Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "reżyseria" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-14 z 14
Tytuł:
Karpowicz Witkowskiego
Witkowskis Karpowicz
Autorzy:
Michalczuk, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1944051.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Tymoteusz Karpowicz
Andrzej Witkowski
reżyseria
teatralia
direction
theatricalities
Opis:
This paper discusses the collaboration between the author, Tymoteusz Karpowicz, and the director, Andrzej Witkowski (broken by the latter's sudden death). This artistic alliance had brought forth for theatrical works, prepared by the Wrocław group Teatr Rozmaitości (later renamed as the E. Wierciński Teatr); Witkowski himself made every effort to do it. Owing to Witkowski, the playwright could treat this theatre almost as his own stage. Karpowicz had found in the Wrocław director the most careful and profound interpreter of his plays, someone who noticed in them a new theatrical quality. According to critics, Witkowski ”felt” best Karpowicz's dramaturgical matter. He collaborated with the author and at the same time created his independent and ambitious productions, which made the texts more profound and richer in their expression. This creative alliance was initiated by the preview of The Strange Passenger in 1964. Three years later Witkowski directed The Green Gloves. The latter production was very different from earlier productions in other theatres. It became the most important spectacle of the season and gained a permanent place among the most eminent productions of the director and the Wrocław stage. In the following years there were still other stagings: A Break in the Journey (1968), based on a new version of the text; Witkowski participated in the whole process, and the preview of Charon from Dawn to Dawn (1972).
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 1; 263-289
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Popkulturowa ucieczka od tautologii: Reżyserski teatr operowy XXI wieku wobec realizmu dzieł Verdiego
A Pop-Cultural Escape from Tautology: 21st-Century Regietheater Opera vis-à-vis Verdi’s Realism
Autorzy:
Golianek, Ryszard Daniel
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29430937.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
opera
Giuseppe Verdi
kultura popularna
reżyseria operowa
Regietheater
popular culture
opera directing
Opis:
Koncepcja reżyserskiego teatru operowego, realizowana od lat siedemdziesiątych XX wieku głównie w krajach niemieckojęzycznych, zwróciła uwagę odbiorców popkultury na gatunek opery. Propozycje operowego Regietheater charakteryzowały się wyraźnym odwrotem od stylu tradycyjnych spektakli, zdominowanych przez elegancję i konwencjonalną reżyserię. Można więc powiedzieć, że stanowiły one formę ucieczki od tautologii konwencji operowych w popkulturowe konteksty. O ile tradycyjna opera barokowa i klasyczna łatwo poddawała się unowocześnieniu, to w przypadku dzieł Giuseppe Verdiego podejście takie okazało się skomplikowane, gdyż realistyczne utwory włoskiego mistrza sprzęgły się trwale z sytuacją historyczno-społeczną i polityczną jego czasów. Tym bardziej interesujące i warte przeanalizowania są te propozycje reżyserskie odnoszące się do jego dzieł, w których nawiązania do popkultury stanowią istotny element spektakli. Podjęta w artykule analiza koncepcji reżyserskich (takich twórców jak Mariusz Treliński, Christopher Alden, Robert Carsen, Peter Konwitschny i Hans Neuenfels) to próba wyznaczenia kilku trajektorii, zarysowujących się w ramach ogólnej strategii ucieczki od tautologii charakteryzującej wcześniejsze realizacje Verdiowskich dzieł operowych.
The concept of director’s opera theater, applied since the 1970s mainly in German-speaking countries, brought the genre of opera to the attention of pop-culture audiences. Regietheater operas proposed a clear turn away from the style of traditional productions, marked by elegance and conventional directing. Thus, one could say that they were a form of escape from the tautology of operatic conventions into pop-cultural contexts. While traditional Baroque and classical opera easily lent itself to modernizing approaches, the task proved more complicated in the case of Giuseppe Verdi’s realistic works, permanently coupled to the socio-historical and political situation and aesthetics of his time. This makes it all the more interesting and worthwhile to analyze directorial approaches which resulted in pop-cultural references featuring prominently in the performances of Verdi’s works. Analyzing the concepts of directors such as Mariusz Treliński, Christopher Alden, Robert Carsen, Peter Konwitschny, and Hans Neuenfels, the article attempts to delineate several specific trajectories within the general strategy of escaping tautology, which characterized earlier productions of the Italian master’s operas.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 2; 15-38
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ryszard Bolesławski – najnowsze ustalenia
Richard Boleslavsky: Recent Findings
Autorzy:
Kulesza, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27311682.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Ryszard Bolesławski
reżyseria filmowa
Hollywood
służba wojskowa
rodzina
Richard Boleslavsky
film directing
military service
family
Opis:
Przeprowadzone ostatnio badania w archiwach amerykańskich, rosyjskich, polskich i ukraińskich pozwoliły przesądzić datę i miejsce narodzin Ryszarda Bolesławskiego, reżysera o międzynarodowej sławie: 4 lutego 1889 r., Mohylów Podolski (obecnie Mogiliw na Ukrainie). Metryka wyjawia tylko jedno imię: Ryszard. Jego służba oficerska w armii carskiej podczas I wojny światowej trwała od października 1915 do maja 1917 r. Autor przywołuje w artykule nowe fakty o pierwszych pracach reżyserskich Bolesławskiego w Hollywood dla przedsiębiorstw filmowych Josepha P. Kennedy’ego i Glorii Swanson. Amerykańska żona Bolesławskiego Norma Drury oraz syn Jan Boleslawski pracowali w hollywoodzkich wytwórniach filmowych i telewizyjnych do lat 60. XX w. Autor postuluje dalsze prace nad spuścizną Bolesławskiego: przetłumaczenie na język polski jego nieznanej w Polsce powieści Lances Down: Between the Fires in Moscow oraz zaprojektowanie badań nad wykorzystaniem jego pism o sztuce aktorskiej w światowym szkolnictwie artystycznym.
The paper reports on recent findings regarding the biography of Richard Boleslavsky, a director of world renown. Research done in American, Russian, Ukrainian and Polish archives finally determined the place of his birth (Mohylów Podolski, present-day Mogiliv Podil’skij in the Ukraine), the date (February 4, 1889), and his single given name: Ryszard. The research identified the actual timeframe of Boleslavsky’s military service during World War I: he served as a cavalry officer in the Russian Army from October 1915 until May 1917. The paper offers original insights into Boleslavsky’s first assignments in Hollywood, i.e. his directing work for Joseph P. Kennedy and Gloria Swanson. His American wife Norma Drury and their son Jan Boleslawski worked in Hollywood movie and TV industry until 1960s. Finally, the author propounds an in-depth study on the worldwide appreciation of Boleslavsky’s essential writings on the art of acting.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2021, 115; 216-238
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozmowa Kazimierza Brauna i Barbary Trygar o dramaturgii Tadeusza Różewicza
Kazimierz Braun and Barbara Trygar talk about Tadeusz Różewicz’s dramaturgy
Autorzy:
Trygar, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29433446.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Karpacka Państwowa Uczelnia w Krośnie
Tematy:
dramaty Tadeusza Różewicza
reżyseria Kazimierza Brauna
człowiek
aksjologia
Tadeusz Różewicz’s dramas
directed by Kazimierz Braun
human
axiology
Opis:
Celem wywiadu jest przypomnienie współpracy artystycznej Tadeusza Różewicza i Kazimierza Brauna. Braun wyreżyserował 19 przedstawień sztuk Różewicza w Polsce – w Lublinie i we Wrocławiu, oraz za granicą – w Stanach Zjednoczonych, Irlandii i Bułgarii. Wyreżyserowane przedstawienia zawsze zdobywały najwyższe recenzje polskich i zagranicznych krytyków i uczonych.
The purpose of the interview is to recall the artistic collaboration between Tadeusz Różewicz and Kazimierz Braun. Braun directed 19 productions based on plays by Różewicz in Poland – in Lublin and Wrocław, and abroad – in the United States, Bulgaria and Ireland. His productions have always won the highest reviews by Polish and foreign critics and scholars.
Źródło:
Studia Pigoniana; 2022, 5, 5; 147-163
2657-3261
Pojawia się w:
Studia Pigoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Классическая русская драматургия на сцене украинского народного театра Общества «Руська Бесіда» 1864–1914 годов
Klasyczny dramat rosyjski na scenie Ukraińskiego Teatru Narodowego Towarzystwo „Ruska Besida” w latach 1864–1914
Classical russian drama on the stage of the Ukrainian National Theater of «The Ruska Besida» circle in 1864–1914
Autorzy:
Мyroslava, Tsyhanyk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2085341.pdf
Data publikacji:
2022-05-30
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
Tematy:
театр
драматургия
русская классика
перевод
режиссер
спектакль
teatr
dramat
klasyka rosyjska
przekład
reżyseria
inscenizacja
theater
drama
Russian classics
translation
director
staging
Opis:
В статье впервые всесторонне изучено русское классическое искусство на сцене профессионального украинского национального театра "Русская Бесида" с момента его основания до Первой мировой войны (1864–1914). В статье рассказывается о переводчиках драматургии М. Гоголя, О. Островского, Л. Толстого, М. Горького, А. Чехова, датах премьеров, режиссеров и актерской труппы. На основании тогдашних обзоров в статье проанализировано значение иностранной драмы для развития украинского театрального искусства в Галиции.
It the article is comprehensively explored for the first time the Russian classical plays on the stage of the professional Ukrainian National Theater of «The Ruska Besida» Circle from the moment of its foundation to the First World War (1864–1914). It tells about the translators of the dramaturgy of M. Gogol, O. Ostrovsky, L. Tolstoy, M. Gorky, A. Chekhov, dates of premieres, directors, and acting troupe. Based on the reviews of that time in the article is analyzed the significance of foreign drama for the development of Ukrainian theatrical art in Galicia.
W artykule po raz pierwszy wszechstronnie zgłębiono rosyjskie sztuki klasyczne na scenie profesjonalnego Ukraińskiego Teatru Narodowego Towarzystwo «Ruska Besida» od momentu jego powstania do I wojny światowej (1864–1914). Opowiada o tłumaczach dramaturgii M. Gogola, O. Ostrowskiego, L. Tołstoja, M. Gorkiego, A. Czechowa, datach premier, reżyserów i trupy aktorskiej. Na podstawie ówczesnych recenzji w artykule przeanalizowano znaczenie dramatu obcego dla rozwoju ukraińskiej sztuki teatralnej w Galicji.
Źródło:
Przegląd Rusycystyczny; 2022, 2 (178); 196-214
0137-298X
Pojawia się w:
Przegląd Rusycystyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współpraca w trakcie realizacji filmu a kwestia jego autorstwa
Collaborative filmmaking and the film authorship
Autorzy:
Adamczak, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/517817.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej
Tematy:
współpraca
autorstwo filmu
reżyseria filmowa
film polski w PRL
badania jakościowe
collaboration
film authorship
film directing
Polish film during Peopoles’ Republic epoch
qualitative research
Opis:
Artykuł podejmuje kwestię współpracy na planie filmowym i jej wpływu na status autora utworu filmowego. W części pierwszej zreferowane są najistotniejsze dla tego tekstu fragmenty obszernego dorobku studiów filmoznawczych nad zagadnieniem autorstwa filmowego, z podkreśleniem najbardziej aktualnych ujęć współczesnych. Następnie ujęcia te odniesione są do trzech przypadków historycznych istniejących na gruncie polskim oraz trzech przypadków realizacji z ostatnich lat z krótko zarysowaną w oparciu o materiał empiryczny specyfiką zespołowej pracy nad każdym z tych projektów. Służą one zaproponowaniu zakorzenionej w badaniach jakościowych „sieciowej” koncepcji autorstwa filmowego opartej na współpracy sieci podmiotów układającej się w zmienne konfiguracje.
The article deals with issues of collaboration among the film crew and its influence on the film authorship. At the beginning, the short overview of previous approaches to film authorship question is presented, with particular emphasis put on contemporary theories in the field. Then those theories are examined by three historical examples of productions of socialist cinematography and three realisations of recent feature films based on interviews with film directors, producers and script writer. Finally, the author points the prospect of alternative theory of film authorship based on qualitative research, the so called „net authorship”, dependent on collaboration of various subjects working in fluid configurations.
Źródło:
Tematy z Szewskiej; 2013, Współpraca 1(9)/2013; 56-75
1898-3901
Pojawia się w:
Tematy z Szewskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Projektanci czasoprzestrzeni. Modernistyczna architektura w kadrze filmowym
The Designers of Spacetime. Modernist Architecture in Film
Autorzy:
Uchowicz, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341127.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
modernizm
architektura XX wieku
Praesens
czasoprzestrzeń
synteza sztuk
reżyseria ruchu
modernism
architecture of 20th century
spacetime
synthesis of the arts
design of movement
Opis:
Autorka omawia wybrane przykłady przenikania się architektury i filmu w dwudziestoleciu międzywojennym. Punkt wyjścia artykułu stanowi działalność grupy modernistów Praesens, zaś jego celem jest ukazanie modernizmu jako syntezy sztuk oraz interdyscyplinarnych dialogów artystycznych. Filmowo-architektoniczne związki zostały zaprezentowane z różnych perspektyw, począwszy od zaangażowania architektów w projekty scenograficzne (Szymon Syrkus, Andrzej Pronaszko), przez współpracę projektantów z reżyserami (Robert Mallet-Stevens, Marcel L’Herbier), komponowanie fotomontaży, po kształtowanie dekoracji na wzór nowoczesnych miast – i odwrotnie – projektowanie architektury na podstawie wizji scenicznych (Barbara i Stanisław Brukalscy). Relacje architektury i filmu objęły także nowy język architektoniczny, czego przykładem są stosowane przez architektów terminy zaczerpnięte z nomenklatury filmowej, takie jak „reżyseria ruchu” czy „czasoprzestrzeń”, komentowane równocześnie przez włoskiego teoretyka kina Ricciotta Canudo. Ponadto w tekście przypomniano biografie architektów, którzy po uzyskaniu dyplomu poświęcili się wyłącznie scenografii, otwierając tym samym nowe pole działalności zawodowej (Jacek Rotmil).
The article discusses selected inter-war artistic projects in which architecture and film intersect. The activity of the group of modernist artists called Praesens serves as a starting point for a presentation of modernism as both a synthesis of the arts and as a space of interdisciplinary artistic dialogues. Several issues are addressed here to capture the relations between film and architecture, namely: the involvement of architects in stage design (as exemplified by Szymon Syrkus and Andrzej Pronaszko), collaboration between architects and film directors (Robert Mallet-Stevens, Marcel L’Herbier), the production of photomontages, the practice of modelling stage designs on architecture as well as designing architectural structures inspired by stage designs. Another question discussed is the new language of architecture exemplified by such terms as the design of movement or ‘spacetime’. These terms drawn from the language of the film were both commonly used by architects and widely commented on by Ricciotto Canudo, an Italian theoretician of cinema. Moreover, this paper recalls the biographies of architects who, after having graduated in architecture, devoted their lives and careers to stage design, entering a new field of artistic activity.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 138-158
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Львівський Театр імені Марії Заньковецької у процесі суспільних та культурних трансформацій кінця 1980-х–1990-х років
Lwowski Teatr im. Marii Zańkoweckiej w procesie przemian społeczno-kulturowych lat 80. i 90. XX wieku
The Maria Zankovetska Theater in Lviv in the process of social and cultural transformations of the late 1980s–1990s.
Autorzy:
Batycka, Tetiana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31343506.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Maria Zankovetska Theater
history of theater
directing, repertoire
social context
culture of Ukraine
Teatr im. Marii Zańkoweckiej
historia teatru
reżyseria
repertuar
kontekst społeczny
kultura Ukrainy
Opis:
Artykuł analizuje wpływ przemian społeczno-kulturowych końca lat 80. i 90. XX wieku na twórczość jednego z największych i najstarszych historycznie zespołów teatralnych w Ukrainie – Narodowego Teatru Dramatycznego im. Marii Zańkoweckiej. Cel pracy uwarunkowany jest potrzebą analizy strategii repertuarowej teatru i pracy jego czołowych reżyserów w kontekście historycznym. Zwrócono uwagę na działalność głównego dyrektora teatru w latach 1987–2019 Fedora Stryhuna, który decydował o procesach twórczych w zespole, a także reżyserów Ałły Babenko i Władysława Sikorskiego. Oceniono również działalność społeczną teatru. W wyniku przeprowadzonych badań wyodrębniono dydaktyczny komponent pracy zespołu i scharakteryzowano go jako dominujący w tamtym czasie. Znalazło to odzwierciedlenie w wypełnianiu „luk” w umysłach widzów, ich wyobrażeniach o własnym kraju, dziedzictwie kulturowym i historycznym. Podkreślono integralność Teatru Zańkoweckiej w latach 1980–2010 oraz wpływ analizowanego społecznie programu twórczego lat 90. na kolejne lata jego twórczości.
The article investigates the influence of social and cultural transformations of the late 1980–1990s on the work of one of the largest and historically oldest theater groups in Ukraine – the Maria Zankovetska National Theater. The purpose of the work is to analyze the features of the repertoire strategy of the theater and the work of its leading directors in the historical context. Attention is focused on the activities of the main director of the theater from 1987–2019, Fedir Stryhun, who determined the creative processes in the team, as well as the directors Alla Babenko and Vladyslav Sikorskyi, and other manifestations of public activity of theater artists. As a result of the research, the educational component of the team’s work is highlighted and described as dominant at this time. It was seen in filling gaps in the minds of viewers, their ideas about their own country, cultural and historical heritage. The integrity of the period of the Zankovetska Theater 1980–2010 is emphasized and the impact of the socially significant creative program of the 1990s on the following years of his work.
Źródło:
Studia Ukrainica Posnaniensia; 2022, 10, 1; 91-104
2300-4754
Pojawia się w:
Studia Ukrainica Posnaniensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Druga Reforma Teatru – Prolegomena
The Second Reform of Theatre
Autorzy:
Braun, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27311191.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Second Theatre Reform
First (Great) Theatre Reform
acting
community
directing
playwrighting
theatre space
Druga Reforma Teatru
Pierwsza (Wielka) Reforma Teatru
aktorstwo
dramat polski
przestrzeń teatralna
reżyseria
wspólnota
Opis:
Historia teatru XX wieku wyróżnia dwie reformy teatru. Pierwsza z nich toczyła się od końcowych lat XIX wieku do końca lat trzydziestych XX w. Druga zaś od połowy lat pięćdziesiątych do końca lat osiemdziesiątych tegoż wieku. Były to ruchy odnowy i uwspółcześnienia sztuki teatru. Rozpoczynane przez indywidualnych artystów i niewielkie grupy, wspomagane przez dramatopisarzy i teoretyków, którymi byli często sami twórcy, obie reformy stopniowo docierały do coraz szerszych obszarów życia teatralnego. Pierwsza z tych reform zwana była przez wiele lat „Wielką Reformą Teatru”, a otrzymała tę nazwę przez analogię z „Wielką Wojną”, lub „Wielką Wojną Światową”, jak zwana była wojna lat 1914-1918.  Gdy w roku 1939 wybuchła i stopniowo rozszerzała się na cały świat następna wielka wojna, uzyskała ona nazwę „Druga Wojna Światowa”. A wtedy ta poprzednia, „Wielka Wojna” zaczęła być nazywana „Pierwszą Wojną Światową”. Analogicznie, gdy w latach pięćdziesiątych narodził się nowy ruch odnowy teatru, który obejmował stopniowo wiele krajów, narastała świadomość, że jest to kolejna, już druga w XX wieku, reforma teatru. W tej sytuacji „Wielka Reforma Teatru” zaczęła być nazywana „Pierwszą Reformą Teatru”, zaś ta następna reforma „Drugą Reformą Teatru”. Mówimy więc o „Pierwszej (Wielkiej) Reformie Teatru” i o „Drugiej Reformie Teatru”. (W dalszym ciągu tych rozważań nie będą już potrzebne cudzysłowy). Pierwsza Reforma Teatru uznała widowisko teatralne za dzieło sztuki, podobnie jak dzieła sztuk plastycznych egzystujące niezależnie od obserwującego go widza. Druga Reforma Teatru taktowała widowisko jako międzyludzki proces ukształtowany artystycznie. Mówiąc o tych dwóch reformach – mówimy o teatrze, którego już nie ma. Tym bardziej należy utrwalać pamięć o nim.
The history of theatre in the 20th century distinguishes two theatre reforms. The first took place from the final years of the 19th century to the late 1930s. The second was from the mid-1950s to the late 1980s. These were movements of renewal and modernization of the art of theatre. Started by individual artists and small groups, assisted by playwrights and theorists, who were often the artists themselves, both reforms gradually reached wider areas of theatre life. The Second Reform was a reformist movement of young, avant-garde, rebellious, experimental, and searching theatre. The movement was born in the 1950s in Poland within student and alternative theatres and in the United States, as Off-Broadway and then Off-Off-Broadway. It reached tremendous expression in the 1960s in the work of Jerzy Grotowski’s Laboratory Theatre, Bread and Puppet Theatre, Living Theatre and several other companies in many countries around the world. It matured in the seventies, bringing out the powerful theatre of Tadeusz Kantor, and extremely original “Gardzienice” of Włodzimierz Staniewski.However, it did not reach some areas of theatre at all. Throughout the West, in South America, Australia, in Japan, the Second Reform was a challenge and an alternative to commercial, popular, traditional theatre. In this part of Europe, which was under the control of the Soviet Union, the Second Reform was a challenge to totalitarian regimes; it undermined totalitarian censorship and tore the communist iron curtain. Its productions were manifestations of freedom. In the field of a performance’s creation, the Second Reform brought out and accentuated the communality and processuality of theatre art. In the field of directing, the Second Reform decisively placed the director at the head of the team of creators preparing and executing a theatrical performance. In the field of acting, the Second Reform introduced “acting of being” in place of “acting of character.” In the field of space, the Second Reform sought to integrate the playing area and the observation area of the show; its lasting achievement became a theatre with variable space – “The black box”. In the field of literature, the Second Reform questioned the underlying function of drama in the theatre, practiced “writing on stage,” with the actors themselves “creating” the text of the show, and the director “adapting” existing dramas. The author of this article witnessed, chronicled and participated in the Second Theatre Reform. He published books about it and created production in its spirit.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2023, 18, 13; 315-337
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Projekt "dziady" w dramaturgii Dmitrija Bogosławskiego
Autorzy:
Lappo, Irina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/625040.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
theatre, dramaturgy, new drama, direction Dziady (Forefather's Eve), Belarusian mentality
teatr, dramaturgia, nowy dramat, dziady, reżyseria, mentalność białoruska
тэатр, драматургія, новая драма, абрад „дзяды”, рэжысёр, беларускі менталітэт
Opis:
This paper focuses on the works of Dmitry Bogoslavsky – a Belarusian playwright who writes in Russian. Its aim is to examine the worldview of this actor, director and dramatist based on selected works by him, and to trace his artistic evolution. More specifically, the paper seeks to answer the question of how Bogoslavsky’s works explore the Belarusian custom of Dziady (Forefathers’ Eve), understood as an element of the Belarusians’ mental image of the world. The analysis of Bogoslavsky's texts and the plays he directed has led to the conclusion that the theme of deracination and homecoming are at the core of his art. In order to communicate with their ancestors, laid to rest in their native land, characters in his works must establish a relation with an extrasensory reality by entering the ritual circle of Dziady. By depicting the spiritual realm in parallel to the world of the living, Bogoslavsky has been engaged in a certain kind of ‘Dziady’ project, one set in the contemporary theatrical and dramatic context, and yet strongly embedded in Belarusian tradition and mentality.
Artykuł poświęcony jest twórczości Dmitrija Bogosławskiego, białoruskiego dramatopisarza piszącego po rosyjsku. Celem badania jest ustalenie cech światopoglądu białoruskiego aktora, reżysera i autora tekstów dramatycznych na podstawie analizy wybranych utworów oraz prześledzenie ewolucji twórczej autora. Przedmiotem szczegółowej analizy stała się próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób białoruski obrzęd dziady, rozumiany jako element mentalnego obrazu świata Białorusinów, obecny jest w dramaturgii Bogosławskiego. Przeprowadzona analiza tekstów i spektakli wyreżyserowanych przez Bogosławskiego pozwala na stwierdzenie, że temat oderwania od korzeni i powrotu do domu należy do najważniejszych w jego twórczości. Kontakt z przodkami, którzy spoczywają w rodzinnej ziemi, wymusza na bohaterach relacje ze światem duchów i wprowadza w rytualny krąg „dziadów”. Przedstawiając w twórczości dramatopisarskiej i reżyserskiej świat duchów, istniejący obok świata żyjących, Bogosławski konsekwentnie realizuje na gruncie współczesnego teatru i dramatu swoisty - mocno osadzony w tradycji i mentalności białoruskiej - projekt „dziady”.
Артыкул прысвечаны творчасці Дзмітрыя Багаслаўскага, беларускага драматурга, які піша на рускай мове. Мэта даследавання - выявіць на аснове аналізу выбраных мастацкіх тэкстаў асаблівасці светапогляду аўтара, режысёра і акцёра і прасачыць за яго творчай эвалюцыяй. Прадметам дэталёвага аналізу з’яўляецца пошук адказу на пытанне, у якім выглядзе абрад дзяды, які разумеецца як частка ментальнага вобраза свету беларусаў, прысутнічае ў п’есах Багаслаўскага. Аналіз тэкстаў і пастаўленных Багаслаўскім спектакляў прыводзіць да высновы, што тэма адрыву ад каранёў і вяртання ў свой дом з’яўляецца адной з самых важных у яго творчасці. Сувязь з продкамі, адносіны герояў са светам духаў уводзяць чытачоў і гледачоў у рытуальная кола „дзядоў”. Прадстаўляючы у сваёй драматургічнай і рэжысёрскай творчасці свет духаў, які існуе побач са светам жывых, Багаслаўскі паслядоўна ажыццяўляе ў межах сучаснага тэатра абрад „дзядоў”, які трывала ўкараніўся ў традыцыях і менталітэце беларусаў.
Źródło:
Studia Białorutenistyczne; 2019, 13
1898-0457
Pojawia się w:
Studia Białorutenistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyspiański, Schiller, Osterwa – Pillars of Modern Polish Theatre
Wyspiański, Schiller, Osterwa – filary nośne nowoczesnego teatru polskiego
Autorzy:
Braun, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2030920.pdf
Data publikacji:
2018-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Mise en scene
Theatre direction (or theatre directing)
Polish directorial style
The Great Reform of Theatre
inscenizacja
reżyseria
polski styl inscenizacji albo „polski teatr inscenizacji”
Wielka Reforma Teatru
Opis:
Spośród wielu artystów, którzy zakładali fundamenty, a następnie budowali wielki gmach nowoczesnego teatru polskiego, historia wyróżniła trzy wielkie postaci. Stanisław Wyspiański, związany z modernizmem, przez wielu zwany „ojcem nowoczesnego teatru polskiego”, zbudował fundamenty polskiego teatru, tak jak był on rozumiany i praktykowany w XX w. w dziedzinie dramaturgii i inscenizacji. Tworzył sztuki teatralne nierozdzielnie związane z ich projektami scenicznymi. Były to „dzieła sztuki teatru”, w których materia utkana była ze słów i obrazów, z wizyjnej poezji i dosadnego realizmu. Leon Schiller poszedł śladami Wyspiańskiego. Stał się czołowym twórcą Wielkiej Reformy Teatru w Europie. Uprawiał reżyserię jako wyodrębnioną dziedzinę sztuki; stworzył „polski teatr inscenizacji”; zapoczątkował także nauczanie reżyserii jako dziedziny akademickiej. Jego głównym reżyserskim dokonaniem (obok innych widowisk) były inscenizacje polskich dramatów romantycznych, z których mickiewiczowskie Dziady (Lwów 1932, Wilno 1933, Warszawa 1934) były szczytowym osiągnięciem polskiego teatru w XX wieku. Juliusz Osterwa, aktor, reżyser, organizator życia teatralnego oraz reformator teatru, stworzył teatr Reduta, modelowe laboratorium nowego aktorstwa. Rozwinął i ugruntował psychologiczny i realistyczny nurt w polskim aktorstwie. Propagował polską dramaturgię współczesną (m.in. prapremiery sztuk Szaniawskiego, Żeromskiego, Rittnera) i poetycki teatr wspólnoty aktorów i widzów (Wyzwolenie jako dialog Konrada z widzami, misteryjny Książę niezłomny, przedstawienia podziemne i projekty z czasu II wojny światowej). Włączył swe prace w specyficznie polską tradycję „teatru służby” – służby narodowi i służby Bogu.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2018, 13, 8; 415-435
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teleologia autorstwa
Teleology of authorship
Autorzy:
Hendrykowski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/693620.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
author
authorship
artist
art of moving image
copyright owner
creation
film
media
team working
directing
movie production
cooperation
attribution
autor
autorstwo
artysta
sztuka ruchomego obrazu
właściciel praw autorskich
praca zespołowa
reżyseria
produkcja filmowa
atrybucja
Opis:
Authorship is not an unknown concept in the history of the Mediterranean culture. As a matter of fact the phenomenon of authorship has been present since the ancient times and is much older than its protection. An interdisciplinary dialogue about protection and codification of copyrightlaw began some five hundred years ago and led to an effective sustainable development in the entire Mediterranean area, playing in modern times a role of the cultural heritage. What is authorship today? Is it still a valid category? Who owns the movie rights? The essay introduces discussions on issues that are bound to engage readers attention (e.g. author’s definition, copyright owner, media production, art of moving image, team working, collective creation, attribution, etc.) and provide a stimulating new way into exploring key concepts of copyright law in film and new media.
Podstawowy kierunek rozważań poświęconych sytuacji autora w kulturze nowożytnej wyznacza teza, iż fenomen autorstwa stanowi podstawę funkcjonowania i rozwoju kultury Zachodu zarówno w czasach współczesnych, jak i w kontekście jej wielowiekowej tradycji sięgającej świata antyku. Nowe technologie nie wyeliminowały instancji autorskiej, wprost przeciwnie, po raz kolejny w dziejach odkryły nieodzowność autora jako sprawcy utworu artystycznego. Od końca wieku XIX do chwili obecnej jesteśmy świadkami pasjonującego procesu adaptacji tradycyjnej idei autorstwa do potrzeb nowych dziedzin twórczości, których wyrazem stał się utwór audiowizualny. Autorstwo traktowane jako funkcja i własność intelektualna dzieła posiada wymiar symboliczny i autoteliczny, realizując własne zadania i cele w ramach danego systemu kultury. Teleologia autorstwa, z jaką mamy do czynienia w sztuce i nauce, jest źródłem szczególnie cennych wartości społecznych, dlatego powinna stać się obiektem pieczołowitej ochrony i troski państwa. Wprawdzie prawo autorskie wchodzi w skład domeny prawa prywatnego, jednak wyższego rzędu wartość, jaką wnosi wszelka twórczość do życia danej zbiorowości, czyni zarówno wymiar sprawiedliwości, jak i wszelkie instytucje państwowe odpowiedzialnymi za jej mądrą i skuteczną ochronę.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2015, 77, 2; 27-34
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-14 z 14

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies