Temat: performatywność - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Комунікативна стратегія самопрезентації в українському президентському дискурсі (на матеріалі інавгураційних промов)
Komunikacyjna strategia autoprezentacji w ukraińskim dyskursie prezydenckim (na podstawie przemówień inauguracyjnych)
Communicative strategy of self-presentation in Ukrainian presidential discourse (based on the material from inaugural speeches)
Autorzy:: Zawalska, Lubow
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/31343618.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: linguistic pragmatic analysis
performative
communicative tactics
communicative strategy
presidential discourse
lingwistyczna analiza pragmatyczna
performatywność
taktyka komunikacyjna
strategia komunikacyjna
dyskurs prezydencki
Opis:: Artykuł zawiera lingwistyczną analizę komunikacyjnej strategii autoprezentacji w ukraińskim dyskursie prezydenckim. Na podstawie przemówień inauguracyjnych prezydentów Ukrainy przebadane zostają językowe środki reprezentacji jako wytyczne strategii autoprezentacji. Autorka zaproponowała typologię taktyk komunikacyjnych stosowanych w realizacji omawianej strategii komunikacyjnej. Udowodniono, że owa strategia zostaje wdrożona za pomocą następujących taktyk komunikacyjnych: oceniająco-prezentacyjnej, koncepcyjno-prezentacyjnej i programowo-prezentacyjnej. Analizie poddano performatywne akty mowy w przemówieniach inauguracyjnych zawierające wyrazy komisyjne i ekspresyjne. Zidentyfikowano gramatyczne sposoby realizacji strategii autoprezentacji oraz przeanalizowano leksykalne sposoby identyfikacji owej strategii. W ramach każdej taktyki dokonano analizy porównawczej w zakresie środków językowych w wystąpieniach prezydenckich, co pozwoliło wykazać dynamikę leksykonu i użycia środków językowo-pragmatycznych w ukraińskim dyskursie prezydenckim.
The article presents a linguistic pragmatic analysis of the communicative strategy of self- presentation in Ukrainian presidential discourse. Based on material from the inaugural speeches of Ukraine’s presidents, the speech acts and linguistic means of narratives of the self-presentation strategy are distinguished and a typology of communicative tactics of its implementation is proposed. It is proved that the communicative strategy of self-presentation is implemented with the help of com- municative tactics: evaluation-presentational, conceptual-presentational and program-presentational. Performative speech acts in inaugural speeches containing commissives and expressives were analyzed. Grammatical means of implementing the self-presentation strategy were identified and lexical means of identifying the self-presentation strategy were also analyzed. Within each tactic, a comparative analysis of the use of linguistic means in presidential speeches was carried out, which made it pos- sible to demonstrate the dynamics of the lexicon and the use of linguo-pragmatic means in Ukrainian presidential discourse.
Źródło:: Studia Ukrainica Posnaniensia; 2023, 11, 2; 29-40
2300-4754
Pojawia się w:: Studia Ukrainica Posnaniensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Złoty kurz. O jednej metaforze Bolesława Leśmiana
Golden dust. On one of Bolesław Leśmian’s metaphors
Autorzy:: Wojda, Dorota
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1597443.pdf
Data publikacji:: 2016-06-15
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Bolesław Leśmian
metaphor
oxymoron
performativity
gnosticism
alchemy
metafora
oksymoron
performatywność
gnostycyzm
alchemia
Opis:: The topic of this paper is the golden dust metaphor in Bolesław Leśmian’s poems, fairy-tale prose, essays and plays. It is interpreted as one of many variations of the black sun trope, the gnostic and alchemical symbol for the unity of oppositions and for transformation. Analysis of Leśmian’s metaphor leads to the conclusion that his writing corresponds to gnosticism and alchemy. It takes up the concept of material concreteness, nudging the reader to combine oppositions and transmutation. Acting through words, through tropes, reflects the performative status of Leśmian’s creative work.
Źródło:: Przestrzenie Teorii; 2016, 25; 13-40
2450-5765
Pojawia się w:: Przestrzenie Teorii
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Żądanie Antygony. Normy i nienormatywny model rodziny Judith Butler
Antigona’s Claim. Norm and non-normative model of the Judith Butler family
Autorzy:: Lubowicka, Grażyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2127396.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Instytut Pedagogiki. Zakład Historii Edukacji
Tematy:: rodzina
Antygona
performatywność
norma kulturowa
Antigone family
norm
performativity
Opis:: Cel. Problem zdekomponowanej i zróżnicowanej rodziny w ponowoczesności, czy też rodziny poddanej deformacjom i przemieszczeniom, oraz pytanie o to, ku jakiemu modelowi (modelom) może ona zmierzać, stawia Judith Butler w Żądaniu Antygony. Metoda. Interpretacja książki Żądanie Antygony J. Butler w kontekście teorii performatywności. Wyniki i wnioski. Tradycyjny model rodziny oparty na prymacie heteroseksualnej matrycy rodziny i seksualności zostaje przez Butler zdekonstruowany przez demaskację podstawowego dla kultury zakazu homoseksualności, oraz oparty na założeniu, że więzy międzyludzkie są generowane w historycznej przestrzeni społecznej. Butler proponuje nową ontologię pokrewieństwa.
Aim. The problem of a decomposed and diverse family in postmodernity or a family subjected to deformations and displacements, and the question about which model(s) it may be heading, is presented by Judith Butler in Antigone’s Demand. Methods. Interpretation of the book Antigona’s Claim, by Judith Butler. Results. The traditional family model based on the primacy of the heterosexual matrix of family and sexuality is deconstructed by Butler by unmasking the basic prohibition of homosexuality for culture and based on the assumption that interpersonal bonds are generated in a historical social space. Butler proposes a new relationship ontology in which human lust is not governed by the imperative of heterosexuality.
Źródło:: Wychowanie w Rodzinie; 2019, XXI, (2/2019); 373-383
2082-9019
Pojawia się w:: Wychowanie w Rodzinie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Wytwarzanie przestrzeni. Twórczość Piotra Pazińskiego a praktyki codzienności
Opening Up Space. Everyday Life Practices and the Work of Piotr Paziński
Autorzy:: Rosiński, Cezary
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1363763.pdf
Data publikacji:: 2015-07-06
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: subjectivised space
performativity
causality
Piotr Paziński
space
przestrzeń upodmiotowiona
przestrzeń
performatywność
sprawczość
Opis:: Tekst poświęcony twórczości prozatorskiej Piotra Pazińskiego w centrum rozważań umiejscawia performatywną działalność bohaterów, którzy zyskują zdolność wytwarzania przestrzennych sensów, sytuujących się na przecięciu historycznych zaszłości i indywidualnego doświadczenia. Sprawczość postaci zostaje sprzęgnięta z praktykami codzienności w ujęciu Michela de Certeau. Współdziałania bohaterów i przestrzeni rozszerzają kategorię zwrotu performatywnego na sprawczość nie tylko ludzi, lecz także przestrzeni geometrycznej, która – upodmiotowiona – staje się aktywnym uczestnikiem kreowania znaczeń.
The text, concerned with the prose work of Piotr Paziński, focuses on the performative activities of his characters, who acquire the ability to create spatial meanings, situated at the intersection of historical events and individual experience. The causality of character becomes joined with everyday life practices as theorized by Michel de Certeau. The interactivity of characters and space expands the category of the performative turn to include not only the causality of people, but also geometric space, which – acquiring subjectivity – becomes an active participant in the creation of meanings.
Źródło:: Forum Poetyki; 2015, 1; 52-59
2451-1404
Pojawia się w:: Forum Poetyki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Wykorzenienie i osadzenie. Dramat zmiennych granic w polskim teatrze współczesnym
Uprooted and Resettled. The Drama of Variable Borders in The Contemporary Polish Theater
Autorzy:: Dobrowolski, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1182035.pdf
Data publikacji:: 2013-12-02
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: anti-history
postmemory
drama
theatre
performativity
przeciw-historia
postpamięć
dramat
teatr
performatywność
Opis:: Artykuł opisuje zmiany w sposobie prowadzenia dyskursu w polskiej dramaturgii historycznej ostatnich lat na przykładzie tekstów dotyczących Ziem Odzyskanych. Od niedawnabohaterami spektakli stają się osoby pozostawione na marginesie wielkiej historii. To Niemcy wysiedlani z terenów zajętych przez Polskę, ale także ludność ze Wschodu przesiedlana na te ziemie. Teatr przekazujący doświadczenia wykorzenionych i osadzonych, dając im szansę mówienia własnym głosem, pozwala przełamać „historyczną amnezję” grup wykluczanych i pozbawionych przeszłości. Otwiera tak postkolonialną perspektywę widzenia rodzimej historii. Omówione w artykule teksty i przedstawienia to Niech żyje wojna! Pawła Demirskiego, Transfer! Jana Klaty i wyreżyserowana przez Marcina Libera inscenizacja dramatu Trash Story Magdy Fertacz.
The article describes the changes in discourse in recent Polish historical plays on the basis of texts about the Recovered Territories. The characters in the play are the people left on the margins of great history: the Germans deported from the territories of pre-war Germany that became part of Poland after World War II and the people from the East resettled by the authorities to this land. The theatre that transfers the experience of the uprooted and the resettled gives them the opportunity to speak with their own voice. The theatre breaks the „historical amnesia” of those who used to be excluded and voiceless. It opens a new, postcolonial perspective on Polish history. The discussed texts and plays are Paweł Demirski’s Niech żyje wojna! (Long live the war!), Transfer! by Jan Klata and Marcin Liber’s staging of Trash Story written by Magda Fertacz.
Źródło:: Porównania; 2013, 13; 225-237
1733-165X
Pojawia się w:: Porównania
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Węzeł i supeł: Od metaforyzacji do materioforyzacji dyskursów teoretycznych
Knot/Knot*: From Metaphorization to Matterphorization of Academic Discourses
Autorzy:: Ryba, Filip
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/29432271.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: metafora
materiofora
węzeł/supeł
nowy materializm
performatywność
metaphor
matterphor
knot
new materialism
performativity
Opis:: Artykuł stanowi próbę krytycznej refleksji nad metaforyzacją współczesnych dyskursów teoretycznych na przykładzie metafory knot. Autor obrazuje jej performatywność, rozpisując skonwencjonalizowaną metaforę węzła gordyjskiego na figury węzła, supła i pętli, za którymi kryją się odmienne wizje rzeczywistości i odmienne logiki jej problematyzacji i konceptualizacji. Przywołuje przykłady tekstów naukowych (Dipesha Chakrabarty’ego, Donny Haraway oraz Elaine Gan i Anny Tsing), w których knot i wpisane w tę metaforę epistemologiczne pytania odgrywają istotną rolę. Pokazuje także konsekwencje lektury onto-epistemologicznych projektów naukowych przez pryzmat logiki węzła, którą dostrzega w teorii aktora-sieci Brunona Latoura, i logiki supła, którą widzi ontologii zorientowanej na przedmiot Grahama Harmana. Biorąc pod uwagę rolę, jaką we współczesnych dyskursach naukowych odgrywa materialność, autor postuluje wprowadzenie do polskiej humanistyki terminu materiofora (matterphor) zaproponowanego przez Lowella Duckerta i rozwijanego w różnych nurtach humanistyki środowiskowej. Potencjał nowego terminu widzi w tym, że można dzięki niemu połączyć myślenie o performatywności języka i performatywności materii w taki sposób, by w naukowych systemach konceptualizowania rzeczywistości nie zacierać emergentnego i przygodnego charakteru świata.
This article attempts a critical reflection on the metaphorization of contemporary theoretical discourses, using the example of the metaphor of the knot. The author demonstrates its performativity by dissecting the conventionalized metaphor of the Gordian knot into figures of knot (tied deliberately), knot* (tangled accidentally) and loop, which entail different visions of reality and different logics of its problematisation and conceptualisation. He refers to examples of academic texts (Dipesh Chakrabarty, Donna Haraway, and Elaine Gan and Anna Tsing) in which the knot and the epistemological questions inscribed in this metaphor play an important role. He also shows the implications of reading onto-epistemological projects through the logic of the knot, which he sees in Bruno Latour’s actor-network theory, and the logic of the knot*, which he sees in Graham Harman’s object-oriented ontology. Given the significance of materiality in contemporary academic discourses, the author postulates that the term matterphor, as proposed by Lowell Duckert and developed in various currents of environmental humanities, should be introduced into Polish discourse. He believes that the potential of the new term lies in the fact that it makes it possible to combine the performativity of language and the performativity of matter so as not to efface the emergent and contingent character of the world from academic systems of conceptualising reality.
Źródło:: Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 4; 85-104
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:: Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Ultramobilność
Ultramobility
Autorzy:: Pieniążek, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/51532061.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:: narration
performativity
education
ultramobility
literature
experience
narracja
performatywność
edukacja
ultramobilność
literatura
doświadczenie
Opis:: W artykule diagnozowane są cechy podmiotu ultramobilnego, rozpoznającego siebie w performatywnych aktach zerwania z narracyjnym ja, z kulturą pansemiotyzmu i logiką kapitałocenu. Ultramobilność okazuje się formą „odginania” przestrzeni kulturowej i odsłaniania za jej konstruktami innej przestrzeni doświadczenia. Ultramobilność wyprowadza podmiot poza systemy nadzoru, anektuje realność, odbiera moc sprawczą generatorom Deepfake i GPT, tworzy performatywnie podtrzymywaną przestrzeń kulturową, enaktywnie dostarcza więcej ontologicznej pewności niż dostępne systemy poznawcze i edukacyjne.
The paper dissects the features of an ultramobile subject, recognizing itself in performative acts of breaking with the narrative self, the culture of pansemioticism, and capitalocene logic. Ultramobility is a form of “bending” cultural space and revealing an alternative space of experience behind cultural constructs. Ultramobility leads the subject beyond surveillance systems, annexes to reality, takes away the causative power of Deepfake and GPT generators, creates a performatively sustained cultural space, and passively provides more ontological certainty than available cognitive and educational systems.
Źródło:: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2023, 15, 3; 17-31
2083-7275
Pojawia się w:: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Types of interactivity versus performativity
Rodzaje interaktywności a performatywność
Autorzy:: Myoo, Sidey
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2041835.pdf
Data publikacji:: 2021-11-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: interactive art
performativity
dialogue
relationality
aesthetic negotiation
sztuka interaktywna
performatywność
dialog
relacyjność
negocjacja
Opis:: The aim of this paper is to show a trend in contemporary art which comes from the development of interactivity, including performativity which is related to it. Interactivity is approached in a methodological manner with a variety of features inherent in the artwork. Therefore, we talk about interactive structure. However, performativity is interpreted as a quality feature related to the progress of the aesthetic experience, e.g. due to the deciphering of the content in the work of art. The two abovementioned processes reveal the subject/object nature of the interaction between viewers and the object of art, which contributes to establishing a dialogical relation and the possibility to start a negotiation process between the recipient and the work of art. This form of dialogue is developed by the specific nature of the interactive structure which has been earlier prepared in the creative process to express the content intended by the artist. This dialogue may be intimate, but it may also refer to highly controversial political or social issues, or include a broadly understood cultural dimension, though such a debate shall always preserve cognitive values.
Celem artykułu jest pokazanie jednego z trendów w sztuce współczesnej wynikającego z rozwoju interaktywności, z uwzględnieniem idącej za tym performatywności. Interaktywność potraktowana jest tu metodologicznie, jako różnorodnie chrakteryzująca dzieła sztuki, przez co mówimy o strukturze interaktywnej, a performatywność traktowana jest jakościowo, jako dotycząca przebiegu doświadczenia estetycznego, np. ze względu na rozpoznanie treści zawartych w danym dziele sztuki. Te dwa wskazane procesy mają pokazać na czym polega podmiotowo-przedmiotowy charakter interakcji z dziełem sztuki, co stwarza sytuację dialogu i możliwość podjęcia wzajemnej negocjacji odbiorcy i dzieła. Dialog ten kształtowany jest specyfiką interaktywnej struktury, przygotowanej w procesie twórczym do ekspresji zamierzonych przez artystkę/artystę treści. Może mieć on osobisty wymiar, ale może również dotyczyć np. gorących spraw politycznych lub społecznych oraz może wiązać się z szeroko rozumianą kulturą, przy czym zawsze dialog ten będzie zachowywał walor poznawczy.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 75-88
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Tożsamość, performatywność, komunikacja – genderowe aspekty autobiografizmu
Identity, performativity, communication – gendered aspects of autobiographism
Autorzy:: Iwasiów, Inga
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1375342.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: autotherapy
gender
experience
performativity
identity
autoterapia
doświadczenie
performatywność
tożsamość
Opis:: W tekście zaprezentowano autobiograficzny trójkąt „przepisany” narzędziami krytyki feministycznej. Jego ramionami są: tożsamość–performans–komunikacja, zmodyfikowane strategie opisane w „oryginalnym” trójkącie Małgorzaty Czermińskiej. Bazowa z punktu widzenia studiów feministycznych była kwestia podmiotowości wspólnotowej, wyrażenia podmiotu kobiecego. Następnie pojawił się element konstrukcji, performowania „ja”. Trzecie ramię trójkąta stanowi pragmatyka komunikacyjna.
The text presents an autobiographical triangle “re-written” with the use of feminist critique tools. The sides of the triangle are: identity, performance and communication – modified strategies described in the “original” triangle by Małgorzata Czermińska. The base, from the perspective of feminist studies, was the question of communal subjectivity, expression of the female subject. Then the element of construction appeared – performativity of “I”. The third side of the triangle constitutes communicative pragmatism.
Źródło:: Autobiografia Literatura Kultura Media; 2014, 2, 1; 7-11
2353-8694
2719-4361
Pojawia się w:: Autobiografia Literatura Kultura Media
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Towards a Radically Relational Post-Grotowskian Performance Paradigm
Ku radykalnie relacyjnemu paradygmatowi performatywności
Autorzy:: Magnat, Virginie
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/26731710.pdf
Data publikacji:: 2023-12-16
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Jerzy Grotowski
Rena Mirecka
indygenne epistemologie
nieantropocentryczna performatywność
relacyjność
Indigenous epistemologies
non-anthropocentric performance
relationality
Opis:: Jerzy Grotowski chose to name his College de France lecture series La „lignee organique” au theatre et dans le rituel (The „Organic Lineage” in Theatre and Ritual), and the author, who attended and documented these final public talks, contends in this article that organicity constitutes a through-line connecting Grotowski’s theatrical and post-theatrical research. The author draws from these talks, as well as from her Grotowski-based training, including her work with Rena Mirecka, and her research collaborations with Indigenous artists and scholars from Turtle Island (North America), including Floyd Favel, who worked with both Grotowski and Mirecka. The author points out that in diverse traditional cultural practices whose role it is to enhance, restore, and sustain balance between human and non-human forms of life, organicity is understood as a living force endowing performative processes with energy, power, and efficacy. The post-Grotowskian performance paradigm envisioned by the author hinges upon a non-anthropocentric perspective informed by the ecological and spiritual dimensions of relationality articulated by several generations of Indigenous scholars. She contends that such a paradigm shift, which challenges artistic practices glorifying human creative agency, can provide a viable alternative to the dominance of (Eurocentric) new materialist/posthumanist theories of non-human agency.
Jerzy Grotowski zatytułował swój cykl wykładów w College de France La „lignée organique" au théâtre et dans le rituel („Linia organiczna” teatrze i rytuale). Autorka, która dokumentowała te ostatnie publiczne wystąpienia, stawia tezę, że organiczność stanowi linię łączącą teatralne i postteatralne badania Grotowskiego. Odwołuje się do tych wykładów i do własnego treningu opartego na praktykach Grotowskiego, w tym do pracy z Reną Mirecką, a także do współpracy badawczej z rdzennymi artystami i badaczami z Turtle Island (Ameryka Północna), między innymi z Floydem Favelem, który praktykował z Grotowskim i z Mirecką. Autorka wskazuje, że w różnorodnych tradycyjnych praktykach kulturowych, których rolą jest wzmacnianie, przywracanie i podtrzymywanie równowagi między ludzkimi i nie-ludzkimi formami życia, organiczność jest rozumiana jako żywa siła nadająca procesom performatywnym energię, moc i skuteczność. Post-Grotowski paradygmat performatywności zaproponowany przez autorkę opiera się na nieantropocentrycznej perspektywie inspirowanej ekologicznym i duchowym wymiarem relacyjności podkreślanym przez kilka pokoleń rdzennych badaczy. Autorka twierdzi, że taka zmiana paradygmatu, która rzuca wyzwanie praktykom artystycznym gloryfikującym ludzką kreatywność, może stanowić realną alternatywę dla dominacji (eurocentrycznych) nowomaterialistycznych i posthumanistycznych teorii nie-ludzkiej sprawczości.
Źródło:: Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 4; 11-31
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:: Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Tom Stoppard’s Science Plays: Metaphor and Experiment
Sztuki naukowe Toma Stopparda: Metafora i eksperyment
Autorzy:: Kačer, Tomáš
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1828301.pdf
Data publikacji:: 2021-03-11
Wydawca:: Akademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej
Tematy:: Tom Stoppard
science play
theatre
metaphor
textuality
performativity
sztuka naukowa
teatr metafora tekstualność performatywność
Opis:: The science play is a well-established genre of dramatic writing in the Englishspeaking theatrical tradition. This paper discusses three full-length science plays by the prominent British playwright Tom Stoppard. These are Hapgood, Arcadia, and The Hard Problem. The plays are based on popular science sources and offer their audience an access to science. After providing a brief history of the science play and the science show, the paper shows that Stoppard develops the dramatic and theatrical traditions by involving science on the textual (giving popularised scientific knowledge in the form of dialogised lectures) and performative levels (demonstrating or illustrating science on stage), primarily to turn it into a metaphor of human behaviour. Hapgood and Arcadia further engage with science on the structural level, thus becoming thought experiments reflecting upon science. The most recent play, The Hard Problem, develops textual and performative strategies related to science but ceases to experiment with the form, leaving more space for the audience to draw ethical conclusions.
Sztuka naukowa to ugruntowany gatunek dramatu w anglojęzycznej tradycji teatralnej. Artykuł omawia trzy sztuki naukowe wybitnego brytyjskiego dramatopisarza Toma Stopparda. Są to Hapgood, Arkadia i The Hard Problem. Oparte są one na źródłach popularnonaukowych, dzięki czemu przystępnie przedstawiają widzom zagadnienia naukowe. Po zaprezentowaniu krótkiej historii sztuki naukowej i pokazu naukowego, artykuł pokazuje, w jaki sposób Stoppard rozwija tradycje dramatyczne i teatralne, angażując naukę na poziomie tekstowym (podając popularną wiedzę naukową w formie dialogowanych wykładów) i performatywnym (demonstrując lub ilustrując naukę na scenie), przede wszystkim po to, by uczynić z niej metaforę ludzkich zachowań. Co więcej, Hapgood i Arkadia podejmują zagadnienia naukowe na poziomie strukturalnym, stając się w ten sposób eksperymentami myślowymi odzwierciedlającymi naukę. Najnowsza sztuka The Hard Problem rozwija strategie tekstowe i performatywne związane z nauką, ale nie eksperymentuje już z formą, pozostawiając widzom więcej miejsca na samodzielne wyciąganie wniosków etycznych.
Źródło:: Świat i Słowo; 2021, 36, 1; 77-89
1731-3317
Pojawia się w:: Świat i Słowo
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: The Performative Narrativity of Biopictures in the Context of Biopower, Biopolitics and a “War of Images” as the examples of Contemporary Clonophobia and Iconophobia
Performatywna narracyjność bioobrazów w kontekście biowładzy, biopolityki i „Wojny obrazów” po 11 września jako przykłady współczesnej klonofobii i ikonofobii
Autorzy:: Chmielecki, Konrad
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1366158.pdf
Data publikacji:: 2020-12-25
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: performativity
narrativity
biopictures
biopolitics
biopower
a War of Images
a War on Terror
iconophobia
clonophobia
performatywność
narracyjność
bioobraz
biopolityka
biowładza
wojna obrazów
wojna z terrorem
ikonofobia
klonofobia
Opis:: The essay attempts to outline the main aspects of visual culture studies as the emergent theoretical formation of the performative narrativity of biopictures in the context of biopower, biopolitics and the “War of Images” as the examples of iconophobia and clonophobia. The subject of the performative narrativity of biopictures has been taken up in a discussion on some main ideas that seem to have been fundamental both for the negative and positive aspects of W.J.T. Mitchell’s agency concept of “visual subjects” in the context of meaning reproduction and iterability. The concept of biopictures also includes notions such as the very idea of an analogy to living forms of organisms, which is a metaphorical relationship, similar in the nature of things to the relation between biological and social bodies. The narrative issues of biopictures are addressed in the scenes where we see the velociraptor with the letters of the DNA code projected onto its skin, in Steven Spielberg’s Jurassic Park (1993), and the anonymous storm troopers who march off to their deaths, in George Lucas’s Star Wars, Episode II: Attack of the Clones (2002). Performative biopictures can be considered as living organisms, thematically referring to visual digital techniques and genetic engineering. Writing on biopictures as the tools of biopower and biopolitics, Mitchell recalls Michel Foucault’s and Giorgio Agamben’s concepts in which biopower and biopolitics have participated in the fundamental process of neoliberal power and creating living beings while exercising control over them. In the paper, the narrative and performative features of image as a “visual subject” have been described in feminist theory, cultural studies (Jacques Lacan, Stuart Hall) and visual culture studies (Nicholas Mirzoeff). The paper contains descriptions of the photo-collage From Dust to DNA by Kevin Clarke and Mikey Flowers, and a mural on the viaduct on the road to Tikrit, depicting Saddam’s clone army. These artworks have been discussed in the context of the “War on Terror,” in which all contemporary terrorism is bioterrorism based on the “suicide metaphor” of an “autoimmune disease” used by Jacques Derrida. The essay concludes with a reference to Mieke Bal’s “close reading” concept, in which performativity is combined with narrativity, as narrators can assign agency to the subject of narration and they embody anxiety over the processes of image making and destroying (iconoclasm).
W tym eseju podjęto próbę nakreślenia głównych zagadnień studiów kultury wizualnej jako wyłaniającej się, formacji teoretycznej performatywnej narracyjności bioobrazów w kontekście biowładzy, biopolityki i „wojny obrazów” jako przykładów ikonofobii oraz klonofobii. Przedmiot performatywnej narracyjności bioobrazów został podjęty w dyskusji nad niektórymi, głównymi ideami, które wydawały się fundamentalne zarówno dla negatywnych, jak i pozytywnych aspektów podmiotowej koncepcji działania „podmiotów wizualnych” W.J.T. Mitchella w kontekście reprodukcji znaczenia i iterowalności. Koncepcja bioobrazów obejmuje również takie pojęcia, jak sama idea analogii do żywych form organizmów, która jest metaforyczną relacją, podobną z natury rzeczy, do relacji między ciałami biologicznymi i społecznymi. Narracyjne kwestie bioobrazów są podejmowane,w scenach, gdzie widzimy welociraptora z literami kodu DNA wyświetlanymi na jego skórze w Jurassic Park Stevena Spielberga (1993) oraz anonimowych Szturmowców, którzy maszerują na śmierć w Star Wars, Episode II: Attack of the Clones (2002). Performatywne bioobrazy można uznać za organizmy żywe, tematycznie odwołujące się do wizualnych technik cyfrowych i inżynierii genetycznej. Mitchell pisząc o bioobrazach jako narzędziach biowładzy i biopolityki, przywołuje koncepcje Michela Foucault i Giorgio Agambena, w których biowładza i biopolityka uczestniczyły w podstawowym procesie neoliberalnej władzyoraz tworzenia żywych istot podczas sprawowania nad nimi kontroli. W tym eseju narracyjnei performatywne cechy obrazu jako „podmiotu wizualnego” zostały opisane w teorii feministycznej, kulturoznawstwie (Jacques Lacan, Stuart Hall) i studiach kultury wizualnej (Nicholas Mirzoeff). Artykuł zawiera opisy kolażu fotograficznego From Dust to DNA Kevina Clarke’a i Mikeya Flowersa i muralu na wiadukcie na drodze do Tikritu, przedstawiającego armię klonów Saddama. Te dzieła sztuki zostały omówione w kontekście „Wojny z Terrorem”, w której wszelki współczesny terroryzm jest bioterroryzmem, opartym na „samobójczej metaforze” „choroby autoimmunologicznej” używanej przez Jacquesa Derridę. Esej kończy się odniesieniem do koncepcji „bliskiego czytania” Mieke Bal, w której performatywność łączy się z narracyjnością, ponieważ narratorzy mogą przypisać działanie podmiotowi narracji i ucieleśniają obawy związane z tworzeniem i niszczeniem obrazów (ikonoklazmem).
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2020, 22; 157-181
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: The Materiality of Poiesis
Materialność poiesis
Autorzy:: Orska, Joanna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1009155.pdf
Data publikacji:: 2019-12-15
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: materialism
poiesis
avant-garde art
philosophy and art
Deleuze and Guattari
percepts
affects
performativity
materializm
sztuka awangardowa
filozofia i sztuka
Deleuze i Guattari
percepty
afekty
performatywność
Opis:: This article attempts to explain the reason behind a secondary division within the Spinozian immanence principle - a principle that occurs, or is construed, within what could be seen (after Deleuze) as the level of practice, and that remains crucial to the so-called posthumanist turn. Posthumanism seems to ascribe an important role to claims and theses that are oriented towards the abolishment of all dichotomies that rupture the existing substance (dichotomies such as form-matter, but also internal-external, subject-object, soul-body, reflection-truth/experience). Interestingly, embracing such a performative perspective - one in which philosophy or theory is something that is „performed” - is only possible when the division between the „immanence of practice” and the „poststructuralist” ideas of literariness or textuality is maintained and emphasised. The reason for this is that the latter has been strongly associated with the centrality of the human being, their language and their intellectual creations (see e.g. Braidotti, Barad). But, as I would like to point out, referring to Deleuze and Guattari themselves, this allegedly poststructuralist framework has been successfully transcended by poststructuralists themselves. Nonetheless, this did not lead them to exclude the art of language - including literature which, seen here as a type of social practice, was among the chief interests of these French philosophers.
W tym szkicu podejmuję próbę wyjaśnienia, dlaczego dochodzi do swego rodzaju wtórnego rozdzielenia Spinozjańskiej zasady immanencji – wydarzającej się czy też konstruowanej na po Deleuzjańsku rozumianej płaszczyźnie praktyki – a przyjmowanej jako teza zasadnicza dla zwrotu posthumanistycznego. W koncepcjach tych zasadniczą rolę odgrywają tezy zmierzające do obalenia wszelkiego rodzaju rozdzierających istniejącą substancję dychotomii (formy-materii, ale i wewnętrzności-zewnętrzności, podmiotu-przedmiotu, duszy-ciała, odbicia-prawdy/doświadczenia). Przyjęcie takiej, performatywnie rozumianej perspektywy „wykonywania” teorii czy filozofii staje się, co ciekawe, możliwe dopiero dzięki zastrzeżeniu rozłączności „immanencji praktyki” z dominującą w ramach zwrotu „poststrukturalistycznego” literackością czy tekstualnością. Ta bowiem sfera kojarzona była jako tradycyjnie umieszczająca w centrum swoich zainteresowań człowieka, jego język i jego wytwory intelektualne (przez np. Braidotti czy Barad). Ta głęboko strukturalistyczna koncepcja została z pozytywnym skutkiem przekroczona – jako pewien typ nowoczesnego, absolutyzującego porządkowania przestrzeni doświadczenia – przez wszystkich właściwie poststrukturalistów, w tym Deleuze’a i Guattariego, którym przede wszystkim poświęcam tej esej. Nie przyczyniło się to jednak do wykluczenia sztuki języka, także literatury, pojmowanej jako rodzaj społecznej praktyki, a co za tym idzie ważnego przedmiotu zainteresowania francuskich filozofów.
Źródło:: Praktyka Teoretyczna; 2019, 34, 4
2081-8130
Pojawia się w:: Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: The body – action – communication: Juliusz Słowackis “Samuel Zborowski”
Ciało — akcja — komunikacja. O „Samuelu Zborowskim” Juliusza Słowackiego
Autorzy:: Żaglewska, Agata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2088195.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:: Literature of Polish Romanticism
Romantic drama
performativity
the body and body language
communication
eroticism
spiritual memory
Juliusz Słowacki (1809– 1849)
„Samuel Zborowski”
Juliusz Słowacki (1809–1849)
performatywność
cielesność
komunikacja
erotyka
pamięć
Źródło:: Ruch Literacki; 2019, 6; 589-612
0035-9602
Pojawia się w:: Ruch Literacki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: The artistic turn in graffiti practice: Szwedzki vs Mona Tusz.
Artystyczny zwrot w graffiti: Szwedzki vs Mona Tusz
Autorzy:: Petri, Jakub
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593957.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: graffiti
street art
murals
aesthetics
performativity
pragmatism
murale
estetyka
performatywność
pragmatyzm
Opis:: Graffiti and street art are related in many aspects. However, in spite of their common origins, and similar techniques and strategies, modern graffiti is usually presented as a genre lacking an artistic factor. The aim of this essay is to show that the separation between graffiti and street art is less warranted than it would appear.
Ruch street artu wyewoluował w dużej mierze z graffiti. Jednakże, w przeciwieństwie do street artu, współczesne graffiti dość powszechnie uznawane jest za dyscyplinę o znikomym potencjale artystycznym. Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie związków pomiędzy tymi dyscyplinami ze szczególnym naciskiem położonym na zaprezentowanie artystycznych wymiarów graffiti.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 371-387
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "performatywność" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język