Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "radiochemioterapia" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Rak szyjki macicy – czy zawsze chirurgia?
Cervical cancer – does it always require surgery?
Autorzy:
Dariusz, Samulak
Magdalena M., Michalska
Katarzyna, Samulak
Sylwia, Frątczak-Żarnecka
Paweł, Podhalański
Stefan, Sajdak
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031075.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cervical cancer
cisplatin
cisplatyna
histerektomia
hysterectomy
leczenie operacyjne
radiochemioterapia
radiochemotherapy
rak szyjki macicy
surgery
Opis:
Worldwide, cervical cancer is the second most common genital malignancy in the females. Estimated number of women affected therewith reaches 1.4 million. In Poland, cervical cancer is the fourth most common cancer, preceded by breast cancer, lung cancer and endometrial cancer, and the fifth most common cause of cancer-related mortality. Cervical cancer usually affects women aged 45-59. Current standards of treatment of cervical cancer include surgery (still the basic modality at stages 0, IA, IB and IIA), radiotherapy, chemotherapy and radiochemotherapy, which are implemented at stages IB-IVB. Surgical treatment of cervical cancer patients is classified as follows: primary treatment, treatment of coexisting genital conditions prior to planned radiochemotherapy, treatment of recurrent cervical cancer and palliative treatment. Low efficacy of radiotherapy and chemotherapy as the sole treatment modalities in cervical cancer resulted in increased interest in radiochemotherapy, i.e. a technique combining radiation with cytotoxic drugs. Randomized trials revealed an improvement of 3-years’ survival by 10-18% and the drug used most often was cisplatin administered alone or combined with a 96-hours’ infusion of fluorouracil. Cervical cancer is currently considered one of the tumors, where multimodal treatment is a therapeutic standard.
W skali świata rak szyjki macicy jest drugim co do częstości występowania nowotworem narządów płciowych u kobiet. Szacuje się, że liczba kobiet chorych na raka szyjki macicy na świecie sięga 1,4 miliona. W Polsce rak szyjki macicy zajmuje czwarte miejsce – po raku sutka, płuc i endometrium – oraz piąte miejsce jako przyczyna zgonów wśród kobiet z powodu nowotworów złośliwych. Rak szyjki macicy najczęściej rozwija się u kobiet pomiędzy 45. a 59. rokiem życia. Współczesne standardy leczenia raka szyjki macicy obejmują: leczenie chirurgiczne, które wciąż jest podstawą w stopniu 0, IA, IB, IIA, radioterapię, chemioterapię oraz radiochemioterapię, które stosuje się w stopniach od IB do IVB. Leczenie chirurgiczne u chorych z rakiem szyjki macicy dzieli się na następujące typy: leczenie pierwotne, leczenie współistniejących patologii narządów płciowych przed planowaną radiochemioterapią, leczenie nawrotów raka szyjki macicy i leczenie paliatywne. Niska skuteczność radioterapii i chemioterapii stosowanych samodzielnie w raku szyjki macicy spowodowała wzrost zainteresowania radiochemioterapią, czyli metodą łączącą leczenie promieniami i lekami cytotoksycznymi. W badaniach randomizowanych stwierdzono poprawę 3-letniego przeżycia o 10-18%, a lekiem najczęściej stosowanym jest cisplatyna podawana oddzielnie lub w skojarzeniu z 96-godzinnym wlewem fluorouracylu. Rak szyjki macicy należy obecnie do nowotworów, w których leczenie skojarzone stanowi standard terapeutyczny.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 2; 141-149
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Korelacja zmian GFR i parametrów układu krzepnięcia oznaczanych w moczu u chorych na raka szyjki macicy w stopniach IIB-IIIB leczonych metodą radiochemioterapii
Correlation between alterations in GFR and coagulation parameters in urine of patients with stage IIB-IIIB uterine cervix cancer treated by radiochemotherapy
Autorzy:
Derlatka, Paweł
Bidziński, Mariusz
Krynicki, Ryszard
Benke, Małgorzata
Stachurska, Ewa
Jońska, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/908063.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cervical cancer
glomerular filtration rate (GFR)
hemostatic parameters in urine
radiochemioterapia
radiochemotherapy
renal failure
Opis:
Introduction: Radio- and chemotherapy increase the risk of disorders in the hemostasis system. Pathologic activation of coagulation and fibrinolysis may lead to formation of clots in microcirculation of many organs and subsequently to their dysfunction. Presence of serum coagulation proteins in urine may indicate renal dysfunction. Aim of paper: 1) Evaluation of correlation between hemostatic parameters in urine of patients with stage IIB-IIIB cervical cancer and results of dynamic scintigraphy. 2) Assessment of influence of prophylactic administration of low-molecular-weight heparins (LMWH) on renal function in this patient population. Material and method: The study was randomized. Treatment protocol included radiotherapy (46- 65 Gy administered by the box technique) and cisplatin (40 mg/m2 q7d) in patients with normal serum creatinine level. Renal function was assessed by dynamic scintigraphy and glomerular filtration rate (GFR) was determined. Parameters of serum hemostatic system assessed included: D-dimers, PAP, PAI-1, tPA, F1+2 and TAT. Patients were subdivided into 2 groups: a study group – with reduced GFR and a control – with normal GFR. Half of the patients in the study group received 2850 I.U. aXa or 0.3 mL nadroparin during and 6 weeks after chemotherapy (randomization list). Results: Reduction of GFR in the control group (median -9.7%) and in the study group without nadroparin (median -9.9%) were noticed. In the study group receiving nadroparin, an increase of GFR (median 22.3%) was seen. Significant differences were noticed between alterations of GFR in the control and study groups receiving nadroparin and between study groups with and without nadroparin (p=0.0001). Assessment of parameters of hemostatic system in urine revealed activation of fibrinolysis in patients receiving nadroparin and its further inhibition in the group without nadroparin. Conclusions: 1) Alterations in GFR values correlate with changes in hemostasis parameters assessed in urine. An increase of GFR is associated with alterations consistent with inhibition of coagulation and activation of fibrinolysis. Inhibition of fibrinolysis and continuous activation of coagulation results in reduction of GFR values. 2) Prophylactic administration of LMWH enhance activation of fibrinolysis, resulting in an improvement of GFR values in this patient population.
Wstęp: Radioterapia i chemioterapia zwiększają prawdopodobieństwo zaburzeń w układzie hemostazy. Patologiczna aktywacja krzepnięcia i ograniczenie fibrynolizy mogą prowadzić do powstania zakrzepów w mi-krokrążeniu wielu narządów, upośledzając ich czynność. Pojawienie się osoczowych białek układu krzepnięcia w moczu świadczy o nieprawidłowej czynności nerek. Cele pracy: 1) Ocena korelacji wartości parametrów układu hemostazy oznaczanych w moczu chorych na raka szyjki macicy w stopniu IIB-IIIB z wynikami scyntygrafii dynamicznej. 2) Ocena wpływu profilaktyki heparynami drobnocząsteczkowymi na czynność nerek w badanej grupie chorych. Materiał i metoda: Badanie miało charakter randomizowany. Leczenie zakładało podanie dawki 46-65 Gy techniką box i cisplatyny w dawce 40 mg/m2 co 7 dni u chorych z prawidłowymi wartościami kreatyniny we krwi. Czynność nerek oceniano za pomocą scyntygrafii dynamicznej, oznaczając filtrację kłębkową (GFR). W osoczowym układzie hemostazy oznaczano stężenia D-dimerów, PAP, PAI-1, tPA, F1+2 i TAT. Pacjentki podzielono na dwie grupy: badaną - z obniżonym GFR i kontrolną - z prawidłowym GFR. W grupie badanej połowa pacjentek otrzymywała 2850 j.m. aXa/0,3 ml nadroparyny w trakcie i 6 tygodni po leczeniu (lista randomizacyjna). Wyniki: Stwierdzono spadki GFR w grupie kontrolnej (mediana -9,7%) i grupie badanej bez nadroparyny (mediana -9,9%). W grupie badanej otrzymującej nadroparynę zaobserwowano wzrost wartości GFR (mediana 22,3%). Stwierdzono znamienne różnice między zmianami GFR wgru-pie kontrolnej i badanej otrzymującej nadroparynę oraz między grupą badaną bez nadroparyny i grupą badaną otrzymującą nadroparynę (p=0,0001). Badania parametrów układu hemostazy oznaczanych w moczu wykazały aktywację fibrynolizy u chorych otrzymujących nadroparynę oraz dalsze jej blokowanie w grupie bez nadroparyny. Wnioski: 1) Zmiany wartości GFR korelują z wahaniami wartości parametrów hemostazy oznaczanych w moczu. Wzrost GFR następuje, gdy przeważają zmiany świadczące o zahamowaniu krzepnięcia z równoczesną aktywacją fibrynolizy. Zahamowanie fibrynolizy i ciągła aktywacja krzepnięcia pogłębiają obniżenie wartości GFR. 2) Profilaktyczne dawki heparyny drobnocząsteczkowej nasilają aktywację fi-brynolizy i powodują wzrost wartości GFR w badanej grupie chorych.
Źródło:
Ginekologia Onkologiczna; 2007, 5, 2; 87-101
1731-5379
Pojawia się w:
Ginekologia Onkologiczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Możliwości radiochemioterapii przedoperacyjnej w zaawansowanym raku sromu
Neoadjuvant chemoradiotherapy in advanced vulvar carcinoma
Autorzy:
Krynicki, Ryszard
Nalewczyńska, Agnieszka
Lindner, Bogusław
Kowalska, Magdalena
Śpiewankiewicz, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030128.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
advanced vulvar carcinoma
neoadjuvant chemoradiotherapy
radiation reaction
tumor regression
odczyny popromienne
radiochemioterapia przedoperacyjna
regresja guza
zaawansowany rak sromu
Opis:
Introduction: In advanced vulvar carcinoma with unresectable lesions, permanent curing is rare. In the past, extensive exenteration surgeries offered a chance for improvement but led to considerable mutilation and impairment of functioning. An alternative method of treating advanced vulvar carcinoma is neoadjuvant chemoradiotherapy or sole chemoradiotherapy. At present, chemosensitivity of vulvar carcinoma is well-documented. The application of synchronous chemotherapy with total dosage reduction by 15–20% in relation to radiotherapy allows for obtaining a favorable diagnostic index. The aim of the study was to determine the position of chemoradiotherapy in preoperative treatment of vulvar carcinoma. Material and methods: From 2005 to 2013, radiation therapy was applied in 24 patients aged 48–81 (mean age was 64) with squamous cell carcinoma of the vulva in FIGO stage III and IV. The therapies were conducted in the Department of Gynecologic Oncology of the Marie Skłodowska-Curie Memorial Cancer Center and Institute of Oncology in Warsaw (Poland). The patients’ vulvar region as well as inguinal and pelvic lymph nodes were irradiated with 15 MeV photons and/or 9–15 MeV electrons. The total doses used on vulva ranged from 54 to 65 Gy depending on the extensiveness of the infiltration. The dose used on the pelvic and inguinal lymph nodes ranged from 45 to 65 Gy. Chemotherapy: 750–1,000 mg/m2 of 5-FU administered as a 96-hour infusion and 50–75 mg/m2 of cisplatin on day 1 administered in the 1st and 5th weeks of radiotherapy. Results: Complete regression was obtained in 11 (46%) patients, partial regression in 12 (50%) patients and in 1 (4%) case, disease progression was observed. After the surgery, no carcinoma was detected in 3 (25%) out of 12 patients with partial regression; merely post-radiation damage was found. The instances of relapse were treated surgically and when the patient had not given consent or when the progression of the disease prevented surgery, systemic treatment was applied. Conclusions: In advanced vulvar carcinoma, neoadjuvant chemoradiotherapy with a high proportion of response should be a method of choice. Regression of carcinoma after irradiation allows for performing less mutilating surgeries. For optimal treatment selection, a decision concerning qualification for treatment in advanced vulvar carcinoma should be made together by a gynecologic oncologist and radiotherapist.
Wstęp: W zaawansowanym raku sromu przy nieresekowalnych zmianach trwałe wyleczenie jest rzadkością. W przeszłości szansą na poprawę wyleczalności były rozległe zabiegi egzenteracyjne, prowadzące do znacznego okaleczenia i upośledzenia funkcjonowania chorych. Alternatywnym sposobem leczenia zaawansowanego raka sromu stała się przedoperacyjna lub samodzielna radiochemioterapia. Chemiowrażliwość raka sromu jest dość dobrze udokumentowana. Zastosowanie synchronicznej chemioterapii nasila co prawda wczesne odczyny popromienne, ale redukcja dawek całkowitych o 15–20% w stosunku do tych, jakie należy podawać w przypadku samodzielnego napromieniania, pozwala na uzyskanie korzystnego indeksu terapeutycznego. Celem pracy było ustalenie miejsca radiochemioterapii w przedoperacyjnym leczeniu zaawansowanego raka sromu. Materiał i metoda: Od 2005 do 2013 roku w Klinice Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie leczono napromienianiem 24 chore w wieku 48–81 lat (średnia: 64 lata) z płaskonabłonkowym rakiem sromu o zaawansowaniu FIGO III i IV. Pacjentki były napromieniane fotonami X 15 MeV i (lub) elektronami o energiach 9–15 MeV na obszar sromu oraz węzłów chłonnych pachwinowych i miednicy. Dawki całkowite na srom to 54–65 Gy (w zależności od rozległości nacieku), na węzły chłonne miednicy i pachwinowe – 45–65 Gy. Chemioterapia: 5-fluorouracyl w 96-godzinnym wlewie w dobowej dawce 750–1000 mg/m2 i cisplatyna w dawce 50–75 mg/m2 w 1. dniu, podawane w 1. i 5. tygodniu napromieniania. Wyniki: Całkowitą regresję guza uzyskano u 11 (46%) pacjentek, częściową – u 12 (50%); u 1 (4%) chorej stwierdzono progresję choroby. U 12 kobiet z częściową regresją po operacji nie stwierdzono raka, u 3 (25%) – jedynie popromienne uszkodzenia. Nawroty choroby leczono operacyjnie, a w przypadku braku zgody pacjentki albo zaawansowania uniemożliwiającego operację wdrażano leczenie systemowe. Wnioski: W zaawansowanym raku sromu radiochemioterapia przedoperacyjna z wysokim odsetkiem odpowiedzi powinna być metodą z wyboru. Regresja nowotworu po napromienianiu pozwala na wykonanie mniej okaleczającego zabiegu chirurgicznego. Decyzję o kwalifikacji do leczenia w zaawansowanym raku sromu powinni podejmować wspólnie ginekolodzy onkolodzy i radioterapeuci – sprzyja to wyborowi optymalnej metody.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2016, 14, 2; 89-96
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies