- Tytuł:
-
The Turkish confession: How state-owned banks led to the financial crisis in 2001
Turecka spowiedź: jak państwowe banki doprowadziły do kryzysu finansowego w 2001 r. - Autorzy:
- Brulińska, Małgorzata
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1186869.pdf
- Data publikacji:
- 2019-03-31
- Wydawca:
- Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne
- Tematy:
-
turkish banks
financial crisis
economic policy
tureckie banki
kryzys finansowy
polityka gospodarcza - Opis:
-
Less than fifteen years ago, Turkey has experienced a financial collapse which many economic articles assumed to stem from high inflation rate or the impact of the international crisis. However, a deeper analysis shows that the main problem was a poor condition of public finances and banks, which still belonged to the state In 2000, before the beginning of the crisis, state banks capital adequacy ratio was around 7.9% and non-performing loans constituted 11.3% of the total portfolio. There were simply in bad condition compare to other countries. State-owned banks in Turkey reached 35% share of the market while Poland in 2000 reached 22% share of the market In 2001 Turkish banks lost their liquidity, the main cause of the crisis was a cut in the line of credit for smaller banks by the largest Turkish banks. The Turkish crisis of 2001 showed plenty of mistakes in the economic policy which were made by Turkey from 1920 until 2000. Not only led it to the destabilization of the financial and political situation and panic on the financial markets but it also cost the private sector 9.5 billion USD (6.4% of GDP) and the State Treasury lost much more, i.e. 43.7 billion USD (29.5% of GDP). The milestone in reducing the crisis was 15 May 2001 when Kemel Dervis became the Minister of Economic Affairs. He introduced a new economic program with the support of IMF and World Bank which introduced changes in the banking sector. The program envisaged the establishment of an independent central bank, structural reforms, depoliticization, commercialization and restructuring. The government finally began to use the same standards for private and state banks. However, the changes introduced after 2000 were impermanent. Under the influence of AKP's success and the growing confidence of the leading party, the government started to look for shortcuts, i.e. Turkish government did not finish privatization of the banks which are still in possession of the state (about 42% of total deposits).
Niespełna piętnaście lat temu Turcja doświadczyła załamania finansowego, wiele artykułów ekonomicznych podaje różne przyczyny jak np. wysoka inflacja, wpływ kryzysu międzynarodowego. Jednak dokładniejsza analiza pokazuję, że głównym czynnikiem były: zły stan finansów publicznych oraz banki wciąż znajdujące się w państwowych rękach W 2000 r. przed rozpoczęciem kryzysu współczynnik wypłacalności banków państwowych wynosił 7,9%, kredyty niewypłacalne stanowiły 11,3% całego portfela. Tureckie banki były w złym stanie w porównaniu do innych krajów i osiągnęły 35% udziału w rynku. Polskie Banki w tym samym roku miały 22% udziału w rynku. W 2001 r. tureckie banki utraciły swoją płynność, główną przyczyną kryzysu było odcięcie przez największe tureckie banki linii kredytowej dla mniejszych banków. Kryzys turecki z 2001 r. obnażył dużo błędów w polityce gospodarczej, które w okresie 1920–2000 popełniała Turcja, doprowadził on nie tylko do destabilizacji finansowej i politycznej oraz paniki na rynkach finansowych, kosztował sektor prywatny 9,5 mld USD (6,4%PKB) i o wiele więcej, tj. 43,7 mld USD (29,5% PKB), Skarb Państwa. Przełomową datą w ograniczeniu kryzysu okazał się 15 maja 2001 r., kiedy funkcję ministra gospodarki powierzono Kemelowi Dervis, który wraz z MFW i BŚ wprowadził nowy program gospodarczy. Ogromne zmiany obejmowały sektor bankowy. Program zakładał utworzenie niezależnego banku centralnego, przeprowadzenie reform strukturalnych, odpolitycznienie, urynkowienie i restrukturyzację. Zaczęto stosować jednakowe normy dla banków prywatnych i państwowych. Zmiany, które zaczęto wprowadzać po 2000 r. miały charakter nietrwały, pod wpływem sukcesów i rosnącej pewności siebie rządzącej partii zaczęto szukać drogi na skróty, tj. nie przeprowadzono zaplanowanej prywatyzacji i tureckie banki wciąż są własnością państwa (znajduję się w nich około 42% wszystkich depozytów). - Źródło:
-
Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego; 2019, 3; 27-38
0137-5490 - Pojawia się w:
- Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł