Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "osoba; personalizm" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Kościół, rodzina i państwo w myśli błogosławionego „heretyka” Antonia Rosminiego
The Church, Family and State in the Thoughts of the Blessed “Heretic” Antonio Rosmini
Autorzy:
Zarzeczny, Patryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20434401.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu
Tematy:
Church
family
state
society
personalism
person
Antonio Rosmini
Kościół
rodzina
państwo
społeczność
personalizm
osoba
Opis:
W artykule zaprezentowano myśl bł. Antonia Rosminiego, w której podstawą wspólnoty między ludźmi i z Bogiem jest byt uniwersalny. Więź społeczną konstytuuje natomiast wspólnota dóbr. By zaistniała społeczność, konieczne są więzi intelektualne i moralne. Celem istnienia społeczności jest dobro wspólne. Autor omawia kolejno trzy społeczności, których podstawę stanowi osoba ujmowana metafizycznie i które konieczne są do pełnego rozwoju osoby. Pierwszeństwo w tym względzie przyznano Kościołowi, który jest społecznością najbardziej kompletną. W niej ludzkość znajduje udoskonalenie i podniesienie. Stwierdzono, że Rosmini jest zwolennikiem współpracy między Kościołem, państwem i pozostałymi czynnikami społecznymi. Drugą przedstawioną w artykule społecznością jest rodzina postrzegana w świetle prawa naturalnego. Składa się ona ze społeczności koniugalnej, która osiąga pełnię przez uwspólnienie wszystkich dóbr, oraz parentalnej, dzięki której społeczność małżeńska uzyskuje nową relację. Autor wykazuje, że według Rosminiego trzecia społeczność konieczna – obywatelska – nie rodzi się w sposób spontaniczny i naturalny, a jej przedmiotem nie są uprawnienia osoby, lecz sposób ich regulacji. Pełni ona wobec innych społeczności funkcję subsydiarną.
The article presents the thought of blessed Antonio Rosmini, who claimed that the community between people and God is based on a universal being, while the social bond is constituted by the communion of goods. Moreover, for the community to exist it is essential to establish intellectual and moral ties and have the common good as its purpose. The author discusses three communities whose basis is the metaphysical perception of a person, and which are crucial for the full development of the person. Priority in this regard is given to the Church, which is the most complete society. In the Church, humanity finds refinement and elevation. As a result of the research, it was found that Rosmini is a supporter of cooperation between the Church, the state and other social factors. The second community presented in the article is the family perceived in the light of natural law. It consists of a conjugal community, which reaches its fullness through the sharing of all goods, and a parental one, thanks to which the conjugal community obtains a new relationship. The author shows that, according to Rosmini, the third necessary community – civic – is not born in a spontaneous and natural way, and its subject is not the rights of the person, but the way they are regulated. It performs a subsidiary function for other communities.
Źródło:
Wrocławski Przegląd Teologiczny; 2023, 31, 1; 165-188
2544-6460
Pojawia się w:
Wrocławski Przegląd Teologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Personalistyczne rozumienie kontemplacji
A Personalistic Understanding of Contemplation
Autorzy:
Miczyński, Jan Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29430868.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
kontemplacja
modlitwa
ciało
dusza
duch
jaźń
człowiek
osoba
personalizm
contemplation
prayer
body
soul
spirit
self
human
person
personalism
eschatology
Opis:
Celem artykułu jest ukazanie sensu i doniosłości kontemplacji w kolorycie współczesnej myśli chrześcijańskiej, która ujmuje człowieka jako osobę. Wydaje się, że personalizm daje możliwość uniknięcia ujęć redukujących modlitwę człowieka do procesu psychofizycznego, emocjonalnego, beztreściowego i w sumie nierealnego, polegającego na autotranscendencji. Wszystkie wymiary życia ludzkiego są istotne, ale ujęcia fragmentaryczne nie wyczerpują treści fenomenu osoby. W konsekwencji też mogą prowadzić do błędnego rozumienia relacji z Bogiem. Z tego też powodu artykuł omawia w kolorycie personalistycznym trzy ważne tematy, są nimi: podmiot, przedmiot i istota kontemplacji. Metodę badawczą można określić jako personalistyczną (hermeneutycznym kluczem badawczym jest osoba). Punktem wyjścia dla przeprowadzonej analizy jest omówienie wewnętrznej struktury osobowej człowieka i w jej świetle spojrzenie na fenomen kontemplacji, na wewnętrzny i zewnętrzny świat życia ludzkiego. Analiza nawiązuje do tradycji teologiczno-duchowej Kościoła, a także do nauczania świętych. Stara się w sposób całościowy i niekiedy twórczo-krytyczny ocenić ujęcia starsze. Jako podstawowe źródło przyjmuje objawienie zawarte w Piśmie Świętym. Główne wnioski przeprowadzonych analiz są następujące: podmiotem kontemplującym jest cała ludzka osoba (pomimo że główną rolę pełni umysł); głównym przedmiotem jest Communio Personarum (Osoby Niestworzone, Trójca Święta); kontemplacja — dzięki łasce Bożej — jest relacją z Osobowym Bogiem, jest „udoskonalaniem” wewnętrznych struktur człowieka do zjednoczenia się z Osobami Bożymi (wewnętrzna struktura ludzka staje się podobna do wewnętrznej struktury Osoby Niestworzonej); jest to proces, który można nazwać chrystyfikacją (uchrystusowieniem), przebóstwieniem, eschatologizacją świata osób stworzonych — osoby indywidualnej i osoby społecznej (całej rodziny ludzkiej).
The purpose of this article is to show the meaning and significance of contemplation in the framework of modern Christian thought, which captures man as a person. It seems that personalism provides an opportunity to avoid approaches that reduce human prayer to a psychophysical, emotional, contentless and altogether unreal process of self-transcendence. All dimensions of human life are important, but fragmentary approaches do not exhaust the content of the phenomenon of the person. Consequently, too, they can lead to a wrong understanding of the relationship with God. For this reason, the article discusses three important topics in personalistic framework, that is: subject, object and essence of contemplation. The research method can be described as personalistic (the hermeneutic research key is the person). The starting point of the analysis is to discuss the inner personal structure of man and in light of this to look at the phenomenon of contemplation, the inner and outer world of human life. The analysis refers to the theological and spiritual tradition of the Church, as well as to the teachings of the saints. It tries to evaluate older approaches in a comprehensive and sometimes creative-critical way. It takes the revelation contained in Scripture as its primary source. The main conclusions of the analyses are as follows: the contemplative subject is the whole human person (despite the fact that the main role is played by the mind); the main subject is the Communio Personarum (the Uncreated Persons, the Holy Trinity); contemplation — thanks to God’s grace — is a relationship with the Personal God, it is the “perfecting” of the inner structures of man towards union with the Divine Persons (the internal human structure becomes similar to the internal structure of the Uncreated Person); it is a process that can be called Christification (making one Christ-like), divinization, eschatologization of the world of created persons — the individual person and the social person (the entire human family).
Źródło:
Polonia Sacra; 2023, 27, 2; 69-98
1428-5673
Pojawia się w:
Polonia Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Plus ratio quam vis: A Proposal for Education for Peace Through Religious Education
Autorzy:
Maier, Kathrin
Michalski, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/40454351.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
pokój
wychowanie do pokoju
pedagogika religii
wolność
osoba
personalizm
wartości
edukacja religijna
peace
education for peace
pedagogy of religion
freedom
person
personalism
values
religious education
Opis:
Głównym celem prezentowanego artykułu jest przedstawienie propozycji wychowania do pokoju, które niezależnie od prezentowanej opcji światopoglądowej, stanowi ideał współczesnego wychowanie. U podstaw prezentowanej koncepcji leży słynna sentencja autorstwa wielkiego uczonego Pawła Włodkowica, którą później przejęło wiele Uniwersytetów Europejskich jako dewizę swojej działalności akademickiej – dewiza, która brzmi: „Plus ratio quam vis”. Co w dosłownym tłumaczeniu oznacza: Więcej rozumu  niż siły”. Autor więc odwołuje się do klasycznej antropologii – z niej wyprowadza jasny wniosek dla współczesnej edukacji do pokoju: chcąc dzisiaj wychowywać w duchu demokracji i do pokoju, należy w pierwszej kolejności wyjść od podstawowej wartości, jaką jest człowiek.
The main purpose of the presented article is to present the proposal of education for peace, which, regardless of the presented worldview option, is the ideal of modern education. At the basis of the presented concept is the famous sentence by the great scientist Paweł Włodkowic, which was later adopted by many European Universities as the motto of their academic activity – the motto: "Plus ratio quam vis". Which literally translates to: More brains than strength. Therefore, the author refers to classical anthropology and from it draws a clear conclusion for contemporary education for peace: if today we want to educate in the spirit of democracy and peace, we must first start with the basic value, which is the human being.
Źródło:
Forum Pedagogiczne; 2023, 13, 2; 39-52
2083-6325
Pojawia się w:
Forum Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The problem of personalism in Karol Wojtyła’s debate with Max Scheler
Problem personalizmu w dyskusji Karola Wojtyły z Maksem Schelerem
Autorzy:
Czachorowski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31208765.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
etyka
Karol Wojtyła
Max Scheler
personalizm
osoba ludzka
obiektywizm
zasada realizmu
emocjonalizm
postmodernizm
neuroetyka
ethics
personalism
human person
objectivism
principle of realism
postmodernism
neuroethics
Opis:
The article shows that already in his habilitation dissertation on Max Scheler’s ethics Karol Wojtyła defended the consistent ethical personalism, distorted by the German phenomenologist. However, the pertinent tying of moral values to the supreme, supra-instrumental value of the human person, involved its subjectivization, as a result of which Scheler’s claims to ethical objectivism are unfounded. Besides, in a completely unfounded manner he considered spontaneous emotionality as the centre of the person, thereby losing the person’s causative agency towards moral values, i.e. the central role of the human reason and free will in moral life, thus negating man’s moral responsibility for his actions. This assessment of Scheler’s ethics has relevance for discernment in contemporary posthumanist ethics, which – following Scheler’s lead – attributes the guiding role in moral life to spontaneous emotions.
Artykuł wykazuje, że już w pracy habilitacyjnej poświęconej etyce Maksa Schelera Karol Wojtyła bronił konsekwentnego personalizmu etycznego, wypaczonego przez niemieckiego fenomenologa. Trafne wiązanie wartości moralnych z nadrzędną, ponadinstrumentalną wartością osoby ludzkiej, wiązało się jednak z jej subiektywizacją, w wyniku czego roszczenia Schelera do obiektywizmu etycznego są bezpodstawne. Oprócz tego całkowicie bezpodstawnie uznał spontaniczną emocjonalność za centrum osoby, gubiąc w ten sposób sprawczość osoby wobec wartości moralnych, czyli centralną rolę ludzkiego rozumu i wolnej woli w życiu moralnym, zaprzepaszczając w ten sposób moralną odpowiedzialność człowieka za swoje czyny. Ta diagnoza etyki Schelera ma znaczenie dla rozeznania we współczesnej posthumanistycznej etyce, która — idąc tropem Schelera — rolę kierowniczą w życiu moralnym przypisuje spontanicznym emocjom.
Źródło:
Logos i Ethos; 2023, 61, 1; 71-84
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Relational Personalism of Joseph Ratzinger/Benedict XVI
Autorzy:
Gacka, Bogumił
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28328355.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
osoba
relacja
personalizm relacyjny
Joseph Ratzinger
Benedykt XVI
person
relation
relational personalism
Benedict XVI
Opis:
Personalizm relacyjny Josepha Ratzingera polega na przekroczeniu liczby pojedynczej w pojęciu osoby. Istnienie osoby wskazuje na drugą osobę, inną osobę, bowiem osoba jest kimś w relacji z drugą osobą. Joseph Ratzinger dostrzega dwa ważne okresy w kształtowaniu się pojęcia osoby w teologii. Pierwszy okres to przejście od substancji do subsystencji. Drugi okres to przejście od subsystencji do relacji – zatem osoba to nie tylko samoistność, ale samoistność relacyjna. Dla Ratzingera ważna była książka Theodora Steinbüchela (1888–1949) Przełom w myśleniu (Der Umbruch des Denkens, Regensburg 1936), która wprowadziła go w myślenie personalistyczne. Benedykt XVI przeciwstawia się indywidualistycznie pojmowanemu zbawieniu, podkreślając kategorię relacji (Spe salvi, nr 27). Personalizm relacyjny w teologii społecznej stanowi złoty most pomiędzy indywidualizmem a kolektywizmem. Według Josepha Ratzingera stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo Boga oznacza, że osoba ludzka jako subsystencja w relacji jest ukonstytuowana w relacji do Boga i bliźnich.
Joseph Ratzinger’s relational personalism consists in surpassing the singular in the concept of person. The existence of a person points to another person, somebody else, for a person is someone in relation to another person. Joseph Ratzinger sees two important periods in the formation of the concept of person in theology. The first period is the transition from substance to subsistence. The second one is the transition from subsistence to relation, so that the person is not only selfhood but relational selfhood. For Ratzinger, Theodor Steinbüchel’s (1888–1949) book The Breakthrough in Thinking (Der Umbruch des Denkens, Regensburg 1936) was important in introducing him to personalist thinking. Benedict XVI opposes an individualistic understanding of salvation by emphasising the category of relationship (Spe salvi, no. 27). Relational personalism in social theology is the golden bridge between individualism and collectivism. According to Joseph Ratzinger, the creation of man in the image and likeness of God means that the human person as a subsistence in relationship is constituted in relation to God and fellow human beings.
Źródło:
Collectanea Theologica; 2023, 93, 4; 37-52
0137-6985
2720-1481
Pojawia się w:
Collectanea Theologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Budzenie osoby w rodzinie w kontekście rozwoju rozumowania moralnego
Waking Up a Person in the Family in the Context of the Development of Moral Reasoning
Autorzy:
Gruca-Miąsik, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21151164.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
osoba
budzenie osoby
personalizm
wychowanie
rodzina
rozwój
rozumowanie moralne
person
awakening a person
personalism
upbringing
family
development
moral reasoning
Opis:
Personalizm katolicki, uznający człowieka, w duchu klasycznej antropologii, za byt cielesno-duchowy oraz racjonalno-wolitywny, który poprzez wychowanie osiąga swoją dojrzałość osobową, otwiera szeroką perspektywę dla teorii rozwoju rozumowania moralnego, jako jednego z czynników konstytuujących potencjał osoby. Rozumowanie moralne pozostaje swoistą czynnością umysłową, to specyficzna zdolność, która pozwala nam rozważać i oceniać argumenty moralne, a w ich świetle oceniać nasze moralne zobowiązania, postawy i osądy. Rozumować znaczy prowadzić swoisty dialog z samym sobą, słyszeć siebie od wewnątrz. Rozumowanie moralne utożsamić można z siatką pojęciową, z czymś w rodzaju indywidualnie specyficznego moralnego esse, które nie tyle gwarantuje przejście w fieri, ile mu zdecydowanie sprzyja. Im więcej bowiem takiej ukształtowanej moralnej bazy pojęciowej, tym łatwiej człowiek buduje kolejne moralne sądy, a w oparciu o nie podejmuje działania w obszarze moralności. Konstruowanie siatki pojęć moralnych u młodych, „budzenie” w nich dojrzałej osobowej tożsamości, określanej przez stadia rozumowania moralnego, to zadanie wychowawcze rodziny, które implikować może budowaniem dojrzalszych moralnie jednostek i społeczeństw.
Catholic personalism, which recognizes man, in the spirit of classical anthropology, as a body-spiritual and rational-volitional being which, through education, reaches his personal maturity, opens up a broad perspective for the theory of the development of moral reasoning as one of the factors constituting a person's potential. Moral reasoning remains a specific mental activity, it is a specific ability that allows us to consider and evaluate moral arguments, and in their light to evaluate our moral obligations, attitudes and judgments. To reason means to have a kind of dialogue with yourself, to hear yourself from within. Moral reasoning can be identified with a conceptual grid, with something like an individually specific moral “esse”, which not so much guarantees the transition to “fieri” but definitely favors it. The more such a moral conceptual base is formed, the easier a person builds new moral judgments, and based on them, he/she undertakes actions in the area of morality. Constructing a network of moral concepts in young people, “awakening” in them a mature personal identity, defined by the stages of moral reasoning, is the family's educational task, which may imply building more morally mature individuals and societies.
Źródło:
Roczniki Pedagogiczne; 2022, 14, 4; 39-50
2080-850X
Pojawia się w:
Roczniki Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Między zawodem a służbą. O pracy pracownika socjalnego z osobami starszymi w perspektywie etyki personalistycznej
Between profession and service. About the work of a social worker with the elderly from the perspective of personalistic ethics
Autorzy:
Stachurski, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28762682.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
osoba starsza
pracownik socjalny
utylitaryzm
personalizm
godność
elderly person
social worker
utilitarianism
personalism
dignity
Opis:
Wobec wyzwania, jakim jest proces starzejącego się społeczeństwa (zwłaszcza w Europie), wydaje się słuszne podjęcie tematu dotyczącego roli pracownika socjalnego wobec osób starszych. Zagadnienie to rozważane jest w aspekcie etycznym, w oparciu o współczesne trendy wypracowane na gruncie utylitaryzmu i personalizmu. W artykule kładzie się nacisk głównie na personalizm, który pozwala spojrzeć na opiekę nad starszymi z punktu widzenia osoby, podmiotowości, godności i odpowiedzialności, obowiązków zawodowych i służby; pozwala dowartościować pozycję starszych w strukturze społecznej, a także docenić pracę na ich rzecz.
In view of the challenge posed by the process of an aging society (especially in Europe), it seems right to take up the topic of the role of a social worker in relation to the elderly. This issue is considered in an ethical aspect, based on contemporary trends developed on the basis of utilitarianism and personalism. The article focuses mainly on personalism, which allows looking at the care of the elderly from the point of view of the person, subjectivity, dignity and responsibility, professional duties and service; it allows for the appreciation of the position of elders in the social structure, as well as appreciating the work for them.
Źródło:
Logos i Ethos; 2022, 59, 1; 39-56
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Osobowe ujęcie relacji pacjent – personel medyczny. Wpływ wymiaru personalistycznego na jakość relacji interpersonalnych w przestrzeni medycznej i jego znaczenie w procesie leczenia
A personalistic approach of the patient-medical staff relationship. The influence of the personalistic dimension on the quality of interpersonal relations in the medical area and its significance in the treatment process
Autorzy:
Gliniecki, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2077222.pdf
Data publikacji:
2022-01-14
Wydawca:
Wydawnictwo Bernardinum
Tematy:
action
autonomy
communication
dialogue
dignity
gift
medical person
patent-medical staff relationship
personalism
autonomia
dar
dialog
godność
komunikacja
działanie medyczne
osoba
personalizm
relacja personel medyczny-pacjent
Opis:
W punkcie wyjścia autor określa dialog między personelem medycznym a chorym jako formę relacji o charakterze naturalnym. Autor analizuje personalistyczne ujęcie tej relacji. Jakość relacji interpersonalnych zależy od wizji człowieka, poprzez którą ujmuje się rzeczywistość. Wymiar personalistyczny pozwala patrzeć na chorego jako na osobę odrębną i autonomiczną, uwzględnić prawdziwe dobro i dostrzec wymiar duchowy. Zaakcentowana została konieczność kształtowania wartości i sumienia. Spojrzenie osobowe jest relacją „dar – kontra-dar”, w której personel jest darem dla chorego, a ten nadaje poczucie sensu posługi w szpitalu. Prowadzi to do uczłowieczenia relacji, gdyż osobowe ujęcie istoty ludzkiej pozwala zawsze podkreślać niezbywalną godność każdego człowieka w działaniach medycznych.
To begin with, the author defines the dialogue between the medical personel and the patient as a special form of relationship because of its natural character. In this article, the author analyzes the significance of the personalistic dimension of relationships in medical practice. He emphasizes that the quality of interpersonal relations depends on a specific vision of a human being. One must first “know” in order to “act”. The personalistic dimension allows to look at the sick person as at an integral and autonomous individual. Personalism helps to identify the spiritual dimension as constitutive in the medical personnel-patient relation. Moreover, the necessity of forming values and conscience, which helps to avoid routine in medical actions has been highlighted. Consequently, the author puts forward the thesis that the hospital personnel must, above all, do not disrespect their own dignity and show that it is manifested in actions, reflected in the relationship with the patient. The personal approach is therefore a “gift – versus-gift” relationship that benefits both sides. The medical personnel is a “gift” to the patient, and the patient also contributes to the meaning of service in the hospital. In conclusion, the author states that the personalistic approach leads to “humanization” of the relation with a sick person, on account of the global and integral vision of a human being always allowing to emphasize the inalienable dignity of every living person in medical actions.
Źródło:
Studia Pelplińskie; 2021, 55; 99-117
0239-4456
Pojawia się w:
Studia Pelplińskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Personalistyczny wymiar pracy ludzkiej, jako wyznacznik resocjalizacji kobiet, na przykładzie własnych badań
Personalistic Dimension of Human Work as a Determinant of Women’s Social Rehabilitation, Based on My Own Research
Autorzy:
Pierzchała, Kazimierz
Kulik, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21151143.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
osoba
skazany
personalizm
praca
resocjalizacja
socjalizacja
wartość
wychowanie
zakład karny
person
convicted
personalism
work
resocialization
satisfaction
socialization
value
upbringing
prison
Opis:
Personalizm to nadanie zdarzeniu charakteru osobistego, skierowanego na wychowanie osoby, a resocjalizacja to przemiana tej osoby, skierowana w stronę wolności, pełnienia ról społecznych poprzez dążenie do autonomicznego i wolnego decydowania. Zamierzając zidentyfikować w personalistycznym obszarze istotę pracy ludzkiej istnieje potrzeba zwrócenia szczególnej uwagi na podmiot problemu, którym jest człowiek, jego człowieczeństwo, sposób na pojmowanie rzeczywistości i całego świata. Istota pracy powinna posiadać „ludzkie oblicze”, praca powinna być dla skazanych satysfakcjonującą. Zasadniczym celem badań było poznanie możliwości zastosowania pracy w procesie resocjalizacyjnym skazanych kobiet, ukazując personalistyczny wymiar wpływu tej pracy na resocjalizację.
Personalism is giving the event a personal character, directed at the upbringing of a person, and resocialization is a transformation of that person, directed towards freedom, performing social roles, by striving for autonomous and free decision-making. In order to identify the essence of human work in a personalistic area, there is a need to pay special attention to the subject of the problem, which is man, his humanity, a way of understanding reality and the whole world. The essence of work should have a “human face”, work should be satisfying for convicts. The main goal of the research is to learn about the possibility of using work in the social rehabilitation process of convicted women, learning the personalistic dimension of the impact of this work on social rehabilitation.
Źródło:
Roczniki Pedagogiczne; 2022, 14, 3; 61-86
2080-850X
Pojawia się w:
Roczniki Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współczesne ujęcia empirycznego charakteru teologii duchowości
Contemporary Views on the Empirical Nature of Spiritual Theology
Autorzy:
Miczyński, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2108537.pdf
Data publikacji:
2022-06-20
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
teologia duchowości
doświadczenie
metoda
poznanie
osoba
personalizm
spiritual theology
experience
method
congnition
person
personalism
Opis:
Artykuł przedstawia współczesną refleksję nad wyodrębnioną z nauk teologicznych w XX wieku – teologią duchowości. Wyjaśnia jej empiryczny charakter, który polega na badaniu doświadczenia duchowego konkretnych ludzi – czy to bezpośrednio (przez obserwację), czy też pośrednio (poprzez teksty). Analizując wybraną współczesną literaturę, artykuł ukazuje różne koncepcje możliwości teologicznego poznania doświadczenia. Przybliża metody badawcze stosowane aktualnie przez teologów duchowości (obok metod tradycyjnych: dedukcyjnej, opisowej, fenomenologicznej). Artykuł ukazuje proponowane nowe metody, ocenia je i grupuje w sposób następujący: a) metody poznawania poprzez osobiste doświadczenie; b) metody obserwacji; c) metody interpretacji tekstów – hermeneutyczne; d) metody stanowiące zasadę scalającą. Poprowadzona w ten sposób analiza współczesnej refleksji dotyczącej empirycznego charakteru duchowości, prowadzi no następujących wniosków: a) dostrzega się wiele prób poszukiwana nowych, bardziej szczegółowych metod poznawania doświadczenia duchowego ludzi; b) teologia duchowości inspiruje się w tym wieloma naukami humanistycznymi; c) wielość metod podkreśla wielowymiarowość ludzkiego doświadczenia, misterium ludzkiej osoby; d) przy skupieniu się tylko na jednej metodzie szczegółowej, istnieje niebezpieczeństwo redukcjonizmu; e) potrzebna jest jakaś metoda scalająca wszystkie inne metody – wydaje się, że może być nią metoda personalistyczna. System personalistyczny przyjmuje, że kluczem hermeneutycznym do rozumienia wszelkiego doświadczenia jest misterium osoby.
The article shows a contemporary reflection on spiritual theology. The field of spiritual theology became abstracted from the theological studies in the XXth century. The article explains its empirical nature, which consists in examining the spiritual experience of specific people – either directly through observation or indirectly through written texts. While analysing the chosen contemporary literature, the article presents different conceptions of possible theological examination of an experience. It also explains scientific methods which are applied by spiritual theologians (besides the traditional methods: deductive, descriptive, phenomenological). The article shows suggested new methods, evaluates them, and groups them in the following way: a) methods of learning through personal experience; b) methods of observation; c) methods of text exegesis – hermeneutic; d) methods representing merging principle. Such an analysis of a contemporary reflection on spiritual theology leads to the following conclusions: a) one can notice many attempts of searching for new, more thorough methods of examining the spiritual experience of people; b) spiritual theology is inspired in this point by many human sciences; c) the multitude of methods stress multidimensionality of human experience, a mystery of a person; d) while focusing on only one particular method, one is in danger of reductionism; e) there is a need for a method that would merge all the others – it seems that a personalistic method could serve this purpose. The personalistic system assumes that the hermeneutical key for understanding any experience is a mystery of a person.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2022, 69, 5; 5-25
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cnoty pokrewne sprawiedliwości w świetle etyki personalistycznej
Virtues related to justice in the light of personalistic ethics
Autorzy:
Niewiadomski, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2137662.pdf
Data publikacji:
2021-12-20
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
virtue
personalism
aretology
person
cnota
personalizm
aretologia
osoba
Opis:
Cnoty pokrewne sprawiedliwości analizowane w optyce personalistycznej wskazują na pewne cechy i uprawnienia osoby ludzkiej, przysługujących jej ze względu na wrodzoną godność. Te cnoty to pietas, cześć, szacunek, posłuszeństwo, wdzięczność, przyjaźń, hojność, prawdomówność, vindicatio i epikeia. Osoba ludzka jawi się jako godna ich aktów, będąc jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego.  
The virtues related to justice analyzed in the light of the personalist ethics indicate some features and rights of the human person, appertaining to them for the sake of their innate dignity. These virtues are: piety, respect, honour, obedience, generosity, friendliness, gratitude, truthfulness, vindication and epikeia. The human person appears worthy of their acts, being the only creature on earth whom God willed for themselves.
Źródło:
Teologia i moralność; 2021, 16, 2(30); 187-199
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Odrzucenie klamstwa warunkiem dialogu pedagogicznego
Autorzy:
Leszczyński, Seweryn Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1992712.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
pedagogical dialogue
lie
human person
personalism
upbringing
dialog pedagogiczny
kłamstwo
osoba ludzka
personalizm
wychowanie
Opis:
Lying is a constant threat to every educational relationship, the essence of which is the pedagogical dialogue. Without rejecting the lie, one cannot speak of a true student-teacher relationship.The aim of the research: The article aims to defend the thesis about the necessity to reject lies in the pedagogical dialogue. The aim is also to introduce the notions of the human person, pedagogical dialogue and lies as understood by Wojciech Chudy, the creator of ethical and Christian personalism.State of knowledge: The topics of pedagogical dialogue were undertaken among others by Jerzy Zieliński, Edward Torończak, Jarosław Gara, Andrzej Bronk, Marian Śnieżyński, Janusz Tarnowski, Anna Szudra-Barszcz, Wojciech Chudy. Wojciech Chudy developed a comprehensive view of the philosophy of lies. The creator of the concept of the human person in the ethical-Christian personalism analyzed here is Wojciech Chudy.Summary: The condition for the existence and conduct of any pedagogical dialogue is the rejection of lies. Even the slightest attempt to lie can lead to a tendency to distance ourselves from the truth of the interpersonal and educational relationship. The condition for conducting a pedagogical dialogue is the affirmation of the truth.
Kłamstwo jest stałym zagrożeniem każdej relacji wychowawczej, której istotą jest dialog pedagogiczny. Bez odrzucenia kłamstwa nie można mówić o prawdziwej relacji uczeń – nauczyciel.Cel badań: Artykuł ma na celu obronić tezę o konieczności odrzucenia kłamstwa w dialogu pedagogicznym. Celem jest również przybliżenie pojęć osoby ludzkiej, dialogu pedagogicznego i kłamstwa w ujęciu Wojciecha Chudego, twórcy personalizmu etyczno-chrześcijańskiego.Stan wiedzy: Tematykę dialogu pedagogicznego podejmowali m.in. Jerzy Zieliński, Edward Torończak, Jarosław Gara, Andrzej Bronk, Marian Śnieżyński, Janusz Tarnowski, Anna Szudra-Barszcz, Wojciech Chudy. Całościowe spojrzenie na filozofię kłamstwa opracował Wojciech Chudy. Twórcą koncepcji osoby ludzkiej w analizowanym tu personalizmie etyczno-chrześcijańskim jest Wojciech Chudy.Podsumowanie: Warunkiem zaistnienia i prowadzenia każdego dialogu pedagogicznego jest odrzucenie kłamstwa. Nawet najmniejsza próba okłamania sprzyja tendencji oddalania się od prawdziwości relacji międzyludzkiej i wychowawczej. Warunkiem prowadzenia dialogu pedagogicznego jest afirmacja prawdy.
Źródło:
Lubelski Rocznik Pedagogiczny; 2021, 40, 2; 193-204
0137-6136
Pojawia się w:
Lubelski Rocznik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Personalizm św. Jana Pawła II i Benedykta XVI – przesłaniem dla Europy
The Personalism of Saint John Paul II and Benedict XVI—a Message for Europe
Autorzy:
Panaro, Antonio
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1706193.pdf
Data publikacji:
2021-02-26
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
osoba
personalizm
Jan Paweł II
Benedykt XVI
Europa
person
personalism
John Paul II
Benedict XVI
Europe
Opis:
Personalistyczna wykładnia dotycząca równej godności osoby ludzkiej warunkowała myśl Karola Wojtyły przez całe jego życie. Znajdowała się w centrum Jego przemówień i tekstów zarówno wtedy, gdy był Biskupem, jak i wtedy, gdy był Papieżem. Czy podkreślenie podmiotowości osoby przez Jana Pawła II nie jest wielkim prorockim orędziem nadziei i zbawienia dla Europy XXI wieku? Benedykt XVI w swojej koncepcji osoby zwracał uwagę na teologiczny wymiar relacyjności osoby i w Chrystusie wskazał na wzór doskonałości człowieczeństwa. Dzięki personalistycznemu ujęciu Trójcy Świętej, choć pozostajemy zanurzeni w wielkości misterium, które nas przekracza, pojawia się nowe rozumienie rzeczywistości człowieka i Boga. Ratzinger uważa, że gdy mówimy o Bogu, okazuje się, kim jest człowiek; największy paradoks staje się czymś najjaśniejszym i najbardziej pomocnym. Na czym polega personalizm Jana Pawła II i w jaki sposób się różni od personalizmu Benedykta XVI? Czy te dwa modele personalistyczne są przeciwstawne? Jakie przesłanie wyniknie z tej analizy dla Europy? Analiza zaprezentowana w artykule jest próbą dojścia do odpowiedzi na te i inne pytania dotyczące rozumienia osoby w dzisiejszej Europie w świetle personalistycznego orędzia nadziei Jana Pawła II i Benedykta XVI.
A personalistic interpretation of the equal dignity of the human person conditioned Karol Wojtyła’s thought throughout his life. It was at the centre of his speeches and texts, both when he was Bishop and Pope. Is not John Paul II’s emphasis on the subjectivity of the person a great prophetic message of hope and salvation for 21st century Europe? Benedict XVI, in his concept of the person, underlined the theological dimension of the relationality of the person and in Christ pointed to the model of perfection of humanity. Thanks to the personalistic concept of the Holy Trinity, although we remain immersed in the greatness of the mystery that transcends us, a new understanding of the reality of man and God appears. Ratzinger believes that when we talk about God, it turns out what man is; the greatest paradox becomes something brightest and most helpful. What is John Paul II’s personalism and how does it differ from Benedict XVI’s? Are these two personalistic models opposed? What message for Europe will result from this analysis? This analysis is an attempt to find answers to these and other questions—concerning the understanding of the person in Europe today—in the light of the personalistic message of hope of John Paul II and Benedict XVI.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2021, 68, 2; 101-131
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Personalizująca moc komunii według Johna D. Zizioulasa
The personalizing power of communion according to John D. Zizioulas
Autorzy:
Jagodziński, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2076687.pdf
Data publikacji:
2021-12-02
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
osoba
personalizm
komunia
Kościół
sakramenty
person
personalism
communion
the Church
sacraments
Opis:
Osoby ludzkie mają podstawę swojej tożsamości w trynitarnym Bogu. Ludzkie bycie osobą nie jest jakością natury ludzkiej, ale wydarzeniem relacyjnym, analogicznym do komunii wewnątrztrynitarnej. Dlatego ludzie mogą być obrazem życia w Trójcy Świętej jedynie we wspólnocie Kościoła. Zizioulas uważa, że osoba to nie statyczna całość, lecz rzeczywistość otwarta na relacje. Bycie osobą zakłada nie tylko „otwartość bytu”, ale także ruch w kierunku budowania komunii przekraczającej granice własnego „ja”. Człowiek istnieje jako istota biologiczna, ale działanie łaski Bożej urzeczywistnia osobowy sposób bycia bytów ludzkich, przemienia ich wypaczoną egzystencję indywidualizującą i umożliwia ich istnienie eklezjalne. Personalizacja bytu ludzkiego dokonuje się w komunii Kościoła. Może ona dokonać się przez związek z Chrystusem w chrzcie jedynie w Duchu Świętym, pod wpływem wielkiej inicjacji sakramentalnej, a Eucharystia jest nie tylko zgromadzeniem, ale również drogą do historycznego urzeczywistnienia i objawienia eschatycznej egzystencji człowieka.
Human persons have the basis of their identity in the Trinitarian God. Human being a person is not a quality of human nature, but a relational event, analogous to intra-Trinitarian Communion. That is why people can be an image of the Holy Trinity life only in the community of the Church. J.D. Zizioulas believes that the person is not a static whole, but a reality open to relations. Being a person implies not only the “openness of being”, but also a movement towards building a communion that transcends the boundaries of one’s own self. Man exists as a biological being, but the action of God’s grace realizes the personal way of being of human beings, transforms their distorted individuating existence and enables their ecclesial existence. The personalization of the human being takes place in the communion of the Church. It can be achieved through a union with Christ in baptism only in the Holy Spirit, under the influence of a great sacramental initiation, and the Eucharist is not only an assembly but also a way to historical fulfilment and revelation of man’s eschatic existence.
Źródło:
Studia Oecumenica; 2021, 21; 101-111
1643-2762
Pojawia się w:
Studia Oecumenica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Personalna przestrzeń wewnętrzna w przywództwie edukacyjnym
Personal Internal Space in Educational Leadership
Autorzy:
Ptak, Małgorzata M.
Śmiałek, Mirosław J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16538866.pdf
Data publikacji:
2021-12-27
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Komitet Nauk Pedagogicznych PAN
Tematy:
personalizm
wewnętrzność
tożsamość
edukacja
przywództwo
wyjątkowość
osobowość
przestrzeń
relacje
osoba
personalism
internality
identity
education
leadership
uniqueness
personality
space
relationships
person
Opis:
The space between the subjective and objective fills a person’s identity. It is knowledge about oneself, about the difference between oneself and others / strangers, about one’s own actions, their effects and consequences. It is likewise knowledge of one’s own uniqueness, of the consequences of one’s own actions that define the limits of one’s own identity. Identity is a personal internal space, built on the basis of empathy, autonomy, distance, assertiveness, activity, and tolerance. Identity is different dimensions of individuality, uniqueness and separateness, compatibility of thoughts-feelings-actions, self-esteem and intentionality important for interpersonal and social conflicts. It serves to build and consolidate an image of oneself and knowledge about oneself. Identity allows a person to self-reflect, receive insight, evaluate, make changes, and strengthens the image of his/her person, offering a sense of separateness and being yourself.
Źródło:
Rocznik Pedagogiczny; 2021, 44; 191-202
0137-9585
Pojawia się w:
Rocznik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies