Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "wykroczenia." wg kryterium: Temat

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 127
Tytuł:
Forest monitoring systems as an instrument offenses and offenses against the environment
Systemy monitoringu obszarów leśnych jako instrument przeciwdziałania wykroczeniom i przestępstwom przeciwko środowisku
Autorzy:
Zagajewski, A.
Łagutko, T.
Zagajewska, K.
Likus, D.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/409991.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
STE GROUP
Tematy:
przestępstwa
wykroczenia
środowisko
monitoring
forest areas
offense
against
Opis:
The article surveillance issues in the context of efforts to reduce the number of offenses against the environment carried out in forest in the Lubuskie provincy area. It presents the legal aspects concerning the definition of crimes and offenses against the environment. At the same time provides information on the capabilities and the applicability of forest monitoring and the legal situation of this type of technology.
Artykuł podejmuje problematykę monitoringu w aspekcie dążenia do zmniejszenia liczby przestępstw i wykroczeń przeciwko środowisku dokonywanych na obszarach leśnych województwa lubuskiego. Ukazuje on aspekty prawne dotyczące definicji przestępstw i wykroczeń przeciwko środowisku. Jednocześnie przedstawia informacje dotyczące możliwości i zasadności zastosowania monitoringu w lasach województwa lubuskiego oraz stan prawny dotyczący stresowania tego typu technologii.
Źródło:
Management Systems in Production Engineering; 2012, 4 (8); 25-28
2299-0461
Pojawia się w:
Management Systems in Production Engineering
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Właściwość podmiotowa w kontekście przestępstw i wykroczeń zdefiniowanych w ustawie – Prawo lotnicze (art. 9 pkt 1)
Objective jurisdiction in the context of crimes and offenses defined in the Aviation Law Act (art. 9 point 1)
Autorzy:
Wróbel, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158781.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
Prawo lotnicze
przestępstwa i wykroczenia
odpowiedzialność karna
właściwość podmiotowa
crimes and offenses
criminal liability
objective (personal) jurisdiction
Aviation Law Act
Opis:
W artykule poruszone zostaje zagadnienie właściwości podmiotowej w kontekście przestępstw i wykroczeń zdefiniowanych w ustawie – Prawo lotnicze, a popełnionych za granicą, którego zrąb określony został tamże w art. 9 pkt 1. Narracja wiedzie przez zagadnienia czynów zabronionych warunkujących karalność, przybierających postać konkretnych przestępstw oraz wykroczeń, kwestie podmiotowe oraz zagadnienia z zakresu strony przedmiotowej. Wyrażony zostaje pogląd, że w analizowanym przypadku ma również generalnie, co do zasady, zastosowanie warunek podwójnej przestępności czynu z art. 111 k.k. (co do przestępstw, a także odpowiednio w drodze analogii – jak się wydaje – do wykroczeń, jeśli chodzi o § 1 i 2 art. 111), oraz że ustawodawca realizuje dyspozycję art. 3 § 2 k.w., który określa, że odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko wtedy, gdy przepis szczególny taką odpowiedzialność przewiduje (co do wykroczeń).
In the article is raised the issue of objective (personal) jurisdiction in the context of crimes and offenses defined in the Aviation Law Act and committed abroad, the framework of which was defined therein in art. 9 point 1. The narration leads through the issues of prohibited acts – that determine the punishability – taking the form of specific crimes and offenses, issues of the object and issues related to the matter of subjective side. The view was expressed, that in the analyzed question, the condition of double criminality specified in art. 111 Criminal Code does generally – in principle – apply (to the crimes, and appropriately by analogy – it seems – to the offenses when it comes to § 1 and 2 of Art. 111 of the Criminal Code), and that legislator fulfill the disposal of art. 3 § 2 of the Offense Code, which specifies that liability for an offense committed abroad occurs only when a special provision provides such liability (to the offenses).
Źródło:
Studia Prawnicze: rozprawy i materiały; 2022, (31), 2; 43-60
1689-8052
2451-0807
Pojawia się w:
Studia Prawnicze: rozprawy i materiały
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Reguła wyłączności polskiego ustawodawstwa karnego skarbowego w zakresie typizacji czynu zabronionego jako ,,przestępstwa skarbowego’’ lub ,,wykroczenia skarbowego’’
The rule of exclusivity of the Polish fiscal criminal code in the area of standardisation of a prohibited act as a ‘fiscal offence’ or a ‘fiscal petty crime’
Autorzy:
Włodkowski, Olaf
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/693574.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
fiscal criminal law
fiscal criminal code
fiscal offence
fiscal petty crime
codification
polskie prawo karne skarbowe
Kodeks karny skarbowy
przestępstwo skarbowe
wykroczenie skarbowe
odyfikacja
ekodyfikacja
przestępstwa i wykroczenia skarbowe
Opis:
The rule of exclusivity of fiscal criminal legislation in the area of standardisation of a prohibited act as a ‘fiscal offence’ or ‘fiscal petty crime’ has been a traditional normative regulation of fiscal criminal law since 1926. It is one of the specifics of that law. Despite the fact that the above rule is in force and binding, there occur problems related to the location of this category of prohibited acts in legislative practice. Whether a certain prohibited act is classified as a fiscal offence or a fiscal petty crime is decided by the legislator who locates a given act in the Detailed Part of the Fiscal Penal Code. Acts that have been included in that part of the Fiscal Penal Code are either fiscal offences or fiscal petty crimes while all other acts, not included in that part, are either common offences or common petty crimes. In practice this means that Articles 1-53 of the Fiscal Penal Code apply only to fiscal offences and fiscal petty crimes referred to in the Detailed Part of the Fiscal Penal Code. A further analysis leads to a conclusion that the provisions of the Fiscal Penal Code cannot be divided and transferred to the Criminal Code regulations and the Code of Petty Crimes. The rule of exclusivity of fiscal criminal legislation in the area of standardisation of a prohibited act as a ‘fiscal offence’ or ‘fiscal petty crime’ is a well-founded and indispensable regulation of fiscal criminal law.
Reguła wyłączności ustawodawstwa karnego skarbowego w zakresie typizacji czynu zabronionego jako „przestępstwa skarbowego” lub „wykroczenia skarbowego” jest tradycyjnym rozwiązaniem normatywnym prawa karnego skarbowego od 1926 r. Jest to jedna z swoistości prawa karnego skarbowego na tle prawa karnego powszechnego (pospolitego). Pomimo obowiązywania reguły wyłączności ustawodawstwa karnego skarbowego w zakresie typizacji czynu zabronionego jako „przestępstwa skarbowego” lub „wykroczenia skarbowego”, w praktyce legislacyjnej pojawiają się problemy związane z lokalizacją tej kategorii czynu zabronionego. O zaliczeniu danego typu czynu zabronionego do kategorii przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego decyduje normodawca, lokalizując ten typ czyn zabronionego w części szczególnej Kodeksu karnego skarbowego. To, co jest w części szczególnej Kodeksu karnego skarbowego, jest przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym, a to, co jest poza Kodeksem karnym skarbowym, jest przestępstwem powszechnym lub wykroczeniem powszechnym. W praktyce oznacza to, że przepisy art. 1-53 k.k.s stosuje się tylko do przestępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych z części szczególnej k.k.s. Analiza przeprowadzona przez autora prowadzi także do wniosku, że rozparcelowanie przepisów Kodeksu karnego skarbowe (do Kodeksu karnego i Kodeksu wykroczeń) nie jest możliwe do przeprowadzenia. Reguła wyłączności ustawodawstwa karnego skarbowego w zakresie typizacji czynu zabronionego jako „przestępstwa skarbowego” lub „wykroczenia skarbowego” jest rozwiązaniem normatywnym zasadnym i niezbędnym na gruncie ustawodawstwa karnego skarbowego.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2013, 75, 2; 123-138
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Administracyjne środki zabezpieczające w Kodeksie karnym skarbowym
Autorzy:
Tużnik, Marta Roma
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1335898.pdf
Data publikacji:
2021-07-21
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
przepadek przedmiotów
zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej
wykonywania określonego zawodu lub zajmowania określonego stanowiska
przestępstwa skarbowe
wykroczenia skarbowe
forfeiture of property
ban on doing business
exercising a particular profession or holding a specific post
fiscal offences
fiscal misdemeanours
Opis:
Artykuł został poświęcony problematyce administracyjnych środków zabezpieczających w Kodeksie karnym skarbowym, czyli przepadkowi przedmiotów oraz zakazowi prowadzenia określonej działalności gospodarczej, wykonywania określonego zawodu lub zajmowania określonego stanowiska. W publikacji znalazły się rozważania dotyczące autonomicznych regulacji Kodeksu karnego skarbowego w zakresie ustanowienia katalogu środków zabezpieczających przewidzianych za przestępstwa skarbowe (art. 22 § 3 k.k.s.), jak i wykroczenia skarbowe (art. 47 § 4 k.k.s.) oraz przesłanek szczegółowych przepadku przedmiotu jako środka zabezpieczającego przy przestępstwach skarbowych (art. 43 § 1–2 k.k.s.) i wykroczeniach skarbowych (art. 47 § 4 k.k.s. w zw. z art. 43 § 1 pkt 1, 2, 4 i § 2 k.k.s.), a także przesłanek szczegółowych orzekania zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej, wykonywania określonego zawodu lub zajmowania określonego stanowiska (art. 43 § 4 k.k.s.). Ponadto w opracowaniu poruszono kwestie związane z przesłankami ogólnymi oraz czasem orzekania i stosowania administracyjnych środków zabezpieczających, uregulowane w K odeksie karnym, którego przepisy odnoszące się do tej materii zostały recypowane na grunt prawa karnego skarbowego (art. 20 § 2 k.k.s.).
The article is devoted to the issue of administrative preventive measures in Fiscal-Penal Code, i.e. forfeiture of property and ban on doing business, exercising a particular profession or holding a specific post. The article presents thoughts on autonomous regulations of Fiscal Penal Code determining a catalogue of preventive measures in relation to fiscal offences (Article 22 § 3 FPC) and fiscal misdemeanours (Article 47 § 4 FPC), and detailed grounds for the forfeiture of property as a preventive measure in case of fiscal offences (Article 43 §§ 1-2 FPC) and fiscal misdemeanours (Article 47 § 4 FPC conjunction with Article 43 § 1 subsections 1, 2, 4 and § 2 FPC), as well as detailed grounds for ruling a ban on doing business, exercising a particular profession or holding a specific post (Article 43 § 4 FPC). In addition, the article discusses the issues connected with general grounds, adjudication time, and the useof administrative preventive measures regulated in Criminal Code, the provisions of which concerning the above-mentioned matters were adopted to fiscal penal law (Article 20 § 2 FPL).
Źródło:
Ius Novum; 2021, 15, 2; 51-64
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Participation of the Polish Border Guard in Jurisdictary Fiscal Criminal Proceedings
Udział Straży Granicznej w jurysdykcyjnym postępowaniu karnym skarbowym
Autorzy:
Tużnik, Marta Roma
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2096410.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
the Polish Border Guard
public prosecutor
fiscal misdemeanours
permissions
jurisdictional proceedings
Straż Graniczna
oskarżyciel publiczny
wykroczenia skarbowe
uprawnienia
postępowanie jurysdykcyjne
Opis:
This article is an attempt to approximate the participation of the Polish Border Guard as a non-financial body of preparatory proceedings in fiscal criminal court proceedings. First, the tasks and material property of the Border Guard were presented. Most space was devoted to considerations about the permissions of the Border Guard in jurisdictional proceedings in fiscal criminal proceedings, limiting them to cases of fiscal misdemeanours due to the fact that the Border Guard was granted the status of public prosecutor only in this category of cases. The study also discusses the issue of appeals against the Border Guard and its participation in the appeal hearing. The legal regulations regarding the powers of the Border Guard in court proceedings in cases of fiscal misdemeanours were also assessed, referring them to similar powers granted to financial organs of preparatory proceedings.
Niniejszy artykuł stanowi próbę przybliżenia udziału Straży Granicznej jako niefinansowego organu postępowania przygotowawczego w jurysdykcyjnym postępowaniu karnym skarbowym. W pierwszej kolejności zaprezentowano zadania oraz właściwość rzeczową Straży Granicznej. Najwięcej miejsca poświęcono rozważaniom o uprawnieniach Straży Granicznej w postępowaniu jurysdykcyjnym w procesie karnym skarbowym, ograniczając je do spraw o wykroczenia skarbowe z uwagi na fakt przyznania Straży Granicznej statusu oskarżyciela publicznego jedynie w tej kategorii spraw. W opracowaniu omówiono także problematykę środków zaskarżenia przysługujących Straży Granicznej oraz jej udziału w rozprawie odwoławczej. Oceniono również uregulowania prawne w zakresie uprawnień Straży Granicznej w sądowym postępowaniu w sprawach o wykroczenia skarbowe, odnosząc je do analogicznych uprawnień przyznanych finansowym organom postępowania przygotowawczego.
Źródło:
Studia Iuridica Lublinensia; 2021, 30, 4; 557-572
1731-6375
Pojawia się w:
Studia Iuridica Lublinensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Postępowanie mandatowe w świetle projektowanych zmian w Kodeksie karnym skarbowym
Administrative penalty proceedings in the light of the proposed changes to the Fiscal Penal Code
Autorzy:
Tużnik, Marta Roma
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2200539.pdf
Data publikacji:
2023-05-24
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
postępowanie mandatowe
wykroczenia skarbowe
straż gminna
Inspekcja Handlowa
administrative penalty proceedings
fiscal petty offences
Municipal Police
Trade Inspection Authority
Opis:
W niniejszym opracowaniu omówiono założenia projektu ustawy z dnia 13 kwietnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw w zakresie postępowania mandatowego prowadzonego w sprawach o wykroczenia skarbowe. Główny nurt rozważań stanowi przedstawienie projektowanych zmian (finalnie wycofanych), a dotyczących poszerzenia katalogu organów uprawnionych do prowadzenia postępowania mandatowego o straż gminną i Inspekcję Handlową oraz określenia ich właściwości. Ponadto artykuł zawiera prezentację stanowisk, które zostały zgłoszone przez podmioty w ramach prowadzonych konsultacji publicznych nad omawianym projektem. Publikację kończą wnioski, w których Autorka ocenia obecnie obowiązujące uregulowania prawne w zakresie tytułowego zagadnienia.
This study discusses the assumptions of the draft act of April 13, 2022 amending the Act – Fiscal Penal Code and some other acts in the scope of administrative penalty ticket proceedings conducted in cases of fiscal petty offences. The main stream of considerations is the presentation of the proposed changes (finally withdrawn) regarding the extension of the catalogue of bodies authorized to conduct administrative penalty proceedings to include the Municipal Police and the Trade Inspection Authority, and to define their competence. In addition, the article contains a presentation of the positions that were submitted by entities as part of public consultations on the draft in question. The publication ends with conclusions in which the author evaluates the currently applicable legal regulations regarding the title issue.
Źródło:
Ius Novum; 2023, 17, 2; 63-74
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Udział policji w jurysdykcyjnym postępowaniu karnym skarbowym
Autorzy:
Tużnik, Marta Roma
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1336615.pdf
Data publikacji:
2021-05-25
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
Policja
oskarżyciel publiczny
wykroczenia skarbowe
uprawnienia
postę-powanie jurysdykcyjne
Police
public prosecutor
fiscal misdemeanours
entitlements
jurisdictional pro-ceeding
Opis:
Niniejszy artykuł stanowi próbę przybliżenia udziału Policji jako niefinansowego organu postępowania przygotowawczego w jurysdykcyjnym postępowaniu karnym skarbowym. Kluczową część opracowania poświęcono rozważaniom o uprawnieniach Policji w postępowaniu jurysdykcyjnym w procesie karnym skarbowym, ograniczając je do spraw o wykroczenia skarbowe z uwagi na fakt przyznania Policji statusu oskarżyciela publicznego jedynie w tej kategorii spraw. W publikacji omówiono także problematykę środków zaskarżenia przysługujących Policji oraz jej udziału w rozprawie odwoławczej. artykuł zawiera ponadto charakterystykę innych czynności w postępowaniu karnym skarbowym do których uprawniona jest Policja. Publikację kończą wnioski.
The article is an attempt to explain the participation of the Police, as a non-fiscal body involved in a preparatory proceeding, in the jurisdictional fiscal-penal proceeding. the main part of the paper is devoted to the entitlements of the Police in a jurisdictional proceeding in the fiscal-penal procedure that are limited to cases concerning fiscal misdemeanours because of granting the Police the status of a public prosecutor in this category of cases. the article also discusses the issue of prosecution measures that the Police have and their participation in an appellate proceeding. in addition, the article discusses the characteristics of other activities in a fiscal-penal proceeding that the Police can carry out. The paper ends with conclusions.
Źródło:
Ius Novum; 2021, 15, 1; 139-152
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Udział policji w postępowaniu przygotowawczym w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe
Autorzy:
Tużnik, Marta Roma
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1337386.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
Policja
uprawnienia
postępowanie przygotowawcze
przestępstwa skarbowe
wykroczenia skarbowe
Police
powers
investigation
fiscal crimes
fiscal petty offences
Opis:
Niniejszy artykuł stanowi próbę przybliżenia udziału Policji jako niefinansowego organu postępowania przygotowawczego w postępowaniu przygotowawczym w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, ujawnione w zakresie jej właściwości rzeczowej. Publikacja składa się z dwóch obszarów tematycznych. Pierwszy stanowią rozważania dotyczące zadań i właściwości rzeczowej Policji oraz zakresu i sposobu wykonywania uprawnień Policji w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, ze szczególnym uwzględnieniem dokonywania przez nią czynności operacyjno-rozpoznawczych i stosowania kontroli operacyjnej. Drugi obszar tematyczny został poświęcony uprawnieniom Policji w postępowaniu przygotowawczym wraz z ich podziałem na te przysługujące jej zarówno w sprawach o przestępstwa skarbowe, jak i w sprawach o wykroczenia skarbowe. Artykuł kończą wnioski.
This article attempts to acquaint the reader with the activities of the Police as a non-financial investigative organ in fiscal criminal cases falling within the Police’s area of competence determined by the subject matter. The composition of this contribution reflects two topics. The first concerns the tasks of the Police, its competence determined by the subject matter, and the scope and manner of exercising its powers in fiscal criminal cases, with special emphasis placed on operational-exploratory activities and operational control (surveillance). The other topic focuses on the powers of the Police in the investigation, with differences related to fiscal criminal offences and fiscal petty offences. The article is summarised with conclusions.
Źródło:
Ius Novum; 2020, 14, 4; 100-118
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Participation of the military police in fiscal penal proceedings
Autorzy:
Tużnik, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1364055.pdf
Data publikacji:
2018-09-30
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
Żandarmeria Wojskowa
prokurator do spraw wojskowych
uprawnienia
żołnierze
przestępstwa skarbowe
wykroczenia skarbowe
Military Police
prosecutor for military matters
entitlements
soldiers
fiscal
offences
fiscal misdemeanours
Opis:
The article is an attempt to explain the participation of the Military Police as a non-financial preparatory proceeding body in fiscal penal proceedings, namely in cases concerning fiscal offences and misdemeanours detected within the scope of their ratione materiae jurisdiction. The article pays much attention to the Military Police entitlements in the fiscal penal procedure and the assessment of the scope of those rights in the currently binding legal state. The author also formulates de lege ferenda proposals probably constituting suggestions for the legislator to extend the jurisdiction of the Military Police. The article also discusses the issue connected with determining an entity performing procedural activities of the Military Police, i.e. the rights of their authorised representatives. In addition, the analysis covers the issue of a prosecutor for military matters’ supervision of preparatory proceedings conducted by the Military Police in cases concerning fiscal offences and misdemeanours.
Niniejszy artykuł stanowi próbę przybliżenia udziału Żandarmerii Wojskowej jako niefinansowego organu postępowania przygotowawczego w postępowaniu karnym skarbowym, a ściślej w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe ujawnione w zakresie jej właściwości rzeczowej. W publikacji sporo uwagi poświecono omówieniu uprawnień Żandarmerii Wojskowej w procesie karnym skarbowym wraz z oceną zakresu tych uprawnień w obecnie obowiązującym stanie prawnym. Sformułowano wnioski de lege ferenda, stanowiące być może wskazówkę dla ustawodawcy w kierunku rozszerzenia kompetencji Żandarmerii Wojskowej. Poruszono także zagadnienie związane z określeniem podmiotu wykonującego czynności procesowe Żandarmerii Wojskowej, czyli uprawnień jej upoważnionych przedstawicieli. Ponadto rozważaniami objęto problematykę nadzoru sprawowanego przez prokuratora do spraw wojskowych nad postępowaniem przygotowawczym, prowadzonym przez Żandarmerię Wojskową w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe.
Źródło:
Ius Novum; 2018, 12, 3; 87-99
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Główne kierunki polityki karnej realizowanej przez kolegia do spraw wykroczeń w latach 1972–1989
The Main Directions of Penal Policy Pursued by Transgession Boards in the Years 1972–1989
Autorzy:
Szumski, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/698530.pdf
Data publikacji:
1993
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:
polityka karna
środki karne
wykroczenia
penal policy
penal measures
contraventions
Opis:
The paper characterizes the evolution of penal policy with respect to per peetrators of transgressions, pursued in Poland by elected agencies attacbed to the state administration and called “transgression boards”. In the years 1972–1989, their decisions were supervised by the Minister of Internal Affairs. Most of the discussion, based on statistical materials, concerns changes in the structure and dynamics of penal measures applied by the boards. The measures have been defined as all legal reactions applicable upon the finding the perpetrator’s guilt. The present paper does not deal with all of those measures, though: for lack of statistical data, tukets imposed by the penal prosecution agencies and the possible reactions on part of those agencies if they renounce moving the case to the board for punishment according to the principle of  expediency of prosecution could not be discussed. Penal policy has been characterized against the background of amendments introduced in the period under analysis and of instructions issued by the Minister of Internal Affairs that shape the boards’ decisions. After 1982, such instructions usually aimed at aggravating repression. The statutory catalogue of penal measures contained in the transgressions code is relatively extensive. The most severe measure is detention which amounts to deprivation of liberty for up to 3 months. As stated in the code, it should be applied in exceptional cases only. In the first decade of validity of the code, detention was imposed in l–l.5 % of all decisions which meant the deprivation of liberty of 9,00–10,000 persons. It is therefore doubtful whether detention was indeed treated as an exceptional measure by practicians. In the next years, it was imposed much less often. The penalty of suspended detention played any role in the practice of transgression boards. As shown by studies, those who applied law  treated suspended detention as a separate penal measure to replace other measures not involving deprivation of liberty rather than a way of limiting the use of immediaste detention. Also disappointed were the  expectations related to another new measure, formally more severe than fine, that is limitation of liberty which was to “educate through work”. According to the legislators’ assumptions, that penalty was to  be the main alternative to detention; in practice, it was imposed rather often  (about 5% of all measures applied) but served mainly as a substitute for fine. The basic measure applied to perpetrators of transgressions was fine, imposed on 90% of cases of those punished by the boards. According to provisions of the Transgressions Code, though, a substitute penalty of detention can be imposed in the case of justified doubts as to the possibility of execution of fine. For this reason, it was found advisable in the present analysis to treat this form of fine as a measure different in quality from fine imposed without a substitute penalty which could in no case lead to imprisonment. Also research findings encouraged the treatment of these two kinds of fine as separate penal measures: the substitute penalty was treated in practice as a specific method of aggravating repression, and imposed in defiance with provisions of the Code. Owing to this approach it could be evidenced that the proportion of fines combined with the threat of deprivation of liberty (another measures designed as exceptional) went up rapidly in mid-1910s to become stabilized at about 20% of all decisions of the  transgression boards. The abuse of that measure, also designed as exceptional, was accompanied mainly by less frequent fines without a substitute penalty. At the same time, the proportion of the two most lenient measures, that is admonition and renouncement of inflicting punishment, went down regularly and amounted to a mere 2% of decisions despite the broad applications of those measures contained in the Code. This reflects the practicians’ tendency to use the aggravating legal solutions much more often than those which mitigate penalty; this led to increased repressiveness of penal policy. Beside the above-mentioned reactions, the Transgressions Code provides for a number of measures called additional penalties which are to accompany the principal ones. They can also be applied as self-standing measures in specific situations. Yet the agencies that apply law never availed themselves of this latter possibility. Instead, additional penalties were lavishly imposed (particularly the witholrawal it driving licence and the penalty of making the sentence publicly known) which led to accumulation of repressions suffered by the punished person. This is why the serious growth in the number of additional penalties, after the legal changes introduced in mid-l980s and instructions issued by the Minister of Internal Affairs in particular, was still another proof of the aggravation of penal policy with respect to perpertrators of transgressions. Characteristically, the Polish Transgressions Code combines the application of some of the non-custodical measures with the threat of deprivation of liberty in the case of failure in the execution of those measures. This concerns the above-mentioned fine but also, in definite conditions, the limitation of liberty and suspended detention. In practice, the threat of imprisonment was used very often, the total proportion of the three above measures becoming stabilized, after an initial growth, at about 20–25% of decisions which mainly resulted from excessive imposition of fines with a substitute penalty of detention. Most importantly, though, that threat was realized with respect to every fifth or sixth person in that group. As a result, the average of 20–25 thousand persons a year were imprisoned despite the fact that a measure not involving deprivation of liberty had originally been applied to them. A paradoxical situation arose where persons sentenced to the principal penalty of detention constituted a small percentage of those imprisoned by force of decisions of the transgression boards, while most served a substitute penalty due to a failure in the execution of the previously applied non-custodial measure. Still another expression of the growing repressiveness of penal policy was the greater and greater involved in the most frequently imposed penalty of fines in both of its forms: due to amendments of the Transgressions Code, the amound of fine went up a quicker pace than the average wages in socialized economy during most of the 1980s. A statutory solution concerning transgression that was most vehemently critized by the doctrine was the most limited judicial supervision over  decisions of the transgression boards. The appel instance were boards of  the second instance; only decisions imposing detention and limitation of liberty could be appealed against to the court. Thus judicial supervision concerned neither the substitute penalties which involved deprivation of liberty nor the most acute ban on driving motor vehicles. Meanwhile as shown by experimental findings, 6–15% of persons punished by the boards were acquitted by the court to which they complained, and a non-isolation measure was  substituted for deprivation of  liberty in over one-third of the cases. This shows that courts saw decisions of the boards not only as essentially defective but also as excessively repressive. This latter conclusion is rather symptomatic the fact considered that penal policy pursued by courts with respect to offenders was sewere, too. What has also to be stressed when characterizing the decisions in cases of transgressions is the frequent use of the statutory possibility of deciding in expedited proceedings and proceedings  by writ of payment. From the viewpoint of rational penal policy, that tendency deserves to be criticized as protection of the defendant’s basic processual guaranties suffers statutory limitation in those modes of procedure, and the speed and simplification of proceedings affect the individualization of punishment. Also of importance was the fact that the frequent decisions in expedited proceedings served as a specific form of aggravation of represion since – as shown by research findings – the penalties imposed in that mode were more severe than in the ordinary proceedings. Analysis of the evolution of decisions of the transgression boards has led to the conclusion that throughout the period under analysis, penal policy was regularly aggravated which was largely influenced by punitive instructions of the Minister of Internal Affairs. The only periods of mitigation of penalties were  the years 1981 and 1989: this resulted mainly from social conflicts and public opinion pressure on reduction of repressiveness of the penal system. For this reason, the 1989 amendment of the Transgression Code, forced by systemic changes, which deprived the Minister of Internal Affairs of his original control over decisions of the transgression boards and submitted all of those decisions to judical review brings the hope for liberalization and rationalization of penal policy in cases of transgressions.
Źródło:
Archiwum Kryminologii; 1993, XIX; 107-131
0066-6890
2719-4280
Pojawia się w:
Archiwum Kryminologii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polityka karna w sprawach o wykroczenia w początkach lat dziewięćdziesiątych
Penal Policy in Cases of Transgressions in the Early Nineties
Autorzy:
Szumski, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/699084.pdf
Data publikacji:
1995
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:
polityka karna
wykroczenia
1990-1994
dane statystyczne
penal policy
transgressions
statistical data
Opis:
  The paper describes and appraises the policy of prosecution and punishment in cases of transgressions in the years 1990‒1994, i.e. after the systemic transformations in Poland. It is a continuation of a study of penal policy carried out while the former Code of Transgressions was still in force; the aim now is to draw a comparison between the old and new tendencies in the practice of prosecution and punishment. The comparison, however, encounters specific difficulties. The first reason for this is that a full judicial control over decisions of transgression boards was introduced and the boards were submitted to the Ministry of Justice supervision. The second reason is that the statistical data gathered now by that department are much scantier as compared to those formerly gathered by the Ministry of Internal Affairs while the transgression boards were still subordinated to it. In the seventies, a systematic aggravation of the penal policy took place. Admittedly, that policy was then temporarily mitigated with the birth of Solidarity; yet after the imposition of martial law in 1982, followed by the passing of the 1985 act, penal policy once again grew repressive, this time much more so. Then, at the close of the past decade, as a result of social pressure, penal policy was quite distinctly liberalized. To show the transformations of that policy in the nineties, it has usually been compared to the tendencies found in both a “repressive” year of 1987 and a “liberal” one of 1988. As follows from analysis of the prosecution policy measured by the number of motions for punishment submitted to transgression boards, the number of such motions was greatly reduced in the years 1990-1994 as compared to preceding decades. The fact considered that recorded crime went up distinctly in that period, as probably did also the number of petty infringements of the law – that is, transgressions – this reduction can be interpreted as a limitation of the scope of prosecution with respect to such acts. On the one hand, this resulted from a lowered activity of the police, on the other hand – from the force’s aim towards improving their image in society. A similar trend could be found in the case of police orders the number of which was also reduced. Characteristically, the average fine imposed by police order amounted to not even a half of the statutory upper limit. This notwithstanding, a draft amendment of the code of transgressions was published in the Spring of 1994 which suggested that the limit be raised tenfold; the draft also provided for an identical raise in the upper limit of fine as a main penalty, This solution was sharply criticized by the present author as its actual implanentation would result in a general aggravation of economic repression. The structure of transgressions for which the boards imposed punishment in the nineties underwent a rather significant change: the number of persons brought before the boards for traffic transgressions went up considerably (to about 70%) while that of persons guilty of disturbance of public order went down. This latter trend should be seen as advantageous since the formerly mass-scale prosecution of perpetrators of such acts, most of them alcohol dependent, was generally considered futile. Also liberalized was the structure of penal measures imposed on all perpetrators of transgressions. Admittedly, fine remained the prevalent response (about 95% of decisions); yet the proportion of the strictest measures (arrest and limitation of liberty) went down distinctly, and that of the most lenient ones (reprimand and renouncement of inflicting punishment) went up. The fact considered that the penalty of arrest was limited to the minimum and imposed chiefly on persons guilty of the acts that are to be classified as offenses under the draft of the Penal Code, the proposed preservation of that penalty in the future Code of Transgressions cannot be praised. This same conclusion is also true for conditional suspention the execution of arrest which is nearly a dead institution in practice. As clearly follows from statistical data used in the present analysis, changes in the structure of penal measures imposed reflected a mitigation of penal policy. Instead, no data are gathered as to the severity load of those measures. This situation is bound to provoke criticism, chiefly because of the lack of data on the amounts of fines. Fines being the most frequently imposed measures, their amounts constitute the basic index of punitiveness of the boards’ decisions. The fact considered that the statutory amount of fine was last raised in 1992 while nominal wages showed a regular upwards trend, the conclusion is justified that we in fact dealt with what was perhaps an unintended mitigation of the actual severity of economic repression. As follows from the principles of rational penal policy, the provions legal in force have to be to be amended. Due, however, to pauperization of society, the raise in the maximum statutory fine cannot be as drastic as suggested in the above-mentioned draft amendment of 1994. This might well lead to revival of the once pursued practice of using fines as an instrument of adding to the budget. The statistical data under analysis also provide no information on the imposition of additional penal measures, the sole exception being prohibition of operating motor driven vehicles. All that can be observed is a very serious growth in the proportion of this latter penalty which was due to a mass prosecution of perpetrators of petty traffic offenses. Characteristically, though, the incidence of imposition of this measure on such persons (those additionally guilty of drunken driving included) has been on a regular decrease. Also astonishing is the fact that despite the introduction of judicial review of the boards’ decisions (which had been postulated for many decades by the scientific circles), no statistical data are gathered showing the extent to which penal policy pursued by those boards is actually corrected by courts. Admittedly, it follows from the findings of the solo relevant research project conducted in the nineties that today as in the past, courts usually tend to reduce the penalties imposed by transgression boards (the penalty of prohibition of operating motor driven vehicles in particular). What remains unknown, though, is both the general number of persons who demand that their cases be examined by courts and the actual decisions of those courts. Although penal policy in cases of transgressions grew slightly more severe in 1990‒1994, its present liberalization as compared to the two preceding decades is generally seen as favorable. What probably accounts for this liberalization is the exclusion of transgression boards from under the supervision of Ministry of Internal Affairs and the resulting deprivation of the head of that particular Ministry of the right to issue instructions as to the sentencing policy which invariably increased its punitiveness. Thus an instrument of pressure was abolished which limited the discretion of members of transgression boards. This shows that respect for the independence of those appointed to apply tbe law may result in a reduction of repressiveness even with no legislative changes in the system of penal measures. This is not to say, though, that – still  based on rigorous provisions as it is – the system does not require a possibly prompt amendment.
Źródło:
Archiwum Kryminologii; 1995, XXI; 135-152
0066-6890
2719-4280
Pojawia się w:
Archiwum Kryminologii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Społeczności wirtualne jako nowy typ społeczności - eksplikacja socjologiczna
Virtual Communities - New Type of Communities? A Sociological Explication
Autorzy:
Szpunar, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2137863.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
virtual communities
CMC communication
identity on the web
technophobia
Internet offences
typology of Internet players
on-line interactions
netiquette
typology of Internet culture
on-line language
społeczności wirtualne
komunikacja CMC
tożsamość w Sieci
grupowość internetowa
technofobia
wykroczenia internetowe
typologia graczy internetowych
interakcje on-line
netykieta
typologia kultury internetowej
Opis:
The article presents a conceptualization of a new form of community - virtual community. The author does not aspire to a holistic explication of the influence of new technology on the functioning of societies. She attempts rather to explain only one of its areas - that pertaining to the evolution of interpersonal interactions as shaped by new technology. This article poses the question whether it is possible for the virtual communities to form and function in an analogous manner to the communities in a real society. The author uses data from her own research; she also takes into consideration other empirical works, so that the results are complex and objective, and are far from one-sided and simplistic. The article shows the particular ethos of Internet community members and explains how their norms and values are played out on the Internet, also pointing out the implications of deviant behavior. The author tackles a vital ąuestion of role-play and identity building in virtual reality. Finally, she presents a typology of Internet users and Internet culture.
W przedstawionym artykule podejmuję próbę konceptualizacji nowej formy społeczności - społeczności wirtualnych. Przedstawiony artykuł nie aspiruje do całościowej eksplikacji wpływu nowych technologii na funkcjonowanie społeczeństw w wymiarze holistycznym, stanowi raczej próbę egzegezy jednego z jej obszarów - dotyczącą ewoluowania interakcji międzyludzkich pod wypływem nowych technologii. Niniejsza praca próbuje udzielić odpowiedź na pytanie, czy możliwe jest formowanie się i funkcjonowanie społeczności wirtualnych, analogicznych do społeczności w świecie rzeczywistym. Na podstawie badań zaprezentowany zostaje wpływ Internetu na aktywność społeczną sensu largo. Autorka konfrontuje ze sobą różnorodne prace empiryczne, by uzyskany obraz był kompleksowy i obiektywny, daleki od jednostronności i schematycznych uproszczeń. Zaprezentowany tekst wyjaśnia, na czym polega swoisty ethos członków internetowych społeczności oraz wskazuje, jak przebiega realizowanie norm i wartości w Internecie, wskazując na implikacje zachowań dewiacyjnych. Poruszona zostaje niezwykle ważna kwestia odgrywania ról i budowania tożsamości w rzeczywistości wirtualnej, a także zaprezentowana zostaje typologia internetowych graczy oraz typologia kultury internetowej.
Źródło:
Studia Socjologiczne; 2004, 2(173); 95-135
0039-3371
Pojawia się w:
Studia Socjologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 127

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies