Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "wyjątkowy" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Agamben’s Two Missing Factors: Understanding State of Emergency through Colonialism and Racial Doctrine
Dwa brakujące czynniki w koncepcji Agambena: postrzeganie stanu wyjątkowego przez pryzmat kolonializmu i doktryny rasowej
Autorzy:
Amarasinghe, Punsara
Rajhans, Sanjay Kumar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1878505.pdf
Data publikacji:
2020-12-31
Wydawca:
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu. Wydawnictwo UMK
Tematy:
sovereignty
emergency
state
Agamben
suwerenność
stan wyjątkowy
państwo
Opis:
The ideas of state of exception and sovereignty presented by Italian political philosopher Giorgio Agamben in the aftermath of post September 11 context generated a new discourse in the realms of public law and political philosophy on how law and its protection becomes invalid under state of exception. Agamben showed how suspension of constitutional liberties within so called state of exception legally erases any status of an individual regardless of international legal or constitutional norms. However, this article seeks to examine how Agamben had excluded the nature of state of emergency doctrine in colonial societies under European colonialism, where emergency regulations were frequently adopted by colonial masters in subordinating the colonized; at the same time, this article will focus on the racial element appearing behind enacting state of emergency in both colonial era and modern states. The objective of this article lies in underpinning the much important, yet neglected two factors in the whole state of emergency scenario. The results emerging from this article will demonstrate how Eurocentric academic thinking has abandoned some real pertinent issues in constructing the notion on state of emergency.
Idee stanu wyjątkowego i suwerenności przedstawione przez włoskiego filozofa polityki Giorgia Agambena po wydarzeniach z 11 września 2001 roku zapoczątkowały nową dyskusję w dziedzinie prawa publicznego i filozofii politycznej na temat tego, w jaki sposób prawo i jego ochrona zostają unieważnione w stanie wyjątkowym. Agamben pokazał, że zawieszenie swobód konstytucyjnych w ramach tak zwanego stanu wyjątkowego usuwa status jednostki w sferze prawnej, niezależnie od międzynarodowych norm prawnych czy postanowień konstytucji. Artykuł ten ma jednak na celu zbadanie, w jaki sposób włoski filozof wykluczył istotę doktryny stanu wyjątkowego z postrzegania społeczeństw powstałych w okresie europejskiego kolonializmu, kiedy to właściciele kolonialni niejednokrotnie przyjmowali przepisy dotyczące sytuacji nadzwyczajnych jako środek kontroli nad skolonizowanymi; jednocześnie tekst skupi się na zbadaniu wątku rasowego, motywującego wprowadzanie stanu wyjątkowego zarówno w epoce kolonialnej, jak i w państwach współczesnych. Celem artykułu jest ugruntowanie dwóch niezwykle ważnych, acz zaniedbanych czynników występujących w scenariuszu stanu wyjątkowego. Wnioski wynikające z tego dociekania pokażą, w jaki sposób eurocentryczne myślenie akademickie porzuciło niektóre zasadnicze kwestie w konstruowaniu pojęcia stanu wyjątkowego.
Źródło:
Historia i Polityka; 2020, 34 (41); 37-59
1899-5160
2391-7652
Pojawia się w:
Historia i Polityka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aspekty kompetencyjne kierowania bezpieczeństwem narodowym w warunkach stanu wyjątkowego
The remit of national security management in a state of emergency
Autorzy:
Kitler, W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/120232.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Akademia Sztuki Wojennej
Tematy:
bezpieczeństwo narodowe
bezpieczeństwo wewnętrzne
stan wyjątkowy
kierowanie bezpieczeństwem narodowym
national security
internal security
state of emergency
national security management
Opis:
Stan wyjątkowy jest jednym z trzech stanów nadzwyczajnych określonych w Konstytucji z 1997 r., a jednocześnie jednym z dwóch, obok stanu wojennego, które wymagają udziału dwóch organów w ich ogłaszaniu. Ten przejaw demokratyzacji ustroju państwa, ochrony przez uzurpowaniem sobie nadmiaru władzy przez jeden organ, a także próba zmuszenia egzekutywy do współpracy, nie jest najlepszym rozwiązaniem z punktu widzenia sprawności rządzenia państwem, szczególnie w takich okolicznościach, gdy wystąpią przesłanki wprowadzenia stanu nadzwyczajnego. Bez wątpienia było to konieczne po 1992 roku, w okresie przejściowym, lecz obecnie udział dwóch organów władzy publicznej (po kolei: rady ministrów, prezydenta) w proklamowaniu trzeciego (sejm) w uznaniu, lub nie, postanowienia prezydenta o wprowadzeniu stanu wyjątkowego (wręcz szczególnie tego stanu) może łączyć się z ostrą rywalizacją i, jak słusznie się zauważa, paraliżem decyzyjnym w razie wystąpienia potrzeby nagłej reakcji . Zważywszy na przesłanki, trudno się oprzeć wrażeniu, że instytucja stanu wyjątkowego i procedura jego wprowadzania sięga czasów już dość odległych, zaś przesłanki spowodowane działaniami terrorystycznymi oraz działaniami w cyberprzestrzeni to już inne, całkiem nowego typu warunki. W doktrynie słusznie się przyjmuje, że przesłanki wprowadzenia stanu wyjątkowego dotyczą bezpieczeństwa wewnętrznego, jednak nie można się zgodzić z dość powszechnym poglądem, że przy wprowadzaniu stanu wyjątkowego chodzi o ochronę przed zagrożeniami wewnętrznymi . Nie można, ponieważ zagrożenie wewnętrzne powinno mieć swoje źródło, i skutek, wewnątrz państwa, a - niestety - przyczyny zagrożenia konstytucyjnego ustroju pań-stwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego, jak choćby szantaż polityczny, działania o charakterze terrorystycznym lub działania w cyberprzestrzeni mogą mieć charakter zarówno wewnętrzny, jak i zewnętrzny. Ustawodawca co prawda uznał, że działania o charakterze terrorystycznym lub działania w cyberprzestrzeni mogą się wiązać z pojawieniem się przesłanki do wprowadzenia stanu wojennego, a więc w konsekwencji zewnętrznego zagrożenia państwa, jednak należy wziąć pod uwagę fakt, że nie każde zagrożenie zewnętrzne wiąże się z wprowadzeniem stanu wojennego. Musi ono przede wszystkim spełniać wymóg posiadania cechy zagrożenia militarnego, a dokładnie rzecz ujmując - wiązać się ze wszystkimi formami agresji określonymi w prawie międzynarodowym . Celem niniejszego artykułu jest wskazanie i omówienie aspektów kompetencyjnych, kierowania bezpieczeństwem narodowym w warunkach stanu wyjątkowego.
A state of emergency is one of the three states defined in the Constitution of 1997 and, at the same time, one of the two states, apart from the state of war, which require two governing bodies to announce them. This manifestation of the democratic political system, protection against a single authority usurping excessive power, as well as an attempt to force the executive to cooperate, are not the best solutions in terms of the efficiency of state governance, especially under the circumstances in which there are presumptions to introduce a state of emergency. Without doubt, this was necessary after 1992 during the transitional period but, nowadays, the contribution of two public authorities (in turn: the Council of Ministers and the President) to proclaim, and the third one (the Parliament) to recognise or not, the President’s resolution on the introduction of a state of emergency (especially this state) can be related to acute rivalry and, as rightly observed, to decision-making paralysis in the case of the need for an emergency response . Considering the presumptions, it is hard to resist the impression that the institution of a state of emergency and the procedure for its introduction date back to the old times, while the presumptions due to terrorist activities and actions in cyberspace make different conditions of a totally new type. The doctrine rightly assumes that the presumptions for the introduction of a state of emergency are related to internal security; however, one cannot agree with the quite common view that the introduction of a state of emergency is about protection against internal threats . This is due to the fact that an internal threat should have its source and result within the state and, unfortunately, the reasons for a threat to the constitutional political system, to the safety of citizens and public order, such as political blackmail, terrorist activities or cyberspace actions can be of both an internal and external nature. Although the legislator decided that terrorist activities and cyberspace actions can be related to the appearance of a presumption to introduce a state of war and, thus, consequently an external threat to the state, it should be borne in mind that not every external threat is linked to the introduction of a state of war. First of all, it must match the characteristics of a military threat and, more accurately, it must be related to all forms of aggression defined in international law. The aim of this article is to indicate and discuss the remit of national security management during a state of emergency.
Źródło:
Zeszyty Naukowe AON; 2014, 4(97); 34-67
0867-2245
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe AON
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carl Schmitt Revisited by the United States and the Terrorist
Carl Schmitt na nowo odczytany przez Stany Zjednoczone i terroryzm
Autorzy:
Mendecka, Karolina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/927315.pdf
Data publikacji:
2015-01-01
Wydawca:
Stowarzyszenie Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej – Sekcja Polska IVR
Tematy:
Carl Schmitt
war on terror
state of exception
wojna z terroryzmem
stan wyjątkowy
Opis:
In the article “Carl Schmitt Revisited by the United States and the Terrorist” it is shown that Carl Schmitt’s morals, standards and views can be noticed in the United States policy in the context of so-called “war on terror”. According to the article, Islamic terrorists are a mirror image of Schmittan revolutionary partisan. It is discussed how terrorists are, as a problem, treated by the USA, which in author’s opinion displays many Schmittan features. Schmitt is one of the few who claim that the sovereign state is above the legal order and can set boundaries. It is therefore shown that the USA seem to have rushed into Schmittan “state of exception”, where norms are suspended in order to achieve security, resembling the thinking of the G.W. Bush administration. It is illustrated how the USA seem to be following Schmitt’s ideology, especially by making exceptions to international rules, but also putting the terrorist outside of the scope of international regulations. Lastly, author tries to answer the question if it is justified to follow Schmitt and obey to the rule of law.
Źródło:
Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej; 2015, 1(10); 69-78
2082-3304
Pojawia się w:
Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Constitutional Competence of the Sejm in the Field of National Security
Autorzy:
Karpiuk, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/618249.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Sejm
national security
state of war
martial law
state of emergency
state of natural disaster
bezpieczeństwo państwa
stan wojny
stan wojenny
stan wyjątkowy
stan klęski żywiołowej
Opis:
The sphere of national security is the area where various authorities operate. The widest range of competences is granted to the executive, but the legislator (and also the judiciary) is not deprived of influence within this field. The Sejm has special powers within the legislative power. As far as its constitutional competence referring to the national security is concerned, the Sejm essentially takes action not when dealing with the normal functioning of the state, but in the case of specified threats. Even ending a state of war is a consequence of prior specified threats. The constitutional competence of the Sejm in this field basically covers states of emergency and state of war, the latter not being included in this category by the legislator. The Sejm holds here legal tools that allow it to finally decide on the validity of these situations (except for the state of natural disaster, where the Sejm agrees on its extension).
Sfera bezpieczeństwa państwa jest tym obszarem, w ramach którego funkcjonują różne organy. Najszerszy zakres kompetencji przyznany jest władzy wykonawczej, jednak władza ustawodawcza (i sądownicza) nie jest bez wpływu na tę dziedzinę. W ramach władzy ustawodawczej szczególne uprawnienia posiada Sejm. Jeżeli chodzi o jego konstytucyjną właściwość w zakresie bezpieczeństwa państwa, zasadniczo podejmuje działania nie gdy mamy do czynienia z normalnym funkcjonowaniem państwa, lecz w przypadku zagrożeń o charakterze kwalifikowanym. Nawet zawarcie pokoju jest następstwem zasadniczo uprzednich, szczególnych zagrożeń. Konstytucyjna właściwość Sejmu w przedmiotowej sferze w zdecydowanym zakresie obejmuje stany nadzwyczajne oraz stan wojny, którego do tej kategorii ustrojodawca nie zalicza. Sejm posiada na tym polu narzędzia prawne, które pozwalają mu ostatecznie zdecydować o obowiązywaniu tych stanów (poza stanem klęski żywiołowej, gdzie Sejm wydaje zgodę na jego przedłużenie).
Źródło:
Studia Iuridica Lublinensia; 2017, 26, 4
1731-6375
Pojawia się w:
Studia Iuridica Lublinensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy Konstytucja RP jest przystosowana do czasów kryzysu? Wybrane problemy i postulaty de lege ferenda
Is Polish Constitution adjusted to the times of crisis? Selected problems and de lege ferenda propositions
Autorzy:
Roszkiewicz, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1925567.pdf
Data publikacji:
2021-04-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Prezydent RP
ciągłość władzy
stan nadzwyczajny
stan wojenny
stan klęski żywiołowej
stan wyjątkowy
President
continuity of government
state of emergency
martial law
state of national calamity
Opis:
Przedmiotem niniejszego artykułu jest kwestia, czy Konstytucja RP z 1997 r. w wystarczającym stopniu gwarantuje ciągłość i współdziałanie organów władzy publicznej na wypadek nagłych zagrożeń takich jak wojna, rebelia, kataklizm naturalny czy zamach terrorystyczny. Z przeprowadzonej analizy wynika, że Konstytucja RP jest przygotowana na standardowe sytuacje nadzwyczajne, natomiast nie zawiera procedur na wypadek trudnych, ale możliwych do przewidzenia scenariuszy: konieczności wprowadzenia stanu nadzwyczajnego w okresie kampanii wyborczej; niemożności zebrania się minimalnego kworum w liczbie 230 posłów na potrzeby Sejmu z powodu spektakularnej klęski żywiołowej albo wojny; śmierci najważniejszych osób w państwie.
The subject of this article is the question whether the Constitution of the Republic of Po- land of 1997 provides sufficient guarantees for the continuity of government and cooperation of public authorities in the event of sudden threats such as war, rebellion, natural disaster or terrorist attack. The analysis shows that the Constitution of the Republic of Poland is prepared for standard emergency situations, but does not contain procedures in the event of the worst-case scenarios: necessity of state of emergency during electoral campaign; failure to gather a minimum quorum of 230 deputies for the needs of a session of the parliament; the death of top politicians in the state.
Źródło:
Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2021, 2 (60); 141-153
2082-1212
Pojawia się w:
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies