Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "performance turn," wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    „Time for Revolution / Revollusion”. Awangarda Między Przeszłością a Teraźniejszością, Archiwum a Performansem
    “Time for Revolution / Revollusion. Avant-Garde Between the Past and the Present, Between the Archive and the Performance
    Autorzy:
    Dzierżyc-Horniak, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424627.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    archiwum,
    gorączka archiwalna,
    performens,
    zwrot performatywny,
    performance as research
    archieve,
    archieve fever,
    performance,
    performance turn,
    Opis:
    Tytułowe hasło „Time for Revolution / Revollusion” jest punktem wyjścia do podjęcia rozważań nad reinterpretacją tradycji Wielkiej Awangardy w sztuce współczesnej. W artykule zestawiłam ze sobą wspólny projekt Anny Baumgart i Andrzeja Turowskiego Zdobywcy słońca / Parowóz dziejów (2012) oraz pracę Nasana Tura Time for Revollusion (2008). Kierunek rozważań wyznaczają dwie kategorie: „zwrot historiograficzny” (powiązany z „gorączką archiwalną”) oraz „zwrot performatywny”. Analizuję zatem, jak archiwum – odsłaniając zapomniane historie awangardy – staje się w praktykach artystów przestrzenią performatywną. W efekcie, interesuje mnie to, w jaki sposób artyści zachęcają nas do poddania krytycznej interpretacji tego, w jaki sposób „wykonujemy” rzeczywistość.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2018, 19; 75-84
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kilka uwag o sztuce performance
    A Few Comments About the Performance Art
    Autorzy:
    Dziamski, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424411.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    performance
    zwrot performatywny
    sztuka performance w Polsce
    festiwal sztuki performance
    performatyka
    performative turn
    performance art. in Poland
    performance art festiwal
    performance studies
    Opis:
    Artykuł nawiązuje do wcześniejszych, pionierskich w Polsce, badań dotyczących recepcji sztuki performance w końcu lat siedemdziesiątych. Ostatnio prowadzone badania i pisane krytyki sztuki, tak jak teksty Łukasza Guzka, cytowane tutaj, dowodzą tego, że sztuka performance zmienia się, rozwija, jest żywym zjawiskiem sztuki współczesnej. Młodzi artyści podejmują wyzwanie jakim jest akcja na żywo, zmieniają formy performance (w relacji do tych z lat siedemdziesiątych). Rozwija się performance studies w nowy paradygmat nauki, nie tylko o kulturze i nie tylko w sztuce, ale całości aktywności człowieka w świecie, co znajduje wyraz w badaniach Eriki Fischer-Lichte która opisała „zwrot performatywny.” W ten sposób poprzez performance sztuka wraca do człowieka, do nowoczesnego humanizmu.
    The article refers to earlier, pioneering research on performance in Poland in the late Seventies. Recent research and written art criticism, such as the texts of Łukasz Guzek cited here, prove that performance art is changing, developing, and is a living phenomenon of contemporary art. Young artists take on the challenge of live action, and change performance forms (in relation to those of the Seventies). Performance studies develops into a new paradigm of science, not only about culture and not only in art, but about the whole of human activity in the world, which is reflected in the research of Erika Fischer-Lichte, who described the 'performative turn.' In this way, through performance, art returns to man, to modern humanism.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2019, 21; 9 - 16
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Język Performance
    Language of Performance Art
    Autorzy:
    Jasiński, Bogusław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424695.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    performance
    zwrot performatywny
    performatyka
    język performance
    proces twórczy
    uczestnictwo
    człowieczeństwo
    performative turn
    performance studies
    language of performance art
    creative process
    participation
    humanity
    Opis:
    Od wielu lat toczy się „niemy” spór o to, czym naprawdę jest performance. Napisałem „niemy,” albowiem z jednej strony ostentacyjnie zadaje się pytanie o performance artystom, godząc się jednocześnie na rozkosznie nieodpowiedzialne definicje, tak szerokie, że w ogóle zatraciły sam przedmiot definiowany, z drugiej zaś trwa – równie milczący – terror i szantaż, który przyzwalając dosłownie na wszystko, ustawia tych, którzy nic z tego nie rozumieją, na marginesie – jako ignorantów w sztuce. W obu zatem wypadkach ów spór prowadzi do jednego: milczenia. Nadszedł czas, by je przerwać. Spróbujmy podejść do kwestii performance z należytą uwagą, to znaczy dokładnie tak, jak do każdego innego rodzaju sztuki. Nie wdając się w jałowy spór o definicję samego przedmiotu sztuki, zastosujmy do opisu zjawiska performance aparat teoretyczny semiologii. W takim ujęciu sztuka to swoisty „język”, który „coś” komunikuje „komuś” w określony sposób. Ten punkt wyjścia pozwala nie tylko poddać analizie formę performance, lecz również jego swoistą „gramatykę” wypowiedzi. Pozwoli to nam na bliższe określenie struktury tej szczególnej formy, a to z kolei umożliwi uczenie jej – tak jak każdego innego rodzaju wypowiedzi artystycznej. Rzecz jasna, opanowanie języka tej wypowiedzi nie gwarantuje, że sam komunikat z jego pomocą sformułowany ma sens i jakąkolwiek wartość – dokładnie tak samo jak opanowanie nut nie powoduje, że od razu rodzi się artysta muzyk. Taki punkt wyjścia naszej refleksji na temat performance niewątpliwie otwiera tę problematykę na klasyczne zagadnienia estetyczne: funkcje poznawcze sztuki, ekspresyjne i impresyjne, wreszcie piękna i narracji w sztuce. Musimy mówić o performance, by uchronić go przed nim samym – bo jest on bez wątpienia wielką szansą dla sztuki. Bo zaprawdę, jeśli i tu powtórzymy hasło anything goes, to droga ta prowadzi donikąd.
    For many years there has been a ‘silent’ dispute about what performance really is. I wrote ‘silent,’ because on the one hand the question about performance is obviously asked of artists, while at the same time deliciously irresponsible definitions are agreed, so broad that they have lost sight of the defined object along the way; and on the other, there is - equally silent - terror and blackmail, which literally allows everything, and relegates those who do not understand anything to the margin - as ignorant of art. In both cases, then, this dispute leads to only one thing: silence. The time has come to break this silence. Let us try to approach the issue of performance art with due care – that is, exactly as we would do any other kind of art. Without entering into an idle dispute about the definition of the object of art itself, let us use the theoretical apparatus of semiology to describe the phenomenon of performance: art as a kind of ‘language’ which ‘communicates’ to ‘someone’ in a certain way. This starting point allows us not only to analyse the form of performance, but also its specific ‘grammar’ of expression. This will allow us to define the structure of this particular form more closely, which in turn will enable us to teach it - just like any other type of artistic expression. Of course mastering the language of this form of expression does not guarantee that the message, itself formulated with its help, makes sense or has any value: just as mastering the notes does not mean that one immediately becomes a musician. Such a starting point for our reflection on performance art undoubtedly opens this issue to classic aesthetic concerns: the cognitive functions of art, expression and impressionism, and finally beauty and narrative in art. We need to talk about performance to protect it from itself - because it is undoubtedly a great opportunity for art. Indeed, if we repeat the slogan ‘anything goes’ here, then the road leads nowhere.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2019, 21; 6-7
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Intermediality and performativity in the context of performance art
    Autorzy:
    Bieszczad, Lilianna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593963.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    intermediality
    performativity
    performance art.
    neo-avant-garde
    performative turn
    intermedialność
    performatywność
    sztuka performance’u
    neoawangarda
    zwrot performatywny
    Opis:
    Performance art is one of the most controversial trends of neo-avant-garde and one of the most difficult to characterize. Therefore, this paper will examine two notions which could prove useful in grasping some of its aspects: intermediality and performativity. The former was first used as early as 1911 by Samuel L. Coleridge, and subsequently adopted by Dick Higgins, whereas the latter gained popularity with the proclamation of the performative turn. Intermediality is discussed on the basis of the views of such artists as Dick Higgins and Artur Tajber, while performativity, among others, in the context of the work of young artists presented during the conference titled The Aesthetics of Performative Arts in 2012 in Kraków-Przegorzały.
    Sztuka performansu jest jednym z bardziej kontrowersyjnych nurtów neoawangardowych, a jedocześnie najtrudniej uchwytnym. Dlatego w tekście przeanalizowane zostały dwa pojęcia, które mogą być pomocne w uchwycenia niektórych jej aspektów – intermedialność i performatywność. Pierwsze pojawia się już w 1911 w ujęciu Coldridge’a do którego nawiązuje Dick Higgins, drugie, stało się popularne wraz z proklamowanym w latach 90. zwrotem performatywnym. Intermedialność zostanie zaprezentowana na przykładzie wypowiedzi dwóch artystów: Dicka Higginsa i Artura Tajbera, zaś performatywność m.in. w kontekście działań młodych artystów występujących podczas Konferencji „Estetyka sztuk performatywnych” w 2012 roku w Krakowie-Przegorzałach.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 243-255
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zwrot performatywny w poznańskim teatrze alternatywnym po roku 1989
    The Performative turn in the Poznanian independent theatre after 1989
    Autorzy:
    Grenda, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/517953.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej
    Tematy:
    zwrot performatywny
    performatyka
    estetyka performatywności
    teatr alternatywny
    performative turn
    performance studies
    independent theatre
    Opis:
    Głównym celem artykułu jest opis zwrotu performatywnego na obszarze teatru alternatywnego po roku 1989, przejawiającym się zarówno w twórczości poznańskich artystów, jak i w refleksji teatrologicznej, opisującej nowe zjawiska artystyczne związane z teatrem niezależnym. Pierwsza część artykułu opisuje zwrot performatywny w naukach humanistycznych, druga ukazuje cechy zwrotu performatywnego na postawie konkretnych przykładów projektów i przedsięwzięć poznańskich grup teatralnych, tworzących w Poznaniu po roku 1989
    This article deals with issues of performative turn, observable both in humanities and independent theater field. At the beginning, paper analyses performative turn in academic reflection (terms like performance and performance studies), than concentrates on performative turn in artistic performances of theaters groups from Poznań, founded and works after 1989 year (TBP, TSC, TPC, T2XU, TUUR). In their performances, the artists consciously use the distingue components of performative turn.
    Źródło:
    Tematy z Szewskiej; 2014, Performatywność 1(11)/2014; 30-45
    1898-3901
    Pojawia się w:
    Tematy z Szewskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The performative turn in the visual arts. The art of Paul Klee
    Zwrot performatywny w sztukach plastycznych. Koncepcja sztuki Paula Klee
    Autorzy:
    Sztabińska, Paulina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593794.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    performative turn
    Paul Klee
    performative geometry
    motion of the lines
    performance art
    zwrot performatywny
    geometria performatywna
    ruch linii
    sztuka performance
    Opis:
    The 1970s saw the emergence of the performative turn in many areas of the humanities. Although its most important representatives emphasized that it did include visual arts, specific examples were usually limited to action art phenomena, bordering on performance art, painting, or sculpture. This article is an attempt to demonstrate that the performative approach to art can be traced back to the avant-garde movement of the first half of the twentieth century. Moreover, Paul Klee’s concept of painting discussed here shifts the performative aspect from the artist's activity to the elements of the image, interpreted from the point of view of their interactions. The article examines the theoretical and pedagogical writings by Klee (both published during his lifetime and posthumously), considered as the basis for the interpretation of his paintings. The artist assumed that the pictorial elements are bound by the principle of motion – a line is a trace left by a moving point, while a plane is created by the movement of a line. Associated with this theory, defined as “performative geometry,” is the semantic interpretation. The whole concept leads to approaching a painting as a unique “performance” of pictorial elements. The article also points to other contemporary interpretations of Klee’s works, which examine the problems of performatics. On this basis, the author concludes that the source of the performative turn in the visual arts can be sought in the art of the 1920s and 1930s, as well as outside direct references to performance art.
    Zwrot performatywny w wielu dziedzinach nauk humanistycznych zaznaczył się w latach siedemdziesiątych XX wieku. Wprawdzie najważniejsi jego reprezentanci podkreślali, że obejmuje on także sztuki plastyczne, jednak konkretne przykłady ograniczane były zwykle do akcjonistycznych zjawisk artystycznych z pogranicza sztuki performance i malarstwa lub rzeźby. Niniejszy artykuł stanowi próbę wskazania, że tendencja do performatywnego ujmowania sztuki występowała już w ramach działań awangardowych pierwszej połowy XX wieku. Ponadto omawiany w nim przykład koncepcji malarskiej Paula Klee przenosi obszar performatywności z aktywności artysty na elementy plastyczne interpretowane z punktu widzenia zachodzących między nimi działań. Przedmiotem analiz prowadzonych w artykule są pisma teoretyczne i pedagogiczne Klee (zarówno opublikowane za jego życia, jak pośmiertnie) rozważane jako podstawa interpretacji jego obrazów. Artysta zakładał, że elementy plastyczne wiąże zasada ruchu - linia to ślad przesuwania się punktu, płaszczyzna to ślad ruchu linii. Z tą teorią, która zostaje określona jako „geometria performatywna”, związana jest interpretacja semantyczna. Całość koncepcji prowadzi do ujęcia obrazu jako swoistego „performansu” elementów plastycznych. W artykule wskazane są również inne współczesne interpretacje twórczości Klee, w których rozważane są problemy performatyki. Na tej podstawie autorka wnioskuje, że źródeł zwrotu performatywnego w sztukach plastycznych można poszukiwać w twórczości lat 20. i 30. ubiegłego stulecia, a ponadto że znajdują się one także poza obszarem bezpośrednich odniesień do performance art.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 129-144
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Język gra rolę! Studia performatywne między filozofią a antropologią
    The Language Plays a Role! The Performance Studies between Philosophy and Anthropology
    Autorzy:
    Kozłowski, Marcin Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/517863.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej
    Tematy:
    studia performatywne
    zwrot performatywny
    język
    Wittgenstein
    Bachtin
    Bateson
    Austin
    tekst
    etnografia performująca
    antropologia
    Performance Studies
    performative turn
    language
    text
    performing ethnography
    anthropology
    Opis:
    Artykuł podejmuje próbę krytycznego przedstawienia studiów performatywnych z perspektywy filozofii języka. Fundamentalne idee dla nowego spojrzenia pochodzą z tzw. „późnej” twórczości Ludwika Wittgensteina. Pozwolą nam one na ponowne przeanalizowanie kluczowych koncepcji innych autorów, takich jak Michaił Bachtin, Gregory Bateson, czy John L. Austin, w których kręgu zainteresowania znajdowały się kwestie związane z językiem. Cała trójka wchodzi w skład szerokiego panteonu tzw. prekursorów studiów performatywnych. Redefiniujące ustalenia pomogą w ponownym przyjrzeniu się koncepcji i metodzie „etnografii performatywnej’’ powołanej do życia przez Victora W. Turnera. Prowadzone przez niego próby (w co najmniej dwóch znaczeniach i użyciach), dążące do ożywienia doświadczenia etnograficznego zastygłego w tekście uwidoczniły, że zarówno proces opracowywania wybranych fragmentów dla ich inscenizacji, jak ich późniejsze odegranie, prowadzić może do poszerzenia antropologicznej wiedzy oraz głębszego rozumienia ze strony uczestników takich zdarzeń.
    The article undertakes a critical approach to Performance Studies from a philosophy of language perspective. Ideas that originate in “late” works of Ludwig Wittgenstein are fundamental for the presentation of this new perspective, since they enable to reanalyze key concepts of other authors, such as Michaił Bakthin, Gregory Bateson, John Austin, each of whom was interested in different aspect of language. These authors form part of a wide pantheon of Performance Studies precursors. The article’s findings can be useful to once again examine the concept and method of “performing ethnography”, founded by Victor Turner. His attempts-rehearsals (which should be at least dually perceived), which aimed at reviving ethnographic experience, have revealed that the process of preparation of an ethnographic text for performance adaptation as well as the performing experience can lead the participants of such events to deeper anthropological knowledge and understanding.
    Źródło:
    Tematy z Szewskiej; 2014, Performatywność 2(12)/2014; 75-108
    1898-3901
    Pojawia się w:
    Tematy z Szewskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies