Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "postdramatyczny" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Zwrot performatywny w teatrze postdramatycznym
    Performative turn in postdramatic theatre
    Autorzy:
    Grzymisławski, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392048.pdf
    Data publikacji:
    2012-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    teatr dramatyczny
    teatr postdramatyczny
    proces akceptacji
    Opis:
    In this article I try to identify changes that occur in the communication process in the theatre, which I call acceptance process. The core of perception in dramatic theatre up to now was the denial (term proposed by Anne Ubersfeld), which allows to participate in theatrical work. In theatre which leaves dramatic form, so-called postdramatic theatre, there is an acceptance process. This new situation in the theatre, by turning towards enforcing performative functions in the communication theatre, leads to changes in the relationship between stage and audience, their mutual temporary and spatial arrangement. In the contemporary art, not only in theatre, Auditorium turns into an Autorium – watching works becomes literally a creative activity, within which there are as many performances as many persons participating in an event – or as many images in each of performative entity’s mind.
    Źródło:
    Przestrzenie Teorii; 2012, 17; 51-61
    2450-5765
    Pojawia się w:
    Przestrzenie Teorii
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    IM DICKICHT DER STÄDTE: ZUM POLNISCHEN POLITISCHEN UND POSTDRAMATISCHEN THEATER
    IN THE JUNGLE OF CITIES – POLISH POLITICAL AND POSTDRAMATIC THEATER
    Autorzy:
    Prykowska-Michalak, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1596974.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Theater von Brecht
    postdramatisches politisches Theater
    zeitgenössisches polnisches Theaters
    political and Postdramatic Theatre
    Brechts Plays
    polish Theatre
    teatr polityczny i postdramatyczny
    dramaty Brechta
    teatr polski
    Opis:
    Die politische Transformation am Ende der 1980er Jahre hatte bedeutenden Einfluss auf den Austausch im kulturellen und künstlerischen Leben in Polen und in Deutschland. Die seit Ende der 1990er Jahre in Polen beobachtete Faszination von neuen dramatischen bzw. Schauspielformen folgte in hohem Maße aus der Einführung neuer Kommunikationsmethoden, der Aufhebung politischer und mentaler Barrieren sowie der verstärkten Gegenwart von Künstlern aus Deutschland im polnischen Theaterleben. Zur Entstehung eines postdramatischen politischen Theaters in Polen trugen in den Jahren 2003– 2005 das deutsche Theater mit der Tradition des dialektischen Theaters von Brecht, dessen dramaturgisches Schaffen, vor allem aber die Ästhetik des Theaters von Frank Castorf, Ostermeier sowie René Pollesch bei. Im Aufsatz wird an die Berliner Erfahrungen von Grzegorz Jarzyna mit Bertolt Brechts Stück Im Dickicht der Städte erinnert.
    Contemporary Polish Theater of the beginning of the 21 st century, more or less, refers to the tradition of German political theater and the recent post-dramatic theater tradition. Brecht is always in the background, with his output corresponding to the poetics of the political theatre, as well the post-dramatic theatre. Polish theater of the period following 1989 resches rardy, however, the works of the The Threepenny Opera author. In consequence, the attempts at staging Brecht’s play by Polish directors in Brelin seem all the more bold. The primary focus of this paper is post-dramatic Theatre recycled by polish contemporary directors.
    Polski teatr współczesny - początku XXI wieku - bardziej lub mniej świadomie nawiązuje do tradycji niemieckiego teatru politycznego, a także nowszej tradycji teatru postdramatycznego. W tle pozostaje zawsze Brecht i jego twórczość odpowiadająca zarówno poetyce teatru politycznego, jak i postdramatycznego. Polski teatr po 1989 roku rzadko, jednak sięga po utwory autora Opery za trzy grosze, tym bardziej odważne wydają się próby inscenizacji dramatów Brechta przez polskich reżyserów w Berlinie, o czym traktuje niniejszy tekst.
    Źródło:
    Colloquia Germanica Stetinensia; 2015, 24; 27-42
    2450-8543
    2353-317X
    Pojawia się w:
    Colloquia Germanica Stetinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Trupy wstawać". O "Weselu" w reżyserii Jana Klaty
    Autorzy:
    Duda, Artur
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/962171.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Ludoznawcze
    Tematy:
    theater, Polish theater, teatr, teatr polski, post-dramatic theatre, Jan Klata, Stanisław Wyspiański, Wesele, black metal
    teatr polski, Stanisław Wyspiański, "Wesele", kultura popularna, Jan Klata, teatr postdramatyczny
    Opis:
    The article offers an analysis and interpretation of Jan Klata’s conception of staging Wesele [The Wedding] by Stanislaw Wyspianski at the National Old Theatre in Cracow. The author focuses on the key elements of Klata’s vision, beginning from anchoring this vision in the text, through the use of music and lyrics of the black metal band Furia, to scenography, costumes and actors, all of which make up the overall message of the performance as “the night of the living dead”. The author pays special attention to the characters of the drama as the living dead and to the apparitions from Act 2 of Wesele. 
    Artykuł jest próbą analizy i interpretacji reżyserskiej koncepcji wystawienia Wesela Stanisława Wyspiańskiego w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Autor ukazuje kluczowe elementy wizji Jana Klaty, poczynając od umocowania tej wizji w tekście dramatu, poprzez użycie muzyki i tekstów blackmetalowego zespołu Furia, po rozwiązania scenograficzne, kostiumowe i aktorskie, które składają się na ogólną wymowę spektaklu jako „nocy żywych trupów”. Szczególną uwagę autor poświęca postaciom dramatu jako żywym umarłym oraz kreacjom zjaw z II aktu Wesela.
    Źródło:
    Literatura Ludowa; 2017, 4-5
    2544-2872
    0024-4708
    Pojawia się w:
    Literatura Ludowa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    «Żadnej metafizyki. Idioci!»: Teatr postdramatyczny – ateizm – polityka
    «No Metaphysics. Idiots!»: Postdramatic Theatre, Atheism, and Politics
    Autorzy:
    Kościelniak, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32083668.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Tadeusz Różewicz
    teatr polski
    dramat polski
    teatr postdramatyczny
    Polish theater
    Polish drama
    Postdramatic theater
    Opis:
    Autor podejmuje lekturę teatru otwartego Tadeusza Różewicza, przede wszystkim Aktu przerywanego  i Kartoteki, wedle porządku określonego w podtytule: „teatr postdramatyczny – ateizm – polityka”. Wychodząc od propozycji Mateusza Borowskiego i Małgorzaty Sugiery, by na projekt teatralny zawarty w Akcie przerywanym spojrzeć z perspektywy teatru postdramatycznego, autor zwraca uwagę na tkwiące u źródeł koncepcji postdramatyczności Hansa-Thiesa Lehmanna, ściśle splecione z estetycznymi kryteria polityczne. To pozwala zadać pytanie o kryteria epistemologiczne i aksjologiczne, tkwiące u źródeł rozpadu formy dramatycznej w teatrze otwartym Różewicza. Autor, przywołując fragmenty twórczości poetyckiej Różewicza oraz sięgając po interpretacje Ryszarda Nycza czy Aleksandra Fiuta, proponuje tym politycznym źródłem uczynić ateizm Różewicza. Idąc tym tropem, w podstawowych dla koncepcji teatru postdramatycznego – a zarazem teatru otwartego Różewicza – kategoriach estetycznych („tu i teraz”, realność w miejsce iluzji), autor dostrzega gesty polityczne (odrzucenie metafizyki, materializm). „Brutalny realizm” proklamowany przez Różewicza oznacza w tym świetle nie (tylko) próbę przesunięcia spektaklu teatralnego w stronę performansu, ale (też) – brak transcendencji. Autor „przechwytuje” głosy Jana Błońskiego i Małgorzaty Dziewulskiej, którzy oskarżali Różewicza o uwielbienie rozpadu, właśnie w tym widząc największą wartość jego twórczości. Postrzegając Różewicza jako ateistę, materialistę, realistę, autor chce przywrócić wywrotowy potencjał jego teatru, zasadzającego się na radykalnej odrębności wobec dominującej, romantyczno-chrześcijańskiej tradycji polskiego teatru.
    This article undertakes a reading of Tadeusz Różewicz’s open theatre, particularly The Interrupted Act and The Card Index, in accordance with the sequence defined in the subtitle: postdramatic theatre, atheism, and politics. Following a suggestion put forth by Mateusz Borowski and Małgorzata Sugiera that we look at the theatrical project underlying The Interrupted Act from the perspective of postdramatic theatre, the author points out that Hans-Thiers Lehmann’s conception of the postdramatic is based not only on aesthetic but also on political criteria, and the latter are as important and fundamental as the former. This makes it possible to pose the question about the epistemological and axiological criteria underlying the decay of dramatic form in Różewicz’s open theatre. Citing passages from Różewicz’s poetry and referring to interpretations by Ryszard Nycz and Aleksander Fiut, the author proposes that we see the political grounds of Różewicz’s postdramatic theatre in his atheism. Following this lead, the author views the central aesthetic categories of both postdramatic theatre and Różewicz’s open theatre, i.e. “the here and now,” reality in place of an illusion, as political gestures as well (rejection of metaphysics, materialism). In this light, the “brutal realism” proclaimed by Różewicz is as much about drawing the theatrical spectacle closer to performance as it is about the lack of transcendence. The author seizes upon the opinions expressed by Jan Błoński and Małgorzata Dziewulska who accused Różewicz of being too fond of decay, as it is precisely the most valuable quality of his creative work. Viewing Różewicz as an atheist, materialist, and realist, the author wants to reclaim the subversive potential of Różewicz’s theatre, which consists in its being radically apart from the dominant Romantic and Christian tradition of Polish theatre.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2017, 66, 1/2; 199-208
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    DOS ESTRATEGIAS DEL TEATRO POSDRAMÁTICO FAUSTO 3.0 DE LA FURA DELS BAUS Y WYCINKA. HOLZFÄLLEN DE KRYSTIAN LUPA
    Two Strategies of the Postdramatic Theatre: Fausto 3.0 of the Group La Fura dels Baus and Wycinka (Logging). Holzfällen by Krystian Lupa
    Dwie strategie teatru postdramatycznego: Fausto 3.0 grupy La Fura dels Baus oraz Wycinka. Holzfällen Krystiana Lupy
    Autorzy:
    Kacprzak, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/509328.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Akademia Finansów i Biznesu Vistula
    Tematy:
    teatro posdramático
    dramaturgia visual
    lo audiovisual
    La Fura dels Baus
    Krystian Lupa
    postdramatic theatre
    visual dramaturgy
    audiovisual techniques
    teatr postdramatyczny
    dramaturgia wizualna
    techniki audiowizualne
    Opis:
    La autora reflexiona sobre algunos rasgos del llamado teatro posdramático, concepto de Hans-Thies Lehmann, aplicado aquí a la actividad creadora del grupo español La Fura dels Baus y el director de escena polaco, Krystian Lupa. En el artículo se presentan, sobre todo, elementos de dos obras de los artistas mencionados (Fausto 3.0 y Tala) que se pueden englobar bajo dos conceptos: “dramaturgia visual” y “montaje por variaciones”. Ambos son elementos que podemos considerar atributos del teatro posdramático. Aunque en el artículo se clasifica tanto a La Fura dels Baus, como a Krystian Lupa como creadores del teatro posdramático, se considera que dos estrategias divergentes se perfilan bajo aquella denominación común.
    The Author inquires into the Hans-Thies Lehmann’s postdrama concept features that appear in the performances of the Spanish La Fura dels Baus troupe and those of Krystian Lupa, a Polish theatre director. The paper discusses two performances: Fausto 3.0 of La Fura dels Baus and Wycinka. Holzfällen of Lupa. The productions reveal the features of “visual dramaturgy” and “variations driven montage”. Both belong to the postdrama repository. However, the Author argues that this common denominator conceals different strategies of the artists.
    Autorka zastanawia się nad niektórymi cechami tzw. teatru postdramatycznego (pojęcie wprowadzone przez Hans-Thiesa Lehmanna), występującymi w twórczości hiszpańskiej grupy La Fura dels Baus oraz polskiego reżysera Krystiana Lupy. W artykule analizowane są elementy dwóch spektakli tych artystów (Fausto 3.0 oraz Wycinka. Holzfällen), które można by zamknąć w kategoriach „dramaturgii wizualnej” i „montażu za pomocą wariacji”. Oba te elementy możemy uznać za cechy teatru postdramatycznego. Choć w poniższym tekście zarówno La Fura dels Baus, jak i Krystian Lupa są uznani za przedstawicieli tego właśnie rodzaju teatru, dowodzi się jednocześnie, że pod wspólną nazwą mogą kryć się dwie, dość różne strategie.
    Źródło:
    Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2017, 52(1) Filologia; 55-66
    2353-2688
    Pojawia się w:
    Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A Postdramatic Engagement with Robinsonade Motifs in Tim Crouch’s I, Caliban
    Postdramatyczne użycie motywów z robinsonady w Ja, Kaliban Tima Croucha
    Autorzy:
    Özmen, Özlem
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/912307.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    postdramatic theatre
    Robinsonade
    Tim Crouch
    I
    Caliban
    Shakespeare adaptation
    teatr postdramatyczny
    robinsonada
    Ja
    Kaliban
    adaptacja Shakespeare’a
    Opis:
    Tim Crouch’s I, Caliban is a postdramatic adaptation of Shakespeare’s The Tempest included in a collection titled I, Shakespeare in which he recreates Shakespeare’s most marginalised characters. The focus in this sequel adaptation is on Caliban who tries to survive after Prospero and all others have left the island. Different from the representation of Caliban in postcolonial reworkings of Shakespeare’s play, Caliban, in this work, is not preoccupied with taking revenge. Instead, he emphasises the need for social interaction as he has been left alone on his island. Drawing on former structural comparisons of The Tempest and Daniel Defoe’s Robinson Crusoe based on their common themes such as the island setting, master-servant relationship, colonial expansion, and power politics, the aim of this paper is to discuss Crouch’s adaptation as a transformation of common motifs of the Robinsonade in its attempt to respond to the ideologicalformations of Shakespeare’s text. Among such transformations, the concept of survival, for instance, is handled from the native’s viewpoint in Crouch’s work. Instead of the figure of the stranger who finds life on an unknown land difficult to cope with, this time, the native turns into a captive on the island though it is a familiar setting. Another motif used in an alternative manner is isolation, which is not presented as fuel for civilisation but as Caliban’s psychological trauma, which he explores through storytelling as a postdramatic element. Apart from the narration, the play demonstrates other uses of postdramatic elements to suggest an isolated figure on an uninhabited island like the use of objects such as toy boats and tape of sea sounds. Instead of seeing Crouch’s work as a postcolonial response to Shakespeare’s work, this paper will try to investigate how the use of island setting and the theme of isolation can make it closer to a Robinsonade. By this means, it will also try to ask whether an adaptation could also be read in relation to a work that is not intended as its source text.
    Ja, Kaliban Tima Croucha to postdramatyczna adaptacja Burzy Shakespeare’a wchodząca w skład zbioru Ja, Shakespeare, w którym odtworzone zostały najbardziej zmarginalizowane postaci z Szekspirowskich dzieł. Adaptacja koncentruje się na Kalibanie, który próbuje przetrwać po tym, jak Prospero i inni opuszczają wyspę. W odróżnieniu od postkolonialnych przeróbek sztuk Szekspirowskich w tej wersji Kaliban nie jest pochłonięty myślami o zemście. Jako że jest sam na wyspie, skupia się głównie na potrzebie interakcji społecznej. Na podstawie zarówno strukturalnych porównań pomiędzy Burzą a Robinsonem Crusoe Daniela Defoe, jak i podobnych tematów takich jak wyspa, relacja pan – sługa, ekspansja kolonialna i polityka władzy, celem niniejszego artykułu jest omówienie adaptacji Croucha jako przykładu transformacji typowych motywów dla robinsonady w odpowiedzi na ideologiczne adaptacje tekstów Shakespeare’a. Wśród tego typu transformacji wymienić można pojęcie przeżycia, które w dziele Croucha ukazane jest poprzez percepcję tubylców. Tym razem zamiast osoby obcego, który zmaga się z życiem na nieznanym terytorium, przedstawiona jest osoba tubylca, który staje się niewolnikiem na wyspie w znajomym sobie środowisku. Izolacja jest kolejnym motywem użytym w sposób alternatywny. Nie jest ona przedstawiona jako stymulator wprowadzania cywilizacji tylko jako trauma psychologiczna Kalibana, którą analizuje za pomocą opowieści jako element postdramatyczny. Nie tylko narracja jest tu wykorzystana w inny sposób. Inne postdramatyczne elementy to między innymi izolacja na niezamieszkałej wyspie, która wzmocniona jest zabawkowymi stateczkami i odgłosem morza. W artykule odchodzę od analizy dzieła Croucha jako postkolonialnej odpowiedzi na sztukę Shakespeare’a. Skupiam się natomiast na tym, w jaki sposób użycie motywów wyspy i izolacji zbliża dzieło do robinsonady. Kolejnym celem jest odpowiedź na pytanie, czy adaptacja może też być odczytana w relacji do takiego dzieła, które niekoniecznie jest pierwotnym tekstem źródłowym.
    Źródło:
    Porównania; 2019, 25, 2; 101-112
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nażywość czy nowa nażywość. Obecność a niecielesność we współczesnym teatrze
    Autorzy:
    Pogonowicz, Judyta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2057159.pdf
    Data publikacji:
    2021-03-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    współczesny teatr
    nowe media
    teatr postdramatyczny
    nowa nażywość
    immersja
    contemporary theatre
    new media
    post-dramatic theatre
    new liveliness
    immersion
    Opis:
    W artykule podsumowuję sposoby definiowania teatru oraz mediów. Pokazuję różnorodność w definiowaniu i wyznaczaniu granic teatru. Omawiam skrótowo rozwój mediów i nowych technologii. Łączę skutki rozwoju mediów wraz ze zmianami w teatrze. Udowadniam, że nażywość ciała aktora i widza nie są koniecznymi warunkami do powstania spektaklu.
    In the article I summarize ways of defining theatre and media. I present the diversity in defining and setting the boundaries of the theatre. I briefly discuss the development of media and new technologies. Moreover, I combine the effects of media development with changes in theatre. To sum up I prove that the presence of the actor’s and the viewer’s body is not a condition for the production of a performance.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2021, 13, 1; 95-102
    2083-7275
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W poprzek gatunków. O potrzebie nowej taksonomii genologicznej dramatu
    Across the Genres. On the Need for Alternative ‘Literary Genetics’ of Drama
    Autorzy:
    Karasińska, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1193935.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-20
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    rodzaj literacki
    dramat
    postdramatyczny
    intermedialność
    transmedialność
    transsystemowość
    media cyforwe
    literary genre
    drama
    postdramatic
    intermedia
    transmedia
    transsystem
    digital media
    Opis:
    Kluczową kwestię dla rozważań o literaturze najnowszej stanowi problem aktualności typologii gatunkowej, a zatem także funkcjonalnego wymiaru periodyzacji procesu historycznoliterackiego i związanej z nim cezury. Rodzajem literackim szczególnie podatnym na erozję gatunków okazuje się dramat. Rozpad jego form genologicznych zapoczątkowany na przełomie XIX i XX w. (za sprawą dewaluacji podstawowych, rodzajowych kategorii: dialogu, postaci i fabuły), w latach pięćdziesiątych XX w. wiedzie przez „antydramat” absurdystów ku zrodzonej w latach siedemdziesiątych formule „postdramatu”. Wyznacznikami poetyki „postdramatycznej” okazują się pochodzące z różnych systemów chwyty kompozycyjne, m.in. dominacja ruchomego obrazu, heterogeniczność stylu artystycznego, aliterackość, deformacja. Postdramat staje się kategorią intermedialną, transmedialną i transsystemową, wykraczającą poza genre pisma, sytuującą się na pograniczu tekstu językowego, gatunków telewizyjnych, sztuk wizualnych i mediów cyfrowych.
    The subject of the relevance of genre typology and consequently the functional role of periods in the historical and literary process as well as the time marks as closely related to the process of periodisation pose the key issue for the discussion on contemporary literature. It turns out that drama is the literary genre that is specifically prone to gradual genre erosion. This disintegration of its genological forms becomes particularly apparent at the turn of the 20th century due to the devaluation of the fundamental categories of the genre such as dialogues, characters or the plot. Later, in the 1950s it transforms into ‘anti-drama’ represented by the theatre of absurd only to develop into a formula of a ‘postdrama’ in the 1970s. Its poetics is determined by composition techniques including dominance of a moving image, heterogeneity of artistic style, non-literariness, and distortion that take their origin from various systems. Postdrama reveals itself as an intermedia, transmedia and transsystem category that goes beyond the literary genre, positioning itself somewhere at the interface between the language text, television genres, visual arts, and digital media.
    Źródło:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2021, 11 (14); 275-291
    2084-6045
    2658-2503
    Pojawia się w:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies