Epidemiologia i własne doświadczenia w diagnostyce oraz leczeniu brodawczaków odwróconych nosa i zatok przynosowych

Wprowadzenie: Celem pracy była analiza częstości występowania brodawczaka odwróconego w obrębie nosa i zatok przynosowych u chorych operowanych techniką endoskopową w Klinice Otolaryngologii, Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii. Materiał i metody: W latach 2006–2016 z powodu chorób zatok przynosowych operowano w klinice 3574 chorych. Podstawą kwalifikacji do leczenia były: wywiad, badanie przedmiotowe i tomografia komputerowa zatok przynosowych w trzech płaszczyznach oraz badania laboratoryjne. Materiał opracowano na podstawie analizy danych z historii chorób. Analizie poddano wiek chorych, płeć, wyniki badania histopatologicznego zmian patologicznych usuniętych w czasie operacji. Wyniki: W badanym materiale wśród 3574 pacjentów operowanych techniką endoskopową z powodu przewlekłych zmian zapalnych, u 80 z nich (2,23%) – w tym u 31 kobiet (38,75%) i u 49 mężczyzn (61,25%) – na podstawie badania histopatologicznego postawiono rozpoznanie brodawczaka odwróconego. Największą grupę stanowili chorzy w wieku 60–70 lat (12,5% kobiet i 15% mężczyzn) oraz 50–60 lat (w tej grupie było 5% kobiet i 21,25% mężczyzn). W latach 2006–2016 każdego roku przeprowadzano różną liczbę zabiegów endoskopowych – od 264 (7,38%) w 2013 roku do 355 (9,93%) w 2016 roku. Liczba stwierdzonych brodawczaków odwróconych wahała się od 4 (1,23%) w 2007 roku oraz 2015 roku, do 12 (3,87%) w 2014 roku. W ostatnich 4 latach zaobserwowano wzrost występowania brodawczaków odwróconych. Wnioski: Spośród 3574 pacjentów operowanych techniką endoskopową z powodu przewlekłych zmian zapalnych, u 80 z nich stwierdzono brodawczaka odwróconego, co stanowiło 2,23% wszystkich przypadków. Dlatego wszyscy chorzy, u których planowany jest zabieg endoskopowy z powodu zmian zapalnych i przerostowych, powinni mieć wykonane badanie fiberoskopowe. Wznowy brodawczaków odwróconych stanowiły 17,5% wszystkich przypadków i występowały głównie u pacjentów ze współistniejącymi zmianami polipowatymi nosa i zatok przynosowych. Najbardziej wartościową metodą pooperacyjnej kontroli jego wznowy okazało się badanie fiberoskopowe.