Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "polylogue" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Між реальністю і міфом: дискурс окциденталізму. Міжкультурні рефлексії та досвід дотикальності
Between Reality and Myths: Discourse to Occidentalism. Cross-Cultural Reflections and Contiguity Experience.
Между реальностью и мифом: дискурс окцидентализма. Межкультурные рефлексии и опыт соприкосновения.
Autorzy:
Течонашинська, Людмила
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2178929.pdf
Data publikacji:
2015-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
between
Europeanness
Occident
Other
polylogue
между
европейскость
окцидент
Другой
полилог
Opis:
The issue of national identity study is considered through the lens of such concepts as globalism and Europeanness. Now this aspect of self-conscience is being articulated and discussed especially actively in Ukrainian, Polish, Russian and other scientific reflections. In this regard, the theme of the image of Europe and its derivative concept of Europeanness as a kind of code which is present in these national literatures is actualized. Outlined by the author the receptive image of intuitive Europe which is modified by different models of national mentality is of general importance. For an insight on clearer formation of the image of Europe the author gives examples of its presence in national literatures. Addressing Ukrainian, Polish, Russian scientific reflections the author transforms the issue of intercultural dialogue in the context of national-European into the issue of polylogue of receptive models of identity in a West-East paradigm.
Проблема национальной идентичности рассматриваетя в„зеркале" таких понятий, как глобализм и„европейскость". Этот аспект самоосознания особенно активно артикулируется в украинской, польской, русской научной рефлексии. В связи с этим актуализируется сама тема образа Европы и„европейскости" как своебразного кода, который присутствует в этих национальных литературах. В исследовании образ Європы видится своеобразной моделью когнитивной материковой духовности. Эта модель в современном мире корелирует с проблемой самоидентификации. А та, в свою очередь, с рецепцией Другого, иного, соnрикасательного, межличностного. Немаловажное значение имеет тут очерченный автором рецептивный образ интуитивной Євроnы, модифицированный разными моделями национальной ментальности. В частности, пограничное (межовое) сознание украинства исследовано украинскими этнопсихологами Для более четкого формирования образа Європы приводятся примеры его присутствия в национальных литературах. Обращаясь к украинской, польской, русской научной рефлексии, автор переводит проблему межкультурного диалога из плоскости национальное/европейское в проблему полилога рецептивных моделей тожсамости в парадигме 3апад/Восток.
Źródło:
Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe; 2015, 1; 253-272
2543-9227
Pojawia się w:
Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Reaching Universalism in Dialogue
Uniwersalizm poprzez dialog
Autorzy:
Allinson, Robert Elliot
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31231866.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Dialog
Polylog
Universalismus
Komplementarität
ethischer Posthumanismus
dialogue
polylogue
universalism
complementarity
ethical post-humanism
dialog
polilog
uniwersalizm
komplementarność
etyczny posthumanizm
Opis:
I propose to elucidate and enlarge upon Professor Janusz Kuczyński’s writings on univer-salism via modifying the word “humanism” by adding the prefix “post” to enlarge the concept of humanism to include all present and future sentient and non-sentient life and by emphasizing the ethical thread that is the guidepost for dialogue in general and intercultural dialogue in particular. If one is to conduct a genuine dialogue, no relevant points of view should be excluded and so universalism is a necessary condition for genuine dialogue that seeks the truth, and not the better of the other in argument. Indeed, this affords us a clue to Kuczyński’s subtitle of his work, Dialogue and Universalism as a New Way of Thinking. If one thinks of thinking as a search for truth, then genuine dialogue or in sensu stricto, polylogue is, to augment Kuczyński’s notion of dialogue, the only way of thinking. Debate or eristic is not thinking. It is not a search for truth. It is an attempt to defeat the other in argument. If one is to discover the truth, then that truth must be universal.
Ich schlage vor, die Schriften von Professor Janusz Kuczyński über den Universalismus weiterzuentwickeln und zu erweitern, indem ich das Wort „Humanismus“ durch Hinzufügen des Präfixes „Post“ ändere – um den Begriff des Humanismus auf alle gegenwärtigen und zukünftigen fühlenden und nicht-empfindungsfähigen Lebewesen auszudehnen – und indem ich den ethischen Faden hervorhebe, der ein Wegweiser für den Dialog im Allgemeinen und den interkulturellen Dialog im Besonderen ist. Wenn ein echter Dialog geführt werden soll, kann kein wesentlicher Standpunkt ausgeschlossen werden, und daher ist der Universalismus eine notwendige Voraussetzung für einen authentischen Dialog, der die Wahrheit und nicht die Überlegenheit über den anderen in der Argumentation sucht. In der Tat erlaubt uns der zweite Teil des Titels von Kuczyńskis Werk Dialog und Universalismus als eine neue Art des Denkens dies zu erraten. Wenn wir das Denken als Suche nach der Wahrheit betrachten, dann ist ein wahrer Dialog oder Polylog sensu stricto – um Kuczyńskis Begriff des Dialogs zu stärken – die einzige Art zu denken. Debatte oder Eristik sind kein Denken. Sie sind keine Suche nach der Wahrheit. Sie sind ein Versuch, den anderen in einem Streit zu besiegen. Wenn die Wahrheit entdeckt werden soll, muss diese Wahrheit universell sein.
Proponuję rozwinięcie i poszerzenie pism Profesora Janusza Kuczyńskiego na temat uniwersalizmu polegające na modyfikacji słowa „humanizm” poprzez dodanie przedrostka „post” – by rozszerzyć pojęcie humanizmu na wszystkie obecne i przyszłe czujące i nieczujące – istoty żywe – oraz poprzez podkreślenie wątku etycznego, który jest drogowskazem dla dialogu w ogóle, a dialogu międzykulturowego w szczególności. Jeśli ma się prowadzić autentyczny dialog, nie można wykluczyć żadnego istotnego punktu widzenia, a zatem uniwersalizm jest warunkiem koniecznym autentycznego dialogu, który szuka prawdy, a nie przewagi nad drugim w argumentacji. W istocie, pozwala nam to odczytać druga część tytułu pracy Kuczyńskiego Dialog i uniwersalizm jako nowy sposób myślenia. Jeśli myślimy o myśleniu jako o poszukiwaniu prawdy, to prawdziwy dialog, czy też polilog sensu stricto, jest – by wzmocnić Kuczyńskiego pojęcie dialogu – jedynym sposobem myślenia. Debata czy erystyka nie są myśleniem. Nie są poszukiwaniem prawdy. Są próbą pokonania drugiego w sporze. Jeśli ma się odkryć prawdę, to prawda ta musi być uniwersalna.
Źródło:
Kultura i Wartości; 2022, 34; 71-84
2299-7806
Pojawia się w:
Kultura i Wartości
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fotografia i historia w narracji Leszka Szarugi (powieść "Zdjęcie")
A photograph and a story in Leszek Szaruga’s narrative (his novel "A Photograph")
Autorzy:
Wądolny-Tatar, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/521415.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
literary references of a photograph
literary references of history
history in an “anthology of private narratives"(coined by Leszek Szaruga)
photograph in an “album from a historic archive” (coined by Leszek Szaruga)
novelistic polylogue
Opis:
Leszek Szaruga’s novel is built by two interweaving narrative sequences which may be arbitrarily called photographic and historical ones. Photography and history function here through literature, in a closed off and finite semiotic system – constituted by a novel. It is literature which establishes the scope of reference for them. A photograph here is repeatedly a part of somebody’s story (by inscribing itself into the anthology of private narratives), while a story is somebody’s “photograph” (by inscribing itself into the album taken from history archives). Historic qualities of photography and, conversely, photographic ones of history determine each other mutually. A photograph presenting starving people in Africa triggers a character’s reflection, whereas co-existence of beauty and terror in a photograph makes him embark on a number of actions: photographing the photograph, or optical enlarging of its details. This, in turn, seems to constitute a kind of simulation of participating in the presented events which indicates taking up a hermeneutical game with reality. 20th century history of Poland, viewed from a perspective of the 1990s, is being written out for a set of life histories of people who represent different generations, thus forming a historic narrative chain in the novel. The novel’s polylogue on historical topics, as well as reflection revealed by the character under the influence of the viewed photograph create a dynamic anthropological project based on an assumption that being outside history is utopia, while existence means activeness, consciousness, and responsibility.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2012, 3; 5-16
2083-7275
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The ‘Archeology’ of historiography as a rhetorical agon. On the juxtaposition of hellenic writers in the Epistula ad Pompeium by Dionysius of Halicarnassus
„Archeologia” historiografii jako retoryczna gra. O porównaniu greckich autorów w „Liście do Pompeiusza” Dinizjosa z Halikarnasu
Autorzy:
Sinitsyn, Aleksandr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2033826.pdf
Data publikacji:
2021-12-28
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Dionysius of Halicarnassus
“A Letter to Pompeius”
historiography
rhetoric
early Greek historians Hellanicus
Charon
Herodotus
Thucydides
Xenophon
Philistus
Theopompus
style
syngraphers
Plato
philosophy
ancient Greek orators Lysias
Demosthenes
literary criticism
polylogue
agon
influence
Dionizjos z Halikarnasu
„List do Pompeiusza”
historiografia
retoryka
wcześni historycy greccy – Hellanikos
Herodot
Tukidydes
Ksenofont
Filistos
Teopompos
oratorzy
Lysias
Demostenes
krytyka literacka
Opis:
Dionysius of Halicarnassus in his short theoretical treatise entitled “A Letter to Pompeius” (Epistula ad Pompeium) presents an exciting discussion on rhetoric mastership and scholarship written in an epistolary genre. The treatise begins with critical remarks Dionysius once addressed to Plato. The author admits to his addressee (Cn. Pompeius Geminus) that he is enchanted by Plato’s dialogues. From the trio of Greek speech-makers who are recognized as the most brilliant in this respect – Isocrates, Plato, and Demosthenes (such was Dionysius’s selection) – the Halicarnassean rhetorician deliberately dwells on Plato (Lysias, Isocrates, Demosthenes and other Greek orators are the subject of his other aesthetic works). Embarking on a wider discussion, Dionysius repeatedly points out that these studies are always aimed at establishing the truth. The longest chapter, 3 compares works of the first Greek historians and the mastery of their style. Dionysius points out the rivalry of the many masters of the genre, but the main characters of the chapter are Herodotus and Thucydides. The “father of history” (Dionysius’ contemporary and paragon) surpasses the Athenian historian on all counts examined by the author. This article examines συγγραφεύς / συγγραφεῖς or συγγραφή occurring in the Pomp. by Dionysius of Halicarnassus. The rhetorician, when referring to Herodotus, Thucydides (ch. 3), Theopompus (ch. 6), Hellanicus, Charon (3.7) and the Greek historians en masse (6.7), calls them “syngraphers”. Dionysius uses the word συγγραφή only as applied to historical works of Theopompus of Chios (6.2, 3, 6). The article also draws upon the Halicarnassian philologist’s other works in which he mentions syngraphers-historians, who are set off against poets and orators. Dionysius regards the words συγγραφεύς, ὁ ἱστορικός, ἱστοριογράφος as equivalent and interchangeable. In this work, Dionysius examines different styles of ancient writers. Here, by examining the works by the authors of the 5th and 4th centuries BC (written three to four centuries before his time) he seems to be performing a peculiar experiment of theoretical “archaeology”. But the rhetoric and philological “archaeological” study conducted by Dionysius of Halicarnassus reveals not only his scholarly interest in the analysis of works of the writers of the past, but also his focus on the present – both in literary and cultural aspects. Plato is under the influence of Thucydides, but Thucydides is inferior to Herodotus, Herodotus produces works that surpass those of Charon and Hellanicus, while Theopompus is superior in style to Demosthenes himself and surpasses Isocrates – the “most brilliant” rhetoricians of the past. By presenting this gallery of names, Dionysius shows comparison as agon – of styles, genres, authors, their subject matters, intensive narrative, and he himself contends with the writers of the past. Seeing mastery of rhetoric as a peculiar agon stretching over centuries and across the agon of rhetoricians, philosophers and historiographers, Dionysius identifies the circle of best writers, and himself joins it. He claims that in the scholarly rhetoric “the truth is dearer still” and establishes the criteria to judge the classic writers. And the critic realizes that he will be judged according to the same (his own) criteria
Dionizjos z Halikarnasu w teoretycznym traktacie zatytułowanym „List do Pompejusza” zawarł dyskusję na temat retorycznego mistrzostwa i nauki. Traktat rozpoczynają krytyczne uwagi Dionizjosa, adresowane do Platona. Autor przyznaje jednak, iż jest zachwycony dziełami Platona. Pośród trzech greckich mówców, uznawanych za najwybitniejszych – Izokratesa, Platona, Demostenesa – Dionizjos z Halikarnasu celowo studiuje Platona. Prowadzi szeroką dyskusję. Dionizjos wielokrotnie podkreśla, że wskazani autorzy mają na celu ustalenie prawdy. Najdłuższy rozdział oznaczony jako 3, dotyczy historyków greckich i stylu ich prac. Dionizjos zauważa rywalizacje mistrzów, ale głównymi bohaterami rozdziału stali się Herodot i Tukidydes. Dinozjos zauważa, że „ojciec historii” przewyższa ateńskiego historyka. Prezentowany artykuł dotyczy użycia słowa συγγγραφεύς. Słowa tego retor użył w odniesieniu do Herodota, Tukidydesa, Hellanikosa i innych historyków. Dionizjos wskazuje na styl autorów, tematykę ich prac.
Źródło:
Acta Archaeologica Lodziensia; 2021, 67; 89-115
0065-0986
2451-0300
Pojawia się w:
Acta Archaeologica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies