Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "self portrait" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-25 z 25
    Tytuł:
    ARTYSTYCZNE GRY ZE ŚMIERCIĄ WE WSPÓŁCZESNEJ SZTUCE
    Autorzy:
    Śnieciński, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/487963.pdf
    Data publikacji:
    2017-12-12
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
    Tematy:
    Game
    death
    artist
    self-portrait
    Opis:
    The text emphasizes the difference between two artistic approaches. The first one of them is rare and comprises various kinds of artistic games with death undertaken by the artists, whereas the second one depends on playing with the subject of death, where death plays the part of an „embellishment” or some kind of attraction, which should draw the attention of the viewer. The text concentrates on such artistic realizations, in which the first of the mentioned approaches is visible. The selected „games with death” in the works by, among others, K. Kozyra, A. Szapocznikow, R. Opałka and Ch. Boltanski, are analysed. The analyses make use of theoretical works by, among others, H.G. Gadamer, P. Ariès, H. Belting, R. Barthes and G. Steiner.
    Źródło:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2017, 24; 18-35
    1733-1528
    Pojawia się w:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Double Index. The Self-Shadow in American Photography of the Second Half of the 20th Century
    Autorzy:
    Stachura, Julia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32347455.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    self-shadow
    self-portrait
    index
    photography
    double
    Opis:
    The article focuses on the notion of the image of self-shadow in American photography in the second half of the twentieth century, understood as a shadow silhouette of the creator captured in a photograph. The two main problems that concern the author’s research are the lack of current, theoretical study on the problem of shadow in the history of photography from the perspective of art history (V. Stoichita, R. Casati, P. Cavanagh, H. Kanaan) and the lack of the definition of the phenomenon of self-shadow and its possible types in self-portraiture. The author’s proposition of a definition of self-shadow is based on selected photographs by four artists whose works touch upon the problem of shadow in the context of relations between the “self” and the “other” (Lee Friedlander), race and subjective invisibility (Shawn W. Walker), mask and the other-self (Andy Warhol), and the intimate recording of identity (Nan Goldin). In her analyses, the author discusses the problem of the hybrid ontology of the shadow, which is both visible and visual. In this understanding, the shadow not only refers to a physical body, present “here and now” but more importantly evokes a sense of presence, even when the artist’s body is absent in the picture. The double index refers to the image leaving its mark both in reality and on light-sensitive paper. The rudimentary, vitalistic relation linking the human body with its shadow is only a starting point for analyses of the complexity of its status and symbolism. The concepts framing Andy Warhol’s Polaroid are twinning, the mask, and the Jungian theory of the shadow archetype. To discuss the self-portrait of Shawn W. Walker, the author applies the literary-philosophical concept of invisibility based on writings from Black existentialists (W.E.B. Du Bois, F. Fanon, R. Ellison). The analyses of Lee Friedlander’s photograph have been based on the psychological distinction between the figures of the “self” and the “other”. The closing concepts that frame Nan Goldin’s self-portrait are the haptic thinking subject (M. Smolińska) and the notion of a diary. The critical apparatus of the study is supplemented by contemporary analyses of the myth of Narcissus, the mythical origins of the self-portrait, and the notion of the index (after R. Krauss, M. Michałowska, M.A. Doane).
    Źródło:
    Artium Quaestiones; 2022, 33; 279-299
    0239-202X
    Pojawia się w:
    Artium Quaestiones
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Autoportrety Adama Zagajewskiego
    Adam Zagajewski’s Self-Portraits
    Autorzy:
    Potkański, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2097181.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    autobiografia
    autoportret
    duchowość
    Adam Zagajewski
    autobiography, self-portrait, spirituality, Adam Zagajewski
    autobiography
    self-portrait
    spirituality
    Opis:
    Artykuł analizuje cykl poetyckich autoportretów Adama Zagajewskiego w kontekście esejów poety oraz współczesnych pisarzowi teorii, zwłaszcza dekonstrukcji Paula de Mana oraz filozofii duchowości Michela Foucaulta. Zgodnie z tą analizą autoportrety Zagajewskiego zbliżają się charakterem i funkcją do ćwiczeń duchowych opisywanych przez Pierre’a Hadota: poeta za ich pomocą próbuje przebudować swoją osobowość, projektując jej bogatszą i dojrzalszą postać, częściowo na wzór postaci mistrzowskich, takich jak Józef Czapski. Tak ujęta, twórczość Zagajewskiego zaskakuje bogactwem treści teoretycznych, których dotąd w niej nie poszukiwano.
    The article analyzes a series of Adam Zagajewski’s self-portraits against the backdrop of his essays as well as a variety of contemporary theories, especially Paul de Man’s deconstruction and Michel Foucault’s spirituality philosophy. According to this analysis, Zagajewski’s self-portraits are approaching the kind of spiritual exercises described by Pierre Hadot: Zagajewski uses them to try to rebuild his personality, having designed its richer and more mature version, partly following the example of Zagajewski’s masters, such as Józef Czapski. Understood in this way, Zagajewski’s works contain a surprisingly wealthy theoretical substance, heretofore unrecognized by commentators.
    Źródło:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2021, 43; 167-185
    1508-6305
    2544-3186
    Pojawia się w:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Fototeksty studentów pedagogiki jako pretekst do refleksji i konstruowania autoportretów fotograficznych
    Student’s photo-texts as a pretext for reflection and constructing photographic self-portraits
    Autorzy:
    Gliniecka, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2079857.pdf
    Data publikacji:
    2022-05-01
    Wydawca:
    Akademia Marynarki Wojennej. Wydział Nauk Humanistycznych i Społecznych
    Tematy:
    photo-texts
    self portrait
    self presentation
    identity
    self reflection
    fototeksty
    autoprezentacja
    tożsamość
    autorefleksja
    Opis:
    Fotografia – jako medium wizualne – staje się ważnym narzędziem autoekspresji oraz konstruowania tożsamości, co stwarza okazję do pogłębiania samoświadomości młodych ludzi. Artykuł prezentuje wyniki wizualnych badań jakościowych z udziałem studentów pedagogiki. W ramach projektu badawczego zastosowano technikę autofotografii, polegającą na samodzielnym wytwarzaniu materiałów wizualnych przez uczestników badań. Celem badań było poznanie możliwości, jakie stwarza fotografia w zakresie kreowania własnego wizerunku oraz zgłębienie wiedzy na temat tego, czy może stać się elementem budowania postawy refleksyjności w kontekście postrzegania samego siebie. W części badawczej przedstawiono wybrane autoprezentacje studentów w postaci autoportretów fotograficznych. W toku analizy wyróżniono także określone kategorie fototekstów ze względu na charakteryzujące je cechy (refleksyjne, mozaikowe, autokreacyjne).
    Photography – as a visual medium – becomes an important tool for self-expression and identity con-struction, which creates an opportunity to deepen the self-awareness of young people. The article presents the results of visual qualitative research with the participation of students of pedagogy. As part of the research project, the autophotography technique was used, consisting in the independent production of visual materials by research participants. The aim of the research was to learn about the possibilities that photography creates in terms of creating one's own image and to broaden the knowledge of whether it can become an element of building an attitude of reflectivity in the context of self-perception. The research part presents selected self-presentations of students in the form of photographic self-portraits. In the course of the analysis, certain categories of photo texts were also distinguished according to their characteristic features (reflective, mosaic, self-creative).
    Źródło:
    Colloquium; 2022, 14, 1; 81-96
    2081-3813
    2658-0365
    Pojawia się w:
    Colloquium
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Artysta – emigrant – pielgrzym. O norwidowskim autoportrecie „Ipse ipsum”
    Artist – Immigrant – Pilgrim: On Norwid’s self-portrait "Ipse ipsum"
    Autorzy:
    Chlebowska, Edyta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2152474.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-15
    Wydawca:
    Narodowe Centrum Kultury
    Tematy:
    Cyprian Norwid
    autoportret
    portret
    rysunek polski
    kolekcjonerstwo
    self-portrait
    portrait
    Polish drawing
    collecting
    Opis:
    This article offers an interpretation of Cyprian Norwid’s self-portrait Ipse ipsum created in 1857 in Paris. Given its intriguing approach, references to the poet’s biography and literary works, as well as rich symbolism, the drawing occupies a particular place in the collection of over 20 cartoon self-portraits by the author of Promethidion. Its presentation is accompanied by an outline of its turbulent history and a brief literature overview. The circumstances in which it was drawn prove crucial for the understanding of Norwid’s approach to his own image. Selfcreation is adopted as the pivotal perspective in the light of which the self-portrait is interpreted as an image presenting the author of Vade-mecum as an artist, an emigrant, and a pilgrim, with the historical, biographical, and literary contexts playing important roles in all three representations. The poems Czy podam się o amnestię [Shall I Request Amnesty] and Pielgrzym [The Pilgrim] shed some extra light on the drawing of Norwid standing on the map of the world and surrounded by barking dogs, allowing us to search for deeper meanings in the poet’s spiritual profile.
    Źródło:
    Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka; 2021, 116, 4; 181-193
    1230-4808
    Pojawia się w:
    Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Witold Gombrowicz: autobiografizm w trzech odsłonach
    The three modes of Witold Gombrowicz’s autobiographism
    Autorzy:
    Kunz, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1375444.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Witold Gombrowicz
    autobiography
    self-portrait
    self-creation
    subject
    Gombrowicz
    autobiografia
    fikcja
    podmiot
    autokreacja
    Opis:
    Artykuł jest próbą analizy trzech trybów autobiograficznego pisarstwa Witolda Gombrowicza. Pierwszy z nich, zorientowany prospektywnie, służy przede wszystkim autokreacji i rzutowaniu w przyszłość kolejnych, tworzonych przez pisarza podmiotowych autoprojekcji. Realizację tej podmiotowej strategii przynosi Dziennik, któremu przypada szczególne miejsce między autonomiczną, eksperymentalną fikcją literacką a tradycyjną narracją autobiograficzną. Drugi tryb ma charakter retrospektywny, najbardziej zbliżony do tradycyjnej autobiografii. Wyróżnia go dominacja narracji wspomnieniowej, podporządkowanej chronologicznemu następstwu zdarzeń. Spotykamy się z nią we Wspomnieniach polskich oraz w Testamencie. Trzeci tryb, wykorzystany przez Gombrowicza w Kronosie, realizuje się w postaci swoistego kalendarium czy inwentarza, nawiązującego do nieliterackich, użytkowych form osobistych zapisków, i nie mieści się w żadnym z dwóch przywołanych wcześniej strategii pisarstwa autobiograficznego, lokując się na obrzeżach zarówno narracyjnej konwencji wspomnieniowej, jak i konwencji dziennikowej podporządkowanej zasadzie eseistyczno-autoportretowej. Analiza tych trzech odmian tekstu autobiograficznego ma pokazać, że nie składają się one na żadną spójną, wieloaspektową wizję podmiotu, każdy z nich odsłania bowiem na swój sposób właściwą Gombrowiczowskiej formule autobiografizmu nieciągłość i pustkę odkrywaną w miejscu powracającego uporczywie pragnienia osobowej, mocnej obecności.
    This article is an attempt to analyse the three modes of autobiographical writing of Witold Gombrowicz. The first of the modes is prospectively oriented and its purpose is to self-create and project into the future the successive subjective self-images created by the author. Diary, which takes a particular place between the autonomous, experimental fiction and traditional autobiographical narration, brings implementation of this strategy. The second mode is retrospective in nature and the most similar to the traditional autobiography. It is distinguished by the dominance of the reminiscent narration subordinated to the chronological sequence of events. We encounter it in Polish Memories and in A Kind of Testament. The third mode used by Gombrowicz in Kronos is implemented in the form of a specific historical calendar or inventory alluding to non-literary practical forms of personal notes and does not fit in any of the two previously mentioned autobiographical writing strategies, locating itself on the edge of both; the narrative convention of memories, as well as the diary convention subject to essayistic and self-portrait principles. Analysis of these three varieties of the autobiographical text shows that they do not make up for any coherent, multi-faceted vision of the subject. Each of them reveals in their own way the “Gombrowicz-like” autobiographical formula of discontinuity and emptiness that are discovered in the place of persistently recurring desire of a strong personal presence.
    Źródło:
    Autobiografia Literatura Kultura Media; 2014, 3, 2; 15-32
    2353-8694
    2719-4361
    Pojawia się w:
    Autobiografia Literatura Kultura Media
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nieznane studium autoportretowe Jana Matejki (w czerwonej czapce) w prywatnych zbiorach w Warszawie
    An unknown self-portrait study of Jan Matejko (in a red cap) from a private collection in Warszawa
    Autorzy:
    Kalinowski, R.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/218642.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
    Tematy:
    Matejko Jan
    prywatny zbiór
    autoportret
    Warszawa
    self-portrait
    private collection
    Warsaw
    Opis:
    Opisany w artykule autoportret Jana Matejki jest w istocie obrazem dwustronnym. Na odwrocie zachował się szkic do portretu generała Dobrzańskiego. Od ponad stu lat obraz ten wisiał na jednej i tej samej ścianie w mieszkaniu rodziny znanego kolekcjonera, który obraz nabył. Autorstwo mistrza Jana opierało się jedynie na tradycji rodzinnej przekazywanej przez trzy pokolenia. Autor postawił sobie żmudne zadanie potwierdzenia owej domniemanej atrybucji metodą historyczno porównawczą. Przeprowadzone ostatnio badania laboratoryjne w pracowniach konserwatorskich Muzeum Narodowym w Krakowie, ujawniające zatartą sygnaturę JM, dodatkowo potwierdziły jego pełne erudycji wnikliwe rozważania.
    The self-portrait of Jan Matejko, described in the article, is actually a double-sided painting. A sketch for the portrait of General Dobrzański has been preserved on the reverse. For over one hundred years, the painting has been hanging on one and the same wall in the family apartment of a well-known collector who purchased the canvas. Master Jan’s authorship was based merely on family tradition passed down for three generations. The author of the article took upon himself the onerous task of confirming the alleged attribution, using the comparative historic method. The recently conducted laboratory examination in the conservation workshop of the National Museum in Krakow, which revealed the faded signature JM, additionally confirmed his erudite and astute observations.
    Źródło:
    Wiadomości Konserwatorskie; 2009, 25; 37-45
    0860-2395
    2544-8870
    Pojawia się w:
    Wiadomości Konserwatorskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Autokreacja jako zamazanie umysłu
    Autorzy:
    Ewa, Bobrowska,
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/487818.pdf
    Data publikacji:
    2019-08-04
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
    Tematy:
    SELF-CREATION
    SELF-PORTRAIT
    SELF-AWARENESS
    SKEPTICISM
    DE MAN
    ART
    AUTOKREACJA
    AUTOPORTRET
    SAMOŚWIADOMOŚĆ
    SCEPTYCYZM
    SZTUKA
    Opis:
    The analysis in the text presented concerns the phenomenon of self-cre- ation and self-perception, referring Paul de Man’s contemplations in the Autobiography as De-facement study, as well as early monography by Em- manuel Levinas, From Existence to Existents. Self-creational and autobi- ographical statement or action reveal moments in which a certain mul- tithreading is exposed, a tear, which becomes a basis for the analysis of works by Chuck Close, Yves Klein, Cy Twombly and Marina Abramović. Self- perception and self-introspection lay at grassroots of thinking and artistic creativity, and in a way also self-mythology of solipsistic ego. By creating a self-portrait the artist duels oneself in a most difficult self-creative clash. Impersonal “I” as another form of revealing “I”, it exposes through, among others, vigil and insomnia as a particular state of mind, similar to de Man’s “blurring” of the mind described by me.
    Źródło:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2019, 27; 126-145
    1733-1528
    Pojawia się w:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Biblical Inspirations in Nikifor’s Paintings
    Biblijne inspiracje w malarstwie Nikifora
    Autorzy:
    Wałczyk, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1038721.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-01
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    Nikifor
    autoportret
    pejzaż
    antropologia biblijna
    malarstwo
    self-portrait
    landscape
    biblical anthropology
    painting
    Opis:
    Nikifor Krynicki (Epifaniusz Drowniak, 1895-1968) was one of the most popular non-academic Polish painters worldwide. To show the biblical inspiration in his creative output I chose two categories from various thematic aspects: self-portraits and landscapes with a church. There are plenty of Nikifor’s paintings showing him as a teacher, as a celebrating priest, as a bishop, or even as Christ. A popular way to explain this idea of self-portraits is a psychological one: as a form of auto-therapy. This analysis is aims to show a deeper explanation for the biblical anthropology. Nikifor’s self-portraits as a priest celebrating the liturgy are a symbol of creative activity understood as a divine re-creation of the world. Such activity needs divine inspiration. Here are two paintings to recall: Potrójny autoportret (The triple self-portrait) and Autoportret w trzech postaciach (Self-portrait in three persons). The proper way to understand the self-identification with Christ needs a reference to biblical anthropology. To achieve our real-self we need to identify with Christ, whose death and resurrection bring about our whole humanity. The key impression we may have by showing Nikifor’s landscapes with a church is harmony. The painter used plenty of warm colors. Many of the critics are of the opinion that Nikifor created an imaginary, ideal world in his landscapes, the world he wanted to be there and not the real world. The thesis of this article is that Nikifor created not only the ideal world, but he also showed the source of the harmony – the divine order.
    Zasadnicza teza artykułu „biblijne inspiracje Nikifora” sprowadza się do pokazania, że autoportrety są przejawem szczególnej samoświadomości malarza utożsamiającego twórczość artystyczną (malarską) ze sprawowaniem liturgii, inaczej z uobecnianiem religijnego kontekstu rzeczywistości, a konkretnie z uobecnianiem dziejów Chrystusa. Z autoportretami Nikifora wiąże się także intuicja antropologiczna, realizowanie człowieczeństwa poprzez utożsamianie się z Chrystusem. Pejzaże ze świątynią nie są tylko urokliwym przedstawieniem okolic Krynicy i innych miejscowości z południa Polski. Głębsza intuicja malarza dotyczy Bożego źródła ładu i harmonii w pejzażach. Jego pejzaże to wręcz epifanie boskiego porządku. Teologia (także Biblia) używa na określenie takich intuicji pojęcia „objawienie naturalne”.
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2019, 26, 3; 31-46
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Audiodescription des arts plastiques. Autoportrait de Dora Maar
    Audio description in the visual arts. Self-portrait of Dora Maar
    Autorzy:
    Wendorff, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2143416.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-22
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    intersemiotic translation
    image hermeneutics
    eye-tracking
    museum audio description
    Dora Maar
    Self-portrait.
    Opis:
    The article addresses the problem of intersemiotic translation: translating images into words. The first part deals with the issue of image hermeneutics. Following this, eye tracking research is briefly described and museum audio description for the blind and visually impaired is introduced. A case study of Self-portrait of Dora Maar is carried out, highlighting the importance of sight in the artist’s work. The text tries to answer the following questions: Who and using which techniques and strategies should translate images into words for recipients with visual disabilities, so that the translation is satisfactory and adapted to their perception? How to provide a visually impaired person with an aesthetic experience without imposing our own perception of the image on them?
    Źródło:
    Studia Romanica Posnaniensia; 2021, 48, 4; 79-90
    0137-2475
    2084-4158
    Pojawia się w:
    Studia Romanica Posnaniensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analiza fotograficznego medium w cyklu autoportretów Pawła Żaka pt. Bliski znajomy
    The analysis of the photographic medium in a series of self-portraits entitled “A Close Acquaintance” by Paweł Żak
    Autorzy:
    Mazela, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/459936.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Fundacja Pro Scientia Publica
    Tematy:
    Paweł Żak
    fotografia
    autoportret
    Lustro
    antropologia wizualna
    photography
    self-portrait
    mirror
    visual anthropology
    Opis:
    Celem artykułu jest analiza cyklu fotografi i Pawła Żaka pt. Bliski znajomy, a dzięki temu odkrycie również istoty fotografii i jako fenomenu kulturowego. P. Żak jest artystą, któremu dokumentalizm fotografi i nie wystarcza, używa więc metafory zwierciadła do ukazania gry, jaka toczy się między osobą i jej lustrzanym odbiciem, a także między poszczególnymi zdjęciami. Cały cykl z 2004 r. stanowi metaforę wewnętrznego dialogu człowieka z samym sobą, opowieść o ludziach w ogóle, a także o artyście i jego narzędziu – fotografii.
    The aim of this article is commentary on Paweł Żak’s photographic series entitled A Close Acquaintance and, through this, to reveal the essence of photography as a cultural phenomenon. Paweł Żak is an artist, for whom the documentary character of photography is not sufficient. He uses the mirror as a a metaphor to show the game between the person and his mirrored image, as in the case of photographs. All series constitute a parable of an internal dialogue of the human with himself. They constitute a story about both a man in general, and about the artist and his tool, photography.
    Źródło:
    Ogrody Nauk i Sztuk; 2014, 4; 633-638
    2084-1426
    Pojawia się w:
    Ogrody Nauk i Sztuk
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Przyświecały mi pewne ideały…” Autokreacyjne strategie i pułapki we wspomnieniach i korespondencji Jana Wantuły
    “I was guided by some ideals…” The strategies and traps of autocreation in Jan Wantuła’s memoirs and letters
    Autorzy:
    Szkaradnik, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1382412.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Jan Wantuła
    self-portrait
    autocreation
    memoir-specific
    conventionality
    rhetoric
    autoportret
    autokreacja
    konwencje memuarystyki
    retoryka
    Opis:
    W artykule rozpatrywane są sposoby kreowania obrazu autora we wspomnieniach i korespondencji Jana Wantuły (1877–1953) – chłopa i hutnika z Ustronia, samouka, znawcy historii Śląska Cieszyńskiego, starodruków i ewangelicyzmu, publicysty, pisarza ludowego i wytrawnego bibliofila. Analizie podlegają wzorce, do których nawiązuje on, tworząc własny wizerunek w listach i Pamiętnikach, centralne elementy tego wizerunku i jego znaczenie. Wskazane zostają tu typowe motywy z pamiętników chłopskich, ale również złożone strategie, jakimi posługuje się Wantuła. Zasadniczym problemem jest pytanie, czy portret bojownika o sprawy narodowe i społeczne oraz wybitnego samouka nie pada łupem konwencji. Autorka dowodzi wartości retoryki jako kulturowej przestrzeni porozumienia, a zarazem ukazuje, jak w omawianych tekstach następuje przełamywanie schematów za pomocą tego, co lokalne, konkretne, cielesne i czasowe.
    This article’s aim is to present the ways of creating the author’s image in memoirs and letters by Jan Wantuła (1877–1953) – a peasant and steel worker from Ustroń, self-taught person, expert on the Cieszyn Silesia’s history, old prints and Protestantism, writer, publicist and a famous bibliophile. In the sketch the author analyzes the patterns Wantuła employs while creating his self-portrait, as well as central elements of that portrait and its purport. Not only typical leitmotifs from peasant memoirs are indicated, but also complex endeavors, which the booklover uses. The principal question here is whether this social and national campaigner’s portrait has not been influenced by the means of expression it has been written in. The authoress recognizes the value of rhetoric as cultural space of agreement, but she also portrays how in Wantuła’s texts patterns are broken by that what is local, specific, physical and temporary.
    Źródło:
    Autobiografia Literatura Kultura Media; 2016, 7, 2; 137-156
    2353-8694
    2719-4361
    Pojawia się w:
    Autobiografia Literatura Kultura Media
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    KULT-DICHTER VS. KULT DES DICHTERS: DAS PORTRÄT TARAS SCHEWTSCHENKOS IN „DIE VERHINDERTE REDE VON KIEW“ VON FRIEDRICH DÜRRENMATT
    KULTOWY POETA VS. KULT POETY: PORTRET SZEWCZENKI W „NIEWYGŁOSZONYM PRZEMÓWIENIU O KIJOWIE” FRIEDRICHA DÜRRENMATTA
    Autorzy:
    Voloshchuk, Ievgeniia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/911617.pdf
    Data publikacji:
    2018-08-28
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    literary (self)portrait
    stereotype
    national literary canon
    literacki (auto)portret
    stereotyp
    narodowy kanon literacki
    Opis:
    The paper focuses on the essay “My Stumbling Speech in Kyiv” by Friedrich Dürrenmatt which hitherto has been on the sidelines of Dürrenmatt studies. The literary portrait of a well-known Ukrainian poet Taras Shevchenko as a cultural “Other” and the self-projection of the essay’s author have been analyzed here in their interrelations with various cultural and political contexts.
    Niniejszy artykuł stanowi analizę eseju Friedricha Dürrenmatta Niewygłoszone przemówienie o Kijowie, który jak dotąd pozostaje na marginesie zainteresowań badaczy twórczości szwajcarskiego dramaturga. Portret literacki ukraińskiego poety Tarasa Szewczenki jako kulturowego Innego, a także portret własny autora tekstu zostały przenalizowane w aspekcie ich relacji wobec kontekstów kulturowych i politycznych.
    Źródło:
    Porównania; 2017, 21, 2
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O malarce, która ,,osiągnęła w szkicu i rysunku poziom wyższy od jakiejkolwiek innej artystki naszych czasów”. Autoportret Sofonisby Anguissoli
    On a female painter who “achieved in sketch and drawing a level higher than any other female artist of our time”. Sofonisba Anguissola’s self-portrait
    Autorzy:
    Morello, Magda
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1365204.pdf
    Data publikacji:
    2021-05-28
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    Sofonisba Anguissola
    renaissance
    female painter
    self-portrait
    Italian art
    renesans
    malarka
    autoportret
    sztuka włoska
    Opis:
    Niniejszy artykuł dotyczy życia i twórczości włoskiej, renesansowej malarki Sofonisby Anguissoli, Cel stanowiło dokonanie porównania i interpretacji autoportretów artystki w kontekście jej biografii, na trzech różnych poziomach.  Pierwsza warstwa, skoncentrowana jest na kwestiach formalnych, takich jak kompozycja, kolorystyka czy zakres tematyczny, druga wychodzi nieco poza ramy obrazu, wyprowadza obraz na szerszy kontekst społeczno- kulturowy oraz czasy, w jakich żyła malarka. Wreszcie w trzeciej, najgłębiej sięgającej warstwie podjęto próbę zrozumienia motywacji oraz charakteru samej malarki. Tekst ten dąży do spojrzenia na Sofonisbę, artystkę tamtych czasów, oczami współcześnie żyjącej kobiety. Choć dzieli je niemal 500 lat, dzięki niezwykłej właściwości sztuki, jaką jest jej nieprzemijalność, mogą dziś, poprzez płótno, stanąć niemal twarzą w twarz. Analizując jej autoportrety, można dostrzec różne etapy jej życia – młodość, dorosłość oraz starość. Każdy portret odpowiada innemu typowi wrażliwości, aspiracji i pragnień. Od pełnej pasji młodej artystki niemal wkraczającej w jej życie zawodowe, przez dojrzałą i pewną siebie kobietę, aż po spełnioną życiem starą matronę, oczekującą ze spokojem na odejście. Artystka ta, nie tylko wytyczyła styl kobiecych portretów na następne lata, ale pozostawiła po sobie także pewnego rodzaju pamiętnik portretowy, dokumentujący ją na każdym z etapów życia. Ten specyficzny typ malarstwa jakim jest autoportret, silnie skoncentrowany na oddaniu prawdziwej osobowości i charakteru człowieka, tak często przez nią podejmowany, nabiera więc nowego wymiaru i ponadczasowego przesłania.  
    The article is about the life and artworks of an Italian renaissance female painter, Sofonisba Anguissola. Its objective is to compare her self-portraits in three different layers- the first one concentrates on formal matters such as composition, colours and theme, the second layer steps out from the frame of the painting and delves into cultural aspects of her life and tries to understand her works in that context. And the third, final layer tries to reveal her own motivations and dreams and looks at her, an artist from those times, through the eyes of a modern woman who, even though living almost 500 years later, thanks to impermanence of art can still feel and experience similar emotions. By analysing her self-portraits, it is possible to see different stages of her life: youth, adulthood and elderly years. Each portrait corresponds to a different type of sensibility, aspirations and desires: from passionate young artist nearly stepping into her professional life, through matured and self-assured woman, till an old matron fulfilled by her life and expecting the end with peace. This great painter not only laid out the style of female portraits for the next hundreds of years but also left us with something like a portrait- journal which can lead to transcendental and timeless perspective into art.
    Źródło:
    Fabrica Litterarum Polono-Italica; 2021, 3; 207-218
    2658-185X
    Pojawia się w:
    Fabrica Litterarum Polono-Italica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Praktyki autobiograficzne Ewy Kuryluk
    Ewa Kuryluk’s autobiographical practices
    Autorzy:
    Grzemska, Aleksandra
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1382250.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    autobiographical practices
    artistic project
    self-portrait
    auto-photography
    auto-narrative
    self-commentary
    praktyki autobiograficzne
    projekt artystyczny
    autoportret
    autofotografia
    autonarracja
    autokomentarz
    Opis:
    Tekst dotyczy malarskiej, literackiej, autofotograficznej i przestrzennej twórczości Ewy Kuryluk. Autorka interpretuje autonomiczny i idiomatyczny projekt Kuryluk, który niekiedy bywa nawet autoteliczny, funkcjonuje jako świadectwo minionej epoki oraz zalicza się do międzynarodowych nurtów sztuki nowoczesnej, ale przede wszystkim kształtuje i reprezentuje doświadczenia artystki, wpisane w ramy modalne różnych dziedzin sztuki. Przedrostek auto- spaja, modeluje i transponuje twórcze działania i procesy biograficzne, które przekładają się na konsekwentnie realizowane przez Kuryluk działania artystyczne w polu autobiograficznym. W jego obrębie wyróżnić można trzy najbardziej znaczące obszary: autoportret i autofotografię, autonarrację, autokomentarz.
    The text refers to painting, literary, auto-photographic and spatial creation by Ewa Kuryluk. The author interprets the autonomous and idiomatic, almost auto-telic project by Kuryluk which operates as a testament of past time and falls into the international trends of modern art, but most of all shapes and represents the experience of the artist, encompassed the modal frames of various fields of art. The prefix “auto-” binds, shapes and transposes creative activities and biographical processes which transform into Kuryluk’s consistently implemented artistic activities in the autobiographical field. Within the field one can single out three most important areas: self-portrait and auto-photography, auto-narrative, self-commentary.
    Źródło:
    Autobiografia Literatura Kultura Media; 2016, 7, 2; 93-106
    2353-8694
    2719-4361
    Pojawia się w:
    Autobiografia Literatura Kultura Media
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    «Автопортрет» и проблемы визуального в российской поэзии XX века
    Autorzy:
    Малкина, Виктория
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2034809.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-23
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    визуальное в лирике
    автопортрет
    лирический субъект
    лирический сюжет
    the visual in poetry
    self-portrait
    lyrical subject
    lyrical plot
    Opis:
    В статье анализируется поэтика визуального в стихотворениях, озаглавленных «Авто- портрет». Визуальное при этом понимается как категория поэтики, предполагающая зри- мость внутреннего мира стихотворения для лирического субъекта и для читателя. Визуаль- ное в лирике может выражаться разными способами, в том числе и аллюзиями на жанры визуальных искусств, например, на автопортрет. Актуальность статьи заключается в выросшем в последнее время интересе к ин- термедиальности в литературе вообще и в лирике, в частности. Новизна работы состо- ит в рассмотрении поэтических автопортретов с точки зрения поэтики визуального. Ос- новная цель статьи – анализ способов визуальной репрезентации лирическим субъектом своего собственного образа. Затрагиваются следующие аспекты: взаимодействие лирики и живописи, общие и различные черты между живописным и лирическим автопортре- том; использование визуальных деталей; субъектная структура стихотворений и лири- ческий сюжет. Также делается попытка выстроить типологию автопортретов в лирике в зависимости от способов ви́дения лирическим субъектом себя: «Я» как взаимодействие «Я» и другого; «Я» как другой либо «Я» с точки зрения других. Материалом исследования послужили стихотворения А. Кушнера, И. Сельвинского, А. Вознесенского, О. Мандель- штама, К. Большакова, В. Катарсина, Н. Рыленкова, и др.
    The paper analyses visual poetics in a number of poems entitled “Self-portrait”. The author construes the visual in literature as a category of poetics which assumes the visibility of the inner world of the poem for the lyrical subject and for the reader. The visual in the lyric poetry can be expressed in various ways, including allusions to the genres of visual arts, for example, to self-portraiture. The topic undertaken is relevant, given the currently growing interest in intermediality in literature in general and in poetry in particular. What is new about the present research is that poetic self-portraits are considered here from the point of view of visual poetics. The main purpose of the paper is to analyse the ways in which the lyrical subject visually represents his or her own image. The following aspects are touched upon: the interaction of poetry and painting, the common and the differentiating features of a pictorial and a lyrical self-portrait; the use of visual details; the subjective structure of poems and the lyrical plot. There is also an attempt to build a typology of poetic self-portraits, depending on how the lyrical subject sees himself/herself as another. The material of the study includes poems by Aleksandr Kushner, Ilya Selvinsky, Andrei Voznesensky, Osip Mandelshtam, Konstantin Bolshakov, Valentin Katarsin, Nikolai Rylenkov, and others.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2021, 14; 157-168
    1427-9681
    2353-4834
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cyberuwodziciele z Facebooka. O mechanizmach kreowania atrakcyjności fizycznej w perspektywie stereotypów płci
    Autorzy:
    Mateja, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2057160.pdf
    Data publikacji:
    2021-03-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    atrakcyjność fizyczna
    autoportret
    stereotypy płci
    grupa tematyczna
    osoba rozwiedziona
    attractiveness
    self-portrait
    gender stereotypes
    thematic group
    divorced person
    Opis:
    Najpopularniejszy obecnie portal społecznościowy – Facebook – jest przestrzenią, w której funkcjonuje szereg grup tematycznych. Jedną z nich tworzą osoby rozwiedzione lub pozostające w separacji, traktując społeczność jako rodzaj grupy wsparcia. W weekendy członkowie społeczności mogą prezentować swoje podobizny w celu zwrócenia na siebie uwagi, nawiązania znajomości, zainicjowania relacji romantycznej itp. Przedmiotem badań stały się komunikaty wizualne opublikowane przez społeczność, a ich celem ustalenie, jakie są strategie autoprezentacji kobiet i mężczyzn, na ile stereotypy płci mają odzwierciedlenie w kompozycji publikowanych (auto)portretów, jakie skojarzenia budzą wizerunki kobiet i mężczyzn, wreszcie – jaki jest stosunek członkiń i członków społeczności do selfie, konwencji typowej dla użytkowników social mediów. Badania zrealizowano z wykorzystaniem analizy semiotycznej, co pozwoliło na sformułowanie adekwatnych wniosków. Do najistotniejszych należy zaliczyć obecność stereotypów płci w procesie konstruowania atrakcyjności fizycznej rozwodników i rozwódek, mimo że członkowie społeczności reprezentują różne generacje,grupy zawodowe, klasy społeczne itd.
    The currently most popular social networking website – Facebook – is a space that allows members of many thematic groups to communicate and cooperate. There are divorced or separated people in one of these groups, treating the community as a kind of support group. On weekends, community members can present their portraits to attract attention, make friends, initiate a romantic relationship. The subject of research was visual communication of the community. One aimed to recognize the strategies of self-presentation of men and women and find out to what extent gender stereotypes are reflected in the composition of the published self-portraits. The other goal was to examine what associations evoke the images of men and women and, finally, community members’ attitude to selfies – a convention typical for social media users. The research was carried out using semiotic analysis, which allowed for the formulation of adequate conclusions. The most important findings were about gender stereotypes in constructing divorced people’s physical attractiveness, even though community members represent different generations, professional groups, and social classes.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2021, 13, 1; 79-94
    2083-7275
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Socjolog „kreślący znaki wieczne”. Jana Szczepańskiego autoportret rozproszony
    Sociologist „Sketching Eternal Signs”. Jan Szczepanski’s Distracted Self-Portrait
    Autorzy:
    Szkaradnik, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/579093.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    autobiographical writing
    self-portrait
    Jan Szczepański
    the representation of the past biographical project
    autobiografizm
    autoportret
    reprezentacja przeszłości
    projekt biograficzny
    Opis:
    The subject of this article are the strategies as well as paradoxes of creating by Jan Szczepański his self-portrait in various genres of texts. The authoress displays how the sociologist gives a signature to his articles and essays, generalizing his personal experience (peasant roots, the Protestant primacy of a duty), and also how complex relations appear between his publications and diary. In that scattered self-portrait a key issue turns out to be the repetitions and transformations of several leitmotifs, and moreover their involving in rhetoric, which, like autocreation, both disturbs and helps with recounting “who I am”. With reference to the conceptions of i.a. Lejeune, Beaujour and Ricoeur, the authoress analyses how Szczepański arranges the project of his life and how in his works he contends with frustration resulted from (apparent) not carrying that project out. The destination of this article is to show that despite evident dissonance between the word and life in the sociologist’s writings, the imperative of creation of “work” remains his biography’s axis and the creating of self-portrait does not mean imposing an artificial order on life.
    Przedmiotem artykułu są strategie oraz paradoksy tworzenia przez Jana Szczepańskiego swojego autoportretu w tekstach o różnej przynależności gatunkowej. Autorka pokazuje, jak nadaje on sygnaturę artykułom i esejom, uogólniając osobiste doświadczenie (chłopskie korzenie, protestancki prymat obowiązku), a także w jak złożone relacje wchodzą publikacje socjologa z jego dziennikiem. W tym autoportrecie rozproszonym kluczowe okazują się nawroty i transformacje kilku lejtmotywów oraz ich uwikłanie w retorykę, która wraz z autokreacją tyleż przeszkadza, co pomaga w o(d)powiedzeniu „kim jestem”. W nawiązaniu do koncepcji m.in. Lejeune’a, Beaujoura i Ricoeura autorka analizuje, jak Szczepański układa projekt własnego życia i jak w tekstach przepracowuje frustrację z powodu jego (pozornego) niewykonania. Punktem dojścia artykułu jest ukazanie, że mimo wyraźnego w pismach socjologa rozdźwięku między słowem a życiem i działaniem imperatyw stworzenia „dzieła” pozostaje dla niego osią biografii, a tworzenie autoportretu nie jest narzuceniem życiu sztucznego porządku.
    Źródło:
    Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2015, 58/115 z. 1; 41-55
    0084-4446
    Pojawia się w:
    Zagadnienia Rodzajów Literackich
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tajemnice "Autoportretu" Henryka Siemiradzkiego - przyczynek do badań nad warsztatem artysty
    Secrets of the "Self-portrait" by Henryk Siemiradzki - contribution to the research on the artists method
    Autorzy:
    Sarkowicz, D.
    Klisińska-Kopacz, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/218412.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
    Tematy:
    Siemiradzki
    autoportret
    warsztat
    technologia i technika
    zdjęcia analityczne
    rentgen
    XRF
    FTIR
    self-portrait
    technology and technique
    analytical photos
    X-ray
    Opis:
    "Autoportret" Henryka Siemiradzkiego, znajdujący się w zbiorach MNK, datowany na drugą połowę lat siedemdziesiątych XIX w., jest jednym z dwóch znanych, olejnych portretów/wizerunków własnych artysty. Według badaczy, jest to prawdopodobnie studium do autoportretu, zamówionego u Siemiradzkiego przez Galerię Uffizi we Florencji. Obraz nie jest ukończony. Zabiegi konserwatorskie przeprowadzone w 2010 r. stały się impulsem do dokładnego zbadania tak wyjątkowego obiektu. Na podstawie zdjęć w promieniowaniu analitycznym stwierdzono obecność jeszcze dwóch szkicowych kompozycji pod portretem mężczyzny. Analiza budowy technologicznej i techniki wykonania, połączone z identyfikacją składu warstw malarskich, zaprawy i podobrazia, pozwoliły określić warsztat malarski, z jakim mamy do czynienia w "Autoportrecie". Wnioski potwierdzają tezę, że może to być wyłącznie praca przygotowawcza do zamówionego dzieła. Rozpoznana budowa obrazu raczej wyklucza możliwość, aby była to jego ostateczna, lecz nieukończona wersja. Jeśli autoportret Siemiradzkiego dla znamienitej galerii rzeczywiście powstał to, jak do tej pory nie został odnaleziony. Niemniej, badane studium pozostaje jedną z najlepszych prac portretowych artysty ukazując rys psychologiczny oraz temperament malarski autora.
    The "Self-portrait" by Henryk Siemiradzki, currently in the collection of the NMK, dated back to the second half of the 1870s, is one of the two known, oil self-portraits/likenesses of the artist. According to scientists, it is likely to be a study for a self-portrait, commissioned from Siemiradzki by the Uffizi Gallery in Florence. The painting has never been finished. Conservation treatment carried out in 2010, gave an impulse for a thorough examination of such a unique object. On the basis of photographs using analytical radiation, it was revealed that two more sketchy compositions existed beneath the portrait of the man. The analysis of its technological structure and technique of execution, combined with identification of the composition of layers of paint, ground and underpainting, allowed for determining the painting method we are dealing with in the "Self-portrait". Conclusions seem to confirm the thesis, that it might only be a preparatory study for the commissioned work. The identified structure of the painting seems to rule out the possibility that it could be its final but unfinished version. If the self-portrait of Siemiradzki for the eminent gallery had really been painted, then it has not been found yet. Nevertheless, the examined study remains one of the best portrait works of the artist revealing the psychological traits and the painting disposition of its author.
    Źródło:
    Wiadomości Konserwatorskie; 2012, 32; 39-49
    0860-2395
    2544-8870
    Pojawia się w:
    Wiadomości Konserwatorskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zróbmy sobie dziedzictwo. Przypadek dwóch wystaw
    Autorzy:
    Budzińska, Justyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2042863.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-21
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Ludoznawcze
    Tematy:
    heritage
    identity
    Polish self-portrait
    mirror
    glass
    hashtag
    simulacrum
    disappearing
    national sensorium
    dziedzictwo
    tożsamość
    Polaków portret własny
    lustro
    szyba
    hasztag
    hipertekst
    symulakrum
    znikanie
    narodowe sensorium
    Opis:
    Tekst jest próbą porównania dwóch wystaw z Muzeum Narodowego w Krakowie  - „Polaków Portret własny” (1979/1980) i #dziedzictwo (2017/2018). Analizie poddano ich potencjał/metodę w zakresie tworzenia/planowania dziedzictwa i tożsamości. Odwołując się do teorii m.in. G. Ashwortha, E.W. Ardenera, E. Hobsbawma, G. Zubrzycki czy J. Lacana analizuję, m.in. na podstawie materiałów archiwalnych, sposoby ustanawiania dziedzictwa, traktując je w kategoriach arbitralności i umowności.
    Text is an attempt to compare two exhibitions from National Museum in Cracow: „Polish self-portrait” (1979/1980) and “#heritage” (2017/2018). Analyzed was their potential/method in the field of creation/planning of heritage and identity. Referring to, among others, Gregory Ashworth, Edwin W. Ardener, Eric Hobsbawm, Geneviève Zubrzycki and Jacques Lacan, I analyse the ways of establishing heritage, in terms of arbitrary and contractual.
    Źródło:
    Lud; 2021, 105; 294-311
    0076-1435
    Pojawia się w:
    Lud
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    «Portretować znaczy spotykać»: Performatywność fotograficznych autoportretów Lene Marie Fossen
    «To Portray Is to Meet»: The Performativity of Lene Marie Fossen’s Photographic Self-Portraits
    Autorzy:
    Pawlak, Jakub
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29432249.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Lene Marie Fossen
    fotograficzny autoportret
    performatywność indeksu
    performatywność reprezentacji
    podmiot autologiczny
    społeczeństwo genealogiczne
    photographic self-portrait
    performative index
    performativity of representation
    autological subject
    genealogical society
    Opis:
    Artykuł dotyczy twórczości norweskiej fotografki Lene Marie Fossen (1986–2019) i poświęconego jej filmu dokumentalnego Autoportret (2020, reż. Margareth Olin, Katja Høgset i Espen Wallin). W próbie współmyślenia z fotograficznymi autoportretami artystki, która chorowała na anoreksję o ciężkim przebiegu, autor sięga po metodologie performatyczne, przede wszystkim teorie performatywności indeksu (Margaret Olin) i reprezentacji (Peggy Phelan). Inspirację zaproponowanego w artykule opisu praktyki artystycznej Fossen stanowią kategorie imaginariów autologicznych, obejmujących dyskursy wolności indywidualnej, i genealogicznych, obejmujących dyskursy społecznych ograniczeń (Elizabeth A. Povinelli). Autor interpretuje zdjęcia norweskiej fotografki jako efekty jej eksperymentów z własną cielesnością w punkcie przecięcia i wzajemnego podważania się tych imaginariów. Fotograficzne (re)prezentacje nie odpowiadają na pytanie, kim jest bądź nie jest rzeczywista Fossen, lecz są wypróbowywaniem siły wyobraźni artystki i odbiorców jej sztuki. Autor stawia tezę, że medium fotografii dało Fossen możliwość balansowania na granicy oznaczoności i nieoznaczoności, i dostrzega w tym emancypacyjny potencjał jej fotograficznych autoportretów.
    This article discusses the work of the Norwegian photographer Lene Marie Fossen (1986–2019) and a documentary film about her: Self-Portrait (2020, dir. Margareth Olin, Katja Høgset, and Espen Wallin). In an attempt to co-think with photographic self-portraits of the artist, who suffered from severe anorexia, the author draws on methodologies of performance studies, especially the theories of performative index (Margaret Olin) and representation (Peggy Phelan). The proposed description of Fossen’s artistic practice has been inspired by categories of autological imaginaries, encompassing discourses of individual freedom, and genealogical imaginaries, encompassing discourses of social constraints (Elizabeth A. Povinelli). The author interprets Fossen’s photographs as results of her experiments with her own corporeality at a point where these imaginaries intersect and undermine each other. The photographic (re)presentations do not answer the question of who the real Fossen is or is not, but rather test the power of the artist’s and her audiences’ imagination. Arguing that the medium of photography gave Fossen the ability to balance the border between the marked and the umarked, the author sees this as the source of the emancipatory potential of her photographic self-portraits.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 4; 51-68
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Idea twórczości i figura artysty w singeries Davida Teniersa Młodszego, Antoine’a Watteau i Jeana Chardina
    Autorzy:
    Strzemecka, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179510.pdf
    Data publikacji:
    2021-03-09
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    David Teniers Młodszy
    Antoine Watteau
    Jean-Baptiste Siméon Chardin
    autoportret
    david teniers the younger
    antoine watteau
    jean-baptiste siméon chardin
    singerie
    ars simia naturae
    self-portrait
    Opis:
    Niniejszy artykuł prezentuje problematykę artystycznego naśladownictwa na przykładzie przedstawień małp jako malarzy, rzeźbiarzy i koneserów sztuki, autorstwa Davida Teniersa Młodszego, Antoine’a Watteau i Jeana Chardina. Sceny te należały do gatunku satyrycznych przedstawień funkcjonujących w języku francuskim pod nazwą singerie (fr. singe - małpa, singerie - dosł. małpiarnia), ukazujących małpy podczas parodiowania przeróżnych ludzkich czynności. Niekwestionowanym mistrzem gatunku stał się flamandzki malarz David Teniers Młodszy, który spopularyzował temat małp w rolach artystów, a za nim, prawie stulecie później, podążyli Antoine Watteau i Jean Chardin. Skłonności naśladowcze, przypisywane małpie od starożytności, zaowocowały skojarzeniem zwierzęcia z mimetyczną rolą sztuki, a dosłownym wyrazem tej analogii stała się metafora ars simia naturae (sztuka małpą natury). Singeries wymienionych twórców nie tylko nawiązują do toposu naśladowania rzeczywistości, ale i przewrotnie go przekształcają w charakterystyczny dla tego tematu, ironiczny sposób. Małpa uwikłana zostaje w toczące się od czasów renesansu spory teoretyczno-artystyczne, których omawiane przedstawienia stanowią niejako kontynuację. Za pośrednictwem zwierzęcia artyści dotykają problemu imitatio i inventio, co w przypadku Watteau i Chardina przyjęło formę sprzeciwu wobec tendencji akademickich. Te, na pozór jedynie zabawne przedstawienia, niosą ze sobą znaczenie o wiele poważniejsze – poruszają kwestie oryginalności i artystycznej tożsamości. Podobnie jak sztuka „małpowała” naturę, tak dla malarzy małpa stała się ich alter ego, dlatego w artykule zaznaczony został także kontekst autoportretu.
    This article presents the issue of artistic imitation on the example of monkeys that are depicted as painters, sculptors and art connoisseurs by David Teniers the Younger, Antoine Watteau and Jean Chardin. These scenes were a part of a visual art genre called singerie. The name has been given from French word singe – monkey, ape. Although the practise dates back to medieval drôlerie, their greatest popularity in European art fell in the 17th and 18th century. The depictions of monkeys imitating human behaviours were a perfect parody of  human nature, not only in a moral way, but also in connection with creativeness. The Flemish painter David Teniers the Younger popularised the subject of the artist as an ape. This tradition was subsequently adopted by Antoine Watteau and Jean Chardin in France. The monkey was an important symbol of imitation. In result, this meaning of an animal was associated with the art imitating reality and the expression of this analogy was the metaphor ars simia naturae (art is an ape of nature). The singeries of the mentioned artists refer to the topos of imitating nature and have strong historical significance that continues the aesthetics discussions about the mimetic role of art. These, apparently funny depictions, carry much more serious meaning – emphasize the questions of originality and artistic identity. Like an art „apes” nature that the monkey became an alter ego of the painters.
    Źródło:
    Artifex Novus; 2020, 4; 194-205
    2544-5014
    Pojawia się w:
    Artifex Novus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Face Substances. The rhetoric of Kapists’ self-portraits: between self-reflection and confession
    Autorzy:
    Kiepuszewski, Łukasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1788540.pdf
    Data publikacji:
    2021-05-27
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    Polish modern painting
    self-portrait
    theory of self-representation
    matter of painting
    Józef Czapski (1896–1993)
    Zygmunt Waliszewski (1897–1936)
    Piotr Potworowski (1898–1964)
    Artur Nacht-Samborski (1898–1974)
    Jan Cybis (1897–1972)
    Opis:
    Self-portraits are specific kinds of pictures where the subject’s experience is closely combined with the act of painting. Such works constitute a mixture of internal iconic power with external reality, e.g. the artist’s body, his thought, and theory, etc. This applies in particular to self-portraits painted by the members of the Paris Committee since the idiomatic nature of painting was the primary quality on which they based the language and poetics of their art. This paper analyses selected self-portraits by Józef Czapski (1896–1993), Zygmunt Waliszewski (1897–1936), Piotr Potworowski (1898–1964), Artur Nacht-Samborski (1898– 1974), and Jan Cybis (1897–1972). The focus on the strategy of incorporating physiognomy into the matter of painting stems from the fact that on this particular level the intensification of the relationship between the author’s image and his painterly gesture gains the strongest self-reflective potential. This allows for a reading of self-portraits as developing the artist’s reflections about art and himself, included in theoretical writings and intimate journals. Analyses presented in this paper can, therefore, be defined as an attempt to recreate rhetoric of the painterly trace on the basis of choices particular for given work. In this optic, crucial are these aspects of painting that manifest a form of the author’s subjective investment in artistic activity: from emphasising the distance through which the painting presents itself as a code offered to the viewer to decipher (as in Nacht-Samborski’s work) through to declarations to blur the boundary between the artist and the work, which results in an almost organic communion of the body and the matter of painting (Cybis).
    Źródło:
    Ikonotheka; 2020, 30; 51-67
    0860-5769
    Pojawia się w:
    Ikonotheka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ogień życia. Wiersz Adama Zagajewskiego O mojej matce
    The Fire of Life. Adam Zagajewski’s poem “About My Mother”
    Autorzy:
    Czabanowska-Wróbel, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1534201.pdf
    Data publikacji:
    2012-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    the poetry of Adam Zagajewski
    remembrance in literature
    elegy
    the theme of the mother in Polish poetry
    poetical self-portrait
    the meaning of poetry according to Richard Rorty
    Opis:
    Any interpretation of one of the most personal poems written by Adam Zagajewski provides a good opportunity to reassess in the new light the elegiac, deeply personal body of his poetry, as well as the role of recollections and memory in the poet’s poetical and essayist writing. The work is interpreted not only within the parental context of the literary output of the author of the essay Lekka przesada [A slight exaggeration] (2011), but also against the background of the important theme in Polish poetry, including modern poetry, i.e. the motif of the mother. The title for the present sketch has been drawn from the essay The Fire of Life, the apology of poetry authored by Richard Rorty, and stresses its unique role in expressing human experience, indicated by the American philosopher.
    Źródło:
    Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka; 2012, 19; 241-253
    1233-8680
    2450-4947
    Pojawia się w:
    Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Między autobiografią a przypowieścią. Glosa o paru tajemnicach "Domu, snu i gier dziecięcych" Juliana Kornhausera
    Between Autobiography and Parable. On a Few Secretas of Julian Kornhauser’s "A Home, a Dream, and Child’s Plays"
    Autorzy:
    Gleń, Adrian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1385079.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Julian Kornhauser’s life and writings
    autobiography
    autobiographical writing
    autobiographical practices
    self-portrait
    autobiographical notes
    auto-creation
    egzystencja i pisarstwo Juliana Kornhausera
    autobiografia
    autobiografizm
    praktyki autobiograficzne
    autoportret
    zapiski autobiograficzne
    autokreacja
    Opis:
    W artykule podjęto próbę rozpoznania strategii autobiograficznych prezentacji obecnych w twórczości Juliana Kornhausera. Autor stara się opisać fragmenty biografii autora Origami, skupiając się na charakterystycznych dla poety sposobach dyskretnego mówienia o sobie (dystans narracyjny, rozdźwięk pomiędzy narratorem a bohaterem, ukrywanie zarówno postaci bohatera, jak i rzeczywistych osób pod zasłoną inicjału). Punktem wyjścia dla rozważań i głównym przedmiotem opisu jest proza autobiograficzna Dom, sen i gry dziecięce Juliana Kornhausera, której lektura konfrontowana jest z zapiskami autobiograficznymi opublikowanymi przez syna poety, Jakuba, na łamach czasopism literackich. Ważny element całej rekonstrukcji stanowi również badanie krytycznoliterackiej recepcji i rekonstrukcji prawdy o egzystencji autora Kamyka i cienia.
    The article attempts to investigate Julian Kornhauser’s autobiographical strategies in his writings. The author endeavors to interpret the fragments of the poet’s biography, focusing on his typical manner of intimate addressing himself (narrative distance, discrepancy between the narrator and the persona, concealing characters under the veil of the cipher). The starting point for these considerations, as well as the main object of this paper, is Kornhauser’s autobiographical prose entitled A Home, a Dream, and Child’s Plays [Dom, sen i gry dziecięce]. Its reading is juxtaposed with the autobiographical notes published in literary periodicals by Jakub Kornhauser, the poet’s son. The whole project is also possible due to the examination of the critical reception and the reconstruction of the truth about Kornhauser’s life.
    Źródło:
    Autobiografia Literatura Kultura Media; 2017, 8, 1; 221-241
    2353-8694
    2719-4361
    Pojawia się w:
    Autobiografia Literatura Kultura Media
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-25 z 25

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies