Temat: the sick - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Ben Sira’s Idea on the Role and Tasks of the Physician in the Process of Healing the Sick (Sir 38:12–15)
Autorzy:: Piwowar, Andrzej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/43469352.pdf
Data publikacji:: 2024
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: the Book of Sirach
physician
prayer
healing the sick
Sir 38:12–15
Sir 38:1–15
Opis:: The last part of Ben Sira’s reflections on the activities of his contemporary physicians and the medicine of the time contained in Sir 38:1–15 is devoted to the attitude of the medical practitioner when healing the sick person (38:12–15). The pericope has a concentric structure with the attitude of the physicians towards God at its centre (38:13–14). The frame verses are devoted to the attitude of the sick person (38:12) and the sinner (38:15) towards the physician. According to the sage, it is not enough for a suffering person to turn to God alone asking to restore their health (Sir 38:9–11), but they should call on a doctor to help them recover (38:12a). The sick person needs a doctor’s help (38:12b). The Greek text emphasises that one should not be afraid of a doctor because God created them (the Hebrew version omits this argument; see 38:12a). Therefore, physicians are desired by the Lord and, like all creatures, God has also assigned them a specific task. However, physicians cannot rely solely on their knowledge and skills while healing a sick person. They should ask (pray to) God to allow them first to make the correct diagnosis (as explicitly stated in the Hebrew version), and then to heal their patient. The last verse of the pericope (38:15) poses many difficulties, which are reflected in numerous interpretations of its content. According to the analysis made in the article, it does not contain a negative image of a medical practitioner because its main message is the link between the cause of illness and sin (traditional perception of illness expressed in the Old Testament based on the principle of retribution). In Sir 38:12–15, as well as in the entire reflection on the contemporary medicine (38:1–15), Ben Sira made an excellent synthesis between this field of science and Israel’s faith in the divine Physician.
Źródło:: The Biblical Annals; 2024, 14, 1; 47-76
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:: The Biblical Annals
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Duszpasterz wobec wspomaganego samobójstwa
Pastoral care in the face of assisted suicide
Autorzy:: Orzeszyna, Jan
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/31339429.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: chaplain
assisted suicide
euthanasia
the Sacrament of the Anointing of the Sick
accompanying the dying
duszpasterz
wspomagane samobójstwo
eutanazja
sakrament chorych
towarzyszenie umierającym
Opis:: Jeszcze nie tak dawno, bo niespełna pół wieku temu, odmawiano katolickiego pogrzebu osobom, które dopuściły się samobójstwa. Dzisiaj natomiast w krajach, w których jest zalegalizowana lub tolerowana eutanazja, a zwłaszcza tzw. wspomagane samobójstwo, pojawia się zupełnie nowy problem duszpasterski. Zdarza się mianowicie, że osoby, które decydują się na wspomagane samobójstwo, proszą jednocześnie, aby przy ich śmierci był obecny kapłan. Niektórzy nawet zwracają się z prośbą o udzielenie im sakramentu namaszczenia chorych, zanim zażyją śmiercionośny preparat. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na problem postawy duszpasterza wobec wspomaganego samobójstwa. Najpierw zostaną przybliżone społeczno-kulturowe uwarunkowania sprzyjające eutanazji, następnie dokonane rozróżnienie jej od wspomaganego samobójstwa. Dalej będzie przedstawione stanowisko Kościoła katolickiego w sprawie udzielania sakramentów osobom, które zdecydowały się na dobrowolne skrócenie sobie życia. Wnioski z analizy prowadzą do wyjaśnienia, jak należy rozumieć duszpasterskie towarzyszenie osobom rozważającym wspomagane samobójstwo.
Not so long ago, just less than half a century ago, a Catholic funeral was denied to those who committed suicide. Today, however, in countries where euthanasia and especially so-called assisted suicide is legalised or tolerated, a whole new pastoral problem arises. Namely, it happens that people who choose assisted suicide ask at the same time for a priest to be present at their death. Some even ask for the Sacrament of the Anointing of the Sick to be administered to them before they take the lethal substance. The aim of this article is to highlight the issue of the pastoralist's attitude towards assisted suicide. First, the socio-cultural conditions favouring euthanasia will be introduced. Then, a distinction will be made between euthanasia and assisted suicide. Next, the position of the Catholic Church on the administration of the sacraments to persons who have decided to voluntarily shorten their lives will be presented. The conclusions of the analysis lead to a clarification of how accompanying persons contemplating assisted suicide by a chaplain is to be understood.
Źródło:: Teologia i moralność; 2023, 18, 2 (34); 69-84
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:: Teologia i moralność
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Teologia maryjnego tytułu „Uzdrowienie chorych”
The Theology of the Marian Title “Health of the Sick”
Autorzy:: Wojtczak, Adam
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/30145648.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Mary
Health of the sick
Marian titles
Marian cult
the sick
Maryja
Uzdrowienie chorych
tytuły maryjne
kult maryjny
chorzy
Opis:: Lud chrześcijański przyznał Maryi tytuł „Uzdrowienie chorych”. Pozdrawia i wzywa Ją nim w liturgii (mszał maryjny) i pozaliturgicznych aktach kultu (Litania loretańska), by za Jej przyczyną wyprosić łaskę zdrowia dla siebie bądź bliskich. Rodzą się zatem pytania: dlaczego Maryję nazywamy Uzdrowieniem chorych? Jaki sens teologiczny kryje ten tytuł? Niniejszy artykuł jest próbą udzielenia pogłębionej i integralnej na nie odpowiedzi. Jest to o tyle istotne, że w przeszłości tytuł ten był czasami rozumiany zbyt jednostronnie i pragmatycznie. Należy mu przywrócić mesjański wymiar. Przedłożony artykuł czyni to w dwóch punktach. Pierwszy wskazuje, że nic bardziej wzniosłego nie można powiedzieć o Maryi aniżeli to, że jest Matką Chrystusa, prawdziwego Lekarza ciał i dusz ludzkich, który nie uwolnił ludzkości od choroby i cierpienia, ale wziął je na siebie i nadał im zbawcze znaczenie. Matka włączona w tajemnicę cierpienia Syna wniosła macierzyński wkład w dzieło powszechnego zbawienia, uzdrawiania człowieka. Przez Jej macierzyństwo Bóg okazał nam swoje współczucie. Drugi punkt ukazuje zaś Maryję jako Matkę chorych i cierpiących, która potrafi ich zrozumieć, bo sama wycierpiała niewyobrażalny ból u boku Jezusa. Godne są naśladowania Jej wiara, nadzieja i miłość w przeżywaniu cierpienia, ponieważ nadają mu one zbawcze znaczenie. Od Maryi uczmy się też wrażliwości, współczucia i wyobraźni w niesieniu chorym konkretnej pomocy. Matka wyprasza im zdrowie duszy i ciała macierzyńskim wstawiennictwem u Chrystusa, który jako jedyny ma moc uzdrawiania otwartych ran i przywracania pokoju złamanym sercom. Nie może Ona wypełniać swej uzdrowicielskiej misji, jeśli Jej duchowe dzieci z ufnością i wytrwale o to nie proszą. Należy Jej zawierzać się „w procesie leczenia ran duszy i ciała”. Okazuje się, że pierwszorzędnie tytuł „Uzdrowienie chorych” przysługuje Jezusowi Chrystusowi, do Maryi zaś odnosi się wtórnie. Ponadto jego sensu teologicznego nie można zawężać do sfery życia cielesnego ani roli Maryi ograniczać do macierzyńskiego pośrednictwa.
Christians granted Mary the title “Health of the Sick”. They greet Her and call on Her in the liturgy (Marian missal) and in the other non-liturgical acts of cult (the Litany of Loreto), in order to receive, through Her intercession, the grace of health for themselves or their relatives. Thus some questions arise: why do we refer to Mary as Health of the Sick? What theological significance is behind this title? The present article attempts to address these issues in a detailed and integral way. This is essential since, in the past, this title was understood in a one-sided or too pragmatic way. Its Messianic dimension should be restored. This article does this in two points. The first point indicates that one cannot say anything more profound about Mary than that She is the Mother of Christ, a true Healer of human bodies and souls; who did not free humanity from disease or suffering, but He took them on Himself and granted them salvific significance. The Mother involved in the mystery of the Son’s suffering made Her motherly contribution to the work of common salvation and the healing of all mankind. Through Her motherhood God showed us His compassion. The other point presents Mary as a Mother of the sick and suffering, who can understand them, because She Herself suffered inconceivable pain at the side of Jesus. It is worthy to imitate Her faith, hope and love in enduring suffering, because they impart salvific significance to it. From Mary, we learn sensitivity, compassion and creativity when bringing concrete help to the sick. The Mother begs for their healthy souls and bodies through Her intercession with Christ, who is the only one able to heal open wounds and restore peace to broken hearts. She cannot fulfill Her healing mission if Her spiritual children do not trustfully and relentlessly ask for it. It is necessary to entrust to Her “in the process of healing the wounds of one’s soul and body”. Thus it turns out that primarily Jesus Christ deserves the title “Health of the sick”— Mary plays a secondary role. Furthermore, the theological sense of the title cannot be narrowed to the bodily aspect of life nor can it limit Mary only to the motherly role.
Źródło:: Poznańskie Studia Teologiczne; 2023, 43; 111-131
0209-3472
Pojawia się w:: Poznańskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Biblijne podstawy sakramentalnej interpretacji Listu św. Jakuba 5, 13–16
Biblical basics of sacramental interpretation James 5, 13–16
Autorzy:: Głuchowski, Robert
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28761806.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: a sacrament
anointing of the sick
elders of the Church
presbiteroi
prayer over the sick
forgiveness of sins
modlitwa nad chorymi
namaszczenie chorych
odpuszczenie grzechów
sakrament
starsi Kościoła
Opis:: Sobór Trydencki określił sakrament namaszczenia chorych jako „prawdziwy i we właściwym znaczeniu tego słowa sakrament, ustanowiony przez Chrystusa naszego Pana i ogłoszony przez św. Jakuba Apostoła” (DS 1716). Określił również, że „starsi Kościoła”, których św. Jakub zaleca wezwać do namaszczenia chorego (Jk 5, 14), to „kapłani wyświęceni przez biskupa” (DS 1719). Autor niniejszego artykułu odpowiada na pytanie: jak pogodzić te twierdzenia ze współczesną wiedzą biblijną na temat Listu św. Jakuba 5, 13–16. Dziś wiemy bowiem, że List Jakuba powstał zaraz po połowie I wieku, gdy nie wykształciła się jeszcze kościelna hierarchia i nie funkcjonowało pojęcie sakramentu. Analiza dokonana jest w dwóch etapach. Pierwszym jest semantyczna analiza fragmentu 5, 13–16. Drugim etapem – bazującym na wnioskach analizy semantycznej – jest odpowiedź na pytanie: Czy obrzęd ukazany w tym fragmencie jest przez autora listu pojmowany jako szczególny ryt kontynuujący działanie Jezusa.
The Council of Trent said: „sacred unction of the sick was instituted by Chris tour Lord, as truly and properly a sacrament of the new law, promulgated to the faithful by James the Apostle” (DBS 1716) and that the presbyters of the church whom James urges to be called in are not just senior community members but priests ordained by the bishop (DBS 1719). An author of this article answers the question: How to understand these claims in the light of contemporary biblical knowledge about James 5, 13–16. We know today that Jas was written in the middle of the first century. There was no church hierarchy yet and there was no concept of the sacrament as we understand it today. The analysis is made in two stages. The first is semantic analysis of James 5, 13–16. The second is to answer the question: Whether the rite is shown in James 5, 13–16 is understood by the author of Jas as a special rite that continued Jesus’ action.
Źródło:: Tarnowskie Studia Teologiczne; 2022, 41, 1; 35-54
2391-6826
0239-4472
Pojawia się w:: Tarnowskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Liturgiczna troska o chorych i cierpiących w wybranych orędziach św. Jana Pawła II na Światowy Dzień Chorego
Autorzy:: Czerwiński, Adrian Mateusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2083199.pdf
Data publikacji:: 2022-06-21
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: św. Jan Paweł II
orędzia na Światowy Dzień Chorego
posługa wobec chorych w liturgii
ewangelizacja w liturgii chorych
Saint John Paul II
messages for the World Day of the Sick
care for the sick in liturgy
evangelisation of the sick in liturgy
Opis:: Artykuł przedstawia nauczanie Jana Pawła II zawarte w orędziach na Światowy Dzień Chorego. Celem publikacji jest wydobycie z wybranych orędzi treści o liturgicznym posługiwaniu chorym i cierpiącym. Drugim celem jest ukazanie przemieniającej łaski Chrystusa w trudnym doświadczeniu choroby, cierpienia, śmierci, w których chory uczestniczy. Nauka ta zapisana i realizowana w liturgii jest skierowana zarówno do wierzących jak i niewierzących. W orędziach możemy odnaleźć kilka płaszczyzn, na których troska o los chorych i cierpiących jest wyrażana w liturgii. Należą do nich: centralne miejsce Mszy świętej w corocznych obchodach Światowego Dnia Chorego, podkreślenie wartości sakramentów: przede wszystkim Eucharystii i pokuty, każdorazowe wspomnienie o maryjnym sanktuarium oraz nakreślenie misji kapłanów pełniących sakramentalną posługę chorych. Papieskie pojmowanie liturgii w orędziach ogniskuje się wokół problemu przyjmowania cierpienia wedle wiary katolickiej wyrażonej w liturgii, świadczenia o autentyczności orędzia Chrystusa w chorobie oraz ewangelizacyjnej i przemieniającej roli liturgii wobec ludzi wierzących i niewierzących. Spojrzenie papieża Jana Pawła II nie ogranicza się tylko do kwestii rytualnych czy dyscyplinarnych, ale kieruje się na dialog między Bogiem, Kościołem, człowiekiem i światem, w którym liturgia ma budować jedność opartą na Chrystusie i prowadzić do moralnego, duchowego a w końcu do eschatologicznego odnowienia człowieka i świata. Rozważania te są bardzo istotne w perspektywie współczesnych zmian dokonujących się w Kościele, odrzucenia przez człowieka współczesnego nauki o krzyżu Chrystusa, którą wierni powinni z mocą Ducha Świętego głosić na nowo, epidemii koronawirusa, który pokazał liczne słabości wspólnoty wierzących
This article presents the teachings of John Paul II expressed in his messages for the World Day of the Sick. The aim of this publication is to extract from selected messages fragments devoted to the liturgical care for the sick and suffering. The second objective is to show the transforming grace of Christ in the difficult experience of sickness, suffering and death in which the sick participate. These teachings included in and implemented through liturgy are aimed at both believers and non-believers. In the messages, we can find several planes on which the care for the sick and suffering is expressed in liturgy. They include: the central position of the Mass in annual celebrations of the World Day of the Sick, emphasising the value of sacraments, most importantly the Eucharist and the Reconciliation, mentioning the shrine to the Virgin Mary, and outlining the mission of priests involved in sacramental ministry to the sick. The pope’s understanding of liturgy expressed in his messages focuses on the problem of accepting suffering in accordance with the Catholic faith expressed in liturgy, showing the authenticity of Christ’s message in sickness, and demonstrating the evangelical and transforming role of liturgy for believers and non-believers. The view of Pope John Paul II is not limited to ritual or disciplinary matters, but focuses on a dialogue between God, the Church, man and the world, in which liturgy is supposed to build unity based on Christ and lead to a moral, spiritual and finally eschatological renewal of man and the world. These reflections are very important from the perspective of current changes in the Church, the rejection of the teaching on Christ’s cross by the modern man, which should be preached anew by believers with the power of the Holy Spirit, and the coronavirus pandemic, which has exposed many weaknesses of the community of believers. Keywords: Saint John Paul II, messages for the World Day of the Sick, care for the sick in liturgy, evangelisation of the sick in liturgy
Źródło:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2022, 59, 1; 79-99
1234-4214
Pojawia się w:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Posługa opiekuńcza duchaków i kapucynów w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku
Autorzy:: Surdacki, Marian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2158284.pdf
Data publikacji:: 2022-12-22
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Hospital of the Holy Spirit
Rome
the sick
canons
Capuchins
Reformanti
nursing
care
Szpital Świętego Ducha
Rzym
chorzy
kanonicy
kapucyni
reformaci
pielęgnacja
opieka
Opis:: W średniowieczu i w okresie potrydenckim szpitale jako instytucje pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha, ufundowanym w 1198 roku przez papieża Innocentego III. Życie religijne i duchowe jego pensjonariuszy było kształtowane przez rezydujących w nim stale kanoników regularnych Świętego Ducha, często wspomaganych przez kapłanów z innych zakonów. Szpital od początku swojego istnienia składał się z dwu instytucji – przytułku dla podrzutków i lecznicy, inaczej infirmerii. Niniejszy tekst koncentruje się na służbie oraz pracy opiekuńczej i pielęgnacyjnej wykonywanej na rzecz chorych zarówno przez miejscowych kanoników Świętego Ducha, jak i kapłanów oraz zakonników spoza szpitala, głównie kapucynów czy reformatów, których wynajmowano do pomocy świeckiemu personelowi w czasie zwielokrotnionego napływu chorych osób. Na przykład w 1759 roku do pomocy zaproszono 14 kapucynów, zaś w 1783 roku – 15. Dla rzymskiej infirmerii kanoników Świętego Ducha kapucyni stanowili swego rodzaju zaplecze, z którego zawsze można było w potrzebie korzystać, zarówno gdy chodzi o pomoc duszpasterską, jak i pielęgnacyjną. Za swoją posługę, w zależności od pełnionej funkcji i wykonywanych obowiązków, kapucyni otrzymywali odpowiednie wynagrodzenie. Kapucyni czy reformaci, gościnnie usługujący w infirmerii świętoduskiej, dobrze wypełniali powierzoną misję dobroczynną wobec chorych, natomiast niemal zupełnie od swojej pierwotnej reguły odeszli sami kanonicy regularni Świętego Ducha. W omawianym okresie praktycznie porzucili opiekuńcze obowiązki względem chorych, koncentrując się na pełnieniu funkcji administracyjnych. Już w XVII wieku ich praca charytatywna była zaniedbywana i budziła wiele zastrzeżeń, jeszcze gorzej było w następnym stuleciu, kiedy w dokumentach spotyka się jedynie wezwania do przestrzegania charyzmatu zakonnego z czasów średniowiecznej fundacji. Chorzy mogli wtedy liczyć już wyłącznie na personel świecki, wspomagany przez obcych zakonników. A przecież według założyciela zakonu Guidona z Montpellier, jak i papieża Innocenty III, który zatwierdził zakon, jego członkowie mieli przede wszystkim sprawować opiekę nad chorymi. Pierwszym i obowiązkowym etapem na drodze do życia zakonnego był nowicjat, polegający na rocznej posłudze chorym w szpitalu zakonnym. Zaniedbywanie, wręcz unikanie posługi chorym stawało się z czasem zjawiskiem permanentnym w postawie kanoników Świętego Ducha. Źródła z kolejnych lat potwierdzają, że bezpowrotnie odeszli oni od pierwotnej reguły i charyzmatu, spychając swoje powinności na zewnętrznych zakonników i służbę świecką. Opuściwszy sale szpitalne i chorych, duchacy koncentrowali swoje wysiłki na kumulowaniu beneficjów i utrzymywaniu najwyższych stanowisk administracyjnych w szpitalu. Nigdy już nie powrócili do pierwotnej reguły i czynnej pracy opiekuńczej z chorymi.
During the Middle Ages and the post-Tridentine period, hospitals as institutions under ecclesiastical administration were places where special care was taken for the religious life of their patients. Care was administered with equal concern for the physical cure of the sick as for the salvation of their souls. This was also the case at Rome’s Hospital of the Holy Spirit, founded in 1198 by Pope Innocent III. The religious and spiritual life of its patients was shaped by the permanently resident Canons Regular of the Holy Spirit, often assisted by priests from other orders. From its inception, the hospital consisted of two institutions – a shelter for foundlings and an infirmary. This text focuses on the service, care and nursing work performed on behalf of the sick by both local canons of the Holy Spirit and priests and monks from outside the hospital, mainly Capuchins or Reformanti, who were hired to assist the lay staff during the increased influx of the sick. For example, in 1759, 14 Capuchins were invited to help, with that number reaching 15 in 1783. For the Roman infirmary of the Canons of the Holy Spirit, the Capuchins were a sort of back-up that could always be used in times of need, both when it came to pastoral and nursing assistance. Depending on their function and duties, the Capuchins received appropriate remuneration for their service. While the Capuchins or Reformanti, serving as outsiders in the infirmary of the Holy Spirit, performed well in their entrusted mission of charity to the sick, the Canons Regular of the Holy Spirit themselves departed almost completely from their original rule. During the period in question, they practically abandoned their care responsibilities towards the sick, focusing instead on administrative functions. Their charitable work was neglected and raised many objections as early as in the 17th century, and it was even worse in the following one, as evidenced by the documents, which only mentions calls for observance of the monastic charism from the time of the medieval foundation. By then, the sick could only rely on lay staff, assisted by outsider monks, despite the fact, according to the order’s founder, Guidon de Montpellier, as well as Pope Innocent III, who approved the order, its members were primarily meant to care for the sick. The first and obligatory stage on the path to religious life was the novitiate, consisting of a year’s service to the sick in a religious hospital. Neglect, or even avoidance of service to the sick became a permanent phenomenon in the attitude of the Canons of the Holy Spirit over time. Sources from subsequent years confirm that they irrevocably departed from the original rule and charism, relegating their duties to external monks and lay servants. Having left the hospital halls and the sick, the clerics concentrated their efforts on accumulating profits and maintaining top administrative positions at the hospital. They never again returned to the original rule and active care service with the sick.
Źródło:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2022, 119; 417-436
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Die Vinzentinerinnen im Breslauer Annakrankenhaus während des Dritten Reiches und in der Nachkriegszeit (1933–1947)
The Daughters of Charity in the Saint Anne’s Hospital in Breslau During the Third Reich and in the Post-War Years (1933–1947)
Autorzy:: Schmerbauch, Maik
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1992243.pdf
Data publikacji:: 2021-12-27
Wydawca:: Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu
Tematy:: Daughters of Charity
care for the sick
Third Reich
Wrocław/Breslau
World War II
szarytki
opieka nad chorymi
Trzecia Rzesza
Wrocław
druga wojna światowa
Opis:: There is yet no research on the charitable engagement of the Daughters of Charity of Saint Vincent de Paul in Silesia in 19th and 20th century. They only were a minor community among the wide range of German catholic communities and orders in Silesia, but despite this they had a great impact on hospital charity in the region. This article deals with the importance of their work during the time of the Third Reich and Second World War in the Saint Anne’s Hospital in Breslau. The information has been derived from new sources found in the archives of the motherhouse of the Daughters in Cologne. The text traces their history from the beginning of the order’s engagement in Saint Anne’s Hospital at the end of the 19th century, discusses the structure and organization of their work until 1933, and their further development until the outbreak of the Second World War. The sisters’ charitable work during the War up to the end of the German period in Silesia concludes the paper. Attention is given to how the Daughters took care of the sick and the weak, and describes their service at the time of hostilities and their final evacuation from Silesia.
W dotychczasowej literaturze brakuje badań nad działalnością charytatywną Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo na Śląsku w XIX i XX wieku. Choć Zgromadzenie było niewielką wspólnotą na tle szerokiego spektrum niemieckich katolickich wspólnot i zakonów na Śląsku, wywarło ogromny wpływ na działalność w szpitalach w tym regionie. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie znaczenia pracy szarytek w okresie III Rzeszy i II wojny światowej w szpitalu św. Anny w ówczesnym Breslau na podstawie nowych źródeł odnalezionych w archiwum ich domu macierzystego w Kolonii. Omówiono historię Zgromadzenia od początku zaangażowania w prace szpitala św. Anny pod koniec XIX wieku, strukturę i organizację ich działań do 1933 roku oraz dalszy rozwój aż do wybuchu II wojny światowej. W ostatniej części artykułu zaprezentowano działalność charytatywną sióstr w czasie wojny aż do końca okresu niemieckiego na Śląsku. Zwrócono również uwagę na sposób sprawowania opieki nad chorymi i słabymi, służbę Sióstr w czasie działań wojennych oraz ostateczną ewakuację ze Śląska.
Źródło:: Wrocławski Przegląd Teologiczny; 2021, 29, 2; 203-222
2544-6460
Pojawia się w:: Wrocławski Przegląd Teologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Lo Spirito Santo nell’Unzione degli Infermi. (Studio sul rito attuale)
Duch Święty w namaszczeniu chorych (studium na temat obecnego rytu)
Autorzy:: Dolhai, Lajos
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2092716.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Anointing of the Sick
current Ritual
Holy Spirit
the presence of the Spirit in the anointing of the sick
euchologia
the laying on of hands
anointing with oil
Unzione degli Infermi
Rituale attuale
Spirito Santo
presenza dello Spirito negli unzione degli infermi
l’imposizione delle mani
l’unzione con olio
namaszczenie chorych
aktualny Rytuał
Duch Święty
nałożenie rąk
namaszczenie olejem
obecność Ducha w namaszczeniu chorych
Opis:: Il rinnovamento liturgico sanzionato dal Concilio Vaticano II ha come centro la Sacra Liturgia: esso già di per sé – come dice la Costituzione Sacrosactum Concilium (SC 43) – è una grazia dello Spirito Santo. Uno dei frutti più significativi di questo rinnovamento può essere considerato il nuovo ”Ordo” dell’Unzione degli infermi. Infatti, il nuovo Rituale, con la sua articolazione e ricchezza di prospettive presenta una nuova visione di questo sacramento. La modifica più importante riguarda il suo nome che da sacramento dei moribondi (sacramentum exeuntium) diventa quello degli ammalati (unctio infirmorum). Meta della mia ricerca è l’approfondimento della presenza dello Spirito Santo nell’Unzione degli infermi attraverso uno studio del rito attuale. Analizzeremo il Rituale dal punto di vista pneumatologico per poi giungere ad una sintesi dottrinale. Il metodo da me utilizzato sarà anche comparativo, perché vorrei mettere in rilievo le differenze tra i testi dell’antico Rituale (1614) a quelli della liturgia attuale (1972). La domanda principale è questa: Come viene espressa nel nuovo Ordo la presenza e l’azione dello Spirito Santo.
The liturgical renewal endorsed by the Second Vatican Council has the Sacred Liturgy as its center: it is already in itself – as the Constitution Sacrosanctum Concilium (SC 43) states – a grace of the Holy Spirit. The new ”Ordo” of the Anointing of the Sick can beconsidered as one of the most significant fruits of this renewal. In fact, the new Ritual, with its articulation and richness of perspectives, presents a new vision of this sacrament. The most important amendment concerns its name which from the Sacrament of the dying (sacramentum exeuntium) becomes that of the sick (unctio infirmorum). The goal of my research is the deeper understanding of the presence of the Holy Spirit in the Anointing of the Sick through a study of the current rite. We will analyze the Ritual from the pneumatological point of view and then arrive at a doctrinal synthesis. The method used is also comparative, because I would like to highlight the differences between the texts of the old Ritual (1614) to those of the current liturgy (1972). The main question is this: How is the presence and action of the Holy Spirit expressed in the new Ordo.
Odnowa liturgiczna zainicjowana przez Sobór Watykański II przedstawia świętą liturgię jako centrum życia Kościoła. Liturgia jest już sama w sobie – jak stwierdza konstytucja Sacrosanctum concilium (SC 43) – łaską Ducha Świętego. Za jeden z najbardziej znaczących owoców tej odnowy można uznać nowe Ordo sakramentu namaszczenia chorych. W istocie nowy Rytuał ze swoją formą wyrazu i bogactwem perspektyw przedstawia nową wizję tego sakramentu. Najważniejsza zmiana dotyczy jego nazwy – zamiast o umierających (sacramentum exeuntium) mówimy teraz o chorych (unctio infirmorum). Celem moich badań jest głębsze zrozumienie obecności Ducha Świętego w namaszczeniu chorych poprzez studium aktualnego obrzędu. Rytuał zostanie przeanalizowany z pneumatologicznego punktu widzenia, a następnie dojdziemy do syntezy doktrynalnej. Zastosowałem również metodę porównawczą, ponieważ chciałem podkreślić różnice między tekstami dawnego Rytuału (1614) a tekstami obecnej liturgii (1972). Główne pytanie brzmi: W jaki sposób w nowym Ordo wyraża się obecność i działanie Ducha Świętego?
Źródło:: Teologia w Polsce; 2021, 15, 2; 81-94
1732-4572
Pojawia się w:: Teologia w Polsce
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Pneumatologiczny wymiar sakramentów uzdrowienia komunii
Pneumatological dimension of the sacraments of the healing of communion
Autorzy:: Jagodziński, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2011240.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: Heiliger Geist
Kommunion
Heilung
Krankensalbung
Buße und Versöhnung
the Holy Spirit
communion
sacraments of healing
the Sacrament of Anointing of the Sick
the Sacrament of Penance and Reconciliation
Duch Święty
komunia
sakramenty uzdrowienia
sakrament namaszczenia chorych
sakrament pokuty i pojednania
Opis:: Kościół jest sakramentem zbawienia w komunii i wszystkie sakramenty są sakramentami komunii – trynitarną ekonomią zbawienia urzeczywistnianą liturgicznie w siedmiu znakach ewangelicznych o charakterze żywej komunii między Bogiem a człowiekiem. „Nowe przychodzenie Chrystusa za sprawą Ducha Świętego i jego stała obecność i działanie w życiu duchowym dokonują się w rzeczywistości sakramentalnej (…) Kościół jest widzialnym szafarzem świętych znaków, podczas gdy Duch Święty działa jako niewidzialny szafarz życia, które one oznaczają (…) Chrystus rozprzestrzenia się w sposób sakramentalny w mocy Ducha–Parakleta” (Jan Paweł II, Dominum et Vivificantem, 61–64). Do sakramentów uzdro¬wienia komunii należą sakramenty pokuty i namaszczenie chorych. Wina i grzech są zakłóceniami komunikacji i ranami zadanymi komunii. Duch Święty stawia ludzi w obecności Chrystusa i umożliwia im poznanie prawdy, by mogli żyć z nią w zgodzie. Zmartwychwstały Chrystus wzywa do nawrócenia i przemiany myślenia, a inicjatywa szukania i wychodzenia naprzeciw Chrystusowi należy też do Ducha Świętego. Proces wyzwalania się człowieka z niewoli grzechu i nieprawości dokonuje się w sakramencie pokuty i pojednania pod wpływem Ducha Świętego, który oczyszcza i przemienia wszystkich ogniem swojej obecności. Każdy człowiek jest narażony na chorobę i jej konsekwencje wyłączające ze społeczności. Wczesnochrześcijańskie modlitwy poświęcenia przypisują uzdrawiające działanie w sferze cielesnej i duchowej olejowi świętemu, który otrzymuje moc od Ducha Świętego przyzywanego w modlitwie epikletycznej Kościoła. Skutkiem przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych jest szczególny dar Ducha Świętego – łaska umocnienia, pokoju i odwagi w przezwyciężaniu trudności związanych z ciężką chorobą lub niedołęstwem starości, odnowienie ufności i wiary w Boga oraz umocnienie przeciw pokusom złego ducha, zniechęceniu i trwodze przed śmiercią oraz uzdrowienie duszy i ciała. Słowa Listu św. Jakuba 5,14–15 były pierwotnie modlitwą wstawienniczą prezbiterów gminy nad chorym połączoną z symbolicznym nałożeniem rąk – solidarnym działaniem wiernych w komunikacyjnym słowie i niewerbalnym symbolu komunikacyjnym mającym na celu wyproszenie u Boga uratowania ciężko chorej osoby ze sfery śmierci jako załamania się komunikacji oraz przedłużenia życia w komunii z Bogiem i z ludźmi. Modlitwa przy namaszczeniu dotyczy także przetrwania chorego poza granicą choroby i śmierci w dającym życie Duchu Świętym oraz we wspólnocie ze zmartwychwstałym Chrystusem. Namaszczenie chorych jest świętowaniem uniwersalnej obecności posłannictwa Syna i Ducha Świętego w człowieku i w Kościele ponad chorobą i śmiercią.
The Church is the sacrament of salvation in communion and all the sacraments are the sacraments of communion – the Trinitarian economy of salvation liturgically realized in the seven evangelical signs that are in the nature of living communion between God and man. “New coming of Christ by the power of the Holy Spirit, and his constant presence and action in the spiritual life are accomplished in the sacramental reality. (…) The Church is the visible dispenser of the sacred signs, while the Holy Spirit acts in them as the invisible dispenser of the life which they signify. Together with the Spirit, Christ Jesus is present and acting. (…) The fullness of the salvific reality, which is Christ in history, extends in a sacramental way in the power of the Spirit Paraclete” (John Paul II, Dominum et Vivificantem, 61–64). The sacraments of the healing of communion are the Sacrament of Penance and the Sacrament of the Anointing of the Sick. Guilt and sin are disruptions of communication and wounds inflicted on communion. The Holy Spirit places people in the presence of Christ and enables them to know the truth so that they can live in harmony with it. The risen Christ calls us to conversion and change of thinking, and the initiative to seek and reach out to Christ belongs also to the Holy Spirit. The process of liberating man from the bondage of sin and iniquity is always done in the Sacrament of Penance and Reconciliation under the influence of the Holy Spirit, who purifies and transforms all with the fire of his presence. Everyone is at risk of disease and its consequence is exclusion of society. Early Christian prayers of consecration attribute the healing effect in the bodily and spiritual realms to the holy oil, which receives power from the Holy Spirit invoked in the epicletic prayer of the Church. The effect of receiving the Sacrament of the Anointing of the Sick is a special gift of the Holy Spirit – the grace of strengthening, peace and courage in overcoming the difficulties associated with a serious illness or inadequacy of old age, renewing trust and faith in God and strengthening against the temptations of the evil spirit, discouragement and fear of death, and healing of soul and body. The words from the Letter of St. James 5:14–15 were originally a prayer of intercession of the priests of the community over the sick, combined with the symbolic laying on of hands – the solidarity of the faithful in a communicative word and a non-verbal communication symbol aimed at asking God to save a seriously ill person from the sphere of death as a breakdown in communication and to prolong life in communion with God and people. The anointing prayer also concerns the survival of the sick beyond the borders of sickness and death in the life-giving Holy Spirit and in communion with the risen Christ. The anointing of the sick celebrates the universal presence of the mission of the Son and the Holy Spirit in man and in the Church beyond sickness and death.
Die Kirche ist das Sakrament des Heils in Gemeinschaft, und alle Sakramente sind die Sakramente der Gemeinschaft - die trinitarische Heilsökonomie, die liturgisch in den sieben evangelischen Zeichen verwirklicht wird, die in der Natur der lebendigen Gemeinschaft zwischen Gott und Mensch sind. „Das neue Kommen Christi durch den Heiligen Geist und seine ständige Präsenz und sein Wirken im geistlichen Leben vollziehen sich in der sakramentalen Wirklichkeit … . Zu den Sakramenten der heilenden Gemeinschaft gehören die Buße und die Krankensalbung. Schuld und Sünde sind Kommunikationsstörungen und Wunden, die der Gemeinschaft zugefügt werden. Der Heilige Geist versetzt die Menschen in die Gegenwart Christi und befähigt sie, die Wahrheit zu erkennen, damit sie in Harmonie damit leben können. Der auferstandene Christus ruft uns zur Umkehr und zum Umdenken auf, und die Initiative, Christus zu suchen und zu erreichen, gehört auch dem Heiligen Geist. Der Prozess der Befreiung des Menschen aus der Knechtschaft der Sünde und Ungerechtigkeit findet im Sakrament der Buße und Versöhnung unter dem Einfluss des Heiligen Geistes statt, der jeden mit dem Feuer seiner Gegenwart reinigt und verwandelt. Jeder ist von Krankheiten bedroht und ihre Folgen sind ausschließlich der Gesellschaft vorbehalten. Frühchristliche Weihegebete schreiben dem heiligen Öl heilende Wirkungen im physischen und spirituellen Bereich zu, das vom Heiligen Geist, der im epikletischen Gebet der Kirche angerufen wird, Kraft erhält. Die Wirkung des Sakramentes der Krankensalbung ist eine besondere Gabe des Heiligen Geistes - die Gnade der Stärkung, des Friedens und des Mutes, die mit einer schweren Krankheit oder Unzulänglichkeit des Alters verbundenen Schwierigkeiten zu überwinden, das Vertrauen und den Glauben an Gott zu erneuern , und Stärkung gegen die Versuchungen des bösen Geistes, Entmutigung und Todesangst und Heilung von Seele und Körper. Die Worte des Briefes von St. Jakobus 5,14-15 waren ursprünglich ein Fürbittegebet der Priester der Gemeinde für die Kranken, verbunden mit der symbolischen Handauflegung – der Solidarität der Gläubigen im kommunikativen Wort und nonverbalen Kommunikationssymbol mit dem Ziel, Gott um Erlösung zu bitten einen schwerkranken Menschen aus der Sphäre des Todes als Kommunikationszusammenbruch und Verlängerung des Lebens in Gemeinschaft mit Gott und mit den Menschen. Das Salbungsgebet betrifft auch das Überleben der Kranken über die Grenze von Krankheit und Tod hinaus im lebenspendenden Heiligen Geist und in Gemeinschaft mit dem auferstandenen Christus. Die Krankensalbung feiert die universelle Präsenz der Sendung des Sohnes und des Heiligen Geistes im Menschen und in der Kirche über Krankheit und Tod hinaus.
Źródło:: Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2021, 28; 127-142
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:: Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Posługa miłosierdzia na przykładzie medycznej działalności kamilianów i oratorianów na ziemiach polskich w XX wieku
Autorzy:: Chomentowska, Edyta
Polak, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2085435.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Polskie Towarzystwo Historii Filozofii i Medycyny
Tematy:: medycyna klasztorna, zasada
miłosierdzia, posługa chorym, kamilianie, orioniści
monastic medicine, the principle of mercy,
service to the sick, Camillians, Orionine Fathers
Opis:: The service of mercy on the example of the medical activity of the Camillians and Oratorians in Poland in the 20th century
Źródło:: Archiwum Historii i Filozofii Medycyny; 2020, 83; 75-84
0860-1844
Pojawia się w:: Archiwum Historii i Filozofii Medycyny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Selected Ways of Protection in Non-Litigious Proceedings as Exemplified by an Adult Incapacitation Case
Wybrane sposoby zabezpieczenia w postępowaniu nieprocesowym na przykładzie sprawy o ubezwłasnowolnienie osoby pełnoletniej
Autorzy:: Dróżdż-Chmiel, Kinga
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2096289.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:: incapacitation
protective proceedings
Land and Mortgage Register
incapacitation petition
entry of a warning in the Land and Mortgage Register
protection to the sick person
ubezwłasnowolnienie
postępowanie zabezpieczające
księga wieczysta
wniosek o ubezwłasnowolnienie
wpis ostrzeżenia do księgi wieczystej
ochrona chorego
Opis:: This article is a study of a scientific and research character. It contains an analysis of the legal measures, the aim of which is to provide appropriate protection to a person who is the subject of an incapacitation petition. The synthesis is centred on an answer to the question whether it is legally admissible to file a petition for protection in the proceedings concerning an adult for the purpose of securing the property of this person. The author gives arguments in favour of the affirmative answer to this question. This is corroborated not only by the general purpose of the protective proceedings, that is protection of interests of the person concerned, but also by the functional and literal interpretation of Article 730 § 1, Article §§ 1–3 and Article 755 of the Civil Procedure Code. Issuing a decision about protection in incapacitation proceedings and entry of a warning in the Land and Mortgage Register on the basis of a judicial decision about granting protection are legally admissible instruments providing relevant protection to the sick person. Together with the legal measures which offer a chance to present arguments effectively on behalf of the person who is the subject of an incapacitation petition, they provide a guarantee of adequate protection of interests of the person concerned. The article discusses the subject from a novel perspective. The presented issue has not been analysed comprehensively in the literature on the subject so far. In the author’s opinion, the article deals with the issues of the national range, important also for practitioners of law.
Niniejszy artykuł jest opracowaniem o charakterze naukowo-badawczym, w którym zawarta jest analiza środków prawnych służących zapewnieniu należytej ochrony osobie, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie. Skoncentrowano się na odpowiedzi na pytanie, czy jest prawnie dopuszczalne złożenie wniosku o zabezpieczenie w postępowaniu dotyczącym osoby pełnoletniej celem zabezpieczenia posiadanego przez nią majątku. Autorka podaje argumenty uzasadniające, że odpowiedź na tak postawione pytanie powinna być twierdząca. Przemawia za tym nie tylko ogólny cel postępowania zabezpieczającego, którym jest zabezpieczenie interesów osoby, której dotyczy wniosek, lecz także wykładnia funkcjonalna i literalna art. 730 § 1, art. 7301 § 1–3 i art. 755 Kodeksu postępowania cywilnego. Wydanie postanowienia o zabezpieczeniu w postępowaniu o ubezwłasnowolnienie i wpis ostrzeżenia do księgi wieczystej na podstawie postanowienia sądu o udzieleniu zabezpieczenia jest jednym z prawnie dopuszczalnych instrumentów zapewniających należytą ochronę chorego. Wraz ze środkami prawnymi dającymi możliwość efektywnego przedstawienia argumentów za osobę, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie, tworzą one gwarancję dostatecznego zabezpieczenia interesów osoby, której dotyczy postępowanie. W artykule został zaprezentowany temat w zupełnie nowym ujęciu. Przedstawione zagadnienie nie było dotychczas dostatecznie analizowane w literaturze przedmiotu. Artykuł w ocenie autorki dotyczy tematyki o zasięgu krajowym, istotnej również dla praktyków prawa.
Źródło:: Studia Iuridica Lublinensia; 2021, 30, 5; 187-205
1731-6375
Pojawia się w:: Studia Iuridica Lublinensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Zbawcze działanie Jezusa wobec chorych jako fundament ustanowienia sakramentu namaszczenia chorych
Jesus’ salvific action towards the sick as the foundation for the institution of the sacrament of Anointing the Sick
Autorzy:: Froniewski, Jacek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2011239.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: Krankensalbung
Sakramente
Einsetzung des Krankensakramentes
Heilung Jesu
anointing the sick
sacraments
instituting the sacrament of the sick
the healings by Jesus
namaszczenie chorych
sakramenty
ustanowienie sakramentu chorych
uzdrowienia Jezusa
Opis:: Sakrament namaszczenia chorych nie jest ujęty w Ewangeliach w żadnym zapisie, który by jednoznacznie wskazywał, że Jezus go bezpośrednio ustanowił. Stąd teologowie reformacyjni kwestionowali sakramentalność tego obrzędu. Sobór Trydencki potwierdził namaszczenie chorych jako prawdziwy sakrament, odwołując się do tekstów Mk 6,13 i Jk 5,14–15. W niniejszym artykule dokonana została próba ukazania szerszego tła ustanowienia tego sakramentu w postaci całej działalności Jezusa wobec chorych. Tok tego rozumowania przedstawiony jest w trzech częściach. Pierwsza omawia gesty i słowa Jezusa w aktach uzdrowienia jako pierwotny model dla sakramentalnej posługi wobec chorych. Druga wskazuje na duchowe aspekty uzdrowień dokonywanych przez Jezusa jako otwarcie na łaskę. Trzecia zaś na bazie tego materiału jest interpretacją zapisu Mk 6,13 jako pewnego archetypu praktyki namaszczenia chorych. Dodatkowo czwarta część artykułu wskazuje na różne inne teorie teologiczne będące próbą rozwiązania tego problemu, które stanowią pewne uzupełnienie przeprowadzonego tutaj wnioskowania upatrującego w zbawczym działaniu Jezusa wobec chorych fundamentu ustanowienia tegoż sakramentu.
For the Sacrament of the Anointing of the Sick no record in the Gospels can be found which would indicate clearly that Jesus instituted it directly. Hence the Reformation theologians questioned the sacramentality of this rite. The Council of Trent confirmed the Anointing of the Sick as a true sacrament, referring to the words of Mark 6:13 and James 5:14–15. This article attempts to provide a broader background for the institution of this sacrament, in the form of the entire Jesus’ activity toward the sick. The line of this reasoning is presented in three parts. The first one deals with the gestures and words of Jesus in the acts of healing as the original model for the sacramental service to the sick. The second part points to the spiritual aspects of Jesus’ healings, as an opening to grace. The third part, based on the material from the first two ones, is an interpretation of Mk 6:13 as a certain archetype of the practice of anointing the sick. In addition, the fourth part of the article indicates various other theories that attempt to solve this problem – they constitute a certain complement to the reasoning performed here, which sees in the salvific action of Jesus towards the sick the foundation of this sacrament’s institution.
Die Krankensalbung ist in keinem Bericht der Evangelien enthalten, der eindeutig darauf hindeutet, dass Jesus sie direkt eingesetzt hat. Daher stellten die reformatorischen Theologen die Sakramentalität dieses Ritus in Frage. Das Konzil von Trient bestätigte die Krankensalbung als wahres Sakrament und bezog sich dabei auf Mk 6,13 und Jak 5,14-15. Dieser Artikel versucht, den breiteren Hintergrund der Einsetzung dieses Sakraments in Form des gesamten Wirkens Jesu an den Kranken darzustellen. Der Verlauf dieser Argumentation wird in drei Teilen dargestellt. Der erste behandelt die Gesten und Worte Jesu in den Heilungsakten als das Hauptmodell für den sakramentalen Dienst an den Kranken. Der zweite weist darauf hin, dass die spirituellen Aspekte der Heilungen Jesu offen für die Gnade sind. Die dritte, auf der Grundlage dieses Materials, ist eine Interpretation von Mk 6,13 als ein gewisser Archetypus der Krankensalbung. Darüber hinaus weist der vierte Teil des Artikels auf verschiedene andere theologische Theorien hin, die einen Lösungsversuch für dieses Problem darstellen, die eine gewisse Ergänzung zu der hier vorgelegten Schlussfolgerung darstellen, die das Heilshandeln Jesu gegenüber den Kranken als Grundlage dafür sieht Sakrament.
Źródło:: Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2021, 28; 109-126
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:: Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Życie religijne i sakramentalne w Infirmerii Szpitala Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku
Religious and sacramental life in the Infirmary of the Hospital of the Holy Spirit in Rome in the 17th-18th centuries
Autorzy:: Surdacki, Marian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1602524.pdf
Data publikacji:: 2021-06-30
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Szpital Świętego Ducha
życie religijne
sakramenty święte
spowiednicy
Rzym
chorzy
Holy Spirit Hospital
religious life
sacraments
confessors
Rome
the sick
Opis:: W rozwoju szpitalnictwa wielką rolę odegrał założony pod koniec XII wieku przez Guidona z Montperllier szpitalny zakon Świętego Ducha. Tenże zakon prowadził ufundowany w 1198 r. przez papieża Innocentego III największy w Europie Szpital Świętego Ducha w Rzymie, który stał się modelem dla innych szpitali w świecie chrześcijańskim. Do zjednoczenia Włoch pełnił on dwie funkcje: przytułku dla podrzutków (brefotrofium) oraz szpitala-lecznicy dla chorych (infirmeria). Obie te instytucje pod względem liczby podopiecznych (podrzutków i chorych) nie miały sobie równych na naszym kontynencie. W ostatniej ćwierci XVIII wieku mógł on pomieścić 2000 osób, w większości chorych. W dawnych czasach szpitale pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha. Praktyczna troska o życie duchowe chorych i dopełnienie przez nich sakramentów świętych należała do dyżurujących spowiedników, a także do kapłanów polecających duszę umierających Bogu (raccommandatori dell’anime). W XVII wieku wszyscy oni byli zakonnikami Świętego Ducha. W późniejszych czasach, zwłaszcza w XVIII wieku, funkcję te często pełnili kapłani spoza szpitala, głównie kapucyni. Liczba wymienionych duchownych zmieniała się w zależności od potrzeb, zwiększała się na ogół latem wraz ze stałym w tym okresie wzrostem skali zachorowań i tym samym nasilenia umieralności w szpitalu. Głównym obowiązkiem spowiedników i polecających duszę Bogu było udzielanie sakramentu spowiedzi pensjonariuszom szpitalnym, zwłaszcza nowo przybyłym, a w sytuacji zagrożenia życia udzielenie im wiatyku i ostatniego namaszczenia na każde wezwanie dyżurnych, a także w wolnych chwilach pogłębianie podstaw wiary chrześcijańskiej chorych. Konsekwencją spowiedzi było zawsze udzielanie chorym komunii świętej. Ze wszech miar starano się zabezpieczyć, by żaden z chorych nie zmarł bez sakramentów świętych oraz by przy konających zawsze obecny był kapłan polecający duszę Bogu.
The hospital Order of the Holy Spirit, founded at the end of the 12th century by Guidon of Montpellier, played a major role in the development of hospitals. He ran the largest in Europe Holy Spirit Hospital in Rome, founded in 1198 by Pope Innocent III, which became a model for other hospitals in the Christian world. It performed two functions: an asylum for foundlings (brefotrophium) and a hospital-infirmary for the sick. Both of these institutions, were unmatched in Europe in terms of the number of charges (foundlings and the sick). In the last quarter of the 18th century, it could accommodate 2,000 people, most of them sick. In the old days, hospitals that were under church management were places where the religious life of those under their care was taken special care of. The physical healing of the sick and the salvation of their soul was cherished with the same care. This was also the case at the Holy Spirit Hospital in Rome. Practical care for the spiritual life of the sick and their completion of the sacraments belonged to the confessors on duty, as well as to the priests who recommended the souls of the dying to God (raccommandatori dell’anime). In the 17th century, they were all monks of the Holy Spirit. In later times, especially in the 18th century, these functions were often performed by priests from outside the hospital, mainly Capuchins. The number of the clergymen changed depending on the needs, usually increasing in summer, along with the constant increase in the incidence rate and thus the increase in mortality in hospitals. The main duty of confessors and those recommending souls to God was administering the sacrament of penance for hospital boarders, especially newcomers, and in a life-threatening situation, giving them viaticum and the last anointing at each call on duty. In their spare time, they were to deepen the foundations of the Christian faith of the sick. Holy Communion was always given to the sick as a consequence of confession. Efforts were made that none of the sick would die without the sacraments and that a priest would always be present with the dying, recommending the soul of the dying person to God.
Źródło:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2021, 115; 419-470
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Sprawowanie sakramentów uzdrowienia w okresie stanu epidemicznego w świetle prawa kanonicznego
The celebration of the sacraments penance and anointing of the sick during the state of emergency epidemic according to canon law
Autorzy:: Janczewski, Zbigniew
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2085958.pdf
Data publikacji:: 2020-09-20
Wydawca:: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:: prawo kanoniczne
epidemia
sakrament pokuty
sakrament
namaszczenia chorych
stan epidemiczny
niebezpieczeństwo śmierci
celebrowanie
sakramentów
Canon law
epidemic
sacrament penance
sacrament anointing
of the sick
epidemic emergency
danger of death
celebration of the sacraments
Opis:: At the beginning of 2020 year in the world the virus outbreak began. An epidemic emergency has been introduced in Poland. The best method to stop epidemic is to reduce people-to-people contacts. Such actions create problems for the administration of the sacraments. This article is about celebration of the sacraments penance and anointing of the sick according to canon law, during the danger of an ongoing epidemic.
Źródło:: Prawo Kanoniczne; 2020, 63, 3; 3-21
2353-8104
Pojawia się w:: Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: “Ledwosz, where is the key?”, or people and animals in Iwona Siekierzyńska’s short student film “Missy”
Autorzy:: Przybylski, Krystian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/923199.pdf
Data publikacji:: 2019-03-25
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Iwona Siekierzyńska
Krzysztof Kieślowski
Missy
Three Colours
Red
Lodz Film School
school movie
artistic supervisor
animals
dog
Student Academy Award
Sylwia Karczmarczyk
girl
priest
growing up
love
loneliness
anointing of the sick
spiritu
Opis:: Iwona Siekierzyńska school film Missy takes up the theme of a girl’s unfulfilled love for a priest. Her dog named Ledwosz not only accompanies her in the experience of encountering the man in cassock, while his anointing of a sick neighbor, but also triggers the situation that caused her infatuation. This brief and accidental contact with the priest turns out to be a breakthrough experience for the teenage girl looking for love and attention. It means her entering the adult world in which it is easy to miss a crucial moment, or hurt somebody’s feelings quite unconsciously. The young girl’s experience of the brief encounter will remain in her forever. The relation between the female character and her dog from the short film was the inspiration to consider the similarities between Missy and Three Colors: Red, by Krzysztof Kieślowski, who was the artistic supervisor of Siekierzyńska’s film. In both films it is a dog that initiates the process resulting in metaphysical experience for the main characters.
Źródło:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2018, 24, 33; 185-196
1731-450X
Pojawia się w:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "the sick" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język