Temat: piano - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Wątki melancholijne w twórczości Paula Verlaine’a i Ireny Wieniawskiej (na przykładzie Crépuscule du soir mystique)
The melancholic trends in works by Paul Verlaine and Irena Wieniawska (based on Crépuscule du soir mystique)
Autorzy:: Al-Araj, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/32304168.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Fundacja PSC
Tematy:: melancholy
19th-century French poetry
symbolism
song for voice and piano
Opis:: The aim of this article is to present the possibility of adapting the category of melancholy to the analysis of the word (poetic) and musical works. In the first part, different definitions of melancholy created by philosophers and cultural researchers are taken into consideration. Then I try to interpret the word and musical layers of the poem (and the song) called Crépuscule du soir mystique in the light of solutions typical for melancholic moods. In the last part of the article, I propose to extract a separate expressive category, which will be helpful to analyze pieces from the circle of symbolism in particular.
Źródło:: Alcumena. Pismo Interdyscyplinarne; 2023, 3(15); 5-17
2719-9851
Pojawia się w:: Alcumena. Pismo Interdyscyplinarne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Kadencje Wandy Landowskiej do Koncertu fortepianowego d-moll KV 466 W.A. Mozarta w perspektywie porównawczej
Wanda Landowska’s cadenzas for W.A. Mozart’s Piano concerto in d minor KV 466 from a comparative perspective
Autorzy:: BABULEWICZ, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/454005.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie. Wydawnictwo Uczelniane
Tematy:: Wolfgang Amadeusz Mozart
Wanda Landowska
koncert fortepianowy
kadencje do koncertów fortepianowych
Wolfgang Amadeusz. Mozart
piano concerto
cadenzas in piano concertos
Opis:: Wanda Landowska, wybitna interpretatorka muzyki dawnej, pedagog, w młodości swą przyszłość wiązała z karierą kompozytorską. Na dorobek artystki składają się utwory fortepianowe i pieśni, spora liczba dzieł kameralnych oraz kadencje do szeregu koncertów, które osobiście wykonywała. Wanda Landowska skomponowała kadencje do koncertów na instrumenty klawiszowe trzech kompozytorów: G.F. Haendla, J. Haydna i W.A. Mozarta. Nie są to kompozycje o charakterze popisowym – należą one do odmiany nazywanej w piśmiennictwie niemieckim „kadencją dokomponowaną”. Każda z nich to rodzaj erudycyjnego komentarza na temat stylu danego koncertu. Kadencje te są zaawansowane pod względem użycia technik kompozytorskich, a w szczególności – bliskiej Landowskiej – sztuki kontrapunktu. Zdradzają też głęboką wiedzę historycznomuzyczną klawesynistki oraz jej rozeznanie w środkach kompozytorskich z różnych okresów, choć jednocześnie pozostają zasadniczo zgodne stylistycznie z kompozycjami, do których powstawały. Celem niniejszego szkicu jest zaprezentowanie typowych strategii Landowskiej jako autorki kadencji na przykładzie kadencji do I oraz III części Koncertu fortepianowego d-moll KV 466 W.A. Mozarta. Wybór ten związany jest z jednej strony z faktem, że kadencje te ukazują w sposób reprezentatywny najważniejsze elementy kompozytorskiego metiér artystki, z drugiej zaś z tym, że analizując je, dysponujemy szerokim spektrum porównawczym – Koncert d-moll cieszył się bowiem szczególnie dużym powodzeniem wśród kompozytorów, jeśli chodzi o pisanie kadencji. Analiza porównawcza korpusu źródeł ilustrujących temat umożliwiła ukazanie podobieństw i różnic w odczytaniu Mozartowskiego arcydzieła przez Landowską i przez innych twórców.
Wanda Landowska, who is an outstanding interpreter of early music and educator, intended in her youth to be a composer. She composed piano pieces and songs, a fair number of chamber music pieces and cadenzas for several concertos that she herself performed. Among her cadenzas there are compositions for keyboard concertos of three composers: G.F. Haendel, J. Haydn and W.A. Mozart. They are not examples of virtuoso pieces, but rather belong to the subgenre of cadenza called hinzukomponiert in the German literature. Each of them is a kind of Landowska’s erudite commentary on the style of the original work. What distinguishes them is the presence of advanced compositional techniques, in particular - the counterpoint (the composer’s favorite one). They show the author’s deep knowledge of the history of music and her good understanding of compositional techniques from different periods. At the same time they are substantially in line with the compositions to which they were created. The aim of this article is to present typical strategies of the composer, using as an example cadenzas for only one concerto – Mozart’s Piano concerto in d minor KV 466 (1st and 3rd movement). This choice is associated on the one hand with the fact that they present a variety of elements typical of Landowska’s compositional métier, on the other – many other composers have written cadenzas for this piano masterpiece, which gives us a broad range of comparisons. Thus there is a great opportunity to compare Landowska’s interpretation with the work of others and to show the similarities and differences.
Źródło:: Edukacja Muzyczna; 2015, 10; 11-28
2545-3068
Pojawia się w:: Edukacja Muzyczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Tonality and Neoclassicism in Stravinsky’s Sonata for Piano, Mvt. 2 (1924)
Autorzy:: Ballengee, Christopher
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2122170.pdf
Data publikacji:: 2021-11-01
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Neoclassicism
modernism
20 th century
piano
tonality
Opis:: Igor Stravinsky’s Sonata for Piano is an often overlooked yet important artifact of the composer’s neoclassicism. his treatment of tonality in the second movement is both literally and aurally more conventional than one might first guess. Stravinsky’s reliance on convention points to an ideology of continuity, one that honors the legacy of beethoven and other heroes. In doing so, Stravinsky’s Sonata brings forward old ideas wrought in new ways for a modern era. This essay examines ways of thinking about Stravinsky’s neoclassic style through analysis of the second movement of the Sonata focusing on the use of post-tonal techniques to create surprisingly tonal music.
Źródło:: Interdisciplinary Studies in Musicology; 2021, 21; 9-21
1734-2406
Pojawia się w:: Interdisciplinary Studies in Musicology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: RENZO PIANO. SYNERGIA ARCHITEKTURY I TECHNOLOG II NA PRZYKŁADZIE REALIZACJI THE NEW YORK TIMES BUILDING W NOWYM JORKU
Renzo Piano. Synergy of Architecture and Technology on the Example of New York Times Building in New York
Autorzy:: Banasik-Petri, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/439907.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:: architektura proekologiczna
architektura zrównoważona
zielona architektura
Renzo Piano
The New York Times Building
technologie proekologiczne
współczesna architektura
synergy of architecture and technology
sustainable architecture
green architecture
pro-ecological technologies
contemporary architecture
Opis:: Architektura proekologiczna to aktualny i modny trend, wzmacniany przez politykę zrównoważonego rozwoju oraz ekonomiczne przesłanki rynku nieruchomości. Architekci, aby wdrożyć ekologiczne rozwiązania, proponują wiele ciekawych sposobów, wśród których zauważalne są dwie tendencje. Jedna oparta na wdrożeniach nowoczesnych technologii i druga hołdująca logice i oryginalności myśli inżynierskiej wynikającej z obserwacji natury. Renzo Piano, włoski architekt, laureat Nagrody Pritzkera z 1998 roku w mistrzowski sposób łączy te dwa podejścia tworząc wyjątkową jakość architektury proekologicznej, czego przykładem jest m.in. budynek siedziby gazety “The New York Times” w Nowym Jorku.
Pro-ecological architecture is a current trend, reinforced by the policy of sustainable development and economic premises of real estate. Architects, in order to implement ecological solutions into the design, offer many interesting solutions, among which two tendencies are the most noticeable. The first, based on the usage of new technologies and the second, fostering the logic and originality of engineering thought resulting from the observation of nature. Renzo Piano, an Italian architect and the winner of 1998 Pritzker Prize, masterfully combines these two approaches, thus creating an outstanding and unique quality of ecological architecture. The presented building of The New York Times magazine in New York is an excellent example of this philosophy.
Źródło:: Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula; 2017, 4(54); 94-104
2084-4689
Pojawia się w:: Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Konstruktivismus und Intuition. Eine Analyse von Béla Bartóks Klavierstück Subject and Reflection aus dem Mikrokosmos
Constructivism and Intuition. An Analysis of Béla Bartók’s Piano Piece Subject and Reflection from Mikrokosmos vol. VI
Autorzy:: Beyer, Richard
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1790954.pdf
Data publikacji:: 2020-12-23
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Béla Bartók
Tükrözödés
muzyka fortepianowa
muzyka XX wieku
Subject and Reflection
piano music
20th century music
Opis:: Konstruktywizm i intuicja. Analiza utworu fortepianowego Béli Bartóka Tükröződés z VI tomu zbioru Mikrokosmos Przedmiotem badań jest utwór fortepianowy Béli Bartóka: Tükrözödés z VI tomu zbioru Mikrokosmos. Autor analizując szczegółowo tę kompozycję, dowodzi, iż strukturalizm polifonii zaproponowany przez węgierskiego kompozytora i jej tonalne podłoże mają głębokie podłoże estetyczno-filozoficzne. Bartók poszedł własną drogą kompozytorską, na którą znaczny wpływ miało jego zainteresowanie folklorem. Na jego oryginalny język muzyczny złożyły się m.in. takie czynniki, jak: swobodne operowanie harmoniką, zwięzłość wypowiedzi muzycznej, właściwa melodiom i rytmom ludowym, a obca ekspresyjnej poetyce wykreowanej przez twórców XIX wieku, czy śmiałość w stosowaniu dysonansowych współbrzmień. Konstruktivismus und Intuition. Eine Analyse von Béla Bartóks Klavierstück Subject and Reflection aus dem Mikrokosmos Das Forschungsthema dieses Artikels ist ein Klavierstück von Béla Bartók: Subject and Reflection (Tükrözödés) aus dem 6. Band des Mikrokosmos. Der Komponist beweist, dass der Strukturalismus der Polyphonie und seine tonale Grundlage einen tiefen ästhetisch-philosophischen Grund haben. Bartók ist stilistisch seinen eigenen Weg gegangen, der maßgeblich von seinem Interesse an der Folklore beeinflusst wurde. Seine musikalische Sprache ist durch mehrere Faktoren geprägt, u.a.: freier Umgang mit der Harmonik, Prägnanz des musikalischen Ausdrucks, typisch für Volksmelodien und Volksrhythmen, der expressiven Poetik der Komponisten des 19. Jahrhunderts fremd sind, oder Mut in der Verwendung dissonanter Akkorde.
The subject of research is the piano composition Subject and Reflection from Mikrokosmos (vol. VI) by Béla Bartók. Via a detailed analysis of this work, the author proves that the structuralism of polyphony proposed by the Hungarian composer, as well as its tonal background, has a deep aesthetic and philosophical background. Bartók followed his own creative path, which was significantly influenced by his interest in folklore. His original musical language was based on such factors as original harmonics, a conciseness of musical expression (typical of folk melodies and rhythms, and foreign to the expressive poetics created by the 19th century artists) and the courage to use dissonant chords.
Das Forschungsthema dieses Artikels ist ein Klavierstück von Béla Bartók: Subject and Reflection (Tükrözödés) aus dem 6. Band des Mikrokosmos. Der Komponist beweist, dass der Strukturalismus der Polyphonie und seine tonale Grundlage einen tiefen ästhetisch-philosophischen Grund haben. Bartók ist stilistisch seinen eigenen Weg gegangen, der maßgeblich von seinem Interesse an der Folklore beeinflusst wurde. Seine musikalische Sprache ist durch mehrere Faktoren geprägt, u.a.: freier Umgang mit der Harmonik, Prägnanz des musikalischen Ausdrucks, typisch für Volksmelodien und Volksrhythmen, der expressiven Poetik der Komponisten des 19. Jahrhunderts fremd sind, oder Mut in der Verwendung dissonanter Akkorde.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 12; 137-153
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: „Talenta przyjemne” Izabeli Marii z Lubomirskich Sanguszkowej (1808–1890)
The ‘Pleasing Talents’ of Izabela Maria Sanguszko, née Lubomirska (1808–1890)
Autorzy:: Bieńkowska, Irena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/25806099.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Izabela Maria z Lubomirskich Sanguszkowa
Gumniska
Kraków
patronat muzyczny kobiet
muzykowanie amatorów
opera
muzyka fortepianowa
Izabela Maria Sanguszko, née Lubomirska
women’s musical patronage
amateur music-making
piano music
Opis:: Izabela Maria z Lubomirskich Sanguszkowa była córką Henryka Lubomirskiego (1777–1850) i Teresy z Czartoryskich (1785–1868). Jej ojciec – wychowany przez daleką zamożną krewną Elżbietę z Czartoryskich Lubomirską (1736–1816), jedną z największych patronek sztuki na przełomie XVIII i XIX wieku – znany był za swojego szczególnego zamiłowania do muzyki. Zainteresowanie sprawami muzycznymi, a szczególnie operą, Henryk przekazał córce. Izabela świetnie śpiewała (w Wiedniu pobierała nauk u włoskich mistrzów – słynnego barytona Antonio Tamburiniego (1800–76), a następnie u kompozytora Stefano Pavesi (1779–1850)) i grała na fortepianie. W listach do ojca często komentowała bieżące wydarzenia muzyczne, a w oficynach wydawniczych Wiednia, Paryża, Mediolanu kupowała fragmenty wysłuchanych dzieł (głównie) operowych w opracowaniu na głos i fortepian czy też na cztery ręce. Ślady tych nabytków widać w zachowanych do dziś muzykaliach należących ongiś do Izabeli – w zbiorach Narodowego Zakładu im. Ossolińskich (zbiory sprzed zamążpójścia) i, nieznane do tej pory badaczom, Miejskiej Bibliotece Publicznej w Tarnowie (zbiory Izabeli, jej męża i dzieci). W Przeworsku, w którym Izabela dorastała, miała do dyspozycji przebogatą bibliotekę muzyczną, liczącą blisko 1400 pozycji, inwentarzem której obecnie dysponujemy. Po zamążpójściu nie zaprzestała muzykowania, prowadząc, zachowany do dziś, dzienniczek, zawierający w znacznej części nieznane 32 kompozycje, gromadząc muzykalia, dbając o wykształcenie muzyczne dzieci, wspierając twórczość kompozytorów. Kreowana przez Izabelę aktywność muzyczno-artystyczna w Krakowie i Gumniskach jest istotnym uzupełnieniem obrazu kultury muzycznej XIX-wiecznej Rzeczpospolitej.
Izabela Maria Sanguszko, née Lubomirska, was a daughter of Henryk Lubomirski (1777–1850) and his wife Teresa, née Czartoryska (1785–1868). Izabela’s father had been brought up by a rich distant relative, Elżbieta Lubomirska, née Czartoryska (1736–1816), one of the leading patronesses of art around the turn of the nineteenth century. He was known for his particular fondness of music, and he passed on his interest in this field, particularly in opera, to his daughter. Izabela was an excellent singer, who studied in Vienna with Italian masters: the famous baritone Antonio Tamburini (1800–76), and subsequently the composer Stefano Pavesi (1779–1850). She also played the piano. In letters sent to her father, she frequently commented on musical life. From publishers in Vienna, Paris and Milan, she would also purchase selections (transcriptions for voice and piano or for piano four hands) from works she had heard (mainly operas). Some of those purchases have been preserved in the National Ossoliński Institute in Wrocław (from Izabela’s maiden years) and the Municipal Public Library in Tarnów (items belonging to Izabela, her husband and their children, hitherto unknown to scholars). In Przeworsk, where Izabela grew up, she had at her disposal a vast music library comprising nearly 1400 items, which are fully inventoried. Izabela did not give up music-making after getting married. She kept a diary, preserved to this day, containing 32 compositions, many of them not known from other sources. She collected sheet music and ensured her children received a musical education. She also supported the work of composers. The musical-artistic activity created by Izabela in Kraków and Gumniska represents an important aspect of nineteenth-century musical culture in the territories of partitioned Poland.
Źródło:: Muzyka; 2022, 67, 1; 3-19
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:: Muzyka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: An Accent-Based Approach to Automatic Rendering of Piano Performance: Preliminary Auditory Evaluation
Autorzy:: Bisesi, E.
Parncutt, R.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/177339.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:: piano performance
expression
accents
musical analysis
Director Musices
Opis:: We are exploring the relationship between accents and expression in piano performance. Accents are local events that attract a listener’s attention and are either evident from the score (immanent) or added by the performer (performed). Immanent accents are associated with grouping (phrasing), metre, melody and harmony. In piano music, performed accents involve changes in timing, dynamics, articulation, and pedalling; they vary in amplitude, form, and duration. We analyzed the first eight bars of Chopin Prelude op. 28 n. 6. In a separate study, music theorists had marked grouping, melodic and harmonic accents on the score and estimated the importance (salience) of each. Here, we mathematically modeled timing and dynamics in the prelude in two ways using Director Musices (DM) – a software package for automatic rendering of expressive performance. The first rendering focused on phrasing following existing and tested procedures in DM. The second focused on accents – timing and dynamics in the vicinity of the accents identified by the theorists. In an informal listening test, 10 out of 12 participants (5 of 6 musicians and 5 of 6 non-musicians) preferred the accent-based formulation, and several stated that it had more variation of timing and dynamics from one phrase to the next.
Źródło:: Archives of Acoustics; 2011, 36, 2; 283-296
0137-5075
Pojawia się w:: Archives of Acoustics
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: III Sonata „da camera” na fortepian Romana Bergera w kontekście jego teorii o teorii
Roman Berger’s Sonata No. 3 „da camera” for Piano in the Context of the Composer’s Theory of the Theory
Autorzy:: Błaszkiewicz, Teresa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/943019.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Tematy:: Roman Berger
piano sonata
theory
ntegrum-shape
substance
expression
Opis:: The article attempts to confront Roman Berger’s concepts of music theory, in particular the theory of musical analysis, using one of his works: Sonata No. 3 „da camera” for piano (1971). In its most general aspect, the confrontation focuses on the overriding idea in Berger’s theory, which defines a piece of music as a specific integral combination of shape (form) and movement of substance (musical material), aimed at achieving a desired expressive message. In terms of SHAPE, the sonata builds an image of an integrated, almost concentric musical piece generated from a single structural idea. Its individual levels and stages demonstrate features analogous to the sonata model, both in the composition of the 4-movement cycle, and the generic solutions applied in individual segments. This frame, which accounts for the outermost quality of the work’s structure, is filled with SUBSTANCE, or the musical content, the “movement” of which builds the genre-specific and microformal levels of the development process. The structural idea, or motif, which is the essential element of the substance, is subject to the structural programme, which — pursuant to Berger’s concept of movement of substance — takes various forms, ranging from associative to almost dissociative. Adopting the criterion of the degree of association, three basic form classes are arrived at (A, B, and C). The combinations of the classes, correlated with the agogical norm, determine the formal structure of the sonata. This is how Berger’s concept of inteThe article attempts to confront Roman Berger’s concepts of music theory, in particular the theory of musical analysis, using one of his works: Sonata No. 3 „da camera” for piano (1971). In its most general aspect, the confrontation focuses on the overriding idea in Berger’s theory, which defi nes a piece of music as a specifi c integral combination of shape (form) and movement of substance (musical material), aimed at achieving a desired expressive message. In terms of SHAPE, the sonata builds an image of an integrated, almost concentric musical piece generated from a single structural idea. Its individual levels and stages demonstrate features analogous to the sonata model, both in the composition of the 4-movement cycle, and the generic solutions applied in individual segments. This frame, which accounts for the outermost quality of the work’s structure, is fi lled with SUBSTANCE, or the musical content, the “movement” of which builds the genre-specifi c and microformal levels of the development process. The structural idea, or motif, which is the essential element of the substance, is subject to the structural programme, which — pursuant to Berger’s concept of movement of substance — takes various forms, ranging from associative to almost dissociative. Adopting the criterion of the degree of association, three basic form classes are arrived at (A, B, and C). The combinations of the classes, correlated with the agogical norm, determine the formal structure of the sonata. This is how Berger’s concept of integrity and building the shape through substance is generally carried through. The purpose of the piece, which is its expressive message, is basically determined in the sonata dedication: in memoriam Frico Kafenda (the composer’s teacher and friend). The dedication governs the moods of the music, as well as the distribution and intensity of tensions, coordinated with the genre-essence of the form. On this level, naturally for a musical piece in a sense, the intertextual, symbolic contexts are embedded.grity and building the shape through substance is generally carried through. The purpose of the piece, which is its expressive message, is basically determined in the sonata dedication: in memoriam Frico Kafenda (the composer’s teacher and friend). The dedication governs the moods of the music, as well as the distribution and intensity of tensions, coordinated with the genre-essence of the form. On this level, naturally for a musical piece in a sense, the intertextual, symbolic contexts are embedded.
Źródło:: Aspekty Muzyki; 2011, 1; 35-46
2082-6044
Pojawia się w:: Aspekty Muzyki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Piano practice in music teacher education:
Praktyka fortepianowa w kształceniu nauczycieli muzyki:
Autorzy:: Blum, Reinhard
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2143782.pdf
Data publikacji:: 2022-06-30
Wydawca:: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej
Tematy:: fortepian
pedagogika fortepianu
praktyka fortepianowa
profesjonalizacja
kształcenie nauczycieli muzyki
piano
piano pedagogy
practical piano
professionalisation
music teachers training
Opis:: The aim of this article is to present and to discuss a specific model of self-similar cyclical practical piano learning in music teacher education. For this purpose, a spiral, hierarchical development model based on Bruner (1960/1977) and Kraler & Schratz (2012), didactically specified in Blum (2019), is implemented in the field of piano pedagogy. The findings will be used to infer measures for the teaching of practical piano in the context of initial music teacher education. From this, innovative longer-term perspectives are derived for the specific role and function of the “practical piano” within the framework of the further development and professionalisation of music teacher training.
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie i omówienie specyficznego modelu samopodobieństwa cyklicznej praktycznej nauki gry na fortepianie w kształceniu nauczycieli muzyki. W tym celu do pedagogiki fortepianu wdrożono spiralny, hierarchiczny model rozwoju oparty na ujęciu Brunera (1960/1977) i Kraler & Schratz (2012) a dydaktycznie sprecyzowanego przez Bluma (2019). Wyniki badań zostaną wykorzystane do opracowania środków dla nauczania praktycznego fortepianu w kontekście wstępnego kształcenia nauczycieli muzyki. Z tego wynikają innowacyjne, długoterminowe perspektywy dla specyficznej roli i funkcji „praktycznego fortepianu” w ramach dalszego rozwoju i profesjonalizacji kształcenia nauczycieli muzyki.
Źródło:: Forum Oświatowe; 2022, 34, 1(67); 137-151
0867-0323
2450-3452
Pojawia się w:: Forum Oświatowe
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: „Concerto symphonique pour le piano” [op. 9] Teodora Leszetyckiego w kontekście warsztatu wirtuozowskiego kompozytora
Theodor Leschetizky’s 'Concerto Symphonique pour le piano', Op. 9 in the Context of the Composer’s Virtuosic Playing Technique
Autorzy:: Bogula, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28328338.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: autograf
koncert fortepianowy
koncert symfoniczny
wirtuozeria
wirtuoz
wirtuozowska kadencja
muzyka fortepianowa
Teodor Leszetycki
Theodor Leschetizky
autograph manuscript
piano concerto
symphonic concerto
virtuosity
virtuoso
virtuosic cadenza
piano music
Opis:: Teodor Leszetycki (1830–1915), urodzony w Łańcucie, wykształcony w Wiedniu pod kierunkiem Carla Czernego i Simona Sechtera, znany jest dzisiaj głównie jako wybitny pedagog fortepianu. Swoją muzyczną działalność rozpoczynał jednak przede wszystkim jako pianista oraz kompozytor. Osiągał sukcesy wirtuozowskie, a jego twórczość muzyczna zyskiwała uznanie krytyki. Podobnie jak wielu dziewiętnastowiecznych pianistów, Leszetycki sięgnął po gatunek koncertu fortepianowego i pragnął zapewne być wykonawcą solowych partii tego, jak i innych skomponowanych przez siebie utworów. Analiza wczesnej działalności artystycznej Leszetyckiego i jego młodzieńczego dorobku pozwala dowieść, że osiągał on sukcesy kompozytorskie i wirtuozowskie. Owe sukcesy kompozytora ilustrują artykuły prasowe z lat 40, 50, i 60-tych XIX wieku, a także pierwsze biografie twórcy spisane jeszcze za jego życia. W artykule zaprezentowane zostało jednoczęściowe dzieło Leszetyckiego, prawdopodobnie nigdy przez niego nie wykonany Concerto symphonique pour le piano et l’orchestre c-moll [op. 9] i autograf tejże kompozycji ze zbiorów Biblioteki Kongresu w Waszyngtonie (US-Wc ML96.L4678 no. 1 Case). Niniejsze rozważania prowadzą do odpowiedzi na pytanie dlaczego utwór prawdopodobnie nigdy nie trafił do repertuaru koncertowego samego twórcy lub kogoś z grona jego wybitnych uczniów, a jego premiera odbyła się dopiero w XXI wieku, tj. w 1977 r. w Stanach Zjednoczonych.
Theodor Leschetizky (1830–1915), born in Łańcut, a pupil of Carl Czerny and Simon Sechter in Vienna, is known today primarily as an eminent piano teacher, but he began his musical career first and foremost as a pianist and composer. He notched up successes as a virtuoso, and his own music won critical acclaim. Like many other nineteenth-century pianists, Leschetizky wrote piano concertos, most likely with himself in mind as the performer of the solo parts. Analysis of Leschetizky’s early output and artistic activity, as described in press articles from the 1840s, 50s and 60s and in his early biographies (written during his lifetime), proves that he was successful both as a composer and a virtuoso. This article is devoted to Leschetizky’s one-movement Concerto symphonique pour le piano et l’orchestre in C minor, Op. 9, which he probably never performed, and to the autograph manuscript of this work, now held in the Library of Congress in Washington (US-Wc ML96.L4678 no. 1 Case). I investigate why this piece probably never entered the concert repertoire of its composer or any of his eminent pupils, and was only given its first performance in the twentieth century – in 1977, in the US.
Źródło:: Muzyka; 2020, 65, 4; 20-39
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:: Muzyka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Joseph Woelfl1 – życie i działalność artystyczna
Joseph Woelfl – Life and Artistic Activity
Autorzy:: Bogula, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/513892.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
Tematy:: Joseph Woelfl
Piano
Virtuosity
brillant style
Salzburg
Vienna
Warsaw
Paris
London
Opis:: The present article constitutes an introduction to the artistic profile of Austrian composer and piano virtuoso Joseph Woelfl. This forgotten creative personality left an artistic legacy of instrumental music, stage works, numerous orchestral compositions, piano concertos, a concerto for piano and violin, and a chamber concerto. Beyond this, he wrote numerous other chamber works scored for various ensembles; but above all, he created an array of works for solo piano or two pianos, as well as piano pieces of pedagogical character. The artist was born on 24 December 1773 in Salzburg, where he began his musical education. In 1790, he left his hometown of Salzburg and, probably following in Wolfgang Amadeus Mozart’s footsteps, set out for Vienna. He did not remain there long, however, because in 1791, he was accepted for service to Prince Michał Kleofas Ogiński in Warsaw. The pianist-composer returned to Vienna probably ca 1795. He set out on his next conquest of European cities in 1799. This period of tours lasted until 1801. At this time he visited, among other cities, Prague, Leipzig, Berlin, Hamburg and Dresden. In 1801, he arrived in Paris, where he spent the next four years of his life. In 1805, he left the French capital and set out for London, where he remained until his death. He passed away on 21 May 1812. In his intensive artistic career, Joseph Woelfl devoted himself mainly to piano performance and composition; beyond this, he also engaged in ped¬agogical activity. His abundant artistic output is nearly forgotten today, so it is worthwhile to remind a broader audience of this distinguished figure.
Źródło:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2018, 2(37); 27-61
2956-4107
2353-7094
Pojawia się w:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Joseph Woelfl1—Life and Artistic Activity
Autorzy:: Bogula, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/513862.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
Tematy:: Joseph Woelfl
piano
virtuosity
brillant style
Salzburg
Vienna
Warsaw
Paris
London
Opis:: The present article constitutes an introduction to the artistic profile of Austrian composer and piano virtuoso Joseph Woelfl. This forgotten creative personality left an artistic legacy of instrumental music, stage works, numerous orchestral compositions, piano concertos, a concerto for piano and violin, and a chamber concerto. Beyond this, he wrote numerous other chamber works scored for various ensembles; but above all, he created an array of works for solo piano or two pianos, as well as piano pieces of pedagogical character. The artist was born on 24 December 1773 in Salzburg, where he began his musical education. In 1790, he left his hometown of Salzburg and, probably following in Wolfgang Amadeus Mozart’s footsteps, set out for Vienna. He did not remain there long, however, because in 1791, he was accepted for service to Prince Michał Kleofas Ogiński in Warsaw. The pianist-composer returned to Vienna probably ca 1795. He set out on his next conquest of European cities in 1799. This period of tours lasted until 1801. At this time he visited, among other cities, Prague, Leipzig, Berlin, Hamburg and Dresden. In 1801, he arrived in Paris, where he spent the next four years of his life. In 1805, he left the French capital and set out for London, where he remained until his death. He passed away on 21 May 1812. In his intensive artistic career, Joseph Woelfl devoted himself mainly to piano performance and composition; beyond this, he also engaged in pedagogical activity. His abundant artistic output is nearly forgotten today, so it is worthwhile to remind a broader audience of this distinguished figure.
Źródło:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2018, 2(37) Eng; 27-62
2956-4107
2353-7094
Pojawia się w:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Polski epizod w działalności artystycznej pianisty i kompozytora Josepha Woelfla
Polish episode in artistic activity and output of pianist and composer Joseph Woelfl
Autorzy:: Bogula, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/514073.pdf
Data publikacji:: 2015-07-01
Wydawca:: Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
Tematy:: Joseph Woelfl
Michał Kleofas Ogiński
polonaise
piano concerto
pianist
Opis:: Joseph Woelfl, an Austrian pianist and composer, was born on 24th December 1773 in Salzburg, where he began his musical education. In 1790 he left his hometown for Vienna, most probably following Wolfgang Amadeus Mozart. He can't have stayed there long as in 1791 he was admitted for service at Prince Michał Kleofas Ogiński's estate, where he spent about fifteen months. Prince Ogiński is remembered in the history of music mainly as the master of the stylised polonaise. The short cooperation with Woelfl bore fruit in their artistic activities, as Prince Ogiński created his first stylised polonaises during that time. Similarly, Woelfl was inspired by Polish surroundings. During his stay in Warsaw he created Polonaise, which became part of his sonata, marked as Fw 7 by Margit Haider-Dechant in the Joseph Woelfl. Verzeichnis seiner Werke, which was probably performed during a public concert in the capital of the Polish-Lithuanian Commonwealth in 1792. The Polish dance must have made a great impression on the Austrian composer, as Polonaise in the form of a rondo reappeared in his musical output in the third movement of Piano Concerto No.1 op. 20, published in Paris nearly ten years later. Neither Joseph Woelfl nor above mentioned Piano Concerto op. 20 are currently popular in Poland. Thus, I would like to have a closer look at the piece, paying particular attention of the third movement Rondo a la Polonaise and at the same time referring to the mutual inspirations of the Austrian and Prince Michał Kleofas Ogiński.
Źródło:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2015, 2(25); 4-14
2956-4107
2353-7094
Pojawia się w:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Wokół „I koncertu fortepianowego h-moll” op. 79 Raoula Koczalskiego. Geneza i źródła
Concerning Raoul Koczalski’s ‘Piano Concerto in B Minor’ No. 1, Op. 79. Sources and Origin
Autorzy:: Bogula-Gniazdowska, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/24298360.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Raoul Koczalski
koncert fortepianowy
źródła
autograf
rękopis
Koncert fortepianowy h-moll op. 79
wirtuoz
muzyka XIX wieku
muzyka fortepianowa
piano concerto
sources
autograph
manuscript
piano music
Piano Concerto in B Minor, Op. 79
virtuoso
nineteenth-century music
Opis:: Raoul Koczalski, polski pianista i kompozytor, uczeń Karola Mikulego (wychowanka samego Chopina), zasłynął przede wszystkim jako wirtuoz fortepianu, znakomity wykonawca dzieł Fryderyka Chopina. Mniej znany jest dzisiaj jego dorobek kompozytorski. Tymczasem Koczalski jest autorem bogatej twórczości, obejmującej dzieła różnych gatunków, w tym twórczość fortepianową, symfoniczną, a nawet operową. Jest także autorem aż 6 koncertów fortepianowych, z których najmniej wiadomo było dotąd o jego pierwszym dziele w tym gatunku, Koncercie fortepianowym h-moll op. 79. Artykuł stanowi prezentację praktycznie pomijanego dotąd w omówieniach na temat twórczości Raoula Koczalskiego, nigdy niepublikowanego I koncertu fortepianowego h-moll op. 79. Zawiera krótkie przedstawienie genezy dzieła w dorobku pianisty i kompozytora, refleksję nad rozwojem jego twórczości kompozytorskiej w kontekście stosunkowo krótkotrwałej edukacji artystycznej, w końcu opisuje mało znane, a niezwykle bogate materiały źródłowe tej kompozycji znajdujących się w zbiorach Staatliches Institut für Musikforschung w Berlinie. Na podstawie tych źródeł umiejscawia koncert w dorobku kompozytorskim Koczalskiego oraz umożliwia jego datowanie.
Polish pianist-composer Raoul Koczalski, a pupil of Karol Mikuli (who was taught by Fryderyk Chopin), was renowned first and foremost as a piano virtuoso, an excellent interpreter of the works of Chopin. His rich output as a composer is less widely known today, though he wrote compositions in many genres, including piano, symphonic and even operatic works. He composed as many as six piano concertos, the first of which, the Piano Concerto in B minor, Op. 79, is the least known. This article presents Koczalski’s unpublished opus 79, hitherto practically ignored in discussions of his oeuvre. A brief outline of this work’s origins within Koczalski’s output as a pianist and composer is followed by reflection on the development of his compositional work in the context of his relatively short musical education, and the article concludes with a description of the little-known but abundant source materials of this composition held in Berlin’s Staatliches Institut für Musikforschung. Those sources make it possible to date the Concerto and place it within Koczalski’s oeuvre.
Źródło:: Muzyka; 2023, 68, 4; 38-52
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:: Muzyka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Wybrane polskie podręczniki do nauki gry na fortepianie z I poł. XIX wieku a perspektywa społecznej historii muzyki
Selected Polish Handbooks of Piano Playing from the First Half of the Nineteenth Century in the Context of the Social History of Music
Autorzy:: Bruliński, Michał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28328339.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: podręczniki do gry na fortepianie
szkoła gry na fortepianie
fortepian
pianistyka
edukacja muzyczna
Karol Kurpiński
Igancy Platon Kozłowski
Franciszek Mirecki
Antoni Sokulski
Jan Nowiński
Igancy Feliks Dobrzyński
Józef Nowakowski
Józef Sikorski
Fryderyk Chopin
Józef Elsner
handbooks of piano playing
piano schools
piano
Ignacy Platon Kozłowski
Ignacy Feliks Dobrzyński
Frederic Chopin
pianism
music education
Opis:: W niniejszym eseju autor podjął refleksję nad możliwością wykorzystania polskich podręczników i szkół do gry na fortepianie w badaniach nad społeczną historią instrumentu sensu stricto i sensu largo. W pierwszej części pracy dokonany został syntetyczny przeglądu skromnej literatury przedmiotu. Została również szkicowo scharakteryzowana rola fortepianu w kulturze polskiej dziewiętnastego stulecia. Następnie autor krótko opisał system kształcenia pianistycznego na ziemiach polskich w pierwszych dziesięcioleciach XIX wieku, który opierał się na trzech podstawowych filarach: edukacji instytucjonalnej, metrach oraz podręcznikach do gry na instrumencie. W kolejnej części artykułu przeprowadzona została interdyscyplinarna analiza wybranych polskich szkół gry na fortepianie z I poł. XIX wieku (Karol Kurpiński – Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord, 1818 r.; Ignacy Platon Kozłowski – Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano, 1832 r.; Jan Nowiński – Nowa szkoła na fortepian, 1839 r.; Józef Nowakowski – Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów, 1840 r.; Ignacy Feliks Dobrzyński – Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom, 1842). Autor skupił uwagę przede wszystkim na narracyjnych ustępach materiału źródłowego. Dokonanie powyższego zestawienia umożliwiło stworzenie modelowego schematu formy podręcznika do gry na fortepianie w badanym okresie. Uzyskane dane osadzone zostały w kontekście aktualnej wiedzy o fenomenie fortepianu, rekonstruowanej przede wszystkim na fundamencie źródeł prasowych, epistolograficznych, pamiętnikarskich i beletrystycznych. W ramach wniosków końcowych autor przedstawił kilka obserwacji związanych ze społecznym obrazem fortepianu na ziemiach polskich w pierwszej połowie XIX wieku oraz dynamiką jego zmian, a także z modelami edukacji muzycznej oraz zewnętrznymi i wewnętrznymi fluktuacjami ówczesnego polskiego świata pianistycznego.
In this article, I analyse the possibility of using Polish handbooks and schools of piano playing as sources for research into the social history of that instrument, in the strict and the broad sense. The first part of the article consists of a synthesising survey of the rather scant subject literature and an outline of the role of the piano in nineteenth-century Polish culture. I then briefly describe the system of piano teaching in Polish lands during the early decades of the nineteenth century (under the Partitions), which was based on three main pillars: institutional education, private lessons (metra) and handbooks of piano playing. This is followed by an interdisciplinary analysis of selected Polish piano schools from the first half of the nineteenth century (Karol Kurpiński’s Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord (‘A systematic presentation of the principles of music for the clavichord’), 1818; Ignacy Platon Kozłowski’s Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano (‘A school of theory and practice for the pianoforte’), 1832; Jan Nowiński’s Nowa szkoła na fortepian (‘A new school for the piano’), 1839; Józef Nowakowski’s Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów (‘A school for the piano after the leading authors’), 1840; Ignacy Feliks Dobrzyński’s Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom (‘A school for the piano dedicated to my compatriots’), 1842). I focus mainly on the narrative sections of the source materials. This survey made it possible for me to reconstruct the model structure of a piano handbook during the period under discussion. I study this information in the context of our current knowledge about the phenomenon of the piano, as represented in the press, correspondence, memoirs and fiction. I conclude my paper with a few observations concerning the social aspects of the piano in Polish lands during the first half of the nineteenth century and the evolution of those aspects, as well as models of musical education and the external and internal fluctuations of Polish pianism at that time.
Źródło:: Muzyka; 2020, 65, 4; 40-68
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:: Muzyka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "piano" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język