Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "zbawienie dusz" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Stosowanie zróżnicowanych wartości w procesie kanonicznym i cywilnym
Application of Different Values in Canon and Civil Process
L’application des valeurs différenciées dans le processus canonique et civile
Autorzy:
Šangalová, Katarína
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1917432.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
zbawienie dusz
sprawiedliwość
sąd
sędzia
prawda
salvation of soul
justice
court
judge
truth
Opis:
Prawo procesowe kanoniczne i cywilne są środkami aplikacji prawa materialnego, z tym że na podstawie odmiennych wartości. W sprawie cywilnej podmiot prawa jest podporządkowany prawu wartości, w którym odzwierciedlane są wartości społeczeństwa i ustawodawcy, ale nie zawsze są one identyczne z wartościami tego podmiotu. Natomiast prawo kanoniczne odzwierciedlające prawo Boże nie jest i nie powinno być podporządkowane potrzebom społeczeństwa, ale powinno stać na straży Bożej prawdy. Podmioty prawa kanonicznego powinny podejmować czynności na podstawie tych samych wartości. W konsekwencji w prawie kanonicznym nie mogą istnieć sprzeczne wartości, a celem powinno być poznanie prawdy i zbawienie dusz. Poprzez analizę wartości, jak też ich stosowanie w prawie cywilnym i kanonicznym, należy ukazać specyfikę i rozbieżność systemów prawnych, a także konsekwencje dla adresatów normy prawnej.
Both canon and civil process represent an instrument of substantive law rules application, yet implemented on a different value basis. In a civil cause, a legal subject is subordinate to the value  law, in which the society as well as legislator’s values are reflecting though not necessarily indentical with subjects values themselves. In contrast, canon law in reflecting God´s law, does not or should not subordinate to the current society needs, on the contrary – it should act as a guard of God’s truth. Canon law subjects are supposed to act as bearers of indentical values with the Church worths. Consequently, in a canon cause contradictory values should not collide and the cause itself should aim to reveal the truth and fulfill the main goal – salvation of soul. By analyzing values and their application in civil and canon law, we have tried to point at diverse worth, its application and aims between canon and civil law system and to emphasize the specificities and divergences of both law systems as well as their possible consequences for legal norms addressees.
Źródło:
Kościół i Prawo; 2015, 4, 2; 171-193
0208-7928
2544-5804
Pojawia się w:
Kościół i Prawo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
KAPŁAŃSKIE TRANSLOKACJE, A ZASADA SALUS ANIMARUM SUPREMA LEX (KAN. 1752)
Translocation of priests and the norm of salus animarum suprema lex (can. 1752)
Autorzy:
JAŚKOWSKI, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/483381.pdf
Data publikacji:
2020-01-02
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
Tematy:
translokacja
dekret
biskup
prezbiter
zbawienie dusz
translocation
decree
bishop
elder
salvation of souls
Opis:
Translocation of priests and the norm of salus animarum suprema lex (can. 1752) In the last canon of the currently effective Code of Cannon Law there is a norm, by which the salvation of souls always should be a highest priority in the Church. This law should be applied to the all of regulations of the church law, but the interesting fact is that this rule is located in the canon which is regulating question of the translocation of parish priest. It causes pressure on the realisation of this canon with the highest level of the accuracy, especially in this specific case. Based on this norm and according to the process of priests translocation there is a need to look into situations in which translocation is something what is approval to the body of the cannon and in which it is against this norm. Positive aspects of this process are for sure that bishops have got a privilege to freely management of the elders, whose who are their subjects, in aim of creating an effective organization of the priesthood in dioceses. Next thing is that priests have got a possibility to earn new experience in next priesthoods; the faithful can see yariety of form of the ministration. Finally, it could be a way to cure conflicts in priesthoods, avoid the boredom of the interaction between priest and the faithful and not permit to the danger of the burnout of the priest. The translocation is not a good practice in the situation when the cause of it is not connected with the canon like: destroying well cooperating church communities, stopping of prominence and potential projects, not appreciating abilities and acquired competences of the priest or not using clear and unified time and substantive regulations in decrees of translocating elders. To avoid the negative circumstance every case of translocation should be connected, as it is shown in this analysis, with the priority of the salvation of souls, which should be always the most important law in the Church.
W ostatnim kanonie aktualnie obowiązującego Kodeksu Prawa Kanonicznego zawarto normę, według której zbawienie dusz zawsze winno być w Kościele najwyższym prawem. Jakkolwiek normę tę należy stosować do wszystkich regulacji prawa kościelnego, to jednak zwraca uwagę fakt umieszczenia jej w kanonie, regulującym kwestię translokacji proboszcza, co implikuje stosowanie powyższej zasady w ramach tejże procedury ze szczególną pieczołowitością. Analizując w tym świetle praktykę kapłańskich translokacji, należy dostrzec okoliczności, w których stanowi ona realizację powyższej normy, jak i te, w których może ją nawet utrudniać. Do argumentów przemawiających za stosowaniem tejże praktyki dla realizacji omawianej normy prawnej zaliczyć należy: uprawnienie biskupa do swobodnego dysponowania posługą podległych sobie prezbiterów w celu efektywnego zorganizowania duszpasterstwa w diecezji, możliwość zdobywania nowych doświadczeń przez prezbiterów, umożliwienie wiernym korzystanie ze zróżnicowanej w formie posługi duszpasterskiej; zapobieganie sytuacjom konfliktowym w parafiach; unikanie zmęczenia kapłana wiernymi i wiernych swoim duszpasterzem; zaradzenie niebezpieczeństwu znużenia pracą przez samego kapłana. Do okoliczności, w których praktyka translokacji nie służy realizacji omawianej zasady, należy zaliczyć: stosowanie jej z motywów nie związanych bezpośrednio z tą zasadą; rozbijanie dobrze współdziałających zespołów duszpasterskich, niweczenie pomyślnie rozwijających się dzieł, nieuwzględnianie naturalnych zdolności i nabytych umiejętności poszczególnych prezbiterów, brak jasnych i jednolitych kryteriów merytorycznych i czasowych przy podejmowaniu decyzji o translokacjach. Działania, jakie należy podjąć w celu zapobiegania tym negatywnym okolicznościom to postulaty, wynikające z powyższej analizy, z których najważniejszym jest kierowanie się, przy stosowaniu omawianej procedury, troską o zbawienie dusz, które zawsze w Kościele winno być najwyższym prawem.
Źródło:
Teologiczne Studia Siedleckie; 2019, XVI/16; 170-188
1733-7496
Pojawia się w:
Teologiczne Studia Siedleckie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies