Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "podmiot odpowiedzialności" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Podmiotowość lasu
    The forest’s subjectivity
    Autorzy:
    Najder-Stefaniak, Krystyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/470870.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    ekosystem
    podmiotowość
    odpowiedzialność
    podmiot odpowiedzialności
    ecosystem
    subjectivity
    responsibility
    subject of responsibility
    Opis:
    The author finds justification for ‘forest rights’ in the subjective existence of ecosystems. The concept of life helps her to understand the subjectivity of ecosystems. She notes that the specificity of life is the creative duration that connects the three dimensions of time: past, present and future. Thinking about dependencies in the ecosystemrelation scheme helps to understand how it is possible to be so creative. The author uses the concept of the ‘subject of responsibility’, which is found in Roman Ingarden’s work ‘On Responsibility and its Ontical Foundations’. Being the subject of responsibility justifies having rights that allow you to contribute to the pursuit of TRUTH, GOOD and BEAUTY. Thanks to ecosystem activity, which is the forest itself, these three universal values can be realized.
    Autorka znajduje uzasadnienie dla „praw lasu” w podmiotowym istnieniu ekosystemów. Pojęcie życia pomaga jej zrozumieć, na czym polega podmiotowość ekosystemów. Zauważa, że specyfiką życia jest twórcze trwanie, które łączy trzy wymiary czasu: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Myślenie o zależnościach w schemacie relacji ekosystemowej pomaga zrozumieć, jak możliwe jest takie twórcze trwanie. Autorka korzysta z pojęcia podmiotu odpowiedzialności, które znajduje u Romana Ingardena w pracy O odpowiedzialności i jej podstawach ontycznych. Bycie podmiotem odpowiedzialności uzasadnia posiadanie praw, które pozwalają przyczyniać się do realizowania prawdy, dobra i piękna. Dzięki aktywności ekosystemu, jakim jest las, mogą być realizowane te trzy wartości uniwersalne.
    Źródło:
    Studia Ecologiae et Bioethicae; 2019, 17, 1; 41-48
    1733-1218
    Pojawia się w:
    Studia Ecologiae et Bioethicae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wykorzystanie karty odpowiedzialności w zarządzaniu strategicznym placówki medycznej na przykładzie SPZOZ w Puławach
    Autorzy:
    Jaworzyńska, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/582119.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu
    Tematy:
    interesariusze
    podmiot medyczny
    karta odpowiedzialności
    metoda Vestera
    Opis:
    Zmiany zachodzące w ochronie zdrowia wymagają zaangażowania wszystkich podmiotów funkcjonujących w systemie. Dlatego tak istotna jest identyfikacja wszystkich interesariuszy placówki leczniczej. Narzędziem, które może okazać się pomocne w budowaniu pozytywnych relacji rynkowych, jest karta odpowiedzialności (ASC – Accountability Scorecard). Karta odpowiedzialności jest odmianą wielopłaszczyznowej karty wyników. Znajduje ona zastosowanie przy pomiarze efektywności zarządzania na gruncie teorii interesariuszy. Celem artykułu było przedstawienie sposobu budowy karty odpowiedzialności dla Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Puławach oraz wykorzystanie tego narzędzia do podejmowani decyzji strategicznych. Wiedza uzyskana w trakcie opracowania karty odpowiedzialności na temat wkładów i zachęt stosowanych wobec interesariuszy oraz analiza Vestera przyczynić się mogą do uzyskania trwałej przewagi konkurencyjnej.
    Źródło:
    Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu; 2017, 472; 89-98
    1899-3192
    Pojawia się w:
    Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Podmiotowe i ustawodawcze elementy przestępstwa wandalizmu: pojęcie i charakterystyka
    Autorzy:
    Pilat, Sofia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/45239467.pdf
    Data publikacji:
    2022-04-28
    Wydawca:
    Akademia Policji w Szczytnie
    Tematy:
    podmiot
    osoba fizyczna
    odpowiedzialność
    brak odpowiedzialności
    wiek
    strona podmiotowa
    motyw przestępstwa
    cel przestępstwa
    wina
    zamiar
    Opis:
    W doktrynie prawa karnego podmiot przestępstwa oraz jego znamiona podmiotowe uważa się za elementy niezbędne, przyrodzone i absolutnie konieczne dla zaistnienia przestępstwa. Podmiot przestępstwa definiuje się jako osobę, która działaniem lub zaniechaniem popełniła pewien czyn zabroniony przez prawo i ponosi karną odpowiedzialność za to, czego się dopuściła. Liczne prace naukowe poświęcone są podmiotowej stronie przestępstwa i jej cechom indywidualnym.
    Źródło:
    Przegląd Policyjny; 2022, 145(1); 20-30
    0867-5708
    Pojawia się w:
    Przegląd Policyjny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Философия как палимпсест. Левинас и Достоевский
    Philosophy as a palimpsest. Emmanuel Lévinas and Dostoevsky
    Filozofia jako palimpsest. Emmanuel Lévinas i Dostojewski
    Autorzy:
    Cymborska-Leboda, Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20311810.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Палимпсест
    Достоевский
    Библия
    ценностная иерархия
    Другой
    «Я» в аккузативе
    этический субъект
    этика ответственности
    palimpsest
    Lévinas
    Dostojewski
    Biblia
    hierarchia wartości
    Inny
    „ja” w akkuzativie
    podmiot etyczny
    etyka odpowiedzialności
    Dostoevsky
    The Bible
    a hierarchy of values
    the Other
    “I” in the accusative
    the ethical subject
    ethics of the responsibility
    Opis:
    The aim of the present article is to examine Levinas’ texts with the intention of showing and verifying the realization of his idea of philosophizing as “deciphering of what has been hidden in palimpsest writing” (écriture). I discuss Dostoevsky’s verbal and semantic layer (“word-sense”) present in Levinas’ palimpsest discourse. I offer an insight into the function of many of Dostoevsky’s concepts, such as the notion of “insatiable co-suffering” with another human being, the dogma about the accountability of “everything and everybody”, negative (see the many aspects of the “Cain’s answer” connected with the question of human reliance on himself only and a total lack of restraint) and positive formulas in relation with the Other, resulting in defining one’s personality (by means of communion with Thou, love for one’s neighbor and the effort to make one’s image beautiful in the moral sense) that have been found in the pages of Levinas’ writings. I show the means by which Dostoevsky’s polyvalent formulas, correlated with The Bible and its heavily charged with meaning position (The Book of Genesis, The Book of Isaiah, The Gospel of St. Matthew, and others), get semantically enriched and absorbed, as key components, by Levinas’ philosophical thinking and his hierarchy of values. I discuss the extent to which they determine his conceptualization of “subjectivity of ethical subject”: the concept of “I” in the accusative (“me voici”), the “I” summoned to be responsible “for everything and for all men”, to be a “guardian of one’s brother” on one’s way to “being-in-God”. In the article I also focus on the productivity and significance of Levinas’ methodological stance, which determines his philosophical hermeneutics and the palimpsest character of his discourse, i.e. their being orientated towards: 1) continuation and preservation of the “ancient”, original sense and its creative growth in a new “ideological environment”, 2) disclosing interrelation between “truth” and the philosophical method of emphasis and sublimation; this allows one to explain an important role of rhetorical figures and the increasing repetitiveness of topoi of thought in Levinas’ discourse, which come from/send one thinking of Dostoevsky (as well as of myth, Shakespeare and others), but approach a new level of knowledge and understanding.
    В статье исследуется корпус текстов Левинаса с целью указать и верифицировать осуществление его «авторской» идеи о философствовании как «дешифровке запрятанного в палимпсесте писания» [écriture]. Рассматривается функция словесного и смыслового слоя («словосмысла») Достоевского в палимпсестном дискурсе философа — многократные примеры присутствия формул/идеологем писателя: понятия «ненасытимого сострадания» к другому человеку, догмата о виновности «всех за все и за всех», отрицательных (многоаспектная интерпретация «Каинова ответа», связанного с вопросом о человеческой самодостаточности и дерзком своеволии) и положительных формул отношения к Другому, и, тем самым, самоопределения личности (через причастность к Ты, любовь к ближнему и усилие сделать свой образ «благолепным»). Указывается, каким образом поливалентные формулы Достоевского, соотносимые с Библией и ее смысловой позицией (с книгой Бытия, Исаи, Евангелием от Матвея и др.), семантически обогащенные, в качестве ключевых составляющих, встраиваются в философское мышление Левинаса и его ценностную иерархию; в какой степени они определяют его концептуализацию «субъективности этического субъекта»: концепт «я» в аккузативе («me voici»), «я» призванного к ответственности «за все и за всех», — к тому, чтобы быть сторожем брата своего, в своем «к-Богу-бытии». Выявляется продуктивность и значимость методологической установки Левинаса, определяющей его философскую герменевтику и палимпсестность дискурса, т.е. ориентацию на 1) преемственность и сохранность «древнего», изначального смысла и его творческое взращивание в новой «идеологической среде»; 2) обнаружение взаимосвязи «истины» и философского метода, каким полагается эмфаз и сублимация; это объясняет значимую роль риторических фигур и возвышающей повторности топосов мысли в дискурсе Левинаса, восходящих/отсылающих к Достоевскому (также к мифу, Шекспиру и др.), но возводимых на новую ступень познания и понимания.
    Przedmiotem badań w prezentowanym studium uczyniono korpus tekstów Lévinasa, by poddać namysłowi i weryfikacji jego koncept filozofowania jako „deszyfrowania tego, co zostało ukryte w palimpseście Pisma (écriture)”. Rozważania miały na celu udowodnienie, że konstytutywną warstwę palimpsestowej struktury dzieł Lévinasa stanowi „tekst Dostojewskiego”: powtarzające się i eksplikowane cytaty, jawne i ukryte odniesienia do „myślisłów”/formuł pisarza. Są to między innymi: pojęcie „nienasyconego współczucia” wobec Drugiego, dogmat o „winie każdego za wszystko i wszystkich”, negatywne i pozytywne formuły relacji z Innym (wielokrotnie ponawiana interpretacja sensu „odpowiedzi Kaina”, koncept miłości bliźniego i in.) i samookreślenia osoby ludzkiej. Przeprowadzona analiza wykazała, że uobecnione i kluczowe u Lévinasa koncepty Dostojewskiego, skonfrontowane z Biblią (Księga Rodzaju, Izajasza, Ewangelia według św. Mateusza) i poddane „uwznioślającej” transformacji stają się istotnym składnikiem aksjologicznego i etycznego myślenia filozofa, określając jego pojmowanie podmiotowości człowieka – podmiotu etycznego (koncepcję „ja” w akkuzatiwie, me voici) w jego powołaniu do odpowiedzialności za bliźniego; do tego, by być „stróżem brata swego” w swoim „byciu-ku-Bogu”. Ujawniono produktywność metodologicznej strategii Lévinasa, odzwierciedlonej w jego hermeneutyce filozoficznej i palimpsestowości dyskursu, a więc orientacji: 1) na przenoszenie sensu źródłowego, „pradawnego” i jego twórcze rozkrzewianie w nowej sytuacji ideologicznej; 2) na współdziałanie „prawdy” i „metody”, wyrażanej za pomocą pojęć sublimacji i emfazy; wyjaśniono tym samym rolę i znaczenie figur retorycznych oraz hiperbolicznych powtórzeń w dyskursie filozofa, zwłaszcza tych, które odsyłając do formuł Dostojewskiego (także do mitu, Szekspira i in.) i poszerzając ich pole semantyczne, wznoszą ich sens na wyższy poziom poznania i rozumienia.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2023, 2 (182); 29-52
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies