Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "prebenda" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Zagadnienie podmiotowości prawnej prebendy w świetle uregulowań kościelnych i państwowych
The issue of legal subjectivity of prebends in light of church and state regulations
Autorzy:
Skoczykłoda, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/14796491.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
prebend
benefice
legal subjectivity
ownership
Catholic Church
prebenda
beneficjum
podmiotowość prawna
własność
Kościół katolicki
Opis:
Artykuł przedstawia zagadnienie podmiotowości prawnej prebend, zwanych też beneficjami, które od wieków stanowiły istotną część organizacji kościelnej. Aby mogły swobodnie realizować swoje zadania, Kościół katolicki przyznawał im osobowość prawną, co w średniowieczu było w pełni uznawane przez ówczesne systemy państwowe. Jednak wraz z  laicyzacją Europy uznawanie prebend za osoby prawne przestało być automatyczne, a z czasem państwa zupełnie przestały uznawać beneficja za podmiot prawa świeckiego. Mimo to dalej były one traktowane przez Kościół jako jego jednostki organizacyjne, uprawnione do posiadania własnego majątku. Choć dziś prebendy nie są już spotykane, dalej wynikają z nich liczne wątpliwości praktyczne. Autor poszukuje rozwiązania problemu przysługiwania własności beneficjom i przedstawia złożoną ewolucję podejścia do owej materii w Polsce. Pozwala to ustalić, iż nieruchomości, których własność przysługiwała przed laty prebendom, powinny zostać przypisane tym podmiotom prawnym Kościoła, z którymi działalność beneficjum była związana, lub tym, które realnie korzystały z nieruchomości prebend po zaprzestaniu przez nie działalności.
The article portrays the issue of the legal subjectivity of prebends, also called benefices, which were an important part of the church organization for centuries. In order to freely carry out their tasks, the Catholic Church conferred upon them legal personality, which was recognized in full by the contemporary state systems. However, together with the increasing secularization of Europe, the recognition of prebends as legal persons ceased to be automatic, and over time states completely stopped recognizing benefices as a subject of secular law. Nevertheless, they were still treated by the church as organizational units entitled to owning property. Although prebends are unheard of in contemporary times, many practical doubts still arise. The present study attempts to search for a solution to the problem of the right of ownership of benefices and delineates the complex evolution of the approach to this matter in Poland. This allows one to establish that real estate, the ownership of which was vested in prebends years ago, should be assigned to those legal subjects of the church with which the activities of a benefice were associated or those that actually used a prebend’s real estate after the cessation of a benefice’s activity.
Źródło:
Czasopismo Prawno-Historyczne; 2023, 75, 1; 43-85
0070-2471
Pojawia się w:
Czasopismo Prawno-Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bractwo Różańcowe w Urzędowie w XVIII wieku
The Rosary Brotherhood in Urzędów in the 18th Century
Autorzy:
Surdacki, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953897.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
bractwa
konfraternie
Bractwo Różańcowe
Urzędów
parafia
prebenda
prebendarz
seniorzy bractwa
beneficjum
uposażenie
Brotherhoods
confraternities
Rosary Brotherhood
parish
prebend
prebendary
seniors of brotherhood
benefice
salary
Opis:
Among the bigger and smaller social groups that have existed in the history, religious brotherhoods deserve a special attention. Their origin goes back to the Christian times. In the medieval Western Europe brotherhoods became a common phenomenon. In Poland, like in the whole Catholic Church, a specially dynamic development of brotherhoods took place only after the Trent Council. They became an important factor in the revival of the Church and they influenced the spiritual awareness of the society. They also played an important role in fighting Protestantism. Well-organized brotherhoods, often having their own altars, chapels and chaplains, realized their own public-religious aims contained in their statutes. In the 17th-18th centuries Urzędów had four religious brotherhoods. Urzędów was a crown town, established by King Władysław Jagiełło in 1405. It was the seat of the deanery of the same name, which belonged in that time to the Zawichost arch-deanery and the Cracow diocese. Three of the Urzędów brotherhoods were confraternities that were the best known and the most popular in Poland: The Literary Brotherhood, The St. Anna's Brotherhood, and The Rosary Brotherhood. Apart from them the unique St. Sebastian Brotherhood was active for a short time that did not exist anywhere else. The oldest of them was the Literary Brotherhood of Our Lady, which was established in 1489; the youngest was the Jesus and the Immaculate Mary Rosary Brotherhood. It was established in 1721 and accepted in 1726. It was founded by noblemen, Krzysztof Węgliński and Benedykt Węgliński. The two men also had the right of patronage over the brotherhood. By virtue of the foundation and erection the brotherhood had its own benefice (rosary prebend), chapel with a fraternal altar in it, and its own prebendary. In his account of 1781 the inspector states that at the beginning the prebend had its own chapel adjacent to the parish church, but after the church had been burned down in 1755, and another one was built, the chapel was situated in one of the aisles. The confraternity's main aim was to propagate the cult and glory of Our Lady as well as promoting and practicing the rosary services that were headed by an appointed priest who did the religious service in the brotherhood. The prebendaries were chosen and presented by the founders. The successive prebendaries in Urzędów were: Rev. Paweł Smoleński, Rev. Krakowiecki, Rev. Błażej Pezielski, Rev. Franciszek Szymański, Rev. Adrian Pawełecki. The last prebendary in the 18th century was Rev. Szymon (Mateusz) Tymiński. The successors of the confraternity founders had the right of presentation. Brotherhoods, especially the bigger ones, had their own administrations. They were headed by the seniors who were obliged to see to the whole of their activities. Also the brotherhood scribe was an important person, as he entered the names of new members of the brotherhood in a special register; he also collected and noted down the membership fees. In the Urzędów Rosary Brotherhood most of the mentioned functions and tasks were performed by two trusted members, usually representatives of the municipal authorities, and, as a rule, wealthy people, called “provisories” or “seniors”. The religious associations' activities were always based on bigger or smaller financial foundations. Of the Urzędów ones the Rosary Brotherhood had decidedly the most financial resources. Its wealth resulted from the benefice guaranteed by the founders and collators. Besides the property belonging to the brotherhood itself, their prebendary had his own, ample salary. Both the prebendary and the brotherhood itself had estates, bequeathed sums of money on the estates belonging to the Urzędów townspeople, and revenues coming from collections, contributions and alms from the parishioners. The fall of brotherhoods came in the period of a full bloom of the Enlightenment in Europe and the development of the so-called Catholic Enlightenment. In the period immediately preceding the final fall of Poland in 1795 all brotherhoods active there were doomed to wretched existence and slowly they ended their life in the initial phase of the occupation of the Polish lands by the three invaders. In 1801 only the Rosary Brotherhood still worked at the Urzędów church, while the remaining ones stopped their activities, and their benefices were given to the parish after the fire of the parish church in 1755. The other sources of income and charity bequests were assigned for building a new church. The Rosary Brotherhood continued its work after Poland lost sovereignty, through most of the 19th century. However, the political and social conditions in which it had to work was completely new; also the situation in which the Polish Church found itself was completely different from the previous one.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 2; 25-55
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Appointing Canonical Prebendaries in the Vilnius Cathedral Chapter During the 14th-18th Centuries
Obsadzanie prebend kanonickich w kapitule katedralnej wileńskiej w XIV-XVIII wieku
Autorzy:
Kasabuła, Tadeusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/950527.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Wielkie Księstwo Litewskie
Wilno
diecezja wileńska
katedra
kapituła katedralna
prałat
kanonik
koadiutor
patronat
prebenda
grand duchy of lithuania
vilnius
diocese of vilnius
cathedral
cathedral chapter
prelate
canon
coadjutor
patron
ius patronatus
prebendary
Opis:
The diocesan bishop enjoyed the right to fill cathedral chapter stalls and bestow patronages and benefices in medieval Western Europe, including in the Kingdom of Poland. However, a different practice developed in Lithuania in the Diocese of Vilnius, which was established in 1388. The King of Poland and the Grand Duke of Lithuania, Władysław II Jagiełło, founded the first Vilnius chapter when the Diocese of Vilnius was created. This chapter began with two prelates and ten canonical prebendaries. The next two prelatures: the custody (established before 1397) and the archdeacon (established in 1435) as well as the two canons, which were established in the early 16th century, were also grand-ducal or royal foundations. The king received and sustained these beneficiaries ius patronatus. The last two prelatures, cantoria and scholasteria, which Bishop Jan z Książąt Litewskich created, remained part of the bishops’patronage right from 1561 onward. The patronage right in the Vilnius chapter was established in the second half of the 16th century, when, in 1588, King Sigismund Augustus II gave the chapter the right to present candidates for the deanery. Compared to the cathedral chapters under the Polish crown, the diocesan bishop’s influence in filling the seats in the Vilnius chapter was definitely more modest, and even minimal, as it pertained to only two prelatures. The monarch, who could nominate up to three prelatures and all twelve canons, had incomparably greater rights. The bishop was vested ius patronatus with only two prelatures, and the chapter was vested with only one prelature. Once the chapter canon coadjutors appeared cum futura successione in the Vilnius capitular college, the Holy See was able to exercise a certain influence over filling the Vilnius chapter. A priest who was nominated as a canon coadjutor had to legitimize his appointment by presenting a papal bull that indicated his right of succession. This state of affairs lasted until the end of the 18th century.
Obsadzanie stalli w kapitułach katedralnych związanie z prawem prezenty i patronatu w średniowiecznej Europie zachodniej, w tym także w Królestwie Polskim, należało do biskupa diecezjalnego. Inna praktyka ukształtowała się natomiast na Litwie w powstałej w 1388 r. diecezji wileńskiej. Już pierwsze fundacje na rzecz miejscowej kapituły katedralnej z 1388 r.: dwie prałatury i 10 kanonii, były dziełem króla Polski i wielkiego księcia litewskiego, Władysława II Jagiełły. Kolejne dwie prałatury: kustodia (przed 1397 r.) i archidiakonia (w roku 1435) oraz dwie kanonie, powstałe w początkach XVI w., także były fundacjami wielkoksiążęcymi lub królewskimi. Król otrzymał i utrzymał ius patronatus na te beneficja. Dwie ostatnie prałatury, kantoria i scholasteria, utworzone przez biskupa Jana z Książąt Litewskich, od 1561 r. pozostały przy prawach patronatu biskupiego. Prawa patronackie w kapitule wileńskiej ustaliły się ostatecznie w drugiej połowie XVI stulecia, gdy król Zygmunt II August w 1558 r. przekazał kapitule prawo przedstawiania kandydatów na dziekanię. W porównaniu z kapitułami katedralnymi w Koronie, wpływ biskupa diecezjalnego na obsadzanie miejsc w kapitule wileńskiej był zdecydowanie skromniejszy, wręcz minimalny (tylko dwie prałatury). Natomiast nieporównanie większe prawa miał monarcha, który nominował aż do trzech prałatur i wszystkich dwunastu kanonii. Biskupowi przysługiwał ius patronatus tylko na dwie prałatury. Kapituła prezentowała na jedną prałaturę. Pewien wpływ na obsadę stalli kapituły wileńskiej zdobyła Stolica Apostolska z chwilą pojawienia się w wileńskim kolegium kapitulnym kanoników koadiutorów cum futura successione. Duchowny nominowany na kanonika koadiutora ekspektanta musiał wylegitymować się bulą papieską na prawo sukcesji. Taki stan rzeczy utrzymał się do końca XVIII w.
Źródło:
Rocznik Teologii Katolickiej; 2017, 16, 1
1644-8855
Pojawia się w:
Rocznik Teologii Katolickiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies