Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "the goodness" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Owoce Ducha Świętego w Ga 5,22-23
    I frutti dello Spirito Ga 5,22-23
    Autorzy:
    Kern, Krystyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/19962700.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    The fruit of the Spirit
    love
    joy
    peace
    longsuffering
    gentleness
    goodness
    faith
    meekness
    temperance
    Owoce Ducha Świętego
    miłość
    radość
    pokój
    cierpliwość
    uprzejmość
    dobroć
    wierność
    łagodność
    opanowanie
    Opis:
    L’autore dell’articolo prende di mira i frutti dello Spirito analizzandole come virtù presentate da Paolo nella lettera ai Galati. Dopo le analisi iniziali, riguardanti la terminologia, contesto e il numero delle virtù, si nota la presenza di una antitesi tra il corpo (sarks) e lo Spirito (pneuma), però percepita in modo semitico. Nel punto centrale vengono sviluppati ed approfonditi i singoli frutti dello Spirito. Si tratta delle singoli analisi – piuttosto esegetici – di seguenti termini: amore, gioia, pace, longanimità, bontà, benevolenza, fiducia, mitezza, padronanza di sé. La conclusione è l’unica, cioè le virtù costituenti il catalogo apparso in Ga 5,22-23 compongono un solo frutto dello Spirito che si riferisce immediatamente allo Spirito Santo.
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2012, 16; 35-46
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Piękno w dialogu – dialog o pięknie – piękno dialogu
    Autorzy:
    Wal, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/448080.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    transcendent values
    axiology
    the categories of aesthetic canons of beauty
    truth
    goodness
    beauty
    dialogue
    epiphany of the face
    interpersonal encounter
    wartości transcendentne
    aksjologia
    kategorie estetyczne
    kanony piękna
    Prawda
    dobro
    piękno
    dialog
    epifania twarzy
    międzyosobowe spotkanie
    Opis:
    The article takes up the idea of beauty in the dialogue. The starting point is the problem of the transcendental issue of truth, goodness and beauty. Considering the subject of beauty in terms of dialogue, first attention is drawn to the role of beauty in the dialogue itself. Then, the main themes of the dialogue about beauty are presented. Subsequently, the beauty of the dialogue itself is shown revealing in subjective terms the abundance of values of the epiphany of the face and the whole drama of interpersonal encounter.
    Źródło:
    Studia Socialia Cracoviensia; 2012, 4, 2
    2080-6604
    Pojawia się w:
    Studia Socialia Cracoviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Archer and Aristotle’s Doctrine of the Mean
    Autorzy:
    Koehn, Glen
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/633498.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    doctrine of the Mean
    virtue
    morality
    goodness
    judgments of right and wrong
    Opis:
    It is sometimes claimed that Aristotle’s doctrine of the Mean is false or unhelpful: moral virtues are not typically flanked by two opposing vices as he claimed. However, an explicit restatement of Aristotle’s view in terms of sufficiency for an objective reveals that the Mean is more widely applicable than has sometimes been alleged. Understood as a special case of sufficiency, it is essential to many judgments of right and wrong. I consider some objections by Rosalind Hursthouse to Aristotle’s theory and argue that they are based on a misunderstanding. However, there is indeed a tension in Aristotle’s view of goodness, hinted at in his claim that the good is "said in many ways".
    Źródło:
    Peitho. Examina Antiqua; 2012, 3, 1; 155-168
    2082-7539
    Pojawia się w:
    Peitho. Examina Antiqua
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy Boża wola może być podstawowym kryterium dobra moralnego? Polemika z tezą Kaia Nielsena
    Can God’s will be the fundamental criterion of moral goodness? Polemics with Kai Nielsen’s thesis
    Autorzy:
    Józefowicz, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/494527.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie
    Tematy:
    religia
    moralność
    Boża wola
    podstawowe kryterium dobra moralnego
    epifanie biblijne
    uzasadnione przekonanie teistyczne
    model poznawczy Alvina Plantingi
    ludzka wolność
    odpowiedzialność moralna
    religion
    morality
    will of God
    the basic criterion of moral goodness
    biblical epiphanies
    warranted theistic belief
    cognitive model of Alvin Plantinga
    human freedom
    moral responsibility
    Opis:
    Artykuł stanowi polemikę z tezą Kaia Nielsena o niemożliwości uznania Bożej woli za fundamentalne kryterium moralności w życiu człowieka wierzącego. Autor artykułu na podstawie przykładów biblijnych epifanii i ich konsekwencji dla moralnych przekonań doświadczających je osób wykazuje, że teza Nielsena opiera się na uproszczonym i niepełnym obrazie doświadczenia religijnego, a konkretnie chrześcijańskiego doświadczenia Boga jako autorytetu moralnego. Autor pokazuje, że odwołując się do modelu uzasadnionego przekonania religijnego Alvina Plantingi można obronić racjonalność uznania Bożej woli za podstawowe kryterium ocen moralnych.
    This article is polemics with the thesis of Kai Nielsen about the impossibility of God’s will being the fundamental criterion of morality in the life of the believer. It is shown, on the basis of biblical examples of epiphanies and their moral consequences in the lives of the believers that Nielsen’s thesis in based on simplified and incomplete account of religious experience, particularly the Christian experience of God as moral authority. It is suggested that Alvin Plantinga’s model of warranted Christian belief can be employed to defend the rationality of acknowledging God’s will as the basic standard of moral judgment.
    Źródło:
    Rocznik Teologiczny; 2014, 56, 1; 103-120
    0239-2550
    Pojawia się w:
    Rocznik Teologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Doświadczenie i ewolucja greckiego ideału piękna w koncepcji Pseudo-Dionizego Areopagity. Artysta jako pokorny hymnograf
    Autorzy:
    Miśkiewicz, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/668821.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Plato
    Plotinus
    Pseudo-Dionysius the Areopagite
    Beauty
    the Goodness
    the Truth
    philosophy
    Christianity
    art
    music
    idea
    Platon
    Plotyn
    Pseudo-Dionizy Areopagita
    Piękno
    Dobro
    Prawda
    filozofia
    chrześcijaństwo
    sztuka
    muzyka
    Opis:
    Beauty, as one of the key concepts of classical philosophy and affirmed by Christianity, is subject to further evolution. In its hierarchy, as Plato stressed, it rises from the physicality through actions and laws up to the truth that reveals beauty in and of itself – unchanging and eternal. Plotinus believed in the beauty of things from their presence in the ideal, which is true Oneness. Higher areas of beauty can be seen only by the soul. The culmination of Beauty as recognized Plotinus is the highest Beauty and the supreme Good in itself that gives everything and loses nothing. According to the theory of emanation, beauty also passes into deeds and cultivated activities, especially art, which as a tool portrays and reveals the essence of things. Participation in giving form to eternal beauty is possible because a man, an artist, has a vision of eternal ideas. Plotinus established a hierarchy of those, who because of their predispositions are able to advance and discover the beauty of the divine mind: musician – aficionado – philosopher. This three-stage initiation was transformed by Pseudo-Dionysius into the concept of the celestial hierarchy and the Church hierarchy. Together, they form the way to know God’s Truths. Highest beings receive the doctrine of God’s miracles by means of illumination. Next, they pass it down to the lower hierarchies so that they can glorify and receive God according to their predispositions. In this way, says Dionysius, the texts of the Bible provide the people with hymns, sung by the angels of the highest hierarchy in which was revealed the greatness of their extraordinary light. Hymns and canticles which are sung by the Church are a reflection of the spiritual hymns from the celestial hierarchy. According to Dionysius, any other being participates in beauty because it comes from God, and therefore it can become a source of the most profound contemplation. The concept of Plotinus implies breaking down barriers in the quest to catch a glimpse of beauty, suitable to lead both the musician, the artist, and the lover, so that they can see the true beauty. For Dionysius, the musician is a recipient and utterer of the beauty which is contained in the eternal, heavenly hymns. His faith makes him a tool of God, and he becomes a humble hymnist.
    Piękno, jako jedno z kluczowych pojęć filozofii klasycznej, przejęte przez chrześcijaństwo, podlegało dalszej ewolucji. W swej hierarchii, jaką kreślił Platon, piękno wznosi się od cielesności poprzez czyny i prawa aż do prawdy, która odsłania piękno samo w sobie – niezmienne i wieczne. Plotyn uzależniał piękno rzeczy od ich udziału w idei będącej prawdziwą jednością. Wyższe rejony piękna postrzegane mogą być jedynie przez duszę. Punktem kulminacyjnym piękna w ujęciu Plotyna jest Arcypiękno i najwyższe Dobro samo w sobie, które dając wszystko, nie bierze i nie ujmuje sobie niczego. Zgodnie z teorią emanacji to piękno przechodzi również na czyny i uprawiane zajęcia, w tym przede wszystkim sztukę, traktowaną jako narzędzie ukazywania idei, odsłaniającą istotę rzeczy. Udział w odwzorowywaniu piękna wiecznego jest możliwy, bo człowiek – artysta – chociaż stworzony ze zmieszanych substancji, posiada odblask wiecznych idei. Plotyn ustalił hierarchię tych, którzy ze względu na swoje predyspozycje, zdolni są odbyć drogę wzwyż i odkryć arcypiękno boskiego Rozumu. Są nimi: muzyk – miłośnik – filozof. Ta trójstopniowa inicjacja została przez Pseudo-Dionizego przekształcona w koncepcję hierarchii niebiańskiej i odpowiadającą jej koncepcję hierarchii kościelnej. Wspólnie tworzą one drogę do poznania boskich Prawd. Najwyższe substancje odbierają naukę o cudach bożych drogą iluminacji i dalej przekazują ją w dół, niższym hierarchiom, by i one mogły otwierać się na wysławianie i przyjęcie Boga, stosownie do swoich predyspozycji. W ten sposób, stwierdza Pseudo-Dionizy, teksty Pisma przekazały ludziom hymny śpiewane przez Anioły najwyższej hierarchii, w których ukazana została cała wielkość ich niezwykłej światłości. Hymny i kantyki śpiewane przez Kościół są więc odbiciem hymnów pochodzących z hierarchii niebiańskiej. Według Pseudo-Dionizego każdy byt, ponieważ pochodzi od Boga, partycypuje w pięknie, dlatego może stać się źródłem najpiękniejszych kontemplacji. Koncepcja Plotyna zakłada przełamywanie barier w dążeniu do ujrzenia piękna, odpowiednie poprowadzenie muzyka i miłośnika, aby mogli oni ujrzeć prawdziwe piękno. U Dionizego muzyk jest odbiorcą i przekazicielem piękna zawartego w wiecznych, niebiańskich hymnach. Jego wiara sprawia, że staje się bożym narzędziem, pokornym hymnografem.
    Źródło:
    Pro Musica Sacra; 2014, 12
    2083-4039
    Pojawia się w:
    Pro Musica Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wychowanie ku dobru – w perspektywie Tischnerowskiej koncepcji człowieka agatologicznego
    Education towards the goodness – in Tischner’s view of the agathological human
    Autorzy:
    Adamczyk, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/469770.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    wychowanie ku dobru
    nauczyciel
    koncepcja człowieka agatologicznego
    Józef Tischner
    Education towards the goodness
    tutor
    view of agathological human
    Joseph Tischner
    Opis:
    Artykuł dotyczy zagadnienia wychowania w perspektywie agatologicznej. Podstawę takiego wychowania stanowi filozoficzna refleksja nad człowiekiem jako bytem, którego celem jest integralny rozwój ku pełni człowieczeństwa. Taką refleksję podejmuje Józef Tischner. Jego koncepcja człowieka agatologicznego koncentruje się na realizacji i konkretyzacji „ja” aksjologicznego, wynika bowiem ze stosunku człowieka do wartości. W takiej perspektywie w procesie wychowania istotne jest dialogiczne spotkanie wychowanka z wychowawcą, które stanowi szansę na przeżycie wartości i podążanie w kierunku dobra. Ze strony wychowawcy zakłada to konieczność świadczenia o dobru oraz inspirowanie wychowanka do poszukiwania twórczych dróg jego realizacji w życiu.
    The article concerns issues of education in agathological prospect. Base of this education determines philosophical reflection on a human as a being, which aim is entire development towards the fullness of humanity. This reflection is taken by Joseph Tischner. His concept of agathological human is concentrating on realisation and concentration of axiological „I”, as a result of relations human to quality. Dialogical meeting between pupil and tutor is significant in this prospect in the process of education, which determines chance on experiencing value and moving towards the goodness. Main tutor responsibilities are necessity of evidencing about goodness and inspiring the pupil to searching creative ways in his life.
    Źródło:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2015, 22; 211-228
    1230-0780
    2719-4337
    Pojawia się w:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Na czym polega orientacja na dobro w działaniu?
    What is the orientation on the good in action?
    Autorzy:
    Czyrnek, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/514872.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Fundacja dzień dobry! kolektyw kultury
    Tematy:
    action-oriented the good
    onotological good
    will
    moral goodness
    goal.
    działanie zorientowane na dobro
    dobro ontologiczne
    wola
    dobro moralne
    cel.
    Opis:
    The article explained why we can say that the action is oriented to the good. By clarifying the meaning of the good in general, good ontological and subsequent refinement of moral goodness shown how to understand those targeting the good and why it could not be otherwise. Further present structure of the cognitive powers and the nature of the ultimate goal served to deepen understanding of the issues. Orientation on the good in action will therefore rely on the fact that the will of necessity is aimed at goal, and the goal is always a good within the meaning of the ontological.
    Źródło:
    Amor Fati; 2016, 2(6); 49-67
    2449-7819
    Pojawia się w:
    Amor Fati
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Gniew Boga" według św. Tomasza z Akwinu
    God’s “Wrath” according to St. Thomas Aquinas
    Autorzy:
    Zarzycki, Stanisław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1044647.pdf
    Data publikacji:
    2018-03-05
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    poznanie Boga
    gniew Chrystusa
    Boży gniew
    Boża dobroć
    spełnienie
    knowing God
    the wrath of Christ
    God’s “wrath”
    God’s goodness
    satisfaction
    Opis:
    Autor wychodzi od pytania: Czy Bóg może się gniewać na człowieka?, i zmierza do odpowiedzi na kwestie „gniewu” Boga, wychodząc od zagadnienia poznania Boga. Bytowa odmienność Boga od człowieka są przyczyną tego, że o uczuciowości Boga, w tym o gniewie nie można mówić w sensie właściwym ale jedynie analogicznym do gniewu człowieka. Eksplikacja „gniewu” Boga domaga się zatem syntetycznego ukazania gniewu człowieka,  jego motywów, rodzajów i funkcji. W drugiej części artykuł ukazuje pojęcie „gniewu” Boga w sensie metaforycznym, przybliża jego przedmiot  i cel.  Objaśnia na czym polegał „gniew” Boga wobec pogan opierających się na mądrości ludzkiej, a następnie wobec Żydów pokładających ufność w wartości uczynków Prawa Mojżeszowego. Gniew Chrystusa zostaje ukazany w ramach tajemnicy wcielenia i realności człowieczeństwa Chrystusowego. W końcowej części artykuł przedstawia w jaki sposób św. Tomasz objaśniał „uśmierzenie”  „gniewu” Bożego przez akt zadośćuczynienia za grzechy ludzkości dokonany przez Chrystusa w Jego Mece i Ofierze i porównuje tę wykładnię „gniewu” Bożego ze stanowiskiem innych teologów.
    The article starts with the question: Can God be angry with man? in attempting to explore the issue of God’s wrath. The problem of knowing God is taken as the point of departure. The existential “otherness” between God and man is one reason why God’s emotionality, including anger, cannot be discussed in isolation but only by analogy to man’s anger. Therefore, the explication of God’s “wrath” demands first of all a synthetic presentation of man’s anger, including its origins, types and functions. In the second half of the article, the author presents the notion of God’s wrath in a metaphorical sense, shedding some light upon its object and purpose. He explains the nature of God’s wrath toward pagans, who relied on human wisdom, and then toward Jews, who placed their trust in the value of the Law of Moses. The wrath of Christ is shown within the framework of the mystery of incarnation, the reality of the humanity of Christ, and His attitude toward certain categories of people. In its conclusion, the article first presents the way of “mitigating” God’s wrath, according to Aquinus, through the satisfaction for the sins of humanity performed by Christ in His passion and the sacrifice of the cross, and then compares this interpretation of overcoming God’s “wrath” with the viewpoints of other theologians. 
    Źródło:
    Verbum Vitae; 2018, 33; 385-421
    1644-8561
    2451-280X
    Pojawia się w:
    Verbum Vitae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    MASTER IN PERSONALISTIC EDUCATION
    MISTRZ W WYCHOWANIU PERSONALISTYCZNYM
    Autorzy:
    Łukjaniuk, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/576992.pdf
    Data publikacji:
    2018-12
    Wydawca:
    Międzynarodowy Instytut Innowacji Nauka – Edukacja – Rozwój w Warszawie
    Tematy:
    dobro
    Personalism
    personalistic model
    master
    truth
    goodness
    self-cognition
    dialogue
    authenticity
    upbringing in "personal view"
    upbringing in the "view of functioning"
    personalizm
    model personalistyczny
    mistrz
    prawda
    piękno poznawanie samego siebie
    dialog
    autentyczność
    wychowania w „optyce osobowej"
    wychowanie w „optyce funkcjonowania”
    Opis:
    The subject of the article is a personalistic education and placing the teacher-educator in the role of a master. In personalistic education, emphasis is placed on assisting the student in becoming a full person by opening him to the values of truth, goodness and beauty. It was assumed that this upbringing leads to self-education, and is carried out through dialogue and authenticity, and thus it can be effectively carried out only in co-operation: family, school and religious community, understood as guarantor and carrier of absolute values. Implemented at the school level, it should help the student gain a per-sonal insight into the world of higher values and teach him to make the fundamental value of his own choices. As a result, it was found that the teacher is a teacher-educator who enjoys spiritual and intellectual authority, directs his activities to form the whole person, and his goal is to enable the student to formulate independent judgments about reality. The master is a teacher who, having an uncommon level of knowledge and extensive ex-perience in a given field, is able to develop it in others, fascinate as a personal model, inspire, arouse the passion of seeking truth, growing in goodness and love of beauty; give direction to the student's search and discreetly control, and finally enjoy the fruits of working together with him.
    Przedmiotem artykułu jest zapoznanie się z tematem wychowania personalistycznego oraz miejsca nauczyciela-wychowawcy, jako mistrza. Przypomniano, że w wychowaniu personalistycznym kładzie się nacisk na wspomaganie ucznia w stawaniu się pełnym czło-wiekiem poprzez otwieranie go na wartości prawdy, dobra i piękna. Założono, że wycho-wanie to ma być prowadzeniem do auto-wychowania, dokonuje się przez dialog i auten-tyczność, a zatem może być skutecznie prowadzone tylko we współpracy: rodziny, szkoły i wspólnoty religijnej, rozumianej jako gwarant i nośnik wartości absolutnych. Realizo-wane na poziomie szkoły winno ono pomagać wychowankowi uzyskać osobisty wgląd w świat wyższych wartości i nauczyć go czynić z wartości zasadnicza stawkę własnych wy-borów. W rezultacie stwierdzono, że mistrzem jest ten nauczyciel-wychowawca, który cie-szy się autorytetem duchowym i intelektualnym, kieruje swoje działania formacyjne do całej osoby, a jego celem jest uzdolnienie wychowanka do samodzielnego formułowania sądów o rzeczywistości. W takim razie mistrzem jest ten nauczyciel, który - posiadając w nieprzeciętnym stopniu wiedzę oraz duże doświadczenie w danej dziedzinie - umie rozwi-jać je u innych, fascynować, jako wzór osobowy, inspirować, budzić pasję szukania prawdy, wzrastania w dobru i umiłowania piękna; nadawać kierunek poszukiwaniom ucznia i dyskretnie kontrolować, a na końcu cieszyć się wraz z nim owocami wspólnej pracy.
    Źródło:
    International Journal of New Economics and Social Sciences; 2018, 8(2); 465-472
    2450-2146
    2451-1064
    Pojawia się w:
    International Journal of New Economics and Social Sciences
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Sumienie eklezjalne" w blasku prawdy, dobra i zbawienia
    "Ecclesial Conscience" in the Light of the Truth, the Good and Salvation
    Autorzy:
    Parzych-Blakiewicz, Katarzyna
    Kopiec, Maksym
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1050962.pdf
    Data publikacji:
    2020-03-17
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Prawda
    Dobro
    sumienie
    Veritatis splendor
    Caritas in veritate
    Lumen fidei
    the truth
    the goodness
    conscience
    Opis:
    Artykuł przedstawia kwestię sumienia eklezjalnego jako osobowej przestrzeni, w której człowiek wierzący dokonuje oceny swojej działalności eklezjotwórczej. Kształtowanie sumienia wiernych w formacie eklezjalnym jest zgodne z teandryczną i zarazem misyjną naturą Kościoła. Zagadnienie jest ukazane na bazie trzech dokumentów papieskich: Veritatis splendor, Caritas in veritate, Lumen fidei. Źródła te wyjaśniają związki między absolutną Prawdą, Dobrem i Miłością jako transcendentaliami warunkującymi indywidualny proces zbawienia człowieka.
    The article presents the issue of ecclesial conscience as a personal space in which a believer man evaluates his own ecclesiological activity. The formation of the faithful conscience in an ecclesial format is in line with theandric and at the same time missionary nature of the Church. The issue is shown based on three papal documents: Veritatis splendor, Caritas in veritate, Lumen fidei. These sources explain the relationship between absolute Truth, Goodness and Love as transcendentals conditioning the individual process of human salvation.
    Źródło:
    Teologia w Polsce; 2018, 12, 2; 143-159
    1732-4572
    Pojawia się w:
    Teologia w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miejsce Norwida w kulturze
    Norwid’s place in culture
    Autorzy:
    Masłowski, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1799422.pdf
    Data publikacji:
    2021-07-01
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    człowiek
    cesarstwo
    cywilizacja
    dialog
    dobro
    inteligencja
    kopuła
    kościół
    kultura
    nowoczesność
    od-poczynanie
    Oświecenie
    parabola
    poezja
    praca
    Romantyzm
    Solidarność
    transcendencja pozioma
    uniwersalizm etyczny
    humanity
    empire
    civilization
    dialogue
    goodness
    intelligence
    copula
    church
    culture
    modernity
    un-making
    the Enlightenment
    parable
    poetry
    work
    Romanticism
    Solidarity
    horizontal transcendence
    ethical universalism
    Opis:
    Norwida, nawet w obecnej fazie „postnowoczesności”, nie sposób sprowadzić do jednej formuły – jest raczej „konstelacją”, wymagając od czytelników „dyskusji nieustającej” problemów czasu. W centrum uwagi znajduje się człowiek w perspektywie dualistycznej, zmuszającej do poszukiwania syntezy materii z duchem, w perspektywie uniwersalizmu etycznego. Odwołuje się do „kopuły„monologu-nieustannie-się-parabolizującego”: kultury jako paraboli świata. Oryginalna estetyka „bieli” odwołuje się jakby do „łagodnego powiewu wiatru” z Biblii świadczącego o przejściu Boga i jest znakiem sprzeciwu wobec romantycznego uwielbienia wulkanu, któremu przeciwstawia wagę pracy. Filozofia ta, rozwinięta przez Brzozowskiego, Tischnera i Jana Pawła II doprowadziła do samoograniczającej się rewolucji „Solidarności” lat 1980-81, i ostatecznie do delegitymizacji i upadku komunizmu; po dwusetletnim panowaniu krwawego mitu rewolucji francuskiej – do przemiany paradygmatu przemian historycznych w świecie. Norwid opracowywał romantyzm epoki przemysłowej, i przeciwstawiając się mesjanizmowi martyrologicznemu narodu wypracował swoisty „mesjanizm pracy”. Łączył go z wizją Kościoła człowieka, który „przepala glob, Sumieniem”. Kościołowi globu – przeciwstawiał parafiańszczyznę, „kościół zmieniony w salonik”. Liczy się człowiek a nie instytucja, dobro a nie Sakrament formalny. Chodzi o zmartwychwstawanie świata, a sztuka jest kościołem pracy. Bliska mu była perspektywa antropocentryczna, gdzie człowiek wezwany jest do „od-poczynania”, poczynania na nowo, w drugiej potędze – błędów przeszłości. Swoim językiem i stylem Norwid konstruował nową warstwę społeczną – inteligencji – (Łapiński) jako rodzaj kopuły narodu, zwornika sumienia, świadomości zbiorowej. Tworząc rodzaj międzyosobowej transcendencji poziomej zarówno wzwyż jak wszerz społeczeństw. Przeciwieństwem narodu ze swoją kulturą jest „cesarstwo” – źródło niewoli. Zniewalające zwłaszcza Europę Środkowo-Wschodnią. Szczególnie ważne jest starcie się cywilizacji azjatyckiej z chrześcijaństwem, czyli Europą zachodnią, „rzymską”. Poeta stawia jednak Słowianina w opozycji zarówno do Wschodu jak do Zachodu. Pada nacisk na procesualny a nie esencjonalistyczny charakter kultur narodowych. Problem dialogiczności Norwida czy dominującego monologu dzieli badaczy. Ale Norwid jest w pewnym sensie Mistrzem, nauczycielem, który wciela Innego, wciela Mądrość własnym Głosem i Gestem. Istota Mądrości jest antropocentryczna, gdyż człowiek jest kapłanem, choć „bezwiednym / I niedojrzałym”, co obala podział na sacrum i profanum. Poprzez swój uniwersalizm etyczny Norwid przynosi odpowiedzi również na Oświeceniowy kryzys pojęcia uniwersalizmu racjonalności. Emancypacja jednostki nie powinna bowiem prowadzić do rezygnacji z przynależności, co jest wspólne modernizmowi Norwida i Europy środkowej (Ch. Delsol). Kultury jako wyraz pragnienia zbiorowego kształtują odpowiedzialność i poczucie przynależności – są też odpowiedzią na kryzys indywidualizmu narcystycznego naszej epoki.
    Even in today’s “postmodern” world, Norwid cannot be reduced to a single formula. He is rather a “constellation,” requiring that readers join the “continual discussion” on issues specific to a given era. His focus is on humanity, which he regards from a dualist perspective that necessitates pursuing a synthesis of matter and spirit under the sign of ethical universalism. Norwid refers to the “cupola of ‘a monologue-that-keeps-parabolizing-itself’” andregards culture as the parable of the world. His original aesthetics of “whiteness” refers, as it were, to the biblical “gentle gust of wind,” which announces God’s presence and indicates the rejection of the Romantic veneration for volcanoes, which he contrasts with the importance of work. This kind of philosophy, developed by Brzozowski, Tischner and John Paul II, has led to the self-limiting revolution of Solidarity in the years 1980-81, and ultimately to the de-legitimization and fall of communism; finally, after the bloody myth of the French Revolution reigned for two hundred years, this philosophy altered the paradigm of historical changes around the world. Norwid elaborated on the industrial-era Romanticism and opposed martyrological messianism, developing the original idea of a “messianism of work,”linking it with a vision of human Church, which “burns through the Globe with conscience.”He would contrast the global church with the parochial “church-turned-living-room.”Human beings count more than institutions, he argued, just like goodness prevails over formal sacraments. With the ultimate goal defined as the resurrection of the world, art becomes a church of work. Norwid embraced an anthropocentric perspective, in which human beings are called upon “to un-make” [od-poczynać] the mistakes of the past, and thus to begin afresh at a whole new level. With his language and style Norwid was constructing a new social stratum: intelligentsia (Łapiński), understanding it as the nation’s copula, i.e. the unifying force of conscienceand the collective consciousness. It would form an interpersonal, horizontal transcendence spanning the length and breadth of societies. The opposite of nation and its culture is “empire” – the root of subjugation – which particularly enslaved Central and Eastern Europe. Of special importance is the clash between Asian civilization and the “Roman” one, i.e. Christianity or Western Europe. However, the poet opposes Slavs to both the Westerners and the Easterners, emphasizing the processualand not the essentialistcharacter of national cultures. The question whether Norwid’s work is fundamentally dialogic or monologic in character continues to divide scholars. However, Norwid is in a way a Master or teacherwho embodies the Other and incarnates Wisdom in his Voice and Gesture. The nature of Wisdom is anthropocentric because man is a priest, although “involuntary / And immature,” which abolishes the distinction between the sacred and the profane. Through his ethical universalism Norwid provides a solution to the Enlightenment crisis of universal reason. Emancipation of the individual should not entail abandoning a sense of belonging, which is something that Norwid’s modernism shares with that of Central Europeans (Ch. Delsol). Understood as the expression of collective desires, cultures shape responsibility and a sense of belonging, at the same time constituting an answer to the crisis of narcissistic individualism characteristic for our times.
    Źródło:
    Studia Norwidiana; 2021, 39 Specjalny; 5-36
    0860-0562
    Pojawia się w:
    Studia Norwidiana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Artemis and Thecla. Τhe Meeting of the Ancient Goddess with the Christian Female Apostolic Saint in the First Four Centuries of Christianity (Historical and Comparative Reflections)
    Artemida i Tekla. Spotkanie starożytnej bogini z chrześcijańską świętą apostolską w pierwszych czterech wiekach chrześcijaństwa (Refleksje historyczno-porównawcze)
    Autorzy:
    Despotis, Sotirios
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/38416559.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    Isapostle
    Paul the Apostle of Nations
    goodness
    Równy Apostołom
    Paweł Apostoł Narodów
    bogini
    Opis:
    The paper’s subject is about the interaction between the cult of the goddess Artemis and the cult of St Thecla of Iconium throughout the Eastern Mediterranean in the initial four centuries of Christianity in particular. The phenomenon is investigated regarding the literature, the cities, social groups and personalities mostly associated with the cultural meeting of the free-spirited but fearsome goddess protector of the wilderness, virginity and childhood with the virgin heroine of the Cross and alleged apostolic companion of Paul for spreading the Logos of life to the nations.
    Tematem artykułu jest interakcja między kultem bogini Artemidy a kultem św. Tekli z Ikonium we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, zwłaszcza w pierwszych czterech wiekach chrześcijaństwa. Zjawisko to jest badane w odniesieniu do literatury, miast, grup społecznych i osobistości związanych głównie z kulturowym spotkaniem wolnomyślnej, ale przerażającej bogini, obrończyni pustyni, dziewictwa i dzieciństwa, z dziewiczą bohaterką Krzyża i domniemaną apostolską towarzyszką Pawła w szerzeniu Logosu życia wśród narodów.
    Źródło:
    ELPIS; 2022, 24; 127-130
    1508-7719
    Pojawia się w:
    ELPIS
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies