Temat: musica - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Angelologiczny traktat filmowy pomiędzy sztukami. O "Niebie nad Berlinem" Wima Wendersa
Angelologic treatise between the arts. On “The Wings of Desire” by Wim Wenders
Autorzy:: Lisiecka, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/920302.pdf
Data publikacji:: 2009-06-13
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: film and music
musca mundana
musica humana
musica instrumentalis
Wim Wenders
muzyka filmowa
Niebo nad Berlinem
Opis:: The study titled Angelologic treatise between the arts. On “The Wings of Desire” by Wim Wenders undertakes to analyze aesthetic and cultural contexts which have impinged on the overall significance of the film. Commencing with the presentation of the angelic motifs and the relations they bear to the angelologic tradition of Western culture, the author identifies some thematic and formal elements which influenced the original concept of spiritual reality depicted in Wenders’s film. Due to its consistent fictional and artistic vision, the picture has been dubbed “the angelologic film treatise”. The second part of the article focuses on the analysis of the visual and musical aspects of the film. The most significant interpretative framework revolves around the concept of visual games and the topos of musical harmony (musica mundana, humana and instrumentalis). The issues under consideration demonstrate the great significance all the formal devices, both in terms of presented images and music, have in constructing deep layers of meaning. A particular importance should be assigned to these audio-visual elements that underscore the relevance of spiritual and existential aspects, constituting the substance of Wenders’s film.
Źródło:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2009, 7, 13-14; 191-204
1731-450X
Pojawia się w:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: La lengua del silencio: A música dos seres vivos de María Reimóndez
Autorzy:: Boguszewicz, Maria
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2079268.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Uniwersytet Warszawski. Wydział Neofilologii
Tematy:: María Reimóndez
Galicia
literatura
música
feminismo
poscolonialismo
Opis:: María Reimóndez es escritora, traductora e intérprete, investigadora y activista social. En sus novelas debate los problemas que se reflejan también en otras esferas de su actividad profesional y pública. La novela A música dos seres vivos (2015) se centra en temas derivados de la discriminación étnica, sexual y de género. El eje central de la historia contada en el libro lo constituye la cuestión de la voz y de cómo un sujeto subalterno puede tenerla en el mundo occidental. En la novela estudiada en este artículo se proponen varias vías de comunicación posibles, entre otras la música. La autora del artículo recurre a las teorías feministas y poscoloniales, así como a las ciencias musicales para analizar el problema del silencio y la voz en A música dos seres vivos de María Reimóndez, situando el libro en el proyecto sociopolítico global de la escritora.
Źródło:: Itinerarios; 2020, 31; 209-228
1507-7241
Pojawia się w:: Itinerarios
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Música, mujeres y simulacros: la imagen de la feminidad en Zuloak de Fermin Muguruza
Autorzy:: Gajewska, Magdalena Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2079680.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Uniwersytet Warszawski. Wydział Neofilologii
Tematy:: cine vasco
feminidad
Fermin Muguruza
música
simulacro
Opis:: A pesar de que el rock radical vasco fue un movimiento musical de gran alcance que marcó a toda una generación, contó con escasos grupos femeninos. Fermin Muguruza, uno de los personajes más relevantes de aquel movimiento, en su falso documental Zuloak (2012) toma como punto de partida la ausencia femenina en la tradición del punk vasco. La película trata sobre un grupo femenino de rock formado para la filmación que después del estreno del filme tuvo una gira real. Muguruza logra entonces crear un tipo de realidad paralela emparentada con lo que Jean Baudrillard (1978) entiende como un simulacro. En el presente artículo llevaré a efecto un análisis antropológico-morfológico; se trata de un método para investigar la obra fílmica que pone atención en las relaciones entre los recursos formales, el contenido y las referencias al mundo fuera de la ficción. Se analizará cuáles son los modelos de feminidad que se recrean en Zuloak, cómo funcionan y qué valor tienen. Además, con apoyo en la noción de hiperralidad del mismo Baudrillard, se intentará echar luces sobre cómo se puede interpretar la visión del director en lo tocante a la situación de la escena vasca actual.
Źródło:: Itinerarios; 2019, 30; 71-87
1507-7241
Pojawia się w:: Itinerarios
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Gdzie Włosi nadobnie śpiewają. Mecenat muzyczny Władysława IV Wazy w źródłach epoki
Where the Italians sing charmingly. The musical patronage of Władysław IV Vasa in 17th-century sources
Autorzy:: Mamczur, Patryk
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/513882.pdf
Data publikacji:: 2014-07-01
Wydawca:: Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
Tematy:: Władysław IV Vaza
Polish music
Baroque
dramma per musica
sources
Opis:: The article presents a Polish monarch of the House of Vasa, Władysław (Ladislaus) IV, as a patron of music. The author analyses his influence on Polish culture, shows the most important musicians and composers employed by the king, and the music present at the Polish court – everything according to vivid passages taken from the primary sources. While his father and predecessor Zygmunt III liked to sing in the presence of family and friends, Władysław IV preferred to listen to others performing. He employed dozens of musicians – not only Polish, but also famous Italian artists such as Marco Scacchi, Margherita Basile-Cattaneo or Baldassare Ferri. During his reign, a musical novelty appeared in Poland – the opera (dramma per musica). At the time, Poland was one of the most prolific opera centres in Europe, staging 10 original drammi in the years 1635-48 (more than in Florence, Ferrara or Bologna). Futhermore, the before-mentioned chapel master (maestro di capella) Marco Scacchi was a well-known music theorist. Cognition of this extraordinary chapter of Polish musical culture (which had not regained such significance before the 18th or 19th century) can and should be done according to numerous primary sources (i.e. journal of Jan Hagenaw or Adam Jarzębski’s poem Gościniec), which not only present a factual material, but also depict a distinct and interesting image of the epoch.
Źródło:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2014, 3(22); 22-37
2956-4107
2353-7094
Pojawia się w:: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Τὸ καλόν as a Criterion for Evaluating Innovation (τὸ καινόν) in Greek Theory of Musical Education: “Ancient” versus “New” Music in Ps. Plut. De musica
Τὸ καλόν as a Criterion for Evaluating Innovation (τὸ καινόν) in Greek Theory of Musical Education: “Ancient” versus “New” Music in Ps. Plut. De musica
Autorzy:: Gostoli, Antonietta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/633569.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Ps. Plut. De musica
ancient and new music
Greek musical education
Opis:: The Pseudo-Plutarchan De musica provides us with the oldest history of Greek lyric poetry from the pre-Homeric epic poetry to the lyric poetry of the fourth century B.C. Importantly, the work contains also an evaluation of the role of music in the process of educating and training the citizens. Ps. Plutarch (Aristoxenus) considers the καλόν in the aesthetic and ethical sense, which makes it incompatible with the καινόν dictated by the new poetic and musical season.
The Pseudo-Plutarchan De musica provides us with the oldest history of Greek lyric poetry from the pre-Homeric epic poetry to the lyric poetry of the fourth century B.C. Importantly, the work contains also an evaluation of the role of music in the process of educating and training the citizens. Ps. Plutarch (Aristoxenus) considers the καλόν in the aesthetic and ethical sense, which makes it incompatible with the καινόν dictated by the new poetic and musical season.
Źródło:: Peitho. Examina Antiqua; 2017, 8, 1; 379-390
2082-7539
Pojawia się w:: Peitho. Examina Antiqua
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: La recerca en música popular contemporània en el marc dels estudis culturals: una fórmula viable?
Autorzy:: Gregori, Alfons
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2079643.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Uniwersytet Warszawski. Wydział Neofilologii
Tematy:: música popular contemporània a l’Estat espanyol
estudis culturals
poesia
intertextualitat
Opis:: L’atorgament del premi Nobel de literatura a Bob Dylan va suposar la culminació d’una concepció dels textos de la música popular com a literatura. A l’Estat espanyol aquesta línia de pensament ha servit de base per a força treballs acadèmics, que en general han minimitzat l’aspecte musical de l’obra artística i, en alguns casos, fins i tot el context històric, polític i cultural en què aquesta va sorgir. D’altra banda, en una òptica més propera als estudis culturals s’han publicat treballs sobre aspectes sociològics i historiogràfics de gèneres, períodes i intèrprets o grups musicals. La majoria d’aquesta recerca resulta força encomiable perquè ha estat capaç de rebel·lar-se contra el silencis a l’entorn del fenomen de la música popular contemporània en l’àmbit de les humanitats a l’Estat espanyol, alhora que la seva escassetat indica que l’interès per la qüestió ha estat bastant més baixa que al món anglosaxó. En aquest article es presentarà l’esmentada problemàtica i es plantejaran algunes vies d’aplicació de perspectives pròpies dels estudis culturals en els treballs sobre música popular contemporània, a partir no sols de la dimensió intertextual i interdiscursiva d’aquests, sinó també de la valoració del so com a element copartícip a l’hora de crear sentit(s) en la recepció d’una obra d’art musical.
Źródło:: Itinerarios; 2019, 30; 89-100
1507-7241
Pojawia się w:: Itinerarios
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Mestizaje y expresiones culturales identitarias en Latinoamérica. Una reflexión sobre el costumbrismo del siglo XIX, la música tradicional y la música pop
Autorzy:: Franco Cárdenas, Diego H.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27177635.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:: Music
Identity
Post-colonialism
Culture
Miscegenation
Música
Mestizaje
Decolonial
Identidad
Cultura
Opis:: La ilustración costumbrista del siglo XIX en Colombia se concentró en la representación de las expresiones culturales nacionales. Desde el análisis iconográfico de dos ilustraciones representativas, realizadas por Ramón Torres Méndez en ese periodo, identificaremos elementos que sirvieron para la construcción de una identidad cultural. Los elementos que conforman dichas expresiones, sin embargo, son el resultado de una mezcla de otras formas de expresión cultural; europeas, americanas y africanas. Este mestizaje, siempre presente, se extiende hasta nuestros días y se puede apreciar en manifestaciones más contemporáneas como el pop, en particular, el movimiento del rock en español en la década de 1990.
The costumbrista illustration of the 19th century in Colombia, after independence, focused on the representation of national cultural expressions. From the iconographic analysis of two representative illustrations, made by Ramón Torres Méndez in that period of time, it is possible to identify elements that contribute to the construction of a cultural identity. The elements that make up these expressions, however, are the result of a mixture of other forms of cultural expression, namely European, American, and African. This miscegenation, always present, extends even today and can be seen in more contemporary manifestations such as pop, in particular, of which is the key focus of this article.
Źródło:: Review of International American Studies; 2022, 15, 2; 129-143
1991-2773
Pojawia się w:: Review of International American Studies
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Participatio actuosa fidelium we Mszy św. od Piusa X do Konstytucji Sacrosanctum Concilium
<i>Participatio actuosa fidelium</i> in the Holy Mass from the time of Pope Pius X until the Constitution </i>Sacrosanctum Concilium</i>
Autorzy:: Krakowiak, Czesław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/29432110.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: actuosa participatio
Pius X
Pius XI
Pius XII
ruch liturgiczny
liturgia
śpiew gregoriański
musica sacra
Missa solemnis
Liturgical Movement
Liturgy
Gregorian Chant
Musica Sacra
Missa Solemnis
Opis:: Już w XIX wieku ruch liturgiczny, najpierw na Zachodzie (Francja, Belgia, Niemcy) a następnie w innych krajach miał wielki wpływ na bardziej świadome i czynne uczestnictwo wiernych w liturgii Mszy św. Dużą rolę w tym procesie włączania wiernych w liturgię Mszy św. pełniły mszaliki zawierające tłumaczenie tekstów Ordo Missae. Następnie papieże Pius X, Pius XI a zwłaszcza Pius XII w wydawanych dokumentach kierowanych do całego Kościoła podawali teologicznie uzasadnienie czynnego uczestnictwa w liturgii Mszy (kapłaństwo chrzcielne). Powinno to być najpierw uczestnictwo wewnętrzne (ofiarowanie siebie przez ręce kapłana) a następnie uczestnictwo zewnętrzne, głównie przez śpiew gregoriański, gesty i postawy ciała. Różne stopnie participatio actuosa, w różnych formach celebracji Mszy określiła Kongregacja Obrzędów w instrukcji De musica sacra et liturgia. Dopiero jednak soborowa Konstytucja Sacrosanctum Concilium stwierdziła, że sama natura liturgii wymaga actuosa participatio w niej wiernych i Kościół bardzo pragnie takiego „pełnego, świadomego i czynnego udziału wiernych w obrzędach liturgicznych” (KL 14). Autor na podstawie analizy dokumentów Kościoła od Piusa X do Piusa XII przedstawił rozwój rozumienia czynnego udziału wiernych w liturgii Mszy św. oraz jego różne formy (stopnie).
Źródło:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2022, 60, 2; 149-161
1234-4214
Pojawia się w:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Il teatro delle e per le monache (Napoli, secolo XVIII)
The Theatre of and for the Nuns (Naples, 18 th century)
Autorzy:: Novi Chavarria, Elisa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/446324.pdf
Data publikacji:: 2019-11-30
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: theatre
music
female monasteries
Naples
18 th century
secolo XVIII
teatro
musica
monasteri femminili
Napoli
Opis:: Recent studies have focused on the musical environment and the theatre in female monasteries of many Italian cities between the 16 th and 18 th centuries. These art forms became famous as forms of entertainment in travel literature and in the chronicles of the time but were forbidden in the age of the Counter-Reformation. However, the theatrical performances, both in prose and in music, enjoyed enormous success and spread in male and female monasteries. As of the 17 th century, if not even earlier, travellers from half of Europe arrived in Naples, attracted by the excellence of the musical and theatrical performances that they could enjoy in the monasteries of the city. This essay aims to reconstruct the times, the modalities, and the contents of the theatrical offerings in the female monasteries of Naples at the beginning of the 18 th century, all of which are still unknown today. In particular, the case of the Franciscan monastery of St Chiara will be examined. Through the patronage of Queen Maria Amalia, musical and theatrical performances played an active leading role in the configuration of a specific theatrical type and taste and increased the education of the nuns and young women who were educated in the monastery, representing and legitimising new feelings and sensibilities. The religious women found a way to talk of their feelings and concerns together; they forged relationships even with the environments outside of the monastery and especially with the Queen’s court and with the courts of the aristocratic palaces of their families of origin.
Studi recenti hanno fatto luce sull’ambiente musicale e sul teatro monastico femminile di molte città italiane tra Cinque e Settecento, conferendo spessore documentario alla fama di cui tali forme di spettacolo godevano nella letteratura da viaggio e nella memorialistica cittadine dell’epoca. Si trattava di pratiche culturali vietate dalla normativa post-tridentina, eppure spettacoli teatrali, sia in prosa che in musica, ebbero una enorme fortuna e diffusione nei monasteri maschili e femminili. Napoli, in particolare, sin dal secolo XVII, se non da addirittura prima, richiamò viaggiatori provenienti da mezza Europa anche in virtù della eccellenza delle esecuzioni musicali e teatrali di cui era possibile fruire nei monasteri della città. Il saggio prova a far luce su tempi, modalità e contenuti dell’offerta teatrale dei monasteri femminili napoletani agli inizi del secolo XVIII, in particolare del monastero delle francescane di S. Chiara che, grazie al patronage della regina Maria Amalia, pare abbia avuto un ruolo attivo e trainante nella configurazione di uno specifico genere e gusto teatrali volto a incrementare l’istruzione delle religiose e delle giovani che venivano educate nel monastero, ma anche a rappresentare e legittimare sentimenti e nuove sensibilità. Le religiose vi trovarono un modo per raccontarsi, fare affiorare e comunicare i propri sentimenti e inquietudini, attivare forme di sociabilità e di relazioni sociali dentro e fuori il monastero, tra i monasteri e le corti, quella della Regina e le corti dei palazzi aristocratici delle loro famiglie di origine.
Źródło:: Italica Wratislaviensia; 2019, 10.2; 119-133
2084-4514
Pojawia się w:: Italica Wratislaviensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: El reggaetón y el disco polo como ejemplos de la música popular – un estudio comparativo
Autorzy:: Szukalska, Natalia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28328120.pdf
Data publikacji:: 2023-06-11
Wydawca:: Uniwersytet Warszawski. Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich
Tematy:: Puerto Rico
Polonia
reggaetón
disco polo
cambio social
cultura popular
música popu-lar
vida sociopolítica
canción social
Opis:: El trabajo aborda la relación entre la música popular y la vida sociopolítica a través de un estudio comparativo de dos géneros musicales: el reggaetón y el disco polo. Basándose en el análisis de fuentes primarias como letras de canciones, videoclips, así como fuentes secundarias (artículos científicos), se presentan diferencias y similitudes en características de ambos géneros, centrándose en las funciones sociales. Se analizan acontecimientos concretos de la vida sociopolítica de Puerto Rico y Polonia que fueron acompañados por el uso de canciones de ambos géneros. Este análisis sirve para reflexionar sobre el potencial de la música popular para contribuir al cambio social y político.
Źródło:: Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny; 2023, 31, 1 (119); 93-112
1506-8900
2081-1152
Pojawia się w:: Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Muzyka i horror. "Lśnienie" Stanleya Kubricka
The Kubrick Horror Show: making music in “The Shining”
Autorzy:: Kozłowski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/920354.pdf
Data publikacji:: 2009-06-13
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: semantisation of music
programme music
instrumental music
diabolus in musica
music and horror
Stanley Kubrick
Lśnienie
muzyka i horror
Opis:: This article will argue that in The Shining, Kubrick has constructed a radical semantisation of instrumental music, composed or adapted to the film. It could be argued that in this context Kubrick has produced such a sophisticated backdrop of fusion between music and film that this production can be considered one of the masterpieces in this field. In this light, the study shall discuss five aspects: the context of programme and instrumental music in respect to both conflicting and complementary tendencies of 19th c. esthetics, discussion of the simplest compositions used to demonstrate the film’s world of the inferno and finally, Kubrick’s complex semanticisation based on a clear labyrinth construction (catalysing fear in the labyrinth-trap).The study shall employ Carl Dahlhaus’ (1971) model of “method of interpretative analysis” used in respect to Richard Wagner as well as the notion of Wagners Konzeption des musikalischen Dramas. Further, the discussion shall be based on a complementary authorial methodology in three parts; a reading of non-musicological semantic markers of synchronically arranged fragments of instrumental composition used in film narration, a diachronic analysis of forms and their elements relating to the film score and last, an examination of the most functional of concepts relating to the esthetics of music.On the basis of the above mentioned issues, it shall be maintained that the music used as an overlay to the unfolding narrative of the film, though multifarious in construction, is powered by a dominant topos, diabolus in musica, which is realised in the form of “polyphony without cantus firmus”. This in turn supports the view that the role of music ought to be seen as one integral to film as a communicative medium, and not one simply of background, as some would argue.In conclusion, it shall be argued that in constructing a semantic framework of music in such a rich multi-level fashion, Kubrick has turned the role of music into an integral element of a highly complex artistic structure. This, it ought to be added, allows the score of this film to be placed at the same level as synthetic works of art (musical drama) and in terms of the genre horror, The Shining is the most “musicalised” of Kubrick’s films.This study may provide a basis for further research into the nature of Film, in particular, the work of Stanley Kubrick.
Źródło:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2009, 7, 13-14; 47-64
1731-450X
Pojawia się w:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Kultura muzyczna dzieci i młodzieży na przykładzie Dziecięco-Młodzieżowego Stowarzyszenia Śpiewaczego Sancta Musica w Tyczynie
The musical culture of children and youths – on the basis of Singing Association for Children and Youths Sancta Musica in Tyczyn
Autorzy:: Fudali, Agnieszka
Bober, Sabina
Stasiowska-Chrobak, Bożena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1573704.pdf
Data publikacji:: 2020-12
Wydawca:: Archiwum Państwowe w Rzeszowie
Tematy:: Stowarzyszenie
chór
Sancta Musica
Tyczyn
koncert
występ
próba
kolęda
wyjazd
pieśń patriotyczna
Association
choir
concert
performance
attempt
carol
travel
patriotic song
Opis:: Artykułu jest próbą zaprezentowania i pewnego niewielkiego zresztą podsumowania dziesięcioletniej działalności Stowarzyszenia. Upowszechnianie i rozwijanie wśród dzieci i młodzieży muzycznych pasji, łączenie chóralnego śpiewu z nauką historii to główne założenia i zadania, które realizowane są przez działające w Tyczynie Stowarzyszenie. Artykuł prezentuje działalność artystyczną chóru „Sancta Musica” na przestrzeni dziesięciu lat jego działalności. Ten swego rodzaju „jubileusz” jest okazją do zaprezentowania, działalności koncertowej na podstawie wybranych przykładów. Mowa w nim o występach chóralnych w kraju oraz poza jego granicami. Artykuł ten dowodzi, że można i warto łączyć pasję muzyczną z nauką historii. Tyczyńska „Sancta Musica” uczy i wychowuje. Bez cienia przesady można stwierdzić, że treści i sprawy poruszone w niniejszym artykule dowodzą dużej aktywności niewielkich środowisk lokalnych. Artykuł pokazuje, że udział w działalności tyczyńskiego Stowarzyszenia stanowi powód do niekłamanej satysfakcji dla chórzystów, ich rodziców oraz osób prowadzących i organizujących działalność artystyczną.
The article ‘The musical culture of children and youths – on the basis of Singing Association for Children and Youths “Sancta Musica” in Tyczyn’ is an attempt to present a short summary of the association’s decade-long activity. The main goals of the association are to spread and develop musical passion among children and youths and combine choral singing with learning history The article presents the ten years of artistic activities of the choir ‘Sancta Musica’. This so-called ‘jubilee’ is a great opportunity to introduce the choir’s performances on the selected examples. It describes the choir’s performances in its homecountry and abroad. This article proves that combining passion with learning history is worthwhile and can be done. ‘Sancta Musica’ from Tyczyn teaches and educates. It can be said without a hint of exaggeration that the contents and matters raised in this article prove the very active role of small local circles. The article shows that taking part in the Tyczyn’s association’s activities is satisfactory for the choristers, their parents, and the people in charge of the choir’s artistic activities.
Źródło:: Prace Historyczno-Archiwalne; 2020, 32; 260-269
1231-3335
Pojawia się w:: Prace Historyczno-Archiwalne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Wpływ oleju napędowego i naftalenu na początkowy wzrost i rozwój kostrzewy czerwonej (Festuca rubra L. ssp. commutata)
The impact of diesel and naphthalene on the initial growth and development of red fescue (Festuca rubra L. ssp. commutata)
Autorzy:: Gmitrzuk, N.
Dabrowski, P.
Pietrzyk, K.
Pawluskiewicz, B.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/887520.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Wydawnictwo Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Tematy:: zanieczyszczenia gleb
zanieczyszczenia ropopochodne
olej napedowy
naftaleny
oddzialywanie na rosliny
kostrzewa czerwona
Festuca rubra ssp.commutata
kostrzewa czerwona Nimba
kostrzewa czerwona Musica
wzrost roslin
rozwoj roslin
Opis:: Wpływ oleju napędowego i naftalenu na początkowy wzrost i rozwój kostrzewy czerwonej (Festuca rubra L. ssp. commutata). Celem badań było określenie wpływu oleju napędowego (ON) na początkowy wzrost i rozwój Festuca rubra L. ssp. commutata odmiany Musica oraz naftalenu (Nf) na te same cechy odmiany Nimba. Stwierdzono m.in., że badane parametry istotnie różniły się w stosunku do kontroli, ale w większości przypadków brak było różnic między nimi. Naftalen spowodował w większym stopniu ograniczenie wzrostu korzenia zarodkowego, ale w mniejszym niż olej napędowy hamował wzrost części nadziemnych. Zdolności kiełkowania badanych odmian były podobne i wynosiły: dla odmiany Musica i ON 23 i 21% odpowiednio do dawek, a dla odmiany Nimba i Nf – 25 i 23%.
The impact of diesel and naphthalene on the initial growth and development of red fescue (Festuca rubra L. ssp. commutata). The aim of the study was to determine the effect of diesel fuel (ON) on the germination of seeds and seedlings condition of Festuca rubra L. ssp. commutata variety Musica and naphthalene (Nf) on the same characteristics of the variety Nimba. It was concluded, the test parameters were signifi- cantly different in comparison to the control, but in most cases, there was no difference between them. Naphthalene caused more root embryo growth limitation, but less than diesel, inhibited the growth of aboveground parts. Germination capacity tested varieties were similar and were as follows: for Musica and ON 23 and 21% respectively to doses, and to Nimba variety and Nf – 25 and 23%.
Źródło:: Scientific Review Engineering and Environmental Sciences; 2017, 26, 3[77]
1732-9353
Pojawia się w:: Scientific Review Engineering and Environmental Sciences
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: ‘... and therefore the Lord increased this her beauty ...’ (Judith 10:4) – the beauty of Judith in Italian oratorios of the Baroque
„…przeto też Pan tę w niej piękność rozmnożył…” (Jdt 10, 4) – piękno Judyty w oratoriach włoskich epoki baroku
Autorzy:: Ryszka-Komarnicka, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/950620.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:: Księga Judyty
barokowa muzyka
oratorium włoskie
kobiece piękno
scena przed lustrem
book of judith
baroque music
italian oratorio
dramma per musica
woman’s beauty
mirror scene
Opis:: Baroque oratorios about biblical Judith are usually regarded as oratori erotici. However, our research, covering the whole of the Italian Baroque oratorio repertoire on this subject, has revealed that such works did not dominated that repertoire to such a significant degree. For around one-third of the librettists, Judith’s similarity to the donne forti of 17th-century Venetian operas was a true religious-moral and artistic challenge, accompanied by the conviction that thanks to music one could see with the ears what the lack of scenic action rendered invisible. The article cites several solutions for ‘mirror scenes’ in oratorios about Judith: both the openly secular (e.g. by A. Ottoboni and Vajani de Borgi) and those whose librettists endeavoured to include a commentary accentuating Judith’s spiritual virtues or divine inspiration (Gigli, Silvani). Others (including Metastasio) eschewed that which was sensual in Judith. That strategy may be compared to dissimulazione onesta, the honest concealment of the facts, which was popular in those times, particularly in Italy..
Barokowe oratoria o biblijnej Judycie uważa się zwykle za tzw. oratori erotici. Jednak nasze badania, obejmujące całość włoskiego repertuaru oratoryjnego na ten temat z epoki baroku, wykazały, że dzieła takie nie zdominowały tego repertuaru w aż tak znaczącym stopniu. Podobieństwo Judyty do donne forti weneckich oper XVII wieku okazały się dla około 1/3 librecistów prawdziwym wyzwaniem religijno-moralnym i artystycznym, czemu towarzyszyło też przekonanie, że dzięki muzyce można uchem zobaczyć to, co niewidoczne z powodu braku scenicznej akcji. Artykuł ten przytacza kilka różnych rozwiązań tzw. scen przed lustrem w oratoriach o Judycie: i tych otwarcie świeckich (np. A. Ottoboni, Vajani de Borgi) po te, których libreciści starali się włączyć w nie komentarz akcentujący cnoty duchowe Judyty lub Boską inspirację (Silvani, Gigli). Jeszcze inni, łącznie Metastasiem, uciekali od tego, co w Judycie było zmysłowe. Koncentrowali się więc na cnotach bohaterki, zapominając o jej pięknie cielesnym. Strategię tę można przyrównać do popularnej w epoce, szczególnie w Italii, dissimulazione onesta, czyli uczciwego ukrywania faktów. .
Źródło:: Rocznik Teologii Katolickiej; 2017, 16, 3
1644-8855
Pojawia się w:: Rocznik Teologii Katolickiej
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Aportes mutuos entre la cultura de las islas canarias y américa latina en los campos del folklore, religión e idioma
Cultural Relations between the Canary Islands and Latin American Countries in the Field of Folklore, Religion and Language
Wzajemne oddziaływania między kulturą Wysp Kanaryjskich i A meryki Łacińskiej w dziedzinie folkloru, religii i języka
Autorzy:: Koszla-Szymańska, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/509538.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:: música
caribeño
idiosincrasia
guanches
salsa
merengue
bachatta
reguetón
religión
idioma
The Canary Islands
folklore
customs
popular
traditions
migration
the Caribbean
rhythms
muzyka
karaibski
zachowania
Guanczowie
regueton
religia
język
Opis:: Las Canarias, al igual que las demás comunidades autónomas de España, tienen su propia identidad sociocultural que abarca no sólo los aspectos relacionados con la cultura sensu stricto (historia, arte, literatura, etc.), sino también los que se refieren a la original y única idiosincrasia del pueblo canario, su rico folklore, sus costumbres, tradiciones populares y religiosas así como a la modalidad lingüística de la lengua española hablada en las siete Islas del Archipiélago Canario. Los aportes e influencias mutuas entre las Canarias y determinados países de América Latina son incuestionables y justamente se tratan como un evidente resultado de la emigración de los canarios y de los latinoamericanos desarrollada en ambas direcciones. La música folklórica de las Canarias que se canta, se oye y se baila en la actualidad es el fruto de la mezcla de la música de los guanches o sea aborígenes canarios, sonidos peninsulares (españoles y lusitanos) y, evidentemente ritmos caribeños. Entre los bailes de más fama figuran: la salsa, el merengue, la bachata, el reguetón ( reggaetón) y muchos más. En lo referente a las tradiciones religiosas cabe señalar la devoción a la Virgen de la Candelaria, patrona de las Canarias cuyo culto se extendió también por diferentes ciudades y países del Nuevo Mundo, entre los cuales se hallan: Bolivia, Colombia, México, Perú, Cuba, Puerto Rico, Venezuela y otros. Y por fin, la distinta versión canaria del español se nota tanto en el campo del léxico (guagua, cotufas, papas, gaveta1, etc.), como en él de la gramática y la pronunciación. Muchos de los vocablos llamados “guanchismos” o “berberismos”, reciben influencias no sólo de los aborígenes de las islas, sino también aportes portugueses, ingleses, franceses, árabes y latinoamericanos.
Like the other autonomous regions of Spain, the Canary Islands have developed their own cultural and social identity which covers not only cultural aspects in a strict sense (history, art, literature), but also local folklore, customs, religious traditions as well as the specifics of the Spanish language and its special varieties used by the inhabitants of the Canary archipelago. The complex interaction between the Canary Islands and certain Latin American countries is indisputable: it is rightly regarded as a result of the migration of Canarians and Hispanics, which is a two-way process. The music of the Canary Islands that is performed, listened to, and danced to, is a result of the synthesis of the Guanche music, i.e. the music of Canary Aboriginals, the sounds coming from the Iberian Peninsula (Spanish and Portuguese), and the Caribbean rhythms. The most famous dances include: salsa, merengue, bachata, and a variety of others. As regards religious traditions, there is, in the first place, the worship of Our Lady of Candelaria, the patron saint of the Canary Islands. Her adoration spreads throughout the towns and countries of the New World. When it comes to the canariensis version of the Spanish Language, there exist marked differences in the vocabulary (guagua, cotufas, millo, papas, gaveta, etc.) as well as in the grammar and pronunciation. The canariensis version of Spanish is full of borrowings from the languages of indigenous people, the so-called “guanchismos” or “berberismos”, and also from Portuguese, English, French, Arab, and Latin American.
Wyspy Kanaryjskie, tak jak pozostałe regiony autonomiczne Hiszpanii, posiadają własną tożsamość społeczno-kulturową, która obejmuje nie tylko aspekty związane z kulturą sensu stricto (historia, sztuka, literatura itp.), lecz również te, które odnoszą się do oryginalnych cech charakteru społeczeństwa kanaryjskiego, jego bogatego folkloru, zwyczajów, tradycji ludowych i religijnych oraz specyfiki języka hiszpańskiego i jego swoistych odmian używanych na siedmiu wyspach Archipelagu Kanaryjskiego. Wzajemne wpływy i odziaływania istniejące między Wyspami Kanaryjskimi i określonymi krajami Ameryki Łacińskiej są niepodważalne i słusznie traktowane jako rezultat migracji Kanaryjczyków i Latynosów. Muzyka kanaryjska, której się obecnie słucha, śpiewa i tańczy jest wyspu Iberyjskiego (hiszpańskich i luzytańskich) oraz rytmów karaibskich. Wśród najbardziej znanych tańców występują: la salsa, el merengue, la bachatta, el reguetón i wiele innych. Nawiązując do tradycji religijnych, należy tu wymienić zwłaszcza kult Matki Boskiej z Candelarii, patronki Wysp Kanaryjskich, rozpowszechnionej także w różnych miastach i krajach Nowego Świata, takich jak: Boliwia, Kolumbia, Meksyk, Peru, Kuba, Puerto Rico czy Wenezuela. Różnice występujące w wersji kanaryjskiej języka hiszpańskiego, dotyczą nie tylko leksyki (guagua, cotufas, millo, papas, gaveta itd.), lecz również gramatyki i wymowy. W zakresie leksyki widoczne są zarówno wpływy języków używanych przez kanaryjskich Aborygenów, tzw. „guanchismos” czy „berberismos” jak też wpływy portugalskie, angielskie, francuskie oraz arabskie i latynoamerykańskie.
Źródło:: Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2018, 58(1) Filologia; 65-79
2353-2688
Pojawia się w:: Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 16.

Tytuł:: Próba przybliżenia zagadnienia symboliki liczb w muzyce Johanna Sebastiana Bacha w kontekście historycznym oraz badań Christopha Bosserta i grupy Bach-Societät
Autorzy:: Presseisen, Filip
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/668843.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: Bach
Smend
Societaet
Societät
Bossert
Christoph Bossert
Lorenz Mitzler
Mitzler
Kolof
musica theologica
Philipp Nicolai
signature
Gesamttakt
symetry
Clavieruebung
Clavierübung
symbolism
symbol
numbers
number
Hexachordum
gematria
Johann Sebastian Bach
symbolika
gesamttakt
symetria
Opis:: In 1947 F. Smend has developed the theory about numerological symbolism in Bach`s music. In similar way to the cabalistic gematria, he discovered, the coinherence of symbolic name Bach as the number 14, and J.S.Bach as 41. He claimed, that it is possible to find that Bach has used that symbolism in his compositions. The exaple of this operation is possible to find in the first part of ClavierUbung: this work is made from 41 movements, and was published as the first printed work from Bach in his life. And Bach started to write this work, as he was 41 years old. On the Hausmann painting, Bach has got the manuscript contain fragment of 14 canons. The painting was made because of Bach`s joining as 14th member to the Mitzler Society. Those simple conclusions lead to establish the international searching group for common platform for music, theology and symbolical numbers in Bach`s ouvre. This group has mainly researched the text-based works, and didn`t focus on the correspondence among the series-work of Bach. Profesor Christoph Bossert with his over 20 years of his research work discovered the special code, which Bach might to used for his compositions. Based on that discoveries, he constitute the Bach-Societät group, which is focused on researches and discovering connections among the theology, symbolism and musical structures in whole Bach`s music.
In 1947 Friedrich Smend has developed the theory about numerological symbolism in Bach’s music. In similar way to the cabalistic gematria, he discovered, the coinherence of symbolic name “Bach” as the number 14, and “J.S.Bach” as 41. He claimed that it is possible to find that Bach has used that symbolism in his compositions. The exaple of this operation is possible to find in the first part of ClavierÜbung: this work is made from 41 movements, and was published as the first printed work from Bach in his life. And Bach started to write this work as he was 41 years old. On the Hausmann painting, Bach has got the manuscript contain fragment of 14 canons. The painting was made because of Bach’s joining as 14th member to the Mitzler Society. Those simple conclusions lead to establish the international searching group for common platform for music, theology and symbolical numbers in Bach’s ouvre. This group has mainly researched the text-based works, and did not focus on the correspondence among the series-work of Bach. Profesor Christoph Bossert with his over 20 years of his research work discovered the special code, which Bach might to used for his compositions. Based on that discoveries, he constitute the Bach-Societät group, which is focused on researches and discovering connections among the theology, symbolism and musical structures in whole Bach’s music.
Źródło:: Pro Musica Sacra; 2015, 13
2083-4039
Pojawia się w:: Pro Musica Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 17.

Tytuł:: Polski przekład "Ars et praxis musica" Zygmunta Lauksmina z 1798 roku i problemy nauczania śpiewu chorałowego na ziemiach polskich w XVII i XVIII wieku
The 1798 Polish Translation of Sigismundus Lauxmin’s ‘Ars et praxis musica’ and the Aspects of Plainchant Teaching in the Territory of Seventeenth- and Eighteenth-century Poland
Autorzy:: Grabiec, Dominika
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/26850447.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Zygmunt Lauksmin SJ
Ars et praxis musica
traktat teoretyczno-muzyczny
teoria muzyki
podręcznik muzyczny
nauczanie muzyki
chorał gregoriański
cystersi
Szczyrzyc
Zygmunt Lauksmin
a musical-theoretical treatise
music theory
singing handbook
music education
Gregorian chant
the Cistercians
Opis:: W bibliotece oo. Cystersów w Szczyrzycu, pod sygnaturą S.II.8/2, przechowywany jest rękopiśmienny egzemplarz nieznanego dotąd, polskojęzycznego podręcznika do nauki śpiewu chorałowego, sporządzony w 1798 r. w Limanowej i zatytułowany Nauka y praktyka muzyczna do używania uczącey się młodzi w Kollegiach Societatis Jesu za pozwoleniem starszych przełożona w Wilnie. Tekst ten zidentyfikowany został przez autorkę artykułu jako przekład traktatu Ars et praxis musica jezuity Zygmunta Lauksmina, wydanego w Wilnie w 1667 r. i dwukrotnie wznawianego w 1669 oraz 1693 roku. Recepcja wileńskiego podręcznika nie była do tej pory badana, a z trzech wydań zachowało się do dziś zaledwie kilka egzemplarzy. Odkrycie polskiego tłumaczenia sporządzonego w ostatnich latach XVIII w., a więc po ponad stu latach od ukazania się ostatniego wydania druku, w nowym świetle przedstawia zarówno dzieje wileńskiego podręcznika i jego oddziaływania, wykraczającego poza środowisko jezuickie i epokę baroku, jak również problemy nauczania śpiewu chorałowego u progu XIX wieku. Traktat Lauksmina był przeznaczony dla uczniów i studentów i miał być pomocą w praktycznym opanowaniu umiejętności śpiewu chorałowego, dlatego nie zawierał rozważań teoretycznych i ograniczał się jedynie do najbardziej podstawowych wiadomości oraz praktycznych wskazówek metodycznych. Tłumaczenie traktatu na język polski sporządzone w odmiennych już realiach historycznych, jest jednym ze stosunkowo niewielu zachowanych przykładów kształtowania się i ewoluowania polskiej terminologii muzycznej w XVIII wieku. Jest ono pośrednio także świadectwem ówczesnego stanu szkolnictwa muzycznego i braku nowoczesnych podręczników, który skłaniał do korzystania z materiałów dydaktycznych publikowanych jeszcze w poprzedniej epoce i przystosowywania ich do bieżących potrzeb lokalnych.
The handwritten copy of a hitherto unknown Polish-language plainchant handbook held in the Cistercian Fathers’ Library in Szczyrzyc (shelf mark S.II.8/2), produced in 1798 in Limanowa and entitled Nauka y praktyka muzyczna do używania uczącey się młodzi w Kollegiach Societatis Jesu za pozwoleniem starszych przełożona w Wilnie [The teaching and practice of music for the use of pupils of Jesuit colleges, translated in Vilnius with the permission of superiors] has been identified by the author of this article as a translation of the Jesuit Zygmunt Lauksmin’s handbook Ars et praxis musica. The latter was first published in 1667 in Vilnius, and later reissued twice (1669, 1693). Its reception has not been studied thus far. Of the three editions, only several copies have come down to us. The discovery of a Polish translation made during the last years of the eighteenth century, more than a hundred years after the print’s last edition, sheds new light on the history of the handbook and its impact, which extended beyond Jesuit circles and the Baroque era, and also on aspects of plainchant teaching during the early nineteenth century. Lauksmin’s treatise was addressed to pupils and students as an aid to mastering the practice of plainchant. The author included no theoretical commentary and limited himself to the absolute basics, as well as practical methodological guidelines. The Polish translation was prepared in a different historical reality and is one of the relatively few surviving examples of how Polish musical terminology took shape and evolved during the eighteenth century. Indirectly, it also represents the state of musical education at the time and shows that, due to the lack of contemporary handbooks, teachers turned to educational aids from the previous era, adapting them for their current local needs.
Źródło:: Muzyka; 2021, 66, 1; 81-104
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:: Muzyka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 18.

Tytuł:: La Música litúrgica en la reflexión sobre el Misterio Pascual
Autorzy:: Tyrała, Robert
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/668853.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: liturgical music
Paschal Triduum
choir singing and lay brother’s singing
Mass of the Lord’s Supper
Liturgy of the Passion
Easter Vigil
música litúrgica
Triduo Pascual
cantos del coro y de los hermanos
egos durante el Triduo
Misa de la Cena del Señor
Liturgia de la Pasión
Vigilia Pascual
Opis:: If “the music is an integral part of the solemn liturgy” (SC 112) it is tremendously important that during the crucial ceremonies at churches, particularly those involving liturgical celebrations, it would become its clear sign. Since, when we prepare liturgical music we always draw our special attention to: liturgical year, namely, to a particular season, feast or celebration, examining the contents of the holy mass antiphon (referring to entrance songs and the holy communion), the mass order, the collect and the readings, especially the Gospel. And this entire content of liturgical prayers and readings is to be reflected through music of the celebrations. Therefore the music becomes integral because its role is not merely supplementary, complementary, substitutive nor decorative, but incorporated in liturgy with which it is inextricably linked. Music springs from liturgy and leads to liturgy. It enriches mass liturgy, makes it more grandly and clearly rendered.It should be no different during the Easter Triduum for which the music ought to be even more thoroughly prepared as for the most important season of the liturgical year, that is, the Feast of Christ, suffering, crucified and resurrected. As it is the greatest event of the mystery of redemption observed here and now. The importance of the Easter Triduum was indicated by Pope Benedict XVI during his General Audience on 19 March 2008. May his words serve as the conclusion of my speech:These three days are commonly known as ‘holy’ because they allow us to re live the event central to our Redemption. They lead to nucleus of Christian faith: the passion, Heath, and resurrection of Jesus Christ. These three days could be considered as one single day. They make up the heart and are the key to both the liturgical year and the life of the Church. … Remembering the mysteries of Christ also means a willing and complete adherence to the history of today, convinced that when we celebrate, it is vivid and present reality… These holy days reawaken a great hope in us: Christ was crucified, yet he rose again and conquered the world. Love is stronger than hate, it has triumphed and we should affiliate ourselves with this victory of love. We should therefore start again from Christ and work together with him for a world founded on peace, justice and love.
Si “la música constituye la parte integral de la liturgia solemne” (KL 112), es muy importante que durante las celebraciones más importantes en el templo, y especialmente durante las celebraciones litúrgicas, ella se convierta en un signo muy comprensible, transparente. Cuando de hecho preparamos la música litúrgica, debemos tomar siempre en consideración: el año litúrgico, es decir el período, la solemnidad o recuerdo, nos centramos en el contenido de la antífona de la misa en referencia a los cantos de entrada y de la comunión), el formulario de la misa, el contenido de la colecta y de las lecturas de la misa, especialmente el Evangelio. Todos estos valores y contenidos de las oraciones y de las lecturas litúrgicas contempladas deben verse reflejados en la música que se propone para una celebración concreta. Ahí radica su integralidad: no es un simple complemento, añadido, substitución, entretenimiento musical, sino que es idéntica que la liturgia, está relacionada con la misma de forma indisoluble, intrínseca. Fluye de la misma y a ella conduce. La enriquece, la embellece y constituye su signo más comprensible. No ocurre de forma distinta con la música durante el Triduo Pascual. Esta música debe ponderarse mucho más, porque nos encontramos con el punto culminante del año litúrgico, la fiesta de Cristo sufriente, crucificado y resucitado. Es el acontecimiento salvífico más importante que celebramos en ese momento. Hacia el gran significado y expresividad de estos días santos del Triduo Pascual llamó nuestra atención el papa Benedicto XVI durante la audiencia general del 19 de marzo de 2008. Que estas palabras sean una conclusión particular de mi intervención. El Santo Padre dijo: Los próximos tres días se llaman comúnmente “santos” porque nos hacen revivir el evento central de nuestra Redención; nos reconducen de hecho al núcleo esencial de la fe cristiana: la pasión, la muerte y la resurrección de Jesucristo. Son días que podemos considerar como un único día: constituyen el corazón y el punto de apoyo de todo el año litúrgico, así como de la vida de la Iglesia. […] Recordar los misterios de Cristo significa también vivir en profunda y solidaria adhesión al hoy de la historia, convencidos que todo lo que celebramos es una realidad viva y actual. […] Estos días renuevan en nosotros la gran esperanza: Cristo crucificado ha resucitado y ha vencido al mundo. El amor es más fuerte que el odio, ha vencido y debemos asociarnos a esta victoria del amor. Así que debemos recomenzar desde Cristo y trabajar en comunión con Él por un mondo fundado en la paz, en la justicia y en el amor
Źródło:: Pro Musica Sacra; 2014, 12
2083-4039
Pojawia się w:: Pro Musica Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 19.

Tytuł:: Odnowione pojmowanie roli chórów w liturgii
Autorzy:: Linnenborn, Marius
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/668939.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: liturgical movement
cecilian movement – cecilianism
music and singing in liturgy
schola
church choir
liturgical choir
men’s choir
boys’ choir
capella musica
Cappella Sistina
Pius X
Pius XI
Pius XII
Pius Parsch
Paul VI
John Paul II
ruch liturgiczny
ruch cecyliański – cecylianizm
muzyka i śpiew w liturgii
chór kościelny
chór liturgiczny
chór męski
chór chłopięcy
Paweł VI
Jan Paweł II
Opis:: The author indicates a few crucially significant issues arisen after the Second Vatican Council, namely the revival of music and singing in liturgy, particularly the role of a choir, and the questions of a repertoire, choir composition and voice arrangement during liturgy entailing the problem of women’s inclusion into the choir. Through his most exhaustive, against the paper limitations, historical analysis, the author demonstrates how the role of the choir in liturgy was understood at the beginning and how this understanding has evolved over the years.According to the reformatory movement of sacred music and liturgy, the so called cecilianism, it is singing itself which is part of liturgy and not merely the music decoration of the latter, that is why “choir dignity” derives from the unity with a celebrant occurring while singing the antiphony through which the choir represents the faithful. The advocates of the cecilian movement claimed that the choir could consist solely of boys and men, which was later confirmed by the decisions of diocesan synods. Motu proprio Tra le sollecitudini issued by Pope Pius X in 1903, the 1928 Apostolic Constitution Divini cultus of Pope Pius XI or the encyclical Musicae sacrae disciplina of Pius XII from 1955, all addressing the issue of liturgical singing, even proposed the exclusive men’s choir composition. The Instruction on Sacred Music and Sacred Liturgy published in 1958 by the Congregation for Rites provided as well a precise definition of a singing choir: although the baptized laity take an active part in liturgy: “the direct, albeit symbolic service” may be delivered only by the laity of the male sex – boys, young men or adults. In its Constitution on Sacred Liturgy Sacrosanctum concilium of 4 December 1963, in the chapter devoted to church music, Vatican Council II postulated, on the one hand the promotion of boy’s choirs (“particularly in cathedral churches”), on the other hand it imposed upon the bishops and other ecclesiastical executives the obligation of guaranteeing that „whenever the sacred action is to be celebrated with song, the whole body of the faithful may be able to contribute that active participation which is rightly theirs“. The Instruction Musicam sacram of 5 March 1967 specified the role of a choir naming it capella musica or schola cantorum which is “to ensure the proper performance of the parts which belong to it, according to the different kinds of music sung, and to encourage the active participation of the faithful in the singing”. Although article 22 stipulates that a choir should consist of men, yet there is no quality differentiation with regard to liturgical service between boy’s and men-women’s or even solely women’s choirs. In this way the process of clericalisation of a singing choir finally reached its end.The author emphasizes as well a vital role of children choirs in liturgy, advocated by the liturgical movement which originally assumed children’s singing in a schola or a choir as a “pioneering function for singing of the faithful”. One of the main propagator of the above pioneering function of children’s singing was Pius Parsch, founder of the Volksliturgiche Bewegung. Pope Paul VI used beautiful words to describe the role of singing children when addressing Pueri Cantores: “We trust that you will become co-participants or even the pioneers of a concrete and practical liturgy revival of our liturgical assembly. Wherever children sing, the faithful pray and wherever children are silent, the faithful reluctantly open their mouths to sing”. Just like sacred music plays a servicing role in liturgy (cf. CL 112) “the primary and the most essential function of a choir or of a cantor is to serve the faithful in their singing during liturgy, not to replace them. The secondary function is to perform by the choir the singing parts which the faithful are not capable of performing on their own and on a high artistic level” (the Austrian liturgist Philipp Harnoncourt). In his letter celebrating the 100th anniversary of publishing motu proprio by Pius X on 22 November 1903, Pope John Paul II highlighted the double role of a choir: “The task of the schola has not decreased: it indeed develops in the assembly the role of guide and support and, at certain moments of the Liturgy, has its own specific role“. Pope Benedict XVI defied the exclusive singing of the faithful and of liturgical music, ascribing to the choir singing an equivalent value: „there are a good number of people who can sing better «with their heart» than «with their mouths», but their hearts are really stimulated to sing through the singing of those who have the gift of singing «with their mouths». It is as if they themsleves actually sing in the others; thankful listening is united with the voices oft he singers in the one worship of God”.To conclude his study the author ensures that the responsibilities of the choir were not, despite the concerns voiced by some of church musicians, limited after the Second Vatican Council, rather they have become more ambitious. The role of a choir is not only to sing on behalf of a congregation, but also to sing together with it as part of a celebrating unity – and this involves, functionally and substantively, the choir in liturgy.
Autor artykułu stwierdza, że od czasu Soboru Watykańskiego II w życiu Kościoła bardzo ważne miejsce zajmuje sprawa odnowy muzyki i śpiewu w liturgii, zwłaszcza rola chóru i kwestia jego repertuaru, skład chóru śpiewającego podczas liturgii, w tym problem, czy kobiety mogą współtworzyć chór kościelny. Autor, dokonując wyczerpującej jak na ramy tego studium, analizy historycznej, pokazuje, jak pojmowano rolę chóru w liturgii i jakim przemianom owo pojmowanie podlegało.Reformatorski ruch muzyki sakralnej i liturgii, tzw. cecylianizm, uważał, że śpiew sam w sobie jest częścią liturgii, a nie tylko muzyczną ozdobą, i dlatego „godność chóru” bierze się z jedności z celebransem w śpiewaniu antyfony, przez co chór reprezentuje Lud. W pojęciu przedstawicieli cecylianizmu chór mógł się składać wyłącznie z chłopców i mężczyzn, co znalazło swoje potwierdzenie w postanowieniach synodów diecezjalnych. Motu proprio Tra le sollecitudini papieża Piusa X z roku 1903, konstytucja apostolska Divini cultus papieża Piusa XI z roku 1928 czy encyklika Musicae sacrae disciplina Piusa XII z roku 1955, poruszając kwestię śpiewu liturgicznego, zakładały jeszcze wyłącznie męski skład chóru. Wydana w roku 1958 przez Kongregację Kultu Bożego Instrukcja o muzyce sakralnej i liturgii Musicam sacram po raz kolejny precyzuje rozumienie chóru śpiewaczego: wprawdzie świeccy, będąc ochrzczonymi, biorą czynny udział w liturgii, ale „bezpośrednią, choć symboliczną służbę” mogą pełnić jedynie świeccy płci męskiej – a więc chłopcy, młodzieńcy i mężczyźni. Sobór Watykański II w konstytucji liturgicznej Sacrosanctum concilium z 4 grudnia 1963 roku w rozdziale poświęconym muzyce kościelnej postuluje z jednej strony propagowanie chórów męskich („zwłaszcza przy kościołach katedralnych”), z drugiej zaś nakłada na biskupów i pozostałych włodarzy kościelnych zadanie, aby „gorliwie dbali o to, żeby w każdej śpiewanej czynności liturgicznej wszyscy wierni umieli czynnie uczestniczyć w sposób im właściwy”. Instrukcja Musicam sacram z 5 marca 1967 roku określa rolę chóru, nazywanego capella musica, schola cantorum, która polega na „poprawnym, zgodnym z różnymi rodzajami śpiewu, wykonywaniu właściwych im części liturgii, oraz wspomaganiu wiernych, gdy ci śpiewem uczestniczą w liturgii”. W artykule 22. wprawdzie mówi się na pierwszym miejscu o męskim składzie chóru, ale nie ma już jakościowej różnicy w pełnieniu służby liturgicznej między chórami męskimi a żeńsko-męskimi czy wręcz tylko żeńskimi. W ten sposób zakończył się proces klerykalizacji chóru śpiewaczego.Autor zwraca w swym artykule uwagę także na ważną rolę w liturgii, jaką spełniają chóry dziecięce, promowane w sposób szczególny już przez ruch liturgiczny, który widział śpiew dzieci w scholi czy w chórze w aspekcie „pionierskiej funkcji dla śpiewu wiernych”. Ważnym propagatorem owej funkcji pionierskiej śpiewu dzieci był Pius Parsch, założyciel Ruchu Liturgii Ludu Bożego. Papież Paweł VI określił pięknie rolę śpiewających dzieci, zwracając się do chórów Pueri Cantores: „Ufamy, że staniecie się współuczestnikami, a może nawet pionierami konkretnej i praktycznej liturgicznej odnowy naszego zgromadzenia liturgicznego. Tam, gdzie śpiewają dzieci, modli się Lud, a kiedy dzieci milczą, Lud niechętnie otwiera swoje usta do śpiewu”. Tak jak muzyka sakralna spełnia w liturgii zadanie służebne (zob. KL 112), tak „pierwsza i najważniejsza funkcja chóru czy też kantora to służba w śpiewie wiernych podczas liturgii, a nie zastępowanie śpiewu Ludu. Wtórnym zadaniem zaś jest wykonywanie przez chór pewnych śpiewów, których Lud nie może wykonać, w pełni samodzielnie i na wysokim poziomie artystycznym (austriacki liturgista Philipp Harnoncourt)”. Papież Jan Paweł II w swoim liście napisanym z okazji setnej rocznicy opublikowania motu proprio Piusa X z 22 listopada 1903 roku opisuje bardzo wyraźnie tę podwójną rolę chóru: „Zadanie scholi niewiele zmniejszyło się: schola przewodzi i wspiera (w śpiewie) i przejmuje w określonych momentach liturgii swoją własną rolę”. Papież Benedykt XVI przeciwstawił się wyłączności śpiewu Ludu i muzyki liturgicznej i przypisuje śpiewowi chóru równoważną wartość: „Niemało jest ludzi, którzy lepiej potrafią śpiewać sercem niż ustami, ale którym śpiew tych, którzy umieją śpiewać ustami, zaprawdę pozwoli rozśpiewać serce, tak iż niejako w nich sami będą śpiewać, a wdzięczne słuchanie i śpiew śpiewaków stopią się w jedno nabożeństwo”.Autor na zakończenie swojego studium zapewnia, że zadania chóru nie zostały, wbrew obawom żywionym przez niektórych muzyków kościelnych po Soborze Watykańskim II, ograniczone, lecz stały się raczej jeszcze ambitniejsze. Chór ma już nie tylko za zadanie śpiewać w imieniu wspólnoty, lecz śpiewać wraz z nią jako część celebrującej wspólnoty – a to włącza go funkcjonalnie i merytorycznie w liturgię.
Źródło:: Pro Musica Sacra; 2018, 16
2083-4039
Pojawia się w:: Pro Musica Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "musica" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język