- Tytuł:
-
Vladimir Nabokov’s Critique of Realism and Geopolitics
Krytyka realizmu i geopolityki w utworach Władimira Nabokowa - Autorzy:
- Bakirov, Denys
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/31343684.pdf
- Data publikacji:
- 2023
- Wydawca:
- Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
- Tematy:
-
geopolitics
realism
Nabokov
Mearsheimer
zero-sum-game
dictatorship
Russia
Putin
Ukraine
war
geopolityka
realizm
gra o sumie zerowej
dyktatura
Rosja
Ukraina
wojna - Opis:
-
The aim of this article is to follow Vladimir Nabokov’s critique of geopolitics as found in his works The Gift (1963), Tyrants Destroyed (1936), and Speak, Memory (1964). Vladimir Nabokov critiques geopolitics as something that locks people’s imagination within the zero-sum-struggle for scarce resources and mobilises their passions for the worship of the ruler. I hypothesise that Nabokov also shows us how the image of creation as a gift goes past zero-sum “realism” and unlocks parts of the environment as having increasingly more to “say” within increasingly intricate conversations. With this framework in mind, we can read the Realist school of international relations as reifying the destructive force as the centrepiece of politics by way of honouring the balance between “great nuclear powers”. I argue that Nabokov’s view can instead set us on the path of democratisation as the salient focus of international relationships much like the Christians in ancient times were able to ignore the intricate geopolitical network of different deities that represented the destructive powers of the Roman provinces under the cult of the Emperor who represented the destructive force of the Roman legions. This democratisation is the work of abstracting violence so as make it restricted and monopolised by the Wilsonian ideal of the “Concert of Nations” from the level of which the violence is used to police the “rogue states”.
Celem artykułu jest prześledzenie krytyki geopolityki Władimira Nabokowa zawartej w jego dziełach Dar (1963), Zniszczeni tyrani (1936) i Pamięci, przemów (1964). Vladimir Nabokov krytykuje geopolitykę jako coś, co zamyka ludzką wyobraźnię w walce o sumie zerowej o ograniczone zasoby i mobilizuje ich pasję do kultu władcy. Stawiam hipotezę, że Nabokov pokazuje nam także, jak obraz stworzenia jako dar przekracza „realizm” o sumie zerowej i odblokowuje części otoczenia, które mają coraz więcej do „powiedzenia” w coraz bardziej zawiłych rozmowach. Mając to na uwadze, możemy czytać realistyczną szkołę stosunków międzynarodowych jako reifikującą niszczycielską siłę, centralny element polityki przez honorowanie równowagi pomiędzy „wielkimi mocarstwami nuklearnymi”. Twierdzę, że pogląd Nabokowa może zamiast tego skierować nas na ścieżkę demokratyzacji, jako że główny ośrodek stosunków międzynarodowych, podobnie jak chrześcijanie w starożytności, byli w stanie zignorować skomplikowaną geopolityczną sieć różnych bóstw, które reprezentowały niszczycielską władzę rzymskich prowincji pod panowaniem kultu cesarza, który reprezentował niszczycielską siłę legionów rzymskich. Demokratyzacja ta jest dziełem abstrahowania przemocy, aby ją ograniczyć i zmonopolizować przez wilsonowski ideał „Koncertu Narodów”, z poziomu którego przemoc jest wykorzystywana do nadzorowania „państw zbójniczych”. - Źródło:
-
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne; 2023, 9, 1; 55-64
2450-4866 - Pojawia się w:
- Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł