Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "orthostatic hypotension" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Zaburzenia autonomiczne w chorobie Parkinsona
Autonomic dysfunctions in Parkinson’s disease
Autorzy:
Fiszer, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1058758.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Parkinson’s disease
autonomic disturbances
levodopa
non-motor symptoms
orthostatic hypotension
lewodopa
objawy pozaruchowe
zaburzenia autonomiczne
niedociśnienie ortostatyczne
choroba Parkinsona
Opis:
Idiopathic Parkinson’s disease is a progressive neurological disorder, characterized by the occurrence of various movement and non-motor disturbances (olfactory, neuropsychiatric and autonomic dysfunctions). This paper discusses autonomic disturbances in Parkinson’s disease, which significantly impair patients. Autonomic dysfunctions are present already in early disease stages. They include cardiovascular, urogenital system dysfunctions, gastrointestinal, feeding, thermoregulatory disturbances, and seborrhoea. Autonomic dysfunctions in Parkinson’s disease are related to the function of parasympathetic and sympathetic system. This paper discusses the detailed clinical and neuropathological correlation, which includes scope of the autonomic functions. The research proved that disability of patients with Parkinson’s disease is mainly related to the levodopa non-responding symptoms (neuropsychiatric disturbances, falls, dysphagia, urinary dysfunction and orthostatic hypotension). These disturbances significantly worsen the patient’s life quality, and even disallow an independent functioning. In such cases there is a need to consider administration of drugs with action mechanism different than dopaminergic. There is a need to recognize the levodopa non-responding symptoms in patients with Parkinson’s disease, which may be very disturbing for the patient. A proper diagnosis of patient’s dysfunctions is very important, since sometimes an increasing levodopa treatment may have a negative impact upon patient’s condition. The paper discusses various therapy methods, based mainly upon the recommendations of the European Federation of Neurological Societies (EFNS).
Idiopatyczna choroba Parkinsona jest postępującym neurologicznym schorzeniem charakteryzującym się występowaniem licznych, różnych ruchowych i pozaruchowych zaburzeń (zaburzenia węchu, neuropsychiatryczne oraz układu autonomicznego). Niniejsza praca omawia zaburzenia autonomiczne w chorobie Parkinsona, które w sposób poważny upośledzają chorych. Zaburzenia autonomiczne mogą być obecne już we wczesnych okresach choroby. Obejmują dysfunkcje układu sercowo-naczyniowego, układu moczowo-płciowego, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, odżywiania, termoregulacji oraz wydzielanie łoju. Zaburzenia autonomiczne w chorobie Parkinsona związane są z funkcją układu przywspółczulnego i współczulnego. W pracy omówiono dokładną korelację kliniczno-neuropatologiczną zawierającą zakres funkcji autonomicznych. Badania wykazały, że niesprawność osób z chorobą Parkinsona głównie jest związana z objawami niereagującymi na leczenie lewodopą (zaburzenia neuropsychiatryczne, upadki, dysfunkcje połykania i układu moczowego oraz niedociśnienie ortostatyczne). Zaburzenia te znacznie pogarszają jakość życia chorego, a nawet uniemożliwiają mu samodzielne funkcjonowanie. W takich przypadkach istnieje konieczność rozważenia podawania leków o innym mechanizmie działania niż leki dopaminergiczne. Istnieje konieczność rozpoznawania u osób z chorobą Parkinsona objawów niereagujących na leczenie lewodopą, które mogą być bardzo uciążliwe dla chorego. Właściwe rozpoznanie zaburzeń u chorego jest bardzo ważne, gdyż czasami zwiększanie dawki lewodopy może mieć negatywny wpływ na stan pacjenta. W pracy są dyskutowane różne sposoby leczenia, głównie w oparciu o zalecenia Europejskiej Federacji Towarzystw Neurologicznych (EFNS).
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2009, 9, 3; 159-163
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zanik wieloukładowy typu C (MSA-C) – aspekty kliniczne i radiologiczne, opis przypadku
Clinical and radiological features of multiple system atrophy type C. Case report
Autorzy:
Węglewski, Arkadiusz
Juryńczyk, Jacek
Ślusarek, Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1061185.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
autonomic failure
cerebellar atrophy
magnetic resonance
multiple system atrophy
orthostatic hypotension
rezonans magnetyczny
zanik móżdżku
zanik wieloukładowy
niewydolność autonomiczna
hipotonia ortostatyczna
Opis:
Multiple system atrophy (MSA) is a relatively rare degenerative disease of the central nervous system. The prevalence of MSA is about 2-4/100,000. The disease is included to synucleinopathies. The most characteristic neuropathological findings in MSA is argyrophilic glial cytoplasmatic inclusions in oligodendroglia which is composed of α-synuclein and ubiquitin. At present two main forms of the MSA are known: MSA-P and MSA-C. Symptoms of parkinsonism with rigidity and bradykinesia are more typical in MSA-P. Cerebellar signs are more characteristic for MSA-C. Severe autonomic failure, initially or during further clinical course stwierin MSA-P and MSA-C is present in most patients. The main symptoms of autonomic failure are orthostatic hypotension, urinary and less commonly fecal incontinence, impotence. In 1998 consensus on the diagnosis of MSA was established. The authors described a case of 61-year-old woman with 3 years of symptoms of cerebellar dysfunction followed by Parkinson’s syndrome and autonomic failure. MRI of the brain revealed severe atrophy of the cerebellum and brain stem, and “hot cross bun sign” in pons. Tilt-test confirmed orthostatic hypotension. Treatment with L-dopa and midodrin was moderately effective. The authors described problems of diagnostics, especially role of MRI, and actual problems of epidemiology, pathogenesis and treatment of MSA.
Zanik wieloukładowy (MSA) jest rzadką chorobą zwyrodnieniową ośrodkowego układu nerwowego. Występuje z częstością ocenianą na 2-4/100.000 i zaliczany jest do synukleinopatii. Najbardziej charakterystyczną cechę neuropatologiczną stanowi obecność srebrnochłonnych wtrętów cytoplazmatycznych w komórkach oligodendrogleju, zawierających α-synukleinę i ubikwitynę. Obecnie wyróżnia się dwie główne formy MSA: MSA-P i MSA-C. W MSA-P dominują objawy parkinsonizmu, głównie sztywność, spowolnienie, a w MSA-C – objawy uszkodzenia móżdżku. W obu formach typowe są nasilone objawy dysfunkcji układu autonomicznego, głównie hipotonia ortostatyczna, zaburzenia zwieraczy oraz impotencja. W 1998 roku ustalono kryteria diagnostyczne MSA. Autorzy przedstawiają przypadek 61-letniej chorej z mniej więcej 3-letnim wywiadem zespołu móżdżkowego, do którego dołączyły się następnie objawy autonomiczne i parkinsonowskie. Badanie MR głowy ujawniło charakterystyczne dla formy MSA-C dużego stopnia zanik móżdżku, pnia mózgu oraz objaw „krzyża” w moście. Test pionizacyjny wskazał na ciężką hipotonię ortostatyczną. Leczenie L-dopą w umiarkowany sposób zmniejszyło nasilenie zespołu parkinsowskiego, a midodrinem – hipotonii ortostatycznej. Autorzy omawiają problemy diagnostyki MSA, ze szczególnym uwzględnieniem roli badania MR, oraz przedstawiają aktualny stan wiedzy na temat patogenezy, epidemiologii i terapii MSA.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2006, 6, 1; 48-53
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Samoistne podciśnienie śródczaszkowe – opis przypadku
Spontaneous intracranial hypotension – case report
Autorzy:
Jastrzębski, Karol
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1058039.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
diagnosis
orthostatic headache
spontaneous intracranial hypotension
spontaneous spinal cerebrospinal fluid leak
treatment
samoistne podciśnienie śródczaszkowe
wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego
ortostatyczne bóle głowy
diagnoza
leczenie
Opis:
The syndrome of spontaneous intracranial hypotension (SIH) was first described in 1938 and was considered a rare disorder. Because all of SIH occur secondary to spontaneous spinal cerebrospinal fluid (CSF) leak, the term: spontaneous spinal CSF leak is the preferred descriptive term. Recent evidence suggest that SIH is not rare but underdiagnosed. The spectrum of clinical and radiological manifestations is varied. The orthostatic headache and opening pressure of cerebrospinal fluid (CSF) under 60 mm H2O are cardinal diagnostic features. Treatment consist in bed rest, oral hydration, caffeine or theophylline intake, epidural blood patching, percutaneous fibrin glue injection or surgical CSF leak repair. The effectiveness of those treatment is limited and poorly studied. Author present case of 19-year-old woman with 2 days history of headache, tinnitus and photophobia. On neurologic examination patient presented only vertical diplopia. CT of head showed swelling of brain and contractions of cerebral ventricles. A lumbar puncture on the day after admission excluded neuroinfection and subarachnoid haemorrhage. The CSF opening pressure was 15 mm H2O. An MRI of cervical, thoracic and lumbar spine did not show any potential structures connected with CSF leak. Myelo-CT showed in lumbar region four places of CSF leak. This case demonstrates some of the potential diagnostic difficulties and unusual cause for sudden onset headache.
Samoistne podciśnienie śródczaszkowe – SPŚ (łac. aliquorrhoea acuta versus spontanea) po raz pierwszy zdiagnozowano w 1938 roku i uznawano za rzadkie schorzenie. Ponieważ wszystkie przypadki SPŚ występują wtórnie do samoistnego wycieku płynu mózgowo- -rdzeniowego (PMR), preferowanym terminem opisowym jest spontaniczny tzw. rdzeniowy wyciek PMR. Obecne badania wskazują, że nie jest to tak rzadkie schorzenie, jak sądzono. Kliniczna i radiologiczna manifestacja choroby jest różnorodna. Za cechy kardynalne uważa się ortostatyczne bóle głowy i ciśnienie płynu mózgowo-rdzeniowego mniejsze niż 60 mm słupa H2O. Leczenie polega na utrzymywaniu pozycji leżącej, doustnym przyjmowaniu płynów, spożywaniu substancji zawierających kofeinę i teofilinę, wykonaniu łaty z krwi podanej nadoponowo lub podaniu fibryny oraz interwencji neurochirurgicznej. Efektywność tego rodzaju leczenia jest ograniczona i słabo zbadana. Przedstawiono przypadek 19-letniej pacjentki z 2-dniowym wywiadem w kierunku bólu głowy, szumu usznego oraz nadwrażliwości na światło. W badaniu neurologicznym stwierdzono jedynie dwojenie przy patrzeniu do boku. Tomografia komputerowa głowy ujawniła obrzmienie mózgu oraz bardzo wąski układ komorowy. Nakłucie lędźwiowe, wykonane dzień po przyjęciu, wykluczyło neuroinfekcje oraz krwawienie podpajęczynówkowe. Ciśnienie płynu mózgowo-rdzeniowego wynosiło 15 mm słupa H2O. RM odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowego nie ujawnił potencjalnego miejsca wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego. Mielo-CT ujawniło w odcinku lędźwiowym kręgosłupa wielomiejscowy wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego. Przypadek ten demonstruje pewne trudności diagnostyczne oraz zwraca uwagę na niecodzienną przyczynę bólów głowy.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2010, 10, 2; 100-104
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies