Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "short-story" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 61
Tytuł:
Code-Mixing in der Marathi-Übersetzung der deutschen Kurzgeschichte „Der hellgraue Frühjahrsmantel“
Code-Mixing in the Marathi Translation of the German Short Story “Der hellgraue Frühjahrsmantel”
Autorzy:
Bhosale, Kruttika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36866709.pdf
Data publikacji:
2024-01-24
Wydawca:
Oficyna Wydawnicza ATUT – Wrocławskie Wydawnictwo Oświatowe
Tematy:
Code-Mixing
Übersetzung
Marathi
deutsche Kurzgeschichte
indische Sprache
translation
German short story
Indian language
Opis:
Code-switching or code-mixing in spoken language is quite common. Can code-mixing also occur in a written form of a language, such as in a newspaper article, in a short story, or in a translation? This paper examines the use of code-mixing in the translation of a German short story into Marathi. Marathi is an Indo-European language that is recognized as one of the 22 scheduled languages of India. The article analyses whether code-mixing is used in the Marathi translation of the German short story when no other equivalents are available in the target language i.e., in Marathi or is it more of a thoughtful choice even if equivalents exist in the target language. With relevant examples, this empirical analysis further investigates the role of code-mixing in the Marathi translation of the German short story, “Der hellgraue Frühjahrsmantel” written by Wolfgang Hildesheimer (1962). The title of the translated text reads “राखाडी स्प्रिंगजाकीट” (rākhādī springjākīṭ, 2017). With this analysis, the article presents some remarkable characteristics of both the Indian language Marathi, its linguistic context and culture. The analysis can stimulate interest in Marathi and could also be useful in further research in the areas of code mixing or code switching in translation.
Code-Switching oder Code-Mixing beim Sprechen ist weit verbreitet. Kann aber Code-Mixing auch in einer schriftlichen Form, wie in einem Zeitungsartikel, in einer Kurzgeschichte oder in einer Übersetzung vorkommen? In diesem Beitrag wird der Gebrauch von Code-Mixing in der Übersetzung einer deutschen Kurzgeschichte ins Marathi untersucht. Marathi ist eine indoeuropäische Sprache, die sich als eine der 22 offiziellen Sprachen Indiens ausmacht. Der Beitrag analysiert, ob Code-Mixing in der Marathi-Übersetzung einer deutschen Kurzgeschichte eingesetzt wird, wenn keine anderen Äquivalente in der Zielsprache, d. h. im Marathi verfügbar sind, oder ob es eher eine durchdachte Auswahl ist, selbst wenn Äquivalente in der Zielsprache existieren. Des Weiteren wird es untersucht und mit treffenden Beispielen1 belegt, welche Rolle Code-Mixing in der vorliegenden Übersetzung der deutschen Kurzgeschichte spielt. Der Beitrag analysiert die aus dem Deutschen ins Marathi übersetzte Kurzgeschichte „Der hellgraue Frühjahrsmantel“ von Wolfgang Hildesheimer (1962) unter dem Titel „rākhādī springjākīṭ“ (2017). Dieser Beitrag soll einige bemerkenswerte Charakteristika sowohl der indischen Sprache Marathi als auch deren Sprachraums und Kultur zeigen. Des Weiteren kann diese Untersuchung nicht nur das Interesse an Marathi erwecken, sondern auch bei weiterer Forschung in den Bereichen Code-Mixing oder Code-Switching bei der Übersetzung behilflich sein.
Źródło:
Linguistische Treffen in Wrocław; 2023, 24; 217-224
2084-3062
2657-5647
Pojawia się w:
Linguistische Treffen in Wrocław
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Each of Us Has a Thousand Lives”: Fragmented Selves in the Stories of Nadine Gordimer
Autorzy:
Pawlicki, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27321545.pdf
Data publikacji:
2023-12-15
Wydawca:
Komisja Nauk Filologicznych Oddziału Polskiej Akademii Nauk we Wrocławiu
Tematy:
Nadine Gordimer
short story
South African literature
modernism
Opis:
The aim of the article is to contribute to a critical debate on the modernist influences in Nadine Gordimer’s short fiction by exploring her understanding of human identity in early stories (“In the Beginning” and “The Talisman” (1949)) and showing how this understanding influenced her later works (“The Correspondence Course” (1984)). It is argued that her early stories are informed by two views on identity: one continuous, coherent, and unitary, the other discontinuous, fragmented, and multiple. The latter notion of selfhood is closely associated with Gordimer’s conception of the short story as a form uniquely qualified to describe the tensions and ruptures in the lives of her characters. As it is shown, this insight into the short story, discussed at length in Gordimer’s essay “The Short Story in Africa” (1968), was derived from post-Enlightenment and post-Romantic conceptions of the self, as expressed by the modernist writers that Gordimer read extensively in her youth. The notion of a non-unitary and non-homogenous self is then applied in an analysis of a later story that concentrates on the political development of a character. In this way, the article proceeds from non-political to political stories, making a connection between topics that are seldom juxtaposed by Gordimer’s critics.
Źródło:
Academic Journal of Modern Philology; 2023, 19; 245-255
2299-7164
2353-3218
Pojawia się w:
Academic Journal of Modern Philology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Manuscripts don’t burn:” The reconstruction of the text of Zygmunt Haupt’s short story Zołota hramota
„Rękopisy nie płoną”. O rekonstrukcji tekstu opowiadania Zygmunta Haupta Zołota hramota
Autorzy:
Madyda, Aleksander
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27312328.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Polish narrative prose of the 20th century
short story
Zygmunt Haupt
editing
textology
reconstruction
polska proza narracyjna XX wieku
opowiadanie
edytorstwo
tekstologia
rekonstrukcja
Opis:
Artykuł jest poświęcony rekonstrukcji brakujących fragmentów opowiadania Zygmunta Haupta Zołota hramota, której dokonano na podstawie znajomości całego dorobku pisarskiego, charakteryzującego się powtarzalnością motywów i odpowiadających im sformułowań językowych. Przy wyborze konkretnej leksyki kierowano się również najbliższym kontekstem rekonstruowanego miejsca oraz względami gramatycznymi i stylistycznymi.
The article is devoted to the reconstruction of the missing fragments of Zygmunt Haupt’s short story Zołota hramota. Expert knowledge of Haupt’s entire oeuvre and style, characterized by recurring motifs and corresponding expressions, was the basis for the reconstruction. The context of the reconstructed gap as well as grammatical and stylistic considerations were also taken into account in the reconstruction process.
Źródło:
Forum Poetyki; 2023, 32; 98-111 (eng); 94-105 (pol)
2451-1404
Pojawia się w:
Forum Poetyki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A ring in the archive. Genetics and fluidity of Zygmunt Haupt’s short stories (the author’s legacy in Stanford Libraries)
Pierścień w archiwum. Genetyka i płynność opowiadań Zygmunta Haupta (spuścizna pisarza w Stanford Libraries)
Autorzy:
Borowczyk, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27312324.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
literary archive
textual genetics
fluid text
short story
Zygmunt Haupt
archiwum literackie
genetyka tekstów
płynny tekst
opowiadanie
Opis:
Artykuł przynosi próbę analizy procesu tekstotwórczego opowiadania Zygmunta Haupta pod tytułem Entropia. Wykorzystano bruliony utworu znajdujące się wśród spuścizny pisarza przechowywanej w zbiorach specjalnych biblioteki Stanford University. Analizę umieszczono w kontekście obserwacji badaczy, którzy podkreślają złożoność zabiegów literackich autora Lutni skupionego na próbie ukazania skomplikowanego statusu podmiotu w świecie nowoczesnym. Autor tekstu chce udowodnić, że bruliony Haupta są integralną, żywą częścią jego pisarstwa, w którym nigdy nie kończy się batalia o ukazanie wciąż na nowo odkrywanych wartości płynących z relacji człowieka i miejsca.
The article is an attempt to analyse the process of textual creation in Zygmunt Haupt’s short story Entropia. To that end, brouillons in the archives of Stanford University special collections, containing consecutive versions of the work have been consulted. The analytical background applied here relies on observations of scholars who emphasise the complexity of literary techniques applied by the author of Lutnia, whose focus was to try and demonstrate the complicated status of the lyrical I in the modern world. The present author tries to demonstrate that Haupt’s brouillons are an integral, living part of his writing, in which the fight for demonstrating newly discovered values emerging from the relationship between man and place is never complete. 
Źródło:
Forum Poetyki; 2023, 32; 66-82 (eng); 62-79 (pol)
2451-1404
Pojawia się w:
Forum Poetyki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Literackość zamknięta w figurze retorycznej, czyli jak wyliczają reporterzy, a jak prozaicy, poeci i dramatopisarze
Literariness enclosed in a rhetorical figure. Enumeration in literary journalism, lyric poetry, prose and drama
Autorzy:
Biernacka, Jadwiga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22792523.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Zielonogórski. Wydział Humanistyczny
Tematy:
literary journalism
enumeration
drama
poetry
prose
poem
novel
short story
reportaż
wyliczenie
dramat
liryka
epika
wiersz
powieść
opowiadanie
Opis:
Reportaż stał się w ostatnich latach kluczowym gatunkiem polskiego życia literackiego. Jego rosnąca od kilku dekad popularność zaowocowała również znaczącą liczbą badań, komentarzy i analiz poświęconych zarówno pojedynczym utworom czy konkretnym autorom, jak i bardziej uniwersalnym problemom dotyczącym wszystkich reprezentacji gatunku. Wśród tych najczęściej poruszanych zagadnień można wskazać choćby kwestię literackości reportażu, dopuszczalne (?) elementy fikcji czy też granice gatunku. Wielu literaturoznawców oraz prasoznawców analizuje reportaże również pod względem tematyki, funkcji, kompozycji czy stylu. To ostatnie zagadnienie, tj. stylistyka i językowe ukształtowanie reportażu, jest jednak najrzadziej poruszane przez badaczy. Z jednej strony jest to zrozumiałe: w końcu każdy twórca ma swój własny styl i odrębny język, a prawo do korzystania z rozmaitych środków artystycznych ogólnie stosowanych w epice zostało przyznane reportażowi już bardzo dawno temu. Z drugiej jednak strony nie sposób oprzeć się wrażeniu, że problem stylistyki reportażu został przez badaczy zaniedbany, że w recenzjach czy analizach utworów zaliczanych do tego gatunku powtarzają się nieustannie te same frazy. Dziennikarze są chwaleni za powściągliwość i lakoniczność (co przejawia się w unikaniu przymiotników i faworyzowaniu rzeczowników oraz czasowników), przedkładanie opowiadania nad opis, skupienie się na jednostce i oddanie jej głosu, utrzymywanie dynamicznego tempa narracji (osiąganego dzięki odpowiednim proporcjom zdań pojedynczych oraz złożonych podrzędnie i współrzędnie). Te wszystkie cechy pozwalają domniemywać, że może jednak istnieje jakiś ogólny styl polskiego reportażu, dlatego też warto zadawać pytania o to, jakie są jego właściwości i z czego one wynikają. Niniejszy artykuł jest poświęcony jednej konkretnej figurze retorycznej, która, moim zdaniem, pełni wyjątkową funkcję w polskim reportażu i którą łączy z nim szczególne strukturalne pokrewieństwo. Mowa o enumeracji. Jest ona wyjątkowo często i chętnie wykorzystywana przez reporterów: była „ulubionym chwytem” Ryszarda Kapuścińskiego (co zauważają choćby J. Jastrzębski, B. Nowacka i Z. Ziątek czy M. Horodecka), jest „znakiem rozpoznawczym” Wojciecha Tochmana (M. Wiszniowska), u Hanny Krall dominuje na równi z powtórzeniem (M. Ratajczak). Artur Rejter stwierdza zaś, że wyliczenie jest to „bardzo charakterystyczny wykładnik precyzji opisu tekstów reportażu podróżniczego”. Powszechność występowania enumeracji w polskich reportażach to jednak nie jedyny powód, dla którego związek pomiędzy figurą retoryczną a gatunkiem wydaje się warty bliższego zbadania i omówienia. Wyliczenie bywa bowiem zarówno domeną chaosu, jak i porządku, łączy w sobie ogół i szczegół, może ujawniać nadmiar i niedostatek, służyć zaprezentowaniu jednostkowego spojrzenia oraz ponadindywidualnej, uniwersalnej perspektywy. Tak samo jak reportaż. Celem niniejszego artykułu będzie zatem sprawdzenie, czy wyliczenia występujące w reportażach faktycznie się różnią, czy to pod względem budowy, funkcji, czy częstotliwości występowania od tych pojawiających się w innych gatunkach, a nawet rodzajach literackich. Badania te zostaną przeprowadzone na podstawie twórczości trojga polskich reportażystów: Hanny Krall, Ryszarda Kapuścińskiego i Krzysztofa Kąkolewskiego. Porównanie reportaży oraz dramatu, wierszy, powieści i opowiadań (opublikowanych przez każdego z tych autorów) pozwoli, mam nadzieję, na wskazanie, czy role, które enumeracja może odgrywać w reportażach, są zastrzeżone do tego jednego gatunku, czy jednak okażą się uniwersalne i wykorzystywane są w równym stopniu przez literaturę fikcjonalną i niefikcjonalną. Bo – czy granica między dziennikarstwem i literaturą przebiega w zupełnie innym miejscu niż stylistyka?
Recently, literary journalism has become a critical genre of Polish literature. Its growing popularity has also resulted in a significant number of studies, comments and analyses devoted to both individual works or specific authors, as well as more universal problems concerning all representations of the genre. Among the most frequently discussed issues, one can mention the case of the literariness of reportage, acceptable (?) elements of fiction, or the boundaries of the genre. In addition, many literary and press experts also analyse reportages regarding subject matter, functions, composition or style. The latter issue, i.e. the stylistics and linguistic structure of reportage, is the least frequently discussed. On the one hand, this is understandable. After all, each artist has their style and language, and the right to use various artistic means generally used in epics was granted to reportage a long time ago. On the other hand, however, it is impossible to resist the impression that researchers have neglected the problem of reportage style, that the same phrases are constantly repeated in reviews or analyses of works belonging to this genre. Journalists are praised for being restrained and laconic. These features are manifested by their avoidance of adjectives and favouritism towards nouns and verbs, prioritising storytelling over description, focusing on and giving voice to the individual, and maintaining a dynamic narrative pace (achieved by appropriate proportions of single and complex sentences and coordinates). All these features allow us to presume that there may be a general style of Polish literary journalism, which is why it is worth asking questions about it. This article will be devoted to one specific rhetorical figure, namely enumeration. I think it has a unique function in Polish reportage and has a special structural affinity with it. Reporters extremely often use it: it was Ryszard Kapuściński’s “favorite ploy” (as noticed by J. Jastrzębski, B. Nowacka and Ziątek or M. Horodecka), it is Wojciech Tochman’s “hallmark” (M. Wiszniowska), in Hanna Krall’s works it dominates on a par with repetition (M. Ratajczak). Furthermore, Artur Rejter states that the enumeration is “a very characteristic exponent of the precision of the description of travel reportage texts”. However, the prevalence of enumeration in Polish reportage is not the only reason why the relationship between the rhetorical figure and the genre seems worth closer examination and discussion. Enumeration can be both the domain of chaos and order; it combines the general and the detailed, can reveal excess and deficiency, and can present a unique view and a supra-individual, universal perspective, just like a reportage. The aim of this article is to check whether enumerations appearing in reportage differ in structure, function or frequency of occurrence from those appearing in other literary genres. This research will be conducted based on the works of three Polish reporters: Hanna Krall, Ryszard Kapuściński and Krzysztof Kąkolewski. Comparison of reportage and drama, poems, novels and short stories published by these authors will, I hope, indicate whether the roles of enumeration are reserved for one genre or universal in both fiction and non-fiction literature. Or, journalism and literature, would mean that the boundary between them isn’t style.
Źródło:
Filologia Polska. Roczniki Naukowe Uniwersytetu Zielonogórskiego; 2023, 9; 19-46
2450-3584
Pojawia się w:
Filologia Polska. Roczniki Naukowe Uniwersytetu Zielonogórskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Художня деталь як спосіб візуалізації тексту в оповіданнях-новелах Ірини Савки (за збіркою "Шипшинове намисто")
Mikroobraz jako sposób wizualizacji tekstu w małej prozie Iryny Sawki (na podstawie zbioru nowel "Korale z dzikiej róży")
Artistic detail as a way of visualizing the text in Iryna Savka’s short stories (based on the book "The Rosehip necklace")
Autorzy:
Jankowska, Żanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31343572.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
micro-image
artistic detail
short story
Iryna Savka
visualization
literary creativity
mikroobraz
szczegół artystyczny
nowela
mała proza
Iryna Sawka
wizualizacja
twórczość
Opis:
Literatura jako dziedzina sztuki ma w swym repertuarze różnorodne formy i środki autoekspresji, które ostatecznie decydują o stopniu jej artyzmu. Należy do nich także mikroobraz (szczegół artystyczny). Współczesna pisarka ukraińska Iryna Sawka w swoich nowelach sięga nierzadko po mikroobrazy, które stają się istotną cechą jej prozy, czyniąc ją dobrze rozpoznawalną. Jej twórczość jak dotąd nie była jednak obiektem wnikliwszych badań literaturoznawczych, stąd też niniejszy artykuł można uznać za próbę włączenia nowelistyki Sawki do obszaru zainteresowań współczesnego dyskursu naukowego. Zwraca uwagę również fakt, że kluczowy mikroobraz pojawia się często w samych tytułach utworów Sawki, a następnie wokół niego nadbudowywana jest cała fabuła. W niniejszym badaniu uwzględniono szczególnie te mikroobrazy, które stanowią swego rodzaju wizualizację percepcji tekstu i najsilniej oddziałują na wyobraźnię czytelnika.
Literature as an art form has various original forms and means of self-expression, which determine the extent of its artistry. One of these means is artistic detail. Modern Ukrainian writer Iryna Savka uses micro-images (artistic detail) widely in her short stories, which, in fact, is a feature that distinguishes her works from others’ and makes them all the more recognizable. The relevance of this study lies in the fact that Savka’s works have not yet been researched thoroughly, in particular, regarding the use of artistic detail. Hence, this article can be considered an attempt to include Sawka’s novellas in the area of interest of contemporary scientific discourse. It is also worth noting how the key micro-image often appears in titles of Sawka’s works, with the entire plot then being built around it. This study specifically considers those micro-images that constitute a kind of visualization of how the text is perceived and most strongly affect the reader’s imagination.
Źródło:
Studia Ukrainica Posnaniensia; 2023, 11, 1; 176-182
2300-4754
Pojawia się w:
Studia Ukrainica Posnaniensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Не я тут господар, а природа”. Екоцентричне прочитання творчої спадщини Василя Ткачука
“It Is Not Me Who Is the Host, But Nature Itself”. An Ecocentric Analysis of the Creative Legacy of Vasyl′ Tkachuk
Autorzy:
Horniatko-Szumiłowicz, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/15587908.pdf
Data publikacji:
2022-11-14
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
ecocriticism
Vasyl′ Tkachuk
short story writing
Ukrainian literature
Opis:
The interpretation of Vasyl′ Tkachuk’s stories from an ecocritical point of view showcases new aspects of understanding the prose legacy of this remarkable writer. Of course, the true love for the Hutsul region, one that the “proud” Hutsul people live in harmony with, one that, unlike in the works of Vasyl′ Stefanyk, is not only the cause of the Hutsul people’s extreme poverty but is sincerely loved and praised by them, is not the only merit of Tkachuk’s stories. Ecocritical dimensions of the “humble rural pictures, so touching to the core” ( Mykhaylo Rudnytskyi ) imply certain aspects of the critical literary analysis of Tkachuk’snovels, such as ethno national identity of the author and his characters, unbreakable unitywith the traditions of ancestors, apotheosis of the soil—one that not only feeds but is also responsible for the unique “national spirit” of the Carpathian highlanders, ecological awareness of the old Hutsul people and the philosophical layer of the literary legacy of the author.
Źródło:
Poznańskie Studia Slawistyczne; 2022, 22; 181-194
2084-3011
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Slawistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Blending of literary genres in contemporary Lithuanian literature: the case study of Aušra Matulevičiūtė (1978), Laura Sintija Černiauskaitė (1976), Renata Šerelytė (1970) and Rasa Aškinytė (1973)
Autorzy:
Žakevičienė, Indrė
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28407286.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach
Tematy:
genre
forms of writing
novel
Lithuanian literature
short story
Opis:
The main aim of the article is to survey the situation in the field of Lithuanian literature of the first two decades of the 21st century discussing the phenomenon of the diffusion of genres. The main questions to be answered: how a genre could be related to the forms of writing and in what way can particular blends of literary genres justify expectations of a reader and give additional impulses to the emotional response of the addressee of the text. Those questions will be answered analysing prose texts by contemporary Lithuanian writers Aušra Matulevičiūtė (1978), Laura Sintija Černiauskaitė (1976), Renata Šerelytė (1970) and Rasa Aškinytė (1973). It is possible to conclude that particular blends of literary genres may realize the intentions of a writer and give additional impulses to the emotional response of an addressee of fictional text, but those blends should be constructed paying attention to the particular forms of writing. 
Źródło:
Forum for Contemporary Issues in Language and Literature; 2022, 3; 43-55
2391-9426
Pojawia się w:
Forum for Contemporary Issues in Language and Literature
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
En être, pourquoi et comment ? Villiers de l’Isle-Adam et Le Nouveau Décaméron
Why and How, to Become a Part? Villiers de l’Isle-Adam and Le Nouveau Décaméron
Być częścią, dlaczego i jak? Villiers de l’Isle-Adam i Le Nouveau Décaméron
Autorzy:
Vibert, Bertrand
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056530.pdf
Data publikacji:
2022-05-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Villiers de l’Isle-Adam
Le Nouveau Décaméron
opowiadanie
nowela
kronika
tale
short story
chronicle
Opis:
Il s’agit d’évaluer la place et le rôle de l’auteur des Contes cruels dans Le Nouveau Décaméron, au-delà des trois textes retenus (« Le Secret de l’échafaud », « L’Agence du chandelier d’or », « Akëdysséril »). On tente d’abord de comprendre les relations complexes de Villiers avec l’univers de la presse, avec Catulle Mendès en particulier, puis de distinguer le conte proprement dit de la nouvelle et de la chronique – dans lesquels Villiers s’est illustré en bousculant les codes, et en jouant de la variété des tons et des registres. Ainsi, Villiers manie aussi bien l’ironie glaçante que le comique bouffon, ou encore le rêve d’absolu. Le contexte des contes et leur réception dans le recueil lui-même, le portrait qui y est brossé de Villiers, et enfin les effets de résonance, tout cela plaide non seulement en faveur de la qualité des trois textes que Villiers réunira dans L’Amour suprême, mais de l’idée que Villiers a bien servi Le Nouveau Décaméron.
Głównym celem artykułu jest określenie miejsca i roli autora Contes cruels w Le Nouveau Décaméron, niezależnie od tego, co wnoszą jego trzy zamieszczone tam teksty: „Le Secret de l’échafaud”, „L’Agence du chandelier d’or” i „Akëdysséril”. W pierwszej kolejności chodzi o uchwycenie złożonych relacji Villiers ze światem prasy, zwłaszcza jego związków z Catullem Mendèsem. Następnie przeprowadzone zostaje rozróżnienie między opowiadaniem w znaczeniu tradycyjnym a nowelą i kroniką, czyli gatunkami, w których Villiers szczególnie się wyróżniał, łamiąc kody, wykorzystując całą gamę odcieni gatunku i poziomów języka. Villiers zręcznie wykorzystywał zarówno chłodną ironię, groteskowy komizm, jak i pragnienie absolutu. Kontekst jego opowiadań, ich odbiór i miejsce w dziele, a także wizerunek autora, jaki się z nich wyłania, nie tylko świadczą o wysokiej jakości trzech tekstów, włączonych przez pisarza do L’Amour suprême, lecz także podkreślają znaczenie samego autora dla projektu Le Nouveau Décaméron.
The aim of this paper is to evaluate the place and role of the author of the Contes cruels in Le Nouveau Décaméron, beyond the three texts selected (“Le Secret de l’échafaud”, “L’Agence du candelier d’or”, “Akëdysséril”). We first try to understand Villiers’ complex relationship with the world of the press, and with Catulle Mendès in particular, and then to distinguish the tale itself from the short story and the chronicle, genres in which Villiers distinguished himself by shaking up the established codes and by playing with a variety of tones and registers. Thus, he handles chilling irony, as well as the comic buffoon and the dream absolute. The context of the tales and their reception in the collection itself, the portrait of the author, and finally the resonating effects, all argue not only for the quality of the three texts that Villiers will bring together in L’Amour suprême, but also for the idea that he has served Le Nouveau Décaméron well.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 5; 87-105
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’Enfance dans Le Nouveau Décaméron
Childhood in Le Nouveau Décaméron
Dzieciństwo w Le Nouveau Décaméron
Autorzy:
Finet, Béatrice
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056527.pdf
Data publikacji:
2022-05-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Le Nouveau Décaméron
nowela
dzieciństwo
moralność
seksualność
short story
childhood
moral
sexuality
Opis:
Nous nous intéressons aux portraits d’enfants proposés dans Le Nouveau Décaméron, recueil de nouvelles galantes, et aux différentes images de l’enfance qu’ils véhiculent. Nous avons sélectionné dix-sept des cent nouvelles signées Paul Arène, Théodore de Banville, François Coppée, Abraham Dreyfus, Anatole France, Ludovic Halévy, René Maizeroy, Guy de Maupassant, Émile Pouvillon, Aurélien Scholl et Émile Zola. Ces auteurs réalistes, naturalistes et décadents présentent tantôt des enfants qui s’inscrivent dans l’image romantique de l’enfance, empreinte d’innocence et de pureté, tantôt qui s’opposent aux clichés de l’enfance. Nous verrons ainsi l’enfant face à la mort, la sienne ou celle de ses proches. Puis nous nous intéresserons à l’enfance et à la sexualité, sujet qui parcourt les dix volumes. Quel que soit le portrait proposé, les auteurs incitent le lecteur à une réflexion morale sur les rapports entre enfants et adultes.
Zasadniczym celem artykułu jest przedstawienie portretów dzieci, a także różnych wizji dzieciństwa w Le Nouveau Décaméron. Spośród stu opowiadań składających się na to dzieło do analizy wybrano siedemnaście tekstów, których autorami są: Paul Arène, Théodore de Banville, François Coppée, Abraham Dreyfus, Anatole France, Ludovic Halévy, René Maizeroy, Guy de Maupassant, Émile Pouvillon, Aurélien Scholl i Émile Zola. Autorzy ci, wpisujący się w nurt realistyczny, naturalistyczny i dekadencki, przedstawiają dzieciństwo bądź to na wzór romantyczny, jako czas naznaczony niewinnością i czystością, bądź w sposób całkowicie odbiegający od stereotypowych wyobrażeń na ten temat. Widzimy zatem dziecko, które doświadcza śmierci własnej lub swoich bliskich, jak również odkrywamy problem dzieciństwa i seksualności – temat obecny we wszystkich dziesięciu tomach dzieła. Bez względu na to, jaki portret dziecka przedstawiają autorzy poszczególnych opowiadań, czytelnik zostaje przez nich zaproszony do refleksji moralnej na temat relacji między dziećmi a dorosłymi.
This article focuses on the portraits of children as presented in Le Nouveau Décaméron and the different images of childhood that they convey. We have selected seventeen of the hundred short stories, by Paul Arène, Théodore de Banville, François Coppée, Abraham Dreyfus, Anatole France, Ludovic Halévy, René Maizeroy, Guy de Maupassant, Émile Pouvillon, Aurélien Scholl, and Émile Zola. These authors, writing in a realistic, naturalistic and decadent style, sometimes present children as part of the romantic image of childhood, imbued with innocence and purity, and sometimes in opposition to the same clichés of childhood. We thus see the child facing death, either their own or that of their relatives. We then focus on childhood and sexuality, a subject that runs through the ten volumes. Whichever portrait is proposed, the authors encourage the reader to reflect morally on the relationship between children and adults.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 5; 139-153
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Maupassant, roi du Nouveau Décaméron
Maupassant, King of Le Nouveau Décaméron
Maupassant, król Le Nouveau Décaméron
Autorzy:
Benhamou, Noëlle
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056532.pdf
Data publikacji:
2022-05-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Maupassant
Mendès
Le Nouveau Décaméron
nowela
zbiór
kobiety
portret
short story
collection
women
portrait
Opis:
Cet article se propose de montrer la place importante de Guy de Maupassant dans Le Nouveau Décaméron. Lui qui avait été jugé par la critique le meilleur conteur des Soirées de Médan avec sa nouvelle « Boule de suif », publie onze nouvelles sur les femmes, le mariage, l’adultère et la prostitution dans les volumes de Catulle Mendès parus 1884 à 1887. Nous étudions aussi l’image que les entre-textes donnent de l’auteur. Le lecteur découvre un écrivain courtois, mondain, qui aime les femmes et est aussi galant et séducteur. Finalement, Maupassant, couronné par Mendès roi de la sixième journée, avec Boule de suif comme reine, est le plus important de cette œuvre collective. Cependant, son portrait fictif présent dans les volumes du Nouveau Décaméron a contribué à donner une image stéréotypée de Maupassant.
Artykuł ma na celu ukazanie znaczącej roli Guy de Maupassanta w Le Nouveau Décaméron. Uznany przez krytykę za najlepszego autora Les Soirées de Médan, dzięki opowiadaniu Boule de suif, Maupassant publikuje w latach 1884-1887 w zbiorowym dziele Catulle’a Mendèsa jedenaście nowel o kobietach, małżeństwie, zdradzie i prostytucji. Artykuł analizuje również obraz autora, jaki wyłania się z lektury komentarzy zamieszczonych w Le Nouveau Décaméron. Czytelnik odkrywa Maupassanta jako pisarza o nienagannych manierach, światowca, a jednocześnie uwodzicielskiego salonowca i miłośnika kobiet. Ogłoszony przez Mendèsa królem dnia szóstego, z Boule de Suif jako królową, Maupassant jest istotnie najważniejszym autorem Le Nouveau Décaméron. Jego fikcyjny portret zarysowujący się na kartach tego dzieła przyczynił się jednak do wykreowania stereotypowego obrazu pisarza.
This article aims to show the important place of Guy de Maupassant in Le Nouveau Décaméron. He had been judged by critics the best storyteller of Les Soirées de Médan for his tale “Boule de suif,” and he published eleven short stories on women, marriage, adultery and prostitution in the volumes of Catulle Mendès from 1884 to 1887. We also examine the image that the “entre-textes” give of the author. The reader discovers a courteous, worldly writer who loves women and who is also impeccably mannered and seductive. Finally, Maupassant, crowned by Mendès king of the sixth day, with Boule de Suif as queen, is the most important writer of this collective work. However, his fictitious portrait present in the volumes of Le Nouveau Décaméron contributed to the creation of the stereotypical image of Maupassant.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 5; 63-76
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wasyl Tkaczuk – utwory nieznane
Vasyl Tkachuk – unknown works
Василь Ткачук – невідомі твори
Autorzy:
Horniatko-Szumiłowicz, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31343497.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Василь Ткачук
непубліковані твори
новела
українська література
Vasyl Tkachuk
unknown works
short story
writing
Ukrainian literature
Opis:
Окрім п’ятдесяти восьми оповідань Василя Ткачука, зібраних його дочкою Ольгою Гоффманн із чотирьох опублікованих збірок оповідань і виданих нею одним томом під ідентичною із першою книжкою назвою Сині чічки (2013), дванадцять творів цього забутого новеліста залишаються абсолютно невідомими пересічному читачеві. Ретельний аналіз підтверджує, що більшість із них за своєю художньою майстерністю не відрізняються від творів, виданих за життя письменника в чотирьох прижиттєвих збірках, а потім зібраних в одному томі. Традиційні, часом стереотипні, оповідання та замальовки, як і видані у книжковій формі твори, дивують новаторськими рішеннями у сфері поетики та стилю. Використання багатого спектру стилістичних засобів і мовних прийомів призвело до того, що традиційні, по суті, розповіді про село 1920–1930-х років (за словами критика 1930-х років Михайла Рудницького, вони – „скромні образки з села, що хапають за серце своєю простотою і наївністю”) виявилися справжніми перлинами в новелістичній класиці рідного письменства. Тому, сміливо можна констатувати, що непубліковані твори Ткачука становлять певну тяглість і тематично-стильову єдність із книжковою спадщиною прозаїка.
Aside from 58 novels by Vasyl Tkachuk collected by his daughter, Olga Hoffman, from four published anthologies (Сині чічки, 1935; Золоті дзвінки, 1936; Зимова мельодія, 1938; Весна, 1940) and released by her in a single tome named Сині чічки (2013), twelve works by this forgotten novelist remain entirely unknown to most readers. In-depth analysis confirms that most of them don’t deviate in quality when compared to the works published in Tkachuk’s lifetime, in the aforementioned four anthologies. The novels may be traditional, sometimes even stereotypical in their themes, but at the same time, can surprise the reader when it comes to poetics and stylistics. Despite being conventional stories about village life set in the 1920s and 1930s (according to the 1930s critic Mykhailo Rudnytskyi, these were “humble rural pictures, touching to the core with their simplicity and primitivism”), the rich spectrum of stylistic and linguistic devices present there resulted in them being true gems of Ukrainian literature. Without a doubt, it can be said that these works maintain a form of continuity and thematic-stylistic unity with the anthologized legacy of Vasyl Tkachuk.
Źródło:
Studia Ukrainica Posnaniensia; 2022, 10, 1; 119-135
2300-4754
Pojawia się w:
Studia Ukrainica Posnaniensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biedermeierowskie świadectwo zarazy – "Granit" Adalberta Stiftera
Autorzy:
Mazur, Aneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2029811.pdf
Data publikacji:
2021-12-14
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Adalbert Stifter
Granite
epidemic
the plague
Gentle Law
short story
Colorful Stones
Granit
epidemia
dżuma
das sanfte Gesetz
nowela
Kolorowe kamienie
Opis:
Artykuł jest wprowadzeniem do polskiego przekładu noweli pt. Granit austriackiego prozaika Adalberta Stiftera (1805-1868). Wyjaśnia polityczno-kulturowy kontekst powstania utworu, jego poetykę oraz przesłanie filozoficzno-etyczne. Nowela pochodzi ze zbioru Kolorowe kamienie (1853) i wraz z nim stała się kanonicznym – estetycznym i światopoglądowym – manifestem austriackiego biedermeieru, jako ilustracja tzw. „łagodnego prawa” (das sanfte Gesetz); polega ono na życiu pełnym harmonii oraz nieefektownym, codziennym praktykowaniu humanizmu w przestrzeni prywatnej, rodzinnej i społecznej. W tekście Stiftera odnosi się ono także do nadzwyczajnej sytuacji egzystencjalnej katastrofy. Oparta na ludowym przekazie relacja o epidemii dżumy, która w XVIII w. nawiedziła spokojne okolice Czeskiego Lasu, staje się pretekstem do ukazania różnych wyzwań, jakim muszą sprostać dorośli i dziecięcy bohaterowie utworu w obliczu choroby. Opowieść bazując na odwołaniach biblijnych, filozoficzno-naukowych i baśniowych, niesie dwa wyraziste przesłania: ocalenie jest paradoksalne i nielogiczne; ocalenie dane jest tylko tym, którzy potrafili zachować się godnie i ofiarnie. Motyw epidemii jako wydarzenia autentycznego, ale także jako uniwersalnej figury katastrofy, próby czy mrocznej inicjacji w bezlitosne prawa historii i przyrody, zostaje kunsztownie rozpisany na kilka płaszczyzn narracyjnych oraz kilka poziomów konstrukcyjnych, fabularnych i symbolicznych tekstu (w każdym z nich pojawia się lejtmotyw tytułowego „granitu”, minerału związanego z katastrofą wulkanu). Granit Adalberta Stiftera pozostaje po dziś dzień tekstem intrygująco wieloznacznym – to ilustracja biedermeierowskiej idylli, świadectwo indywidualnego światopoglądu pisarza, rodzaj boccacciowskiego dokumentu z czasów zarazy, parabola o zachowaniu człowieczeństwa w momencie próby oraz przykład mistrzowsko skomponowanej noweli jednocześnie.
The paper is an introduction to the Polish translation of a short story entitled Granite by the Austrian prose writer, Adalbert Stifter (1805-1868). It presents an explanation of the political and cultural context of the origin of the work, its poetics as well as its philosophical and ethical message. The short story and the collection entitled Colourful Stones (1853) in which it was included became a canonical aesthetic and ideological manifesto of the Austrian Biedermeier style as an illustration of the so-called “gentle law” (das sanfte Gesetz), i.e. a harmonious life and unspectacular daily practising of humanism in the personal, family and social space. In Stifter's work it refers also to the extraordinary situation of an existential catastrophe. Based on a folk story, the account of the plague which struck the quiet areas of the Bohemian Forest in the 18th century is a pretext for the presentation of various challenges which both the grown-ups and children have to meet facing the illness. The plot, based on Biblical, philosophical, scientific and legendary references, has two clear messages: survival is paradoxical and illogical; only those who could behave with dignity and devotedly could survive. The motif of the plague as a real event but also as a universal figure of catastrophe, a test or dark initiation into the merciless laws of history and nature is elaborately presented on several narration planes and several structure, plot and symbolical levels of the text (in each of them the leitmotif of “granite”, a mineral connected with a volcanic catastrophe, appears). Adalbert Stifter’s Granite still remains an intriguingly ambiguous text today - an illustration of a Biedermeier idyll, a testimony of the writer's personal world view, a document of the time of plague in Boccaccio’s style, a parable of humanity at a critical time, and an example of a masterpiece short story as well.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2021, 16, 11; 288-314
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gatunek short stories w nauczaniu literatury światowej. Zarys idei dydaktycznej dla studiów filologicznych
The short story genre in teaching world literature. Outline of a teaching idea for language and literature studies
Autorzy:
Gębuś, Szymon
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041602.pdf
Data publikacji:
2021-12-20
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Short story
literatura światowa
dydaktyka literatury
Opis:
Przyczyną powstania niniejszego artykułu jest przekonanie o konieczności zreformowania praktyki nauczania literatury światowej na studiach polonistycznych. Zgodnie z postulatami i propozycjami autora, praktyka ta powinna zostać oparta z jednej strony na nowoczesnej metodyce nauczania, z drugiej zaś na określonych zasadach dotyczących wyboru lektur kursowych. Zmiana w sferze metodycznej powinna wiązać się z położeniem nacisku na stosowanie praktyk dydaktycznych umożliwiających efektywne nabywanie przez studenta zespołu umiejętności określonych nazwą kompetencji czytelniczej, czyli przede wszystkim biegłościw zakresie analizy i interpretacji tekstów literackich oraz w sferze szeroko pojętego rozumienia literatury. Reguły dotyczące zmiany doboru lektur wiążą się natomiast z postulatem geograficznego i historycznego rozszerzenia spektrum utworów omawianych w trakcie zajęć z literatury światowej. Ponadto, zajęcia te można wykorzystać dla dodania studentom pewnych umiejętności o charakterze uniwersalnym, przydatnych na współczesnym, także pozapolonistycznym, rynku pracy. Częściową egzemplifikację założeń stanowi zawarty w artykule przykładowy koncept dydaktyczny, oparty na wykorzystaniu tekstów literackich należących do krótkiej prozy (short story). Wybór związany jest z przekonaniem o wysokiej użyteczności właśnie tego gatunku na wykładach i zarazem z chęcią zwrócenia na niego uwagi jako na materiał do ewentualnego wykorzystania w dydaktyce tego przedmiotu.
The reason for writing this article was the belief that the practice of teaching world literature as part of Polish studies needs to be reformed. According to the author’s postulates and proposals, this practice should be based on the one hand on a modern teaching methodology, and on the other hand on specific principles concerning course reading selection. The methodological change should involve placing emphasis on the application of teaching practices enabling students to effectively acquire a set of skills defined as reading competence, i.e. above all proficiency in the analysis and interpretation of literary texts and in the sphere of the broadly perceived understanding of literature. In turn, the rules concerning the change in the course reading selection are related to the postulate of geographical and historical expansion of the spectrum of works discussed during the world literature course. In addition, these courses can be used to give studentssome additional universal skills, useful in today’s labour market, also outside the field of Polish studies. The assumptions are in part exemplified by the teaching concept model included in the article, based on the use of short stories. The choice is related to the belief that this particular genre is highly useful in class at university, and at the same time to the desire to draw attention to it as material that can potentially be used in the teaching of this subject.
Źródło:
Postscriptum Polonistyczne; 2021, 28, 2
1898-1593
2353-9844
Pojawia się w:
Postscriptum Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La fonction créative du stéréotype dans le récit bref en France au XVIe siècle
Creative Function of Stereotype in French Sixteenth’s Century Short Story
Autorzy:
Pietrzak, Witold Konstanty
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1368345.pdf
Data publikacji:
2021-02-09
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
stereotype
short story
16th century
France
Opis:
In premodern literature, stereotype, called locus communis, had to play an important role inherited from Greek and Latin Antiquity’s rhetorics. In particular, it served as source of convincing arguments appropriate to discuss philosophical, theological or moral questions. The concept of common place has also found its use in short stories of 16th century. Firstly, in the realm of invention, when authors adapted narrative plots taken from written tradition; secondly, in the realm of elocution, when they employed topic images and sentences. The aim of this paper is to elucidate those two meanings of stereotype in French nouvelles published in that time.
Źródło:
Romanica Silesiana; 2019, 16, 2; 29-39
1898-2433
2353-9887
Pojawia się w:
Romanica Silesiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 61

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies