Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "the sick" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Świadczenie pracy w okresie zwolnienia lekarskiego a obowiązek lojalności wobec pracodawcy
Autorzy:
Zajchowska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/609515.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
sick leave
loyalty
duties of the employee
to lost the sickness benefit
zwolnienie lekarskie
lojalność
obowiązki pracownika
utrata zasiłku chorobowego
Opis:
The purpose of this article is to discuss the issue of provision work during the period of sick leave in the context the principle of employee loyalty. On the basis of the doctrine and case law, the author characterized the principle of loyalty to the employee and the fundamental duties of the employee. The author indicates the work during the sick leave as a serious violation of the employee’s fundamental duties. The article discusses the effects of the employee’s use the sick leave contrary to its intended purpose, resulting from the Labour Code and the Act of benefits from social insurance in case of illness and maternity. The author also mentions examples of performing work during a sick leave, which are not constituted as a violation of basic principles to the employer. In conclusions, the author indicates that the principle of employee loyalty towards the employer is the basis of relations between the parties to the employment relation.
Celem opracowania jest omówienie kwestii świadczenia pracy w okresie zwolnienia lekarskiego w kontekście obowiązku lojalności pracownika wobec pracodawcy. Na podstawie doktryny i orzecznictwa sądowego autorka: charakteryzuje zasadę lojalności pracownika względem pracodawcy w kontekście podstawowych obowiązków pracownika względem pracodawcy; wskazuje na świadczenie pracy w okresie zwolnienia lekarskiego jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracownika względem pracodawcy; omawia skutki wykorzystywania przez pracownika zwolnienia lekarskiego niezgodnie z jego przeznaczeniem, wynikające zarówno z przepisów Kodeksu pracy, jak i ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Autorka wymienia także przykłady wykonywania przez pracownika pracy w trakcie zwolnienia lekarskiego, które nie stanowią naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracodawcy. W konkluzjach wskazano, że zasada lojalności pracownika względem pracodawcy stanowi podstawę relacji między stronami stosunku pracy.
Źródło:
Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius); 2018, 65, 2
0458-4317
Pojawia się w:
Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kościół w służbie chorym
The church in the service of the sick
Autorzy:
Zając, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/496347.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
Tematy:
Healthcare
Social doctrine of the church
Help the sick
Long-term care home
Opis:
The century preceding the social processes of transformation in Poland in the 1990s prompted via new state and church legislation the creation and equal functioning of public and private health care facilities, including those run by church bodies. The reactivated Church institution, Caritas, along with the Diocesan Caritas of Plock, brought to life new forms of care for the sick and those in need of medical care and their families. The health care crisis in Poland, as it were, forced the genesis of such activities.
Źródło:
Seminare. Poszukiwania naukowe; 2013, 34; 125-140
1232-8766
Pojawia się w:
Seminare. Poszukiwania naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sakrament namaszczenia chorych w ujęciu teologiczno-prawnym
Theological and Legal Dimensions of the Sacrament of Anointing of the Sick
Autorzy:
Zaborowski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807554.pdf
Data publikacji:
2019-11-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
namaszczenie chorych
sakrament chorych
choroba
cierpienie
Anointing of the Sick
Sacrament of the Sick
sickness
suffering
Opis:
The publication presents the theology of the sacrament of Anointing of the Sick, legal norms contained in the codes of Canon Law of 1917 and 1983, as well as regulations regarding the Sacrament in the Apostolic Constitution Sacra Unctionem Infirmorum by Pope Paul VI of 30 Nov 1972. The Author’s analysis reveals the truth about the Sacrament, which is a special, personal relation between the suffering human and God, who wants to support him in this unique period of time of sickness and suffering. The legal regulation of the Sacrament of Anointing, inspired by the Second Vatican Council, tells us how to administer this sacrament in an solemn and dignified manner. Towards the end of this article one finds a general description of the Sacrament in other Christian Churches. An analysis of suffering and sickness in life of a Christian leads us to the question: how can they be joined with the saving passion of Christ in order to help build the community of Church?
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2009, 19, 1; 179-199
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia maryjnego tytułu „Uzdrowienie chorych”
The Theology of the Marian Title “Health of the Sick”
Autorzy:
Wojtczak, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30145648.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Mary
Health of the sick
Marian titles
Marian cult
the sick
Maryja
Uzdrowienie chorych
tytuły maryjne
kult maryjny
chorzy
Opis:
Lud chrześcijański przyznał Maryi tytuł „Uzdrowienie chorych”. Pozdrawia i wzywa Ją nim w liturgii (mszał maryjny) i pozaliturgicznych aktach kultu (Litania loretańska), by za Jej przyczyną wyprosić łaskę zdrowia dla siebie bądź bliskich. Rodzą się zatem pytania: dlaczego Maryję nazywamy Uzdrowieniem chorych? Jaki sens teologiczny kryje ten tytuł? Niniejszy artykuł jest próbą udzielenia pogłębionej i integralnej na nie odpowiedzi. Jest to o tyle istotne, że w przeszłości tytuł ten był czasami rozumiany zbyt jednostronnie i pragmatycznie. Należy mu przywrócić mesjański wymiar. Przedłożony artykuł czyni to w dwóch punktach. Pierwszy wskazuje, że nic bardziej wzniosłego nie można powiedzieć o Maryi aniżeli to, że jest Matką Chrystusa, prawdziwego Lekarza ciał i dusz ludzkich, który nie uwolnił ludzkości od choroby i cierpienia, ale wziął je na siebie i nadał im zbawcze znaczenie. Matka włączona w tajemnicę cierpienia Syna wniosła macierzyński wkład w dzieło powszechnego zbawienia, uzdrawiania człowieka. Przez Jej macierzyństwo Bóg okazał nam swoje współczucie. Drugi punkt ukazuje zaś Maryję jako Matkę chorych i cierpiących, która potrafi ich zrozumieć, bo sama wycierpiała niewyobrażalny ból u boku Jezusa. Godne są naśladowania Jej wiara, nadzieja i miłość w przeżywaniu cierpienia, ponieważ nadają mu one zbawcze znaczenie. Od Maryi uczmy się też wrażliwości, współczucia i wyobraźni w niesieniu chorym konkretnej pomocy. Matka wyprasza im zdrowie duszy i ciała macierzyńskim wstawiennictwem u Chrystusa, który jako jedyny ma moc uzdrawiania otwartych ran i przywracania pokoju złamanym sercom. Nie może Ona wypełniać swej uzdrowicielskiej misji, jeśli Jej duchowe dzieci z ufnością i wytrwale o to nie proszą. Należy Jej zawierzać się „w procesie leczenia ran duszy i ciała”. Okazuje się, że pierwszorzędnie tytuł „Uzdrowienie chorych” przysługuje Jezusowi Chrystusowi, do Maryi zaś odnosi się wtórnie. Ponadto jego sensu teologicznego nie można zawężać do sfery życia cielesnego ani roli Maryi ograniczać do macierzyńskiego pośrednictwa. 
Christians granted Mary the title “Health of the Sick”. They greet Her and call on Her in the liturgy (Marian missal) and in the other non-liturgical acts of cult (the Litany of Loreto), in order to receive, through Her intercession, the grace of health for themselves or their relatives. Thus some questions arise: why do we refer to Mary as Health of the Sick? What theological significance is behind this title? The present article attempts to address these issues in a detailed and integral way. This is essential since, in the past, this title was understood in a one-sided or too pragmatic way. Its Messianic dimension should be restored. This article does this in two points. The first point indicates that one cannot say anything more profound about Mary than that She is the Mother of Christ, a true Healer of human bodies and souls; who did not free humanity from disease or suffering, but He took them on Himself and granted them salvific significance. The Mother involved in the mystery of the Son’s suffering made Her motherly contribution to the work of common salvation and the healing of all mankind. Through Her motherhood God showed us His compassion. The other point presents Mary as a Mother of the sick and suffering, who can understand them, because She Herself suffered inconceivable pain at the side of Jesus. It is worthy to imitate Her faith, hope and love in enduring suffering, because they impart salvific significance to it. From Mary, we learn sensitivity, compassion and creativity when bringing concrete help to the sick. The Mother begs for their healthy souls and bodies through Her intercession with Christ, who is the only one able to heal open wounds and restore peace to broken hearts. She cannot fulfill Her healing mission if Her spiritual children do not trustfully and relentlessly ask for it. It is necessary to entrust to Her “in the process of healing the wounds of one’s soul and body”. Thus it turns out that primarily Jesus Christ deserves the title “Health of the sick”— Mary plays a secondary role. Furthermore, the theological sense of the title cannot be narrowed to the bodily aspect of life nor can it limit Mary only to the motherly role.
Źródło:
Poznańskie Studia Teologiczne; 2023, 43; 111-131
0209-3472
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nauczanie św. Jakuba Apostoła o sakramencie namaszczenia chorych w perspektywie biblijnej
The teaching of St. James the Apostle on the Sacrament of Anointing of the Sick in the Biblical Perspective
Autorzy:
Wittbrodt, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559055.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
człowiek
sakrament chorych
cierpienie
namaszczenie
uzdrowienie
man
the sacrament of the sick
anointing of the sick
suffering
cure
Opis:
Choroba i związane z nią cierpienie należą w sposób naturalny do życia ludzkiego. Jednakże dla osób wierzących choroba przybiera wymiar religijny. Człowiek podeszły w latach, lub dotknięty niemocą na ciele, może swoje cierpienia łączyć z cierpieniami Chrystusa i ofiarować je jako wynagrodzenie za grzechy swoje, rodziny, lub oddać je Bogu w konkretnej intencji. Aby tak się stało, musi mieć świadomość, że Kościół ogarnia troską wszystkich - chorych i starszych, i przychodzi z pomocą poprzez sakrament chorych, który ma swoje podstawy w Biblii, jak zresztą i pozostałe sakramenty. Stary i Nowy Testament ukazuje troskę o tych, którzy dotknięci cierpieniem nie są pozostawieni sami sobie. Szczególnie św. Jakub w swoim Liście pisze: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśli popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,13-15). Zgodnie z tymi słowami Kościół ma szczególną misję niesienia Dobrej Nowiny i pociechy chorym i cierpiącym na wzór samego Chrystusa, który „przyszedł do tych, którzy się źle mają”.
Illness and pain are in a natural way connected with human life. However, for those who believe in God, illness takes on a religious dimension. The older man affected by a physical disorder may associate his sufferings with those of Christ and offer them as penance for his sins and those of his family, or give them to God in a particular intention. For this to happen, the sick person must be aware of the Church’s concern for all the sick and elderly and its help which comes through the Sacrament of the Sick. This sacrament has its foundation in the Bible just as the other sacraments have. Both the Old and the New Testament urge us to care for those who suffer and not to leave them alone. St. James in particular writes in his letter: “Is anyone among you sick? Let him call for the priests of the Church to pray over him, anointing him in the name of the Lord. And the prayer full of faith will save the sick, and the Lord will raise him up, and if he has committed sins, he will be forgiven” (James 5: 13-15). According to these words the Church has a special mission to proclaim the Good News and to comfort the sick and suffering on the model of Christ himself, who “came to those who are sick”.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2015, 36; 55-67
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Duszpasterstwo chorych w Polsce. Między teorią i praktyką
Pastoral Care of the Sick in Poland. Theory and Practice
Autorzy:
Wielebski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1018342.pdf
Data publikacji:
2015-09-07
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
pastoral care of the sick
pastoral theology
studies on the pastoral care of the sick in Poland
hospital chaplains
duszpasterstwo chorych
teologia pastoralna
badania duszpasterstwa chorych w Polsce
kapelani szpitalni
Opis:
Jak jest realizowane w Polsce duszpasterstwo chorych rozumiane jako działalność Kościoła zmierzająca do udzielenia wszechstronnej pomocy osobom przeżywającym doświadczenie choroby i cierpienia? Czy podejmowane w jego ramach działania z jednej strony biorą pod uwagę wymiar normatywny zawarty w Objawieniu i Magisterium Kościoła, a drugiej strony odczytanie pojawiających się znaków czasu? Autor artykułu postanowił zestawić ze sobą wybrane wskazania Magisterium Kościoła z wynikami prowadzonych przez siebie w 1998 roku i powtórzonych w 2014 roku badań socjologicznych, aby ukazać, jak na przestrzeni 16 lat zmieniło się to duszpasterstwo. Pragnie on też uwypuklić konieczność podjęcia takich działań, aby było ono wierne wskazaniom Magisterium i wyzwaniom współczesności.
Jesus Christ treated the sick in a special way, healing their diseases and weaknesses (Matt 4: 23). The Church, faithful to the command of her Founder, continually engages in the ministry of the sick and suffering, regarding this ministry as an integral part of her mission. This type of ser-vice needs to become a priority especially in a prosperous and efficient society, in a culture char-acterized by idolatry of the body, dismissal of suffering and pain and by the myth of perennial youth (EiE 88). How is the ministry of the sick carried out in Poland? Does the pastoral work, on the one hand, take into account a normative dimension, contained in the Revelation and the Magisterium of the Church, as well as read the emerging signs of the times on the other? The author of the paper has compared selected guidelines of the Magisterium of the Church with the results of the sociolog-ical research he conducted in 1998 and replicated in 2014, in order to show how this ministry has changed over 16 years. The author also wishes to point out to the need for actions that would com-ply with the Magisterium and respond to the challenges of the modern day.
Źródło:
Teologia Praktyczna; 2015, 16; 43-77
1642-6738
Pojawia się w:
Teologia Praktyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przestrzeganie praw podstawowych osób cierpiących na chorobę Alzheimera
Respecting the Fundamental Rights of Persons Suffering from Alzheimer’s Disease
Autorzy:
Vignon-Barrault, Aline
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/596584.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Alzheimer’s disease; vulnerability; establishing and further strengthening the rights of old and sick persons; juridical statute of the old people
choroba Alzheimera; podatność na zagrożenia; ustanowienie i dalsze umacnianie praw osób starszych i chorych; status prawny osób starszych
Opis:
ORIGINAL TITLE: Le respect des droits fondamentaux des sujets atteints de la maladie d’Alzheimer An important part of the French population suffers from Alzheimer’s disease or neurodegenerative diseases. These affections make old people more vulnerable and make their intellectual capacities less efficient. The temptation is important to make every decision without consulting them. Even though, before they completely lose their mind, they are able to make their own choices. That is why the recent French laws guarantee numerous rights to old people and protect them from actions that undermine them. This study suggests protecting better old and sick persons. The most recent reforms help to strengthen their rights. The provisions tend to make them responsible by not treating them like children. The aim of the regulation is to condemn any kind of discrimination while showing concern for the rights of the elderly and the sick.
TYTUŁ ORYGINALNY: Le respect des droits fondamentaux des sujets atteints de la maladie d’Alzheimer Znaczna część populacji francuskiej cierpi na chorobę Alzheimera lub choroby neurodegeneracyjne. Choroby te sprawiają, że osoby starsze są bardziej narażone na rozmaite niebezpieczeństwa, a ich zdolności intelektualne są mniej wydajne. Istnieje pokusa, by decyzje podejmować bez konsultacji z nimi. Tymczasem nie należy zapominać, że zanim osoby te całkowicie stracą rozeznanie, są w stanie dokonywać własnych wyborów. Dlatego najnowsze francuskie przepisy gwarantują liczne prawa starszym ludziom i chronią ich przed szkodliwymi działaniami. Celem artykułu jest wskazanie potrzeby lepszej ochrony osób starszych i chorych. Najnowsze reformy prawa francuskiego dążą do wzmocnienia ich ochrony i zaprzestania ich traktowania jak dzieci. Celem regulacji jest potępienie wszelkiego rodzaju dyskryminacji oraz troska o prawa osób starszych i chorych.
Źródło:
Studia Prawno-Ekonomiczne; 2019, 111; 117-141
0081-6841
Pojawia się w:
Studia Prawno-Ekonomiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Episcopus, presbyter, sacerdos, diaconus: niektóre wyjaśnienia papieża Innocentego I w Liście do Decencjusza, biskupa Gubbio
Episcopus, presbyter, sacerdos, diaconus: some clarifications of Innocent I in his Letter to Decentius, bishop of Gubbio
Autorzy:
Turek, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/612829.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
diaconus
episcopus
fermentum
presbyter
sacerdos
romana consuetudo
chrzest
bierzmowanie
krzyżmo
pokuta
znak pokoju
namaszczenie chorych
baptism
confirmation
chrism
penance
sign of peace
anointing of the sick
Opis:
In his Letter to Decentius, Bishop of Gubbio, Pope Innocent I discusses some liturgical questions and specifies the competences of the representatives of the clergy of the time in this regard. First of all, however, he demonstrates the particular link of the community of Rome with the figure of St Peter, which gives rise to the very special role of the Bishop of Rome in relation to other communities, especially in the West. He then concentrates especially on the duties and rights of bishops (episcopi), the principal shepherds and administrators of the divine gifts; on the basis of Sacred Scripture and Tradition he places them at the head of the ecclesiastical hierarchy. Presbyters (presbyteri) are then considered; to them the author of the Letter attributes a significant role especially in teaching and in the celebration of the Eucharist and Baptism. Confirmation is celebrated by the bishop; presbyters, even though they are priests (sacerdotes), do not possess the fullness of the priesthood. The term sacerdos is usually used in reference to bishops and presbyters; however, at times it is reserved to bishops, as, for example, in the discussion on the theme of the beginning of public penance and the admission of the repentant Christian to the community on Holy Thursday.
Źródło:
Vox Patrum; 2017, 67; 653-671
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Widzialny znak niewidzialnej łaski. Tzw. komplet żywiecki w skarbcu katedry na Wawelu w świetle badań źródłowych i ikonograficznych
A visible sign of invisible grace. The so-called Żywiec ensemble in the treasury of the Wawel Cathedral in light of source and iconographic studies
Autorzy:
Tracz, Szymon
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/560337.pdf
Data publikacji:
2017-12-31
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
ornat
dalmatyka
paramenty liturgiczne
haft
altembas
siedem sakramentów sakrament
chrzest
bierzmowanie
Komunia św.
namaszczenie chorych
pokuta
kapłaństwo
małżeństwo
devotio moderna
znak
łaska
reformacja
Lucas van Leyden
Żywiec
chasuble
liturgical vestments
embroidery
brocade
seven sacraments
sacrament
christening
confirmation
Holy Communion
anointing of the sick
penance
holy orders
matrimony
sign
grace
reformation
Opis:
Wyjątkowe miejsce wśród tkanin liturgicznych przechowywanych w skarbcu katedry na Wawelu zajmuje garnitur składający się z ornatu i dwóch dalmatyk, określany jako tzw. komplet żywiecki (ornat — nr inw. KKK tk/334, dalmatyka ze sceną Komunii świętej — KKK tk/334A, dalmatyka ze sceną Spowiedzi — KKK 334B). Paramenty uszyto z włoskiego altembasu ok. 1525 r. we Flandrii i bogato ozdobiono haftami figuralnymi według projektu atrybuowanego Lucasowi van Leyden (zm. 1533). Źródła archiwalne jednoznacznie wiążą komplet żywiecki od 1598 r. z kościołem parafialnym Narodzenia NMP w Żywcu (obecnie konkatedra diecezji bielsko-żywieckiej), co wyklucza możliwość jego późniejszego przekazania lub też ewentualnego odkupienia. Wyjątkowość paramentów z Żywca podkreśla program ideowy nawiązujący do udzielania sakramentów świętych. Z terenu Europy zachowało się tylko kilka przykładów dekorowania tkanin liturgicznych przedstawieniami siedmiu sakramentów — np. w kolegiacie St. Vincent w Soignies (Zinnik) z końca XV w., na borcie z niezachowanej kapy z około 1470 r. fundacji hrabiego Giacoma de Savoia-Romont (Berno, Bernisches Historisches Museum, inv. 308), na haftach z flandryjskiej kapy z koń. XV w. (Detrorit, Institute of Arts), mimo iż spotykamy realizacje takich przedstawień w innych sztukach plastycznych, zwłaszcza w kręgu piętnastowiecznej sztuki niderlandzkiej — malarstwie ściennym, witrażowym, książkowym, rzeźbie (głównie w dekoracji chrzcielnic) czy też licznie zachowanych rzeźbionych lub malowanych retabulach ołtarzowych oraz na tapiseriach. Na omawianym komplecie cykl sakramentalny rozdzielono pomiędzy trzy obiekty — ornat i dwie dalmatyki, dzięki czemu był on widoczny w całości tylko wtedy, gdy używało go podczas liturgii trzech duchownych — kapłan i dwóch diakonów. Pod względem ikonograficznym przedstawione sceny udzielania sakramentów czerpią z bogatej tradycji określającej sposób ukazywania kolejnego sakramentu w oparciu o wcześniej wpracowany typ ikonograficzny, który następnie był rozbudowywany przez dodawanie dodatkowych postaci lub też za pomocą wprowadzania charakterystycznych szczegółów czerpanych z codziennej obserwacji życia liturgiczno-religijnego. Punktem wyjścia do budowania poszczególnych kompozycji jest łatwo rozpoznawalny „widzialny znak", konstytuujący kolejną scenę, za którym kryje się treść odnosząca się do „niewidzialnej łaski" właściwej dla poszczególnych sakramentów. Powstanie tak bogatego w treści ideowe zespołu haftowanych przedstawień należy wiązać z żywym piętnastowiecznym nurtem określanym jako devotio moderna oraz treściami apologetycznymi w kontekście ruchu reformacyjnego Marcina Lutra po roku 1517, negującego naukę o siedmiu sakramentach Kościoła.
An exceptional place among liturgical vestments in the Treasury of the Wawel Cathedral occupies an ensemble consisting of a chasuble and two dalmatics, referred to as the ‘Żywiec ensemble' (Treasury of the Wawel Cathedral, chasuble — inv. no. KKK tk/334, a dalmatic depicting the Holy Communion — KKK tk/334A, a dalmatic depicting the Confession — KKK 334B). The vestments were sewn from Italian brocade around 1525 in Flan- ders and ornately decorated with figurative embroidery according to a design attributed to Lucas van Leyden (d. 1533). Since 1598 archival sources explicitly link the Żywiec ensemble to the parish church of the Nativity of the Blessed Virgin Mary in Żywiec (currently the co-cathedral of the Bielsko-Biała/Żywiec diocese), which precludes the possibility of a later transfer or any purchase of the ensemble. The exceptional character of the vestments from Żywiec is emphasized by implementation of an ideological programme referring to the administra- tion of the holy sacraments. Only a few examples of European liturgical vestments decorated with images of the seven sacraments are extant — e.g. in St. Vincent Collegiate Church in Soignies (Zinnik) from late 15th centu- ry, on the band of a no longer extant cope of 1470 founded by count Giacomo de Savoia-Romont (Bern, Bernisches Historisches Museum, inv. 308), on embroideries of a Flanders cope from the end of the 15th century (Detroit, Institute of Arts), although we may encounter instances of such images in other fine arts, in particular in 15th century Dutch art: wall paintings, stained-glass paintings, book illustrations, sculptures (esp. font decora- tions) or many surviving sculpted or painted altarpieces and tapestries. The ensemble features a sacramental cycle split between three items, i.e. the chasuble and the two dalmatics. Due to the split, its entirety was vis- ible only when used during the liturgy by three clerics: a priest and two deacons. In terms of iconography, the images depicting the administration of sacraments derive from a wealth of iconographic tradition determining the manner in which the subsequent sacrament is shown, based on a pre- viously developed iconographic type, which was then expanded by the in- clusion of additional characters or by introducing unique details taken from everyday observation of liturgical and religious life. The departure point for constructing individual compositions is an easily recognisable ‘visible sign' constituting the next scene, behind which hides the content referring to ‘invisible grace' specific to each sacrament. The fact that such set of em- broidered images, rich in ideological content, was created must be linked to a vivid 15th century trend referred to as devotio moderna and apologetic content in the context of Martin Luther's reformation movement after 1517, which renounced the Churche's teachings of the seven sacraments.
Źródło:
Folia Historica Cracoviensia; 2017, 23/2; 427-463
0867-8294
Pojawia się w:
Folia Historica Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Homilia w celebracji sakramentów poza Mszą Świętą
Homily in the Celebration of the Sacraments Out of the Holy Mass
Autorzy:
Szypa, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2038128.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
homilia
sakrament
chrzest
bierzmowanie
Eucharystia
pokuta i pojednanie
sakrament chorych
małżeństwo
święcenia
księgi liturgiczne
homily
sacrament
Baptism
Confirmation
Eucharist
Penance and Reconciliation
Anointing of the Sick
Marriage
Holy Orders
liturgical books
Opis:
Sobór Watykański II w wielu miejscach podkreślał znaczenie przepowiadania ze szczególnym znaczeniem homilii. I choć minęło ponad 50 lat od soborowych wskazań, jest to zagadnienie ciągle aktualne. Ponieważ liturgia słowa jest integralną częścią celebracji sakramentalnej, dlatego w celu umacniania wiary wiernych muszą być dowartościowane znaki słowa Bożego, a wśród nich także homilia, która przedłuża głoszenie Słowa. Ten ważny element w sprawowaniu każdego sakramentu Kościoła w praktyce duszpasterskiej jednak praktycznie nie istnieje. Pragnienie Kościoła odnośnie do homilii wyrażone jest przede wszystkim w księgach liturgicznych do celebracji świętych sakramentów. Niepokojący jest zatem fakt, że Dyrektorium homiletyczne szczątkowo podejmuje ten temat. Częsty brak homilii w sprawowaniu sakramentów i brak szczegółowych wskazań Dyrektorium homiletycznego jest pobudką podjęcia tego zagadnienia. Celem jest odpowiedź na pytanie o życzenie Kościoła odnośnie do miejsca i treści homilii w celebracji sakramentów poza Mszą św., wyrażone w księgach liturgicznych do celebracji sakramentów dostosowanych do zwyczajów diecezji polskich.
The second Vatican Council frequently emphasised the importance of preaching, especially homily.  Even though 50 years have passed since the Council, this is still a current issue. Since the liturgy of the Word is an integral part of sacramental celebration, the signs present in the Divine Word must be attributed full importance in order to strengthen faith, as must be homily which is an emanation of the Word of God. However, this crucial element in the celebration of each Sacrament of the Church virtually does not appear in pastoral work. The desire of the Church in respect of homily is expressed chiefly in liturgic books for the celebration of Holy Sacraments. It is worrying that this issue is given little attention in Homiletic Directory. A frequent lack of homily in the administration of the Sacraments and a lack of detailed guidance in Homiletic Directory call for an exploration of this issue. The goal is to answer the question about the Church’s wishes regarding the place and content of a homily in the celebration of the Sacraments out of Holy Mass, expressed in liturgical books for celebration of the Sacraments and adapted to the customs of Polish dioceses.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2016, 63, 8; 157-168
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Konwersatorium: Medycyna na miarę człowieka. Wstęp
Autorzy:
Szałata, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1964162.pdf
Data publikacji:
2009-06-30
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
choroba
cierpienie
Dzień Chorego
disease
pain
World Day of the Sick
Źródło:
Studia Ecologiae et Bioethicae; 2009, 7, 1; 239-243
1733-1218
Pojawia się w:
Studia Ecologiae et Bioethicae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działalność charytatywna zakonów żeńskich w Polsce nowożytnej
Charitable activity of female religious orders in Poland in the early modern period
Autorzy:
Surdacki, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1023035.pdf
Data publikacji:
2015-06-26
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
miłosierdzie
działalność charytatywna
dobroczynność
szpitale
zakony
zgromadzenia żeńskie zakonne
szarytki
duchaczki
sierocińce
chorzy
mercy
charitable activity
hospitals
religious orders
female congregations
the Sisters of Charity
the Sisters Canonesses of the Holy Spirit
orphanages
the sick
Opis:
The development of hospital services in the Polish State was associated with baptism, the development of Christianity and church organization, and above all, the arrival of religious orders. In the Middle Ages, male religious orders played a huge role in charitable activities, while in modern times female congregations dealing with charity and hospital services were of great importance in that regard. As for female religious orders in the Middle Ages, the Benedictine and Cistercian nuns were the first ones who were engaged in running hospitals and charity work, although it was not their primary mission and charisma. Sometimes hospitals were also run by the Poor Clare Sisters of the Second Franciscan Order, the Magdalene Sisters, the Bridgettine Sisters, and primarily by the Beguines, loose groups of women who were close mostly to Dominican and Franciscan churches and the rules of community life, that is the Third Order. The most important congregation, however, turned out to be the Sisters Canonesses of the Holy Spirit (duchaczki in Polish), who from the beginning of the thirteenth century run, along  with the male branch of the Order, Holy Spirit hospital in Cracow, which specialized in the care of abandoned children and was the largest and the most important one in Poland until the Enlightenment. The great development of charitable female religious congregations occurred after the Council of Trent (1545-1563). Undoubtedly, the most significant of which were the Sisters of Charity (so-called szarytki in Polish) founded by St. Vincent de Paul in Paris in 1633. In Poland, they had 29 houses, where they ran hospitals, orphanages and schools for girls, including the poor. Similar activities, although at a smaller scale, were done by the Sisters of St. Catherine from Braniewo, founded in 1571 by Regina Protman. In addition, charitable activities were undertaken by the Congregation of the Virgins of the Presentation of the Blessed Virgin Mary (founded in Cracow in the 1620s by Zofia Czeska), the Visitation Sisters (founded by St. Francis de Sales -1601, Geneva,) and the Mariavites founded in 1737 by Stefan Turczynowicz in Vilnius. Apart from the above mentioned orders, the work of mercy was developed, on the margins of its core mission, by most non-charitable female religious congregations existing in Poland in the period before the partitions.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2015, 103; 237-271
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Posługa opiekuńcza duchaków i kapucynów w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku
Autorzy:
Surdacki, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158284.pdf
Data publikacji:
2022-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Hospital of the Holy Spirit
Rome
the sick
canons
Capuchins
Reformanti
nursing
care
Szpital Świętego Ducha
Rzym
chorzy
kanonicy
kapucyni
reformaci
pielęgnacja
opieka
Opis:
W średniowieczu i w okresie potrydenckim szpitale jako instytucje pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha, ufundowanym w 1198 roku przez papieża Innocentego III. Życie religijne i duchowe jego pensjonariuszy było kształtowane przez rezydujących w nim stale kanoników regularnych Świętego Ducha, często wspomaganych przez kapłanów z innych zakonów. Szpital od początku swojego istnienia składał się z dwu instytucji – przytułku dla podrzutków i lecznicy, inaczej infirmerii. Niniejszy tekst koncentruje się na służbie oraz pracy opiekuńczej i pielęgnacyjnej wykonywanej na rzecz chorych zarówno przez miejscowych kanoników Świętego Ducha, jak i kapłanów oraz zakonników spoza szpitala, głównie kapucynów czy reformatów, których wynajmowano do pomocy świeckiemu personelowi w czasie zwielokrotnionego napływu chorych osób. Na przykład w 1759 roku do pomocy zaproszono 14 kapucynów, zaś w 1783 roku – 15. Dla rzymskiej infirmerii kanoników Świętego Ducha kapucyni stanowili swego rodzaju zaplecze, z którego zawsze można było w potrzebie korzystać, zarówno gdy chodzi o pomoc duszpasterską, jak i pielęgnacyjną. Za swoją posługę, w zależności od pełnionej funkcji i wykonywanych obowiązków, kapucyni otrzymywali odpowiednie wynagrodzenie. Kapucyni czy reformaci, gościnnie usługujący w infirmerii świętoduskiej, dobrze wypełniali powierzoną misję dobroczynną wobec chorych, natomiast niemal zupełnie od swojej pierwotnej reguły odeszli sami kanonicy regularni Świętego Ducha. W omawianym okresie praktycznie porzucili opiekuńcze obowiązki względem chorych, koncentrując się na pełnieniu funkcji administracyjnych. Już w XVII wieku ich praca charytatywna była zaniedbywana i budziła wiele zastrzeżeń, jeszcze gorzej było w następnym stuleciu, kiedy w dokumentach spotyka się jedynie wezwania do przestrzegania charyzmatu zakonnego z czasów średniowiecznej fundacji. Chorzy mogli wtedy liczyć już wyłącznie na personel świecki, wspomagany przez obcych zakonników. A przecież według założyciela zakonu Guidona z Montpellier, jak i papieża Innocenty III, który zatwierdził zakon, jego członkowie mieli przede wszystkim sprawować opiekę nad chorymi. Pierwszym i obowiązkowym etapem na drodze do życia zakonnego był nowicjat, polegający na rocznej posłudze chorym w szpitalu zakonnym.  Zaniedbywanie, wręcz unikanie posługi chorym stawało się z czasem zjawiskiem permanentnym w postawie kanoników Świętego Ducha. Źródła z kolejnych lat potwierdzają, że bezpowrotnie odeszli oni od pierwotnej reguły i charyzmatu, spychając swoje powinności na zewnętrznych zakonników i służbę świecką. Opuściwszy sale szpitalne i chorych, duchacy koncentrowali swoje wysiłki na kumulowaniu beneficjów i utrzymywaniu najwyższych stanowisk administracyjnych w szpitalu. Nigdy już nie powrócili do pierwotnej reguły i czynnej pracy opiekuńczej z chorymi.
During the Middle Ages and the post-Tridentine period, hospitals as institutions under ecclesiastical administration were places where special care was taken for the religious life of their patients. Care was administered with equal concern for the physical cure of the sick as for the salvation of their souls. This was also the case at Rome’s Hospital of the Holy Spirit, founded in 1198 by Pope Innocent III. The religious and spiritual life of its patients was shaped by the permanently resident Canons Regular of the Holy Spirit, often assisted by priests from other orders. From its inception, the hospital consisted of two institutions – a shelter for foundlings and an infirmary. This text focuses on the service, care and nursing work performed on behalf of the sick by both local canons of the Holy Spirit and priests and monks from outside the hospital, mainly Capuchins or Reformanti, who were hired to assist the lay staff during the increased influx of the sick. For example, in 1759, 14 Capuchins were invited to help, with that number reaching 15 in 1783. For the Roman infirmary of the Canons of the Holy Spirit, the Capuchins were a sort of back-up that could always be used in times of need, both when it came to pastoral and nursing assistance. Depending on their function and duties, the Capuchins received appropriate remuneration for their service. While the Capuchins or Reformanti, serving as outsiders in the infirmary of the Holy Spirit, performed well in their entrusted mission of charity to the sick, the Canons Regular of the Holy Spirit themselves departed almost completely from their original rule. During the period in question, they practically abandoned their care responsibilities towards the sick, focusing instead on administrative functions. Their charitable work was neglected and raised many objections as early as in the 17th century, and it was even worse in the following one, as evidenced by the documents, which only mentions calls for observance of the monastic charism from the time of the medieval foundation. By then, the sick could only rely on lay staff, assisted by outsider monks, despite the fact, according to the order’s founder, Guidon de Montpellier, as well as Pope Innocent III, who approved the order, its members were primarily meant to care for the sick. The first and obligatory stage on the path to religious life was the novitiate, consisting of a year’s service to the sick in a religious hospital.  Neglect, or even avoidance of service to the sick became a permanent phenomenon in the attitude of the Canons of the Holy Spirit over time. Sources from subsequent years confirm that they irrevocably departed from the original rule and charism, relegating their duties to external monks and lay servants. Having left the hospital halls and the sick, the clerics concentrated their efforts on accumulating profits and maintaining top administrative positions at the hospital. They never again returned to the original rule and active care service with the sick.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2022, 119; 417-436
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Życie religijne i sakramentalne w Infirmerii Szpitala Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku
Religious and sacramental life in the Infirmary of the Hospital of the Holy Spirit in Rome in the 17th-18th centuries
Autorzy:
Surdacki, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1602524.pdf
Data publikacji:
2021-06-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Szpital Świętego Ducha
życie religijne
sakramenty święte
spowiednicy
Rzym
chorzy
Holy Spirit Hospital
religious life
sacraments
confessors
Rome
the sick
Opis:
W rozwoju szpitalnictwa wielką rolę odegrał założony pod koniec XII wieku przez Guidona z Montperllier szpitalny zakon Świętego Ducha. Tenże zakon prowadził ufundowany w 1198 r. przez papieża Innocentego III największy w Europie Szpital Świętego Ducha w Rzymie, który stał się modelem dla innych szpitali w świecie chrześcijańskim. Do zjednoczenia Włoch pełnił on dwie funkcje: przytułku dla podrzutków (brefotrofium) oraz szpitala-lecznicy dla chorych (infirmeria). Obie te instytucje pod względem liczby podopiecznych (podrzutków i chorych) nie miały sobie równych na naszym kontynencie. W ostatniej ćwierci XVIII wieku mógł on pomieścić 2000 osób, w większości chorych. W dawnych czasach szpitale pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha. Praktyczna troska o życie duchowe chorych i dopełnienie przez nich sakramentów świętych należała do dyżurujących spowiedników, a także do kapłanów polecających duszę umierających Bogu (raccommandatori dell’anime). W XVII wieku wszyscy oni byli zakonnikami Świętego Ducha. W późniejszych czasach, zwłaszcza w XVIII wieku, funkcję te często pełnili kapłani spoza szpitala, głównie kapucyni. Liczba wymienionych duchownych zmieniała się w zależności od potrzeb, zwiększała się na ogół latem wraz ze stałym w tym okresie wzrostem skali zachorowań i tym samym nasilenia umieralności w szpitalu. Głównym obowiązkiem spowiedników i polecających duszę Bogu było udzielanie sakramentu spowiedzi pensjonariuszom szpitalnym, zwłaszcza nowo przybyłym, a w sytuacji zagrożenia życia udzielenie im wiatyku i ostatniego namaszczenia na każde wezwanie dyżurnych, a także w wolnych chwilach pogłębianie podstaw wiary chrześcijańskiej chorych. Konsekwencją spowiedzi było zawsze udzielanie chorym komunii świętej. Ze wszech miar starano się zabezpieczyć, by żaden z chorych nie zmarł bez sakramentów świętych oraz by przy konających zawsze obecny był kapłan polecający duszę Bogu.
The hospital Order of the Holy Spirit, founded at the end of the 12th century by Guidon of Montpellier, played a major role in the development of hospitals. He ran the largest in Europe Holy Spirit Hospital in Rome, founded in 1198 by Pope Innocent III, which became a model for other hospitals in the Christian world. It performed two functions: an asylum for foundlings (brefotrophium) and a hospital-infirmary for the sick. Both of these institutions, were unmatched in Europe in terms of the number of charges (foundlings and the sick). In the last quarter of the 18th century, it could accommodate 2,000 people, most of them sick. In the old days, hospitals that were under church management were places where the religious life of those under their care was taken special care of. The physical healing of the sick and the salvation of their soul was cherished with the same care. This was also the case at the Holy Spirit Hospital in Rome. Practical care for the spiritual life of the sick and their completion of the sacraments belonged to the confessors on duty, as well as to the priests who recommended the souls of the dying to God (raccommandatori dell’anime). In the 17th century, they were all monks of the Holy Spirit. In later times, especially in the 18th century, these functions were often performed by priests from outside the hospital, mainly Capuchins. The number of the clergymen changed depending on the needs, usually increasing in summer, along with the constant increase in the incidence rate and thus the increase in mortality in hospitals. The main duty of confessors and those recommending souls to God was administering the sacrament of penance for hospital boarders, especially newcomers, and in a life-threatening situation, giving them viaticum and the last anointing at each call on duty. In their spare time, they were to deepen the foundations of the Christian faith of the sick. Holy Communion was always given to the sick as a consequence of confession. Efforts were made that none of the sick would die without the sacraments and that a priest would always be present with the dying, recommending the soul of the dying person to God.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2021, 115; 419-470
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kształtowanie się opieki pielęgnacyjnej nad chorymi w Europie Zachodniej w XVIII i w I połowie XIX wieku
The development of nursing care of the sick in Western Europe in the 18th and the first half of the 19th centuries
Autorzy:
Supady, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032077.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Tarnowie
Tematy:
"pielęgnowanie chorych" "nursing care of the sick"
Opis:
The Enlightenment ideology and the French Revolution had a very negative impact on the activities of religious congregations in respect of nursing care of the sick in hospitals in the 18th century. Emperor Napoleon I attempted to improve the existing situation by restoring the right for nursing care to nuns. In the first half of the 19th century, in Germany catholic religious orders had the obligation to provide nursing care and in the 30’s of the 19th century the Evangelical Church also joined charity work in hospitals by employing laywomen, i.e. deaconesses.
Ideologia oświecenia oraz Rewolucja we Francji miały bardzo negatywny wpływ na działalność zgromadzeń zakonnych w zakresie opieki nad chorymi w szpitalach w XVIII wieku. Cesarz Napoleon I starał się naprawić zaistniałą sytuację, przywracając siostrom zakonnym prawo pielęgnacji chorych. W Niemczech w I połowie XIX wieku ciężar opieki nad chorymi spoczywał na zakonach katolickich, a od lat 30. do pracy charytatywnej w szpitalach włączył się także kościół ewangelicki, zatrudniając w tym celu kobiety świeckie, tzw. diakonise.
Źródło:
Health Promotion & Physical Activity; 2019, 6, 1; 24-28
2544-9117
Pojawia się w:
Health Promotion & Physical Activity
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies