Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "poetyka dramatu" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Paradoks o konwencji: «Refleksje krytyczne» Jean-Baptiste’a Dubosa
The Paradox of Convention: «Critical reflections» by Jean-Baptiste Dubos
Autorzy:
Olkusz, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36128896.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
teatr francuski
teatr XVIII wieku
dramat XVIII wieku
poetyka dramatu
Jean-Baptiste Dubos
Jean-Baptiste Du Bos
Comédie-Italienne
French theatre
18th century theatre
18th century drama
poetics of drama
Opis:
W 1719 roku Jean-Baptiste Dubos opublikował olbrzymią rozprawę o sztuce Réflexions critiques sur la poésie et sur la peinture, w której zaproponował nowy rodzaj refleksji o tym, co artystyczne. Choć czerpał z teorii starożytników, to na szeroką skalę wprowadził do swojego dzieła nowoczesną, zwiastującą sensualizm perspektywę osobistego odbioru i indywidualnego zachwytu. Polskim teatrologom Dubos znany jest niemal wyłącznie dzięki artykułowi Zbigniewa Raszewskiego Partytura teatralna, przez co sprowadza się jego idee głównie do rozważań o możliwości stworzenia zapisu gry scenicznej. Tymczasem osiemnastowieczny teoretyk fascynował się istnieniem takiej partytury o tyle, o ile widział w niej narzędzie do wskazania aktorowi kierunku poszukiwań, której celem nie była utopijna wierność autorskiemu zamierzeniu, ale szansa na analizę wolności własnej i poszukiwania prawdy sztuki. Artykuł omawia główne strategie narracyjne zastosowane przez Jean-Baptiste’a Dubosa w traktacie, prezentuje główny obszar teatralnych zainteresowań autora i  jego wyobrażenie o zastosowaniu maski w teatrze antycznym i w komedii dell’arte. Szkicuje związki koncepcji księdza Dubosa z osiemnastowieczną teorią i praktyką paryskiego teatru.
In 1719, Jean-Baptiste Dubos published an extensive dissertation titled Réflexions critiques sur la poésie et sur la peinture, in which he proposed a new kind of reflection on art. Although he drew on ancient theories, he chiefly introduced a modern perspective of personal perception and individual enchantment to his work, foreshowing sensualism. In Polish theatre studies, l’Abbé Dubos is known almost exclusively through Zbigniew Raszewski’s article Partytura teatralna [Theatre Score]; consequently, his ideas are reduced mainly to deliberations on the possibility of creating a record of stage performance. In fact, however, the eighteenth-century theorist was fascinated by the idea of such a score inasmuch as he saw it as a tool for showing the actor the direction of exploring the part, not in order to achieve a utopian faithfulness of the author’s intention, but rather to analyse the actor’s own personal freedom and search for the truth of the play. The article discusses the main narrative strategies employed by Jean-Baptiste Dubos in the treatise and presents the main area of his theatrical interests and his idea of the function of the mask in ancient theatre and in commedia dell’arte. It also outlines the relationship between Dubos’s concepts and 18th-century theory and practice of Parisian theatre.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 1; 7-24
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Poetyka Arystotelesa a współczesne teorie dramatu
Aristotle’s Poetics versus Modern Theories of Drama
Autorzy:
Chodkowski, Robert R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1944397.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Arystoteles
Poetyka
opsis
współczesne teorie dramatu
Aristotle
Poetics
modern theories of drama
Opis:
This paper seeks to prove that there are no grounds in the Poetics to ascribe to Aristotle the views identified with the literary theory of drama because he does not identify drama with a verbal work. On the contrary, the spectacular dimension of tragedy is for Aristotle one of the distinctive feature of tragedy vis-à-vis epos that is for the Stagirite, if we rely on our modern terms, only a literary work. Then the visual element (ὄψις or ὄψεως κόσμος) is not only very important for Aristotle, but it is even a necessary component of tragedy. Indeed there are some remarks in the Poetics that suggest tragedy may exist without ὄψις, but this is only regarded as a hypothetical situation, analogical to the one when he argues that tragedy may exist without characters. In fact, however, both ὄψις and characters are regarded by Aristotle as necessary components of tragedy. He makes his considerations assuming both components. All the time then he treats tragedy not as a text, but as a theatrical work in which mimesis can be conducting by the “acting persons” (πράττοντες). They are understood not as literary figures, but as stage embodiments of the heroes whose psychophysical ontic paradigms are actors.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2009, 57, 3; 29-39
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies