Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "surgical complications" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Migracja dopanewkowa śruby szyjkowej gwoździa śródszpikowego zastosowanego w leczeniu pacjenta ze złamaniem przezkrętarzowym. Studium przypadku
    Acetabular Migration of Lag Screw of Intramedullary Nail Used as Treatment for Intertrochanteric Fracture. Case Study
    Autorzy:
    Koniec, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28411974.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-20
    Wydawca:
    Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
    Tematy:
    złamanie kości udowej
    leczenie operacyjne
    powikłania
    protezoplastyka
    femur fracture
    surgical treatment
    complications
    arthroplasty
    Opis:
    Złamanie przezkrętarzowe kości udowej zaliczane jest w większości do złamań niskoenergetycznych, ponieważ dotyczy osób z obniżoną wartością mechaniczną tkanki kostnej. Założeniem leczenia jest biomechaniczne zespolenie z możliwością dynamizacji międzyodłamowej – stymulującej biologiczne procesy zrostu kostnego. Celem pracy była analiza powikłania pod postacią migracji śruby szyjkowej gwoździa śródszpikowego w kierunku panewki stawu biodrowego jak również przedłożenie sposobu postępowania leczniczego omawianego powikłania. Opis przypadku dotyczy 74 letniego chorego ze złamaniem masywu krętarzowego kości udowej prawej typu 31 A2.2 wg. AO/OTA leczonego gwoździem śródszpikowym Gamma3. Ocena dynamiki obrazu radiologicznego w projekcji A-P po operacji wykazała migrację śruby szyjkowej w kierunku panewki stawu biodrowego w czasie oraz przemieszczenie złamania krętarza większego. Rozległe zniszczenie dna panewki stawu biodrowego uniemożliwiało leczenie biologicznie odtwórcze. Wykonano implantację całkowitej protezy stawu biodrowego z trzpieniem modularnym i artykulacją typu MDM oraz zespolono krętarz płytą „hakową” zamocowaną systemem „cable system”. Przebieg pooperacyjny był niepowikłany. Brak wykonania RTG w projekcji osiowej w okresie przedoperacyjnym i pooperacyjnym uniemożliwił obiektywne określenie typu złamania, jakości wprowadzenia śruby do szyjki kości udowej, a ocena jednie projekcji A-P okazała się złudna. Wędrowanie śruby w kierunku panewki stawu biodrowego doprowadziło do rozległej destrukcji dna panewki. Zmiana sposobu leczenia z biologicznego, który prawidłowo wykonany stymuluje zrost kostny na mechaniczny- endoprotezoplastykę była w pełni prognostycznie zasadną. Przebieg pooperacyjny wczesny, jak i późny nie był powikłany.
    Most trochanteric fractures of the femur are classified as low-energy fractures as they are seen in people with decreased mechanical properties of bone tissue. The treatment is assumed to provide biomechanical fixation with the possibility of dynamization between bony fragments to stimulate the biological processes of bone union. The aim of the study was to analyze a complication presenting as migration of the cervical screw of an intramedullary nail towards the hip joint acetabulum and present the therapeutic management of this complication. The case report concerned a 74-year-old patient with an AO/OTA type 31 A2.2 fracture of the trochanteric massif of the right femur treated with the Gamma3 intramedullary nail. An assessment of changes over time of the radiological appearances on A-P images after the surgery showed migration of the cervical screw towards the acetabulum and displacement of the major trochanter fracture. Extensive destruction of the acetabular fossa made biologic restorative treatment impossible. A total hip joint prosthesis with a modular stem and MDM articulation was implanted and the trochanter was fixed with a "hook" plate with a "cable system". The postoperative course was uneventful. Failure to perform axial radiographs in the preoperative and postoperative period made it impossible to objectively determine the type of fracture and the quality of screw insertion into the femoral neck, and assessment limited to A-P images turned out to be deceptive. The wandering of the screw towards the acetabulum led to extensive destruction of the acetabular fossa. The decision to stop biological treatment, which, if properly performed, stimulates bone union, and perform the mechanical procedure of endoprosthesoplasty was fully prognostically justified. The early and late postoperative course was not complicated.
    Źródło:
    Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(6); 433-443
    1509-3492
    2084-4336
    Pojawia się w:
    Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Learning curve for laparoscopic Roux-en-Y gastric bypass based on the experience of a newly created bariatric center
    Autorzy:
    Dworak, Jadwiga
    Wysocki, Michał
    Rzepa, Anna
    Pędziwiatr, Michał
    Radkowiak, Dorota
    Budzyński, Andrzej
    Major, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1391721.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    bariatric center
    clinical competence
    laparoscopic Roux-en-Y gastric bypass
    learning curve
    perioperative complications
    surgical training
    Opis:
    Introduction: Laparoscopic Roux-en-Y gastric bypass (LRYGB) is one of the most common treatments for morbid obesity. The learning curve for this procedure is 50–75 cases for an independent surgeon, and it is considered the most important factor in decreasing complications and mortality. We present our experience and learning curve with LRYGB for a newly established bariatric center in Poland. Material and methods: A prospectively collected database containing 285 LRYGB procedures performed in the II Department of General Surgery of the Jagiellonian University MC in Krakow between 06.2010 and 03.2019 was retrospectively reviewed. Patients were divided into groups of 30 (G1–G10) in the order of the procedures performed by each surgeon. The study analyzed the course of the operation and patient hospitalization, comparing those groups. Learning curve for the newly created bariatric center was established. Results: Operative time in G1–G3 differed significantly from G4–G10 (P < 0.0001). The stabilization point was the 90th procedure. Perioperative complications were observed in 36 (12.63%) patients. Perioperative complications, intraoperative difficulties and adverse events did not differ importantly among groups. Liberal use of “conversions of the operator” from a surgeon to a senior surgeon provides reasonable safety and prevents complications. Conclusions: The institutional learning process stabilization point for LRYGB in a newly established bariatric center is around the 90th operation. LRYGB can be a safe procedure from the very beginning in newly established bariatric centers. Specific bariatric training with active proctoring by an experienced surgeon in a bariatric centre can improve the laparoscopic gastric bypass outcome during the learning curve.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 4; 23-30
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Checklist in colorectal surgery – proposal of experts of the Polish Club of Coloproctology and National Consultant in general surgery
    Autorzy:
    Banasiewicz, Tomasz
    Krokowicz, Łukasz
    Richter, Piotr
    Dziki, Adam
    Krokowicz, Piotr
    Lorenc, Zbigniew
    Szczepkowski, Marek
    Drews, Michał
    Wallner, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393115.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    Checklist
    colorectal surgery
    surgical complications
    Opis:
    A checklist is a collection of information that helps reduce the risk of failure due to limitations in human memory and attention. In surgery, the first Surgical Safety Checklist (SSC), created under the supervision of WHO (World Health Organization), was established in 2007 and covers three stages related to the patient's stay in the operating theater and operation: 1. Prior to initiation (induction) of anesthesia; 2. before cutting the skin; 3. before the patient leaves the operating room Colorectal surgery is particularly at high risk for complications and relatively high mortality. Elimination or, more likely, reducing the risk of complications by standardizing perioperative procedures may be particularly important in this group. The introduction of "dedicated" colorectal checklist surgery seems to be justified. The checklist proposed by the authors in colorectal surgery is divided into four stages, in which conscientious completion of checklists is intended to reduce the potential risk of complications due to hospitalization and surgical treatment. The presented checklist is obviously not closed, as a new publications or recommendations appear, some points may be modified, new issues may be added to the checklist. At present, however, it is a tool considering the well-known and confirmed elements of intraoperative procedures, the compliance of which may significantly reduce the rate of adverse events or surgical complications.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 6; 44-49
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Reoperations in bariatric surgery – indications and initial evaluation of postoperative complicati
    Autorzy:
    Kuchnika, Jakub
    Nawacki, Łukasz
    Bryk, Piotr
    Matykiewicz, Jarosław
    Wawrzycka, Iwona
    Kozieł, Dorota
    Rogula, Tomasz
    Głuszek, Stanisław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393953.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    bariatric surgery
    re-operations
    surgical complications
    Opis:
    Obesity, at present, seems to be a very serious health problem all over the world. The surgery is said to be the most successful treatment of obesity. With the increase in the quantity of conducted bariatric procedures, the number of revision treatments increases as well. The aim of the study was to analyze the indications, results and complications after repeated bariatric surgeries. Material and methods. The repeated bariatric procedures performed in 2009‑2015 have been retrospectively analyzed. The endpoint of the study was the evaluation of early surgical treatment resultsup to 30th day after repeated surgery. Results. Overall, amongs 103 obese patients with a BMI over 35 kg / m2 , qualified for bariatric treatment 7 revision surgeries were conducted (6.8%). Two operations were carried out by laporotomy, other by laparoscopy. In the study group, neither any deaths were noted in perioperative period nor life-threatening complications. The frequency of complications- Surgical site infection and bleeding from the staple lines of stapler in the study group appeared to be 28.6%. Conclusions. Qualification for repeated bariatric surgeries should be based on a thorough analysis of the condition of the patient, previous outcome of the bariatric treatment: evaluation of weight loss as well as possible complications of the original surgery.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 2; 87-92
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Influence of Splenectomy Performed Simultaneously with Gastrectomy on Postoperative Complications in Patients with Gastric Cancer Undergoing Surgery with the Intention to Treat
    Autorzy:
    Głuszek, Stanisław
    Kot, Marta
    Kuchinka, Jakub
    Matykiewicz, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1395800.pdf
    Data publikacji:
    2014-07-01
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    splenectomy
    gastrectomy
    surgical complications
    general complications
    gastric cancer
    Opis:
    Despite the growing understanding of the pathophysiological processes in the perioperative period and significant advancements in surgical techniques, operative treatment for gastric cancer remains a challenge for surgeons, especially because the primary procedure of total or nearly total gastrectomy must at times be extended by the resection of other organs. The aim of the study was to asses the influence of concomitant splenectomy in patients undergoing curative surgery for gastric cancer on postoperative complications. Material and methods. The study population consisted of 258 patients who underwent surgical treatment for gastric cancer with the intention to treat. The study assessed the influence of extending the surgical intervention by splenectomy on postoperative complications, both general and surgical, including the most severe of these, i.e. oesophago-gastric anastomotic leakage, duodenal stump leakage and peritoneal fluid infections. Results. Among the 258 gastric cancer patients receiving curative surgical treatment, the most common simultaneous intervention was splenectomy: 42/258 (16.3%), which was also accompanied by partial pancreatectomy in 8 cases. The number of surgical postoperative complications, major and minor, was similar in both subgroups: with and without splenectomy. Minor general complications, such as pyrexia with no clinically apparent reason, atelectasis, pneumonia and pleural effusion were statistically significantly more common in the subgroup with splenectomy (p=0.0001). Conclusion. Splenectomy performed concomitantly with gastrectomy for gastric cancer increases the risk of minor general complications. However, it does not increase the risk of severe surgical complications, such as oesophago-intestinal anastomotic leakage and does not increase the risk of death
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2014, 86, 7; 312-318
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Is Age a Risk Factor of Postoperative Complications in Colorectal Cancer?
    Autorzy:
    Wydra, Jacek
    Kruszewski, Wiesław
    Jasiński, Wojciech
    Szajewski, Mariusz
    Ciesielski, Maciej
    Szefel, Jarosław
    Walczak, Jakub
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1396376.pdf
    Data publikacji:
    2013-09-01
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    elderly
    colorectal cancer
    surgical complications
    morbidity
    Opis:
    Colorectal cancer is the most common malignant neoplasm in elderly with peak of incidence in 7. and 8. decade of life. Elderly patients with colorectal cancer more often require surgery. Advanced age of patients seems to increase the risk of postoperative complications. The aim of the study was to compare the frequency of early complications in two groups of patients: under 75 and over 75, undergoing elective colorectal cancer surgery. Material and methods. 440 consecutive adult patients subjected to colorectal cancer surgery between 08.2006 to 10.2011 in Oncological Surgery Department, Gdynia Centre of Oncology. Group A (over 75 year-of-life): 109 patients, median 79 and group B (up to 75 year-of-life): 331 patients, median 65. Patients requiring emergency surgery were excluded from the study. Postoperative 30-day mortality, anastomotic leakage, wound infection, bowel obstruction, postoperative respiratory and circulatory insufficiency were among analyzed complications. Results. Symptomatic disease was observed in 81.6% of group A and in 83% of group B. Groups A and B were comparable concerning: BMI, gender, tumor staging, rate of curative and palliative resections, and duration of hospital stay. Accompanying diseases were more common in group A (83% vs 65%; p<0.0002). Early complications occurred in 21.1% of patients from group A and in 19.9% from group B. The rate of reoperation in early perioperative period didn’t differ (6.4% vs 5.7%). Features like: age, gender, additional illnesses, tumor location and staging did not influence the occurrence of perioperative complications. Conclusions. Age itself is not a risk factor for postoperative complications in spite of higher rate of accompanying diseases in elderly.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2013, 85, 9; 491-495
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przydatnosc zmodyfikowanego wytrzewienia tylnego w leczeniu raka jajnika
    Modified posterior exenteration in ovarian cancer treatment
    Autorzy:
    Wicherek, Łukasz
    Kuśnierz, Jerzy
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031459.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    rak jajnika
    leczenie chirurgiczne
    zmodyfikowane wytrzewienie tylne
    usunięcie odbytnicy i esicy
    powikłania okołooperacyjne
    ovarian carcinoma
    surgical treatment
    modified posterior exenteration
    rectosigmoid resection
    perioperative complications
    Opis:
    The treatment of ovarian cancer is a type of combination treatment consisting of surgery and chemotherapy. Based on numerous studies, one might conclude that the radical nature of the surgical treatment is critical to the survival of the ovarian cancer patient. The aim of the primary procedure is complete cytoreduction, meaning the removal of all macroscopic foci of the cancer. This can be challenging since infiltration of the cancer frequently goes beyond the reproductive organs into the pelvis, involving the rectum, sigmoid colon, and the peritoneum of the lower recess. Therefore, apart from standard procedures, modified posterior exenteration (MPE) should be performed. MPE allows for en bloc resection of the cancerous tumor together with the uterus, adnexa, and parametria, and portions of the vagina, the pelvic peritoneum, the anterior aspect of the rectum, and the sigmoid colon. The next stage of the pro-cedure is colostomy or anastomosis within the region of the gastrointestinal tract followed by lymphadenectomy. A natural consequence of such an extensive intervention is a substantial number of complications. These, however, do not affect the quality of life of patients with ovarian cancer in an appreciable manner and thus have been accepted among gynecologic oncologists. What is important is that this type of surgery has a positive influence on prognosis, tending to prolong patients’ lives. Even when complications do occur, it is still more valuable to go ahead with this type of treatment than to forgo it in the interests of trying to avoid any possible negative consequences. This decision seems even more valid when the progress of medicine, which has enabled the effective treatment of such complications, is taken into consideration. The most common consequences of such a procedure are infection and wound dehiscence while anastomotic dehiscence within the gastrointestinal tract rarely occurs. The data included in the literature has clearly demonstrated that the patient’s preoperative serum albumin level may be con-nected with the risk of these common consequences and that the experience of the gynecologic oncologist who per-forms the procedure substantially influences whether such complications occur. It is therefore crucial that we create a nationwide chain of oncologic hospitals where these types of combination treatments of malignant neoplasms can be successfully carried out.
    Leczenie raka jajnika jest leczeniem skojarzonym, którego podstawowymi składowymi są leczenie chirurgiczne i che-mioterapia. Na podstawie wielu badań można stwierdzić, że kluczowe znaczenie dla przeżycia chorych ma radykal-ność leczenia chirurgicznego. Celem pierwotnego zabiegu operacyjnego jest doprowadzenie do całkowitej cytoreduk-cji – usunięcie wszystkich makroskopowych ognisk raka. Szerzący się w miednicy naciek wykracza poza narząd rodny i obejmuje bardzo często odbytnicę, esicę oraz otrzewną dolnego zachyłku. Dlatego poza standardowymi procedu-rami należy wykonać zabieg zmodyfikowanego wytrzewienia tylnego (modified posterior exenteration, MPE), który umożliwia usunięcie w technice en bloc guza nowotworowego wraz z macicą, przydatkami, przymaciczami, frag-mentem pochwy, otrzewną miednicy, przednią częścią odbytnicy i esicą. Kolejny etap zabiegu stanowi wyłonienie kolostomii lub zespolenia w obrębie przewodu pokarmowego, a następnie wykonanie limfadenektomii. Naturalną konsekwencją tak rozległej ingerencji jest pojawienie się znacznej liczby powikłań, jednak ich poziom został zaak-ceptowany przez środowisko ginekologów onkologów – nie wpływają one znacząco na zmniejszenie jakości życia chorych na raka jajnika. Co istotne, przeprowadzenie takiego zabiegu korzystnie wpływa na rokowanie – przedłu-żenie życia chorej, nawet przy wystąpieniu powikłań, ma bezsprzecznie wyższą wartość niż uniknięcie negatywnych następstw dzięki odstąpieniu od operacji. Tym bardziej że postęp medycyny umożliwia skuteczne ich leczenie. Spośród powikłań po tym zabiegu najczęściej obserwuje się zakażenie i rozejście rany pooperacyjnej. Rozejścia zespoleń w obrębie przewodu pokarmowego występują w niewielkiej liczbie przypadków. Z danych zebranych w literaturze wynika, że poziom przedoperacyjny albumin może mieć związek z ryzykiem występowania tych powikłań. Znaczny wpływ na zmniejszenie ich liczby ma doświadczenie zespołu ginekologów onkologów wykonujących zabieg. Z tego względu konieczne wydaje się utworzenie ogólnokrajowej sieci szpitali onkologicznych zajmujących się leczeniem skojarzonym nowotworów złośliwych.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2013, 11, 2; 125-136
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Metody zabiegowe w leczeniu kamicy układu moczowego u dzieci
    Surgical treatment of urolithiasis in children
    Autorzy:
    Bochniewska, Violetta
    Jung, Anna
    Jurkiewicz, Beata
    Jobs, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031573.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    children
    complications
    effectiveness
    surgical methods
    urolithiasis
    kamica układu moczowego
    metody leczenia zabiegowego
    powikłania
    skuteczność
    dzieci
    Opis:
    Significant progress in the treatment of urolithiasis especially towards surgical management has been made in the last years. Indications for open surgery of urolithiasis are extremely limited due to development of endoscopic methods. The stones with dimension exceeding 6 mm are qualified for surgical treatment. Surgical methods with the low invasiveness are: ESWL (extracorporeal shock wave lithotripsy), URSL/URS (ureterorenoscopic removal of ureteric stones), PCNL (percutaneous nephrolithotomy). Each of these methods can be used in monotherapy and can be combined with each other as well. High energy shock waves which are generate extracorporeal are used in ESWL method. Goal of that therapy is disintegration of the stone. The best effectiveness of ESWL is observed when the stones are smaller than 2 cm and are situated in: renal pelvis, upper and medium renal calyx, pelvicoureteral connection and upper ureter. It is effective if there is free outflow of urine from the renal pelvis. In case of difficult outflow of urine from the renal pelvis, the treatment of choice is PCNL. To remove the deposits located in the lower ureter or if the stone is large and obstruct the ureter, it is the best to use ureterorenoscopic lithotripsy. Open surgeries of nephrolithiasis are performed in cases of significant hydronephrosis, numerous kidney stones, after failed ESWL or failed ureterorenoscopy, in morbid obesity.
    W ostatnich latach nastąpił znaczny postęp w leczeniu kamicy układu moczowego, zwłaszcza w postępowaniu zabiegowym. Rozwój metod endoskopowych zdecydowanie ograniczył wskazania do operacyjnego leczenia tego schorzenia. Wskazaniem do zabiegowej formy leczenia kamicy moczowej są złogi powyżej 6 mm. Do zabiegowych metod leczenia kamicy układu moczowego o małej inwazyjności należą: ESWL (kruszenie kamieni falami generowanymi pozaustrojowo), URSL/URS (endoskopowe usuwanie złogów z moczowodu), PCNL (przezskórne usuwanie kamieni). Wszystkie wymienione metody mogą być stosowane jako jedyne w terapii, ale można je również ze sobą łączyć. Do zabiegów ESWL wykorzystywane są wysokoenergetyczne fale uderzeniowe, wytwarzane poza ustrojem chorego. Celem zabiegu ESWL jest dezintegracja złogu. ESWL jest najbardziej skuteczne u pacjentów ze złogami nieprzekraczającymi 2 cm, zlokalizowanymi w: miedniczce nerkowej, górnym i środkowym kielichu nerkowym, połączeniu miedniczkowo- moczowodowym i górnym odcinku moczowodu, pod warunkiem swobodnego odpływu moczu z miedniczki. W przypadku utrudnionego odpływu metodą z wyboru staje się PCNL. W celu usunięcia złogów w dolnych odcinkach moczowodów lub w przypadku, gdy kamień jest duży i blokuje moczowód, najkorzystniej jest zastosować ureterolitotrypsję (URSL). Operacje otwarte w kamicy nerkowej wykonuje się obecnie w przypadkach znacznego wodonercza, obecności licznych złogów w obrębie nerek, po nieudanych zabiegach endoskopowych i ESWL, w patologicznej otyłości.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 309-314
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Leczenie wodogłowia za pomocą systemów zastawkowych
    Shunt systems in the treatment of hydrocephalus
    Autorzy:
    Mikołajczyk-Wieczorek, Wanda
    Nowosławska, Emilia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058858.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    hydrocephalus
    inserting a shunt
    shunt complications
    surgical treatment
    types of shunt systems
    wodogłowie
    leczenie zastawkowe
    typy systemów zastawkowych
    wszczepienie
    zastawki
    powikłania w leczeniu zastawkami
    Opis:
    The history of hydrocephalus treatment: The history of hydrocephalus operative treatment is very long, dating back to the times of Hippocrates (V century BC), who attempted to treat hydrocephalus by means of puncturing dilated cerebral ventricles. Along with general development of medicine, getting familiar with brain anatomy and physiology of cerebrospinal fluid circulation, and the development of new operational techniques in neurosurgery, a number of diverse hydrocephalus treatment methods had been introduced, but still it was a disease ending up with death or disability. A breakthrough moment, in which hydrocephalus treatment got revolutionized, was the day when a ventriculojugular shunt, with the use of a one-way flow stainless steel spring-ball valve, was first introduced in a six-month-old boy. Spitz and Nulsen reported this successful procedure in 1952. Since then, hydrocephalus treatment with the use of one-way shunt systems has become an approved and the most commonly used method of clinical management, which saves many patients’ lives, reduces their disabilities and lets them develop properly. The valve implantation made a huge progress in hydrocephalus treatment. However, shortly afterwards it turned out that these were imperfect systems leading to a variety of complications in patients. To date, in spite of a considerable progress in this field, a perfect valve has not been designed. Nowadays, the development of hydrocephalus surgical treatment takes two directions. The first is searching for an ideal valve, the other is improving neuroendoscopic techniques. Indications and contraindications for insertion of shunt systems: The valve implantation is indicated in the event of hydrocephalus diagnosis if: a) disease cause cannot be removed; b) there are no indications for endoscopic third ventriculostomy (ETV). Contraindications for the implantation of a valve are as follows: nervous system infections, bleeding to cerebral ventricles, severe systemic infections and skin infections. In order to reduce high intracranial pressure, a Rickham reservoir is initially implanted in infants or external ventricular drainage in older patients. Once cerebrospinal fluid is normalized and patient’s condition is stable, the valve can be implanted. Currently available shunts systems: Every shunt system is basically composed of three components: proximal catheter for access to cerebrospinal fluid (ventricular or lumbar), valve system, and distal catheter that diverts cerebrospinal fluid towards a drainage cavity (peritoneal or intracardiac). Most manufacturers offer a variety of shunt components and configurations. Available valve systems can be divided into four categories: 1) with respect to drain placement: a) ventriculoperitoneal shunt, b) ventriculoatrial shunt, c) lumboperitoneal shunt; 2) with respect to valvular mode of action: a) standard differential pressure valves, b) differential pressure valves with integral siphon-reducing devices, c) adjustable (programmable) valves, d) CSF flow-control valves; 3) with respect to valvular structure regulating flow: a) diaphragm valves, b) slit valves, c) miter valves, d) spring valves; 4) modifications and configurations of shunt system components. The choice of shunt systems: No unambiguous scientific criteria for the choice of the particular valve type exist. No such valve is obtainable, which could be better and effective than others. When one chooses a valve, he or she should make a precise clinical analysis of disease progression, focus on valve machinery and implantation method. Ventriculoperitoneal shunt insertion technique: Technically, it is a very easy procedure. However, it requires paying special attention because of possible numerous complications. The surgery should last as short as possible. Therefore, a sound knowledge of surgical techniques as well as shunt system construction and its working mechanism is required. Complications: Shunt complications can be categorized into three groups: 1) mechanical; 2) infectious; 3) functional failure. Postoperative care: Patient with valve transplant should be taken under neurosurgical, ophthalmological, and psychological care. We always try to inform our patients about symptoms of valve dysfunction. In order to determine if an implanted valve works well, we analyse patient’s clinical condition and ophthalmological, psychological, and imaging examination results.
    Historia operacyjnego leczenia wodogłowia: Historia operacyjnego leczenia wodogłowia jest bardzo długa, sięga czasów Hipokratesa (V wiek p.n.e.), który próbował leczyć wodogłowie przez nakłuwanie komór mózgu. Wraz z ogólnym rozwojem medycyny, poznawaniem anatomii mózgowia, fizjologii krążenia płynu mózgowo- rdzeniowego, rozwojem nowych technik operacyjnych w neurochirurgii wprowadzano wiele różnorodnych metod leczenia wodogłowia, ale nadal była to choroba kończąca się śmiercią lub kalectwem. Przełomowym momentem, który zrewolucjonizował leczenie wodogłowia, było zastosowanie u 6-miesięcznego chłopca połączenia komorowo-przedsionkowego przez żyłę szyjną wewnętrzną z użyciem zastawki sprężynowo-kulkowej o jednokierunkowym przepływie. Fakt ten został opisany w 1952 roku przez Spitza i Nulsena. Od tego czasu leczenie wodogłowia przy pomocy jednokierunkowych systemów drenujących, tzw. zastawek, stało się uznaną i najczęściej stosowaną metodą postępowania klinicznego, która uratowała życie, zmniejszyła kalectwo i uwarunkowała prawidłowy rozwój wielu pacjentom. Implantacja zastawek była olbrzymim postępem w leczeniu wodogłowia, ale wkrótce okazało się, że są to systemy niedoskonałe, powodujące wiele powikłań u pacjentów. Mimo dynamicznego rozwoju technologii zastawkowej, postępu w poznaniu mechanizmów powstania wodogłowia, fizjologii i patologii krążenia PMR nadal nie udało się skonstruować tzw. idealnej zastawki. W dalszym ciągu „idealna zastawka to brak zastawki”. Obecnie rozwój leczenia chirurgicznego wodogłowia przebiega w dwóch kierunkach: 1) poszukiwanie tzw. idealnej zastawki; 2) doskonalenie technik neuroendoskopowych. Wskazania i przeciwwskazania do implantacji systemów zastawkowych: Wszczepienie zastawki wskazane jest w przypadku rozpoznania wodogłowia, jeśli: 1) nie można usunąć jego przyczyny; 2) nie ma wskazań do endoskopowej wentrykulostomii III komory. Przeciwwskazaniem do wszczepienia zastawki są: infekcje układu nerwowego, krwawienia do układu komorowego, ciężkie zakażenia systemowe i zakażenia powłok. Celem zmniejszenia ciasnoty śródczaszkowej początkowo wszczepiamy drenaż komorowy zewnętrzny u starszych pacjentów lub zbiornik Rickhama u niemowląt. Po normalizacji płynu mózgowo-rdzeniowego i stabilizacji stanu pacjenta wymieniamy drenaż zewnętrzny na zastawkę. Typy systemów zastawkowych: Każdy system zastawkowy składa się z trzech elementów: drenu bliższego (komorowego lub lędźwiowego), mechanizmu zastawkowego i drenu obwodowego (otrzewnowego lub dosercowego). Biorąc pod uwagę dużą ilość dostępnych i stosowanych systemów zastawkowych, celem ułatwienia ogólnej orientacji można je podzielić na cztery grupy: 1) ze względu na lokalizację drenu bliższego i dalszego: a) komorowo-otrzewnowe, b) komorowo-przedsionkowe (dosercowe), c) lędźwiowo-otrzewnowe; 2) ze względu na mechanizm działania zastawki: a) zastawki działające na zasadzie różnicy ciśnień, b) zastawki działające na zasadzie różnicy ciśnień z wbudowanym urządzeniem zmniejszającym efekt syfonowy, c) zastawki programowane, d) zastawki regulujące przepływ płynu mózgowo-rdzeniowego; 3) ze względu na budowę mechanizmu regulującego przepływ: a) zastawki membranowe, b) zastawki szczelinowe, c) zastawki stożkowe, d) zastawki kulkowe; 4) modyfikacje elementów systemu zastawkowego. Wybór typu systemu zastawkowego: Nie ma jednoznacznych naukowych kryteriów wyboru określonego typu zastawki w leczeniu wodogłowia. Nie ma takiej zastawki, która przewyższałaby pozostałe typy skutecznością, czyli statystycznie istotną, mniejszą liczbą powikłań. Przy wyborze zastawki trzeba kierować się dokładną analizą kliniczną procesu chorobowego, znajomością mechanizmu funkcjonowania i techniki wszczepiania zwykle kilku typów zastawki, a także analizą piśmiennictwa dotyczącego wyników leczenia wodogłowia. Zabieg wszczepienia systemu zastawkowego komorowo-otrzewnowego: Jest to zabieg prosty technicznie, ale wymaga szczególnej staranności ze względu na dużą ilość możliwych powikłań. Powinien trwać jak najkrócej, a więc konieczna jest dobra znajomość techniki operacyjnej, budowy i działania wszczepianego mechanizmu zastawkowego. Powikłania: Powikłania występujące w czasie leczenia wodogłowia systemami zastawkowymi można podzielić na trzy grupy: 1) mechaniczne; 2) czynnościowe – niedostateczny drenaż, nadmierny drenaż PMR; 3) infekcyjne. Opieka pooperacyjna: Jeśli jest to możliwe, pacjent z zastawką powinien pozostać pod stałą opieką neurochirurga, a także okulisty i psychologa, ponieważ objawy niesprawności zastawki to nie zawsze ostre objawy ciasnoty śródczaszkowej. Staramy się dokładnie poinformować pacjenta o objawach dysfunkcji zastawki. Oceniając prawidłowe działanie zastawki, analizujemy stan kliniczny pacjenta, wyniki badania okulistycznego, badania psychologicznego i wyniki badań obrazowych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2009, 9, 1; 26-36
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies