Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "rituximab" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Quality of life patients treated with rituximab intravenous vs. subcutaneous in B-cell lymphomas: results from outpatient Hematooncology Clinic in Lodz
    Autorzy:
    Witkowska, Magdalena
    Witkowska, Sonia
    Klimczak, Marika
    Frydecka, Anna
    Witkowski, Michał
    Smolewski, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2047211.pdf
    Data publikacji:
    2021-07-14
    Wydawca:
    Medical Education
    Tematy:
    Rituximab
    quality of life
    anti CD20
    B-cell NHL
    lymphoma
    Opis:
    Introduction: Nowadays, rituximab is available both as intravenous (IV) and subcutaneous (SC) formulations. The aim of this study is to compare quality of life (QOL) of patients treated in Hematooncology Clinic in Lodz with B-cell nonHodgkin lymphoma (B-NHL) treated with rituximab IV and SC. Material and Methods: In 50 adult patients with B-NHL diagnosis we assessed QOL by three different questionnaries (EORTC QLQ-C30, FACT/ GOG-NTx and EQ-5D). We compared it between patients treated with rituximab IV and SC. Results: In comparison of general condition in EQ-5D-3L and EORTC QLQ-C30 questionnaire patients treated with rituximab SC felt statistically better than with IV administration (p<0.01). In SC group general health was evaluated for 72 while in IV for only 58,1. According to FACT/GOG-NTx questionnaire SC group had significantly better physical well-being. In SC group we observed statistically more complete responses (CR) 21 (88%) versus 17 (65%) in IV group. Moreover, trend was observed in emotional well-being in favor of SC treatment. Discussion: In our study we observed for the first time in the literature statistical difference in frequency of vomiting, nausea, and lack of appetite mentioned from our patients in questionnarie. It is very important that this findings were not published in any other study comparing SC and IV route od administration. Also looking at economic side of SC administration, this type of dosing. As a result it should be preferred form for B-cell lymphoma patients.
    Źródło:
    OncoReview; 2021, 11, 2; 33-39
    2450-6125
    Pojawia się w:
    OncoReview
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cardiac complications during DLBCL treatment using R-CHOP
    Autorzy:
    Sosnowska-Pasiarska, Barbara
    Zgódka, Paweł
    Steckiewicz, Paulina
    Pasiarski, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1035760.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Medical Education
    Tematy:
    DLBCL
    implantable cardioverter-defibrillator
    rituximab
    sudden cardiac arrest
    Opis:
    Diffuse large B‐cell lymphoma (DLBCL) is the most frequent of non-Hodgkin’s lymphomas in the world. Immunochemotherapy with rituximab, doxorubicin, cyclophosphamide, vincristine, and prednisone (R‐CHOP) is the first-line treatment in this disease. Rituximab is a chimeric murine-human monoclonal anti-CD20 antibody, which binds specifically with CD20 receptor located on majority of mature B-cell lymphocytes. We are presenting the case of sudden cardiac arrest with ventricular fibrillation after intravenous injection of rituximab in a patient with DLBCL type NGC.
    Źródło:
    OncoReview; 2019, 9, 1; 22-26
    2450-6125
    Pojawia się w:
    OncoReview
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Interstitial pneumonia during treatment with rituximab
    Autorzy:
    Leś, Dominika
    Polakiewicz-Gilowska, Anna
    Kaleta, Beata
    Starzyczny-Słota, Danuta
    Nowara, Elżbieta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1065045.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Education
    Tematy:
    complications
    interstitial pneumonia
    rituximab
    Opis:
    Rituximab (RTX) is a chimeric anti-CD20 antibody. It plays an important role in the treatment of B-cell lymphomas and diseases of autoaggression. RTX-induced lung disease is a rare entity, which should be considered in those patients treated with RTX who present with pulmonary disorders with no clear evidence of infection. A 37-year-old woman suffering from CD20-positive DLBCL (diffuse large B-cell lymphoma) received two cycles of the R-CHOP (RTX, cyclophosphamide, doxorubicin, vincristine and prednisone) regimen. After the second cycle of immunochemotherapy, symptoms of interstitial pneumonia occurred. Having excluded all the other causes, it was diagnosed as a complication associated with the administration of RTX.
    Źródło:
    OncoReview; 2015, 5, 1; A16-A20
    2450-6125
    Pojawia się w:
    OncoReview
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Sinusogenes orbital complication as the first symptom of refractory granulomatosis with polyangiitis and the use of rituximab in treatment. A case report
    Autorzy:
    Mielcarek-Kuchta, D.
    Lembicz, M.
    Puszczewicz, M.
    Rzymkowska, M.
    Nowicka, A.
    Kopeć, T.
    Leszczyńska, M.
    Szyfter, W.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1917276.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Medyczny w Białymstoku
    Tematy:
    Granulomatosis with polyangiitis
    refractory GPA
    rituximab
    Opis:
    Granulomatosis with polyangiitis (GPA) is a rare disease involving multiple organs and systems, characterized by necrotizing inflammation of small and medium-sized vessels and formation of granulomas. There are several forms of the disease. In the generalized form (including severe one), cyclophosphamide in combination with steroids is usually used. There are also cases of a particularly severe and refractory course of the disease, which do not respond to the standard treatment. In such cases some other methods of treatment are recommended, including biological agents such as rituximab - anti-CD20 monoclonal antibody. We described a case of a 17-year-old patient with refractory GPA, resistant to standard remission induction therapy. In case of this patient, advanced lesions were mainly localized in the lungs, sinuses and middle ear. The disease progressed despite standard therapy. Therefore, it was decided to use an alternative treatment with a biological agent – rituximab. In the assessment after therapy we observed a significant clinical recovery as well as the improvement in laboratory tests, pulmonary function tests and radiological imaging. Within six months after the administration of rituximab, progression of the disease was not observed, which was evidenced in radiological imaging and pulmonary function tests. The case illustrates how biological agents, including rituximab, are extending the therapeutic options for patients with GPA, especially with severe forms of the disease.
    Źródło:
    Progress in Health Sciences; 2015, 5, 1; 265-270
    2083-1617
    Pojawia się w:
    Progress in Health Sciences
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przeciwciała monoklonalne w leczeniu modyfikującym przebieg postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego – stan obecny a perspektywy na przyszłość
    Monoclonal antibodies in disease-modifying treatment of relapsing-remitting subtype of multiple sclerosis – current status and future perspectives
    Autorzy:
    Sarnecki, Kamil
    Stadnik, Marta
    Krysiak, Robert
    Okopień, Bogusław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1057818.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    stwardnienie rozsiane
    epidemiologia
    przeciwciała monoklonalne
    natalizumab
    daklizumab
    alemtuzumab
    rytuksymab
    ustekinumab
    skuteczność leczenia
    działania niepożądane
    multiple sclerosis
    epidemiology
    monoclonal antibody
    daclizumab
    rituximab
    therapeutic efficacy
    side effects
    Opis:
    Recent studies indicate that relapsing-remitting subtype is the most common form of multiple sclerosis in Poland and that monoclonal antibodies appear to be an important option for patients not responding to first-line therapy with interferon beta or glatiramer acetate. The aim of such an immunomodulating therapy is to arrest progression of disease at its early phase, when inflammation predominates over neurodegeneration, i.e. at the time when chances for a therapeutic success are maximal, at least in theory. Currently available monoclonal antibodies, e.g. natalizumab, daclizumab, alemtuzumab and rituximab which inhibit immune cells, significantly reduce the size and number of lesions visualized by magnetic resonance imaging. Furthermore, by decreasing severity and frequency of relapses, they have a favourable effect on the patients’ clinical condition. The only exception is ustekinumab, which proved ineffective in this setting.Decision to start second-line drugs – in SM this means monoclonal antibodies – should be based on the patient’s general condition and coexisting diseases. In Poland only one antibody – natalizumab (Tysabri) has been registered in this indication, while the others are currently at the phase of clinical trials. Recently published data indicate that sometimes their use (natalizumab, rituximab) may have serious adverse effects, particularly development of progressive multifocal leukoencephalopathy. Use of alemtuzumab is associated with a high risk of autoimmune disorders, mainly of the thyroid. The aim of this article is a review of currently published clinical trials concerning the effectiveness of monoclonal antibodies in the treatment of relapsing-remitting subtype of multiple sclerosis, with a special emphasis on their adverse effects.
    W świetle badań ostatnich lat postać remitująco-rzutowa jest najczęściej rozpoznawaną odmianą stwardnienia rozsianego w Polsce, a przeciwciała monoklonalne są istotną alternatywą dla tych pacjentów, u których nieskuteczna okazuje się terapia pierwszego rzutu interferonem beta lub octanem glatirameru. Celem takiego leczenia immunomodulacyjnego jest ograniczenie postępu choroby na jej wczesnym etapie, w którym dominuje głównie komponenta zapalna nad zmianami neurodegeneracyjnymi, a więc w momencie, gdy prawdopodobieństwo osiągnięcia efektu terapeutycznego jest największe, przynajmniej teoretycznie. Obecnie przeciwciała monoklonalne, takie jak natalizumab, daklizumab, alemtuzumab i rituksymab, osłabiając na odpowiednim etapie aktywność komórek układu odpornościowego, skutecznie zmniejszają wielkość lub liczbę zmian w obrazie rezonansu magnetycznego mózgu. Ponadto ograniczając nawroty choroby, mają pozytywny wpływ na stan kliniczny pacjentów. Jedynym odstępstwem od tej reguły okazuje się ustekinumab, który nie wykazuje efektywności w terapii. Decyzje o włączeniu leków drugiego rzutu, jakimi są przeciwciała monoklonalne w stwardnieniu rozsianym, powinno się podejmować w oparciu o stan ogólny pacjenta i jego choroby towarzyszące. W Polsce jest zarejestrowany tylko jeden z wyżej wymienionych terapeutyków – natalizumab (Tysabri), pozostałe znajdują się w fazie badań klinicznych. Z ostatnich danych wynika, że niekiedy terapia tymi lekami (natalizumab, rytuksymab) pociąga za sobą groźne w skutkach działania niepożądane, zwłaszcza możliwość pojawienia się postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii mózgu. W przypadku stosowania alemtuzumabu istnieje z kolei duża skłonność do wywoływania zaburzeń autoimmunologicznych, głównie tarczycy. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie aktualnych danych z badań klinicznych nad skutecznością przeciwciał monoklonalnych w leczeniu postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego, z jednoczesnym uwzględnieniem działań niepożądanych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2012, 12, 1; 30-39
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Z-BEAM jako nowy reżim przygotowawczy w przeszczepianiu komórek krwiotwórczych – prezentacja przypadku
    Z-BEAM: a novel conditioning regimen in hematopoietic stem cell transplantation. Case report
    Autorzy:
    Krzysztof, Gawroński
    Piotr, Rzepecki
    Sylwia, Oborska
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031078.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    chłoniaki nieziarnicze
    conditioning
    hematopoietic stem cell transplantation
    ibritumomab tiuxetan
    ibrytumomab tiuksetanu
    kondycjonowanie
    non-Hodgkin lymphoma
    przeszczepianie krwiotwórczych komórek macierzystych
    radioimmune therapy
    radioimmunoterapia
    rituximab
    rytuksymab
    Opis:
    Low-grade lymphomas pose a considerable therapeutic problem, as they yield to treatment very reluctantly. Not infrequently we are faced with resistance to chemotherapy. This type of lymphomas are usually seen in persons of middle or advanced age, rarely in people under 30. Due to the presence of CD20+ receptor on cell membranes of lymphoma originating from B-cells, monoclonal antibody anti-CD20+ (rituximab) has been introduced to the therapy. This has certainly resulted in improved outcomes. Of value in consolidation treatment of low-grade lymphomas is also autologous or allogenic hematopoietic cell transplantation (autoHSCT, alloHSCT). As escalation of dose of cytostatics as myeloablative treatment prior to autoHSCT or alloHSCT may not guarantee total eradication of residual lymphoma cells, research focuses on treatment modalities which might improve late outcomes in this tumor type. In this setting useful proved radioimmunotherapy with 90Y-ibritumomab tiuxetan (Zevalin). Zevalin combined with high-dose chemotherapy can be used now as a component of myeloablative treatment prior to autoHSCT. Reduced intensity conditioning (RIC) contributes to reduced mortality associated with standard conditioning protocol administered prior to transplantation, but may facilitate disease recurrence. Radioimmunotherapy using ibritumomab may reduce recurrence rate and, as a conditioning measure, may be initiated on the outpatient setting, prior to admission to bone marrow transplantation center. Labeling of antibodies and their application must take place at a Nuclear Medicine Unit, observing all necessary precautions and regulations concerning radiation protection. Administration of ibritumomab is preceded by application of two doses of rituximab: 250 mg/m2, 7 days and 4 hours prior to the RIT procedure. The dose of rituximab administered one week before, according to recommended protocol of ibritumomab use, initially preceded dosimetry (administration of indium-labeled antibodies).
    Chłoniaki o niskim stopniu złośliwości stanowią istotny problem terapeutyczny, gdyż bardzo trudno poddają się leczeniu. Nierzadko spotykamy się z opornością na chemioterapię. Zazwyczaj chłoniaki tego typu występują u ludzi w średnim lub starszym wieku. Rzadziej u chorych młodszych (poniżej 30. roku życia). W związku z obecnością ekspresji receptora CD20+ na błonach komórkowych komórek chłoniaka wywodzącego się z komórek B zaczęto stosować poza chemioterapią przeciwciało monoklonalne antyCD20+ (rytuksymab). Oczywiście udało się dzięki temu przeciwciału poprawić efekty terapeutyczne. Swoją wartość w leczeniu konsolidującym chłoniaków o niskim stopniu złośliwości ma też przeszczepienie autologicznych bądź alogenicznych komórek krwiotwórczych (autoHSCT i alloHSCT). Ponieważ eskalacja dawek cytostatyków jako leczenie mieloablacyjne przed autoHSCT i alloHSCT może nie zapewniać pełnej eradykacji resztkowych komórek chłoniaka, poszukuje się metod terapeutycznych, które poprawiłyby odległe efekty leczenia tego typu nowotworów. Tutaj swoje miejsce znalazła radioimmunoterapia za pomocą 90Y-ibrytumomabu tiuksetanu (Zevalin). Zevalin wraz z wysokodawkową chemioterapią można obecnie stosować jako jeden ze składników leczenia mieloablacyjnego przed autoHSCT. Kondycjonowanie o zredukowanej intensywności (RIC) zmniejsza śmiertelność związaną ze schematem przygotowawczym stosowanym przed podaniem przeszczepu, ale mogą zdarzać się nawroty choroby. Radioimmunoterapia z zastosowaniem ibrytumomabu jest procedurą, która może zmniejszyć częstość nawrotów choroby i może być jako kondycjonowanie rozpoczynana ambulatoryjnie, zanim chory zostanie przyjęty do ośrodka przeszczepiania szpiku. Samo przygotowanie (znakowanie) przeciwciał i ich podanie musi się odbyć w Zakładzie Medycyny Nuklearnej, z zachowaniem niezbędnych środków ochrony radiologicznej. Podanie ibrytumomabu poprzedza infuzja dwóch dawek rytuksymabu: 250 mg/m2, 7 dni i 4 godziny przed samą procedurą RIT. Dawka rytuksymabu podana tydzień wcześniej, zgodnie z zalecanym schematem podania ibrytumomabu, pierwotnie poprzedzała dozymetrię (podanie przeciwciała znakowanego indem).
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 2; 165-175
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Podstawy immunopatogenetyczne i doświadczenia kliniczne zastosowania leków biologicznych w terapii przewlekłych kłębuszkowych zapaleń nerek u dzieci
    Immunopathogenetic basics and clinical trials with regard to the application of biological drugs in the treatment of chronic glomerulonephritis in children
    Autorzy:
    Hyla-Klekot, Lidia
    Kucharska, Grażyna
    Gacka, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031567.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    biological drugs
    glomerulonephritis
    immunopathogenesis
    lupus nephropathy B lymphocytes
    nephrotic syndrome
    rituximab
    zespół nerczycowy
    kłębuszkowe zapalenia nerek
    immunopatogeneza
    nefropatia toczniowa
    limfocyty b
    leki biologiczne
    rytuksymab
    Opis:
    Nephrotic syndrome in children, most frequently developing secondary to minimal changes, focal hyalinisation of glomerulis or in the course of systematic diseases, is a result of the immunological system dysfunction. The indirect proof of the above statement is the abatement of clinical and laboratory symptoms of the disease under the influence of adrenal steroids and immunosuppression drugs. The occurrence of steroid-resistant and alkyl-resistant cases as well as of steroid dependant and cyclosporindependant cases necessitates search for new forms of treatment. Great hopes are placed in a new group of drugs, referred to as biological drugs. Their impact is precisely aimed at selected cells of immunological system, engaged in ethiopathogenesis of primary and secondary glomerulopathies. Up till now, the only drug that has found application in children nephrology is rituximab – a chimeric monoclonal antibody against the CD20 antigen on B lymphocytes. This drug causes depletion of B lymphocytes, and in effect impedes the synthesis of hypothetical factors of protein permeability or production of pathological autoantibodies. The application of rituximab in children is considered a “rescue treatment”, allowed only in the case when other forms of therapy have failed. The indications include: steroid-resistant nephrotic syndrome secondary to FSGS, MCNS, nephropathy in the course of systemic lupus erythematosus, FSGD recurrence in a transplanted kidney. Despite of satisfactory results of biological treatment reported by most researches, the scope of disturbances in immunological system induced by the administration of such biological drugs is not yet fully comprehensible and predictable. Causing and maintaining nephrotic syndrome remission is not directly transferable to the degree and duration of B lymphocytes depletion, and the treatment success sometimes depends on the disease activity, exacerbation of proteinuria and previously applied immunosuppression treatment. Full assessment of the usefulness and safety of the biological treatment of glomerulopathies in children requires further research involving a greater number of patients. It seems that the most essential issue is the proper qualification of children to this form of treatment and decision on its application in due time.
    Zespół nerczycowy u dzieci, rozwijający się najczęściej na podłożu zmian minimalnych, ogniskowego szkliwienia kłębuszków nerkowych bądź w przebiegu chorób układowych, jest następstwem dysfunkcji układu immunologicznego. Pośrednim tego dowodem jest ustępowanie klinicznych i laboratoryjnych objawów choroby pod wpływem steroidów nadnerczowych oraz leków immunosupresyjnych. Występowanie steroidoopornych, alkiloopornych, a także steroido- i cyklosporynozależnych przypadków stwarza konieczność poszukiwania nowych form terapii. Dużą nadzieję wiąże się z grupą leków określanych mianem leków biologicznych. Ich działanie jest precyzyjnie ukierunkowane na wybrane ogniwa układu immunologicznego, zaangażowane w etiopatogenezę pierwotnych i wtórnych glomerulopatii. W nefrologii dziecięcej do chwili obecnej znalazł zastosowanie jedynie rytuksymab – chimeryczne przeciwciało monoklonalne przeciw antygenowi CD20 limfocytów B. Lek ten wywołuje deplecję limfocytów B, a w efekcie hamuje syntezę hipotetycznych czynników przepuszczalności białka czy też produkcję patologicznych autoprzeciwciał. Stosowanie rytuksymabu u dzieci uznawane jest za „terapię ratunkową”, dopuszczoną jedynie w przypadkach niepowodzenia innych form leczenia. Wskazania obejmują: steroidooporny zespół nerczycowy na podłożu FSGS, MCNS, nefropatie w przebiegu tocznia trzewnego, nawrót FSGS w nerce przeszczepionej. Pomimo zadowalających wyników leczenia biologicznego, raportowanych przez większość autorów, nie w pełni zrozumiały i przewidywalny jest zakres zaburzeń w układzie immunologicznym, indukowany jego podaniem. Wywoływanie i podtrzymywanie remisji zespołu nerczycowego nie pozostaje w prostej zależności ze stopniem i czasem trwania deplecji limfocytów B, a powodzenie leczenia bywa zależne od aktywności choroby, nasilenia białkomoczu i stosowanego uprzednio leczenia immunosupresyjnego. Pełna ocena przydatności i bezpieczeństwa leczenia biologicznego w glomerulopatiach u dzieci wymaga dalszych badań z udziałem większej liczby chorych. Najistotniejsze wydają się właściwa kwalifikacja dzieci do tej formy leczenia oraz podjęcie decyzji o jego zastosowaniu we właściwym momencie.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 291-297
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Development of 153Sm-DTPA-rituximab for radioimmunotherapy
    Autorzy:
    Bahrami-Samani, A.
    Ghannadi-Maragheh, M.
    Jalilian, A. R.
    Yousefnia, H.
    Garousi, J.
    Moradkhani, S.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/148154.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Instytut Chemii i Techniki Jądrowej
    Tematy:
    radiopharmaceutical
    samarium-153
    rituximab
    targeted therapy
    SPECT
    Opis:
    Combining beta-particle effect with therapeutic properties of anti-CD20 monoclonal antibody in lymphomas, Mabthera™ (rituximab) was targeted in this study. The antibody was labeled with 153Sm-samarium chloride (185 MBq) after conjugation with freshly prepared ccDTPA. Conjugated-rituximab was obtained by the addition of 1 ml of a rituximab pharmaceutical solution (5 mg/ml, in phosphate buffer, pH = 7.8) to a glass tube precoated with freshly prepared ccDTPA (0.01–0.1 mg) at 25 degrees centigrade. Sm-153 chloride was obtained by a thermal neutron flux (5 × 1013 nźcm–2źs–1) of an enriched 152Sm2O3 sample, dissolved in acidic media. Radiolabeling was performed in one hour by the addition of DTPA-rituximab conjugate at room temperature. Radiochemical purity of 96% (ITLC) and 98% (HPLC) were obtained for the final radioimmunoconjugate (specific activity = 120 TBq/mmol). The final isotonic 153Sm-rituximab complex was checked by gel electrophoresis for protein integrity retention. Biodistribution studies in normal rats were performed to determine radioimmunoconjugate distribution up to 24 h. SPECT images were also obtained using 103 keV photons up to 48 h.
    Źródło:
    Nukleonika; 2009, 54, 4; 271-277
    0029-5922
    1508-5791
    Pojawia się w:
    Nukleonika
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Terapia rituksymabem w uogólnionej miastenii lekoopornej. Opis przypadku
    Rituximab therapy in generalized refractory myasthenia gravis. Case report
    Autorzy:
    Bonek, Robert
    Maciejek, Zdzisław
    Radziszewski, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058803.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    antigen CD-20
    immunosuppression
    immunoterapia
    immunotherapy
    myasthenia gravis
    rituximab
    miastenia
    rituksymab
    immunosupresja
    antygen CD20
    Opis:
    Background: Rituximab is a human-mouse chimeric IgG1 monoclonal antibody directed against antigen CD-20, transmembrane phosphoprotein on B cells. This drug induce depletion of B cells and subsequent reduction in antibody production. Recently there were cases of severe AChR-antibody positive and MuSK-positive myasthenia gravis (MG) successfully treated with rituximab. Case report: Forty-three-year-old women with tygorefractory MG with predominantly generalised weakness in extremities, bulbar symptoms and dyspnea, who presented for the first time in 1992. Thymectomy was perform in 1997. During 15 years of therapy patient had one crise in 1997 and one in 1999. In 2007, she had five hospital admission. She did not respond adequately to acetylcholinesterase inhibitors, thymectomy, repeat plasma exchange and conventional immunosuppressive therapy such as azathioprine, cyclophosphamide and prednisone. For this reason rituximab (MabThera®, Roche) therapy was added. Rituximab was administered at a dose of 375 mg/m2 intravenously according to a protocol every 7 days for 4 weeks. She received also prednisone at a dose of 20 mg and pyridostigmine 180 mg per day all the time. Within 4 weeks therapy she showed maintained clinical improvement. Dyspnea and bulbar symptoms were disappearanced and walking distances was longer. We did not observe serious adverse events, only after first infusion transient oedema of mucosa nasal and oral cavity with concurrent pruritus and after second infusion transient myalgia, chills and subfebrile body temperature were found. Conclusions: In this case use of rituximab leading to significant clinical improvement in refractory myasthenia gravis. The therapy was well tolerated and any serious adverse events were registered.
    Wstęp: Rituksymab jest chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1, skierowanym przeciwko antygenowi CD20, przezbłonowej fosfoproteinie limfocytów B. Indukuje on deplecję limfocytów B, a w związku z tym spadek produkcji przeciwciał. Ostatnio opisywano przypadki zakończonego sukcesem leczenia rituksymabem ciężkiej miastenii (MG) seropozytywnej i miastenii z obecnością przeciwciał anty-MuSK. Opis przypadku: Czterdziestotrzyletnia kobieta z lekooporną miastenią z dominującym osłabieniem kończyn, objawami opuszkowymi i dusznością, z pierwszymi objawami choroby w 1992 roku. W 1997 roku wystąpił pierwszy przełom miasteniczny, w 1999 drugi. W roku 2007 z powodu zaostrzeń choroby pacjentka była pięciokrotnie hospitalizowana. W trakcie piętnastoletniej kuracji nie uzyskano zadowalającej odpowiedzi na inhibitory acetylocholinoesterazy, tymektomię, powtarzane zabiegi plazmaferezy i konwencjonalne leczenie immunosupresyjne, w którym zastosowano azatioprynę, cyklofosfamid i prednizon. Z tych względów włączono terapię rituksymabem (MabThera®, Roche). Rituksymab podawano we wlewie dożylnym zgodnie z następującym protokołem: 375 mg/m2 co 7 dni przez 4 tygodnie. Przez cały czas chora była leczona prednizonem w dawce 20 mg i pirydostygminą w dawce 180 mg na dobę. W trakcie terapii osiągnięto znaczącą poprawę stanu klinicznego, która utrzymuje się do chwili obecnej. Uzyskano ustąpienie duszności i objawów opuszkowych oraz wydłużenie przechodzonego dystansu. Nie stwierdzono poważnych działań niepożądanych; po pierwszym wlewie wystąpił przemijający obrzęk śluzówki jamy ustnej i nosowej z towarzyszącym świądem, a po drugim ból mięśni, dreszcze i stan podgorączkowy. Wnioski:W opisanym przypadku zastosowanie rituksymabu doprowadziło do znaczącej i długotrwałej poprawy klinicznej w przebiegu miastenii lekoopornej. Terapia była dobrze tolerowana i nie zaobserwowano żadnych poważnych działań niepożądanych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2009, 9, 1; 63-66
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies