Temat: przełyku - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Endoskopowe zaopatrzenie uszkodzenia przełyku, będące powikłaniem strumektomii – opis przypadku
Autorzy:: Radziuk, Dagmara
Witzling, Mieczysław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392121.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: ezofagogastroskopia
perforacja przełyku
poszerzanie przełyku
tyroidektomia
uraz przełyku
Opis:: Do najczęstszych powikłań tyreoidectomii należą: krwiak w ranie pooperacyjnej, uszkodzenie nerwu krtaniowego wstecznego oraz niedoczynność przytarczyc [1]. Natomiast bardzo rzadkim następstwem wycięcia tarczycy jest jatrogenna perforacja szyjnego odcinka przełyku. W piśmiennictwie sporadycznie można spotkać doniesienia dotyczące tego powikłania. W naszej pracy chcielibyśmy przedstawić przypadek chorej, u której doszło do ciężkiego uszkodzenia przełyku w trakcie operacji wycięcia tarczycy.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 6; 50-52
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Perforacja przełyku – wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Jednoośrodkowa retrospektywna analiza przypadków z lat 2009–2015
Autorzy:: Misiak, Piotr
Jabłoński, Sławomir
Piskorz, Łukasz
Dorożała, Lechosław
Terlecki, Artur
Wcisło, Szymon
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393059.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: perforacja przełyku
diagnostyka
leczenie
Opis:: Wstęp: Perforacja przełyku jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu pacjenta. Ten stan chorobowy charakteryzuje się złożoną etiologią oraz brakiem wytycznych co do standardów postępowania. Poniższa praca stanowi analizę przypadków leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej oraz przegląd piśmiennictwa międzynarodowego dotyczącego tego zagadnienia. Cel badania: Celem badania była retrospektywna ocena i analiza postępowania u pacjentów z perforacją przełyku o zróżnicowanej etiologii, leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej w latach 2009–2015. Z badania wyłączono grupę pacjentów, u których przyczyną perforacji była pooperacyjna nieszczelność w obrębie wykonanego zespolenia chirurgicznego. Materiał: Analizie poddano 16 przypadków perforacji przełyku, które były leczone w klinice w latach 2009–2016. Z analizy wykluczono przypadki nieszczelności chirurgicznych zespoleń u pacjentów poddanych planowym procedurom chirurgicznym zarówno z przyczyn nowotworowych, jak i nienowotworowych. Najczęstszą przyczyną perforacji były powikłania o charakterze jatrogennym (7 pacjentów; 44%), kolejną przyczyną był zespół Boerhaavego (5 pacjentów; 31,2%), perforacja w wyniku urazu tępego (2 pacjentów; 12,5%), perforacja w owrzodzeniu oraz perforacja w obrębie guza (po 1 pacjencie). Dziesięciu chorych leczono operacyjnie, 6 pacjentów poddano pierwotnemu protezowaniu przełyku – w tym w 2 przypadkach zastosowano drenaż śródpiersia i jamy opłucnej. W powyższej grupie chorych doszło do 9 zgonów (56,2%). Wnioski: Leczenie perforacji przełyku stanowi wyzwanie dla całego zespołu terapeutycznego. Począwszy od etapu diagnostyki, poprzez wybór metody leczenia pierwotnego, a następnie leczenie ewentualnych komplikacji. Badanie dotyczyło jednego ośrodka i pomimo szerokich ram czasowych retrospektywnie oceniono jedynie 16 przypadków. Pomimo niejednorodnej pod względem etiologii grupy, udało się uzyskać kilka istotności statystycznych niosących za sobą implikacje kliniczne. Większość rozpoznanych perforacji w czasie powyżej 48 godzin dotyczyła dolnego odcinka przełyku (częstsze ryzyko przeoczenia choroby w tym odcinku ze względu na niejasny obraz chorobowy i wyniki badań obrazowych). Rozpoznanie choroby i wdrożenie leczenia po 24 godzinach w naszym materiale wiązało się z wyższym odsetkiem zgonów.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 4; 1-4
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Zespół Boerhaavego – ponad 290 lat doświadczeń chirurgów Czy możliwy jest nawrót tego schorzenia?
Autorzy:: Rokicki, Marek
Rokicki, Wojciech
Moj, Małgorzata
Bsoul, Tamer
Rydel, Mateusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391997.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: perforacja przełyku
zespół Boerhaavego
nawrót
Opis:: Samoistna perforacja przełyku (zespół Boerhaavego) jest schorzeniem rzadkim, stanowiącym poważne wyzwanie chirurgiczne. Analiza piśmiennictwa wykazała przypadki nawrotu samoistnej perforacji przełyku, a incydentalny charakter takiego stanu skłania do dokładnej ich oceny. Autorzy dokonali szczegółowego rozbioru klinicznego danych pozyskanych z ośmiu doniesień na temat nawrotu zespołu Boerhaavego. Dane przedstawiono w postaci zbiorczej tabeli, porównując przebieg kliniczny i wyniki leczenia chorych z pierwotnym zespołem Boerhaavego oraz stan pacjentów po jego nawrocie.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 3; 27-29
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Ciśnieniowe pęknięcie przełyku (zespół Boerhaavego) jako diagnostyczne i terapeutyczne wyzwanie wymagające szybkiej i skutecznej współpracy międzyklinicznej. Raport przypadku z regionalnego ośrodka specjalizującego się w chorobach przełyku
Autorzy:: Czopnik, Piotr
Aporowicz, Michał
Niepokój-Czopnik, Agnieszka
Szajerka, Tobiasz
Domosławski, Paweł
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393167.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: zespół Boerhaavego
zapalenie śródpiersia
przetoka przełyku
Opis:: Prezentujemy opis przypadku 47-letniego mężczyzny przyjętego do naszego ośrodka z powiatowego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z objawami wstrząsu septycznego i podejrzeniem zespołu Boerhaavego. Po potwierdzeniu rozpoznania pacjenta operowano w trybie ostrego dyżuru. W przebiegu pooperacyjnym wystąpiły objawy alkoholowego zespołu abstynencyjnego oraz przetoki przełykowo-śródpiersiowej – najpoważniejszego powikłania miejscowego w tym schorzeniu. W efekcie leczenia zachowawczego uzyskano wygojenie się przetoki i powrót chorego do zdrowia. W kontrolnym badaniu po 6 miesiącach od wypisu nie stwierdzono powikłań odległych, w szczególności zwężenia przełyku.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 6; 37-39
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Występowanie przełyku Barretta i raka gruczołowego - doświadczenia jednego ośrodka
Autorzy:: Nowicki, Andrzej
Kula, Zbigniew
Świerszczyńska, Alicja
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392697.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: gastroskopia
przełyk Barretta
rak gruczołowy przełyku
Opis:: Rozpoznanie przełyku Barretta (Barrett’s Esophagus; BE) jest oparte na badaniu endoskopowym górnego odcinka przewodu pokarmowego i pobraniu wycinków. Ogromne zainteresowanie PB związane jest z ryzykiem rozwoju na podłożu nabłonka metaplastycznego raka gruczołowego. Cel pracy: Celem pracy była ocena występowania oraz wybranych aspektów klinicznych przełyku Barretta i raka gruczołowego dolnej części przełyku na podstawie materiału gastroskopowego. Materiał i metody: Dokonano retrospektywnego przeglądu 10 000 badań endoskopowych górnego odcinka przewodu pokarmowego wykonanych w Zakładzie Endoskopii Centrum Onkologii w Bydgoszczy w latach 2004–2014. Przypadki analizowane były pod względem częstości występowania przełyku Barretta i raka gruczołowego dolnej części przełyku. Wyniki: Badaniom poddano dokumentacje medyczną 5378 kobiet (53,8%) i 4622 mężczyzn (46,2%). Średnia wieku mężczyzn i kobiet wyniosła odpowiednio 62,4 lata i 62,7 lat. Przełyk Barretta stwierdzono u 67 pacjentów w tym u 38 mężczyzn(56,7%). Średnia wieku mężczyzn i kobiet wyniosła odpowiednio 56,9 lat i 60,2 lata. Najczęściej zgłaszaną dolegliwością była zgaga – u 45 osób (67,2%). W trakcie10 lat nadzoru PB wykryto 3 przypadki raków gruczołowych (4,47%). Raka gruczołowego stwierdzono u 46 osób, w tym u 37 u mężczyzn. W przypadku 27 chorych (58,7%) zastosowano leczenie z zamiarem radykalności. Prawdopodobieństwo przeżycia 5-letniego u tych chorych wyniosło dla kobiet 10,2%, a dla mężczyzn 9,2%. Wnioski: Odsetek przełyków Barretta i raka gruczołowego dolnej części przełyku wzrasta odpowiednio o 0,67% na rok oraz 0,46% na rok. Ryzyko rozwoju raka gruczołowego na podłożu przełyku Barretta podczas nadzoru endoskopowego wynosi 4,47%. Prawdopodobieństwo przeżycia 5-letniego chorych na raka gruczołowego dolnej części przełyku – niezależnie od stopnia zaawansowania – wynosi 9,7%.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 3; 19-24
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Pełnoletniość pacjentów po operacji naprawczej atrezji przełyku – wskazówki dla specjalistów chirurgii ogólnej
Autorzy:: Tokarz, Anna
Rogula, Wojciech
Tokarska, Karolina
Tarsa, Maciej
Urban, Witold
Zbroja, Karolina
Górecki, Wojciech
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391546.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: atrezja przełyku
chirurdzy
dorośli
endoskopia
obserwacja kontrolna
Opis:: Wprowadzenie: Pomimo prawidłowego leczenia chirurgicznego w okresie noworodkowym, wrodzona atrezja przełyku (ang. oesophageal artesia; OA) może stanowić poważne źródło zaburzeń odczuwanych przez całe życie. Cel: Celem niniejszej pracy jest przedstawienie najistotniejszych informacji na temat OA, rodzajów jej leczenia i możliwych powikłań, mogących wymagać leczenia chirurgicznego po osiągnięciu przez pacjenta pełnoletniości. Chcielibyśmy zapoznać specjalistów chirurgii ogólnej z problematyką dotyczącą tego schorzenia w celu zapewnienia właściwej opieki medycznej pacjentom z OA w wywiadzie. Materiał i metody: Dokonano gruntownego przeglądu literatury zgromadzonej w bazie danych Medline i bibliotece Cochrane z wykorzystaniem fraz: (o)esophageal atresia, long gap,surgery i follow-up jako słów kluczowych. Wyniki: Wyniki długoterminowej obserwacji wskazują, że pacjenci z OA mogą wymagać pomocy ze strony chirurgów ogólnych, choć nie zawsze tej pomocy poszukują. Nawet po wykonaniu operacji naprawczej w okresie noworodkowym, OA predysponuje do licznych chorób współistniejących, takich jak: choroba refluksowa przełyku, zapalenie przełyku, zwężenie przełyku, metaplazja nabłonka przełyku czy przepuklina rozworu przełykowego. Pacjentów z OA należy systematycznie poddawać kontrolnym badaniom endoskopowym, mającym na celu wczesne wykrycie ewentualnych zaburzeń.Wnioski: Postęp w medycynie pozwolił na poprawę wskaźników przeżycia, w związku z czym pacjenci z OA częściej osiągają pełnoletniość. W obliczu różnorodnych problemów, będących następstwem atrezji, kluczowe znaczenie w prawidłowej opiece medycznej u tych osób wydaje się mieć długoterminowa obserwacja kontrolna.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 3; 27-34
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Mnogie pierwotne nowotwory u chorych leczonych z powodu płaskonabłonkowego raka przełyku
Autorzy:: Dranka-Bojarowska, Daria
Lewiński, Adam
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392090.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: drugi pierwotny nowotwór (SPTs)
rak płaskonabłonkowy przełyku
Opis:: Płaskonabłonkowy rak przełyku jest powiązany z podwyższonym ryzykiem wystąpienia innych pierwotnych nowotworów złośliwych, głównie w obrębie głowy i szyi, ale także w substytucie przełyku wykonanym z żołądka. Częstsze rozpoznawanie mnogich pierwotnych nowotworów związanych z rakiem przełyku (zarówno synchronicznych, jak i metachronicznych) wynika z dłuższego okresu obserwacji chorych po radykalnym leczeniu z powodu raka przełyku oraz z wysokiej jakości postępowania diagnostycznego zarówno przed, jak i pooperacyjnego. W przedstawionej pracy dokonano przeglądu piśmiennictwa oraz opisano podstawy molekularne powstawania mnogich pierwotnych nowotworów związanych z rakiem płaskonabłonkowym przełyku.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 5; 38-41
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Skleroterapia żylaków przełyku u chorych na hemofilię z marskością wątroby – prospektywne, kontrolowane badanie kliniczne
Autorzy:: Szczepanik, Andrzej B
Pielaciński, Konrad
Oses-Szczepanik, Anna M
Huszcza, Sławomir
Misiak, Andrzej
Dąbrowski, Wojciech P
Gajda, Sławomir
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1392565.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: hemofilia
żylaki przełyku
krwawienie
endoskopowa skleroterapia
marskość wątroby
Opis:: Wstęp: Krwotok z żylaków przełyku u chorych na hemofilię jest niezwykle groźny ze względu na wrodzony niedobór lub brak czynników krzepnięcia VIII (w hemofilii A) lub IX (w hemofilii B), obniżoną syntezę czynników krzepnięcia II,VII, IX, X w przebiegu przewlekłej choroby wątroby oraz małopłytkowość hiperspleniczną. Cel: Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa endoskopowej skleroterapii w ostrym krwotoku z żylaków przełyku oraz w profilaktyce wtórnej krwotoku, jak też określenie optymalnej aktywności niedoborowych czynników krzepnięcia i czasu stosowania leczenia substytucyjnego pozwalających na zapewnienia hemostazy po zabiegach skleroterapii. Materiał i metody: Prospektywnej analizie poddano 22 chorych na hemofilię (A-19, B-3) ze współistniejącą marskością wątroby i czynnym krwotokiem z żylaków przełyku, u których wykonano skleroterapię. Chorych, którzy przeżyli, zakwalifikowano do powtarzanych co 3 tygodnie zabiegów skleroterapii w ramach wtórnej profilaktyki krwotoku (grupa badana). Leczenie substytucyjne stosowano przez 3 doby. Polegało ono na przetaczaniu brakującego czynnika w takich dawkach, aby aktywność czynnika VIII wynosiła 80–100% normy w 1. dobie i 60–80% w 2.-3. dobie, zaś czynnika IX odpowiednio 60–80% i 40–60%. Grupę kontrolną stanowiło 20 chorych z marskością wątroby bez hemofilii, porównywalnych pod względem wieku, płci, stopnia zaawansowania marskości wątroby, którzy zostali poddani analogicznemu postępowaniu leczniczemu. Wyniki: Zatrzymanie krwotoku uzyskano u 21 z 22 chorych na hemofilię (95%). Powikłania stwierdzono u 3 chorych, 2 chorych zmarło. W grupie kontrolnej odsetek hemostazy, powikłań i zgonów nie wykazywał statystycznie istotnych różnic w porównaniu z grupą badaną. U 18 z 20 (80%) chorych na hemofilię poddanych wtórnej profilaktyce krwotoku uzyskano całkowitą eradykację żylaków po wykonaniu od 4 do 7 zabiegów obliteracji (średnio 5,4). Nawroty krwawień zanotowano u 15% pacjentów, powikłania u 20%; jeden chory zmarł. Czas od wystąpienia krwotoku do uzyskania eradykacji wynosił 12–21 tygodni (średnio 15,2). Wyniki w grupie kontrolnej nie wykazywały statystycznie istotnych różnic w porównaniu z grupą badaną. Zużycie koncentratów czynnika VIII wyniosło: w hemofilii A, w postaci ciężkiej – 80,9 j/kg/dobę, w hemofilii A z inhibitorem <5 BU – 95,2 j/kg/dobę, w łagodnej – 64,2 j/kg/dobę, zaś w hemofilii B ciężkiej – 91,6 j/kg/dobę. Wnioski: Skleroterapia jest skuteczną metodą zatrzymania krwotoku z żylaków przełyku u chorych na hemofilię i zlikwidowania żylaków w ramach wtórnej profilaktyki krwotoku. Trzydniowe leczenie substytucyjne w zastosowanych przez nas dawkach jest wystarczające do zapewnienia hemostaty i uniknięcia powikłań krwotocznych.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 1; 29-34
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Wpływ czynników konstytucyjnych i środowiskowych zależnych od pacjenta na wczesne wyniki terapii skojarzonej raka przełyku
Autorzy:: Pudło, Kamil
Błotniak, Alan
Skoczylas, Tomasz
Dąbrowski, Andrzej
Szawłowski, Andrzej
Kozłowski, Mirosław
Lampe, Paweł
Wallner, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393928.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: rak przełyku
chemioterapia
chemioradioterapia
palenie tytoniu
alkohol
objawy toksyczne
powikłania pooperacyjne
Opis:: Wśród wielu różnych czynników wpływających na wyniki leczenia raka można wyróżnić czynniki zależne od pacjenta, czynniki zależne od guza nowotworowego oraz czynniki zależne od leczenia. Wpływ czynników zależnych od pacjenta na wyniki terapii skojarzonej raka przełyku zwykle pozostawał poza zakresem dotychczasowych prac badawczych. Celem pracy była analiza wpływu czynników konstytucyjnych i środowiskowych związanych z pacjentem na wczesne wyniki terapii skojarzonej płaskonabłonkowego raka przełyku. Materiał i metodyka. Przeanalizowano prospektywnie gromadzone dane 84 pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym przełyku leczonych w ramach wieloośrodkowego badania klinicznego z randomizacją do leczenia skojarzonego. Oceniano związek między wczesnymi efektami terapii neoadiuwantowej (objawami toksycznymi ogółem, poważnymi objawami toksycznymi, śmiertelnością związaną z leczeniem, kliniczną i patologiczną odpowiedzią na leczenie) oraz wczesnymi wynikami leczenia chirurgicznego (powikłaniami i zgonami pooperacyjnymi, częstością resekcji leczniczej R0) a czynnikami konstytucjonalnymi (wiek, płeć, wzrost, wskaźnik masy ciała, współczynnik sprawności w skali Karnofsky’ego – KPS, grupę krwi) i środowiskowymi zależnymi od pacjenta (miejsce zamieszkania, czas i intensywność palenia, częstość i ilość spożywania alkoholu oraz narażenie zawodowe). Wyniki. Istotną różnicę w częstości zgonów związanych z terapią neoadiuwantową stwierdzono u pacjentów z gorszym stopniem sprawności (KPS 70‑80 vs 90‑100; p=0,0016). Co ciekawe, znacznie więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0034) i powikłań pooperacyjnych (p=0,0293) obserwowano u pacjentów niepalących. Podobnie, więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0029) i wyższą śmiertelność pooperacyjną (p=0,0405) stwierdzono u chorych spożywających umiarkowane ilości alkoholu. Wnioski. Palenie tytoniu i spożywanie nadmiernej ilości alkoholu może osłabiać działanie toksyczne terapii neoadiuwantowej i leczenia chirurgicznego u chorych leczonych z powodu raka przełyku. Informacje dotyczące tych uzależnień nie powinny być przyczyną odstępowania od prób radykalnego leczenia choroby podstawowej.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 5; 448-463
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Skuteczność wykorzystania osłon kamery endoskopowej w transporcie wstawek
Autorzy:: Bharathi, R Saranga
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393511.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: substytut przełyku
sonda żołądkowa
wstawka jelitowa
plastikowy rękaw kamery
cewnik Foley’a
Opis:: Wprowadzenie: Przywrócenie ciągłości przewodu pokarmowego w zabiegach substytucji przełyku wymaga przeprowadzenia transponowanej tkanki z jamy brzusznej do szyi. Istnieją doniesienia wskazujące na możliwość wykorzystania w tym celu plastikowych osłon kamer endoskopowych. Niniejsze badanie ma na celu zbadanie praktyczności tego podejścia w zabiegach wykonywanych za pomocą technik laparoskopowych. Metody: Skuteczność wykorzystania osłony kamery endoskopowej w transpozycji odcinków przewodu pokarmowego oceniano w prospektywnym badaniu na przestrzeni 2 lat. Ocenie poddawano następujące parametry: powodzenie/niepowodzenie, czas trwania zabiegu, utrata krwi, dostateczna długość wstawki dostarczonej do odcinka szyjnego, orientacja wstawki, łatwość wykonania zabiegu z różnych podejść, uszkodzenia wstawki, powikłania pozabiegowe i wady metody. Wyniki: Technikę zastosowano u 25 kolejnych pacjentów. Dokonano transpozycji 2 wstawek krętniczo-okrężniczych, 13 wstawek żołądkowych i 10 wstawek okrężniczych. Zastosowane podejścia obejmowały podejście tylne śródpiersiowe, zamostkowe i przedmostkowe odpowiednio w 15, 8 i 2 przypadkach. Nie stwierdzono przypadków niepowodzenia zabiegów. Technika była łatwa do przyswojenia. Wydłużała czas zabiegu o mniej niż 10 minut i nie powodowała dodatkowej utraty krwi. Technika umożliwiała bezurazową transpozycję wstawek o właściwej długości. Orientacja wstawek była zachowana bez problemów. Choć z użyciem osłon per se nie wiązały się żadne powikłania, w dwóch przypadkach doszło do przetransponowania do odcinka szyjnego wstawki o nadmiernej długości, co wiązało się z koniecznością jej docięcia/dopasowania. W jednym przypadku doszło do oderwania szwu służącego do przeciągania wstawki w połowie tunelu. Problem ten można było z łatwością rozwiązać, transportując wstawkę poprzez wyciągnięcie osłony przez otwór szyjny.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 1; 76-83
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "przełyku" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język