Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "złamania" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 49
Tytuł:
Złamanie przezkrętarzowe kości udowej : numeryczna analiza stabilności
Autorzy:
Słowiński, J.
Kudłacik, K.
Ziółkowski, G.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/112457.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Indygo Zahir Media
Tematy:
kość udowa
ortopedia
złamania kości
stabilizacja złamania
Opis:
Złamanie kości udowej to jeden z cięższych i często występujących urazów u osób powyżej 70. roku życia. Złamanie to bywa u osób w starszym wieku przyczyną znacznej niepełnosprawności, pogorszenia komfortu życia, a w niektórych przypadkach nawet śmierci. Tym samym niesie za sobą poważne reperkusje zdrowotne, społeczne i finansowe. Obecnie powszechną metodą stabilizacji złamań przezkrętarzowych kości udowej jest zespolenie za pomocą gwoździa krętarzowego. Stosuje się przy tym wiele wariantów gwoździ wraz z różnymi metodami ich blokowania. Celem przedstawionej analizy była ocena stabilności zespolenia złamania przezkrętarzowego stabilnego kości udowej, zrealizowanego za pomocą gwoździa krętarzowego firmy ChM w dwóch wariantach: ze śrubą szyjkową i pinem derotacyjnym oraz z samą śrubą szyjkową. Motywacją do niniejszych działań było pytanie, jakie pojawia się w pracy klinicznej i które dotyczy faktycznego udziału pinu derotacyjnego w przenoszeniu obciążenia w układzie implant – kość. Analizowane w pracy złamanie przezkrętarzowe – typ I i II wg klasyfikacji Kyle’a to odpowiednio złamanie stabilne bez przemieszczeń i odłamów oraz złamanie stabilne z przemieszczeniem i odłamaniem krętarza mniejszego.
Źródło:
Inżynier i Fizyk Medyczny; 2018, 7, 4; 278-280
2300-1410
Pojawia się w:
Inżynier i Fizyk Medyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nietypowe złamanie kości śródręcza III u konia - przypadek kliniczny
Non-typical metacarpal III fracture in horse - clinical case report
Autorzy:
Samsel, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/859334.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna
Tematy:
konie
kosci srodrecza
zlamania kosci
zlamanie proksymalnej czesci kosci srodrecza III
zlamania zmeczeniowe
leczenie chirurgiczne
Źródło:
Życie Weterynaryjne; 2014, 89, 08
0137-6810
Pojawia się w:
Życie Weterynaryjne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Medial tibial plateau fracture following unicompartmental knee arthroplasty – characteristics, risk factors, pathogenesis and treatment methods. Literature review and case report
Złamanie przyśrodkowego plateau kości piszczelowej po jednoprzedziałowej endoprotezoplastyce stawu kolanowego – charakterystyka, czynniki ryzyka, patogeneza i metody leczenia. Przegląd literatury i opis przypadku
Autorzy:
Balabekyan, Arnak
Domżalski, Marcin Edward
Mostowy, Marcin
Lesman, Jędrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2191598.pdf
Data publikacji:
2022-09-30
Wydawca:
Wydawnictwo Exemplum
Tematy:
tibial fractures
unicompartmental knee arthroplasty
fracture fixation
złamania kości piszczelowej
endoprotezoplastyka jednoprzedziałowa stawu kolanowego
stabilizacja złamania
Opis:
Introduction. Medial tibial plateau fracture (MTPF) after medial unicompartmental knee arthroplasty (UKA) is a rare but significant complication. Materials and methods. MEDLINE, ScienceDirect and Cochrane Library databases were searched using specific search terms. The inclusion criteria were articles in English, medial unicompartmental knee arthroplasty intraoperative or stress MTPF, reported patients’ demographics and fracture characteristics, the treatment process, any case with a follow-up for a minimum of 3 months and the reported outcome. The exclusion criteria were lateral tibial plateau fracture, traumatic injury, all cases with a follow-up shorter than 3 months and no reported outcome. Results. From 374 records initially found, 36 were included in the analysis highlighting the characteristics, causes and mechanisms of UKA-related MTPF. As to the treatment outcomes, only 10 studies with a total of 19 cases met our inclusion and exclusion criteria. What was also reported was a case report of a 52-year-old patient diagnosed with MTPF one week after UKA and treated using ORIF with support plate and bone augmentation. At the 8-month follow-up, the patient was complaint-free and received 88 points in the KOOS Score. Conclusions. Several measures were proposed in the literature to minimize the risk of UKA-related MTPF. One of them is appropriate patient selection (BMI, BMD). As to the operative technique, positioning tibial pins too close to the medial tibial cortex and tibial plateau, extending the sagittal and vertical cut, damaging the posterior cortex and using excessive force during hammering should be avoided. In addition, the proper tibial component size and placement (considering the gender, race and knee alignment) is also important. UKA-related MTPF was reported to be managed with either conservative treatment, ORIF or revision to total knee arthroplasty (TKA). While conservative treatment carries a high risk of failure, and the revision to TKA is a massive procedure associated with the removal of all UKA components, ORIF was reported to bring favorable outcomes, being less invasive than revision to TKA.
Wstęp. Złamanie przyśrodkowego plateau kości piszczelowej po przyśrodkowej jednoprzedziałowej alloplastyce stawu kolanowego jest rzadkim, ale istotnym powikłaniem. Materiał i metody. Bazy danych MEDLINE, ScienceDirect i Cochrane Library zostały przeszukane przy użyciu określonych haseł wyszukiwania. Kryteriami włączenia były artykuły w języku angielskim, przyśrodkowa jednoprzedziałowa endoprotezoplastyka stawu kolanowego, śródoperacyjne lub przeciążeniowe złamanie przyśrodkowego plateau kości piszczelowej po jednoprzedziałowej endoprotezoplastyce stawu kolanowego, zgłoszone dane demograficzne pacjentów wraz z charakterystyką złamań, proces leczenia, każdy przypadek z obserwacją trwającą co najmniej 3 miesiące i zgłoszonym wynikiem. Kryteriami wykluczenia były boczne złamania kości piszczelowej, uszkodzenia pourazowe, wszystkie przypadki z okresem obserwacji krótszym niż 3 miesiące, brak zgłoszonych wyników. Wyniki. Spośród 374 początkowo znalezionych wyników 36 zostało włączonych do analizy podkreślającej cechy, przyczyny i mechanizmy złamania przyśrodkowego plateau kości piszczelowej związanych z przyśrodkową jednoprzedziałową alloplastyką stawu kolanowego. Jeśli chodzi o wyniki leczenia, tylko 10 badań z łącznie 19 przypadkami spełniło nasze kryteria włączenia i wyłączenia. Opisano również przypadek 52-letniego pacjenta, u którego w tydzień po przyśrodkowej jednoprzedziałowej alloplastyce stawu kolanowego zdiagnozowano złamanie przyśrodkowego plateau kości piszczelowej, które leczono otwartym nastawieniem z wewnętrzną stabilizacją płytą podporową i augmentacją kości. Po 8 miesiącach obserwacji pacjentka nie zgłaszała dolegliwości i uzyskała 88 punktów w skali KOOS. Wnioski. W literaturze zaproponowano kilka środków w celu zminimalizowania ryzyka złamania przyśrodkowego plateau kości piszczelowej związanego z jednoprzedziałową alloplastyką stawu kolanowego. Jednym z nich jest odpowiedni dobór pacjenta (wskaźnik masy ciała, gęstość mineralna kości). Jeśli chodzi o technikę operacyjną, należy unikać umieszczania szpilek piszczelowych zbyt blisko przyśrodkowej kory piszczelowej i plateau piszczeli, wydłużania cięcia strzałkowego i pionowego, uszkadzania kory tylnej i używania nadmiernej siły podczas uderzania młotkiem. Ponadto, istotny jest również odpowiedni rozmiar i umiejscowienie komponentu piszczelowego (biorąc pod uwagę płeć, rasę i oś kolana). Zgłoszono, że złamanie przyśrodkowego plateau kości piszczelowej po przyśrodkowej jednoprzedziałowej alloplastyce stawu kolanowego było leczone nieoperacyjnie, otwartym nastawieniem i wewnętrzną stabilizacją lub rewizją do całkowitej endoprotezoplastyki stawu kolanowego. Podczas gdy leczenie nieoperacyjne niesie ze sobą wysokie ryzyko niepowodzenia, a rewizja do całkowitej endoprotezoplastyki stawu kolanowego jest masywną procedurą związaną z usunięciem wszystkich elementów przyśrodkowej jednoprzedziałowej protezy stawu kolanowego, doniesiono, że otwarte nastawienie i wewnętrzna stabilizacja przynosi korzystne wyniki, ponieważ jest mniej inwazyjna niż rewizja do całkowitej endoprotezoplastyki stawu kolanowego.
Źródło:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska; 2022, 87, 3; 109-117
0009-479X
2956-4719
Pojawia się w:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie złamań panewki stawu biodrowego u pacjentów pediatrycznych
Treatment of acetabular fractures in paediatric patients
Autorzy:
Tomaszewski, Ryszard
Kler, Jacek
Pethe, Karol
Zachurzok, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409389.pdf
Data publikacji:
2021-10-25
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
złamania panewki stawu biodrowego
złamania miednicy
dzieci
osteosynteza miednicy
acetabular fractures
pelvic fractures
children
pelvic osteosynthesis
Opis:
Wstęp. Złamania panewki stawu biodrowego u dzieci występują rzadko i stanowią około 1-4,6% złamań pediatrycznych. Materiał i metody. W latach 2010-2020 leczono z powodu złamania panewki stawu biodrowego 9 pacjentów (4 dziewczęta, 5 chłopców), średnia wieku 14,5 lat (12-16,5 lat). U większości pacjentów złamanie było spowodowane urazem komunikacyjnym. Przed kwalifikacją do leczenia wykonywano u wszystkich pacjentów TK stawu biodrowego oraz RM u 8 chorych. Leczono operacyjnie 6 pacjentów, pozostali leczeni byli zachowawczo. Wyniki. Średni czas obserwacji wynosił 6,2 lata (2-10 lat) Zrost kostny osiągnięto u wszystkich pacjentów średnio po 76 dniach (65-90 dni).Na podstawie klasyfikacji Merle d’Aubigne po 12 mies po leczeniu uzyskano średnio 17,1 pkt. (13-18 pkt). Wnioski. Leczenie złamań panewki stawu biodrowego u pacjentów pediatrycznych w trakcie lub po okresie dojrzewania może być prowadzone jak u pacjentów dorosłych. Zalecane jest wykonywanie RM stawu biodrowego celem oceny złamania, w tym przede wszystkim chrząstki trójdzielnej.
Background. Acetabular fractures are rare in children, constituting approximately 1–4.6% of all paediatric fractures. Material and methods. Nine patients (4 girls and 5 boys) with a mean age of 14.5 years (range, 12–16.5 years) were treated due to acetabular fractures between 2010 and 2020. Most of the fractures were caused by road accidents. Before the patients were qualified for treatment, they underwent a CT scan (all patients) and an MRI scan (8 patients) of the hip. Surgical treatment was used in 6 patients while the other 2 were managed conservatively. Results. Mean follow-up period was 6.2 years (range, 2–10 years). Bone union was achieved in all patients after 76 days on average (range, 65–90 days). The mean Merle d’Aubigne score at 12 months after treatment was 17.1 points (range, 13–18 points). Conclusions. The treatment of acetabular fractures in paediatric patients during or after puberty may be the same as in adults. An MRI scan of the hip joint is recommended for assessing the fracture, particularly the triradiate cartilage.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(5); 341-348
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wstępne badania kompozytowego stabilizatora zewnętrznego o zmiennej podatności
Preliminary tests of composite external fixator with changeable stiffness
Autorzy:
Filipiak, J.
Będziński, R.
Chłopek, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/284798.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. Polskie Towarzystwo Biominerałów
Tematy:
stabilizatory
złamania
kompozyty
fixators
fractures
composites
Źródło:
Engineering of Biomaterials; 2009, 12, no. 89-91; 211-213
1429-7248
Pojawia się w:
Engineering of Biomaterials
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zasady profilaktyki, rozpoznawania i leczenia osteoporotycznych złamań kości
Guidelines of prevention, recognition and treatment of osteoporotic bone fractures
Autorzy:
Mazurek, Tomasz
Czubak, Jarosław
Czerwiński, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409222.pdf
Data publikacji:
2022-10-20
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
osteoporoza
złamania
leczenie
zapobieganie
osteoporosis
fracture
treatment
prevention
Opis:
Starzenie się społeczeństwa powoduje, że złamania osteoporotyczne (OP) są coraz bardziej poważnym problemem służby zdrowia. Szacuje się, że w Polsce mieszka ok 2.200.000 osób ze złamaniem osteoporotycznym a wg raportu NFZ w 2018 r. zarejestrowano 126 100 nowych złamań, w tym 34.700 złamań bliższego końca kości udowej (b.k.k.u.). Leczenie operacyjne złamań OP jest trudne z racji warunków miejscowych, jak i ogólnego stanu zdrowia pacjentów. Obniżona wytrzymałość kości powoduje trudności w uzyskaniu trwałego zespolenia i zrostu kości. Obecne „Zasady profilaktyki, rozpoznawania i leczenia osteoporotycznych złamań kości” są aktualizacją wersji z 2017 r. (poprzednie 2007 r., 2012 r.) uwzględniającą postęp, jaki dokonał się w tej dziedzinie wiedzy i praktyki. Na podstawie współczesnych, światowych standardów i publikacji przedstawiono najnowsze zasady postępowania. Omówione zostaną zalecane metody leczenia złamań: b.k.k.u., dalszego końca kości promieniowej, bliższego końca kości ramiennej oraz kręgosłupa. Szczególną uwagę zwrócono na postępowanie u chorych ze złamaniem b.k.k.u., bowiem średni wiek – 80 lat – powoduje, że w ciągu roku po zabiegu w Polsce umiera średnio 29,4% leczonych (dane NFZ). Po przebytym złamaniu ryzyko następnego wzrasta 2-10-krotnie, zatem chirurg ma obowiązek nie tylko leczyć złamanie, ale i wdrożyć profilaktykę przed kolejnym. W opracowaniu przedstawione zostaną również zasady diagnostyki i leczenia osteoporozy. Prezentowane zasady postępowania zostały przyjęte w sierpniu 2022 r. jako oficjalny dokument Krajowego Konsultanta w Dziedzinie Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu oraz Prezesa Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Autorem prowadzącym był Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.
Population aging makes osteoporotic fractures (OP) an increasingly serious healthcare problem. It is estimated that there are approximately 2,200,000 people with an osteoporotic fracture in Poland, and according to the NFZ (National Health Found) report 126,100 new fractures were registered in 2018, including 34,700 fractures of the proximal femur (PFF). Surgical treatment of OP fractures is difficult due to local conditions and the general health condition of the patients. Reduced bone strength makes it difficult to achieve permanent bone fixation and union. The current "Guidelines for the prevention, diagnosis and treatment of osteoporotic bone fractures" is an update of the 2017 version (previous versions: 2007, 2012) taking into account the progress made in this area of knowledge and practice. The latest principles of conduct have been created on the basis of contemporary world standards and publications. The recommended methods of treating fractures will be discussed: of the PFF, distal end of the radius, proximal end of the humerus and the spine. Particular attention has been paid to the management of patients with PFF, because the average age - 80 years – causes that an average of 29.4% of patients in Poland die within a year after the fracture (data from the National Health Fund). After sustaining a fracture, the risk of a consecutive one increases 2–10 times, so the surgeon is required not only to treat the fracture, but also to implement fracture prophylaxis. The study will also present the principles of diagnosis and treatment of osteoporosis. The presented guidelines were adopted in August 2022 as an official document of the National Consultant in the field of Orthopedics and Traumatology of the bone and joints system and the President of the Polish Society of Orthopedics and Traumatology. The leading author was Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(4); 281-292
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wczesne rozpoznawanie uszkodzeń elementów strukturalnych stawu skroniowo-żuchwowego spowodowanych przez pourazowe złamania kości żuchwy
Autorzy:
Pohranychna, Kh. R
Stasyshyn, A.R
Matolych, U.D
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393679.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
złamania wyrostka stawowego żuchwy
staw skroniowo-żuchwowy
Opis:
Szybko rosnąca liczba złamań kłykcia żuchwy oraz określone powikłania wynikające z uszkodzenia elementów strukturalnych stawu skroniowo-żuchwowego sprawiają, że niniejsza praca badawcza jest bardzo aktualna. Zbyt późne wykrywanie zaburzeń w obrębie stawu prowadzi do wtórnych zmian patologicznych, zapalenia kości i stawów, zniekształcającej strukturę żuchwy choroby zwyrodnieniowej stawów oraz urazów usztywnionego stawu skroniowo-żuchwowego, co powodujektóre powodują ograniczenia w zakresie otwierania ust, żucia i przełykania, zaburzenia oddechu, zmniejszenie lub utratę zdolności do pracy, a także niepełnosprawność. Wczesna diagnostyka zaburzeń wewnątrzstawowych może zapobiec długotrwałym powikłaniom czynnościowym, wywołanym przez urazy stawu skroniowo-żuchwowego. W celu wczesnego wykrywania i analizy organicznych zmian patologicznych w chrzęstnych i kostnych tkankach elementów strukturalnych stawu skroniowo-żuchwowego, spowodowanych przez pourazowe złamania kłykcia żuchwy, 22 pacjentów poddano ogólnym badaniom klinicznym, obrazowaniu MRI oraz badaniom immunoenzymatycznym pod kątem identyfikacji biochemicznych markerów uszkodzenia tkanek łącznych (pirydynolina i deoksypirydynolina) w moczu. Zgodnie z wynikami badań rezonansu magnetycznego, do powikłań powstających w wyniku złamań żuchwy należą: przemieszczenie krążka stawowego, zniekształcenie, zrost, perforacja lub ucisk, napięcie lub przerwania więzadła oraz uraz powierzchni stawowych. Wyniki badań biochemicznych wykazały gwałtowny wzrost poziomu pirydynoliny i deoksypirydynoliny przed leczeniem oraz brak normalizacji po 21 dniach leczenia.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 3; 31-35
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena wyników leczenia złamania Monteggia u dzieci – doniesienie wstępne
Pediatric Monteggia Fracture Outcome Assessment – Preliminary Report
Autorzy:
Maszke, Marcin
Buchcic, Piotr
Marciniak, Marek
Lebiedziński, Radosław
Lipiński, Łukasz
Grzegorzewski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409163.pdf
Data publikacji:
2022-04-14
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
Monteggia
złamania
dzieci
leczenie
wyniki
fractures
children
treatment
outcomes
Opis:
Wstęp. Złamanie Monteggia opisuje grupę urazów obejmujących złamanie bliższego końca kości łokciowej wraz z podwichnięciem lub zwichnięciem głowy kości promieniowej. Urazy te stanowią między 0,4-1% wszystkich złamań przedramienia u dzieci. Pomimo tak rzadkiego występowania, wymagają szczególnej uwagi, gdyż nawet 30-50% złamań Monteggia może być nierozpoznawanych, co prowadzi do późniejszych powikłań. Celem niniejszej pracy jest ocena wyników leczenia złamań Monteggia u dzieci, zarówno metodami zachowawczymi, jak i poprzez zastosowanie leczenia operacyjnego. Materiał i metody. W latach 2015-2020 w naszym ośrodku było hospitalizowanych 15 dzieci ze złamaniem Monteggia. Grupę tę stanowiło 7 chłopców i 8 dziewcząt, w wieku 4-16,3 lat (średnia 8,3). U 12 pacjentów zastosowano leczenie w postaci zamkniętej repozycji z unieruchomieniem gipsowym, u 3 dzieci zastosowano leczenie operacyjne ze stabilizacją wewnętrzną kości łokciowej. U wszystkich pacjentów uzyskano odprowadzenie zwichniętej głowy kości promieniowej. Wyniki. Spośród badanej grupy pacjentów u wszystkich dzieci, u których stosowano leczenie zachowawcze ruchomość stawu łokciowego oraz supinacja i pronacja przedramienia wróciła do pełnej sprawności. Jedynie jeden z pacjentów, u którego zastosowano leczenie operacyjne, rok po urazie miał 20° deficyt zgięcia w stawie łokciowym nie wpływający na funkcję kończyny. Wnioski. 1. Doświadczenia naszego ośrodka pokazują, że w leczeniu złamań Monteggia najczęściej wystarczającym postępowaniem jest zamknięta repozycja z unieruchomieniem gipsowym. 2. Jednak w każdym jednak przypadku należy pamiętać o właściwym odprowadzeniu zwichnięcia głowy kości promieniowej. 3. Odpowiednie rozpoznanie i prawidłowo poprowadzone leczenie, a następnie właściwa rehabilitacja prowadzą do całkowitego wyleczenia i braku deficytów ruchu u dzieci i młodzieży.
Background. The term Monteggia fracture refers to a class of injuries encompassing the fracture of the proximal end of the ulna with subluxation or dislocation of the radial head. These injuries account for 0.4-1% of all forearm fractures in children. Despite its low incidence, Monteggia fractures require particular attention, since as much as 30-50% of the cases may be unrecognized, which subsequently leads to complications. The purpose of this paper is to evaluate treatment outcomes of Monteggia fractures in children. Both conservative treatment and surgery were analyzed. Material and methods. 15 children (7 boys and 8 girls) between the ages of 4-16.3 years (mean age 8.3 years) with Monteggia fractures were hospitalized at our center in the years 2015-2020. Closed reduction and immobilization in a cast were performed in 12 patients, while three children underwent surgical treatment with internal fixation of the ulna. The radial head dislocation was reduced successfully in every patient. Results. Every child from the study group who received conservative treatment regained full elbow mobility as well as normal forearm supination and pronation. Only one of the patients who underwent the surgery demonstrated a 20° deficit in elbow flexion that did not affect limb function. Conclusions. 1. Our experience shows that closed reduction together with immobilization in a cast is usually a sufficient treatment in Monteggia fractures. 2. However, the dislocated radial head should be properly reduced in all patients. 3. Correct diagnosis and treatment followed by appropriate rehabilitation result in full recovery and no mobility limitations in children and teenagers.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(2); 79-86
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Place of physiotherapy in prevention and treatment of osteoporosis
Miejsce fizjoterapii w zapobieganiu i leczeniu osteoporozy
Autorzy:
Letašiová, Daniela
Žiaková, Elena
Klobúcka, Stanislava
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/437674.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
osteoporosis
osteoporotic fractures
physiotherapy
osteoporoza
złamania osteoporotyczne
fizjoterapia
Opis:
Osteoporoza w ostatnich latach stała się ważnym problemem zdrowotnym i społeczno-ekonomicznym porównalnym z innymi chorobami cywilizacyjnymi. Jest to choroba należąca do osteologii i najważniejszym powikłaniem jest złamanie proksymalnej części kości udowej, kręgu kręgosłupa lub przedramienia. Osteologia jest nauką, która zajmuje się rozwojem i chorobami kości i dziedziną, która w ostatnich latach bardzo się rozwija. Osteoporoza nie jest nieuchronną konsekwencją starzenia, wręcz odwrotnie – jest to schorzenie spełniające kryteria choroby: 1. Osteoporoza jest jednoznacznie zdefiniowana jako choroba i jej kryteriami już nie są złamania. 2. Udało się dobrze objaśnić mechanizmy patofizjologiczne utraty masy kostnej przy osteoporozie. 3. Zwiększone ryzyko złamań można wcześnie zdiagnozować poprzez pomiar masy kostnej. 4. Są znane skuteczne środki zapobiegania i leczenia osteoporozy. Fizjoterapia i odpowiednia aktywność fizyczna mają niezastąpioną rolę w prewencji i leczeniu osteoporozy i złamań osteoporotycznych. Mechanizmy aktywności fizycznej w prewencji konsekwencji osteoporozy są następujące: w młodym wieku odpowiednia aktywność fizyczna zwiększa szczytową masę kostną (peak bone mass), w okresie menopauzy zwalnia zwiększoną utratę masy kostnej i w starszym wieku poprawia siłę mięśni, koordynacyjne zdolności i stabilność, dzięki czemu może zmniejszyć częstość występowania i powagę upadków
In the recent years osteoporosis has become a substantial health and social-economic problem reaching the level of other civilization diseases. The most significant complication of this osteology illness is the fracture of a thigh bone proximal part, vertebra or forearm. Osteology, a field of study remarkably evolving nowadays, is the science exploring development of bone mass and bone diseases. Osteoporosis is not an inevitable consequence of aging, on the contrary it is a physical disorder that meets all criteria of an illness: 1. Osteoporosis is clearly defined as an illness and its criteria are not only fractures. 2. Science clarified pathophysiological processes of osteoporosis bone mass reduction. 3. Increased peril of fractures can be early diagnosed by measuring bone mass content. 4. There are well known measures for prevention and therapy of osteoporosis. Physiotherapy and appropriate physical activity have their unique place in prevention and treatment of osteoporosis and osteoporotic fractures. Mechanisms of physical activity in prevention of osteoporosis consequences are as follows: physical activity increases the peak bone mass in young age and it slows down the increased loss of bone mass during the menopause and in older age it improves muscle strength, coordination capabilities and stability whereby it can decrease the incidence and severity of falls
Źródło:
Medical Review; 2013, 4; 509-514
2450-6761
Pojawia się w:
Medical Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci – częstość występowania, postępowanie oraz efekty leczenia
Humeral Shaft Fractures in Children – Incidence, Management and Treatment Effects
Autorzy:
Wiktor, Łukasz
Tomaszewski, Ryszard
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409210.pdf
Data publikacji:
2022-09-21
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
kość ramienna
złamania
dzieci
wyniki
fractures
children
outcomes
humeral shaft
Opis:
Wstęp. Złamania trzonu kości ramiennej są stosunkowo rzadkie w populacji dziecięcej, częstość ich występowania waha się między 0,4% a 3% wszystkich złamań dziecięcych oraz 10 do 20% wszystkich złamań kości ramiennej. Celem naszej pracy była retrospektywna ocena postępowania oraz efektów leczenia złamań trzonu kości ramiennej leczonych w dziecięcym centrum urazowym od stycznia 2012 do grudnia 2021 roku. Materiał i metody. Retrospektywny przegląd bazy danych zidentyfikował 104 pacjentów leczonych z powodu złamania trzonu kości ramiennej w jednym ośrodku. Analizie poddaliśmy: wiek, płeć, typ złamania, rodzaj zastosowanego leczenia; czas zrostu kostnego; efekt końcowy leczenia oraz ewentualne powikłania. Wyniki. Grupa pacjentów leczonych zachowawczo liczyła 73 (27 dziewczynek i 46 chłopców) ze średnią wieku 8,03 (0,6-17,7) natomiast grupa pacjentów leczonych operacyjnie stanowiła 31 (16 dziewczynek i 15 chłopców) ze średnią wieku 12,47 (5,7-17,8). Średni okres obserwacji w grupie leczonej zachowawczo wyniósł 7,65 miesiąca (4-12), a w grupie leczonej operacyjnie 13,38 miesiąca (4-24). Otrzymane wyniki poddaliśmy analizie statystycznej potwierdzając wzrost częstości występowania w/w złamań oraz wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjne. U wszystkich pacjentów uzyskaliśmy dobry efekt leczenia. Wnioski. 1. Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci są stosunkowo rzadkie. W ostatnich latach obserwujemy wzrost częstości ich występowania. 2. Zdecydowana większość złamań trzonu kości ramiennej podaje się leczeniu zachowawczemu z dobrym efektem klinicznym. 3. W ostatniej dekadzie zauważalny jest wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjnie. 4. Leczenie operacyjne związane jest ze stosunkowo niskim ryzykiem powikłań, pozwala na wcześniejszą rezygnację z unieruchomienia gipsowego co znacząco poprawia komfort leczonych pacjentów.
Background. Humeral shaft fractures are relatively rare in children, with incidence between 0.4% and 3% of all fractures in children and between 10% and 20% of all humeral fractures. The purpose of our study was to retrospectively evaluate all humeral shaft fractures treated at children's trauma center from january 2012 till december 2021. Material and methods. We retrospectively evaluated the group of 104 skeletally immature patients with humeral shaft fracture treated in our hospital. We have analyzed: age; sex; fracture type, management; time of bone healing; final effect and complications. Results. The non-surgical group consisted of 73 patients (27 girls and 46 boys) with an average age of 8.03 (0.6 - 17.7), while the surgical group consisted of 31 patients (16 girls and 15 boys) with an average age of 12.47 (5,7- 17.8). The mean follow-up was 7.65 months (4-12) in non-surgical group, and 13.38 months (4-24) in surgical group. We have analyzed the results statistically, confirming increase the frequency of the above-mentioned fractures and increase the number of patients treated with surgery. We achieved good effect in all patients. Conclusions. 1. Humeral shaft fractures in children are relatively rare. Although in recent years, we have observed an increase of their frequency; 2. The vast majority of humeral shaft fractures are treated non-surgically with good clinical results; 3. Increase of number of patients treated surgically has been noticeable in the last decade; 4. Surgery is associated with a relatively low risk of complications and allows for cast withdrawal, which significantly improves the patients comfort.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(4); 251-261
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Proposal of the hybrid solution to determining the selected fracture parameters for SEN(B) specimens dominated by plane strain
Autorzy:
Graba, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/201318.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
fracture mechanics
fracture parameters
limit load
finite element method
single edge notched specimen
mechanika złamania
parametry złamania
obciążenie graniczne
metoda elementów skończonych
pojedyncza krawędź skrawająca
Opis:
In the paper, new hybrid (numerical-analytical) methods to calculate the J-integral, the CTOD, and the load line displacement are presented. The proposed solutions are based on FEM calculations which were done for SEN(B) specimens dominated by plane strain condition. The paper includes the verification of the existing limit load solution for SEN(B) specimen with proposal of the new analytical formulae, which were used for building hybrid equations for determining three selected fracture mechanics parameters.
Źródło:
Bulletin of the Polish Academy of Sciences. Technical Sciences; 2017, 65, 4; 523-532
0239-7528
Pojawia się w:
Bulletin of the Polish Academy of Sciences. Technical Sciences
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Comparing the effectiveness of mobilization techniques with movement and myofascial techniques in patients following distal radius fractures treated conservatively
Porównanie skuteczności stosowania technik mobilizacji z ruchem i technik mięśniowo-powięziowych u pacjentów po złamaniu dalszej nasady kości promieniowej leczonych zachowawczo
Autorzy:
Jamka, Krzysztof
Szczechowicz, Jakub
Pieniążek, Marek
Kubasiak, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790977.pdf
Data publikacji:
2018-06-08
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
myofascial techniques
forearm fractures
physiotherapy
techniki mięśniowo-powięziowe
złamania przedramienia
fizjoterapia
Opis:
Introduction: Fractures of the distal radius are one of the most common types in the upper limb area. They lead to significant reduction in range of mobility, muscle weakness and the occurrence of serious pain. Material and methods: The research involved 20 patients from the Specialist Hand Rehabilitation Centre in Krakow, who were rehabilitated after fractures to the distal radial bone. They were randomly divided into two groups. In group A (n = 10), there were patients who underwent mobilization techniques with movement according to the Mulligan concept as part of their manual work. Group B (n = 10) consisted of patients subjected to myofascial techniques. Functional examination of the hand was carried out twice before and after beginning rehabilitation. The range of active mobility, muscle strength and superficial feeling were examined. Based on the obtained results, functional loss was calculated according to Swanson’s method, Total Active Motion and the sensory index. The obtained results were subjected to statistical analysis using the Excel 10 programme. Results: Significant improvement in hand and muscle strength was noted in both groups. In the group of patients treated with myofascial techniques, better rates of improvement for the tested parameters were obtained than in the group treated with the use of joint mobilization techniques. Conclusions: 1. The applied programme of rehabilitating patients following fracture of the distal radial bone is characterized by statistically significant improvement in hand function. 2. The use of soft-tissue techniques is a more effective method of hand function restitution than the method of mobilization with movement. myofascial techniques, forearm fractures, physiotherapy
Wstęp: Złamania dalszej nasady kości promieniowej należą do jednych z najczęstszych złamań w obrębie kończyny górnej. Prowadzą do znacznego ograniczenia zakresu ruchomości, osłabienia siły mięśniowej oraz występowania poważnych dolegliwości bólowych. Materiał i metody: Badaniami objęto 20 pacjentów Specjalistycznego Ośrodka Rehabilitacji Ręki w Krakowie, którzy trafili na rehabilitację po złamaniu dalszej nasady kości promieniowej. Zostali oni podzieleni losowo na 2 grupy. W grupie A (n=10) znaleźli się pacjenci, u których w ramach pracy manualnej wykonywano techniki mobilizacji z ruchem według Mulligana. Grupę B (n=10) stanowili pacjenci, u których wykonywano techniki mięśniowo-powięziowe. Badania funkcjonalne ręki przeprowadzono dwukrotnie, przed rozpoczęciem rehabilitacji i po jej zakończeniu. Badano zakres czynnej ruchomości, siłę mięśniową, czucie powierzchowne. Na podstawie uzyskanych wyników obliczono ubytek funkcjonalny według Swansona, Total Active Motion oraz wskaźnik czucia. Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej w programie Excel 10. Wyniki: Uzyskano istotną poprawę funkcji ręki i siły mięśniowej w obu badanych grupach. W grupie pacjentów leczonych technikami mięśniowo-powięziowymi uzyskano lepsze wskaźniki poprawy badanych parametrów niż w grupie leczonej za pomocą technik mobilizacji stawowych. Wnioski: 1. Zastosowany program usprawniania pacjentów po złamaniach dalszej nasady kości promieniowej cechuje istotna statystycznie poprawa funkcji ręki. 2. Stosowanie technik miękkotkankowych jest skuteczniejszą metodą restytucji funkcji ręki niż metoda mobilizacji z ruchem.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2017, 21(4); 31-37
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 49

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies