Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "reasons for judgment" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
References to Philosophers in the Polish Case Law
Autorzy:
Maroń, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2082817.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
Tematy:
philosophers
reasons for judgment
judicial argumentation
Polska
Opis:
The article deals with the practice of invoking philosophers in the reasons for judgments of the Polish courts. A quantitative and qualitative analysis of the case law of the common courts, administrative courts, the Supreme Court and the Constitutional Tribunal allowed for the formulation of several main conclusions. First, although judgments containing references to philosophers constitute only a small fraction of all the case law, at the same time, when measured in absolute numbers, cases of quoting philosophers are not marginal. Second, in the two last decades there has been a clear intensification in the use of philosophical references in judgments. Third, references to philosophers exercise a number of different functions falling within the clarification and persuasive purposes of grounds of judgments. Fourth, there is no one attitude among courts and the parties towards the presence of philosophical arguments in the judicial process. The titular issue is not the further stage of the legal scholarship’s discourse on “judges as philosophers” in the likeness of Dworkin’s “Judge Hercules”. The practice of referring to philosophers by the courts is primarily an issue of the style of reasons for judgment and the role of non-legal sources in the rationalisation of judicial decisions – and not so much in the making of them. In the author’s view, the case law study reveals the utilitarian potential of philosophy for judicial argumentation.
Źródło:
Krytyka Prawa. Niezależne Studia nad Prawem; 2019, 11, 4; 281-298
2080-1084
2450-7938
Pojawia się w:
Krytyka Prawa. Niezależne Studia nad Prawem
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uzupełnienie uzasadnienia wyroku (art. 449a § 1 Kodeksu postępowania karnego)
Supplementation of reasons for the court’s judgment (Article 449a § 1 of the Code of Criminal Procedure)
Autorzy:
Błoński, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/52439447.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Instytut Wymiaru Sprawiedliwości
Tematy:
uzasadnienie
wyrok
rzetelny proces
sąd odwoławczy
środek odwoławczy
reasons for the court’s judgment
judgment
fair trial
court of appeal
appeal measure
Opis:
Artykuł omawia problematykę uzupełnienia uzasadnienia wyroku uregulowaną w art. 449a Kodeksu postępowania karnego. Dotyka ważkiego zagadnienia praktycznego, zwłaszcza mającego znaczenie w stanie prawnym, na którego gruncie nie jest dopuszczalne uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania wskutek wad uzasadnienia wyroku sądu I lub II instancji (art. 455a k.p.k.). Przez uzupełnienie uzasadnienia należy rozumieć jego sporządzenie poza dotychczasowym zakresem podmiotowym lub przedmiotowym (art. 423 § 1a k.p.k.), a także uzupełnienie treści zawartych już w powstałym dokumencie, przy jego niezmienionym zakresie. Kontrowersje budzi kierunek wykładni dotyczący uzupełnienia uzasadnienia treści już pierwotnie sporządzonych. Przyjęto w publikacji, że uzupełnienie uzasadnienia sprowadza się do napisania tych części (elementów), których w uzasadnieniu pierwotnie sporządzonym nie było, a które być powinny. Zanegowano możność uzupełnienia czy poszerzenia merytorycznej warstwy uzasadnienia poprzez rozwinięcie rozważań w kwestii już zawartej w motywach pisemnych, np. dotyczącej bardziej kompleksowej oceny zeznań świadka czy przyjętej kwalifikacji prawnej czynu. Wówczas nie doszłoby do uzupełnienia uzasadnienia, lecz do zmiany jego treści. Zaprezentowany pogląd wynika również stąd, że uzupełnienie apelacji może sprowadzać się do postawienia nowych zarzutów lub wniosków, a zatem tych, które będą odnosić się do uzupełnionych (nowych) części uzasadnienia. Nie jest zaś dozwolone uzupełnienie postawionych wcześniej zarzutów, sprowadzające się do ich odmiennego ujęcia, zmiany treści, które zostały im już nadane, a co musiałoby mieć miejsce, gdyby sąd I instancji miał możliwość modyfikacji merytorycznej treści sporządzonego uzasadnienia w wyniku zastosowania art. 449a § 1 k.p.k. Instytucja uzupełnienia uzasadnienia wyroku zasługuje na aprobatę pod warunkiem, że jest stosowana z poszanowaniem prawa strony do prawidłowo ukształtowanego postępowania odwoławczego i tym samym uwzględnia reguły rzetelnego procesu.
The article discusses the issue of supplementing the justification of a judgment regulated in Article 449a of the Code of Criminal Procedure. It touches on an important practical issue, especially one of significance in the legal situation, on the basis of which it is not permissible to set aside a judgment and refer the case for retrial due to defects in the justification of the judgment of the court of first or second instance (Article 455a of the Code of Criminal Procedure). Supplementing the justification should be understood as its preparation outside the previous subjective or objective scope (Article 423 § 1a of the Code of Criminal Procedure), as well as supplementing the content already contained in the created document, with its scope remaining unchanged. The direction of interpretation concerning supplementing the justification of the content already prepared originally is controversial. It was assumed in the publication that supplementing the justification comes down to writing those parts (elements) that were not in the justification prepared originally, and which should have been there. The possibility of supplementing or expanding the substantive layer of justification was denied, which could have been achieved by broadening the considerations on issues already included in the written reasons, e.g. concerning a more comprehensive assessment of the witness testimony or the adopted legal classification of the act. In such a case, the justification would not be supplemented, but its content would be changed. The presented view also results from the fact that supplementing an appeal may come down to raising new objections or conclusions, and therefore those that will refer to the supplemented (new) parts of the justification. It is not permissible to supplement previously raised objections by presenting them differently, changing the content that has already been given to them, which would have to happen if the court of first instance had the possibility to modify the substantive content of the prepared justification as a result of applying Article 449a § 1 of the Code of Criminal Procedure. The institution of supplementing the justification of a judgment deserves approval provided that it is applied with respect for the party’s right to a properly structured appeal procedure and thus takes into account the rules of a fair trial.
Źródło:
Prawo w Działaniu; 2024, 59; 148-164
2084-1906
2657-4691
Pojawia się w:
Prawo w Działaniu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uzasadnienie zdania odrębnego jako wypowiedź dialogiczna na przykładzie wybranych orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego
Statement of reasons for a dissenting opinion as a dialogical utterance on the example of selected rulings of the Polish Constitutional Tribunal
Autorzy:
Wojciechowski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/531432.pdf
Data publikacji:
2018-01-01
Wydawca:
Stowarzyszenie Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej – Sekcja Polska IVR
Tematy:
zdanie odrębne
wypowiedź dialogiczna
dialog
narada sędziowska
uzasadnienie orzeczenia sądowego
Trybunał Konstytucyjny
dissenting opinion
dialogical utterance
dialogue
judicial deliberations
statement of reasons for a court judgment
Constitutional Tribunal
legal disagreement
Opis:
Artykuł przedstawia próbę ujęcia uzasadnienia zdania odrębnego jako wypowiedzi dialogicznej. U jego podstaw leży przekonanie, że zdanie odrębne, nawet pojmowane jako głos sprzeciwu wobec rozstrzygnięcia sądu, stanowi jakąś wobec niego reakcję, odpowiedź. Jest też silnym argumentem na rzecz twierdzenia, że w sali narad, w ramach składu orzekającego, w czasie rzeczywistym doszło do dialogu, którego śladów można poszukiwać w tekście uzasadnienia rozstrzygnięcia oraz uzasadnieniu zdania odrębnego. Punktem wyjścia analizy jest oczekiwanie, że przynajmniej niektóre wypowiedzi składające się na ich pisemne uzasadnienie będą nawiązywały do argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu orzeczenia. Formy owego nawiązywania są przedmiotem niniejszego szkicu. W artykule przyjęto bowiem założenie, że cecha zdań odrębnych określona jako dialogiczność jest czymś więcej aniżeli jedynie przejawem osobistego stylu konstruowania wypowiedzi pisemnych przez jej autora. Artykuł, obok pokazania przejawów dialogiczności zdań odrębnych w praktyce Trybunału Konstytucyjnego zawiera próbę wyjaśnienia tych sytuacji, w których dane zdanie odrębne jest dialogiczne w stopniu niskim (co nie oznacza bynajmniej cechy waloryzowanej negatywnie). Artykuł przedstawia trzy czynniki tego rodzaju: uwarunkowania instytucjonalne związane z organizacją pracy składu orzekającego, potencjał argumentacyjny danej sprawy, wreszcie jej waga aksjologiczna.
This paper claims that the statement of reasons for a dissenting opinion is a dialogical utterance. Due to the limitations imposed by the secrecy of judicial deliberations it is impossible to describe the direct exchange of arguments between the members of a judicial panel. To some extent, however, we can assume that the presented opinion of the court and a dissenting opinion represent the end result of such deliberations. It is not the same, however, to call both of them examples of dialogue. Real-time dialogue consists of a multitude of utterances of people taking part in a discussion. In the case of the final statement of reasons of the judgment and of the dissenting opinion, the number of utterances is in general limited to two separate large blocks of sentences, each block being one utterance. For this reason we can distinguish between the notion of ‘dialogue’ and that of ‘dialogical utterance’. Such a distinction was proposed in Polish theory of literature in the 1970s by J. Lalewicz. According to Lalewicz, a dialogical utterance depends on the preceding opinion, and its main feature is the ability to become a reference to that opinion. Apart from presenting forms of dialogicality, the article aims to explain these forms by presenting features other than the personal style of legal writing of a given judge. Three factors that might explain the higher or lower level of dialogicality in dissenting opinions are presented. The first factor is of an institutional nature, that is, the way work in the court is organised. The second factor is what I call a potential for an argument. Finally, the third one is the axiological importance of a given case.
Źródło:
Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej; 2018, 1(16); 69-82
2082-3304
Pojawia się w:
Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies