Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "the Baroque" wg kryterium: Temat


Tytuł:
„Co jsou svatí anjelé, jak jsou na lidi laskaví“. K tematizaci anděla v české literatuře doby barokní
„Who are the holy angels, how kind they are to people“: the Themes of the Angel in the Czech Literature of the Baroque Period
„Kim są święci aniołowie, jak są dla ludzi uprzejmi [łaskawi]”. Do tematu anioła w czeskiej literaturze okresu baroku
Autorzy:
Bočková, Hanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/951907.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Fundacja Naukowa Katolików Eschaton
Tematy:
barokní zbožnost
nábožensky vzdělávací literatura anděl
Theatrum divinum Matouše Konečného (1569 – 1622)
Knížka pobožná o svatých anjelích Valentina Bernarda Jestřábského (1630 – 1710)
česká literatura
literatura 17. století
Matouš Konečný (1569 – 1622)
The pious book about holy angels Valentin Bernard Jestřábský (1630 – 1710)
Czech literature
literature of the 17th century
Baroque piety
religious educational literature
angel
Theatrum divinum
Barokowa pobożność
religijna literatura dydaktyczna
anioł
Matouš Konečný (1569-1622)
Nabożna księga o świętych aniołach Valentin Bernard Jestřábský (1630-1710)
literatura czeska
literatura XVII wieku
Opis:
Článek na příkladu dvou českých textů doby barokní ukazuje, jakým způsobem bylo použito téma anděla a andělské úcty k cílům nábožensky vzdělávacím. Theatrum divinum (1616) nekatolíka M. Konečného je encyklopedie založená na vizi světa jako božího divadla, v němž je v šesti dějstvích (šesti dnech stvoření světa) vyložena podoba makro- a mikrokosmu. Víra v anděly je jeho součástí a její výklad je ilustrovaný biblickými příklady. Knížka pobožná o svatých anjelích (1699) jezuity V. B. Jestřábského zachycuje spiritualitu vrcholného baroka. V centru její pozornosti je vzájemný vztah člověka a anděla, kultivuje čtenářovu zbožnost, schopnost meditace a modlitby. Dobovou představu o andělu jako průvodci člověka životem využívá Jestřábský i v alegorické próze Vidění rozličné sedláčka sprostného (1710 nebo 1716). Interpretace textů se opírá o strukturální analýzu, pokouší se též charakterizovat autorskou strategii zaměřenou na prohloubení znalosti víry modelového recipienta. Přínos článku lze spatřovat v tom, že zvolené texty sleduje též z hlediska jejich významné funkce mimoliterární, prezentuje metody a postupy, které vedou modelového recipienta k rozvíjení úcty k andělům a tím i k prohloubení jeho zbožnosti.
Using two examples of Czech texts of the Baroque period the article shows the way how the theme of angels and respect for the angels was used for religious educational goals. Theatrum divinum (1616) by a non-Catholic - M. Konečný is an encyclopedia based on the vision of the world as God´s theatre which describes in six acts (6 days of the creation of the world) the form of macro- and microcosm. The belief in angels is the part of this vision and its interpretation is illustrated by biblical examples. The pious book about angels (1699) by the Jesuit V. B. Jestřábský captures the spirituality of the high Baroque period. It focuses on the mutual relationship between a man and an angel, cultivates the reader´s piousness, his ability to meditate and to pray. Jestřábský uses the contemporary idea of angels as man’s guides to life also in the allegorical prose Various visions of an ordinary peasant (1710 or 1716). The interpretation of the texts is based on a structural analysis and also attempts to characterize the author´s strategy aimed to deepen the knowledge of a model recipient’s faith. The contribution of this article can be seen in the fact that it analyses the chosen texts also from the point of view of their significant extra-literary function, it presents the methods and procedures that lead the model recipient to developing a respect for angels and thus to deepening his/ her piety too.
Stosując dwa przykłady czeskich tekstów z okresu baroku, artykuł pokazuje sposób, w jaki temat aniołów i szacunek (cześć) dla aniołów używano do celów edukacyjno-religijnych (dydaktyczno-religijnych). Theatrum Divinum (1616) napisana przez nie-katolika Matouša Konečnego (Mateusza Koniecznego) jest encyklopedią opartą o wizję świata jako teatru Boga, który opisuje wq sześciu aktach (6 dni Stworzenia świata) formy makro- i mikro-kosmosu. Wiara w anioły jest częścią tej wizji a jej interpretację zilustrowano biblijnymi przykładami (przykładami z Biblii). Nabożna księga o swiętych aniołach (1699) jezuity Valentina Bernarda Jestřábský’ego (Walentyna Bernarda Jastrzębskiego) przejmuje duchowość wysokiego (wzniosłego) okresu baroku. Ona skupia się na wzajemnych relacjach pomiędzy człowiekiem i aniołem, kultywuje pobożność czytelnika, usprawnia jego zdolność do medytacji i modlitwy. Jestřábský (Jastrzębski) używa współczesnej mu koncepcji (idei) aniołów jako człowieczych przewodników w życiu także w alegorycznej prozie Różne wizje zwykłego chłopa (1710 albo 1716). Interpretacja tekstu opiera się na analizie strukturalnej, spróbowano też scharakteryzować strategię autorską mającą w zamierzeniu pogłębić poznanie wiary modelowego odbiorcy. Wkład artykułu można dostrzec w tym, że wybrane teksty wynikają także z punktu widzenia ich znaczących funkcji pozaliterackich, prezentuje metody i praktyki, które wiodą modelowego odbiorcę do rozwijania szacunku do aniołów i tym samym także i do pogłębienia jego pobożności (religijności).
Źródło:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education; 2014, 3(7); 29-46
2299-9922
Pojawia się w:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Iam seges est ubi troia fuit". Inskrypcje z nieistniejącej sali klasztoru cystersów w Bledzewie
“Iam seges est ubi Troia fuit”. Inscriptions from the no longer existing hall of the Cistercian monastery in Bledzew
Autorzy:
Grabowska, Bożena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/545231.pdf
Data publikacji:
2017-12-31
Wydawca:
Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
Tematy:
Bledzew
klasztor cystersów
barok
materiał źródłowy
archiwum w Poznaniu
konsystorz poznański
Cistercian monastery
the Baroque
source material
Archive in Poznan
Consistory of Poznan
Opis:
Tekst opisuje dokument znajdujący się w zbiorach Archiwum Państwowego w Poznaniu. Jest to odpowiedź przeora bledzewskiego O. Jana Nepomucena Kalacińskiego i trzech innych profesów na ankietę przesłaną przez Konsystorza Poznańskiego z dnia 3 lipca 1828 r. z pytaniami o ilość mszy i innych nabożeństw sprawowanych w parafiach obsługiwanych przez cystersów, a także o treść znajdujących się w budynkach kościel-nych inskrypcji. Udzielony respons zawiera opis jednej z sal klasztornych, zdobionej malowidłami i napisami. Z ich treści wynika, iż wykonano je w następstwie obchodów jubileuszu 600-lecia ustanowienia reguły cystersów, który był obchodzony uroczyście w całym zakonie w 1699 roku. Malowidła musiały powstać po 1776 r., możliwe, że ich autorem był malarz Jan Seifrit (Szyfert), którego nazwisko zostało odnotowane w księdze wydatków klasztoru bledzewskiego. Znalezisko jest tym cenniejsze, iż sam klasztor w Bledzewie nie zachował się. Został rozebrany w 1843 r. i nie wiadomo jak wyglądało jego wnętrze. Opisany rękopis informuje o fazach budowy klasztoru, osobach, które przyczyniły się do jego powstania a także podaje wygląd jednej z najważniejszych sal klasztornych.
The article presents a document from the collection of the State Archive in Poznan. It is a response of the Prior of Bledzew, Fr. Jan Nepomucen Kalaciński and three other professors to a questionnaire sent by the Consistory of Poznan on July 3rd, 1828 with questions about the number of holy masses and other services conducted in the Cistercian parishes as well as about the contents of inscriptions in church buildings. The response contains a description of one of the monastery halls decorated with paintings and inscriptions. From the contents of the inscriptions it follows that they were made in consequence of ceremonious celebrations of the 600th anniversary of founding the Cistercian rule in 1699. The paintings were supposedly made after 1776, probably by painter Jan Seifrit (Szyfert), whose name was recorded in the account book of the monastery. The finding is all the more valuable that the monastery in Bledzew no longer exists. It was dismantled in 1843 and there is no information about its interior design. The described manuscript informs about the stages of the monastery’s construction, people who contributed to its erection and describes one of its most important halls.
Źródło:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2017, 128; 71-85
0137-3218
2720-0590
Pojawia się w:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Nie zatwardzajcie serc waszych...”. Problem sklerokardii w twórczości Wacława Potockiego (na podstawie Nowego zaciągu… i Dyjalogu o zmartwychwstaniu Pańskim). Część pierwsza: Retoryczne aspekty sklerokardii
“Do not harden your hearts...”. The problem of sclerocardia in the works of Waclaw Potocki (based on Nowy Zaciąg... and Dyjalog o zmartwychwstaniu Pańskim). Part 1: Rhetorical aspects of sclerocardia
Autorzy:
Dziemian, Olga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32083854.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
Tematy:
Wacław Potocki
Nowy zaciąg
Dyjalog o zmartwychwstaniu Pańskim
sklerokardia
serce
zatwardziałość serca
retoryka
obrazowanie
barok
literatura religijna
epika
dramat
dialog
mesjada
zmysłowość
cielesność
biologia
motywy biblijne
okrucieństwo
cierpienie
XVII w.
animalizm
grzech
grzech przeciwko Duchowi Świętemu
choroba
słowo
Waclaw Potocki
Nowy Zaciąg
Dyjalog o zmartwychwstaniu
Pańskim
sclerocardia
heart
hardening of the heart
rhetoric
imagery
baroque
religious literature
epic
drama
dialogue
mesiad
sensuality
carnality. biology
biblical motifs
cruelty
suffering
17th century
animalism
sin
disease
word
sin against the Holy Spirit
Opis:
This article is the first of two parts of a study devoted to the biblical issue of hardness of heart, present in two works by Waclaw Potocki – Nowy Zaciąg... (1698) and Dyjalog o zmartwychwstaniu Pańskim (1676). The discourse of this sketch focuses primarily on rhetorical issues, on showing the strategies of imagery and the ways of presenting the characters affected by the title sclerocardia (Judas, Annas and Caiaphas, the chief priests and the Jews as collectives demanding the killing of Jesus, the Jewish and Roman executioners), as well as points out the differences and points of convergence in the indicated areas, occurring in the genre-different works. Indicated are the most expressive elements and aspects of the linguistic fabric of the works, which Potocki used to show the essence of the problem, as well as rhetorical techniques and tricks, which were used by the author to build numerous expressive descriptions that strongly affect the senses of the recipient (e.g.: comparisons, amplifications, poetics of contrast, privileging detail and concrete). The multifaceted and artistic construction of descriptions was created by the poet from Łużna using phraseology and lexis from various thematic areas (mainly biology, medicine and the natural world). Animalistic aspects of sclerocardia - the most dominant- together with elements of biologism, naturalism, physiology and anatomy, both prove Potocki’s high sensitivity to stimuli coming from the sensual and material world, as well as testify to the poet’s fascination with the spheres of corporeality and sensuality; this, in turn, is a characteristic element of his poetic imagination. The vision of characters and reality affected by sclerocardia, present in the pages of Nowy Zaciąg... and Dyjalog..., is dominated by falsehood, hypocrisy and lies, marked by extreme brutality, ruthlessness, violence and cruelty. It has no room for pity or any scruples.
Artykuł jest pierwszą z dwóch części studium poświęconego biblijnej problematyce zatwardziałości serca obecnej w dwóch dziełach Wacława Potockiego – mesjadzie Nowy zaciąg… (1698) oraz Dyjalogu o zmartwychwstaniu Pańskim (1676). Dyskurs niniejszego szkicu koncentruje się przede wszystkim na zagadnieniach retorycznych, na ukazaniu strategii obrazowania oraz sposobach prezentacji bohaterów dotkniętych tytułową sklerokardią (Judasz, Annasz i Kajfasz, arcykapłani i Żydzi jako zbiorowości domagające się zabicia Jezusa, żydowscy i rzymscy oprawcy), jak też wskazuje różnice i punkty zbieżne we wskazanych obszarach, występujących w odmiennych gatunkowo utworach. Wskazano najbardziej wyraziste elementy i aspekty językowej tkanki utworów, które Potocki wykorzystał w celu ukazania istoty problemu, a także techniki i chwyty retoryczne, które posłużyły autorowi do zbudowania licznych ekspresyjnych, silnie oddziałujących na zmysły odbiorcy opisów (np. porównania, amplifikacje, poetyka kontrastu, uprzywilejowanie szczegółu i konkretu). Wieloaspektową i plastyczną konstrukcję opisów poeta z Łużnej stworzył za pomocą frazeologii i leksyki pochodzących z różnorakich obszarów tematycznych (głównie z zakresu biologii, medycyny i świata natury). Animalistyczne aspekty sklerokardii – najbardziej dominujące – wespół z elementami biologizmu, naturalizmu, fizjologii i anatomii, dowodzą wysokiej wrażliwości Potockiego na pochodzące ze świata zmysłowego i materialnego bodźce oraz są świadectwem fascynacji poety sferami cielesności i zmysłowości; to zaś stanowi charakterystyczny element jego poetyckiej wyobraźni. Wizja bohaterów i rzeczywistości dotkniętych sklerokardią, obecna na kartach Nowego zaciągu… i Dyjalogu…, jest zdominowana przez fałsz, hipokryzję i kłamstwo, naznaczona skrajną brutalnością, bezwzględnością, przemocą i okrucieństwem. Brak w niej miejsca na litość czy jakiekolwiek skrupuły.
Źródło:
Język - Szkoła - Religia; 2023, 18; 44-62
2080-3400
Pojawia się w:
Język - Szkoła - Religia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Niewieściuch głupi” czy Boży siłacz? O poetyckim obrazie Samsona w utworach Wacława Potockiego
“Effeminate fool” or God’s strongman? About the poetic image of Samson in the works of Wacław Potocki
Autorzy:
Szczepański, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2078324.pdf
Data publikacji:
2020-03-30
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Badań Literackich PAN
Tematy:
Wacław Potocki
Biblia
Samson
poezja barokowa
koncept
egzegeza
the Bible
baroque poetry
concept
exegesis
Opis:
The paper focuses on biblical references to Samson (chapters 13–16 in the Book of Judges) in the Wacław Potocki’s (1622–1686) works. The author discusses the religious and cultural background, that could have influenced the poet’s biblical erudition. Moreover, he presents some examples of cultural reception of this motif. The analysis of poems referring to Samson shows Potocki’s attitude to the Israelite’s hero. The poet questions his superhuman strength, criticizes thoughtlessness and excessive trust yet he finds some traits that he can identify with. The author of this article determines the frequency of use of particular episodes of Samson’s story. The breakdown reveals a diversity of subject matter in the analyzed poems and innovative approaches to some literary motifs.
Źródło:
Meluzyna. Dawna Literatura i Kultura; 2020, 2, 13; 5-23
2449-7339
Pojawia się w:
Meluzyna. Dawna Literatura i Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Pójdę w potworność zjawisk”. O wyobraźni poetyckiej Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej
[„I will focus on the monstrosity of phenomena”]. On the poetic imagination of Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
Autorzy:
Hurnik, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520377.pdf
Data publikacji:
2023-07-21
Wydawca:
Uniwersytet Bielsko-Bialski
Tematy:
poetry of the interwar period
Baroque
nature
beauty
ugliness
poezja Dwudziestolecia
barok
przyroda
piękno
brzydota
Opis:
[„I will focus on the monstrosity of phenomena”]. On the poetic imagination of Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. This article examines a selection of Maria Pawlikowska-Jasnorzewska’s poems inspired by the Baroque imagination. In her last volume of poetry published by the interwar poet before the Second World War (Szkicownik poetycki) she pays tribute to the late Baroque poet, Józef Baka. Pawlikowska-Jasnorzewska analyses the imagery, mood and language of his work, which encourages the reader to look at the sources of her poetic outlook. From the very beginning of her poetic development, Pawlikowska-Jasnorzewska was fascinated by the natural world, both its beauty and ugliness, the latter involving the processes of decay, decomposition and death in their various forms. The analysed poems show a sense of the duality of the world, awe, and absurdity of existence, reflect in the complexity of all phenomena. This attitude is built on the base of the original poetic technique of Pawlikowska-Jasnorzewska, and at the same time demonstrates associations with the Baroque poetry.
Źródło:
Świat i Słowo; 2023, 40, 1; 239-251
1731-3317
Pojawia się w:
Świat i Słowo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Rozhuśtana na grozie wesołość” – barok w poetyckim świecie Wisławy Szymborskiej
„Merriment dangling from terror” – baroque in the poetic world of Wisława Szymborska
Autorzy:
Bielak, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520388.pdf
Data publikacji:
2023-07-21
Wydawca:
Uniwersytet Bielsko-Bialski
Tematy:
baroque
disenchantment of the world
existential questions
poetic anthropology
the horror of existence
Szymborska’s poetry
poezja Szymborskiej
barok
świat odczarowany
pytania egzystencjalne
poetycka antropologia
groza istnienia
Opis:
„Merriment dangling from terror32” – baroque in the poetic world of Wisława Szymborska The article extends previous findings regarding the multiple connections between Szymborska’s poetry and the baroque tradition. It exposes the existential dimension of these references concerning anthropology and the place of man in the world. The world of Szymborka’s poetry, unlike the baroque one, is a disenchanted world. The author of the article draws attention to the inner dark trend in Szymborska’s work, related to the sense of terror of existence. This conviction about the tragic essence of the condition of human nature is skillfully masked with linguistic means, giving the impression of cheerful fun. The poet asks questions about the responsibility for one’s own life, for other beings. Existential anxiety of this poetry is mitigated by the convention of linguistic play. However, this does not ease the sense of being lost in the abyss of being.
Źródło:
Świat i Słowo; 2023, 40, 1; 210-222
1731-3317
Pojawia się w:
Świat i Słowo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
«Хоч не пансько, да й не хамсько будем розмовляти…» жанрово-стильові особливості творчості Івана Некрашевича
“Chocz ne panśko, da i ne chamśko budem rozmowlaty” – a genre-stylistic characteristics of Ivan Nekrashevych’s works
„Chocz ne panśko, da i ne chamśko budem rozmowlaty” – charakterystyka gatunkowo-stylistyczna twórczości Iwana Nekraszewycza
Autorzy:
Sarapyn, Vita
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1887607.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
synkretyzm stylistyczny
barok
klasycyzm
oświecenie
rokoko
poetyka
ludowa kultura śmiechu
stylistic syncretism
Baroque
Classicism
the Enlightenment
rococo
poetry
folk humorous culture
Opis:
У статті розглянуто синкретичну стильову парадигму творчості священика Івана Некрашевича, структуровану естетичними тенденціями другої половини ХVІІІ ст. Зауважено, що у ній, поруч із бароковими, простежуються класицистичні і рокайльні елементи, а книжна традиція органічно співіснує з народною сміховою культурою.
The article deals with the syncretistic stylistic paradigm of priest Ivan Nekrashevych’s creation, which is structured by aesthetic trends of the second half of the eighteenth century. It is determined that in Ivan Nekrashevych’s works there are classicism and rocaille elements along with baroque elements and literary tradition coexists organically with the folk humorous culture.
W artykule omówiono synkretyzm stylistyczny twórczości o. Iwana Nekraszewycza, ukształtowany pod wpływem tendencji estetycznych II połowy XVIII wieku. W tekstach autora obok elementów barokowych zauważalne są również wpływy klasycystyczne i rokokowe, zaś wysoka kultura literacka współegzystuje z ludową kulturą śmiechu.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2014, 62, 7; 183-196
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Architekt Abraham Würtzner (?). Przyczynek do dziejów wileńskiego baroku
Architect Abraham (Würtzner?). Contribution to the History of Vilnius Baroque
Autorzy:
Boberski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24567385.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Wilno
architektura
późny barok
wileńska odmiana architektury
Johann Christoph Glaubitz
Abraham Würtzner
Abraham Genu
dzwonnica kościoła Wszystkich Świętych w Wilnie
kościół karmelitów w Głębokiem
kościół pijarów w Łużkach
Vilnius
architecture
late Baroque
Vilnius architecture variant
bell tower of the Church of All Saints in Vilnius
Carmelite Church in Głębokie
Piarist Church at Łużki
Opis:
Artykuł jest próbą nakreślenia sylwetki architekta Abrahama, noszącego zapewne nazwisko Würtzner (przed 1700–1758).  Źródła archiwalne zaświadczają, że pochodził z „Krajów Cesarskich”. Prawdopodobnie miał syna Ignacego, również architekta, a także krewnego, złotnika Johanna, który przybył do Wilna z Lidzbarka Warmińskiego. Potwierdzają one ponadto udział architekta Abrahama w powstaniu większości dzieł krzewiących idee Borrominiego i Guariniego, a wiązanych ostatnio z Glaubitzem lub z „anonimowym włoskim architektem”. Był on zatem autorem niezwykłych karmelickich budowli w Wilnie i w Głębokiem, wybudował wieże kościoła dominikanów na Łukiszkach, a także oryginalny kościół kolegium pijarów w Łużkach nieopodal Głębokiego (1742). Budował również w Mińsku oraz w Nowogródku. Jakkolwiek nie ma bezpośrednich odniesień do konkretnych realizacji, indywidualny styl architekta Abrahama pozwala rozważać jego autorstwo wobec szeregu budowli zarówno na terenie Wilna (fasady kościoła wizytek i kościoła franciszkanów, kościół augustianów), Mińska (fasady kościoła dominikanów i kościoła bernardynów, wieża przed kolegium jezuitów) i Nowogródka (cerkiew zamkowa?), jak i na prowincji, np. kościół farny w Iwieńcu czy pałac Radziwiłłów w Zdzięciole (1729–1731?). 
As much as it is widely acknowledged that the Vilnius variant of late-Baroque architecture did not result as a slow development of the local tradition, but appeared suddenly after 1730, evolving stylistically for the next 40 years, two opposite views regarding its genesis have been clashing for almost a century. The first, and the still domineering one, represented in the publications by Stanisław Lorentz and Vladas Drema, saw the most important, possibly the only initiator and creator of the ‘school’ in Johann Christoph Glaubitz. Both scholars attributed to that unquestionably appreciated architect an impressive output containing over 60 pieces, including all the most outstanding works created both within his confirmed activity (1738–1767), before it, and even after his death. The sources of Glaubitz’s art have been sought after within the circle of architecture of the Imperial Countries, Bohemia, Austria, yet first and foremost in Silesia from where he most likely came. It was Marian Morelowski who promoted a contradictory view: he tried to diversify ‘Glaubitz’s’ hegemony, belittling the role of the artists with German-sounding names, and exposing that of the supposed Italians, Flemish, and native artists instead. When pointing to the Italian inspirations of Vilnius architecture of late Baroque, he emphasized the direct impact of the models by Borromini, Guarini, and Juvarra, as well as Pozzo and the Bibbienas working for the Habsburgs. Under the influence of Piotr Bohdziewicz’s suggestions at the time he seriously considered the possibility that the Vilnius style revolution may have been initiated by the architect Francesco Placidi active in Lesser Poland and his supposed disciples. The major premise for that attribution was the erroneous view which made Bohdziewicz attribute the unusual church in Kobyłka near Warsaw (1740–1746) to Placidi;  in its forms essential analogies with the early works of late-Baroque Vilnius ‘school’ of architecture were spotted. The Kobyłka Church also served as the key to the explanation of the genesis of the ‘school’ by Mariusz Karpowicz: he claimed that the groundworks for late Baroque in Vilnius were laid by Guido Antonio Longhi, later confirmed to have been the author of the church near Warsaw, while the work which played the role of the model was his design of the Uniate Cathedral of St Sophia in Połock from 1738, which actually anticipated the known activity of the architect. Since Longhi left the Polish-Lithuanian Commonwealth in 1749, Karpowicz attributed the most illustrious works of the Vilnius Baroque created after the mid-18th century to his supposed disciple Antonio Paracca of Castello, an architect affiliated to the Platers’ court in Krasław in Livonia. And thus, similarly as in the case of Glaubitz, a coherent and suggestive image was created, although obviously outlined only intuitively. Despite the fact that preliminary researches into archival materials conducted by Polish and Lithuanian scholars have allowed to bring forth profiles of other architects (Joannes Valentinus Tobias de Dyderszteyn, Józef Fontana ‘of Witebsk’, Johann Wilhelm Frezer, Tomasz Żebrowski SJ), while Jerzy Kowalczyk thoroughly  studied Guarini’s roots of late-Baroque architecture of Vilnius, the question of its initiators remains unclear. Still before the outbreak of WW II, Piotr Bohdziewicz and Marian Morelowski had distinguished three buildings whose dynamically undulating cornices  and protruding elevations were supposed to herald stylistic changes which occurred in Vilnius following the city’s fire in June 1737. The first was the Church of the Visitation Nuns whose construction launched in 1720 lasted for at least 20 years; the second was the belfry of the Calced Carmelites of All Saints dated from 1733–1743; the third being the Głębokie church of the Discalced Carmelites located 250 km south of Vilnius whose late-Baroque extension was to be completed with its consecration in 1735. When searching for the authors of those outstanding genuine pieces of architecture, focus was put on above-mentioned Francesco Placidi and his ‘school’, while in the case of the Głębokie towers the hypothesis was accepted that even a direct participation of his master may have taken place, namely that of Gaetano Chiaveri, designer of the Dresden Hofkirche. Having moved the dating, Stanisław Lorentz finally included all the three buildings in Glaubitz’s output, while Jerzy Kowalczyk created the concept of an ‘anonymous Italian architect’ (gently suggesting that Józef Fontatna, active within the Grand Duchy of Lithuania could have played that role), and extended the above-mentioned group by incorporating the undulating façade of the Dominican Church into it. The view on the activity of the anonymous Italian who ‘shyly’ promoted the ideas of Borromini and Guarini in Vilnius was shared by Mariusz Karpowicz, although he considered the façade of the Church of the Visitation Nuns to have been the work of Guido Antonio Longhi. Amidst that vivid academic debate, although not grounded in the sources, an exceptional view had been voiced still before WW II. Namely, owing to the similarity of ornamental motifs, Piotr Bohdziewicz pointed to the two towers of the façade of the Dominican Church of SS James and Philip at the Vilnius Łukiszki, concluding, however, that their author was less courageous in his artistic imagination than the authors of the three structures mentioned earlier. When Euzebiusz Łopaciński found among the invoices of the Łukiszki Dominicans the name of the architect Abraham who raised the towers of the Church of SS James and Philip in 1743–1746, Marian Morelowski, although not avoiding a question mark, attributed to this newly-discovered ‘representative of Placidi’s school’ all the works from the above-mentioned group (and several new ones as well), but also for some incomprehensible reasons (since not grounded in the mentioned invoices) he named him ‘Genu’, suggesting his descent from the Republic of Venice. The latter was, by no means, a fictitious personage, since at least as of 1727 until his death in 1769, there lived in Vilnius Abraham Antoni Genu (Żena, Genou). Finally, he turned out to have been a Frenchman. He participated in numerous celebrations of the Brotherhood of St Martin, which grouped German artists, craftsmen, and merchants living in Vilnius around the Church of the Jesuit Novitiate.  An affluent individual, he was buried in the Carmelite Church: his two tenement houses were located nearby. However, the only unknown is his profession. There are no such doubts with regard to another member of that Brotherhood Abraham Würtzner (Werthner), present in it from 1728, who died 30 years later. It is known that in 1741, an architect and a Vilnius citizen as well, he designed (unpreserved) brick stucco altars and the music gallery in the Corpus Christi Chapel in the Jesuit Church of St John. For the moment it is the only architect’s name recorded in the course of creating an impressive set of stucco altars inside the Church: a breakthrough artistic project in the art of the Vilnius of the day. Although Glaubitz, employed to renovate the Chapel of St Barbara (of the goldsmiths) and of the Annunciation of Our Lady had appeared there earlier (1739–1740), he was merely a ‘magister murarius’, working under architect’s supervision, and a stuccoist. The paper attempts at outlining the profile of the architect Abraham, possibly bearing the name of Würtzner (before 1700–1758).  Archival sources testify that he came from ‘Imperial Countries’. He most likely had a son Ignacy, an architect as well, but also a relative Johann, a goldsmith, who came to Vilnius from Lidzbark Warmiński  and died in 1757. Furthermore, the sources confirm the participation of the architect Abraham in the creation of the majority of works promoting the ideas of Borromini and Guarini,  previously attributed to Placidi, Glaubitz, or the ‘anonymous Italian architect’. Abraham thus authored  the unusual belfry of the Calced Carmelite Church of all Saints in Vilnius, the extension of the Carmelite Church in Głębokie; he raised the towers of the Łukiszki Dominican Church, and the genuine church of the Piarist College at Łużki near Głębokie (1742). Furthermore, he raised some edifices in Minsk and Nowogródek. Despite any direct references lacking with respect to definite projects, his genuine style allows to attribute to him the authorship of a number  of structures in Vilnius itself (façades of the Churches of the Visitation Nuns, the Franciscans, and of the Augustines), in Minsk (façades of the Dominican and Bernardine Churches, the tower in front of the Jesuit College), and Nowogródek (Uniate Church at the Castle?), as well as in the provinces, e.g., the Iwieniec Parish Church or the Zdzięcioł Palace of the Radziwiłłs (1729–1731?).  The assumed chronology of several of the above architectural works requires verification and specification, however, the collected material justifies the conclusion that next to Johann Christoph Glaubitz it was Abraham (Würtzner?) who played a leading role in the early period of the formation of ‘Vilnius Baroque’ in which the caesura was formed by the next fire in the city in 1749, and the inflow of new artists following it.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 3; 645-682
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Barok i rokoko na Łotwie. Pałac książąt Kurlandii w Jełgawie. Kartki z dziejów budowy i konserwacji
Autorzy:
Tołłoczko, Z.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/218031.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
barok
Rokoko
Łotwa
Pałac Książąt Kurlandii w Jełgawie
konserwacja zabytków
Baroque
Rococo
Latvia
Palace of the Dukes of Courland in Jelgava
conservation of monuments
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2006, 20; 17-22
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Brakujące głosy czterech kompozycji wokalnych Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego i trzech jemu przypisywanych odnalezione w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu
The Discovery at Poznań University Library of Missing Parts for Four Vocal Pieces by Grzegorz Gerwazy Gorczycki and Three Others Attributed to Him
Autorzy:
Walter-Mazur, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24024809.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Grzegorz Gerwazy Gorczycki
Józef Surzyński
Adolf Chybiński
muzyka polska XVIII w.
rękopisy roranckie
Biblioteka Uniwersytecka w Poznaniu
styl palestrinowski
kompozycje barokowe a cappella
eighteenth-century Polish music
the ‘Rorate’ manuscripts
Poznań University Library
Palestrina style
Baroque a cappella music
Opis:
Punktem wyjścia do zreferowanych w artykule badań stało się odnalezienie wśród rękopisów muzycznych przechowywanych w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu brakujących głosów czterech kompozycji wokalnych Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego  (Tota pulchra es Maria, Regina caeli laetare I, Sancte Deus Sancte fortis, Laetare ierusalem) oraz trzech jemu przypisywanych (Ave Filia Dei Patris, Haec dies quam fecit Dominus, Maginicet te Domine). Składający się z dziewięciu kart przedmiotowy rękopis Pu 7641 obejmujący fragmenty ksiąg głosowych Canto i Alto, okazał się być fragmentem „ksiąg roranckich”, czyli rękopisu sygnowanego obecnie Kk.I.7 (w Musicalia Vetera WM 6) i przechowywanego od 1982 r. z powrotem w Archiwum Krakowskiej Kapituły Katedralnej (wcześniej w Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Krakowie). Odnalezione obecnie w BAUM karty prawdopodobnie już w latach osiemdziesiątych XIX w. znajdowały się poza macierzystym wawelskim rękopisem: Józef Surzyński w Monumenta Muscices Sacrae in Polonia (poszyt II, 1887) wspominał, iż w niektórych przekazach kompozycji Gorczyckiego brakuje Altu. Manuskrypt Pu 7641, zapewne wraz z innymi muzykaliami po kapeli roranckiej wypożyczonymi przez Adolfa Chybińskiego na początku XX w., przebył drogę z Krakowa do Lwowa i z powrotem, a następnie do Poznania: tu został przypadkowo oddzielony od reszty zespołu wawelskiego i dlatego nie został zwrócony wraz z nim do archiwum krakowskiej kapituły w roku 1983. Odnalezienie źródłowego przekazu brakujących głosów pozwala spojrzeć na część twórczości wokalnej Gorczyckiego z nowej perspektywy: zarówno w odniesieniu go utworów funkcjonujących w postaci zrekonstruowanej, jak i do tych, które wydano w postaci niekompletnej. Prowokuje do stawiania pytań o stosunek kopii Pękalskiego do oryginału oraz o to, czy faktycznie styl kontrapunktyczny Gorczyckiego był tak „palestrinowskim” jak chciał go widzieć Surzyński. Niniejszy tekst stanowi jedynie skromną prolegomenę do tego rodzaju rozważań.
The research recounted in this paper was triggered by the discovery, among the music manuscripts held at Poznań University Library, of missing parts from four vocal works by Grzegorz Gerwazy Gorczycki (Tota pulchra es Maria, Regina caeli laetare I, Sancte Deus, sancte fortis, Laetare Ierusalem) and three others attributed to him (Ave Filia Dei Patris, Haec dies, quam fecit, Magnificet Te Domine). The manuscript under study (MS 7641), consisting of nine folios containing fragments of Canto and Alto partbooks, turned out to belong to the so-called ‘Rorantists’ books’, that is, a manuscript now bearing the shelf mark Kk.I.7 which in 1982 was returned to the Archives of Kraków Cathedral Chapter, having previously been held in the Provincial State Archive in Kraków. The folios discovered in Poznań had probably become separated from the Kraków manuscript by the 1880s, since Józef Surzyński notes in Monumenta Musices Sacrae in Polonia (vol. 2, 1887) that the Alto part was missing from some sources of Gorczycki’s works. Manuscript 7641 was transported (probably with other music sources formerly belonging to the Rorantists’ chapel, borrowed by Adolf Chybiński in the early twentieth century) from Kraków to Lviv and back, and later to Poznań. There it was accidentally separated from the rest of the Kraków collection, with the result that it was not returned to Kraków Cathedral Chapter in 1983. The discovery of a source for the missing parts makes it possible to look at Gorczycki’s vocal works from a new perspective, with regard to both his reconstructed works and those that have been published in incomplete form. Possible questions concern the relationship between Pękalski’s copy and the original and whether Gorczycki’s contrapuntal style was really as ‘Palestrinian’ as Surzyński suggests. The present paper is only a modest prolegomenon to the study of these issues.
Źródło:
Muzyka; 2023, 68, 3; 23-49
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chrystianizacja wątków antycznych w Historyi wojny między Pompejuszem i Julijuszem (w świetle techniki pisarskiej o. Tomasza Nargielewicza op)
The christianisation of ancient motifs in Historyja wojny między Pompejuszem i Julijuszem (in the light of father Tomasz Nargielewicz’s writing strategies)
Autorzy:
Gacka, Dorota
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2048510.pdf
Data publikacji:
2021-10-27
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Lucan
Tomasz Nargielewicz
Latin literature
Polish literature
the baroque
paraphrase
Lukan
literatura łacińska
literatura polska
barok
parafraza
Opis:
This article is divided into two parts. The first – historical and literary – part offers information about a baroque Dominican writer, Tomasz Nargielewicz (d. 1700), and about a Latin writer, Lucan, whose epic poem Pharsalia was translated into Polish prose by Nargielewicz, who entitled it Historyja wojny między Pompejuszem i Julijuszem (The History of the War between Pompey and Julius). His work is not a faithful translation, but a strong paraphrase, as Nargielewicz omits, elaborates, and rearranges many fragments of the original poem. Due to the fact that he was a Dominican, Nargielewicz added Christian elements to the text. Furthermore, this part of the article will also address the question of whether in his work Nargielewicz made use of the translations of Lucan’s poem by two other baroque poets, John Alan Bardziński and Adalbertus Stanislaus Chrościński. The second – analytical and editorial – part of the article presents excerpts from Nargielewicz’s work, which has never been transcribed before, such as the one that describes Cato the Younger and fragments containing speeches. The speakers who deliver them are: Vulteius (the captain of a Roman ship), Cato (in the temple of Ammon), Achoreus (at a feast at the court of Ptolemy Dionysus), and Cleopatra (at the time of death). The article also presents the final part of the text, where the Christian flavour is most evident.
Źródło:
Prace Polonistyczne; 2021, 76; 335-363
0079-4791
Pojawia się w:
Prace Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Die Rezeption des Cherubinischen Wandersmannes von Angelus Silesius n der deutschen Romantik: Rahel und Karl August Varnhagen von Ense
Autorzy:
Hammer, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559763.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Oficyna Wydawnicza ATUT – Wrocławskie Wydawnictwo Oświatowe
Tematy:
Johannes Scheffler
Angelus Silesius
Rahel Varnhagen
Karl August Varnhagen von Ense
Friedrich Schlegel
Cherubinischer Wandersmann
Romanticism
Baroque
Romantic reception of Baroque mysticism
Religion of the German Romantic movement
Romantik, Barock
Religion der deutschen Romantik
romantische Rezeption der Barockmystik
Opis:
The reception of Cherubinischer Wandersmann (The Cherubinic pilgrim) of Angelus Silesius in the German Romanticism: Rahel and Karl August Varnhagen von Ense The article discusses the reception of The Cherubinic Pilgrim in the German Romantic movement, in particular that of Rahel and Karl August Varnhagen. The signs of that reception can be found in their published correspondence, diary, and commentary notes. The focus lies on one of the most popular sa lonnières in Germany, Rahel Varnhagen, also known as Rahel Levin or Rahel Robert. The knowledge about the work of Silesius is probably the fruit of the reception of Friedrich Schlegel, who spreads the Baroque poetry among his acquaintances. However, Rahel’s answer to the mystic work is different from the one of Schlegel. While he openly publishes his thoughts on that matter and refers to the catholic topics, she seems to read and reflect on the poetry until her death in 1833. She leaves her comments under the selected epigrams of Silesius, later published by her husband, which exhibit a personal and fragmentary character of the reception, revealing a free treatment of the texts, fondness of the poetic skill of the author, intertextual connections to other works of literature, sometimes distant or polemical thoughts on theological and philosophical topics, which were relevant for the Romantic movement.
Źródło:
Orbis Linguarum; 2018, 52; 161-176
1426-7241
Pojawia się w:
Orbis Linguarum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Długie trwanie średniowiecza. „Descriptio Poloniae” z biblioteki w Tuchowie jako przykład trwałości form narracji kronikarskiej
The Long-Lasting Middle Ages. “Descriptio Poloniae” as an Example of a Persistence of Chronicle Narrative Techniques
Autorzy:
Bering, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1045881.pdf
Data publikacji:
2019-03-21
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
chronicle
narration
source
the Baroque
the Middle Ages
historiography
Opis:
The aim of the present article is to examine an 18th-century manuscript completed in the Benedictine Abbey in Tuchów. The basic problem is related to a narrative technique, which resembles a medieval one. Some modifications of the narration are also noticeable, but the work is mostly similar to medieval chronicles.
Źródło:
Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2018, 28, 2; 77-88
0302-7384
Pojawia się w:
Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dualizm na skraju załamania nerwowego. Medytacje o pierwszej filozofii jako zamysł zmysłowego doświadczenia abstrakcji
Dualism on the Edge of Nervous Breakdown: "Meditations on First Philosophy" as a Record of the Sensual Experience of Abstraction
Autorzy:
Olesik, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1012390.pdf
Data publikacji:
2016-03-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Cartesian dualism
Baroque
anamorphosis
philosophy of the body
abstraction
dualizm kartezjański
barok
anamorfoza
filozofia ciała
abstrakcja
Opis:
Tekst poddaje krytyce, zwyczajowe we współczesnej humanistyce, oskarżenie Kartezjusza o instrumentalizację i uprzedmiotowienie zmysłowości i materii. Autorka koncentruje się na przezwyciężeniu binarnej opozycji pomiędzy zmysłowością i abstrakcją, która stanowi podstawę tego oskarżenia. Tekst Medytacji jest analizowany w kontekście barokowego kryzysu doświadczenia i towarzyszącego mu niepokoju, który kartezjańskie wątpienie przekształca w metodę. Odwołując się do barokowej kategorii anamorfozy, tekst pokazuje, iż metodologizacja ta nie prowadzi do prostego przezwyciężenia stanu kryzysu przez pewność cogito, ale do jego przekształcenia w podstawę pewności. Przekształcenie to oparte jest na relacji pomiędzy formalną arbitralnością relacji dualizmu a metafizyczną arbitralnością kaprysu, którą ucieleśnia figura złośliwego geniusza. Tekst poświęcony jest analizie tego przekształcenia, w procesie którego wytwarza się zmysłowość kartezjańskiej racjonalności, abstrakcja jako materialna forma doświadczenia.
The text is a critique of the prevalent approach to Cartesianism and its stance towards sensuousness and matter, which is accused of being instrumental and reductive. The author’s aim is to surpass the binary opposition of sensuousness and abstraction, which constitutes the basis for this approach. To that end, Cartesian Meditations are analyzed in the context of the general crisis of experience which affected the Baroque era. Cartesian doubt transforms this sense of crisis into a method, systematically inflating subjective uncertainty. Referring to the baroque technique of anamorphosis, the text demonstrates that the critical uncertainty does not disappear with the introduction of cogito, but is transformed into the basis for the newly constructed rationality. This transformation is based on the relation between formal arbitrariness of Cartesian dualism and the metaphysical arbitrariness of absolute caprice, personified by the figure of the malicious demon. It is as this anamorphic transfiguration that the sensuousness of Cartesian rationality is constituted – and the text systematically traces Cartesian argument in this respect.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2016, 19, 1; 78-103
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dwaj satyrycy o wyrodnych potomkach zacnych przodków: Krzysztof Opaliński i Adam Naruszewicz
Two satirists on disgraceful descendants of virtuous ancestors: Krzysztof Opaliński and Adam Naruszewicz
Deux satiristes sur les descendants dénaturés des ancêtres honorables : Krzysztof Opaliński et Adam Naruszewicz
Autorzy:
Obremski, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/534990.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
poetical satire
Baroque
the Enlightenment
noblemen’s culture
Krzysztof Opaliński
Adam Naruszewicz
satire poétique
baroque
siècle des Lumières
culture de la noblesse
Opis:
Both analysed satires, the one from the mid-17th century and the other written one hundred years later, are connected by a relationship of “incompatible compatibility”; after all, their authors presented as reprehensible what they saw differently: whereas Opaliński criticized lower gentry and upper gentry, Naruszewicz criticised only the latter. The most general meaning of both texts is as follows: the idea of nobility and its social practice are usually divergent, and therefore, opposing. Both satirists can be regarded as republicans, yet, this ideological bond is undermined by the radicalism of the descendant of an aristocratic family and moderate democratism of the Pińsk master of the hunt.
Les deux satires analysées ici – celle de la moitié du XVIIe siècle et celle publiée cent vingt ans plus tard – sont unies par la relation d’une « concordance discordante » du fait que leurs auteurs présentaient comme répréhensible tout ce qu’ils percevaient différemment : Opaliński critiquait la « noblesse mineure » ainsi que la « noblesse majeure » ; tandis que Naruszewicz critiquait seulement la seconde. On peut présenter l’éloquence la plus générale des deux textes d’une manière suivante : l’idée de noblesse et sa réalisation sociale s’avèrent généralement disjointes, et par conséquent – opposées. On peut dire que les deux satiristes étaient républicains, mais à cette unité idéologique s’opposent le radicalisme du descendant d’une famille de magnats, et le démocratisme modéré du fils d’un maître de chasse de Pinsk.
Źródło:
Śląskie Studia Polonistyczne; 2015, 6, 1; 53-67
2084-0772
2353-0928
Pojawia się w:
Śląskie Studia Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies