Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "postimpresjonizm" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Requiem aeternam, Fryz życia i Piekło. Przybyszewski, Munch, Vigeland i preekspresjonistyczna teoria sztuki.
Requiem aeternam, Frieze of Life and Hell. Przybyszewski, Munch, Vigeland and Pre-Expressionist theory of art.
Autorzy:
Głuchowska, Lidia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/560116.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Instytut Historii Sztuki
Tematy:
Postimpresjonizm
Stanisław Przybyszewski
Edvard Munch
Gustav Vigeland
Opis:
Celebrated in Berlin for his ambiguous fame of ‘a genious Pole’ and ‘a King of Bohemia’, a Polish-German writer Stanisław Przybyszewski was the first to promote consistently the work of Edvard Munch and his native sculptor Gustav Vigeland. His essays Das Werk des Edvard Munch (1894) and Auf den Wegen der Seele/On the Roads of the Soul (1897/ 1900) indicated the starting point for their artistic successes, becoming at the same time the first theory of Expressionism. Also in the initial sentence of a rhapsody Totenmesse/Requiem Aeternam (1893/1904) – ‘In the beginning was the lust’ – by replacing ‘word’, Logos with ‘lust’/’kind’ Przybyszewski indicated despondency in the overall power of language and rationality together with belief in the prime of irrational sources of existence and creation. The literary and biographical legend pushed him into a cabinet of curiosities, muf- fling the objective judgment of his achievements. Sometimes the critics treated his interpretations of works by Norwegian authors as an anticipation of their creative development, or even as compensation of some shortages in their works. Some others claimed that he allowed himself an over-interpretation by popularising views which were more relevant to his own ideology – a mythology of sex struggle, theory of a na- ked soul or satanism – than to the artists’ visions. The very artists, however, con- firmed rightness of the writer’s interpretational intuition. Przybyszewski played also the role of a strategic impresario of both of the Norwegians, soliciting to sell their works in Berlin and to organise Munch’s exhibitions in Warsaw (1903) and Prague (1905). He promoted their achievements as well as fashion for Scandinavia as a correspondent-advisor of ‘Moderní Revue’ – a journal edited in Prague, and later as an editor-in-chief of ‘Życie’ journal issued in Cracow. Przybyszewski’s essays on Munch and Vigeland’s works, translated into many languages, enabled their successes in all Central and Eastern Europe. Przybyszewski’s Requiem aeternam/ Totenmesse, just like Munch’s Frieze of Life or Vigeland’s Hell are catalysts of tragic, catharsis-like experiences of the epoch. The common feature of all these works is their narrative, Proto Expressionist and Proto Avant-Garde character. Regarding their style and the motifs which they made common, the artists create a synesthetic Gesamtkunstwerk, which breaks borders between genres, one of the most important aesthetic-ideological manifestoes of the turn of the 19th century. Przybyszewski’s playwriting and literary oeuvre, both in Polish and German, has been praised in the recent years. However, the reconstruction of his achievements in the field of art theory and critics, as well as his role of a mediator in the cultural dialogue from Scandinavia to the Balkans, still deserve thorough international and interdisciplinary research.
Źródło:
Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego; 2010, 2(16); 26-54
1896-4133
Pojawia się w:
Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Strategia państwowej autoprezentacji: sztuka ZSRS w Warszawie 1933 r.
The strategy of state self-presentation: the USSR art in Warsaw in 1933
Autorzy:
Kossowska, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791422.pdf
Data publikacji:
2020-08-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
sztuka sowiecka
realizm socjalistyczny
propaganda
komunizm
malarstwo
rzeźba
grafika
nowy klasycyzm
neorealizm
postimpresjonizm
Soviet art
socialist realism
communism
painting
sculpture
graphic arts
neoclassicism
neorealism
postimpressionism
Opis:
Artykuł zawiera analizę krytycznej recepcji wystawy sztuki sowieckiej, która została zorganizowana w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki w marcu 1933 r. Ekspozycja wpisywała się w nasilającą się w latach 30. tendencję do akcentowania specyfiki kulturowej poszczególnych państw narodowych poprzez odpowiednio sformatowane wystawy sztuki rodzimej, podróżujące po europejskich ośrodkach. Warszawski pokaz współczesnej sztuki Kraju Rad, przywieziony z odbywającego się w 1932 r. w Wenecji Biennale Internazionale d’Arte, można zarazem postrzegać jako próbę poprawy wzajemnych relacji między II Rzeczypospolitą a ZSRS w kontekście podpisanego 25 lipca 1932 r. paktu o nieagresji. Propozycja pokazania ekspozycji polskiej publiczności wyszła od Borysa Nikołajewa, reprezentującego Wszechzwiązkowe Stowarzyszenie Łączności Kulturalnej z Zagranicą, będące de facto instrumentem komunistycznej propagandy. Warszawska wystawa cieszyła się olbrzymim zainteresowaniem publiczności. Spodziewano się sztuki rewolucyjnej, radykalnie awangardowej, sprzężonej ze społeczno-politycznym przewrotem bolszewickim. Tymczasem ujrzano sztukę proletariacką, opiewającą w realistycznej najczęściej konwencji wielkość zwycięskiego ustroju komunistycznego. Większość krytyków oceniła ekspozycję negatywnie, widząc w niej propagandowo sformatowaną wizytówkę Kraju Rad, a nie reprezentację sowieckiej sceny artystycznej. Dla recenzentów wspierających awangardę uderzające było zerwanie z pryncypiami rewolucyjnej estetyki. Dla komentatorów sympatyzujących z trendami nowego klasycyzmu, neorealizmu czy koloryzmu rażące było polityczne sprofilowanie tematyki prac. Konsensus osiągnięto natomiast odnośnie niskiego poziomu artystycznego prezentowanego materiału. Komentatorzy poszukiwali bowiem stylu rozumianego jako oryginalna jedność formalno-tematyczna wyrażająca istotę nowego ustroju ZSRS. Konkluzja Konrada Winklera brzmiąca: „Lenin sztuki sowieckiej jeszcze się nie narodził”, zaświadcza o tym, że takiego stylu nie odnaleźli.
The article analyses the critical reception of the Soviet art exhibition, which was organised at the Warsaw Institute of Art Propaganda in March 1933. The exhibition was in line with the tendency, which intensified in the 1930s, to highlight the cultural specificity of individual nation states through appropriately arranged exhibitions of native art, which travelled around Europe. The Warsaw exhibition of contemporary art of the USRR, brought from the 1932 Venice Biennale Internazionale d’Arte, can also be seen as an attempt to improve mutual relations between the Second Republic of Poland and the USSR in the context of the non-aggression pact signed on 25 July 1932. The proposal to show the exhibition to the Polish audience came from Boris Nikolayev, representing the All-Union Society for Cultural Relations with Foreign Countries, which was in fact an instrument of communist propaganda. The Warsaw exhibition enjoyed great interest among the audience. It was expected to present revolutionary, radically avant-garde art, coupled with the social and political goals of the Bolshevik revolution. Instead, the exhibition displayed proletarian art, which glorified the victorious communist system in a broadly conceived realistic convention. Most critics assessed the exhibition negatively, seeing it as a propaganda showcase of the USSR, not an all-inclusive representation of the Soviet art scene. For reviewers supporting the avant-garde, it was striking to see a break with the principles of revolutionary aesthetics. For commentators sympathising with neoclassicism, neorealism or colourism, the political profiling of the topics of the artworks on display was glaring. However, a general consensus was reached regarding the low artistic quality of the presented material. Commentators were looking for a style understood as an idiosyncratic unity of form and theme that would express the essence of the new political system of the USSR. The best testimony to the fact that they had not found such a style was Konrad Winkler’s conclusion: „The Lenin of the Soviet art has not yet been born”.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4; 205-235
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Widzenie ześrodkowane, ogląd, epopteia. O twórczości naukowej Wiesława Juszczaka
Concentrated Vision, Perception, Epopteia. On the Scholarly Output of Wiesław Juszczak
Autorzy:
Kasperowicz, Ryszard
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/15596841.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Wiesław Juszczak (1932–2021)
art theory
methodology of art history
dilemmas of historical cognition
interpretation of the past
imagination
ecphrasis
myth
origins of artistic creativity
Romanticism
post-Impressionism
Modernism
teoria sztuki i metodologia historii sztuki
dylematy poznania historycznego
interpretacja przeszłości
wyobraźnia
ekfraza
mit
geneza twórczości artystycznej
romantyzm
postimpresjonizm
modernizm
Opis:
W naukowej twórczości Wiesława Juszczaka, bardzo zróżnicowanej pod względem tematycznym, ale także konceptualnego ujęcia konkretnych problemów, można jednak dostrzec stałe wątki, powracanie do fundamentalnych problemów: roli wyobraźni w poznaniu historycznym i tworzeniu artystycznym, genezy sztuki i jej poznawczych dążeń, znaczenia relacji pomiędzy słowem a obrazem (w ekfrazie, w krytyce artystycznej). Problemy te Juszczak podejmował czy to artykułach o metodologicznym charakterze, czy to w niezrównanych interpretacjach poszczególnych dzieł i artystów, czy to – z czasem coraz częściej – w tekstach – esejach o charakterze filozoficznych rozważań. Dokonania naukowe Profesora pozwalają zobaczyć w nim historyka sztuki i filozofa sztuki, cechującego się oryginalnością myśli i mistrzowską formą jej wyrazu, świetnego znawcy sztuki romantyzmu i symbolizmu europejskiego, niestrudzonego poszukiwacza początków tworzenia w kulturze archaicznej Grecji, humanisty godnego tego miana w najwyższym znaczeniu.
The scholarly output of Wiesław Juszczak (1932–2021) is very diverse with regard to both the range of topics and the conceptual approaches to particular issues; yet it is possible to discern in it certain permanent themes, a desire to revisit fundamental problems, such as the role of the imagination in historical cognition and artistic creativity, the origins of art and of its cognitive pursuits, or the significance of the relationship between the word and the image (in ecphrasis, in art criticism). Those issues he approached sometimes in articles of a methodological nature, sometimes in incomparable interpretations of particular artworks and artists, and sometimes – with time, increasingly frequently – in essayistic texts that had the quality of philosophical deliberations. Wiesław Juszczak’s scholarly achievements allow us to see him as a historian and at the same time a philosopher of art, endowed with an originality of thought and a masterful form of its expression, an exceptional authority on the art of European Romanticism and Symbolism, a tireless hunter for the beginnings of artistic creation in the culture of archaic Greece, and a humanist worthy of this name in the highest degree.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2022, 84, 4; 689-714
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies