Wszystkie pola: "Sztuka" - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Avant-garde against avant-garde
Autorzy:: Kluszczyński, Ryszard
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593887.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: avant-garde
new media art
art & science
cybernetic art
robotic art
bioart
hybrot art
awangarda
sztuka nowych mediów
sztuka cybernetyczna
sztuka robotyczna
Opis:: In this paper, new media art, which is fundamentally associated with technology and science, will be discussed as a contemporary form of artistic avant-garde. In my argument, I will focus on its connections to earlier manifestations of avant-garde mindsets and attitudes, that is, to historical avant-garde and neo-avant-garde. I will also address the role of the art world and its institutions in establishing their mutual relationships.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 33-43
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: African contemporary art and the curatorial turn
Afrykańska sztuka współczesna a zwrot kuratorski
Autorzy:: Pawłowska, Aneta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593959.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: African art
curatorial turn
museum
exhibitions
contemporary art
sztuka afrykańska
zwrot kuratorski
muzeum
wystawy
sztuka współczesna.
Opis:: During the fifty year period of the second half of the 20th century the field of African Art History, as well as the forms of art studies and art exhibitions have changed considerably. This article considers the evolution of the idea of African identity in contemporary arts. I would like to examine the different forms of art representation and interviewing of African fine arts in the last three decades. In order to illustrate the dynamic changes in the European approach to African Art, it is simply enough to recall the famous remarks of Carl Einstein and Roy Sieber on that subject or William Rubin’s controversial exhibition Primitivism in 20th Century Art at the Museum of Modern Art in New York (1984). It seems that the visibly growing practice of engaging curators of African origin in the creation of exhibitions of modern African art, particularly as a strategy to incorporate the voices of those represented, is one of the most important aspects of the “curatorial turn” of the 21st century.
W II połowie XX wieku podejście do historii sztuki afrykańskiej jako dziedziny naukowej jak też formy studiów artystycznych oraz wystaw tejże sztuki znacznie się zmieniły. Celem artykułu jest zobrazowanie ewolucji idei tożsamości współczesnej sztuki afrykańskiej poprzez prezentację sposobów ekspozycji tej sztuki w ciągu ostatnich trzech dekad. Aby pojąć dynamikę zmian w europejskim podejściu do sztuki afrykańskiej, wystarczy przypomnieć słynne uwag Carla Einsteina i Roya Siebera z I połowy XX w. na ten temat lub kontrowersyjną wystawę Williama Rubina w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku (1984), pt. Primitivism in 20th Century Art. Wydaje się, że obecnie proces przemian w postrzeganiu i prezentowaniu współczesnej sztuki afrykańskiej pogłębia się. Jednocześnie rośnie udział kuratorów pochodzenia afrykańskiego, co pozwala na stworzenie nowej strategii kuratorskiej – prawdziwego „zwrotu kuratorskiego” z początku XXI w., który pozwala odzyskać głos uprzednio jedynie reprezentowanym Afrykanom.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 219-237
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Ecology and Art – in the network of discourses
Ekologia i sztuka – w sieci dyskursów
Autorzy:: Gralińska-Toborek, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2041830.pdf
Data publikacji:: 2021-11-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: art discourses
ecological discourse
eco-art
land art
dyskurs sztuki
dyskurs ekologiczny
eko-sztuka
sztuka ziemi
Opis:: Art, just like our public life, is entangled in the network of discourses. In this article, using the example of ecology-related art, I present how this network develops and what could constitute an impulse to create new connections. I also indicate how the discursivization of art begins with nomenclature itself. I consider reflecting on the network of discourses and entering the level of metadiscourse as a way of freeing oneself from the limiting community of interpretation. Similarly, I see the type of art that creates spaces for joint activities as a way out of the dangerous rivalry of discourses.
Sztuka, podobnie jak całe nasze życie publiczne, uwikłane jest w sieć dyskursów. W artykule przedstawiam na przykładzie sztuki związanej z ekologią, jak rozwija się sieć dyskursów i co może być impulsem do tworzenia nowych połączeń. Wskazuję jak dyskursywizacja sztuki rozpoczyna się już od samego nazewnictwa. Prowadzenie refleksji nad siecią dyskursów, wejście na poziom metadyskursu uważam za sposób uwolnienia się z ograniczającej wspólnoty interpretacji, podobnie jak sztukę tworzącą miejsca dla wspólnych działań za sposób wyjścia z niebezpiecznej rywalizacji dyskursów
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 125-141
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: The Art of Participating in Silence
Sztuka partycypacji w ciszy
Autorzy:: Szyjkowska-Piotrowska, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593875.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: cisza
sztuka
uczestnictwo
partycypacja
silence
art
participation
Opis:: The purpose of the essay is to use associations related to silence in order to ascertain whether “participation/participation in silence” is in fact an oxymoron. First, the reflection focuseson the possible meanings of silence. The author proposes treating silence as a performative (non)act of speech. She then uses the criteria developed by J.L. Austin to demonstrate the performative and abstract (and therefore not narrative or descriptive) nature of silence. Secondly, the expression “participation in silence” is considered in the light of Aristotle's views on the individual-community axis. Finally, earlier reflections are used to identify the links between silence and art. John Cage's 4'33 is a selected example, though not the only one. It turns out that participation in silence is not an oxymoron.
Artykuł w formie eseistycznej ma na celu użycie skojarzeń związanych z ciszą, aby sprawdzić czy „partycypacja/uczestnictwo w ciszy” w istocie jest oksymoronem. Najpierw tematem refleksji stają się możliwe znaczenia ciszy. Autorka proponuje traktowanie ciszy jako performatywnego (nie)aktu mowy. Używa następnie kryteriów wyłonionych przez J. L. Austina, aby ukazać performatywny i abstrakcyjny (a zatem nie narracyjny lub opisowy) charakter ciszy. W drugim rzędzie, wyrażenie „partycypacji w ciszy” zostaje przemyślane w świetle poglądów Arystotelesa dotyczących osi jednostka – wspólnota. Na końcu wcześniejsze refleksje zostają użyte do wydobycia powiązań ciszy ze sztuką. Wybranym – choć nie jednym – przykładem jest 4’33 Johna Cage’a. Okazuje się, że uczestniczenie w ciszy nie jest oksymoronem.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 75-82
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Art absorbed by the Web
Sztuka zagarnięta przez sieć
Autorzy:: Myoo, Sidey
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593871.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: Net Art
electronic art
interactivity
immateriality
multimedia
electronic galleries and museums technology
sztuka sieci
sztuka elektroniczna
interaktywność
immaterialność
elektroniczne galerie i muzea
technologia
Opis:: The object of this study is to analyse the impact of the Web on art. For this purpose I have made a distinctions between Net Art, which emerged in the 1990s and has been developing up till now, and the phenomenon of art on the Web, which views the Web as an exhibition space. Examinig the first case, I will mention such features of Net Art as networking, the rhizome, hyper-textuality, multi-subjectivity and framed objects. In the second case, I will have a closer look at several types of museums on the Web, including ordinary galleries in the form of digitalised image collections of art, galleries or museums which use augmented technologies, and galleries designed in the 3D graphic environment. I will also outline a broader perspective on the influence of technology on art and examine its paradigm, consisting in the accommodation of art on the Web at least in the two ways shown in the study. I will use some examples of net art works created in recent years, and will visit some museums on the Net. This approach assumes that the development of the Web has been a breakthrough in the history of art, which is reflected in its impact on the arts on a previously unprecedented scale. One could even say that in this case, the impact is total. The Web has not only become a medium that allows us to extend the boundaries of art, but owing to its spatial character allowing it to become an exhibition space, it has even taken over the functions of the traditional art scene. Hence, I believe that the development of technology, especially the Internet, is a turning point for the arts in their development and in the methods of their presentation and archiving
Przedmiotem artykułu jest przeanalizowanie wpływu Sieci na sztukę. W tym celu wyróżniono dwa główne aspekty tego zjawiska, tj. powstały na początku lat 90. XX wieku i rozwijający się do dzisiaj Net Art oraz traktowanie Sieci jako przestrzeni wystawienniczej. W pierwszym z aspektów wymieniono cechy Net Artu, takie jak usieciowienie, rhizomatyczność, hipertekstualność, wielopodmiotowość, szkieletowość. Przy omawianiu drugiego aspektu wymieniono kilka rodzajów muzeów w Sieci, w tym zwykłe galerie w postaci zobrazowanych zbiorów dzieł sztuki, galerie muzeów wykorzystujące technologie augmentalne oraz galerie powstałe w środowisku graficznym 3d. Wskazano również na szerszą perspektywę oddziaływania nowych technologii na sztukę, podkreślając jej paradygmatyczność, co wyraża się w zawłaszczaniu, przynajmniej na dwa wskazane w artykule sposoby, sztuki przez Sieć. W artykule posłużono się szeregiem przykładów dzieł sieciowych, powstałych w ostatnich latach, oraz muzeów w sieci. Autor zakłada, że rozwój Sieci miał przełomowe znaczenie dla sztuki, co wyraża się w niespotykanym wcześniej zakresie oddziaływania na sztukę – można powiedzieć, że w tym przypadku, wręcz w totalnej skali. Sieć nie tylko stała się medium umożliwiającym poszerzenie granic sztuki, ale poprzez swój przestrzenny i wystawienniczy charakter zagarnęła nawet sztukę historyczną. Autor uważa więc, że rozwój technologii, w tym szczególnie Sieci jest punktem zwrotnym w rozwoju sztuki oraz w sposobie jej prezentacji i archiwizacji.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 115-127
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Experiment and “Art Art”. From Uncertainty to Imitation
Eksperyment i „sztuka artystyczna”. Od niepewności do imitacji
Autorzy:: Białkowski, Łukasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1366146.pdf
Data publikacji:: 2020-12-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: experiment
Art art
experimental novel
experimental art
pastiche
imitation
eksperyment
sztuka artystyczna
powieść eksperymentalna
pastisz
imitacja
sztuka eksperymentalna
Opis:: The article discusses three various stages of artistic experiment. Both a source concept of experiment in artistic practice, developed by Émile Zola in the 19th century under the banner of 'experimental novel', and the neo-avant-garde distinction into Art art and experimental art created by Allan Kaprow in the 1960s, established a close connection of experiment with uncertainty and risk. In this context, the article investigates the extent to which contemporary artists' practices, including those frequently defined as experimental, can be subsumed under the historical meaning of experiment and poses a question whether they might have created another style of art. The problem is analysed in reference to Artur Żmijewski's film, Powtórzenie [Repetition].
Artykuł przedstawia trzy różne odsłony eksperymentu artystycznego. Źródłowa idea eksperymentu w działalności artystycznej, przedstawiona w XIX wieku przez Émila Zolę pod hasłem „powieści eksperymentalnej” a także neoawangardowe rozróżnienie na „sztukę artystyczną” i eksperymentalną dokonane przez Allan Kaprowa w latach 60. XX wieku łączyły ściśle eksperyment z niepewnością i niewiedzą. W tym kontekście w artykule postawione zostaje pytanie, w jakiej mierze praktyki współczesnych artystów, również często określane mianem eksperymentalnych, wpisują się w historyczne rozumienie eksperymentu i czy nie stały się kolejną artystyczną stylistyką. Kwestia ta jest analizowana w odniesieniu do filmu Powtórzenie Artura Żmijewskiego.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2020, 22; 143-155
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Performance and Participatory Art
Performans a sztuka partycypacyjna
Autorzy:: Sztabińska, Paulina
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593823.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: sztuka partycypacyjna
happening
Nicolas Bourriaud
performance art
Claire Bishop
Erika Fisher-Lichte
Opis:: The relationship between participatory art and performance is complex. On the one hand, their affinity is recognized, because in both cases we are dealing with emphasizing the role of action, but on the other, this action is understood differently. If the first aspect is taken into account, in museum or gallery press releases the manifestations of participatory art are referred to as “performances” – sometimes accompanied by an adjective. The aim of the article is to take a closer look at this issue. The discussion begins by highlighting the fact that happenings (especially European) from the 1960s are more often considered as a reference point for participatory art than performance art. Claire Bishop points to the conscious socio-political criticism of the consumer society that appears in happenings. The author of the article argues that the structure of these activities may also be an argument. When discussing the rules of public participation in happenings and performance art, she cites Erika Fischer-Lichte’s views that in the latter case a “feedback loop” should be created between the performer and the audience. Such a loop is not formed in the case of happenings and cannot be shaped in participatory art, where the artist is only one of the people participating in the action. The article examines examples of characteristic works based on the principle of participation: Rirkit Tiravanija, Tania Bruguera and Paweł Althamer. In none of them did the artist occupy a distinguished position, she/he did not affect the way the participants behaved, and she/he only created an opportunity for a community. In the first case, its formation was completely free, in the second – there were forms of pressure release from it, in the third – there was encouragement. Nowhere, however, did the artist define the rules of action, did not determine the stake, did not set goals. At the same time, while making the participants the creators of the course of the action, the question “What for?” remains important in participatory art, which lends it a political character.
Związki sztuki partycypacyjnej z performansem są złożone. Z jednej strony dostrzegane jest ich powinowactwo, gdyż w jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z podkreśleniem roli działania, z drugiej jednak strony akcyjność ta jest inaczej pojmowana. Wzięcie pod uwagę pierwszego aspektu powoduje, że w informacjach prasowych muzealnych lub galeryjnych przejawy sztuki partycypacyjnej określane są jako “performansy” – czasami z dodaniem jakiegoś przymiotnika. Celem artykułu jest nieco dokładniejsze przyjrzenie się temu zagadnieniu. Rozważania rozpoczyna zwrócenie uwagi na fakt, że jako punkt odniesienia dla sztuki partycypacjnej częściej bierze się pod uwagę happeningi (zwłaszcza europejskie) z lat sześćdziesiątych, niż sztukę performans. Jako powód Claire Bishop wskazuje występującą w happeningach świadomą społeczno-polityczną krytykę społeczeństwa konsumpcyjnego. Autorka artykułu dowodzi, że argumentem może być także struktura tych działań. Omawiając zasady udziału publiczności w happeningach i sztuce performance odwołuje się do poglądów Eriki Fischer-Lichte zakładającej powstawanie w drugim przypadku “pętli feedbacku” łączącej performera i widzów. Pętla taka nie powstaje w przypadku happeningów i nie może ukształtować się w sztuce partycypacyjnej, gdzie artysta jest tylko jedną z osób uczestniczących w działaniu. W artykule rozważone zostają przykłady charakterystycznych dzieł opartych na zasadzie partycypacji: Rirkita Tiravaniji, Tanii Bruguery i Pawła Althamera. W żadnym z nich artysta nie zajmował wyróżnionej pozycji, nie wpływał na sposoby zachowania się uczestników, a stwarzał tylko szansę powstania wspólnoty. W pierwszym przypadku jej kształtowanie się było całkowicie swobodne, w drugim pojawiały się formy presji, nacisku i uwalniania od niego, w trzecim występowała zachęta. Nigdzie jednak artysta nie określał zasad działania, nie podawał stawki, nie wyznaczał celów. Jednocześnie zaś, przy uczynieniu uczestników twórcami przebiegu akcji, w sztuce partycypacyjnej istotne pozostaje pytanie “po co?”, które nadaje jej charakter polityczny.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 185-201
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Why Do We Need the Term “Art”?
Dlaczego jest nam potrzebny termin „sztuka”?
Autorzy:: Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593845.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: niedefiniowalność pojęcia „sztuka”
„koniec sztuki” (A. Danto)
sztuka po końcu sztuki
teoretyzowanie z niepewnością
„sztuka” jako kategoria integrująca
indefinability of the term “art”
“end of art” (A. Danto)
art after the end of art
theorizing with uncertainty
“art” as an integrative category
Opis:: W artykule podjęta została refleksja nad współczesną sytuacją, w której termin „sztuka” jest szeroko stosowany, ale bez podejmowania prób uściślenia jego znaczenia lub definiowania go. Sytuacja ta dotyczy zarówno obszaru estetyki, gdzie rozważania nad pojęciem sztuki zanikły od kilku dekad, jak wypowiedzi krytyków i artystów. Punktem wyjścia prowadzonych tu rozważań jest stan, jaki miał miejsce w latach 50. i 60. XX wieku. W myśli estetycznej pojawiły się wówczas poglądy wskazujące na niedefiniowalność pojęcia „sztuka” (np. stanowisko Morrisa Weitza) oraz tendencje do wskazywania innych sposobów użycia tego terminu, niż poznawczy – uwzględnienia jego charakteru oceniającego, perswazyjnego itp. W latach 90. ważnym głosem w tej sprawie były teksty Arthura C. Danto, który ujmował zagadnienie w kontekście swojej teorii „końca sztuki”. Koniec ten nie oznaczał kresu twórczości artystycznej, a tylko zmianę polegającą na zakończeniu się ery sztuki jako problemu teoretycznego. W XX wieku zarówno w tworzonych dziełach, jak pisanych tekstach, próbowano ustalić, czym jest „sztuka prawdziwa”. Dziś natomiast wszystkie znaczenia słowa „sztuka” stają się ważne. Życie artystyczne, według Danto, układa się więc bardziej pokojowo, bez „czystek etnicznych”. Jak zatem motywuje się włączanie poszczególnych praktyk do obszaru sztuki? Uważam, że często następuje to na zasadzie podobnej do gry w domino. Ilustruję tę tezę za pomocą polskiego przykładu - koncepcji „sztuki ze społeczeństwem” realizowanej od 2011 roku w warszawskiej dzielnicy Ursus. Tekst kończą refleksje odnoszące się do współczesnego „teoretyzowania z niepewnością”. Pojawia się teza, że termin „sztuka” pełni dzisiaj przede wszystkim rolę integrującą wobec różnorodnych działań, dla których inaczej trudno byłoby znaleźć stosowną kategorię.
The article reflects on the contemporary situation in which the term “art” is broadly used, albeit without attempting to clarify its meaning or define it. This situation concerns both the area of aesthetics, where the deliberations on the concept of art have been abandoned for several decades, as well as the statements of critics and artists. The starting point of the reflections presented here is the situation that occurred in the 1950s and 1960s. In the aesthetic thought there appeared views pointing to the indefinability of the term “art”. (e.g. the stand of Morris Weitz) and the tendencies to indicate other usages of this term, than cognitive – to consider its evaluative, persuasive, etc. character, etc. In the 1990s, Arthur C. Danto's texts were an important contribution to this issue, commenting on the subject in the context of his theory of the “end of art”. That “end” did not mean the end of artistic crea-tivity, but only a change consisting in the end of the era of art as a theoretical problem. In the 20th century, both in created works and in written texts, attempts were made to establish what “true art” is. Today, however, all meanings of the word “art” become important. Artistic life, according to Danto, is therefore more peaceful, free from “ethnic cleansing”. How, then, do we motivate the inclusion of particular practices in the area of art? I believe that it often happens on a similar basis to playing dominoes. I illustrate this thesis with the use of the Polish example – the concept of “art with community” implemented since 2011 in the Warsaw district of Ursus. The text ends with reflections on contemporary “theorizing with uncertainty”. There is an assertion that the term “art” plays an integrating role in the face of various activities, for which otherwise it would be difficult to find an appropriate category.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 19-35
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Art and Revelation - Artist’s essay
Sztuka i objawienie
Autorzy:: Lidén, Anders
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593917.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: revelation
mountain climbing expedition
drugs
modern art.
objawienie
wyprawy w góry
narkotyki
sztuka nowoczesna
Opis:: The paper reflects on attempts to achieve revelation, epiphany, or enlightenment in the modern world. Sometimes the hope of reaching this state accompanies dangerous mountain trekking expeditions. However, it is believed that revelation can be achieved more quickly through drug use, practiced by artists from the nineteenth century onwards. Seeking visions in this way is part of the cultural tradition of the North and South American Indians. In the twentieth century, such artists as Pollock, Rothko, Motherwell and others alluded to these practices. The Russian tradition had a different way of achieving illumination. Avant-garde artists (such as Malevich or Kandinsky) drew inspiration from it, seeking sudden revelation combined with surprise. The paper concludes with the author’s reflections on the possibility of personal experience today that would exceed the cognitive limits through contact with certain works of art, ancient and modern.
Tekst stanowi refleksję nad próbami osiągnięcia objawienia, epifanii lub oświecenia występu-jącymi we współczesnym świecie. Niekiedy nadzieja na uzyskanie tego stanu towarzyszy nie-bezpiecznym wyprawom w góry. Za szybszą drogę uzyskania objawienia uważa się jednak za-żywanie narkotyków, uprawiane przez artystów od XIX wieku. Poszukiwanie w ten sposób wizji należy do tradycji kulturowych Indian północno- i południowoamerykańskich. W XX wieku nawiązywali do nich Pollock, Rothko, Motherwell i inni malarze. Odmienny sposób osiągania iluminacji właściwy był dla tradycji rosyjskiej. Artyści awangardowi (np. Malewicz, Kandnsky) inspirowali się nią poszukując nagłego objawienia połączonego z zaskoczeniem. Tekst kończą refleksje autora dotyczące możliwości doznania dziś indywidualnego odczucia przekroczenia granic poznawczych poprzez kontakt z niektórymi dziełami sztuki dawnej i no-woczesnej.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 313-317
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: The Art and Craft Divide – on the Exigency of Margins
Sztuka i rzemiosło – o nieuchronności marginalizacji
Autorzy:: Ługowska, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593901.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: art
craft
modernism
fiber
sztuka
rzemiosło
modernizm
filc
Opis:: The subject of the art/craft distinction continues to occupy a marginalized position in the history of modern and contemporary art and remains almost invisible as an object of critical inquiry. The marginalization of craft will be pointed out here, yet the article does not aim at a unilateral defense of craft as art, since reversing the hierarchy of art and craft or dismissing it outright seems to be a mistake. Rather, it will focus on the changing dynamics of the hierarchy of art and craft and will present the marginalization of craft as an illuminating example of power and authority at work in the art world. The article aims to show how craft – typically marginalized or even invisible as a force shaping the art scene under modernism – was implicitly central to modernism’s constitution and has explicitly become one of the most prolific spheres of artistic activity today. The article primarily aims to present the moment of the emergence and perpetuation of the historical distinction between art and craft. Then, it goes on to shed some critical light on one particular medium that was traditionally associated with craft, namely fiber and the way this material was showcased in American art in the 1960s and 1970s. The article demonstrates how three different groups of artists negotiated the boundaries between art and craft. Finally, it goes on to present how contemporary artists embrace craft and how craft continues to act as a touchstone of what is designated as art, aesthetics, their centers and margins.
Rozważania dotyczące relacji pomiędzy sztuką a rzemiosłem nie są często podejmowane przez historyków sztuki, estetyków czy filozofów. Z tego względu nadrzędnym celem artykułu jest ukazanie historycznej marginalizacji rzemiosła. Nie ucieka się on jednak do jednostronnej obrony rzemiosła jako prawowicie należącego do dziedziny sztuk pięknych, a raczej ukazuje zmienną dynamikę konstruowanych hierarchii oraz przedstawia marginalizację rzemiosła jako przykład działania władzy i autorytetu w świecie sztuki. Artykuł, ukazując szersze tło relacji pomiędzy sztuką a rzemiosłem, opisuje związki istniejące pomiędzy sztuką a rzemiosłem w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Praca analizuje trzy odmienne grupy artystów tworzących w tym czasie prace z filcu i w efekcie trzy odmienne sposoby rozumienia relacji sztuka–rzemiosło będące rezultatem marginalizacji rze-miosła. Ostatnia część artykułu ukazuje liczne punkty przecięcia istniejące pomiędzy rzemio-słem a współczesnymi praktykami artystycznymi. Ich analiza umożliwia rewizję naszych po-glądów dotyczących tego, co uważamy za sztukę, estetykę, ich centrum oraz marginesy.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 285-296
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: The art of failure – the victory of the losers
Sztuka porażki – zwycięstwo przegranych
Autorzy:: Szczepanek, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593929.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: art of failure
end of art
queer
sztuka porażki
koniec sztuki
Opis:: The article describes the phenomenon of the art of failure. Traditional narrative focuses on the experience of winning, while marginalizing everything that is weak, mediocre, lost. The change comes with the end of art understood as a decomposition of the historical structures organizing artistic discourse (cf. Arthur C. Danto, Gianni Vattimo, Jean-Luc Nancy). In the post-historical plurilogue, the art of failure becomes a means of expression of the groups which have been traditionally excluded (Judith Halberstam). This in turn leads to a multi-level game between the participants of cultural life and its institutions. The author goes on to present and analyse specific examples of the art of failure accentuating their subversive-emancipatory potential.
Przedmiotem artykułu jest opis zjawiska sztuki porażki. Tradycyjna narracja stawia w centrum doświadczenie sukcesu, marginalizując jednocześnie to, co słabe, przeciętne, przegrane. Zmiana następuje wraz z końcem sztuki rozumianym jako rozpad historycznych struktur organizujących dyskurs artystyczny (Arthur C. Danto, Gianni Vattimo, Jean-Luc Nancy). W posthistorycznym wielogłosie sztuka porażki staje się środkiem ekspresji grup zwyczajowo wykluczanych (Judith Halberstam), co prowadzi do wielopoziomowej gry między uczestnikami życia kulturalnego, a jego instytucjami. W dalszej części artykułu autor przedstawia i analizuje poszczególne przykłady sztuki porażki, akcentując ich subwersywno-emancypacyjny potencjał.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 181-194
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Landscape art – a new definition and new look
Sztuka krajobrazu. Nowa definicja, nowe spojrzenie
Autorzy:: Frydryczak, Beata
Salwa, Mateusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2041832.pdf
Data publikacji:: 2021-11-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: art
art theory
landscape
krajobraz
sztuka
teoria sztuki
Opis:: The aim of this article is to propose a new definition of landscape art. By landscape art we mean all forms of art which refer to any landscape and problematize it, i.e. subject it to artistic analysis, interpretation and intervention, both in a formal and aesthetic, as well as critical sense. Landscape art understood in this way would not be a separate direction or trend in art and would not form a coherent artistic concept. In the article we indicate the current understanding of landscape functioning in the field of art and the reasons why the new definition is useful
Celem artykułu jest zaproponowanie nowej definicji sztuki krajobrazowej. Przez sztukę krajobrazową rozumiemy wszelkie formy sztuki, które odnoszą się do wszelkich krajobrazów, problematyzując je, czyli poddając je artystycznej analizie, interpretacji i interwencji, zarówno w sensie formalnym i estetycznym, jak i krytycznym. Tak rozumiana sztuka krajobrazowa nie byłaby więc wyodrębnionym kierunkiem czy nurtem w sztuce i nie tworzyłaby zwartej koncepcji artystycznej. W artykule wskazujemy dotychczasowe rozumienie krajobrazu funkcjonujące na gruncie sztuki oraz powody, dla których nowa definicja jest przydatna
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 113-123
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Interactive Art in the Culture of Participation
Sztuka interaktywna w kulturze partycypacji
Autorzy:: Myoo, Sidey
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593800.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: interactive art
participation
electronic media
cyberculture New Media Art
sztuka interaktywna
partycypacja
media elektroniczne
cyberkultura
Opis:: This paper highlights the concept of participation from two perspectives, that is cultural engagement, which shall serve as an initial and conceptual background, and the proper analysis drawing on the phenomenon of participation in the interactive art which has emerged from the New Media Art. The former aspect needs attention because of the still increasing importance of interactive technology, predominantly for the purposes of the Web users and their Web mediated participation practices. However, the Author would like to ponder over the importance of participation in the era of electronic media which is seen as a meaningful feature of the mechanisms of modern culture. The latter aspect of the analysis refers to the issue of reception of interactive art. This paper aims to reflect on how this area of communication between the artist and the viewer is essentially different in contrast with the so called proscenic art, because it involves a new and very interesting phenomenon of interference of the recipient in the work of art and, consequently, allowing them to become a part of it. Some modern artworks shall serve as examples for my studies, e.g. an interactive 3D installation and Post-Internet Art works.
Celem artykułu jest zaprezentowanie partycypacji na dwóch płaszczyznach: kulturowej, co zostało omówiono w zarysie, będąc tłem dla zasadniczej analizy, tj. partycypacji w sztuce interaktywnej, powstającej na gruncie Sztuki Nowych Mediów. Ta pierwsza płaszczyzna wynika ze wzrostu znaczenia interaktywnych technologii, w tym głównie Sieci i zwiększającego się zapośredniczania użytkowników do Sieci. Ograniczono się tutaj do pokazania znaczenia partycypacji w czasach mediów elektronicznych, jako ogólnego, istotnego współcześnie mechanizmu kulturowego. Druga płaszczyzna analizy dotyczy odbioru sztuki interaktywnej. W artykule pokazano, że interaktywność sztuki niesie ze sobą znaczącą odmienność takiej sztuki w stosunku do sztuki proscenicznej, powodując intersujące zjawisko, wynikające z ingerencji odbiorcy w dzieło sztuki oraz po części integrację z dziełem. Dla zobrazowania interaktywnej partycypacji i sztuki, odwołam się do kilku współczesnych przykładów dzieł artystycznych, takich jak np. interaktywna instalacja wykorzystująca grafikę 3d lub prace Post-Internet Art.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 203-216
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Contemporary Art or Contemporary Arts? Remarks on ”Le paradigme de l’art contemporain” by Nathalie Heinich
Sztuka czy sztuki współczesne? Uwagi na temat książki „Le paradigme de lart contemporain” Nathalie Heinich
Autorzy:: Białkowski, Łukasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593907.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: sztuka współczesna
sztuka nowoczesna
paradygmat
rewolucja
świat sztuki
contemporary art
modern art
paradigm
revolution in art
artworld
Opis:: Artykuł wskazuje kilka polemicznych uwag w stosunku do koncepcji “paradygmatu sztuki współ¬czesnej” przedstawionej przez Nathalie Heinich w książce Le paradigme de l’art contemporain. Structure d’une révolution artistique. Autor tekstu podważa zasadność budowania analogii po-między zmianami zachodzącymi w sztuce XX wieku a zmianą paradygmatu naukowego opisaną przez Thomasa Khuna w Strukturze rewolucji naukowych. Autor wskazuje również na niekom¬pletność modelu zaproponowanego przez francuską socjolożkę, która pomija w strukturze “pa-radygmatu sztuki współczesnej” działania artystyczne funkcjonujące poza obiegiem galeryjnym i instytucjonalnym.
This paper provides several polemic comments regarding the concept of the “paradigm of contemporary art” presented by Nathalie Heinich in her book entitled Le paradigme de l’art contemporain. Structure d’une révolution artistique. The paper questions the accuracy of the analogy between changes within artworld that took place in the 20th century and the structure of scientific revolutions discussed by Thomas Kuhn. The author also points to the incomplete¬ness of the proposal of the French sociologist, who neglects artistic activities that occur outside galleries and institutional art circles.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 85-97
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Art as a Message Realized Throught Various Means of Artistic Expression
Sztuka jako przekaz realizowany za pośrednictwem różnych środków wyrazu artystycznego
Autorzy:: Gryglewski, Piotr
Ivashko, Yuliа
Chernyshev, Denys
Chang, Peng
Dmytrenko, Andrii
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1366126.pdf
Data publikacji:: 2020-12-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: art
icon
narrative
national identity
religious and secular art
Ukraine
sztuka
ikona
narracja
tożsamość narodowa
sztuka religijna i świecka
Ukraina
Opis:: From the ancient times, art has performed not only aesthetic, but primarily informational and ritual functions, since people have used artistic means to honour the divinities. In Ukraine, the instances of art have been known since the times of Trypillia culture, from the 5th century BC. Hereafter, art has used various means to deliver information. During the years of Kyivan Rus, there were mostly religious mural paintings and mosaic pictures in churches. They were not considered by the contemporaries as artworks, but only as images for worship. However, it should be noted that in St. Sophia’s Cathedral there are also some secular paintings of those times. Religious and secular murals used different art forms and means to convey information. An icon, restricted by the canon, illustrated a particular Christian dogma, whereas a secular painting gave information about everyday human life and performed some political and ideological functions. These two genres are often combined in the so-called "Ukrainian folk painting". The Mother of God, the Lord and the saints are depicted against the Ukrainian landscape, and they have Ukrainian traits. The background of folk icons depicts scenes from the everyday life of the Ukrainians, and the icons are decorated with embroidered towels and dried flowers. In the Baroque era, secular events and real people are included in canonical Christian plots. Today, we see a revival of techniques combining secular and religious painting, when icons depict the sacred participants of contemporary political events. Such icons do not meet certain requirements of the church canon, but constitute the society’s reaction to what is happening in Ukraine now. On the other hand, it is a kind of an attempt to bring Heaven closer to humans, to modernize canonical subjects and, at the same time, to promote educating the people in the spirit of patriotism. Despite the canonicity of the icon and the immutability of information conveyed through the sacred image, the methods of informative communication differed. Thus, although both the Byzantine icon and the icon of the Baroque era reported the same plot, the volume of the message that they conveyed was different. The Byzantine icon is an ascetic message-symbol, while the baroque icon is more secular and not only gives you purely religious information, but also information about the traditions, life and appearance of the people living in this period, and the political system of the state. In canonical religious art, a pictorial image is the only means of narration, whereas modern secular art often turns into a performance, with the simultaneous involvement of painting, sculpture, music and lighting effects, and avant-garde short films.
Od najdawniejszych czasów obiekty artystyczne pełniły złożone funkcje społeczne, estetyczne i religijne. Na terenach dzisiejszej Ukrainy najwcześniejsze zabytki sztuki są związane z okresem kultury trypolskiej. W czasach Rusi Kijowskiej miał miejsce rozkwit sztuki sakralnej rozwijającej się pod wpływem tradycji bizantyjskiej. Funkcjonujące we wnętrzach sakralnych malowidła, a zwłaszcza ikony zajmowały ważną rolę w ramach rozwijającego się kultu. Należy przy tym zastrzec, że już wówczas tematyka czysto religijna przeplatała się z elementami świeckimi z wykorzystaniem zróżnicowanych środków przekazu. Centralne miejsce w tradycji wschodniochrześcijańskiej zajmowała ikona. Jej forma i kompozycja była ściśle określona obowiązującym kanonem. Podporządkowane potrzebom politycznym i ideowym motywy świeckie nie były poddawane tak ścisłej kodyfikacji. Oba wątki łączą się m.in. w tak zwanym „ukraińskim malarstwie ludowym”, w którym przedstawienia świętych poddawano aktualizacji poprzez wprowadzenie motywów rodzimych (np. krajobraz, szczegóły strojów). Przemianom tym sprzyjał też proces okcydentalizacji malarstwa religijnego zapoczątkowany w XVII i XVIII w. Współcześnie można obserwować zjawisko wykorzystywania tradycyjnych form i technik pisania ikon do tworzenia kompozycji służących bieżącym potrzebom, także politycznym. Realizowane w ten sposób malowidła wyłamują się z tradycyjnego kanonu ikony. Równocześnie jednak obiekty te są odpowiedzią na aktualne zapotrzebowania społeczne, będąc świadectwem przemian współcześnie zachodzących na Ukrainie. Popularność malarstwa ikonowego i ponowne odkrywanie związanych z tym technik, służy też jego upowszechnianiu. W realiach współczesnej Ukrainy łączenie elementów tradycyjnych, w tym religijnych, z bieżącymi wyzwaniami społecznymi i politycznymi jest atrakcyjne. Ikona pozostaje ważnym elementem składowym wschodniej tradycji religijnej o czytelnych, ujętych kanonem formach artystycznych. Można przy tym zauważyć odmienne cechy obrazów tworzonych w ścisłej tradycji bizantyjskiej i obiektów wywodzących się z okresu nowożytnego. Forma tych pierwszych jest ściśle skanonizowana, zamykając się w ascetycznej narracji symbolicznej. Poddające się wpływom sztuki Zachodu religijne obrazy epoki nowożytnej ulegały stopniowym przemianom formalnym. Ich przekaz ulegał elastycznej aktualizacji dostosowanej do współczesnych potrzeb.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2020, 22; 57-88
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 16.

Tytuł:: Art, participation and aesthetics
Sztuka, partycypacja, estetyka
Autorzy:: Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593827.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: estetyka relacyjna
estetyka dialogiczna
estetyka partycypacyjna
wspólczesna estetyka a refleksja nad sztuką
relational aesthetics
dialogical aesthetics
participatory aesthetics
contemporary aesthetics and reflection on art
Opis:: The authors of the principal concepts that combine art with participatory issues use the term "aesthetics" to refer to their theories. The aim of the article is to examine the aspects in which these authors refer to the traditional issues of aesthetics and how they modify them. The discussion focuses on three concepts. In Nicolas Bourriaud's relational aesthetics, the notion of "form", modified in such a way as to include human relations appearing in connection with artistic situations, plays an important role. This way viewers and their behavior become part of the works of art. In the article this issue is confronted with the theory of the Umberto Eco's concept of "open work". Selected works by Rirkrit Tiravanija, Felix Gonazalez-Torres and Liam Gillick are also discussed as examples of relational art. Grant Kester's dialogical aesthetics is presented as an example of the link between art and participation, in which experience is brought to the foreground and ethical values dominate. Claire Bishop, on the other hand, believes that participatory art makes far-reaching changes in the understanding of aesthetics necessary. Referring to Jacques Rancière's philosophical concept, she argues that the inconclusive nature of aesthetic experience entails the necessity of questioning the way in which the world is organized. Therefore, the “sensible sharing” that takes place in participatory art is at the same time a political judgment. Moreover, the English author places emphasis not the harmonization of interpersonal relations (presumed in relational aesthetics), but the antagonism that allows us to constantly redefine and make social problems the subject of debates. The article concludes with a question whether relational, dialogical and participatory aesthetics opens up a new field for aesthetic reflection built over artistic phenomena.
Autorzy głównych koncepcji łączących sztukę z problematyką partycypacji używają w odniesieniu do swych teorii nazwy „estetyka”. Celem artykułu jest rozważenie, pod jakimi względami autorzy ci nawiązują do tradycyjnej problematyki estetycznej oraz jakim modyfikacjom ją poddają. Rozważania skoncentrowane są na trzech koncepcjach. W estetyce relacyjnej Nicolasa Bourriauda istotną rolę pełni pojęcie „formy” zmodyfikowane w taki sposób, żeby objąć nim stosunki międzyludzkie pojawiające się w związku z sytuacjami artystycznymi. W ten sposób odbiorcy i ich zachowania stają się częścią dzieł sztuki. W artykule zagadnienie to skonfrontowane jest z teorią „dzieła otwartego” Umberta Eco. Omówione są też, jako przykłady sztuki relacyjnej, wybrane dokonania Rirkrita Tiravanji, Felixa Gonazaleza-Torresa i Liama Gillicka. Estetyka dialogiczna Granta Kestera przedstawiona została jako przykład powiązania sztuki z partycypacją, w którym na pierwszy plan wysuwane jest doświadczenie i dominują wartości etyczne. Natomiast Claire Bishop uważa, że sztuka partycypacyjna prowadzi do konieczności daleko idących zmian w pojmowaniu estetyki. Nawiązując do koncepcji filozoficznej Jacquesa Rancièra twierdzi, że nierozstrzygalność doświadczenia estetycznego pociąga za sobą konieczność zakwestionowania sposobu zorganizowania świata. W związku z tym następujące w sztuce partycypacyjnej „dzielenie postrzegalnego” jest jednocześnie osądem politycznym. Angielska autorka akcentuje też nie harmonizację relacji międzyludzkich (zakładaną w estetyce relacyjnej), a antagonizm pozwalający wciąż na nowo zarysowywać i czynić przedmiotem debat problemy społeczne. Artykuł zamyka pytanie o to, czy estetyka relacyjna, dialogiczna i partycypacyjna otwiera nowe pole dla uprawiania refleksji estetycznej nadbudowywanej nad zjawiskami artystycznymi.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 43-59
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 17.

Tytuł:: Interwar works by Izrael Lejzerowicz in the context of the “new art” milieu’s accomplishments in Łódź
Autorzy:: Gadowska, Irmina
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593808.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: Jewish art
Lejzerowicz
art in Łódź
Expressionism
religious syncretism
sztuka żydowska
sztuka w Łodzi
ekspresjonizm
synkretyzm religijny
Opis:: The article attempts to demonstrate associations between works by Izrael Lejzerowicz and avant-garde artists working in Łódź during the interwar period. Lejzerowicz's painting is sometimes connected with a trend called Jewish Expressionism, although many of his works are closer to Symbolism or even to naturalism. However, this text concerns only those artist’s paintings and drawings that reveal his fascination with new directions in the art of the first half of the twentieth century: Expressionism, Cubism, Futurism and even Constructivism.
Artykuł stanowi próbę wykazania związków pomiędzy twórczością Izraela Lejzerowicza i innych awangardowych artystów działających w Łodzi w okresie międzywojennym. Malarstwo Lejzerowicza łączy się niekiedy z nurtem tzw. żydowskiego ekspresjonizmu, choć wiele z jego prac bliższych jest symbolizmowi czy wręcz naturalizmowi. Niniejszy tekst dotyczy jednak wyłącznie tych obrazów i rysunków artysty, w których ujawniają się jego fascynacje nowymi kierunkami w sztuce I połowy 20 wieku – wspomnianym już ekspresjonizmem, kubizmem, futuryzmem a nawet konstruktywizmem.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 205-219
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 18.

Tytuł:: Proper name
Imię własne
Autorzy:: Szyjkowska-Piotrowska, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2041839.pdf
Data publikacji:: 2021-11-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: discourse
CDA
art
philosophy
dyskurs
KAD
sztuka
filozofia
Opis:: It could be said that discourse used to be understood as some kind of a “hyper-cloud” produced by many people speaking and writing within the domain of certain problems, whereas today it seems more “custom-made” and divided into smaller entities. This tendency is probably an integral part of the development of CDA and a consequence of its being well-adapted to various interdisciplinary studies, among them art practices. And yet it seems that the blurred, non-personal quality of discourse which highlights the collecti- ve aspects of language and thinking still lingers also in the realm of artistic practices. Therefore, while in the nets of discourse, an artist and/or a work of art need to negotiate the possibility to retain the idiom of individual practice
Można powiedzieć, że rozumienie dyskursu kilkanaście lat temu przypominało swego rodzaju „hiper-chmurę” wytwarzaną przez wiele mówiących i piszących osób, podczas gdy dziś wydaje się on znacznie bardziej „skrojony na miarę” i podzielony na coraz mniejsze części. Tendencja ta jest prawdopodobnie integralną częścią rozwoju KAD i konsekwencją jego adaptacji do różnych badań interdyscyplinarnych, w tym praktyk artystycznych. Jednak wydaje się, że „hiper-zamglona” jakość dyskursu, który podkreśla kolektywne aspekty języka i kolektywne aspekty myślenia, utrzymała się także w sferze praktyk artystycznych. To, co należy negocjować w sieci dyskursu to możliwość zachowania przez artystę i dzieło sztuki idiomu indywidualnej praktyki
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 49-58
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 19.

Tytuł:: The Art of Women – form the Margin to the Mainstream
Sztuka kobieca – od marginesu do mainstreamu
Autorzy:: Samborska, Magdalena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593763.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: feminism
postfeminism
herstory
Judy Chicago
feminine aesthetic
women’s art
Vanessa Beecroft
Toxic Tittes
feminizm
postfeminizm
estetyka kobieca
sztuka kobiet
Toxic Tittes.
Opis:: Confronting the second wave of feminism with postfeminism allows us to show the change in the perception of art and the position of women in the art world. The activists of the 1970s aroused extreme emotions in the public, and attempts were made to downplay the value of their work. At the end of the 20th century, however, when ambiguity and controversy have become the desired quality of art, feminist ideas are sometimes a necessary ornament of the careers of celebrities. In this article I present the history of the difficulties that artists who debuted on the art scene in the 1970s had to overcome. I use the example of Judy Chicago and her iconic work Dinner Party. Other heroines of the pioneering times are Marina Abramowic, Carolee Schneemann, and Valie Export, whose attitude I compare to that of the star of the younger generation, Vanessa Beecroft. Beecroft leaves her attractive installations without any comment, she does not settle any controversies, which fits the characteristics of the post-modern game on the art market.
Konfrontacja drugiej fali feminizmu z postfeminizmem pozwala ukazać zmianę w percepcji sztuki i pozycji kobiet w świecie sztuki. Aktywistki lat 70. budziły skrajne emocje odbiorców, próbowano bagatelizować wartość realizowanych przez nie prac. U schyłku XX wieku jednak, gdy pożądaną jakością sztuki stała się niejednoznaczność, kontrowersyjność, idee feminizmu stają się czasem niezbędną dekoracją dla karier celebrytek. W artykule przedstawiam historię trudności, jakie musiały pokonać artystki startujące na scenie sztuki w latach 70. Jako przykład występuje tu Judy Chicago i jej sztandarowa praca Dinner Party. Inne bohaterki pionierskich czasów to Marina Abramowic, Carolee Schneemann, Valie Export, których postawę porów-nuję z gwiazdą młodego pokolenia Vanessą Beecroft. Beecroft pozostawia swoje atrakcyjne instalacje bez komentarza, nie rozstrzyga kontrowersji, czym wpisuje się w znamienną dla postmodernizmu grę na rynku sztuki.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 275-284
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 20.

Tytuł:: A performative concept of the rtist – unmatricized actions exemplified by the works of Zofia Lipecka
Performatywna koncepcja artysty – działania niezmatrycowane na przykładzie twórczości Zofii Lipeckiej
Autorzy:: Łarionow, Dominika
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2041814.pdf
Data publikacji:: 2021-11-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: Performatics
aesthetics of the 20th century
Zofia Lipecka
the art of Polish emigration of the 20th century
art – ecology
art – memory
Grzegorz Sztabiński
performatyka
estetyka XX wieku
sztuka emigracji polskiej XX wieku
sztuka - ekologia
sztuka – pamięć
Opis:: The article is an attempt to apply the performative concept of the artist's theory formulated by Grzegorz Sztabiński to the analysis of the work of Zofia Lipecka. The artist works in France, but is of Polish origin. She creates works in various techniques: painting, video, installations, she touches on many topics: from the archeology of signs, the identity of the symmetry of nature, to ecology and historical memory. Lipecka's actions are unmatricized and cannot be easily defined. Thanks to this, they became an excellent material for analysis according to the assumptions of Sztabiński's theory. Its fundamental point is to give the artist freedom by using the participle phrase: "creating art".
Artykuł jest próbą zastosowania teorii performatywnej koncepcji artysty sformułowanej przez Grzegorza Sztabińskiego do analizy twórczości Zofii Lipeckiej. Artystka pracuje we Francji, ale jest polskiego pochodzenia. Tworzy prace w różnych technikach: malarstwo, wideo, instalacje, porusza w nich wiele tematów: od archeologii znaków, tożsamość symetrii natury, po ekologię i pamięć historyczną. Działania Lipeckiej są niezmatrycowane i nie dają się łatwą zdefiniować. Dzięki temu stały się doskonałym materiałem do analizy według założeń teorii Sztabińskiego. Jej punktem zasadniczym jest danie artyście wolność poprzez użycie zwrotu imiesłowego: „ tworzący sztukę”
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 313-330
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 21.

Tytuł:: Street art: an artistic message in the modern urban environment
Sztuka uliczna: przekaz artystyczny w nowoczesnym środowisku miejskim
Autorzy:: Dyomin, Mykola
Ivashko, Oleksandr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1366150.pdf
Data publikacji:: 2020-12-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: street art
graffiti
muralism
criteria for the evaluation of art
information content
meaningfulness
sztuka uliczna
muralizm
kryterium artystycznej oceny
narracje
Opis:: Throughout the existence of humankind, at different periods, relevant criteria have been formed for informative means and the subject matter of works of art. The twentieth century was characterised by a fundamental reinterpretation of the meaningfulness and information-bearing message of art, which had lost its dominance of basic informational values – conveying aesthetic ideals, education of society in the spirit of harmony and beauty, introducing moral qualities with the use of artistic means, ideological orientation, etc. In stark contrast to traditional art and to centuries-old artistic means of delivering certain information was street art, and the root cause of its emergence were the social problems of the post-war period in poor New York neighbourhoods. Growing in the reality of unemployment, general depression and poverty, children invented new forms of entertainment using whatever they could find around. And then, some years later, these new forms instantly reached almost all the countries of the world – both poor and rich. Yes, those post-war years brought skateboards, rap, graffiti and street art in the forms in which we know them today. Gradually, the meaningfulness of street art greatly deepened and expanded. In addition to self-expression and social protest, the list of topics also started to include an individual’s protest against total globalization. Political implications also appeared. For example, they are definitely characteristic for the graffiti and murals of the Revolution of Dignity in Ukraine. In the process of its development, legal street art was separated from illegal, purely amateur, spontaneous street art and artists who started “commercial street art” appeared, even though it would be more correct to call it urban art or simply modern art, since it is no longer created in street conditions, but is rather increasingly becoming the prerogative of art galleries and private customers. The attitude of other artists who do not consider their work for commerce is often somewhat ambiguous, as they promote art outside politics and commerce, i.e. “art for art’s sake”. A similar phenomenon concerned street art which originated in parallel with it. However, it was also determined by the needs of the creative development of young artists without available financing, became an art cluster, or rather a creative cluster which emerged due to the availability of a significant number of unused industrial enterprises where empty rooms were rented by artists for a token fee. The peculiarity of street art is its self-sufficiency, as its main narrative is intervention in urban space. In this case, the purpose of the narration of each artist is different: a particular message to leave a memory, a reaction to a political event, a form of protest, creative inspiration, etc. When street art evolves from spontaneous acts of art to an exhibit at a festival or gallery space, it can acquire a trans-media character, complemented by dances, performances or music.
Przez cały czas istnienia ludzkości formułowano odpowiednie kryteria dla środków informacyjnych i przedmiotu dzieł sztuki. Wiek XX charakteryzował się fundamentalną reinterpretacją sensowności i sposobu przekazu informacyjnego sztuki, która utraciła dominującą rolę w niektórych zakresach – przekazywania ideałów estetycznych, edukacji społeczeństwa w duchu harmonii i piękna - wprowadzając cechy moralne z wykorzystaniem środków artystycznych, pewne treści ideologiczne itp. Sztuka uliczna kontrastowała ze sztuką tradycyjną i wielowiekowymi środkami artystycznymi w sposobie dostarczania pewnych informacji, a główną przyczyną jej powstania były problemy społeczne okresu powojennego w biednych dzielnicach Nowego Yorku. W warunkach bezrobocia, ogólnej depresji i ubóstwa, młodzi ludzie wymyślili nowe rozrywki wykorzystując wszystko, co było w pobliżu. A potem, kilka lat później, ten trend objął niemal wszystkie kraje świata - zarówno biedne, jak i bogate. W ten sposób okres powojenny przyniósł deskorolki, rap, graffiti i street art w obecnej formie. Stopniowo znaczenie sztuki ulicznej pogłębiło się i poszerzyło: oprócz wyrażania siebie i protestów społecznych, wśród aktualnych celów pojawił się także indywidualny sprzeciw wobec postępującej globalizacji, pojawiły się implikacje polityczne, które, na przykład, zdecydowanie charakteryzują graffiti i malowidła ścienne Rewolucji Godności na Ukrainie. W trakcie swojego rozwoju legalna sztuka uliczna oddzieliła się od nielegalnej, czysto amatorskiej, spontanicznej. Pojawili się także artyści, którzy zaczęli uprawiać „komercyjną sztukę uliczną”, którą lepiej byłoby nazwać sztuką miejską lub po prostu nowoczesną sztuka, ponieważ nie jest już tworzona w warunkach ulicznych i znajduje się coraz bardziej pod prerogatywą galerii sztuki i prywatnych klientów. Postawa innych artystów, którzy nie uważają swojej pracy za komercję, jest często nieco niejednoznaczna, ponieważ promują oni sztukę poza polityką i handlem, uprawiając „sztukę dla sztuki”. Ciekawym zjawiskiem należącym do tego porządku w sztuce ulicznej są realizacje młodych artystów bez dostępu do zewnętrznego finansowania, które stały się swoistym „klastrem artystycznym”, czy raczej „klastrem kreatywnym”. Ich pojawienie się było możliwe ze względu na dostępność znacznej liczby niedziałających przedsiębiorstw przemysłowych, w których artyści wynajmowali puste pomieszczenia za symboliczną opłatą. Osobliwość sztuki ulicznej polega na tworzeniu narracji będącej interwencją w miejski obszar. W tym przypadku każdy artysta ma swój cel: przekazać wiadomość, upamiętnić siebie, zareagować na polityczne zdarzenie, wyrazić protest itd. W przypadku, gdy sztuka uliczna ze spontanicznej staje sztuką na festiwalu czy w przestrzeni galerii, może uzyskać transmedialny charakter i być dopełniona tańcami, performansami, muzyką.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2020, 22; 221-241
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 22.

Tytuł:: The margins of transcendence in contemporary art
Marginesy transcendencji w sztuce współczesnej
Autorzy:: Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593925.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: contemporary art
transcendence
secularization
modern iconoclasm
the role of the margins in the study of art.
sztuka współczesna
transcendencja
sekularyzacja
nowoczesny ikonoklazm
rola marginesów w badaniach nad sztuką
Opis:: According to the widespread opinion, contemporary art does not seek to express transcendent reality. Questioning this view, the author of the article examines two aspects of the problem. The first concerns the use of Christian iconography in contemporary works. The artists employ it a non-traditional way, usually in the contexts related to everyday life, which leads to an impression of secularization. Sometimes such actions provoke protests from viewers due to alleged blasphemy. Sztabiński sees the root of the problem in the formation of a new sensibility bent on emphasizing the “earthly” dimension of existence, and treating transcendence only as a more or less tangible prospect. This situation is defined here as an interest in the “skin of transcendence”, in reference to the title of the article by S. Brent Plate. Artistic examples enabling the author to clarify the meaning of this metaphor include the works of Robert Gober, Kiki Smith, Teresa Murak and Wolfgang Laib. The second type of references to transcendence in contemporary art will be discussed here in the context of the iconoclastic tradition. The author examines twentieth-century non-representational art in the light of the book by Alain Besançon devoted to the intellectual history of iconoclasm. Besançon described this kind of art as an expression of the desire to convey “a truly worthy image” of the divine, as it is liberated from all earthly concerns. In view of that, can postmodern artistic practice, involving the reduction of the geometric forms believed to express transcendence (such as Malevich’s “black square”) to their banal practical uses, be considered to create simulacra of transcendence? The author also reflects on the quest for an extra-metaphysical path towards transcendence in contemporary art, as the artists try to find it in “abnormal language” and private epiphanies. The article concludes with some comments on the necessity of treating what appears to be marginal in contemporary art as a valid area of research. The author argues that not only the margins of transcendence, but all other artistic margins should be subjected to broader scholarly reflection.
Według powszechnie przyjmowanej opinii, sztuce współczesnej obce jest dążenie do wyraża-nia rzeczywistości transcendentnej. Autor artykułu, kwestionując ten pogląd, bierze pod uwagę dwa aspekty zagadnienia. Pierwszy związany jest ze stosowaniem przez współczesnych arty-stów motywów pochodzących z ikonografii chrześcijańskiej, jednak używanych w sposób od-biegający od tradycji. Różnica polega przede wszystkim na włączeniu ich w konteksty zwią-zane z życiem codziennym, co prowadzi do wrażenia ich sekularyzacji. Czasami działania ta-kie wywołują protesty odbiorców ze względu na domniemaną profanację. Autor widzi przyczynę problemu w kształtowaniu się nowej wrażliwości polegającej na zaakcentowaniu „ziemskich wymiarów”, w stosunku do których transcendencja pojawia się jedynie jako mniej lub bardziej uchwytna perspektywa. Sytuację tę, w nawiązaniu do tytułu artykułu S. Brenta Plate’a, określa jako zainteresowanie „skórą transcendencji”. Przykładami artystycznymi po-zwalającymi sprecyzować sens tej metafory są prace Roberta Gobera, Kiki Smith, Teresy Murak i Wolfganga Laiba. Drugi aspekt odniesień do transcendencji występujących w sztuce współczesnej rozwa-żany jest na tle tradycji ikonoklastycznej. Autor nawiązuje do książki Alaina Besançona doty-czącej historii intelektualnej ikonoklazmu. Z tego punktu widzenia interpretowane są przejawy dwudziestowiecznej sztuki nieprzedstawiającej. Besançon określił je jako wyraz pragnienia dania boskości „jej obrazu naprawdę godnego”, gdyż uwolnionego od tego, co ziemskie. Czy w związku z tym postmodernistyczne praktyki artystyczne, polegające na sprowadzaniu form geometrycznych uważanych za wyraz transcendencji (np. Malewiczowskiego „czarnego kwa-dratu”) do banalnego sensu praktycznego, uznać można za tworzenie symulakrów transcen-dencji? Autor rozważa też poszukiwanie poza-metafizycznej drogi ku transcendencji w sztuce współczesnej poprzez operowanie „nienormalnym językiem” i prywatne epifanie. Artykuł kończą uwagi dotyczące uwzględnienia w badaniach tego, co wydaje się margi-nalne w sztuce współczesnej. Biorąc pod uwagę swe rozważania dotyczące marginesów trans-cendencji, autor wyraża przekonanie, że także inne marginesy artystyczne powinny stać się przedmiotem szerszej refleksji badawczej.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 58-85
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 23.

Tytuł:: The spirituality of art after Kandinsky
Autorzy:: Popczyk, Maria
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593863.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: spiritual
modern art
epiphany
religious
Kandinsky
Rothko
Viola
duchowość
sztuka nowoczesna
epifania
religijność
Opis:: Wassily Kandinsky defined the character of the spirituality of modern art and outlined its territory, becoming, along with Duchamp, a patron of various trends in modern art. The notion of the spirituality of art has proved to be an important characteristic feature of works of art. It figures prominently in the writings of art historians, theologians, and aestheticians, and it seems to correspond to Charles Taylor’s conceptions of epiphanic art. Nevertheless, the very notion of the spirituality of art is far from clearly defined: it can refer to the spiritual nature of an artwork itself or to the creative process, or to the spirituality of a work of art that can be determined by its theological context. In this paper I have compared several distinct readings of the notion of the spirituality of art, with Kandinsky’s thought constituting the frame of reference for the interpretations of the works of Rothko and Viola.
Celem artykułu jest konfrontacja wybranych interpretacji pojęcia „duchowość sztuki” Wasyla Kandyńskiego oraz pokazanie dwóch odmiennych podejść do duchowości sztuki: abstrakcji Rothko i video instalacji Billa Violi. W świetle myśli Charlesa Taylora można przyjąć, że pojęcie duchowości zastępuje pojęcie piękna, a duchowość abstrakcji stanowi jedną z odpowiedzi artystów awangardy na instrumentalizm stechnicyzowanej rzeczywistości. W interpretacji Kojèva, idącego za Heglem, duchowość sztuki jest tożsama z pięknem, natomiast Adorno niechętny podejściom Kandyńskiego i Hegla postuluje krytyczny model duchowości sztuki. W drugiej połowie XX wieku istnieje wiele nawiązań do Kaudyńskiego. Duchowy plan dzieł sztuki, pojęty jako kosmiczny pierwiastek rzeczywistości, staje się ich uzasadnieniem, w pewnym sensie zastępuje wartości estetyczne. Równolegle pojawiają się alternatywne podejścia, duchowość zostaje utożsamiona z procesem tworzenie (Marek Rothko) lub przynależy integralnie do przedstawienia, co zbliża sztukę świecką do religijnej (Bill Viola). Dla estetyka interesujące, w tej konfrontacji, jest wydobycie przesunięć w obrębie starych kategorii estetycznych, jak również odnotowanie ich nowych manifestacji w sztuce.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 89-105
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 24.

Tytuł:: The Ambivalence of African-American Culture. The New Negro Art in the interwar period
Ambiwalencja kultury afroamerykańskiej. Sztuka „nowych murzynów” w okresie międzywojennym
Autorzy:: Pawłowska, Aneta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593786.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: African-American
“New Negro”
“Harlem Renaissance”
Photography
“African Art”
Murals
20th century
Painting
Afroamerykanie
“Nowi Murzyni”
“Renesans z Harlemu”
fotografia
“sztuka afrykańska”
murale
XX wiek
malarstwo
Opis:: Reflecting on the issue of marginalization in art, it is difficult not to remember of the controversy which surrounds African-American Art. In the colonial period and during the formation of the American national identity this art was discarded along with the entire African cultural legacy and it has emerged as an important issue only at the dawn of the twentieth century, along with the European fashion for “Black Africa,” complemented by the fascination with jazz in the United States of America. The first time that African-American artists as a group became central to American visual art and literature was during what is now called the Harlem Renaissance of the 1920s and 1930s. Another name for the Harlem Renaissance was the New Negro Movement, adopting the term “New Negro”, coined in 1925 by Alain Leroy Locke. These terms conveyed the belief that African-Americans could now cast off their heritage of servitude and define for themselves what it meant to be an African-American. The Harlem Renaissance saw a veritable explosion of creative activity from the African-Americans in many fields, including art, literature, and philosophy. The leading black artists in the 1920s, 1930s and 1940 were Archibald Motley, Palmer Hayden, Aaron Douglas, Hale Aspacio Woodruff, and James Van Der Zee.
Odnosząc się do kwestii marginalizacji w sztuce trudno nie wspomnieć o kontrowersjach ota-czających sztukę Afroamerykanów. W okresie kolonialnym, a także podczas krystalizacji ame-rykańskiej tożsamości narodowej, sztuka ta została odrzucona wraz z całością afrykańskiego dziedzictwa kulturowego. Uznanie znaczenia tej kultury i sztuki pojawiło się jako istotna kwe-stia dopiero u zarania XX wieku wraz z europejską modą na Czarną Afrykę uzupełnioną o jazzowe fascynacje z USA. Ważnym etapem poprzedzającym powstanie sztuki „Nowych Czarnych” były próby poszukiwania wyrazu dla afroamerykańskiej tożsamości, świadomie ignorujące różnicę w pigmentacji skóry. Były to wyraźne dążenia do znalezienia wspólnego głosu z białym etosem i tradycją amerykańskiej klasy średniej. Po raz pierwszy afroamerykańscy artyści jak grupa stali się dominującym elementem ame-rykańskiej sztuki wizualnej i literatury jako ruch “Renesansu z Harlemu” (Harlem Renaissance) w latach 1920 i 1930. Inną nazwą tego nurtu było określenie “Nowi Murzyni” (New Negro) ukuty w 1925 roku przez Alain Leroy Locke’a. Twórczości Afroamerykanów w tym okresie przeżywa prawdziwą eksplozję talentów w wielu dziedzinach, w tym sztuki, literatury i filo-zofii. Czołowi czarni artyści z lat 1920–1940 to: Archibald Motley, Palmer Hayden, Aaron Douglas, Hale Aspacio Woodruff, James Van Der Zee.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 167-193
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 25.

Tytuł:: Types of interactivity versus performativity
Rodzaje interaktywności a performatywność
Autorzy:: Myoo, Sidey
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2041835.pdf
Data publikacji:: 2021-11-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: interactive art
performativity
dialogue
relationality
aesthetic negotiation
sztuka interaktywna
performatywność
dialog
relacyjność
negocjacja
Opis:: The aim of this paper is to show a trend in contemporary art which comes from the development of interactivity, including performativity which is related to it. Interactivity is approached in a methodological manner with a variety of features inherent in the artwork. Therefore, we talk about interactive structure. However, performativity is interpreted as a quality feature related to the progress of the aesthetic experience, e.g. due to the deciphering of the content in the work of art. The two abovementioned processes reveal the subject/object nature of the interaction between viewers and the object of art, which contributes to establishing a dialogical relation and the possibility to start a negotiation process between the recipient and the work of art. This form of dialogue is developed by the specific nature of the interactive structure which has been earlier prepared in the creative process to express the content intended by the artist. This dialogue may be intimate, but it may also refer to highly controversial political or social issues, or include a broadly understood cultural dimension, though such a debate shall always preserve cognitive values.
Celem artykułu jest pokazanie jednego z trendów w sztuce współczesnej wynikającego z rozwoju interaktywności, z uwzględnieniem idącej za tym performatywności. Interaktywność potraktowana jest tu metodologicznie, jako różnorodnie chrakteryzująca dzieła sztuki, przez co mówimy o strukturze interaktywnej, a performatywność traktowana jest jakościowo, jako dotycząca przebiegu doświadczenia estetycznego, np. ze względu na rozpoznanie treści zawartych w danym dziele sztuki. Te dwa wskazane procesy mają pokazać na czym polega podmiotowo-przedmiotowy charakter interakcji z dziełem sztuki, co stwarza sytuację dialogu i możliwość podjęcia wzajemnej negocjacji odbiorcy i dzieła. Dialog ten kształtowany jest specyfiką interaktywnej struktury, przygotowanej w procesie twórczym do ekspresji zamierzonych przez artystkę/artystę treści. Może mieć on osobisty wymiar, ale może również dotyczyć np. gorących spraw politycznych lub społecznych oraz może wiązać się z szeroko rozumianą kulturą, przy czym zawsze dialog ten będzie zachowywał walor poznawczy.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 75-88
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę ""Sztuka"" wg kryterium: Wszystkie pola

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język