Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "performance art." wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 84
Tytuł:
ПСИХОФИЗИОЛОГИЧЕСКИЕ ОСОБЕННОСТИ РЕАЛИЗАЦИИ ИСПОЛНИТЕЛЬСКИХ ФУНКЦИЙ МУЗЫКАНТОМ САКСОФОНИСТОМ В УСЛОВИЯХ ПЕРЕДАЧИ ОРИГИНАЛЬНОЙ АВТОРСКОЙ ИДЕИ
PSYCHOPHYSIOLOGICAL FEATURES OF PERFORMING FUNCTIONS REALIZATION BY THE MUSICIAN SAXOPHONIST IN THE CONDITIONS OF THE ORIGINAL AUTHOR’S IDEA TRANSFER
Autorzy:
Зотов, Денис Игоревич
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/566520.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Akademia Pomorska w Słupsku
Tematy:
музыкальное искусство
саксофоновое исполнительство
интерпретационная деятельность
психология саксофониста
психофизиология музыканта
musical art
saxophone performance
interpretive activity
psychology of
saxophonist
psychophysiology of a musician
Opis:
The specificity of the study is to reveal the properties of the solo saxophonist psychophysiological activity, which is a symbiosis of many factors, from the stamina of the organism to the thoughtful lability, aimed at solving executive issues. It manifests first and foremost in solving problems of performing practice, aimed at expanding the possibilities of the instrument in the field of evolution of expressive capabilities, techniques of performance and acoustic qualities. This direction of artistic and psychological science sets the theoretical basis for understanding the deep physiological mechanisms aimed at the implementation of the mental processes of the development of performing arts. The conducted research is based on the analytical comparative and cognitive method of the artistic direction aimed at revealing the specifics of the creative process, which is a complex combination of physiognomic and psychic functions of the human body representing a unique symbiotic system aimed at fulfilling the set artistic tasks. The performance of the musical work as one of the most complex forms of manifestation of creative thought puts musicians with multistage tasks of creative interpretively, the quality of which depends on the degree of transmission of the artistic design of the author of the work, and the limit of perception by his audience. The scientific novelty of this work consists in an attempt to adapt existing theoretical postulates concerning psychophysiological activity of the musician to the conditions of practically-performing development of a professional saxophonist aimed at revealing the original author’s idea. Setting the task for revealing a certain work, the saxophonist raises several guidance goals in front of him and adheres to the process of artistic analysis, in particular: reopening the author's context of the work by filling it with new emotions and even changing partly or completely the general concept of the composition; Transferring to the content of the work his/her life-professional experience and personal experiences; If necessary, changes the technical and expressive composition plan. The result of this activity is the phenomenon of interpretation, which is one of the options for interpreting the author’s content of a musical work, based on the subjective relation of the performer to the artistic material.
Źródło:
Ars inter Culturas; 2017, 6; 155-166
2083-1226
Pojawia się w:
Ars inter Culturas
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Powtórzenie i krytyczny dyskurs o sztuce performance
Repetition and the Critical Discourse on Performance Art
Autorzy:
Zaluski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424749.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
performance art
repetition
critical discourse
postmodernizm
appropriation
remiks,
re-enactment
krytyczny dyskurs
dokumentacja
documentation
Opis:
In the heroic decades of the sixties and seventies of twentieth century, performance art was defined as a form of anti-repetition art. Later, in the eighties and nineties, there was a move away from this anti-repetition ideology towards an ever-growing interest in documentation, re-performances and re-enactments. A configuration of factors: historical, cultural, artistic, technological, institutional, economical, socio-political and educational played a decisive part in this process. Together with it came a change in the theory and historical narration of performance art: since the late nineties there has been developing what the author of the article terms „the critical discourse on performance art”. Its aim is to re-examine the conditions, the possibility of existence and the functioning of performance in cultural and social spaces. The key is to rethink the relationship between performance art and repetition, most importantly in the form of documentation and re-enactment. The article presents some major themes that appear in the texts of various proponents of this discourse. It analyses, at times also in a critical fashion, the new approaches to performance art offered, indicates their possible applications but also their internal tensions and limitations. It is an attempt to focus on the shape of the arising discourse on performance art and repetition as well as to find among its concepts, the ones that seem to carry the greatest potential for research and critical interpretation.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2013, 9; 49-60
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Avant-Garde-ness & Experimentation: Renegades as Outliers
Autorzy:
Yoon, Jin Sup
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1011634.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
performance art
rhizome
rhizomatous map
art and democracy
art collectives
avant-garde
Opis:
The article was written from the point of view of a witness, participant in civilization and social changes in South Korea. Rapid modernization has transformed the social structure of Korean society. The territory of contemporary art, contemporary forms, such as happenings and performances, has become a way of expressing a critical approach to the ongoing civilization changes, and at the same time a way of pro-democratic demands addressed to the military regime ruling the country at that time. The connection of the history of avant-garde art and the anticipation of the development of art functioning in the social context of the time, led to the creation of an intellectual project entitled 'Rhizomatous Map of Performance Art' (see the diagram). It was based on the author's personal experiences as an artist, art critic and art historian. The conclusion of the project is to establish in research and personal experience the belief that performance art plays a central role in the development of modern society and its creative culture. Art and its creators, who once seemed renegade, are now seen as pioneers of the modern Korean state.
Artykuł został napisany z punktu widzenia świadka, uczestnika przemian cywilizacyjnych i społecznych w Korei Południowej. Raptowna modernizacja spowodowała przeobrażenia w strukturze społecznej społeczeństwa Koreańskiego. Terytorium sztuki współczesnej, współczesnych form, takich jak happening i performance, stało się sposobem dania wyrazu dla krytycznego podejścia do dokonujących się zmian cywilizacyjnych, a zarazem sposobem żądań pro-demokratycznych adresowanych do militarnego regime rządzącego w tym czasie w państwie. Powiązanie historii sztuki awangard i przewidywania co do rozwoju sztuki funkcjonującej w ówczesnym kontekście społecznym, doprowadziły do powstania projektu intelektualnego zatytułowanego 'Rhizomatous Map of Performance Art' (zobacz diagram). Jego podstawą były personalne doświadczenia autora jako artysty i krytyka sztuki i historyka sztuki. Konkluzją projektu jest ugruntowanie w badaniach i doświadczeniu personalnym przeświadczenia o centralnej roli performance art w rozwoju nowoczesnego społeczeństwa i jego kreatywnej kultury. Sztuka i jej twórcy, którzy wydawali się kiedyś renegatami, są dziś postrzegani jako pionierzy nowoczesnego państwa Koreańskiego.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2020, 22; 79-87
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Re-enactment, czyli niekonserwatywna konserwacja sztuki performance
Re-Enactment, Or A Non-Conservative Conservation Of Performance Art
Autorzy:
Wysocka, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424532.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
CONSERVATION
CONTEMPORARY ART
DOCUMENTATION
PERFORMANCE ART
PRESERVATION
RE-ENACTMENT
Opis:
The conservation of performance art sounds like an oxymoron. How can we conserve works whose base of existence is being ephemeral, unique and an unrepeatable dialogue with the spectator? The generally accepted method of preservation is obviously documentation which witnesses the occurrence of the act of art. However, what is to be done if the documentation seems insufficient or inadequate in the process of passing on the piece of work to next generations? One of the ways to revive an ephemeral act of art is the re-enactment. Re-enactment as a method of conservation of performance art is part of a broader strategy for the preservation of ephemeral art and other genres generally referred to as 'time-based art'. Many examples of contemporary art employ performative elements and are often based on interaction. Before, (apart from 'live art') they used to be referred to as kinetic art, installation, and more recently computer and video installations or net art. None of them is conservable in the traditional meaning of the word, which pushes the conservators to look for new ways : a re-interpretation, re-creation, migration or emulation. This article is an attempt to outline and evaluate the effectiveness of such activities based on a case of re-enactment of the performance 'Change. My problem is the Problem of a Woman' by Ewa Partum from 1974. Thirty-six years after the performance took place, a conservator repeated this performance with the help of new make-up artists, as a conservator's experiment. The re-enactment strategy used in this piece was meant to enable the experiencing of it anew. A conservator's workshop has always had the task to preserve and maintain a piece of art but in the context of a piece of a performative artwork the task seems to be unusual. Here the conservation strategy becomes a reconstruction, taking on a new, extreme form acting out the artist's role in order to reproduce the work. The conservator of performance art here uses the tools that come from the performance artist's toolkit and moves around within a framework, of not so much in the matter of the piece, but rather in the sphere of ideas, its verbalized and hidden meanings.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2010, 3; 17-24
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy dzieła sztuki mogą kształtować postawę szacunku do przyrody - sztuka ekologiczna w Polsce
Can works of art shape respectful attitude towards nature? - Ecological art in Poland
Autorzy:
Worłowska, M.
Marko-Worłowska, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/126173.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej
Tematy:
sztuka ekologiczna
edukacja ekologiczna
relacje natura-kultura
eco-art
ecological education
performance
nature-culture relation
Opis:
Ochronę środowiska przyrodniczego można skutecznie realizować tylko w uwrażliwionym na przyrodę i przyrodniczo wyedukowanym społeczeństwie. Edukacja prośrodowiskowa musi łączyć w sobie wszystkie elementy związane z egzystencją człowieka na Ziemi. Sztuka jako forma edukacji ekologicznej spełnia wiele ról. Oddziaływanie przez sztukę stwarza możliwości dostarczania informacji na temat problemów środowiskowych i kształtowania postawy szacunku do przyrody. Celem pracy jest zbadanie relacji, zależności i punktów styku dwóch przeciwstawnych z pozoru pojęć, jakimi są natura (przyroda) i sztuka, oraz omówienie wynikających z tych relacji zjawisk artystycznych, wpisujących się w nurt sztuki ekologicznej na gruncie polskim. Praca próbuje udowodnić, że, pomimo iż same słowa natura i kultura raczej podkreślają różnice niewspółdziałających ze sobą pojęć, a nie wzajemne zależności, to te dwie dziedziny informują się nawzajem i wpływają na siebie. Artykuł skupia się też na analizie wybranych działań artystycznych polskich artystów, którzy tworzą dzieła o charakterze ekologicznym. Praca przedstawia takich twórców sztuki ekologicznej w Polsce, jak: Jarosław Kozakiewicz, Teresa Murak i Jerzy Dmitruk. Mimo że termin sztuka ekologiczna nie jest precyzyjny i ma charakter umowny, to wyżej wymienionych artystów i dzieła sztuki ekologicznej łączy to, że wypływają one z autentycznej potrzeby ludzi i tragicznej sytuacji Ziemi. Ich celem jest głęboko ekologiczny przekaz, będący wezwaniem do działań w obronie Ziemi oraz refleksja dążącą ku zmianie stylu życia odbiorcy.
The protection of the environment is possible only in society that is aware of the problems concerning nature and properly educated. Ecological education has to include all elements related to existence of human on the Earth. The art plays an important role in ecological education. Artistic performances can provide information concerning environmental problems and can shape respectful attitude towards nature. The aim of the paper is to investigate the relations of two apparently contradictory notions that are nature and culture and to present, derived from discussed relations, artistic activities representing ecological art (eco-art) in Poland. The paper attempts to prove that in spite of the fact that the very phrase nature and culture emphasises rather the difference of incompatible things and not the common aspects of two, natural and cultural domains interpenetrate, influence, and inform each other. Their interdisciplinary studies, owing to interdisciplinary research each domain gains in depth and interest. It concentrates as well on the analysis of the particular works of art of Polish artist creating ecological art who are Jarosław Kozakiewicz, Teresa Murak, and Jerzy Dmitruk. Despite of the fact that the term ecological art is not precise and therefore its status is not self-evident and self-apparent, the unifying factor of all activities of discussed artists and ecological artistic activities is their common inspiration. Their origin is derived from authentic need of people to prevent tragic condition of our Planet. The aim of all ecological artistic activities is the call for environmental protection and reflection that causes change of lifestyle of the recipients.
Źródło:
Proceedings of ECOpole; 2010, 4, 2; 507-514
1898-617X
2084-4557
Pojawia się w:
Proceedings of ECOpole
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Antynomia czy synkretyzm relacyjny? Współdziałanie w logice kontradyktoryjności w kulturze i sztuce
Antinomy or relational syncretism? Cooperation in the logic of contradictoriness in culture and art
Autorzy:
Wójcik, Dagmara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30147770.pdf
Data publikacji:
2024-04-24
Wydawca:
Szkoła Główna Handlowa w Warszawie. Kolegium Zarządzania i Finansów
Tematy:
coopetition
inter-organizational cooperation
theatres
quantitative studies
institutions of culture and art
performance arts
badania jakościowe
instytucje kultury i sztuki
koopetycja
współpraca międzyorganizacyjna
sztuki performatywne
teatry
Opis:
W turbulentnym otoczeniu, gdzie „stawką” jest przetrwanie, rozwój czy zdobycie przewagi konkurencyjnej, połączenie sił i współpraca z konkurentami może stanowić słuszne rozwiązanie. Koopetycja coraz częściej jawi się jako odpowiedź organizacji na konieczność działania w warunkach niepewności, ograniczonych zasobów i rosnącej konkurencji. Choć znaczenie i zainteresowanie badaczy koopetycją stale rośnie, to w odniesieniu do instytucji kultury i sztuki wiele pytań pozostaje wciąż bez odpowiedzi. Synkretyzm relacyjny stanowi immanentną, dystynktywną cechę koopetycji, przyczyniając się do rozwoju wszystkich koopetytorów. W obliczu zachodzących współcześnie zmian wyzwaniem dla instytucji kultury i sztuki staje się gotowość oraz umiejętność adaptowania zasad wyznaczanych przez logikę kontradyktoryjności – wykorzystania zasobów w zmieniających się warunkach, realizowania nowych zadań, wchodzenia w nowe role oraz rekonfigurowania dynamiki relacji międzyorganizacyjnych. Celem artykułu jest przedstawienie zjawiska koopetycji wśród instytucji kultury i sztuki na przykładzie teatrów, które coraz częściej poszukują przewagi konkurencyjnej także we współpracy z konkurentami.
In a turbulent environment, when survival is at stake, development or gaining competitive advantage, joining forces, and cooperation with competitors can be a reasonable solution. Coopetition is more and more often perceived as an organization’s response to its need of operating under uncertainty, limited resources, and growing competition. Although the importance of coopetition and the scientific interest in this concept is growing steadily, in terms of culture and art institutions many questions still remain unanswered. Relational syncretism is an immanent, distinctive characteristic of coopetition, contributing to the development of all the coopetitors. In light of the ongoing changes, what is a contemporary challenge for culture and art institutions is the readiness and ability to adapt the rules of contradictoriness logic: utilizing resources in new conditions, taking on new roles, and reconfiguring the dynamic of inter-organizational relations. The aim of the article is to present the phenomenon of coopetition among culture and art institutions on the example of theatres, which more and more often are searching for competitive advantage also in cooperating with their competitors.
Źródło:
Studia i Prace Kolegium Zarządzania i Finansów; 2023, 194; 205-227
1234-8872
2657-5620
Pojawia się w:
Studia i Prace Kolegium Zarządzania i Finansów
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dis/Connection: Multisensuality and Shame’s Touch in the Work of Gabrielle Goliath
(Roz)łączność: wielozmysłowość i element wstydu w twórczości Gabrielle Goliath
Autorzy:
Wiese, Abigail
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31233967.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
performance art
Gabrielle Goliath
multisensuality
affect
shame
embodied meaning-making
sztuka performansu
wielozmysłowość
afekt
wstyd
nadawanie fizycznego znaczenia
Opis:
This article opens a consideration around what the embodied, immersive and live exchange of live performance might make us feel and in turn how this multisensual engagement awakens the feeling body, specifically around notions of touch and shame. The discussion centralises the work of South African visual artist and performance artist, Gabrielle Goliath with a critical reading of Stumbling Block (2011/2017). In Goliath’s durational piece the body both of the performer and the audience member are carefully centralised in the production and engagement of the performance. The centralisation of the body in Goliath’s works points towards and facilitates an empathetic engagement during the performance as live event. Some points of departure in the article are how the performance curates relationality between bodies which offer potential affective spaces of touch. Furthermore, this multisensual “unspoken” engagement between bodies reminds us how the body is a communicative instrument. This contemplation therefore critically positions modes of multisensual “felt-seeing” which often fall into the “gaps” of academic spaces and thinking as central bridges in opening humans to new ways of consciously “seeing”.  I consider the encounter outside of text, the multisensual encounter, and ask what this might possibility necessitate.
Autorka artykułu snuje rozważania na temat uczuć wywoływanych u odbiorcy w kontakcie z fizycznym, absorbującym i żywym performansem, a także doznań fizycznych wywoływanych przez takie wielozmysłowe zaangażowanie, szczególnie w odniesieniu do sfery dotyku i uczucia wstydu. Dyskusja koncentruje się na twórczości południowoafrykańskiej artystki i performerki, Gabrielle Goliath, poddając krytycznej analizie pracę Stumbling Block (2011/2017), która ma charakter nietrwały, a ciało zarówno performera i widza stanowią centrum performansu w zakresie wywoływanego efektu i zaangażowania patrzącego. Takie umiejscowienie ludzkiego ciała w pracach artystki wywołuje u odbiorcy empatię sprawiającą, że angażuje się w pokaz na żywo. Artykuł pokazuje także, jak performans kształtuje relacje pomiędzy ciałami, które stanowią potencjalnie dotykalną przestrzeń. Dodatkowo taka „niewypowiedziana” interakcja między ciałami przypomina nam, że nasze ciało to narzędzie komunikacji, a w takim ujęciu „widzenie-czucie” wielozmysłowe odgrywa znaczącą rolę, ponieważ często rekompensuje niedoskonałą wiedzę naukową i braki w naszym myśleniu, otwierając nas na nowe sposoby świadomego „widzenia”. Autorka analizuje taki rodzaj postrzegania pozatekstowego i wielozmysłowego, a także pyta, co możemy dzięki niemu zyskać.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2024, 15, 1; 107-125
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Galeria Remont. Nieznana awangarda lat siedemdziesiątych
Remont Gallery. The Unknown Avant-Garde Of The Seventies
Autorzy:
Urbańska, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424716.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
CONCEPTUALISM
CONCEPTUAL ART
HENRYK GAJEWSKI
REMONT GALLERY
PHOTO-CONCEPTUALISM
PERFORMANCE ART
Opis:
The attempts to describe a history of Polish conceptualism in a systematic way, have been until now undertaken in a very similar way. The studies have concentrated mainly on outlining a few artistic centres with connections to the trend. These studies were discussed both in publications from the eighties and nineties and in more recent ones. Only Bożena Kowalska in her book Artystyczno-spoleczna problematyka zrzeszen plastykow w Polsce w latach 1946-1976 (Artistic and social problems of artistic groups in Poland in 1946-1976) (1981) presented a broader panorama of artistic trends that emerged in the seventies. The history of Polish conceptualism mostly covers a narrow circle of galleries: the Foksal Gallery in Warsaw, Pod Mona Lisa and Permafo in Wrocław, and Akumulatory2 in Poznań; a separate place is taken by film and photographic activities. The Remont Gallery in Warsaw, which was active around the same time, was not historically analysed. Its activity has always been treated as marginal. Undoubtedly this was caused by the specific atmosphere of those times, personal relationships and (often wrong) opinions which influenced the works of critics later on. What I refer to is the stance taken by the Foksal Gallery towards more and more frequent activities of the neo avant-garde, which meant that the gallery was often accused of non-uniformity, ambiguity of motives, but also aggression and mockery of the avant-garde. The creator and founder of the Remont Gallery was Henryk Gajewski. The official date when the Gallery was opened was 1.04.1972, and the date it closed was 06.11.1979. For almost seven years it hosted prominent Polish and foreign artists; it published numerous but modest publications, organised international conferences, exhibitions and activities that crossed the official boundaries of art. The gallery, from the very beginning, had little in common with the traditional concept of an art gallery. Its programme was filled with meetings with known publicists, political, social and cultural discussions and exhibitions with modern photography. Thanks to its open formula, the projects were realised by artists coming from various milieux. In the programme it was underlined, that it was not a gallery of one group or trend. What is worth noting is the fact that it showed the works of artists recognised as the leading representatives of neo avant-garde and now often linked with different art centers. The activities of the Remont Gallery can be compared to the activities of such places as Pod Mona Lisą and Permafo, where the gallery space was used for 'new media' or actions from the border of audiovisual art. The Remont Gallery in the beginning, similarly to Permafo, showed experimental photography and photo-conceptualism (Lucjan Demindowski, Krzysztof Wojciechowski, Elzbieta Tejchman, Andrzej Jorczak, Andrzej Lachowicz, Antoni Mikolajczyk, Zygmunt Rytka and Henryk Gajewski). No other gallery in Warsaw was more dynamic and with such a diversified programme, which allows us to analyse its activity from the perspective of a variety of discourses situated on the border of conceptual, contextual art, performance, mail-art, photography, installation, body art, audio-art or happenings.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 133-139
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obraza w sztuce: Analiza spektaklu Golgota Pienie
Offence in Art: Analysis of the Golgotha Picnic Spectacle
Autorzy:
Tryka, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807055.pdf
Data publikacji:
2020-01-03
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
sztuka
performance
Rodrigo García
Golgotha Picnic
ikonoklazm
obraza
uczucia religijne
obraza uczuć religijnych
deprecjonowanie religii
art
iconoclasm
injury
religious feelings
offence of religious feeling
depreciating religion
Opis:
Artykuł przedstawia analizę Golgota Picnic Rodrigo Garcíi jako przedstawienia obrazoburczego. Autorka odwołuje się do słowiańskiej etymologii słowa „obraza” (urażenie) i pokazuje, że zranienie jako kształtowanie jest bezpośrednio związane z pracą artystyczną i tworzeniem obrazów. W sensie pozytywnym obraza jawi się jako formacja, w sensie negatywnym — deformacja. U Garcíi akt obrazy polega na dekonstrukcji obrazu Chrystusa. Kiedy artysta wykonuje swoją pracę, może obrazić bezpośrednio tylko obraz Chrystusa, a nie ludzi religijnych. Ale ten rodzaj deformacji wywołuje głęboką opozycję chrześcijan, tak zwaną obrazę uczuć religijnych. Powinniśmy wprowadzić rozróżnienie między przestępstwem wizerunkowym jako obiektywnym a przestępczym jako subiektywną (emocjonalną) reakcją jednostek na ten fakt. Ludzie mogą czuć się prowokowani, by oskarżyć artystę o obrazę uczuć religijnych, chociaż nie było to jego intencją urażania ich. Jednak nawet jeśli nie było to jego intencją urażania kogokolwiek, jego praca mogłaby deprecjonować religię i zmienić jej znaczenie w społeczeństwie. García używał w swojej strategii wywrotowej, która może mieć rewolucyjny potencjał.
The article presents analysis of Rodrigo García’s Golgotha Picnic as an iconoclastic performance. The author refers to Slavic etymology of word obraza (injury) and shows that injuring as shaping is directly connected with artistic work and creating images. In the positive sense obraza implies a formation, in the negative sense — a deformation. In Garcíia’s performance act of injuring consists in deconstruction of Christ’s image. When an artist is doing his work he might offend directly only image of Christ not religious people. But this kind of deformation arouses profound opposition of Christians what is called offence of religious feelings. We should introduce a distinction between an offence of image as something objective and offence as subjective (emotional) reaction of individuals to this fact. People can feel provoke to accuse artist of offence of religious feeling even though it wasn’t his intention to offend them. However even if it wasn’t his intention to offend anyone his work might depreciate religion and change its importance in society. García used in his performance subversive strategies which can have a revolutionary potential.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2018, 9, 3; 25-50
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pomiędzy Prywatnym a Publicznym. Na Granicy Teatru, Performance i Sztuki (dla) Miejsca
Between Public and Private. On the Border of Theatre, Performance and Art (for) the Specific Place
Autorzy:
Terciak, Patrycja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424629.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
nurt dokumentalny w polskim teatrze
historia mówiona
verbatim
eksperci codzienności
performance
sztuka (dla) miejsca
archiwalia
szwalniaDOK
documentary trend in Polish theatre
oral history
daily experts
art for places
archievs
Opis:
Tekst dotyczy metod pracy z dokumentem, archiwami i historią mówioną w obszarze teatru współczesnego, który ze względu na swą wielotworzywowość sytuuje się na granicy działań znamiennych także dla sztuki performance i sztuki (dla) miejsca. Autorka (teatrolożka i kuratorka ogólnopolskiego przeglądu sztuki dokumentu, verbatim i non-fiction szwalnia.DOK) na wybranych przykładach chce zaprezentować, jak w indywidualny sposób dla danego artysty (i zespołu) przebiega proces przygotowawczy do realizacji zdarzenia; jak kształtuje się język wypowiedzi wizualnej i co determinuje podejmowane przez twórców decyzje dotyczące przedstawianej formy i treści. Analiza strategii pracy z dokumentem przeprowadzona zostanie wobec poniższych działań: Import/ Export, reż. Michał Stankiewicz (eksperci codzienności); Jesteśmy przynętą, kochanie!, reż. Agnieszka Wąsikowska (metoda verbatim); Życie i śmierć Janiny Węgrzynowskiej, koncepcja i realizacja: Ludomir Franczak (performance w przestrzeni teatralnej); Pobyt tolerowany, koncepcja i realizacja: Weronika Fibich i Ewa Łukasiewicz (performance w przestrzeni prywatnej); Rysunek z pamięci, kreacja zespołowa: Teatr Kana/ Teatr Szwalnia (sztuka dla miejsca).
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 217-239
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performatywne alter ego
Autorzy:
Szuba, Agata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487840.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
PERFORMER
PERFORMANCE ART
INSTAGRAM
INTERNET ART
ALTER EGO
INFLUENCER
Opis:
Performative alter ego The dynamic development of the Internet and the constant search for new ways of reaching the user bring about the availability of materials that were previously unattainable. Performance art, thanks to its special openness to new methods of expression, reaches the mass media, while showing the individual’s psyche and character of the author’s work. The set of gestures, their sequence and narration are the basis for creating performance art, understood not only as a clear alternative to conven- tional art, but also characterized by unpredictability, in which the viewer is not prepared for the way messages are received. Undoubtedly, social platforms create an illusion. “The influencer” can reach thousands of viewers and gain fame without leaving home. Without a doubt, social media have created a new entry point to the global art scene, opening way to a wide spectrum of diverse artistic activities. The method of re- cording, the non-cutaneous nature of the phenomenon makes it possible to own performative actions. The context of a performance is particularly important. It affects what can be universally recognized as art. The ques- tion arises (since we distinguish two values of the performative action: in the art gallery and on the street), what frames on the social media allow the audience to interpret it as art, and assuming that it is an art, does it change the perception of a given phenomenon?
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2018, 26; 108-133
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performance and Participatory Art
Performans a sztuka partycypacyjna
Autorzy:
Sztabińska, Paulina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593823.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
sztuka partycypacyjna
happening
Nicolas Bourriaud
performance art
Claire Bishop
Erika Fisher-Lichte
Opis:
The relationship between participatory art and performance is complex. On the one hand, their affinity is recognized, because in both cases we are dealing with emphasizing the role of action, but on the other, this action is understood differently. If the first aspect is taken into account, in museum or gallery press releases the manifestations of participatory art are referred to as “performances” – sometimes accompanied by an adjective. The aim of the article is to take a closer look at this issue. The discussion begins by highlighting the fact that happenings (especially European) from the 1960s are more often considered as a reference point for participatory art than performance art. Claire Bishop points to the conscious socio-political criticism of the consumer society that appears in happenings. The author of the article argues that the structure of these activities may also be an argument. When discussing the rules of public participation in happenings and performance art, she cites Erika Fischer-Lichte’s views that in the latter case a “feedback loop” should be created between the performer and the audience. Such a loop is not formed in the case of happenings and cannot be shaped in participatory art, where the artist is only one of the people participating in the action. The article examines examples of characteristic works based on the principle of participation: Rirkit Tiravanija, Tania Bruguera and Paweł Althamer. In none of them did the artist occupy a distinguished position, she/he did not affect the way the participants behaved, and she/he only created an opportunity for a community. In the first case, its formation was completely free, in the second – there were forms of pressure release from it, in the third – there was encouragement. Nowhere, however, did the artist define the rules of action, did not determine the stake, did not set goals. At the same time, while making the participants the creators of the course of the action, the question “What for?” remains important in participatory art, which lends it a political character.
Związki sztuki partycypacyjnej z performansem są złożone. Z jednej strony dostrzegane jest ich powinowactwo, gdyż w jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z podkreśleniem roli działania, z drugiej jednak strony akcyjność ta jest inaczej pojmowana. Wzięcie pod uwagę pierwszego aspektu powoduje, że w informacjach prasowych muzealnych lub galeryjnych przejawy sztuki partycypacyjnej określane są jako “performansy” – czasami z dodaniem jakiegoś przymiotnika. Celem artykułu jest nieco dokładniejsze przyjrzenie się temu zagadnieniu. Rozważania rozpoczyna zwrócenie uwagi na fakt, że jako punkt odniesienia dla sztuki partycypacjnej częściej bierze się pod uwagę happeningi (zwłaszcza europejskie) z lat sześćdziesiątych, niż sztukę performans. Jako powód Claire Bishop wskazuje występującą w happeningach świadomą społeczno-polityczną krytykę społeczeństwa konsumpcyjnego. Autorka artykułu dowodzi, że argumentem może być także struktura tych działań. Omawiając zasady udziału publiczności w happeningach i sztuce performance odwołuje się do poglądów Eriki Fischer-Lichte zakładającej powstawanie w drugim przypadku “pętli feedbacku” łączącej performera i widzów. Pętla taka nie powstaje w przypadku happeningów i nie może ukształtować się w sztuce partycypacyjnej, gdzie artysta jest tylko jedną z osób uczestniczących w działaniu. W artykule rozważone zostają przykłady charakterystycznych dzieł opartych na zasadzie partycypacji: Rirkita Tiravaniji, Tanii Bruguery i Pawła Althamera. W żadnym z nich artysta nie zajmował wyróżnionej pozycji, nie wpływał na sposoby zachowania się uczestników, a stwarzał tylko szansę powstania wspólnoty. W pierwszym przypadku jej kształtowanie się było całkowicie swobodne, w drugim pojawiały się formy presji, nacisku i uwalniania od niego, w trzecim występowała zachęta. Nigdzie jednak artysta nie określał zasad działania, nie podawał stawki, nie wyznaczał celów. Jednocześnie zaś, przy uczynieniu uczestników twórcami przebiegu akcji, w sztuce partycypacyjnej istotne pozostaje pytanie “po co?”, które nadaje jej charakter polityczny.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 185-201
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performance art, performativity and the issue of neomodernism
Performance art i performatywność a problem neomodernizmu
Autorzy:
Sztabińska, Paulina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593983.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
body art
performance art
performativity
modernism
postmodernism
neomodernism
Marina Abramović
performatywność
modernizm
postmodernizm
neomodernizm
Opis:
Body art and performance art are often discussed together, and even identified as the same thing. A careful analysis of these artistic trends and the accompanying theoretical commentary tends, however, to highlight their differences. Body art turns out to be a phenomenon manifesting significant similarity to the modernist conception of art in the spirit similar to the concept of Clement Greenberg, while performance art largely rejects these assumptions. Performative aesthetics developed by Erika Fischer-Lichte on the one hand stems from challenging modernist artistic essentialism, but on the other emphasizes the role of “the radical concept of presence” of the artist. The article presents a detailed analysis of two new creative achievements of Marina Abramović, the artist associated both with body art and performance art: Seven Easy Pieces (2005) and The Artist is Present (2010). The indicated ambiguity of performance art has been radicalized in their case. They combine the modernist emphasis on authenticity, presence, and essentialism with the postmodern penchant for citing. The phenomenon of pastiche described by Frederic Jameson has been transformed in such a way that it is no longer empty but takes over the whole of the performer’s self. The term “neomodern” is used today in a variety of meanings. The issues discussed in the article suggest the possibility of understanding it as overcoming the oppositions characteristic of modernism and postmodernism, while maintaining some of the features of these two trends regarding their respective approaches to art.
Sztuka ciała i performance art często omawiane są łącznie, a nawet utożsamiane. Uważna analiza tych tendencji artystycznych oraz towarzyszących im komentarzy teoretycznych skłania jednak do zaznaczenia dzielących je różnic. Body art okazuje się wówczas zjawiskiem wykazującym istotne związki z modernistycznym pojmowaniem sztuki w duchu zbliżonym do koncepcji Clementa Greenberga, natomiast performance art założenia te w znacznym stopniu odrzuca. Także estetyka performatywna rozwijana przez Erikę Fischer-Lichte z jednej strony wywodzi się z zakwestionowania modernistycznego esencjalizmu artystycznego, choć jednocześnie akcentuje rolę „radykalnej koncepcji obecności” artysty. W artykule szczegółowej analizie poddane zostały dwa nowe dokonania twórcze Mariny Abramović, artystki łączonej zarówno ze sztuką ciała i performance art: Seven Easy Pieces (2005) oraz The Artist is Present (2010). Wskazana niejednoznaczność performance art została w nich zradykalizowana. Łączą one modernistyczne zaakcentowanie autentyczności, obecności, esencjalizmu z postmodernistycznym cytowaniem. Opisywane przez Frederica Jamesona zjawisko pastiszu przekształcone zostało w taki sposób, że przestaje on być pusty, a przejmuje pełnię „ja” performera. Pojęcie „neomodernizm” używane jest dziś w różnych znaczeniach. Omówiona w artykule problematyka sugeruje możliwość pojmowania go jako przekroczenia opozycji właściwych dla modernizmu i postmodernizmu, przy jednoczesnym zachowaniu pewnych cech obu tych nurtów myślenia o sztuce.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 161-176
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The performative turn in the visual arts. The art of Paul Klee
Zwrot performatywny w sztukach plastycznych. Koncepcja sztuki Paula Klee
Autorzy:
Sztabińska, Paulina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593794.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
performative turn
Paul Klee
performative geometry
motion of the lines
performance art
zwrot performatywny
geometria performatywna
ruch linii
sztuka performance
Opis:
The 1970s saw the emergence of the performative turn in many areas of the humanities. Although its most important representatives emphasized that it did include visual arts, specific examples were usually limited to action art phenomena, bordering on performance art, painting, or sculpture. This article is an attempt to demonstrate that the performative approach to art can be traced back to the avant-garde movement of the first half of the twentieth century. Moreover, Paul Klee’s concept of painting discussed here shifts the performative aspect from the artist's activity to the elements of the image, interpreted from the point of view of their interactions. The article examines the theoretical and pedagogical writings by Klee (both published during his lifetime and posthumously), considered as the basis for the interpretation of his paintings. The artist assumed that the pictorial elements are bound by the principle of motion – a line is a trace left by a moving point, while a plane is created by the movement of a line. Associated with this theory, defined as “performative geometry,” is the semantic interpretation. The whole concept leads to approaching a painting as a unique “performance” of pictorial elements. The article also points to other contemporary interpretations of Klee’s works, which examine the problems of performatics. On this basis, the author concludes that the source of the performative turn in the visual arts can be sought in the art of the 1920s and 1930s, as well as outside direct references to performance art.
Zwrot performatywny w wielu dziedzinach nauk humanistycznych zaznaczył się w latach siedemdziesiątych XX wieku. Wprawdzie najważniejsi jego reprezentanci podkreślali, że obejmuje on także sztuki plastyczne, jednak konkretne przykłady ograniczane były zwykle do akcjonistycznych zjawisk artystycznych z pogranicza sztuki performance i malarstwa lub rzeźby. Niniejszy artykuł stanowi próbę wskazania, że tendencja do performatywnego ujmowania sztuki występowała już w ramach działań awangardowych pierwszej połowy XX wieku. Ponadto omawiany w nim przykład koncepcji malarskiej Paula Klee przenosi obszar performatywności z aktywności artysty na elementy plastyczne interpretowane z punktu widzenia zachodzących między nimi działań. Przedmiotem analiz prowadzonych w artykule są pisma teoretyczne i pedagogiczne Klee (zarówno opublikowane za jego życia, jak pośmiertnie) rozważane jako podstawa interpretacji jego obrazów. Artysta zakładał, że elementy plastyczne wiąże zasada ruchu - linia to ślad przesuwania się punktu, płaszczyzna to ślad ruchu linii. Z tą teorią, która zostaje określona jako „geometria performatywna”, związana jest interpretacja semantyczna. Całość koncepcji prowadzi do ujęcia obrazu jako swoistego „performansu” elementów plastycznych. W artykule wskazane są również inne współczesne interpretacje twórczości Klee, w których rozważane są problemy performatyki. Na tej podstawie autorka wnioskuje, że źródeł zwrotu performatywnego w sztukach plastycznych można poszukiwać w twórczości lat 20. i 30. ubiegłego stulecia, a ponadto że znajdują się one także poza obszarem bezpośrednich odniesień do performance art.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 129-144
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performer odpowiedzialny. Veto dla licentiae poeticae – sztuka jako polityka
Responsible performer. Veto for licentia poetica – art as politics
Autorzy:
Sułkowska-Janowska, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/321192.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Politechnika Śląska. Wydawnictwo Politechniki Śląskiej
Tematy:
performans
performatywność
etyka
odpowiedzialność
performance art
performativity
ethics
responsibility
Opis:
Artykuł porusza kwestię społecznej odpowiedzialności artysty – przede wszystkim artysty performera. Performatywność jako taka pojawiła się w filozofii J. Austina, który jako pierwszy zauważył ontologicznie sprawczą moc niektórych typów wypowiedzi. Tę cechę – stwarzania określonej rzeczywistości – wykorzystują artyści działający w ramach szeroko rozumianej performance art: rezygnując z kreowania tradycyjnych artefaktów na rzecz – dosłownego – tworzenia ulotnych i efemerycznych mikroświatów nie mogą, jak się wydaje, już dłużej powoływać się na niepisaną acz obowiązującą przez setki lat zasadę licentia poetica. Tym samym performer, jak zauważa Jacques Ranciére, staje się niczym arystotelesowski polityk, a jego wypowiedzi mają nie tyle i nie tylko językową, ale przede wszystkim instytucjonalną i społeczną naturę.
The article focuses at the problem of social responsibility of an artist, first of all – a performer (performance artist). Performativity itself appeared in philosophy of J. Austin for whom a particular type of statements – i.e. performatives – have a causative power. This feature seems to be an essence of performance art. Performers namely, giving up the traditional creation of artefacts, begin creation of fleeting and ephemeral microworlds instead and thus they cannot just cite the old licentia poetica rule. For Jacques Ranciére any performer is like an Aristotelian politician and thus his/her statements are not only pure lingual but also institutional and social ones.
Źródło:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska; 2016, 95; 491-501
1641-3466
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 84

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies