwością leczenia powikłań występujących po operacjach bariatrycznych [5].
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 5; 52-56
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Epidemiologia i własne doświadczenia w diagnostyce oraz leczeniu brodawczaków odwróconych nosa i zatok przynosowych
Autorzy:
Nowosielska-Grygiel, Joanna
Pietkiewicz, Piotr
Owczarek, Kalina
Olszewski, Jurek
Miłoński, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1398508.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
brodawczak odwrócony
chirurgia endoskopowa
zatoki przynosowe
Opis:
Wprowadzenie: Celem pracy była analiza częstości występowania brodawczaka odwróconego w obrębie nosa i zatok przynosowych u chorych operowanych techniką endoskopową w Klinice Otolaryngologii, Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii. Materiał i metody: W latach 2006–2016 z powodu chorób zatok przynosowych operowano w klinice 3574 chorych. Podstawą kwalifikacji do leczenia były: wywiad, badanie przedmiotowe i tomografia komputerowa zatok przynosowych w trzech płaszczyznach oraz badania laboratoryjne. Materiał opracowano na podstawie analizy danych z historii chorób. Analizie poddano wiek chorych, płeć, wyniki badania histopatologicznego zmian patologicznych usuniętych w czasie operacji. Wyniki: W badanym materiale wśród 3574 pacjentów operowanych techniką endoskopową z powodu przewlekłych zmian zapalnych, u 80 z nich (2,23%) – w tym u 31 kobiet (38,75%) i u 49 mężczyzn (61,25%) – na podstawie badania histopatologicznego postawiono rozpoznanie brodawczaka odwróconego. Największą grupę stanowili chorzy w wieku 60–70 lat (12,5% kobiet i 15% mężczyzn) oraz 50–60 lat (w tej grupie było 5% kobiet i 21,25% mężczyzn). W latach 2006–2016 każdego roku przeprowadzano różną liczbę zabiegów endoskopowych – od 264 (7,38%) w 2013 roku do 355 (9,93%) w 2016 roku. Liczba stwierdzonych brodawczaków odwróconych wahała się od 4 (1,23%) w 2007 roku oraz 2015 roku, do 12 (3,87%) w 2014 roku. W ostatnich 4 latach zaobserwowano wzrost występowania brodawczaków odwróconych. Wnioski: Spośród 3574 pacjentów operowanych techniką endoskopową z powodu przewlekłych zmian zapalnych, u 80 z nich stwierdzono brodawczaka odwróconego, co stanowiło 2,23% wszystkich przypadków. Dlatego wszyscy chorzy, u których planowany jest zabieg endoskopowy z powodu zmian zapalnych i przerostowych, powinni mieć wykonane badanie fiberoskopowe. Wznowy brodawczaków odwróconych stanowiły 17,5% wszystkich przypadków i występowały głównie u pacjentów ze współistniejącymi zmianami polipowatymi nosa i zatok przynosowych. Najbardziej wartościową metodą pooperacyjnej kontroli jego wznowy okazało się badanie fiberoskopowe.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2017, 71, 6; 27-32
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Endoskopowe leczenie chorych z kostniakami zatok przynosowych – doświadczenie własne
Autorzy:
Strąk, Paweł
Zagólski, Olaf
Składzień, Jacek
Oleś, Krzysztof
Konior, Marcin
Hydzik-Sobocińska, Karolina
Głowacki, Roman
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1398832.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
zatoki przynosowe
endoskopowa chirurgia nosa i zatok
kostniaki
Opis:
Osteomas are relatively common, benign, slow-growing, often asymptomatic neoplasms of the paranasal sinuses, occurring mainly in frontal and ethmoid sinuses. Surgical removal is done if they extend beyond the boundaries of the sinus, keep enlarging, are localised in the region adjacent to the nasofrontal duct, or if signs of chronic sinusitis are present and, irrespective of their size, in symptomatic tumours. Progressive headaches and chronic inflammation of the adjacent mucous membrane are most common symptoms. Endoscopic surgery plays an important role in management of ethmoid, sphenoid and frontal osteomas. Aim. The aim of the paper was to report own experience in endoscopic treatment of patients with osteomas of the paranasal sinuses. Material and methods. 6 patients with osteomas of paranasal sinuses were included in the group, mean age 36 years (range 15–52). Most common involvement was ethmoid cells (3). There were also patients with frontal, maxillary and sphenoid osteoma. All tumours were removed under endoscopic giudance. Frontoethmoidectomy was performed to remove ethmoid and frontal osteomas. Antrotomy was used in case of maxillary involvement and sphenoethmoidectomy in the patient with sphenoid sinus osteoma. Sphenoid sinus was approached through its anterior wall with a Stammberger punch. All the tumours were removed using fine forceps. Results. No post-operative complications were observed. No recurrences were noted. All patients remain asymptomatic. Conclusions. Resection of small and medium size osteomas of the paranasal sinuses can be safely and radically performed using endoscopic techniques. It allows their radical resection and very good cosmetic effects.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2007, 61, 3; 260-264
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie zaawansowanego raka krtani i krtaniowej części gardła – przegląd literatury i doświadczenia własne
Autorzy:
Krawczyk, Przemysław
Osuch-Wójcikiewicz, Ewa
Majszyk, Daniel
Bruzgielewicz, Antoni
Niemczyk, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399945.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
radioterapia
badanie histopatologiczne
duszność
rak krtani
przeciwciała monoklonalne
Opis:
Aż 70–85% nowotworów krtani i krtaniowej części gardła jest rozpoznawanych w wysokim stadium zaawansowania, stanowiąc duże wyzwanie diagnostyczno-terapeutyczne i wpływając na złe wyniki leczenia. Chorzy ze zmianami zaawansowanymi, w stadium III i IV, kwalifikowani są do pierwotnego leczenia chirurgicznego lub chemioradioterapii – w zależności od stopnia zaawansowania choroby, czynników złego rokowania i preferencji chorego. Brakuje jednak wypracowanych wiarygodnych standardów kwalifikacji do leczenia, które pozwoliłyby na ustanowienie jednolitych zaleceń terapeutycznych oraz poprawę wyników leczenia w tej grupie chorych.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2018, 7, 2; 25-30
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Choroba Ménière’a cz. 2. Możliwości leczenia oraz strategie terapeutyczne. Komentarz do aktualnych zaleceń i doświadczenia własne
Autorzy:
Niemczyk, Kazimierz
Jasińska, Agnieszka
Pierchała, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399146.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
choroba Ménière’a
otoneurologia
wodniak śródchłonki
zalecenia postępowania
zawroty głowy
Opis:
Autorzy przedstawiają kontynuację przeglądu aktualnych zaleceń i najnowszych badań dotyczących choroby Ménière’a. W ostatnich latach ukazały się międzyośrodkowe opracowania na temat strategii terapeutycznych, w tym: International consensus (ICON) on treatment of Méniere’s disease 2018, European Position Statement on Diagnosis, and Treatment of Meniere’s Disease, Diagnostic and therapeutic strategy in Menière’s disease. Guidelines of the French Otorhinolaryngology-Head and Neck Surgery Society (SFORL) 2017. W konsekwencji również „Amerykańska Akademia Otorynolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi” (AAO-HNS) opublikowała w kwietniu 2020 r. zaktualizowane wytyczne na ten temat. Na podstawie wymienionych opracowań oraz przeglądu literatury, przedstawiono główne metody leczenia stosowane w chorobie Meniere’a oraz ocenę ich skuteczności. W oparciu o aktualne zalecenia, a także doświadczenia własne Kliniki Otorynolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, zaproponowano schemat terapeutyczny.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2020, 9, 2; 18-22
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chirurgiczne leczenie gruźlicy układu moczowo-płciowego: doświadczenie własne i przegląd literatury
Autorzy:
Mittal, Ankur
Ranjan, Satish
Narain, Tushar
Panwar, Vikas
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391821.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
gruźlica (TB)
gruźlica pozapłucna (EPTB)
gruźlica układu moczowo-płciowego (GUTB)
terapia przeciwgruźlicza (ATT)
układ moczowo-płciowy (GUS)
Opis:
Wprowadzenie: Gruźlica układu moczowo-płciowego jest jedną z najczęstszych postaci gruźlicy pozapłucnej. Z uwagi na zróżnicowanie obrazu klinicznego i rozbieżności w badaniach diagnostycznych, pacjenci zazwyczaj zgłaszają się do leczenia na późnym etapie choroby i – w konsekwencji – duża liczba z nich wymaga interwencji chirurgicznej. Cel: Celem niniejszego badania jest dokonanie retrospektywnej analizy roli operacji chirurgicznych w leczeniu gruźlicy układu moczowo-płciowego. Materiały i metoda: W badaniu udział wzięli wszyscy pacjenci zdiagnozowani w naszym ośrodku w kierunku gruźlicy moczowo-płciowej w okresie od października 2017 r. do września 2019 r. W analizach uwzględniono: sposób prezentacji, czas trwania objawów, przeprowadzone badania, zastosowane leczenie i dalsze działania. Wyniki: W grupie 25 chorych, u których stwierdzono gruźlicę układu moczowo-płciowego (GUTB), znalazło się 15 (60%) mężczyzn i 10 (40%) kobiet. Średni wiek w momencie prezentacji wynosił 40,84 lat. Dziewiętnaścioro (76%) pacjentów poddano interwencji chirurgicznej, przy czym u wielu wymagany był więcej niż jeden zabieg chirurgiczny. Procedurę rekonstrukcyjną wykonano u siedmiu osób. Przy medianie obserwacji kontrolnej wynoszącej 12 miesięcy wszyscy pacjenci są w dobrym stanie zdrowia, bez nawrotów choroby. Wniosek: Leczenie chirurgiczne w połączeniu z terapią przeciwgruźliczą stanowi klucz do postępowania w przypadkach GUTB przebiegających z uszkodzeniami strukturalnymi. Sam zabieg chirurgiczny może jednak mieć charakter ablacyjny lub rekonstrukcyjny, zależnie od różnorodnych czynników omówionych w niniejszym badaniu. Zabieg pozwala na zachowanie lub przywrócenie optymalnej czynności układu moczowo-płciowego dotkniętego zakażeniem prątkami gruźlicy.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 6; 1-6
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zastosowanie nowego modelu zatyczki z bezkomórkowej macierzy skórnej w leczeniu przetok odbytu. Opis przypadku oraz spostrzeżenia własne na podstawie pierwszego zastosowania w Polsce
Autorzy:
Bobkiewicz, Adam
Krokowicz, Łukasz
Borejsza-Wysocki, Maciej
Banasiewicz, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393082.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
przetoka odbytu
zatyczka biomateriałowa
implantacja zatyczki
Opis:
Przetoka odbytu (anal fistula, AF) jest patologicznym połączeniem odbytu i skóry okolicy odbytu. Główną przyczyną tworzenia się przetok odbytu jest infekcja bakteryjna gruczołów w obrębie krypt odbytowych. Jedną z nowoczesnych technik leczenia przetok nieingerujących w aparat zwieraczowy jest implantacja materiału kolagenowego w formie zatyczek. Poniżej przedstawiamy pierwsze polskie doświadczenia z nowym modelem zatyczki biomateriałowej stosowanym w leczeniu przetok odbytu oraz wskazujemy na kluczowe elementy postępowania przed- i śródoperacyjnego związanego z zastosowaniem tej metody. W opinii autorów metoda jest prosta, bezpieczna i powtarzalna. Nowatorska organizacja przestrzenna materiału minimalizuje ryzyko migracji i rotacji zatyczki oraz idealnie wkomponowuje się i dopasowuje do przebiegu i kształtu kanału przetoki, umożliwiając jej inkorporowanie i przerastanie przez tkanki kanału przetoki. Relatywnie krótki czas operacji, niewielkie pooperacyjne dolegliwości bólowe i szybsza rekonwalescencja są niewątpliwie dodatkowymi zaletami metody. W celu oszacowania skuteczności leczenia przetok z zastosowaniem nowego typu zatyczki kluczowa jest długoterminowa obserwacja obejmująca większą ilość pacjentów.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 4; 52-55
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Choroba Meniera cz. 1. Kryteria diagnostyczne i obraz kliniczny Choroby Ménière’a (ChM) – komentarz do aktualnych zaleceń i doświadczenia własne
Autorzy:
Niemczyk, Kazimierz
Pierchała, Katarzyna
Bartoszewicz, Robert
Jasińska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399468.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
audiometria tonalna
Choroba Ménière’a
niedosłuch
szumy uszne
ucho wewnętrzne
zawroty głowy
Opis:
Autorzy przedstawiają przegląd aktualnych zaleceń diagnostycznych i terapeutycznych choroby Ménière’a. W ostatnich 5 latach ukazały się 4 opracowania na ten temat. W 2015 r. 5 towarzystw naukowych: Classification Committee of the Barany Society, Japan Society for Equilibrium Research, EAONO – European Academy of Otology and Neurotology, AAO-HNS – American Academy of Otorhinolaryngology – Head Neck Surgery, Korean Balance Society, przedstawiło uaktualnione wytyczne diagnostyki i leczenia tej choroby. W ślad za tym powstały opracowania wieloośrodkowe: International consensus (ICON) on treatment of Méniere’s disease 2018, European Position Statement on Diagnosis, and Treatment of Meniere’s Disease, Diagnostic and therapeutic strategy in Menière’s disease. Guidelines of the French Otorhinolaryngology-Head and Neck Surgery Society (SFORL) 2017. Powyższe zalecenia uwzględniają najnowsze osiągnięcia diagnostyczne (badania RM ucha wewnętrznego), nowe badania elektrofizjologiczne oraz odnoszą się do powszechnie stosowanych metod leczenia, do raportowania wyników i uwzględniają jakość życia pacjentów po stosowanym leczeniu. Autorzy pracy przedstawiają główne problemy kliniczne w chorobie Ménière’a, zasady diagnostyki i leczenia stosowane w Warszawskiej Klinice Otolaryngologii w zakresie procedur diagnostycznych i leczniczych stosowanych w chorobie Ménière’a oraz odnoszą się do zasadniczych zmian zawartych w opublikowanych pracach.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2019, 8, 2; 12-17
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uchyłki okołobrodawkowe dwunastnicy u pacjentów z kamicą przewodową – doświadczenia własne
Autorzy:
Major, Piotr
Dembiński, Marcin
Winiarski, Marek
Pędziwiatr, Michał
Rubinkiewicz, Mateusz
Stanek, Maciej
Dworak, Jadwiga
Pisarska, Magdalena
Rembiasz, Kazimierz
Budzyński, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393807.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
kamica przewodowa
chirurgia endoskopowa przewodu pokarmowego
uchyłki
endoskopowa wsteczna cholangiopankreatografia
częstość występowania
Opis:
Uchyłki okołobrodawkowe dwunastnicy występują w 9 do 32,8% populacji dorosłych. Celem pracy była ocena częstości występowania uchyłków okołobrodawkowych dwunastnicy w badanej grupie oraz określenie czy ich obecność wpływa na ryzyko wystąpienia kamicy przewodowej oraz liczba komplikacji okołozabiegowych w przebiegu endoskopowej wstecznej cholangiopankreatografii (EWCP). Materiał i metodyka. Do badania włączono 3788 pacjentów, u których wykonano EWCP w latach 1996 – 2016 w II Katedrze Chirurgii Ogólnej UJ CM w Krakowie. Badaną grupę stanowiły 2464 kobiety (średni wiek 61,7 lat) oraz 1324 mężczyzn (średni wiek 61,8 lat). Pacjenci zostali przydzieleni odpowiednio do jednej z dwóch grup. Grupę A stanowili chorzy, u których nie zdiagnozowano uchyłków okołobrodawkowych dwunastnicy. W grupie B znaleźli się chorzy, u których stwierdzono uchyłki dwunastnicy umiejscowione w pobliżu brodawki Vatera. Wyniki. Grupę A stanowiło 3332 pacjentów (w tym 2154 kobiety oraz 1178 mężczyzn), a grupę B 456 chorych (w tym 310 kobiet i 146 mężczyzn). Częstość występowania okołobrodawkowych uchyłków dwunastnicy w analizowanej grupie wynosiła 12,8%. Obecność złogów żółciowych wykazano u 1542 pacjentów (47,6%) w grupie A oraz u 290 chorych (68,1%) w grupie B. Nawrót kamicy przewodowej obserwowano w 4,5% (70/1542) przypadków z grupy A oraz w 10,3% (30/290) z grupy B. Komplikacje okołozabiegowe wystąpiły u 76 chorych z grupy A (2,3%) i 22 pacjentów z grupy B (4,8%). Wnioski. Częstość występowania kamicy przewodowej i ryzyko wystąpienia komplikacji po EWCP są znamiennie wyższe w grupie chorych, u których stwierdzono obecność uchyłku w pobliżu brodawki Vatera w porównaniu z pacjentami bez takiej diagnozy.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 6; 576-586
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 16

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies