Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "postepowanie karne" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 122
Tytuł:
Rozważania wokół książki Tomasza Szczygła Wojskowe postępowanie karne w II Rzeczypospolitej (1918–1939), Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2017, ss. 508.
Autorzy:
Lityński, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/916721.pdf
Data publikacji:
2019-07-17
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
wojskowe postępowanie karne
Tomasz Szczygieł
Źródło:
Czasopismo Prawno-Historyczne; 2018, 70, 2; 411-419
0070-2471
Pojawia się w:
Czasopismo Prawno-Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obowiązek naprawienia szkody jako środek probacyjny w świetle orzecznictwa sądowego
Autorzy:
SZCZECHOWICZ, ADRIANNA
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1804819.pdf
Data publikacji:
2019-12-26
Wydawca:
Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie
Tematy:
środek probacyjny
postępowanie karne
naprawienie szkody
Opis:
Przedmiotem rozważań jest zbadanie możliwości dochodzenia roszczeń majątkowych przysługujących pokrzywdzonemu a wynikłych ze szkody wyrządzonej przestępstwem w postępowaniu karnym. Rekompensata szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu przestępstwem może nastąpić na podstawie wniosku o naprawienie szkody z art. 46 § 1 k.k. oraz jako środek probacyjny. Istotne jest zbadanie wzajemnych relacji zachodzących pomiędzy tymi instytucjami oraz zakres i możliwość stosowania ich przy orzekaniu w przedmiocie roszczeń cywilnych w postępowaniu karnym. Nie mniej ważną kwestią dla pokrzywdzonego jest kwestia egzekucji zapadłych w tym przedmiocie rozstrzygnięć. Artykuł poświęcony został omówieniu obowiązku naprawienia szkody jako środka probacyjnego i konsekwencjami niewykonania nałożonego przez sąd obowiązku.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2019, 133(1); 155-162
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Niesprawcza odpowiedzialność karna o charakterze represyjnym (karnym) w świetle Konstytucji RP (art. 42 ust. 1)
Noncausative criminal liability as subject to penalty in light of the Constitution of the Republic of Poland (Article 42, item 1)
Autorzy:
Tarnowska, Danuta
Kaczorkiewicz, Dorota
Brzezińska, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/692934.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Constitution
crime
criminal proceedings
Konstytucja
przestępstwo
postępowanie karne
Opis:
The analysis focuses on three types of liability, that is ancillary liability (Article 24 and 25 of the Penal and Fiscal Code), pledge to return a financial gain (Article 53 of the Criminal Code and Article 24 § 5 of the Penal and Fiscal Code) and criminal liability of collective entities provided in Article 42 item 1 of the Constitution of the Republic of Poland, which refers to direct criminal liability of a perpetrator. The approach to liability reflected in the Constitution has prompted to seek to determine whether or not Article 42, item 1 refers also to indirect criminal liability, provided for in the abovementioned legal provisions. The regulations incorporated in the analysed articles lead to a conclusion that convicting the perpetrator of a crime sets the grounds for prosecution under ancillary liability, for obligation to return a financial gain, or for prosecution of collective entities. Therefore, the imperative condition for the application of such measures, subject to the abovementioned types of liability, is to find a natural person associated with the entity guilty of a crime whose consequences affect this entity. In view of the above, prosecution under noncausative criminal liability remains closely related to causative liability, as provided for in Article 42, item 1 of Poland’s Constitution. Causative liability constitutes, as a matter of fact, the fundamental condition for prosecuting under noncausative liability, while noncausative liability constitutes, in a way, a consequence of prosecuting under causative criminal liability.
Analizie poddano trzy rodzaje odpowiedzialności, tj. odpowiedzialność posiłkową (art. 24 i 25 k.k.s.), zobowiązanie do zwrotu korzyści majątkowej (art. 52 k.k. i art. 24 § 5 k.k.s.) oraz odpowiedzialność podmiotów zbiorowych w odniesieniu do art. 42 ust. 1 Konstytucji RP, w którym mowa o odpowiedzialności sprawczej osoby dopuszczającej się czynu zabronionego. Z uwagi na takie ujęcie odpowiedzialności w Konstytucji w opracowaniu podjęto próbę określenia, czy art. 42 ust. 1 odnosi się także do odpowiedzialności niesprawczej, wprowadzonej wymienionymi aktami prawnymi. Unormowanie zawarte w wyżej wymienionych aktach prawnych prowadzi do wniosku, że skazanie sprawcy przestępstwa daje podstawę do pociągnięcia do odpowiedzialności posiłkowej, do zobowiązania do zwrotu korzyści majątkowej czy też do pociągnięcia do odpowiedzialności podmiotów zbiorowych. Warunkiem koniecznym stosowania tych instytucji jest więc uznanie osoby fizycznej powiązanej z określonym podmiotem wymienionych przejawów odpowiedzialności za winną popełnienia przestępstwa, którego skutki dotyczą tego podmiotu. Pociągnięcie do odpowiedzialności niesprawczej pozostaje zatem w ścisłym związku z odpowiedzialnością sprawczą, o której stanowi art. 42 ust. 1 Konstytucji RP. Odpowiedzialność sprawcza jest bowiem podstawowym warunkiem pociągnięcia do odpowiedzialności niesprawczej. Ta ostatnia stanowi niejako reperkusję pociągnięcia do sprawczej odpowiedzialności karnej.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2013, 75, 4; 91-105
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obowiązek denuncjacji w kontekście tajemnicy medycznej
Autorzy:
MUCHA, EDYTA
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1929842.pdf
Data publikacji:
2020-04-20
Wydawca:
Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie
Tematy:
obowiązek denuncjacji
tajemnica medyczna
pracownicy medyczni
postępowanie karne
prawo karne
Opis:
Przedmiotem artykułu jest problematyka obowiązku zawiadomienia o przestępstwie w odniesieniu do tajemnicy medycznej. Pracownicy medyczni podczas wykonywania świadczeń medycznych mogą wejść w posiadanie informacji wskazujących na popełnienie czynu zabronionego. Ważnym zagadnieniem jest to, czy w takiej sytuacji mogą lub powinni zawiadomić o tym fakcie organy ścigania. W celu rozstrzygnięcia tych kwestii ustawodawca defi niuje prawny i społeczny obowiązek denuncjacji. Prawny obowiązek zawiadomienia przez pracownika medycznego o przestępstwie dotyczy czynów zabronionych wskazanych w art. 240 § 1 ustawy z 6 czerwca 1997 r. — Kodeks karny. Wśród wymienionych enumeratywnie typów rodzajowych czynów objętych denuncjacją szczególnie istotne ze względu na poruszaną problematykę są przestępstwa zabójstwa (art. 148 k.k.) oraz pozbawienia wolności (art. 189 k.k.). Pracownik medyczny, uzyskawszy wiarygodną informację o popełnieniu czynu zabronionego, jest obowiązany do zawiadomienia organów ścigania. Nie jest istotne, czy dowiedział się tym, realizując czynności zawodowe, czy też bez związku z ich wykonywaniem. Sankcją karną za niespełnienie obowiązku wynikającego z art. 240 § 1 k.k. jest kara pozbawienia wolności do lat 3. Natomiast obowiązek społeczny denuncjacji wprowadza art. 304 § 1 ustawy z 6 czerwca 1997 r. — Kodeks postępowania karnego. Niezrealizowanie powinności o tym charakterze nie skutkuje żadnymi konsekwencjami karnymi. Społeczny obowiązek denuncjacji nie obejmuje przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego ani typów wnioskowych. Warto zaznaczyć, że obowiązek ten nie uchyla żadnej z tajemnic medycznych. W takim przypadku pracownik medyczny, który w związku z wykonywaniem zawodu dowiedział się o popełnieniu przestępstwa, nie ma obowiązku denuncjacji. Należy podkreślić, że pracownik medyczny może dopełnić obowiązku denuncjacji tylko, gdy wyraził na to zgodę pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy albo występują przesłanki do przyjęcia zgody domniemanej.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2019, 136(4); 158-166
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Mediacja w polskim prawie karnym
Autorzy:
Sułkowski, Karol
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/617384.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
mediation
criminal procedure
mediation procedure
mediacja
postępowanie karne
postępowanie mediacyjne
Opis:
The article discusses the mediation and character of mediation procedure in Polish criminal law based on the Code of Criminal Procedure from 6 June 1997. In the first part of his work, the author shows usage of different forms of mediation. Next, he describes a historical outline of mediation procedure and its way of development. Then, he describes entity-connected terms, a legal person entitled to be a mediator, as well as reasons why somebody cannot be a mediator. Next, the rules of mediation are discussed. Case files and prerequisites for being qualified to mediation are presented. The author also shows what is needed while writing a report and describes the settlement which is at the end of mediation procedure. Additionally, the author talks over extra provisions which enable somebody to use mediation. Finally, the recapitulation of the work is given.
W opracowaniu zostały omówione instytucje mediacji oraz charakter postępowania mediacyjnego w polskim prawie karnym na podstawie Kodeksu postępowania karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. W pierwszej części pracy autor przedstawia używane definicje mediacji, następnie omawia zarys historyczny i kształtowanie instytucji mediacji, podmioty mediacji, terminy, podmioty uprawnione do bycia mediatorem oraz wymagania im stawiane, a także przesłanki uniemożliwiające bycie mediatorem. Następnie wskazano zasady, jakimi winna rządzić się mediacja. Ponadto zostały opisane akta sprawy, przesłanki kwalifikujące sprawę do mediacji, wymagania dotyczące sprawozdania, a także ugoda kończąca postępowanie mediacyjne. Na końcu wskazano przepisy dodatkowe, które umożliwiają stosowanie instytucji mediacji.
Źródło:
Studenckie Zeszyty Naukowe; 2017, 20, 35
1506-8285
Pojawia się w:
Studenckie Zeszyty Naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zasada nemo se ipsum accusare tenetur jako gwarancja prawa do obrony
Nemo se ipsum accusare tenetur principle as a warranty of the right to defense
Autorzy:
Sułkowski, Karol
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/499553.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
zasada
obrona
postępowanie karne
principle
defense
criminal procedure
Opis:
Zasada nemo se ipsum accusare tenetur jest jedną z podstawowych zasad postępowania karnego, która koreluje z prawem do obrony i z zasadą domniemania niewinności. Choć w wielu państwach jest kwestionowana, trudno sobie wyobrazić bez niej kształt postępowania karnego. Celem opracowania jest przybliżenie jak prawo do niedostarczania dowodów na swoją niekorzyść i nie udowadniania swej niewinności wpływa na status oskarżonego. Z tego względu analizie została poddana geneza, zakres podmiotowy i przedmiotowy tej zasady, prawo do składania wyjaśnień jako niekolidujące z zasadą nemo se ipsum, zakazy dowodowe, które zapewniają jej realizację, a także wyjątki od niej.
The principle nemo se ipsum accusare tenetur is one of the fundamental principles of criminal procedure, which is connected with the right to defense and presumption of innocence principle. Although in many countries this rule is questioned, it is hard to imagine the structure of criminal procedures without this principle. The aim of this paper is to bring closer the issue of how the right of not providing evidence against your interest and not proving your innocence acts on the status of the accused. Therefore, the analysis was made regarding the genesis, subjective and objective scope of this principle, the right to be heard as not colliding with the nemo se ipsum principle, exclusionary rule which ensures realization of the principle and exceptions therefrom.
Źródło:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM; 2018, 8; 257-270
2299-2774
Pojawia się w:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
PRAWO DO PRYWATNOŚCI A BEZPIECZEŃSTWO PUBLICZNE REALIZOWANE PRZEZ PROCES KARNY
Autorzy:
Adrianna, Siostrzonek-Sergiel,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/891443.pdf
Data publikacji:
2018-08-21
Wydawca:
Wyższa Szkoła Bezpieczeństwa Publicznego i Indywidualnego Apeiron w Krakowie
Tematy:
prawo do prywatności
ochrona życia prywatnego
postępowanie karne
Opis:
W przedmiotowym artykule poruszono problem naruszenia prawa do prywatności jaka może mieć miejsce w postępowaniu karnym. Zwrócono uwagę, że w postępowaniu tym dochodzi do zderzenia dwóch interesów, interesu publicznego z prywatnym. Ten pierwszy przejawia się w utrzymaniu porządku publicznego, zapobieganiu przestępstwom i karaniu ich sprawców przy jednoczesnym zapewnieniu społeczeństwu informacji o przebiegu i wynikach toczących się postępowań karnych. Natomiast drugi interes - interes prywatny, wyraża się w prawie do ochrony życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz prawie do decydowania o swoim życiu osobistym. Konfrontacja tych dwóch interesów często prowadzić musi do ustąpienia jednego z nich, albowiem w każdym państwie ustawodawca odpowiednio wyważając interes prywatny z interesem publicznym musi zdecydować, czy i w jakim zakresie dopuścić ingerencję w prywatność jednostek. Kwestią problematyczną jest kierunek i zakres tego ustępstwa. Punktem wyjścia dla rozważań w tym przedmiocie musi być ustalenie treści pojęcia „prawo do prywatności”. Problemem badawczym, jaki postawiono w przedmiotowym opracowaniu była próba wypełnienia pojęcia „prawo do prywatności” poszczególnymi desygnatami wskazującymi na obszary zagrożeń. Aby uzyskać zbiór takich desygnatów o charakterze uniwersalnym sięgnięto do dorobku prawa międzynarodowego. Heterogeniczność tego prawa narzuciła konieczność omówienia prawa do prywatności odrębnie dla każdego z ośrodków prawodawczych systemu międzynarodowego. Dlatego osobno omówiono prawa do prywatności w systemie prawnym ONZ, Rady Europy o raz Unii Europejskiej. W ten sposób utworzona lista elementów prawa do prywatności powinna zostać „skonfrontowana” z przepisami regulującymi postępowanie karne, tak aby w dalszej kolejności uzyskać odpowiedź na pytanie: jak poszczególne elementy prawa do prywatności mogą być naruszane w postępowaniu karnym, a tym samym, które z tych obszarów wymagają zastosowania szczególnych środków ochrony. Podkreślenia wymaga fakt, że środki ochrony przed naruszeniami prawa do prywatności powinny płynąć z ustawy, albo przynajmniej powinno się dać je z ustawy wyinterpretować, a im więcej ustawa tych środków przewiduje, tym bardziej realna staje się realizacja oznaczonych praw i interesów. Jednostka, której prawa osobiste naruszono, powinna korzystać z maksimum możliwych prawnych środków obrony przed takim naruszeniem.
Źródło:
Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje; 2014, 16; 400-419
2299-4033
Pojawia się w:
Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Skazanie bez rozprawy w znowelizowanym kodeksie postępowania karnego
Autorzy:
Kresiński, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1921478.pdf
Data publikacji:
2019-11-15
Wydawca:
Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie
Tematy:
skazanie bez rozprawy
postępowanie skrócone
konsensualizm
porozumienia karnoprocesowe
postępowanie karne
Opis:
Celem pracy jest omówienie instytucji skazania bez rozprawy, nazywanej często przez praktyków postępowaniem skróconym, w brzmieniu określonym ustawą z 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy — Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw. Skazanie bez rozprawy należy do grona porozumień karnoprocesowych przyjętych w polskim kodeksie postępowania karnego, definiowanych w doktrynie jako umowa między oskarżonym a oskarżycielem publicznym, pokrzywdzonym, a nawet organem procesowym, przedmiotem której jest zachowanie oskarżonego w zamian za określoną decyzję bardziej dla niego korzystną w porównaniu z tą, jakiej mógłby się spodziewać bez takiego zachowania. Uregulowane ono zostało w art. 335 i art. 343 k.p.k. Artykuł 335 k.p.k. określa dwa rodzaje wniosku o skazanie bez rozprawy, tj. wniosek samoistny, kierowany do sądu przez prokuratora zamiast aktu oskarżenia (art. 335 § 1 k.p.k.), oraz wniosek niesamoistny, dołączany przez niego do wnoszonego do sądu aktu oskarżenia (art. 335 § 2 k.p.k.). Na gruncie omawianej instytucji istnieje wiele zagadnień budzących wątpliwość zarówno teoretyków, jak i praktyków prawa. Należy do nich zaliczyć w szczególności kwestię zasadności formułowania przez ustawodawcę wymogu przyznania się do winy jako przesłanki determinującej zastosowanie skazania bez rozprawy, znaczenie braku zgody pokrzywdzonego na wystąpienie z wnioskiem o skazanie bez rozprawy dla zaistnienia przesłanki pozytywnej prognozy, możliwość skorzystania przez recydywistę z omawianego postępowania oraz określenie terminu wycofania się przez oskarżonego z zawartego porozumienia. W pracy podkreślono także konieczność stosowania postępowania skróconego w sposób zgodny z rzetelnie rozumianym wymogiem koncentracji procesowej.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2016, 3(123); 197-207
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Postępowanie przyspieszone w sprawach karnych na tle prawnoporównawczym
Autorzy:
Kosonoga, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2167466.pdf
Data publikacji:
2022-08-01
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
postępowanie karne
szczególne postępowanie
postępowanie przyśpieszone
zasada szybkości postępowania
usprawnienie procesu karnego
Opis:
Artykuł poświęcony został problematyce postępowania przyspieszonego. Omówiono w nim przesłanki zastosowania tego trybu w prawie polskim i przedstawiono je na tle regulacji przyjętych w innych krajach, w tym m.in.: Niemczech, Francji, Hiszpanii, Portugalii i Belgii. Założeniami opracowania były: ocena polskich rozwiązań prawnych oraz wykazanie podstawowych różnic i podobieństw zachodzących pomiędzy poszczególnymi krajami.
Źródło:
Ius Novum; 2022, 16, 2; 57-78
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tryb uzyskiwania dowodu z akt Sądów Metropolitalnych – uwagi ogólne w kontekście działalności sądów karnych.
The way of obtaining evidences from ecclesiatal court's files - general attentions in the context of the criminal court's practice
Autorzy:
Dąbrowski, Kamil
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1596435.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
criminal proceedings
evidence proceedings
ecclesiastical courts
postępowanie karne
postępowanie dowodowe
sądy kościelne
Opis:
Niniejszy artykuł porusza istotną, choć często pomijaną problematykę określenia właściwego trybu uzyskiwania dowodów z akt tzw. sądów kościelnych. Rozważania te są szczególnie doniosłe z uwagi na szeroki zakres zastosowania powyższego źródła materiału dowodowego. Dlatego też pomimo ich teoretycznego charakteru zawierają one ważne wskazówki dla praktyki organów procesowych. Rozpoczynając swe przemyślenia od oceny pojmowanej in abstracto dopuszczalności przeprowadzenia przedmiotowego dowodu, autor rozpatruje zarysowane zagadnienie z perspektywy obowiązującego zakazu dowodowego dotyczącego tajemnicy spowiedzi. Następnie uwzględniając ogół norm systemu prawnego, w tym zwłaszcza dotyczących prawnomiędzynarodowej pozycji Sądów Metropolitalnych, dochodzi do wniosku, iż właściwym trybem pozyskiwania dowodów z omawianego źródła jest tryb pomocy prawnej – określony w art. 585 k.p.k. i następnych. Łącząc powyższe wnioski z zasadami równości obywateli i równouprawnienia kościołów i związków wyznaniowych, autor zarysowuje tezę o konieczności stosowania powyższego trybu w odniesieniu do każdego z szeroko pojmowanych tzw. sądów kościelnych.
The article’s main aim is to discuss the body of evidence as derived from the files of court of ecclesiastical. To be more precise, its admissibility and its adequate examination procedure. In the first place, the author of the article pinpoints the wide range of legal application of the evidence material originating from the courts of ecclesiastical. Yet, at the same time, the possibility of taking evidence is also deliberated upon by the author, especially when taking into consideration the evidentiary prohibition being the result of the seal of confession. Next, presuming taking evidence in the aforementioned circumstances to be possible, the article describes the actual practice as not allowing for a norms functioning in the judicial system, particularly the norms concerning international position of the Holy See and metropolitan courts. Consequently, the author argues the correct procedure of gaining access to the evidence in question is the procedure of legal aid defined in the article 585 Criminal Procedure code and in the subsequent articles. On balance, the author combines the conclusions presented in the article along with the principle of equality of citizens and equitability of churches and religious associations. As a result, the author proves the procedure of legal aid to be applicable not only in metropolitan courts but also in broadly defined ecclesiastical courts.
Źródło:
Acta Iuris Stetinensis; 2016, 16, 4; 55-69
2083-4373
2545-3181
Pojawia się w:
Acta Iuris Stetinensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
DORĘCZENIE PISMA DOROSŁEMU DOMOWNIKOWI W POSTĘPOWANIACH SĄDOWYCH I ADMINISTRACYJNYCH
Autorzy:
Gapska, Edyta
Gapski, Maciej P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/663971.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
ogólna teoria procesu
doręczenie zastępcze
dorosły domownik
postępowanie cywilne
postępowanie karne
postępowanie administracyjne
Opis:
Service of Documents on an Adult Household Member in Judicial and Administrative ProceedingsAll proceedings contain a set of rules regarding the service of process. This general procedural institution varies from one case to another, although the aim and function is always the same. One of the differences involves substituted service of documents when the party to be served is unavailable for personal service. In such a situation substituted service allows the server to deliver documents to the address of the person to be served to an adult household member. Each jurisdiction requires that it should be a responsible individual of a suitable age and discretion who guarantees that the addressee will receive the documents served. The paper shows differences in interpretation and application of the substitute service of documents in civil, criminal, administrative and tax proceedings, despite their functional and terminological similarity. In particular divergences concern the meaning of the term “adult,” which is not synonymous with the juridical term “major”. Neither is there a uniform definition of what is meant by the addressee being “unavailable” for personal service or how his substitute should confirm that he has accepted the duty of bringing the documents to the addressee’s notice. The conclusion indicates the need for clarification and unification of the regulations analysed in the article.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2015, 15, 1
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nowelizacja kodeksu postępowania karnego a ochrona małoletniego podczas przesłuchania
Amendment to code of polish criminal procedure and a protection of minor during questioning
Autorzy:
Horna, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/499220.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę
Tematy:
małoletni
przesłuchanie
postępowanie karne
nowelizacja
minor
interview
criminal procedure
amendment
Opis:
W artykule zaprezentowano warunki oraz tryby przesłuchania małoletniego pokrzywdzonego i świadka w świetle Ustawy z dnia 13 czerwca 2013 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 2013 roku w sprawie sposobu przygotowania przesłuchania przeprowadzonego w trybie określonym w art. 185a–185c Kodeksu postępowania karnego. W opracowaniu wykazano, że przepisy prawne zapewniają małoletniemu różne poziomy ochrony uzależnione od kryterium podmiotowego (wiek, pozycja procesowa – pokrzywdzony/świadek) oraz przedmiotowego (charakter popełnionego przestępstwa).
The article is presenting conditions and modes of interviewing children victims and witnesses in the light of a act from 13 June 2013 amendment of the law of criminal code and criminal procedure code and regulation of minister of justice from 18 December 2013 regarding the ways of organizing interviews in the light of article 185a – 185c code of criminal procedure. The article shows that the regulations provide a minor different levels of protections, depending on subjective criteria (age, position in procedure - victim/witness) and subject criteria (character of committed crime).
Źródło:
Dziecko krzywdzone. Teoria, badania, praktyka; 2014, 13, 2; 11-39
1644-6526
Pojawia się w:
Dziecko krzywdzone. Teoria, badania, praktyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przestępstwo czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego
Autorzy:
Grabowska, Joanna
Kresiński, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/45261329.pdf
Data publikacji:
2023-03-10
Wydawca:
Akademia Policji w Szczytnie
Tematy:
czynna napaść
funkcjonariusz publiczny
Policja
przestępstwo
ochrona prawnokarna
postępowanie karne
Opis:
Celem artykułu jest omówienie znamion przestępstwa czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego, które zostało określone w art. 223 k.k. Przepis ten stanowi wyraz ochrony prawnokarnej funkcjonariuszy publicznych w Polsce rozumianej jako ogół przepisów prawnych określających sankcje karne oraz zasady ich stosowania wobec sprawców czynów zabronionych pod groźbą tych sankcji, służących ochronie funkcjonariuszy publicznych przed takimi czynami. Artykuł 223 k.k. określa czynną napaść na funkcjonariusza publicznego w typie podstawowym (art. 223 § 1) oraz kwalifikowanym (art. 223 § 2). Na gruncie znamion omawianego przestępstwa istnieje wiele zagadnień budzących wątpliwości zarówno teoretyków, jak i praktyków prawa. Należy do nich zaliczyć w szczególności kwestię zakwalifikowania samochodu do kategorii przedmiotów podobnie niebezpiecznych jak broń palna lub nóż oraz zasadność ustalania stopnia niebezpieczeństwa użytego przez sprawcę środka obezwładniającego. W tekście zwrócono również uwagę, że penalizacja czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego nie wynika ze wzmożonej ochrony dóbr funkcjonariuszy publicznych, ale z konieczności zapewnienia przez ustawodawcę prawidłowego funkcjonowania mechanizmów państwa.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2022, 148(4); 16-27
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola Policji w zwalczaniu przestępczości przeciwko dobrom kultury
Autorzy:
Karaźniewicz, Justyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1930321.pdf
Data publikacji:
2019-12-26
Wydawca:
Akademia Policji w Szczytnie
Tematy:
Policja
przestępstwa przeciwko dobrom kultury
zabytek
postępowanie karne
dziedzictwo narodowe
zwalczanie przestępczości
Opis:
Policja jako organ prowadzący postępowanie karne pełni istotną rolę w ściganiu przestępstw przeciwko zabytkom. Skuteczność działań w tym zakresie uzależniona jest od kilku czynników. W artykule zwrócono szczególną uwagę na problemy związane z ujawnianiem tego rodzaju czynów, wskazując na trudności w identyfikowaniu przedmiotu przestępstwa, a także znaczenie współpracy organów ścigania z wojewódzkimi konserwatorami zabytków. Bardzo ważną kwestią jest właściwa kwalifikacja prawna czynu, która utrudniona jest przez rozproszenie karnoprawnych regulacji odnoszących się do przestępczości przeciwko dobrom kultury w różnych aktach prawnych. Przepisy w tym zakresie zawarte są przede wszystkim w kodeksie karnym oraz w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Co więcej, ustawodawca stosuje zróżnicowaną terminologię w opisie znamion poszczególnych przestępstw. Efektowność ścigania w znacznej mierze uzależniona jest od wykorzystania w tego typu sprawach wiedzy specjalistycznej. W związku z tym podkreślono rolę biegłych i konsultantów, ale także zwrócono uwagę na potrzebę właściwego przygotowania funkcjonariuszy Policji do ścigania przestępczości przeciwko dobrom kultury.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2018, 4(132); 125-143
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zatrzymanie osoby przez funkcjonariusza Straży Granicznej
Detention of a Person by an Officer of the Border Guard
Autorzy:
Bartnik, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/38980824.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
prawo karne
postępowanie karne
zatrzymanie
Straż Graniczna
cudzoziemiec
Criminal law
criminal proceedings
arrest
Border Guard
foreigner
Opis:
Zatrzymanie osoby jest środkiem przymusu polegającym na krótkotrwałym pozbawieniu wolności. Straż Graniczna może dokonać zatrzymania tylko i wyłącznie w sytuacjach przewidzianych w ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej. Będące jednym z uprawnień funkcjonariuszy zatrzymanie osoby chociaż ingeruje w konstytucyjne prawo do wolności, to ani czas zatrzymania, ani sposób traktowania zatrzymanego nie mogą stwarzać zatrzymanemu nadmiernych, a tym bardziej zamierzonych uciążliwości. Stosowanie środka przymusu w postaci zatrzymania osoby może być dokonane tylko i wyłącznie w granicach przewidzianych przez ustawę.
Detention of a person is a coercive measure consisting in short-term deprivation of liberty. Border Guard can make a stop only in the cases provided for in the Act of 12 October 1990. Border Guard. Being one of the powers of the officers arrest a person even interferes with the constitutional right to freedom, it is not the time to stop, or the treatment of the detainee can not create a detainee excessive, and the more deliberate nuisance. the use of coercive measure in the form of detention of a person can be made only within the limits provided for by law.
Źródło:
Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL; 2012-2013, 8-9, 1; 163-181
1896-6365
Pojawia się w:
Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 122

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies