Temat: zapalenie - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Leczenie zapalenia samotnego uchyłka jelita ślepego – doświadczenie z jednego ośrodka
Autorzy:: Gonullu, Emre
Yigit, Merve
Mantoglu, Baris
Capoglu, Recayi
Harmantepe, Tarik
Gunduz, Yasemin
Altintoprak, Fatih
Bayhan, Zulfu
Erkorkmaz, Unal
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391659.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: appendektomia
ostre zapalenie wyrostka robaczkowego
uchyłek jelita ślepego
zapalenie uchyłka jelita ślepego
zapalenie uchyłków
Opis:: Wstęp: Zapalenie uchyłka jelita ślepego może być faktycznym czynnikiem etiologicznym odpowiedzialnym za ok. 1/300 zabiegów appendektomii. Diagnostyka różnicowa ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego i zapalenia uchyłka jelita ślepego ma kluczowe znaczenie z uwagi na różnice w leczeniu obu tych schorzeń. Cel: Celem niniejszej pracy jest ujawnienie znaczenia rozróżnienia między ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego a zapaleniem uchyłka jelita ślepego. Materiał i metody: Wykonano retrospektywną analizę danych pochodzących od pacjentów poddawanych w latach 2015–2019 hospitalizacji w związku z następczym ostatecznym rozpoznaniem choroby uchyłkowej jelita grubego, zapalenia uchyłków jelita grubego lub ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Wyniki: W trakcie zabiegu chirurgicznego wykonywanego w związku z ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego lub też w trakcie oceny klinicznej i radiologicznej wykryto łącznie 19 przypadków zapalenia uchyłka jelita ślepego. Dokonano oceny 1247 zabiegów appendektomii. W tej liczbie ostateczne rozpoznanie zapalenia uchyłka jelita ślepego postawiono u 5 pacjentów (0,4%). Ocenie poddano również 119 osób z rozpoznaniem zapalenia uchyłków jelita grubego w momencie rozpoznania; 105 pacjentów (88,2%) w tej grupie cierpiało na lewostronne zapalenie uchyłków, zaś 14 (11,7) na zapalenie samotnego uchyłka jelita ślepego. Wszystkich chorych z zapaleniem samotnego uchyłka jelita ślepego poddano leczeniu zachowawczemu, z wyjątkiem jednego, u którego stwierdzono zapalenie uchyłka stopnia 3 w skali Hincheya. Wniosek: Różnicowe rozpoznawanie zapalenia uchyłka jelita ślepego i ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego ma znaczenie, ponieważ pierwsze z wymienionych schorzeń można w większości przypadków leczyć zachowawczo. Znaczenie tego rozpoznania dla zapobieżenia zbędnym interwencjom chirurgicznym rośnie szczególnie w okresie pandemii COVID-19.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 4; 15-20
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Przebieg ostrego zapalenia trzustki u pacjentów z otyłością
Autorzy:: Kebkalo, Andriy
Tkachuk, Olha
Reyti, Adrian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392125.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: ostre zapalenie trzustki
otyłość
Opis:: el: Celem niniejszego badania jest analiza: przebiegu ostrego zapalenia trzustki u otyłych pacjentów, rozwoju miejscowych i ogólnoustrojowych powikłań oraz współczynników śmiertelności. Materiały i metody: Przeanalizowano dokumentację medyczną 482 pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki, leczonych w Regionalnym Szpitalu Klinicznym w Kijowie pomiędzy 1 stycznia 2011 r. a 2 lutego 2019 r. Dane poddano analizie statystycznej w programie Excel 2010, przy użyciu metody opisowej z uwzględnieniem: wartości bezwzględnych, średnich odchyleń standardowych i ich błędów. Analizę korelacji pomiędzy zmiennymi przeprowadzono z zastosowaniem kryterium Pearsona (R2). Różnice w poziomach istotności pomiędzy dwoma niezależnymi grupami obliczono przy zastosowaniu t-Studenta. Wyniki: Spośród 482 pacjentów grupę badaną stanowiło 260 pacjentów (54%) z otyłością. Do grupy kontrolnej włączono zaś 222 osoby (46%) z prawidłową masą ciała. Otyli byli starsi (średni wiek wynosił 55,4 ± 9,4 lat, p = 0,1) i częściej występowało u nich ostre zapalenie trzustki o ciężkim przebiegu [85 (32,7%) vs 16 (7,2%); p = 0,01*]. Zauważono, że wraz ze wzrostem masy ciała wzrasta częstość występowania ciężkiego przebiegu ostrego zapalenia trzustki (od 10,20% do 53,93%, p = 0,03*). Czas trwania hospitalizacji otyłych pacjentów był dłuższy niż tych z prawidłową masą ciała. Co więcej, zaobserwowano, że osoby otyłe dwukrotnie częściej były hospitalizowane w ramach oddziałów ratunkowych i intensywnej opieki medycznej (5,8 ± 0,8 vs 2,7 ± 0,5 dnia, p = 0,01*). Analiza współczynników śmiertelności wykazała, że głównymi przyczynami zgonów były: postępująca niewydolność narządowa [30 pacjentów (6,3%)], zatorowość płucna [15 pacjentów (3,1%)] oraz DIC [18 pacjentów (3,7%)]. Wnioski: Otyłość wiąże się z wysokim ryzykiem ciężkiego przebiegu ostrego zapalenia trzustki, a ryzyko to wzrasta wraz ze wzrostem współczynnika masy ciała (BMI). Ponadto, hospitalizacje pacjentów z otyłością oraz ich pobyty w ośrodkach leczenia stacjonarnego trwają dłużej, co zwiększa koszty ich leczenia i wymaga opracowania strategii oszczędnościowych. W związku z wysokim współczynnikiem śmiertelności otyłych pacjentów należy opracować skuteczniejsze algorytmy ich leczenia.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 6; 28-34
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Czy badanie ultrasonograficzne jest przydatnym narzędziem do rozpoznawania ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego?
Autorzy:: Kamiński, Mateusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392727.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego
ultrasonografia
usg
Opis:: Wstęp: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego jest najczęstszą ostrą chorobą jamy brzusznej. Mimo postępu diagnostyki u około 20% chorych w badaniu histopatologicznym nie stwierdza się zmian zapalnych w wyrostku robaczkowym. Celem pracy jest określenie przydatności USG w rozpoznaniu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Materiał i metody: Analiza retrospektywna 326 przypadków chorych operowanych z podejrzeniem ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego, u których wykonano USG. O ostatecznym rozpoznaniu decydował wynik histopatologiczny. Przyjęto dwa warianty dodatniego badania USG: w wariancie pierwszym – za dodatni wynik USG uznano uwidoczniony zmieniony zapalnie wyrostek robaczkowy, w wariancie drugim – za dodatni wynik USG uznano uwidoczniony zapalnie wyrostek robaczkowy lub jeden z objawów sugerujących zapalenie wyrostka, tj. płyn w prawym dole biodrowym, poszerzone węzły krezki, poszerzone lub pogrubiałe pętle jelit w prawym dole biodrowym. Następnie obliczono i porównano czułość, swoistość, wartość predykcyjną dodatnią (PPV) i ujemną (NPV) dla obu wariantów wyników USG. Wyniki: U 83,74% chorych w badaniu histopatologicznym stwierdzono zmieniony zapalnie wyrostek robaczkowy. W 39,53% badaniach USG uwidoczniono zmieniony zapalnie wyrostek robaczkowy. W 65,95% uwidoczniono zmiany sugerujące proces zapalny w prawym dole biodrowym. W pierwszym wariancie badania czułość, swoistość, PPV oraz NPV wyniosły odpowiednio 47,99%, 79,25%, 92,25% i 22,83%. W drugim wariancie – odpowiednio 67,77%, 43,40%, 86,05% i 20,72%. W wariancie drugim uzyskano istotny wzrost czułości (p <0,001) przy jednoczesnym obniżeniu swoistości (p <0,001). Wnioski: Ograniczona czułość i swoistość badania USG nie pozwala jednoznacznie potwierdzić rozpoznania ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Ujemny wynik badania przy typowych dolegliwościach nie powinien opóźnić prawidłowego rozpoznania oraz wdrożenia wczesnego leczenia operacyjnego.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 3; 13-18
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Wpływ czynników społeczno-demograficznych i klinicznych na proces akceptacji choroby wśród pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego
Autorzy:: Chrobak-Bień, Joanna
Gawor, Anna
Paplaczyk, Małgorzata
Małecka-Panas, Ewa
Gąsiorowska, Anita
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392919.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: akceptacja choroby
wrzodziejące zapalenie jelita grubego
Opis:: Wstęp: Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) należy do grupy nieswoistych zapaleń jelit o nieznanej dotychczas etiologii. Może wystąpić w każdym wieku, jednak szczyt zapadalności przypada na okres między 20. a 40. rokiem życia, następnie po 65. roku życia. Charakteryzuje się naprzemiennie występującymi okresami remisji i zaostrzeń, które utrudniają codzienne funkcjonowanie. Cel: Celem pracy było określenie stopnia akceptacji choroby wśród pacjentów z WZJG w zależności od wybranych zmiennych społeczno-demograficznych i klinicznych. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w grupie 50 pacjentów z potwierdzonym WZJG, leczonych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Kolorektalnej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi i pozostających pod opieką specjalistycznej Poradni Gastroenterologicznej przy Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym nr 1 w Łodzi. Badanie przeprowadzono przy użyciu autorskiego kwestionariusza oraz Skali Akceptacji Choroby (Acceptance of Illness Scale; AIS). Wyniki: W badanej grupie dominowali ludzie młodzi. Średnia wieku wynosiła 38,82 lat. Analiza wyników wykazała obniżony stopień akceptacji choroby wśród pacjentów w fazie jej zaostrzenia. Średni wynik punktowy w skali AIS dla badanej grupy wynosił 29,65, co świadczy o średnim poziomie akceptacji schorzenia. Wnioski: Osoby z wykształceniem wyższym, aktywne zawodowo i leczone zachowawczo w większym stopniu akceptowały swoją chorobę. Nie wykazano wpływu posiadania potomstwa na lepsze przystosowanie się do schorzenia. Faza zaostrzenia oraz konieczność leczenia chirurgicznego miały istotny wpływ na obniżenie poziomu jego akceptacji.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 6; 6-12
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Ciśnieniowe pęknięcie przełyku (zespół Boerhaavego) jako diagnostyczne i terapeutyczne wyzwanie wymagające szybkiej i skutecznej współpracy międzyklinicznej. Raport przypadku z regionalnego ośrodka specjalizującego się w chorobach przełyku
Autorzy:: Czopnik, Piotr
Aporowicz, Michał
Niepokój-Czopnik, Agnieszka
Szajerka, Tobiasz
Domosławski, Paweł
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393167.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół Boerhaavego
zapalenie śródpiersia
przetoka przełyku
Opis:: Prezentujemy opis przypadku 47-letniego mężczyzny przyjętego do naszego ośrodka z powiatowego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z objawami wstrząsu septycznego i podejrzeniem zespołu Boerhaavego. Po potwierdzeniu rozpoznania pacjenta operowano w trybie ostrego dyżuru. W przebiegu pooperacyjnym wystąpiły objawy alkoholowego zespołu abstynencyjnego oraz przetoki przełykowo-śródpiersiowej – najpoważniejszego powikłania miejscowego w tym schorzeniu. W efekcie leczenia zachowawczego uzyskano wygojenie się przetoki i powrót chorego do zdrowia. W kontrolnym badaniu po 6 miesiącach od wypisu nie stwierdzono powikłań odległych, w szczególności zwężenia przełyku.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 6; 37-39
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Wpływ profilaktycznego stosowania rifaksyminy na występowanie zapaleń uchyłków i jakość życia chorych z chorobą uchyłkową
Autorzy:: Banasiewicz, Tomasz
Francuzik, Wojciech
Bobkiewicz, Adam
Krokowicz, Łukasz
Borejsza-Wysocki, Maciej
Paszkowski, Jacek
Studniarek, Adam
Krokowicz, Piotr
Grochowalski, Marcin
Zastawna, Kinga
Szczepkowski, Marek
Lorenc, Zbigniew
Drews, Michał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393500.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zapalenie uchyłków
choroba uchyłkowa
rifaksymina
profilaktyka
Opis:: Uchyłki jelita grubego i związane z nimi dolegliwości kliniczne oraz powikłania to jedna z najczęstszych patologii przewodu pokarmowego w krajach wysokorozwiniętych. Obecność uchyłków jelita grubego oraz związane z nimi konsekwencje kliniczne podzielić można na cztery podstawowe postacie: 1) uchyłkowatość, czyli obecność uchyłków jelita grubego nie dających objawów klinicznych i wykrywanych zazwyczaj przypadkowo, 2) objawowa niepowikłana choroba uchyłkowa, 3) zapalenie uchyłków (ostre niepowikłane zapalenie uchyłków), 4)powikłania zapalenia uchyłków (obejmujące stany wymagające hospitalizacji). Celem niniejszej pracy była retrospektywna analiza efektywności stosowania rifaksyminy w profilaktyce występowania zapalenia uchyłków u pacjentów leczonych w poradniach proktologicznych. Kryterium rozpoznania choroby uchyłkowej stanowiło potwierdzenie występowania uchyłków jelita grubego na podstawie badania kolonoskopowego, wlewu kontrastowego lub kolografii KT (wirtualnej kolonoskopii) oraz co najmniej jednego przebytego (udokumentowanego) epizodu zapalenia uchyłków. Przebyte zapalenie uchyłków stwierdzano na podstawie dokumentacji medycznej, potwierdzającej obecność objawów klinicznych, oraz podwyższonej wartości CRP (>5,0), lub/i wyników badań obrazowych (USG, KT). Spośród 686 pacjentów leczonych w poradni, po przyjęciu restrykcyjnych kryteriów wykluczenia, do badania zakwalifikowano 248 chorych, których podzielono na dwie grupy: kontrolną (grupa I –145 chorych) i badaną (grupa II – 103 pacjentów stosujących profilaktycznie rifaksyminę). Liczba zapaleń uchyłków u pacjentów w obu grupach była zbliżona w okresie 6 miesięcy przed rozpoczęciem badania (p=0,1306) i w pierwszych 6 miesiącach terapii (p=0,3044). Między 6. a 12. miesiącem terapii, odnotowano istotnie mniejszą liczbę zapaleń uchyłków u pacjentów stosujących profilaktycznie rifaksyminę, w porównaniu do grupy kontrolnej (p<0,0001). Pacjenci, którym podawano rifaksyminę, mieli istotnie wyższą jakość życia (mierzoną wg. skali VAS) niż w ci w grupie kontrolnej po 12 miesiącach zażywania rifaksyminy. Wyniki badania potwierdziły efektywność stosowania rifaksyminy w profilaktyce zapalenia uchyłków, nawet w schemacie kuracji powtarzanej co 3 miesiące. Stosowanie rifaksyminy u pacjentów z epizodem zapalenia uchyłków nie tylko zmniejszało częstość występowania zapaleń i ich powikłań, ale również poprawiało jakość życia tych chorych. Wydaje się również, że profilaktyka zapaleń uchyłków oparta o rifaksyminę może być efektywna ekonomicznie, wymaga to jednak dalszej analizy i badań.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 1; 22-31
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Przetoka trzustkowo-opłucnowa manifestująca się dolegliwościami bólowymi nadbrzusza
Autorzy:: Bąk, Michał
Murawa, Dawid
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391752.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: nadużywanie alkoholu
przetoka trzustkowo-opłucnowa
zapalenie trzustki
Opis:: Przedstawiamy przypadek przetoki trzustkowo-opłucnowej objawiającej się dolegliwościami bólowymi nadbrzusza. Na zdjęciach RTG klatki piersiowej uwidoczniono płyn w prawej jamie opłucnowej, sięgający do VII żebra. Po punkcji opłucnej uzyskano 1600 ml brunatnego płynu z wysokim poziomem diastaz. Ostateczne rozpoznanie postawiono na podstawie tomografii komputerowej. Ze względu na niepowodzenie metod zachowawczych i endoskopowych, zdecydowano się na zabieg operacyjny, który zakończył się totalną resekcją trzustki.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 4; 54-57
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Ocena znaczenia polimorfizmu CAT -262C/T, SOD + 35A/C, GPx1 Pro197Leu u chorych z nieswoistym zapaleniem jelit w polskiej populacji
Autorzy:: Mrowicki, Jerzy
Mrowicka, Małgorzata
Majsterek, Ireneusz
Mik, Michał
Dziki, Adam
Dziki, Łukasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393802.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: polimorfizm genetyczny
enzym antyoksydacyjny
nieswoiste zapalenie jelit
Opis:: Nieswoiste zapalenie jelit (NZJ) to grupa schorzeń o niejednorodnym przebiegu, w którym dominuje przewlekły, nawracający stan zapalny układu pokarmowego. Uznaje się, że NZJ mogą aktywować u chorych z predyspozycjami genetycznymi do ich rozwoju. Przewlekłe zapalenie rozwija się w wyniku nadmiernej reakcji układu odpornościowego, głównie pod wpływem środowiskowych czynników ryzyka. Wśród nich wykazano, że mechanizm stresu oksydacyjnego jest związany z patofizjologią NZJ i odpowiada on za rozpoczęcie i postęp tych schorzeń. Celem pracy była relacja pomiędzy polimorfizmem pojedynczego nukleotydu (SNP) poszczególnych enzymów antyoksydacyjnych oraz występowaniem, nieswoistego zapalenia jelit, które można powiązać z podwyższonym poziomem stresu oksydacyjnego. Materiał i metodyka. U łącznie 111 chorych z NZJ, w tym 65 pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (wzjg) i 46 z chorobą Crohna (ch. L-C) oraz u 125 zdrowych osób z grupy kontrolnej przeprowadzono genotypowanie pod kątem polimorfizmu CAT -262C / T (rs1001179), SOD + 35A / C (rs2234694), GPx Pro197Leu. Genotypowanie polimorfizmu genu CAT, SOD, GPx przeprowadzono metodą PCR-RFLP. Wyniki. Przeprowadzone analizy polimorfizmów genetycznych enzymów antyoksydacyjnych wykaza- ły, że wariant polimorficzny CAT -262 C / T może mieć działanie ochronne u chorych z wzjg w zakresie genotypu C / T; OR = 0,49 (0,25-0,99), p = 0,044. Trend ochronny, ale niepowiązany statystycznie, obserwowano także dla genotypu T / T oraz allelu T tegoż polimorfizmu oraz dla genotypów i alleli + 35A / C SOD1 w przypadku wzjg, jak również dla wariantów polimorficznych CAT -262 C / T, Pro197- Leu dla GPx1, + 35A / C SOD1 w przypadku ch. L-C. Uzyskane wyniki porównano z grupą kontrolną złożoną z potencjalnie zdrowych osób bez tych schorzeń. Wnioski. Wykazano, że w przypadku enzymów antyoksydacyjnych polimorfizm genu CAT -262 C / T może mieć działanie ochronne u chorych z wzjg będących nosicielami genotypu C / T. Potencjalnie ochronny niepowiązany statystycznie wpływ obserwowano również dla innych genotypów i alleli badanych polimorficznych wariantów enzymów antyoksydacyjnych w przypadku ch. L-C oraz CAT- 262C / T i + 35 A / C SOD1 w przypadku wzjg. Prowadzone przez nas badania należy rozszerzyć na większą grupę pacjentów w celu oceny czy potwierdzi się obserwowane w trakcie analiz działanie ochronne CAT-262 C / T we wzjg oraz pozostałe trendy obserwowane dla innych poliformicznych wariantów badanych genów.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 6; 565-575
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Porównanie użycia szwu ciągłego jednowarstwowego i szwu przerywanego dwuwarstwowego w operacji penkreatojejunostomii metodą Freya w leczeniu przewlekłego zapalenia trzustki: prospektywne badanie randomizowane
Autorzy:: Šileikis, Audrius
Jurevičius, Saulius
Butvila, Mykolas
Strupas, Kęstutis
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392127.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: operacja Freya
pankreatojejunostomia
przewlekłe zapalenie trzustki
Opis:: Wstęp: Wielu chorych z przewlekłym zapaleniem trzustki (PZT) jest kwalifikowanych do leczenia operacyjnego, gdy zabiegi endoskopowe nie dają zadowalających efektów. Najczęściej wykonywaną operacją w przypadku leczenia chirurgicznego PZT jest resekcja głowy trzustki z zachowaniem dwunastnicy, opracowana przez Charlesa F. Freya. Jednakże aspekty techniczne tej procedury nie zostały do tej pory obszernie przebadane. Cel: Celem niniejszego prospektywnego badania zrandomizowanego było porównanie użycia szwu pojedynczego ciągłego (grupa I) i szwu podwójnego przerywanego (grupa II) przy wykonywaniu pankreatojejunostomii po operacji Freya. Materiał i metody: W latach 2009–2016 do badania włączono 103 pacjentów z rozpoznanym PZT i wskazaniami do leczenia chirurgicznego, których podzielono losowo na 2 grupy – I (52 pacjentów) i II (51 pacjentów). Następnie porównano parametry przedoperacyjne i śródoperacyjne chorych oraz wyniki pooperacyjne w tych dwóch grupach. Wyniki: Średni czas trwania operacji był krótszy w grupie I – 210 min wobec 240 min w grupie II, p = 0,004. Czas wytwarzania zespolenia trzustkowo-czczego był krótszy w grupie I – 19 (±6) min wobec 51 (±18) min w grupie II, p < 0,001. Nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic pomiędzy grupami w przypadku zachorowalności pooperacyjnej [grupa I – 51,9%, grupa II – 45,1% (p = 0,177)] i śmiertelności [grupa I – 3.8%, grupa II – 2% (p = 0,636)]. Wnioski: Operacja Freya z użyciem szwu pojedynczego ciągłego w pankreatojejunostomii jest bezpieczną, szybką i mniej skomplikowaną metodą leczenia chirurgicznego w PZT.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 6; 11-14
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Znaczenie badań laboratoryjnych i wskaźnika masy ciała w rozpoznawaniu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego
Autorzy:: Ozkan, Atakan
Gokce, Aylin Hande
Gokce, Feridun Suat
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391819.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: appendektomia
ostre zapalenie wyrostka robaczkowego
ostry brzuch
otyłość
Opis:: Wprowadzenie: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego jest najczęstszą przyczyną zespołu ostrego brzucha. Opóźnione rozpoznanie zwiększa śmiertelność i chorobowość. Cel: Celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu: wskaźnika masy ciała na rozpoznanie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego oraz wpływu stosunku: (1) liczby neutrocytów do liczby limfocytów i (2) liczby płytek do liczby limfocytów na poziom stanu zapalnego oznaczany w tym schorzeniu. Materiały i metody: Retrospektywnej analizie poddano przypadki zabiegów appendektomii wykonywanych w naszej klinice w okresie od czerwca 2012 r. do grudnia 2018 r. W oparciu o badania histopatologiczne przypadki uwzględnione w badaniu podzielono na cztery grupy: grupę stadium początkowego (Grupa 1), grupę stadium kataralnego (Grupa 2), grupę stadium ropowiczo-zgorzelinowego (Grupa 3) i grupę stadium perforacyjnego (Grupa 4). Grupy porównywano pod kątem: wieku, wskaźnika masy ciała, liczby leukocytów, rozkładu objętości erytrocytów (RDW), stosunku liczby neutrocytów do limfocytów (NLR), stosunku płytek krwi do limfocytów (PLR) i średniej objętości płytek krwi (MPV). Wyniki: Do badania włączono 828 przypadków. W porównaniach międzygrupowych u pacjentów z grup 3 i 4 stwierdzono wyższe wartości PLR i NLR niż u pacjentów z grup 1 i 2. Nie stwierdzono różnic w wartościach RDW i MPV. W międzygrupowym porównaniu wskaźnika masy ciała (BMI) zaobserwowano istotny wzrost BMI skorelowany ze wzrostem stadium oznaczonego w badaniu histopatologicznym. Wniosek: W rozpoznaniu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego pomocne są: liczba leukocytów w krwi oraz podwyższone wartości PLR i NLR. Autorzy podkreślają, że u pacjentów z BMI powyżej 30 i/lub w wieku powyżej 40 lat rozpoznanie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego następuje z opóźnieniem, a odsetek przypadków perforacji wyrostka jest wyższy.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 6; 7-11
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Chirurgiczne leczenie ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego u pacjentów otyłych
Autorzy:: Kebkalo, Andrey
Tkachuk, Olha
Reyti, Andrian
Chanturidze, Archil
Pashunskyi, Yaroslav
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391906.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: cholecystektomia laparoskopowa
ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego
otyłość
Opis:: Wprowadzenie: Współczesna nauka i medycyna wchodzą w nową epokę. Na obecnym poziomie rozwoju technologicznego istnieją tysiące „nowych” problemów i schorzeń. O ile uprzednio znane schorzenia posiadały cechy pewnej odrębności, w trzecim tysiącleciu stajemy przed problemem złożoności i synergicznego oddziaływania znanych chorób. Problemem trzeciego tysiąclecia jest otyłość, która – jak wiadomo – stanowi główny czynnik rozwoju szeregu schorzeń przewlekłych [1–3]. Przy nadwadze i otyłości dochodzi do przesycenia żółci cholesterolem, co skutkuje wzrostem wskaźnika litogenności, a co za tym idzie – wzrostem częstości kamicy żółciowej; ten ostatni sięga w tym przypadku 50–60% [4]. U 20% pacjentów kamica żółciowa współistnieje z otyłością [5]. Otyłość jest więc jednym z czynników odpowiedzialnych za rozwój kamicy żółciowej i zapalenia pęcherzyka żółciowego [6]. Wystąpienie ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego stwarza największy problem u pacjentów z kamicą żółciową, zaś otyłość zwiększa ryzyko powikłań śródoperacyjnych w związku ze zmienną homeostazą i obniżoną objętością zapasową [7]. Retrospektywne zbadanie tego problemu [8] doprowadziło do sformułowania pytań odnośnie do możliwości wpływania na: przebieg choroby w okresie przedoperacyjnym, poprawę i aspekty techniczne zabiegu chirurgicznego wykonywanego u pacjentów z ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego i otyłością. Znalezienie odpowiedzi m.in. na pytania z tej listy stało się głównym zamierzeniem niniejszego badania. Cel: Celem pracy było zbadanie i wybranie optymalnej metody chirurgicznej stosowanej u pacjentów z ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego i otyłością. Materiał i metody: W badaniu wykorzystano analizę prospektywną, której poddano 67 przypadków pacjentów z rozpoznaniem ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego leczonych w Regionalnym Szpitalu Klinicznym w Kijowie w okresie od września 2018 r. do 1 marca 2020 r. U osób z ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego wykonywano „tradycyjną” lub zmodyfikowaną cholecystektomię laparoskopową. Wyniki: Jak wykazała retrospektywna analiza, u pacjentów z ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego i otyłością wykonywanie tradycyjnej cholecystektomii laparoskopowej jest technicznie trudne i kosztowne. Zaproponowano zmodyfikowaną procedurę cholecystektomii laparoskopowej, ułatwiającą i usprawniającą zabieg u pacjentów z ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego i otyłością. Wykonywanie zmodyfikowanej cholecystektomii laparoskopowej zmniejszało czas trwania operacji o 9,01 ± 0,41 minut (p = 0,001; α = 0,05). Wnioski: Wykonywanie zmodyfikowanej cholecystektomii laparoskopowej zmniejszało czas trwania operacji o 9,01 ± 0,41 minut (p = 0,001; α = 0,05) i zapobiegało rozwojowi kwasicy metabolicznej (pH 7,39 ± 0,03 vs 7,30 ± 0,005, p = 0,001; α = 0,05, pCO2 5,05 ± 0,36 vs 6,03 ± 0,38, p = 0,02; α = 0.05), zmniejszając ryzyko nadkrzepliwości. Zmodyfikowana LHE jest skuteczna w przypadkach otyłości II i III stopnia (p = 0,001; α = 0,05).
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 5; 37-42
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Rokowanie w najwcześniejszych stadiach ostrego zapalenia trzustki – rola parametrów biochemicznych i zmian histopatologicznych
Autorzy:: Baj, Jacek
Radzikowska, Elżbieta
Maciejewski, Marcin
Dąbrowski, Andrzej
Torres, Kamil
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393240.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: Ostre zapalenie trzustki
taurocholan sodu
skala Spormanna
Opis:: Od wielu lat poszukuje się zestawu parametrów biochemicznych ułatwiających jak najszybsze ustalenie ciężkości, rokowania i odpowiedniego sposobu leczenia ostrego zapalenia trzustki (OZT). Wdrożenie leczenia w pierwszych 48 godzinach od przyjęcia chorego nastręcza wiele problemów związanych z niemożnością rozróżnienia pacjentów z łagodną postacią ostrego zapalenia trzustki (OZT) od chorych z ciężką postacią ostrego zapalenia trzustki. Cel badania: Określenie zależności pomiędzy stopniem zmiany stężeń 10 wybranych wskaźników biochemicznych: amylazy, lipazy, bilirubiny całkowitej, kreatyniny, kwasu moczowego, aminotransferazy asparaginowej (AST), aminotransferazy alaninowej (ALT), glukozy, magnezu oraz żelaza a zmianami histopatologicznymi zachodzącymi w trzustce w czasie 2 i 6 godzin od indukcji OZT. Wybrane przedziały czasowe odpowiadają odpowiednio pierwszej i drugiej dobie choroby u człowieka. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono na 110 samcach szczurów rasy Wistar, ważących od 250 do 300 g. Zwierzęta doświadczalne podzielono na trzy grupy: grupę Z – służącą do wyznaczenia zakresów norm badanych parametrów i struktur histologicznych, grupę K – którą stanowiły zwierzęta operowane, którym podano 0,9% NaCl do przewodu żółciowotrzustkowego, grupę E – zwierząt operowanych, u których indukowano OZT poprzez iniekcję 5% taurocholanu sodu do przewodu żółciowo-trzustkowego. Zwierzęta z grupy E i K losowo przydzielono do jednej z pięciu podgrup, z których materiał do badań biochemicznych i histologicznych zbierano po 2 i 6 godzinach od indukcji OZT. Do badań histologicznych wypreparowywano trzustki w całości, uzyskane próbki barwiono hematoksyliną i eozyną w nasyconym roztworze alkoholowym. Stopień uszkodzenia trzustki oceniano wg skali Spormanna. Zmienne ilościowe charakteryzowano metodą średniej arytmetycznej, odchylenia standardowego, mediany, minimum i maksimum wartości oraz 95% CI. Wyniki: W preparatach histologicznych szczurów z grupy E po 2 godzinach zaczęły pojawiać się zmiany obrzękowe, a w miąższu trzustkowym nacieki neutrofilowe w wraz z pojedynczymi wylewami krwawymi. Po 6 godzinach zmiany stały się bardziej nasilone, a w obrębie tkanki tłuszczowej pojawiły się drobne ogniska martwicy skrzepowej oraz mniejsze ogniska ropnego zapalenia. W ciągu 2 godzin uzyskano statystycznie istotne różnice w poziomie czterech markerów: kreatyniny, ALT, amylazy i magnezu. Po 6 godzinach osiągnięte zostały statystycznie istotne różnice w poziomie dwóch markerów: AST i glukozy. Zbadano korelacje między oceną histologiczną wg skali Spormanna a wskaźnikami biochemicznymi. Stwierdzono, że w ciągu 2 godzin – wraz ze wzrostem poziomu AST (współczynnik korelacji 0,95; p=0138) – nasiliło się zapalenie trzustki. W grupie K – wraz ze wzrostem stężenia kreatyniny – w ciągu 6 godzin zwiększyło się natężenie nacieku zapalnego. W grupie E – wraz ze wzrostem poziomu AST (współczynnik korelacji 0,90; p=0,0063) oraz poziomu żelaza (współczynnik korelacji 0,78; p= 0,0399) – w czasie 2 godzin nasiliła się intensywność zmian chorobowych w postaci nacieku zapalnego. W tej samej grupie, oraz w tym samym czasie, wzrost poziomu AST (współczynnik korelacji 0,79; p=0,0343) wiązał się ze wzrostem nasilenia zmian chorobowych w postaci wylewów krwawych. Naciek zapalny wzrósł w ciągu 6 godzin (współczynnik korelacji 0,87; p=0,0117), natomiast poziom kreatyniny uległ zmniejszeniu. Interesujące wyniki uzyskano przy zastosowaniu analizy regresji krokowej – regresji krokowej postępującej. Jeżeli poziom stężenia kreatyniny w czasie 2 godzin wzrasta o 1, natężenie zmian w ostrym zapaleniu trzustki zmniejszy się o 9,02 w odniesieniu do skali Spormanna, podczas gdy inne zmienne pozostaną na stałym poziomie. Jednak jeżeli poziom ALT wzrasta o 1, intensywność zmian w ostrym zapaleniu trzustki wzrośnie o 0,02 w odniesieniu do skali Spormanna. Jeżeli poziom amylazy wzrasta o 1, natężenie zmian w ostrym zapaleniu trzustki wzrośnie o 0,01 w odniesieniu do skali Spormanna, podczas gdy inne zmienne pozostaną na stałym poziomie. Wnioski: Zmiany histopatologiczne poprzedzały zmiany w wynikach badań laboratoryjnych, natomiast istotne korelacje ze skalą Spormanna dotyczyły zmian w poziomach AST i kreatyniny. Przedstawione wyniki badań potwierdzają fakt, że diagnostyka ostrego zapalenia trzustki jest bardzo trudna i wymaga monitorowania wielu parametrów laboratoryjnych.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 2; 31-38
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Czynniki ryzyka zapalenia trzustki po endoskopowej sfinkterotomii. Przegląd literatury i kilka praktycznych uwag w oparciu o doświadczenia po przeprowadzeniu około 10 000 zabiegów ECPW
Autorzy:: Jamry, Andrzej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393386.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: ECPW
zapalenie trzustki
endoskopowa sfinkterotomia
czynniki ryzyka
Opis:: Najczęstszym powikłaniem po cholangiopankreatografii wstecznej (ECPW) jest zapalenie trzustki (post-endoscopic pancreatitis; PEP) (4,1–5,4%). Przy obecności czynników ryzyka odsetek ten może wzrosnąć do 29,2% (OR 14,9), a przy ich współwystępowaniu – do 40–57%. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Endoskopii Przewodu Pokarmowego (European Society of Gastrointestinal Endoscopy; ESGE) jedynie trzy czynniki związane z pacjentem są uznawane powszechnie: podejrzenie dysfunkcji zwieracza Oddiego (sphincter of Oddi dysfunction; SOD) (OR 4,09), płeć żeńska (OR 2,23) oraz wcześniejszy wywiad zapalenia trzustki (OR 2,46). Kolejne trzy czynniki związane są z samym zabiegiem: próba kaniulacji trwająca powyżej 10 minut (OR 1,76), więcej niż jedna próba wprowadzenia prowadnicy (OR 2,77) (1,79–4,30) oraz podanie kontrastu do przewodu trzustkowego (OR 2,2) (1,60– 3,01). Badania analizujące skumulowane ryzyko wynikające ze współwystępowania różnych czynników ryzyka podkreślają: rolę płci żeńskiej, trudności w kaniulacji, średnicę PŻW <5 mm, młody wiek oraz wiele innych czynników. Niestety doniesienia opublikowane do tej pory wykazywały, że wielkość prób pacjentów z wieloma czynnikami ryzyka jest stosunkowo niewielka, nawet w dużych badaniach. Dlatego wiedza oparta na dostępnych publikacjach jest niekompletna i istnieje konieczność dalszej analizy zarówno pozostałych czynników ryzyka, jak i skumulowanego ryzyka wynikającego z ich współwystępowania. W oparciu o dostępne obecnie dane należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze współistnieniem kilku czynników ryzyka. Poza właściwą kwalifikacją chorych trzeba uwzględnić użycie prowadnicy, wczesną konwersję do nacięcia, zapobiegawcze stentowanie przewodu Wirsunga i doodbytnicze podanie NLPZ.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 5; 29-33
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Różnice w przebiegu klinicznym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów
Autorzy:: Zbierska, Katarzyna
Kenig, Jakub
Lasek, Anna
Rubinkiewicz, Mateusz
Wałęga, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1394200.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: ostre zapalenie wyrostka robaczkowego
osoby starsze
objawy
Opis:: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego (OZWR) pozostaje nadal najczęstszą przyczyną objawów ostrego brzucha. 90% przypadków występuje u dzieci i młodych dorosłych, częstość występowania u osób w wieku podeszłym sięga aż 10% i stale rośnie. Celem pracy była ocena różnic w manifestacji OZWR u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów. Dodatkowym celem była ocena wpływu opóźnienia w diagnostyce przedoperacyjnej na wyniki leczenia. Materiał i metodyka. Wykonano retrospektywną analizę danych medycznych 274 chorych przyjętych do III Kliniki Chirurgii Ogólnej w Krakowie w latach 2011-2013 z powodu OZWR. Do grupy starszych pacjentów włączono 23 pacjentów w wieku 65 lat oraz starszych, a do grupy pacjentów młodszych 251 osób poniżej 65 lat. Wyniki. Grupy nie różniły się między sobą rodzajem objawów, czasem ich trwania, rodzajem zabiegu i czasem jego trwania. Czas od przyjęcia do SOR-u do początku operacji był istotnie krótszy w grupie pacjentów starszych (575,56 vs 858,9 min; p=0,03). Pacjenci w wieku podeszłym byli też dłużej hospitalizowani (6,08 vs 4,69 dni; p=0,004). Ponadto u starszych pacjentów częstość występowania perforacji wyrostka robaczkowego zbliżała się do poziomu istotności statystycznej (26,1% vs 12,4%; p=0,06). Nie zaobserwowano zgonów w badanych grupach, jednak w grupie starszych chorych nieznacznie częściej odnotowano powikłania (17,4% vs 10%; p=0,26). Wnioski. Badane grupy nie różniły się manifestacją kliniczną OZWR. Jednak u starszych pacjentów występował bardziej zaawansowany histopatologicznie stan zapalny wyrostka robaczkowego. Również okres hospitalizacji był dłuższy w tej grupie pacjentów. W obu grupach nie występowały zgony, a powikłania występowały częściej u osób starszych. Faza przedoperacyjna była istotnie krótsza u starszych chorych, co potwierdza świadomość istotności czasu w postępowaniu z pacjentami z objawami ostrego brzucha w wieku podeszłym.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 3; 249-257
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Czynniki wpływające na skuteczność zachowawczego leczenia nacieku okołowyrostkowego
Autorzy:: Almoamin, Haithem Hussein Ali
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391552.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: naciek. pediatria
powikłania
leczenie zachowawcze
zapalenie wyrostka robaczkowego
Opis:: Wstęp: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego jest najczęstszym stanem nagłym jamy brzusznej wymagającym pilnej interwencji chirurgicznej. Naciek okołowyrostkowy to stosunkowo częste powikłanie obserwowane u niewłaściwie leczonych pacjentów. Odpowiednie postępowanie w przypadku jego rozpoznania nadal budzi kontrowersje. Cel: Celem niniejszego badania jest identyfikacja czynników wpływających na skuteczność zachowawczego leczenia nacieku okołowyrostkowego. Materiał i metody: Niniejsza praca jest badaniem retrospektywnym, przeprowadzonym na grupie 71 dzieci poniżej 15. roku życia, które były leczone z powodu nacieku okołowyrostkowego w Basra Children’s Specialty Hospital w latach 2015–2019. Wśród analizowanych czynników uwzględniono: wiek pacjentów, czas trwania objawów przed przyjęciem do szpitala, rozmiar nacieku okołowyrostkowego, powikłania, pobyt w szpitalu oraz efekty leczenia. Wyniki: W 3,9% przypadków ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego dochodzi do powikłania w postaci nacieku okołowyrostkowego. Jego leczenie zachowawcze okazało się skuteczne w 84,5%. Występowanie nacieku okołowyrostkowego obserwowano najczęściej w grupie wiekowej 5–10 lat (48%). Ponadto stosunek częstości pojawiania się tego powikłania w grupie chłopców w porównaniu do grupy dziewczynek wynosił 1,4. Związek pomiędzy skutecznością leczenia zachowawczego nacieku okołowyrostkowego a wiekiem pacjenta jest istotny statystycznie na poziomie p = 0,017. Nie odnotowano istotnego związku między czasem trwania objawów czy rozmiarem nacieku a skutecznością zachowawczego postępowania terapeutycznego. Nie napotkano żadnych poważnych powikłań pooperacyjnych lub zgonów. Mimo swojej skuteczności, leczenie zachowawcze wydłużało pobyt w szpitalu. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonej analizy, można stwierdzić, że leczenie zachowawcze nacieku okołowyrostkowego powinno zostać skorygowane, szczególnie w przypadku pacjentów poniżej 5. roku życia, u których należy rozważyć traktowanie interwencji chirurgicznej jako postępowania z wyboru. Jest to spowodowane wysokim odsetkiem niepowodzeń leczenia zachowawczego u tych pacjentów i związaną z tym wczesną progresją nacieku do ropnia okołowyrostkowego. Przyczyną takich zmian może być z kolei niepełny rozwój sieci większej i wynikający z tego brak funkcji ochronnej, która ograniczałaby rozprzestrzenianie się zapalenia. Ponadto wczesne zalety wykonania appendektomii to: zmniejszone ryzyko niedrożności jelit spowodowanej zrostami, skrócenie pobytu w szpitalu (i związane z tym mniejsze obciążenie finansowe placówki) oraz rzadsza konieczność ponownego przyjęcia do szpitala w celu wykonania odroczonej appendektomii.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 3; 17-21
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "zapalenie" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język